Samuel Howe(1801-1876)(Αμερικανός φιλέλληνας, γέννηση σαν σήμερα 10/11/1801)

Samuel Howe(1801-1876)(Αμερικανός φιλέλληνας, γέννηση σαν σήμερα 10/11/1801)

Αμερικανός γιατρός, υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, μέγας φιλάνθρωπος και άδολος φιλέλληνας. Ο Samuel Howe γεννήθηκε στη Βοστόνη(10/11/1801) και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Σπούδασε ιατρική στο Harvard, αλλά δεν άσκησε το ιατρικό επάγγελμα, καθώς κατέβηκε στην Ελλάδα(αρχές 1825) για να συμμετάσχει στην Ελληνική Επανάσταση. Ανέλαβε αμέσως υπηρεσία στον Αγώνα, περιθάλποντας τραυματίες και άρρωστους μαχητές. Στο 1^ο γράμμα προς τον πατέρα του αναφέρει: «…ως προς τον μισθόν μου, ουδέν λαμβάνω, ούτε μ' ενδιαφέρει, αφού η Κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν ούτε να θρέψη και να ενδύση τους δεινοπαθούντας στρατιώτας…». Η ζωή του ντελικάτου βοστονέζου με τη μεγάλη καρδιά, δύσκολη. Από το ημερολόγιό του διαβάζουμε: «… η δουλειά μου τη νύχτα που πέρασε ήταν ατέλειωτη … έκαμα τόσες εγχειρήσεις που αμφιβάλω αν θα κατόρθωνα να τις κάμω κατά τη διάρκεια ολόκληρων ετών στη Βοστώνη … δύο μήνες τώρα κοιμάμαι στο έδαφος με τα ρούχα … είχα σκεφτεί να φύγω από δω, αλλά θα ήταν πράξη επονείδιστη…». Ο Samuel Howe επιστρέφει(1827) στην Αμερική και οργανώνει έρανο για την ελληνική υπόθεση. Συγκεντρώνει 60.000 $ και αγοράζει ρούχα και τρόφιμα για τους επαναστάτες. Ένα χρόνο αργότερα έρχεται πάλι(1828) στην Ελλάδα και οργανώνει καταφύγια για την περίθαλψη των προσφύγων. Ένα από αυτά στον Ισθμό της Κορίνθου θα το ονομάσει «Ουασινγκτονία». Επιστρέφει(1831) στη Βοστώνη και ιδρύει το 1^ο σχολείο για τυφλούς στις ΗΠΑ, του οποίου διετέλεσε 1^ος διευθυντής. Δημιουργεί (1848) ένα ανάλογο σχολείο για άτομα με διανοητικές διαταραχές. Γηραιός πλέον, βρίσκεται για μια ακόμα φορά(1866) στην Ελλάδα, για να συνδράμει τους επαναστατημένους Κρητικούς. Πέθανε στις 09/01/1876. Εργογραφία Στα ελληνικά κυκλοφορούν 2 βιβλία του Samuel Howe:

1.       «Ιστορική σκιαγραφία της Ελληνικής Επανάστασης» (εκδόσεις «Εκάτη»)

2.       «Ημερολόγιο από τον αγώνα 1825-1829» (εκδόσεις «Καραβίας»)

Η Νύχτα των Κρυστάλλων(Kristallnacht)

Η Νύχτα των Κρυστάλλων(Kristallnacht)

Η αποκληθείσα «νύχτα των κρυστάλλων» αποτελεί το πρώτο μαζικό πογκρόμ εναντίον των Εβραίων στη Γερμανία. Συνέβη τη νύχτα της 9^ης Νοεμβρίου 1938 ως τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης και ήταν η 1^η ένδειξη για το τι θα ακολουθούσε αργότερα με το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Ονομάστηκε «νύχτα των κρυστάλλων», επειδή οι Ναζί ξέσπασαν πάνω στις ιδιοκτησίες των Εβραίων, σπάζοντας τις βιτρίνες πολλών καταστημάτων τους. Όλα ξεκίνησαν 2 μέρες νωρίτερα, όταν ένας γερμανοεβραίος, ο Herschel Gkrispan, σκότωσε στο Παρίσι τον γραμματέα της γερμανικής πρεσβείας Ernst von Rath. Ο φόνος του γερμανού διπλωμάτη χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για τις επιθέσεις που εκδηλώθηκαν εναντίον των Εβραίων σε όλη τη Γερμανία. Φαινομενικά, οι επιθέσεις αυτές ήταν αυθόρμητες, αλλά στην πραγματικότητα «ενορχηστρώθηκαν» από τη ναζιστική κυβέρνηση. Κατά τη νύχτα των κρυστάλλων, καταστράφηκαν 1.574 συναγωγές, + 7.000 εβραϊκά καταστήματα και 29 πολυκαταστήματα, ενώ 30.000 Εβραίοι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο αριθμός των γερμανοεβραίων που σκοτώθηκαν είναι ασαφής. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, κυμαίνεται από 36-200, ενώ μεταξύ των νεκρών περιλαμβάνονται και αρκετοί μη Εβραίοι, που είχαν την ατυχία να μοιάζουν. Το γεγονός προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, οι ΗΠΑ και πολλές άλλες χώρες διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Γερμανία.

Το Πραξικόπημα της Μπυραρίας(σαν σήμερα 08-09/11/1923)

Το Πραξικόπημα της Μπυραρίας(σαν σήμερα 08-09/11/1923)

Ως Πραξικόπημα της Μπυραρίας έμεινε στην ιστορία η προσπάθεια του Hitler να καταλάβει την εξουσία στη Γερμανία το διήμερο 08-09/11/1923. Το πραξικόπημα απέτυχε, αλλά έκανε γνωστό τον εμπνευστή του εντός και εκτός Γερμανίας. Τη δεκαετία του '20 η πολιτική κατάσταση στη χώρα ήταν εύθραυστη, αν όχι χαοτική. Η λεγόμενη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» ήταν δέσμια των άκρων, με κύριο χαρακτηριστικό της την ακυβερνησία. Η Γερμανία ήταν η μεγάλη ηττημένη του Α' ΠΠ και οι νικητές πίεζαν για την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, σε μία περίοδο που ο πληθωρισμός και η ανεργία βασίλευαν. Τις τύχες της Γερμανίας διαφέντευε ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Friedrich Ebert. Ο πρώην λοχίας Adolf Hitler ζούσε στο Μόναχο και ήταν επικεφαλής του ταχέως ανερχόμενου Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που ήδη αριθμούσε 35.000 μέλη. Περιφερόταν από μπυραρία σε μπυραρία και στους λόγους του τόνιζε συνεχώς την προδοσία των πολιτικών στην ήττα του Α' ΠΠ. Ανακοίνωσε(27/09/1923) μια σειρά διαδηλώσεων για τις επόμενες μέρες, στις οποίες θα έπαιρναν μέρος και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις της Βαυαρίας. Η εξαγγελία Hitler θορύβησε τον συντηρητικό πρωθυπουργό της Βαυαρίας, Eouchen Ritter von Nilingk, ο οποίος κήρυξε το κρατίδιο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και διόρισε μία τριμελή επιτροπή από τοπικούς αξιωματούχους με έκτακτες εξουσίες. Την αποτελούσαν οι Gustav von Carr, Hans von Zaiser(Συνταγματάρχης Αστυνομίας) και Otto von Losof (Στρατηγός). Ο Hitler και οι συνεργάτες του στο Κόμμα σχεδίαζαν να καταλάβουν την εξουσία πρώτα στο Μόναχο και στη συνέχεια να βαδίσουν κατά του Βερολίνου. Πρότυπό του η Μεγάλη Πορεία του Mussolini προς τη Ρώμη(1922). Η ευκαιρία τούς δόθηκε το βράδυ της 8^ης Νοεμβρίου 1923. Στη μεγάλη μπυραρία του Μονάχου με το όνομα Birgkermproikeler είχαν συγκεντρωθεί 3.000 επιφανείς πολίτες της Βαυαρίας για να ακούσουν μία ομιλία του Gustav von Carr. Ανάμεσα στους παρευρισκομένους ήταν σχεδόν σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο του κρατιδίου, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Nilingk. Ο Hitler, με 600 επίλεκτα μέλη του κόμματός του, αιφνιδιάζει τους συγκεντρωμένους στις 20:30. Εισβάλει στην μπυραρία με παρατεταμένο το πιστόλι του και πυροβολεί μια φορά προς την οροφή. Στη συνέχεια ανεβαίνει σε μια καρέκλα και κραυγάζει: «Η εθνική επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι κυβερνήσεις Βαυαρίας και Βερολίνου κατέρρευσαν. Σε λίγη ώρα θα σχηματίσουμε τη δική μας κυβέρνηση». Τον Hitler πλαισίωναν οι Herman Goering, Alfred Rosenberg και ο Rudolf Hess, ηγετικά στελέχη του Ναζισμού. Οι επιδρομείς κράτησαν ως ομήρους τους βαυαρούς πολιτικούς, ενώ ο Hitler κλείδωσε σ' ένα δωμάτιο της μπυραρίας τους Carr, Zaiser και Losof και τους απείλησε ότι να δεν ενωθούν με τους πραξικοπηματίες θα τους εκτελέσει. Οι 3 αξιωματούχοι υπέκυψαν. Επιστρέφοντας στη μεγάλη αίθουσα, το ανακοίνωσαν στους 3.000 παρευρισκόμενους και εκφώνησαν θερμούς λόγους υπέρ του Hilter. Μόνο τότε τους επετράπη να φύγουν από την μπυραρία. Την ίδια ώρα, στο στρατόπεδο των εξεγερθέντων προσχώρησε ο στρατηγός Ludendorff, ήρωας του Α' ΠΠ, που έδωσε κύρος στους σχεδόν αγνώστους πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος. Αμέσως μετά, ο Hitler εγκατέλειψε την μπυραρία για να επιβλέψει την εξέλιξη της επιχείρησης. Ήταν ένα στρατηγικό λάθος του, καθώς στις 22:30 ο Ludendorff απελευθέρωσε τον Carr και τους συνεργάτες του. Τα νέα στην μπυραρία Birgkermproikeler έγιναν γνωστά στις αρχές. Τα ηνία της καταστολής ανέλαβε ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Βαυαρίας Franz Matt, συντηρητικός και πιστός καθολικός, ο μόνος υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Βαυαρίας που δεν παρευρισκόταν στην μπυραρία Birgkermproikeler. Πιστές στον Matt παρέμειναν οι δυνάμεις αστυνομίας και στρατού του Μονάχου, παρότι οι επικεφαλής τους είχαν ταχθεί υπέρ των πραξικοπηματιών. Η κατάσταση παρέμεινε συγκεχυμένη όλο το βράδυ. Οι πραξικοπηματίες προσπάθησαν να καταλάβουν κυβερνητικά κτίρια και να εξοπλιστούν. Γύρω στις 03:00 της 9^ης Νοεμβρίου αναφέρθηκαν τα δύο πρώτα θύματα από πλευράς των εξεγερθέντων, όταν προσπάθησαν να επιτεθούν σε στρατώνα στο Μόναχο. Άλλα μέλη των παραστρατιωτικών ομάδων του Hitler επιτέθηκαν και λεηλάτησαν σπίτια Εβραίων, σ' ένα πρελούδιο αυτών που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια. Το πρωί της 9^ης Νοεμβρίου η ζυγαριά άρχισε να γέρνει προς το μέρος των κυβερνητικών δυνάμεων. Ο Carr ανακοίνωσε ότι η υποστήριξή του προς τους πραξικοπηματίες υπήρξε προϊόν βίας και ζήτησε τη νομιμοφροσύνη του κρατικού μηχανισμού. Ο Hitler έβλεπε τα σχέδιά του να αποτυγχάνουν και έπεσε σε απόγνωση.  Σε μια κίνηση απελπισίας, ο Ludendorff ρίχνει την ιδέα να καταλάβουν το Υπουργείο Αμύνης. 2000 άνδρες υπό τον Hitler αναλαμβάνουν την επίθεση, αλλά αντιμετωπίζουν σθεναρή αντίσταση από τους υπερασπιστές του. Από την ανταλλαγή των πυροβολισμών χάνουν τη ζωή τους 14 πραξικοπηματίες και 4 στρατιώτες. Hitler και Goering τραυματίζονται ελαφρά και προσπαθούν να διαφύγουν. Το πραξικόπημα έχει αποτύχει. Το μεγαλύτερο λάθος του Hitler ήταν ότι δεν διέταξε τις δυνάμεις του να καταλάβουν τον ραδιοφωνικό σταθμό του Μονάχου και την Τηλεγραφική Υπηρεσία. Αυτό είχε ως επακόλουθο η κεντρική κυβέρνηση του Βερολίνου να είναι ενήμερη των εξελίξεων και να δώσει τις κατάλληλες διαταγές για τη συντριβή του πραξικοπήματος. Ο Hitler συνελήφθη(12/11/1923) και κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία. Πολλοί από τους συνεργάτες του διέφυγαν στην Αυστρία, ενώ ανεστάλη η κυκλοφορία της εφημερίδας του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος «Λαϊκός Παρατηρητής». Η δίκη των υπαιτίων για το Πραξικόπημα της Μπυραρίας έγινε στις 26/02/1924. Hitler και Hess έπεσαν στα μαλακά και καταδικάσθηκαν σε φυλάκιση 5 ετών έκαστος. Εξέτισαν μόλις οκτώ μήνες από την ποινή τους. Ο Hitler πρόλαβε στο διάστημα αυτό να γράψει με τη βοήθεια του Hess το ιδεολογικό μανιφέστο του Ναζισμού «Ο Αγών μου»(«Mein Kampf»). Το αποτυχημένο Πραξικόπημα της Μπυραρίας άλλαξε την άποψη του Hitler για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Από εδώ και στο εξής θα προσπαθήσει να κερδίσει τις καρδιές των Γερμανών και να πετύχει τους στόχους του δια της νομίμου οδού.

Ο ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ(τι θα ήσαστε χωρίς τους αρχαίους Έλληνες Φράγκοι;) ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ!!!

Ο ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ(τι θα ήσαστε χωρίς τους αρχαίους Έλληνες Φράγκοι;) ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ!!!

Dassault: Η ομοφυλοφιλία φταίει για την παρακμή της Αρχαίας Ελλάδας

«Σε δέκα χρόνια δεν θα υπάρχουν άνθρωποι». Αυτή είναι η πρόβλεψη του Γάλλου γερουσιαστή και ιδιοκτήτη της γαλλικής εφημερίδας «Le Figaro», Serge Dassault, για τις «επιπτώσεις» της ομοφυλοφιλίας. «Είμαστε μια χώρα ομοφυλόφιλων» σχολίασε ο 87χρονος Dassault, με αφορμή την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλόφιλων, με νομοσχέδιο της κυβέρνησης Hollande. Μάλιστα, υποστήριξε ότι η ομοφυλοφιλία ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην παρακμή της αρχαίας Ελλάδας. «Είναι το τέλος της οικογένειας, το τέλος της εξέλιξης, το τέλος της ανάπτυξης των παιδιών. Είναι μια μεγάλη απειλή για όλο το έθνος», προσέθεσε. Η συντηρητική αντιπολίτευση στη Γαλλία και η Καθολική Εκκλησία έχουν δηλώσει τη σφοδρή τους αντίθεση στο νομοσχέδιο(σχόλιο: στην παιδεραστία, με 1^ο-1^ο τον πάπα, δεν έχουν πρόβλημα ούτε στην συγκάλυψή της ούτε στην τέλεσή της).

Η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα – Ο μύθος και οι υπερβολές

Διαστάσεις επιδημίας έχει πάρει η παραπληροφόρηση σχετικά με το ότι ήταν αποδεκτή(και περίπου θεσμοθετημένη) η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα. Ιδιαίτερη σπουδή μάλιστα, επιδεικνύουν και διάφοροι εγχώριοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, με προφανή κίνητρα και σκοπό. Σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άτομα με αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, παρά φύσει, θα λέγαμε. Όμως, ειδικά για την αρχαία Ελλάδα, δεν αποτελούσαν τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση. Είναι τελείως ανυπόστατες οι περί του αντιθέτου αιτιάσεις. Ο K. J. Dover στο βιβλίο του «Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα», υπό το πρίσμα ενός δήθεν «προοδευτισμού», που έχει την δυνατότητα, απαλλαγμένος από διάφορα ταμπού να δει «αντικειμενικά» το θέμα, προσπαθεί να μας πείσει ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν ίσχυαν οι δικές μας απόψεις για την ομοφυλοφιλία και περίπου μας καλεί όλους, να αποκτήσουμε την ίδια με τους αρχαίους Έλληνες «ελεύθερη» άποψη για το θέμα αυτό. Αναφέρει λοιπόν: K. J. Dover «Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα»-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΙΩΤΕΛΛΗ. Οι Έλληνες γνώριζαν ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων διαφέρουν, η γλώσσα τους όμως δεν έχει ουσιαστικά που να αντιστοιχούν προς τα αγγλικά ουσιαστικά «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος», αφού πίστευαν ότι:

1.       Στην πραγματικότητα όλοι αντιδρούν, σε διαφορετικές στιγμές, σε ομοφυλοφιλικά και σε ετεροφυλοφιλικά ερεθίσματα.

2.       Στην πραγματικότητα, κανένας άνδρας δεν έρχεται τόσο σε ενεργητική, όσο και σε παθητική σεξουαλική επαφή στο ίδιο στάδιο της ζωής του.

Από το 1^ο αυτό επιχείρημα, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα προξενούσε μεγάλη κατάπληξη το γεγονός να προσπαθεί ο Dover να γράψει ένα τόσο σημαντικό βιβλίο, χωρίς να έχει στην διάθεσή του κάποιο λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης. Το επιχείρημά του, θα είχε σπουδαία αξία, εάν ήταν αληθινό, όμως δεν είναι. Οι Έλληνες έχουν δημιουργήσει την τέλεια γλώσσα. Ένα όργανο μεγίστης ακριβείας και εάν δεν ξεχώριζαν στην γλώσσα τους, αυτές τις 2 σεξουαλικές επιλογές, οπωσδήποτε θα είχαν σοβαρό λόγο. Είναι, όμως, έτσι, ή, μήπως κάτι άλλο συνέβαινε, που μας οδηγεί θέλοντας και μη, ακολουθώντας την ίδια ακριβώς συλλογιστική με τον κ. καθηγητή για την σημασιολογική δύναμη των λέξεων, στα αντίθετα συμπεράσματα; Το θέμα αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο και πρέπει να σταθούμε, διότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Έχει απόλυτο δίκιο ο κ. καθηγητής να ξεκινά με την γλώσσα, για κάποιο όμως λόγο, αγνοεί το σημαντικότερο στοιχείο. Στην εποχή μας με τις λέξεις «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος», κάνουμε μια απλή διαπίστωση του φαινομένου, χωρίς να το αξιολογούμε είτε θετικά, είτε αρνητικά.

Αντιθέτως, στην αρχαία Ελλάδα η γλώσσα είχε πολύ μεγάλη ακρίβεια. Ο Επίκτητος έλεγε το εξής καταπληκτικό, για την μεγάλη σημασία των λέξεων: «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο. Στο συγκεκριμένο λοιπόν σημείο η γλώσσα λαμβάνει θέση και μάλιστα ιδιαιτέρως αρνητική. Αξίζει να σημειώσουμε ακόμη πως η Αιδώς ήταν πολύ σημαντική Θεότητα και, όποιος την προκαλούσε δοκίμαζε σκληρότατη τιμωρία από την Νέμεση, που μονίμως την συνόδευε. Η Αιδώς ετυμολογικώς συνδέεται με το Αίσχος, άρα η συγκεκριμένη πράξη έφερνε καταισχύνη στον ενεργούντα.

Πράγματι λοιπόν, δεν συναντούμε τις λέξεις ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος στα αρχαία μας κείμενα, όχι όμως για τον λόγο που υποστηρίζει ο Dover. Στην αρχαία μας γλώσσα οι ομοφυλόφιλοι αναφέρονται, με μια λέξη πολύ σκληρή, την λέξη ΚΙΝΑΙΔΟΣ δηλ. ο «κινών την αιδώ». Η σημασία αυτής της λέξεως, ήταν καθαρώς υβριστική και σαφέστατα πολύ καταδικαστική για όσους είχαν κάνει αυτή την επιλογή. Στην σημερινή νεοελληνική μας γλώσσα, θα μπορούσαμε δόκιμα να μεταφέρουμε την έννοια αυτής της λέξεως, μεταφράζοντας την, ως «Ο καταραμένος». Ο ομοφυλόφιλος, δηλ., στην αρχαία ελληνική γλώσσα, ήταν ο «καταραμένος» της σημερινής. Για του λόγου το αληθές, αναφέρονται οι παραπομπές του πλέον έγκυρου λεξικού της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, των Liddel-Scott, όπου στον τόμο II στην σελίδα 719 αναφέρουν τα εξής λήμματα: Κιναιδεία: Η παρά φύσιν ασέλγεια, Αισχίνης 18,29, Δημήτριος Φαληρεύς 97.  Κιναιδεύομαι: Είμαι κίναιδος.  Κίναιδος: Ο καταπύγων, ο καθόλου αισχρός, κακοήθης άνθρωπος. Ο ορισμός μάλιστα για τον παθητικό ομοφυλόφιλο είναι «Καταπύγων» και για τον ενεργητικό «Αρσενοκοίτης». Πώς αντιμετώπιζε η ελληνική κοινωνία την ομοφυλοφιλία; Ας ξεκινήσουμε με έναν άγνωστο μύθο του Αισώπου. Ο Δίας και η Ντροπή Ο Δίας πλάθοντας τους ανθρώπους, έβαλε μέσα τους διάφορες ψυχικές αρετές και μόνο την ντροπή λησμόνησε να βάλει. Γι’ αυτό μην έχοντας άλλο δρόμο να την τοποθετήσει, την πρόσταξε να μπει από τον πισινό των ανθρώπων. Εκείνη αρχικά αρνήθηκε και διαμαρτυρήθηκε για την προσβολή. Επειδή, όμως, ο Δίας τη ζόρισε πολύ, είπε: «Ας είναι, θα μπω, με τον όρο ότι από εκεί δε θα μπει ο έρωτας. Γιατί, αν τύχει και μπει, εγώ θα βγω αμέσως»! Έκδοσις του συνόλου των Μύθων του Αισώπου του Émile Chambry, σειρά «Γκιγιώμ Μπιντέ», Παρίσι 1967, Μετάφρασις, Εγκυκλοπαίδεια «ΓΙΟΒΑΝΗ».  Η ομοφυλοφιλία στην Αθήνα Οι «Νόμοι» του Σόλωνα(βιβλίο 5, κεφάλαιο 5, άρθρο 332), είναι αρκετά σαφείς για τις συνέπειες που έχει κάποιος Αθηναίος αν συνάψει σχέση με άντρα: Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω. Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω. Δηλ., αν κάποιος Αθηναίος συνάψει(ομοφυλοφιλική) σχέση με κάποιον άλλο:

1.       Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων.

2.       Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας.

3.       Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού.

4.       Δεν του επιτρέπεται να ασκήσει κάποια εξουσία, εντός η εκτός της χώρας, κληρωτή ή χειροτονητή.

5.       Δεν του επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου.

6.       Δεν του επιτρέπεται να εκθέσει τη γνώμη του.

7.       Δεν του επιτρέπεται να μπει στους δημόσιους ναούς.

8.       Δεν του επιτρέπεται να στεφανωθεί στις δημόσιες στεφανοφορίες.

9.       Δεν του επιτρέπεται να παίρνει μέρος στους περιπάτους που γίνονται στην αγορά.

Όποιος λοιπόν(πολίτης) έχει καταδικαστεί ως ερωτικός σύντροφος, αλλά ενεργήσει αντίθετα με τις διατάξεις του νόμου, να τιμωρείται με θάνατο.  Ο Αισχίνης αναφέρει επίσης με σαφήνεια το νομοθετικό(απαγορευτικό) πλαίσιο για την ομοφυλοφιλία. Aισχίνου, Nόμος Aττικού Δικαίου-Kατά Tιμάρχου 12. Oι διδάσκαλοι να μην ανοίγουν τα σχολεία πριν ανατείλει ο ήλιος και να τα κλείνουν πριν από την δύση του. Nα μην επιτρέπεται σε όσους έχουν μεγαλύτερη ηλικία από τα παιδιά να εισέρχονται στα σχολεία, όταν υπάρχουν μέσα παιδιά, εκτός αν πρόκειται για τον υιό, τον αδελφό ‘ή τον γαμπρό του διδασκάλου. Eάν κάποιος παραβεί αυτή την απαγόρευση και εισέλθει στο σχολείο, θα τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Eπίσης οι επί κεφαλής της παλαίστρας να μην επιτρέπουν, επ’ ουδενί λόγο, σε κανέναν ενήλικο να κάθεται μαζί με τα παιδιά στις Eορτές του Eρμή. Eάν κάτι τέτοιο συμβεί ο επί κεφαλής της παλαίστρας είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων. Και συνεχίζει ο Αισχίνης: Aισχίνου, Nόμος Σόλωνος-Kατά Tιμάρχου 16. Eαν κάποιος ωθήσει σε ασέλγεια ελεύθερο παίδα, να καταγγέλεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον που έχει την κηδεμονίαν του παιδός, αφού προηγουμένως αναγράψει στην μήνυση την ποινή που θεωρεί άξια για τον δράστη. Aν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδωθεί στους ένδεκα και να θανατωθεί αυθημερόν. Η ομοφυλοφιλία στην Σπάρτη Ξενοφώντος Λακεδαιμονίων, Πολιτεία II, 13 Ο Λυκούργος, όμως, αντιθέτως προς όλα ταύτα πιστεύων, επεδοκίμαζε μόνον εάν σημαίνων άνθρωπος, θαυμάσας την ψυχικήν αρετήν του παιδιού, προσεπάθει να κάμη αυτόν φίλον με δεσμούς αναμεταξύ των αμέμπτους και να τον συναναστρέφεται, διότι τούτο ενόμιζε μέσον καλλίστης ανατροφής. Εάν, όμως, επαρουσιάζετο κανείς επιθυμών το παιδικόν σώμα, επειδή ο Λυκούργος θεωρούσε τούτο πολύ αναίσχυντον, νομοθέτησε εις την Σπάρτην να απέχουν οι ερασταί από τα αγαπώμενα παιδιά, όπως αποφεύγουν εις αφροδισίους (ερωτικές) σχέσεις οι γονείς από τα τέκνα των και οι αδελφοί από τους αδελφούς των. Ξενοφώντος Συμπόσιον VIII, 55 Οι Λακεδαιμόνιοι, αντιθέτως, που πιστεύουν ότι το μόνο αν επιθυμήση κανείς το σώμα νέου, αυτός δεν είναι δυνατόν πια να επιτύχη τίποτε το ωραίο και το αγαθό, καθιστούν τους ερωμένους τόσον τελείους αγαθούς, ώστε και αν ακόμη ταχθούν στην μάχη μεταξύ ξένων και όχι στην ίδια πόλη με τον εραστή, εξίσου από αιδώ δεν εγκαταλείπουν τους συμπολεμιστές των. Γιατί πιστεύουν ως θεά όχι την Αναίδεια, αλλά την Αιδώ. Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος XVII, 4 Οι ερασταί δε των παίδων μετείχον της φήμης αυτών και εις τας δύο περιπτώσεις(δηλαδή της φήμης και επί καλώ και επί κακώ). Και διηγούνται σχετικώς ότι, όταν κάποτε εις παις εξεφώνησε κατά την διάρκεια της μάχης μια απρεπή κραυγή, οι άρχοντες τιμώρησαν δια τούτο τον εραστήν του παιδός. Ενώ δε ο έρως επεδοκιμάζετο κατ’ αυτόν τον τρόπο υπό των Σπαρτιατών, ώστε και αι αγαθαί και ευγενείς γυναίκες να τρέφουν έρωτα προς τας παρθένους, δεν υπήρχεν όμως αντιζηλία εις τας ερωτικάς των σχέσεις, αλλά μάλλον εύρισκον αφορμήν να συνάψουν μεταξύ των στενή φιλία εκείνοι, οι οποίοι είχαν αγαπήσει τους ίδιους παίδας, και κατέβαλλον από κοινού συνεχείς φροντίδες, δια να εξεύρουν τον καλλίτερον τρόπον, με τον οποίον θα ήταν δυνατόν να γίνει άριστος ο υπ’ αυτών αγαπώμενος νέος. Εδώ να αποσαφηνίσουμε ότι ο Πλούταρχος διευκρινίζει ότι: Ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε καμία σχέση με τις σωματικές επαφές και ότι εστερείτο τα πολιτικά του δικαιώματα δυνάμει νόμου όποιος προσπαθούσε να ασελγήσει εις βάρος άλλου. «Εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο ο δε εγκληθείς ως επ’ αισχύνη πλησιάζων άτιμος διά βίου ην»(Λακεδ.Επιτηδ. 7, 237c). Ανάλογη μαρτυρία καταθέτει και ο Μάξιμος ο Τύριος στο έργο του «Διαλέξεις»: Θαυμάζει κάποιος άνδρας Σπαρτιάτης έναν έφηβο Λάκωνα, αλλά τον θαυμάζει μόνον όπως θαυμάζουμε ένα πολύ όμορφο άγαλμα και ένα πολλοί άλλοι, ένας πολλούς. Διότι η σωματική απόλαυσις που προέρχεται από την ΥΒΡΙ δεν επιτρέπεται μεταξύ τους. Τέλος, αναφορικά με την Σπάρτη, ας δούμε και την μαρτυρία του Αιλιανού στο έργο του «Ποικίλη Ιστορία» III, 12, όπου λέει χαρακτηριστικά: Ο Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε σχέση με αισχρότητες εάν ποτέ κάποιος έφηβος επεχείρησε να ασελγήσει εις βάρος άλλου, δεν συνέφερε σε κανέναν από τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη. Σε τέτοια περίπτωση, ή εξορίστηκαν ή και κάτι χειρότερο, έχασαν την ζωή τους. Το «Συμπόσιον» του Πλάτωνα Ο Πλάτων, και πιο συγκεκριμένα, το έργο του «Συμπόσιο», αποτελεί ουσιαστικά το μέγα επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες ήσαν στην πλειοψηφία τους ομοφυλόφιλοι ή και παιδεραστές. Ο λόγος που επελέγη η αναφορά στον Πλάτωνα να γίνει στο τελευταίο μέρος της ομιλίας και όχι στην αρχή -μια που όπως αναφέρθηκε, από τον Πλάτωνα ουσιαστικά ξεκινά η πηγή των όλων κατηγοριών και χαρακτηρισμών- είναι πολύ συγκεκριμένος. Αν κάποιος, έχοντας πλήρη άγνοια της νομοθεσίας της αρχαίας Αθήνας αλλά και της Σπάρτης, αν κάποιος δίχως να μελετήσει προσεκτικά την εν γένει κοινωνική συμπεριφορά των αρχαίων Ελλήνων, διαβάσει το «Συμπόσιο» και δίχως να έχει υπόψη του τα άλλα έργα του Πλάτωνος -ιδίως τους «Νόμους» και την «Πολιτεία»- τότε είναι πιθανόν να του δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πράγματι οι Έλληνες θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία ως μέγα αγαθό. Και έχοντας πάντα κατά νου ότι οι περισσότερες εκδόσεις που κυκλοφορούν δεν είναι παρά μεταφράσεις όχι από το αυθεντικό κείμενο αλλά από την απόδοση των αρχικών γραπτών στην αγγλική κυρίως γλώσσα, με αποτέλεσμα να υφίσταται ήδη μια σημαντική παραποίηση λόγω τεράστιας διαφοράς εννοιολογικής, ετυμολογικής και ερμηνευτικής δυναμικότητος μεταξύ της αρχαιοελληνικής γλώσσας και της αγγλικής. Έτσι λοιπόν, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε ορθώς τα γραπτά του Πλάτωνα και τις θέσεις του για το συγκεκριμένο ζήτημα -ιδίως τα έργα του «Συμπόσιο» και «Φαίδρος»- θα πρέπει να γνωρίζουμε τόσο την νομοθεσία όσο και την κοινωνία στην οποία έζησε και έδρασε ο Πλάτων. Και βέβαια δίχως να αγνοήσουμε τους «Νόμους» του, που αποτελούν -όσο και αν ενοχλεί αυτού κάποιους- το σημαντικότερο έργο του Πλάτωνος. Με αυτά υπ’ όψιν θα ξεκινήσουμε την πορεία μας προς την ορθή ερμηνεία και κατανόηση του ζητήματος περί ομοφυλοφιλίας στην Αρχαία Ελλάδα, με την παράθεση της νομοθεσίας. Ο Πλάτων στους «Νόμους», καταδικάζει απερίφραστα ως αφύσικο τον σαρκικό έρωτα μεταξύ αρρένων: Πλάτωνος Νόμοι 636. Εννοητέον ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιούση της γεννήσεως ή περί ταύτα ηδονή κατά φύσιν αποδεδόσθαι δοκεί, αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς θηλείας παρά φύσιν. Δηλ.: Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ(η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά ενάντια στην φύσιν(παρά φύσιν). Περί Πλατωνικού Έρωτος Όπως διατυπώθηκε, το έργο του μεγάλου φιλοσόφου «Συμπόσιον» αποτελεί την ρίζα όλου του κακού. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι δεν χωρά καμία αμφιβολία πως το «Συμπόσιον» αποτελεί ύμνο προς την ομοφυλοφιλία αλλά και στην παιδεραστία. Ακόμα και ο Συκουτρής, παρ’ όλο τον μέγα σεβασμό που δείχνει προς την Ελληνική Φιλοσοφία, καταλήγει στο να δέχεται ως δεδομένη την νομιμοποίηση αλλά και εφαρμογή της παιδεραστίας στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν λοιπόν αναγκαίο να γίνει αναφορά τόσο στην νομοθεσία όσο και στην εν γένει κοινωνική συμπεριφορά και άποψη για την ομοφυλοφιλία, για να είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε σωστά το έργο του Πλάτωνα. Έχοντας λοιπόν υπ’ όψη όσα έχουν ειπωθεί και έχοντας πάντα κατά νου τους «Νόμους» του Πλάτωνα, μπορούμε πλέον με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε την θέση ότι ο καταλογισμός στους Έλληνες για εξάσκηση της πράξεως της παιδεραστίας αλλά και της απροκάλυπτης ομοφυλοφιλίας, είναι πέρα ως πέρα εσφαλμένος, στερείται οποιαδήποτε νομικής αλλά και λογικής βάσεως και θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι τέτοιες κατηγορίες πηγάζουν εκ του πονηρού. Πριν συνεχίσουμε, να πούμε και λίγα λόγια για το συμπόσιο. Γράφτηκε, μάλλον, το έτος 385 πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως, όταν οι Σπαρτιάτες κατέλυσαν τα τείχη της Μαντινείας, της πόλεως εκείνης η οποία υπό την επιρροή του Άργους ή των Αθηνών, πρωτοστατούσε πάντοτε στην αντιλακωνική πολιτική στην Αρκαδία. Τι ήσαν όμως τα συμπόσια; Όπως μας πληροφορεί ο Συκουτρής, « ..τα συμπόσια εις τας αρχαίας πόλεις είχαν αναπτυχθεί εις ωργανωμένον και χαρακτηριστικόν κοινωνικόν θεσμόν με κανονισμούς και εθιμοτυπίαν καθωρισμένην,.. ήσαν τα κέντρα ανταλλαγής ιδεών και πνευματικών ζυμώσεων..». Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα απόσπασμα από τους «Νόμους», όπου ο Πλάτων δίδει μεγάλη παιδαγωγική σημασία στα συμπόσια και για αυτό(Νόμοι, 640, κεξ: «..προβαίνει εις διαγραφήν κανονισμών, οι οποίοι θα πρέπει να ρυθμίζουν τας συγκεντρώσεως αυτάς, ώστε ν’ αποδώσουν ό,τι θα ημπορούσαν δια την καλλιέργειαν του νου και της ψυχής των μετεχόντων..». Έχοντας υπ’ όψη όλα τα παραπάνω, είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να ερμηνεύσει κανείς τον όρο «έρωτα» -όπως αναφέρεται στο «Συμπόσιο»- ως όρο καθαρά σεξουαλικό ή και σεξουαλικό; Σε συγκεντρώσεις που κύριο στόχο έχουν την πνευματική ανύψωση του ανθρώπου, είναι ποτέ δυνατόν να εφαρμόζονται πρακτικές και να υιοθετούνται κοινωνικές συμπεριφορές που ήταν κατακριτέες από όλους; Ιδίως δε, όταν ο Πλάτων ο ίδιος ρητά, τις καταδικάζει σε άλλο έργο του; Γεννάται λοιπόν το εύλογο ερώτημα, πώς είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια λάθη και τέτοιες παρερμηνείες από ερμηνευτές, θαυμαστές μάλιστα των Ελλήνων, όπως στην περίπτωση του Συκουτρή; Η εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι πως ακόμα και χαρισματικά πνεύματα όπως ο Συκουτρής, είχαν εγκλωβιστεί στα όρια που είχαν θέσει οι παραλλαγμένες έννοιες κοινών -με την αρχαιότητα- λέξεων. Βεβαίως ο Συκουτρής προσπαθεί με περίσσεια αγάπη είναι αλήθεια, να δικαιολογήσει αυτό το ανύπαρκτο ατόπημα των Ελλήνων. Όμως, όταν άνθρωποι σαν τον Συκουτρή παρερμηνεύουν την λέξη «έρωτα», την λέξη «εραστής», την λέξη «ερωμένος», τότε τι να περιμένουμε από τους ξένους μελετητές και τους κατ’ εξοχήν ανθέλληνες; Και η έκπληξή μας, μαζί με την απογοήτευση, μεγαλώνει, όταν στην εισαγωγή του ο Συκουτρής αναφέρει: « ..Η μακρά αυτή ανάλυσις, μας εξηγεί διατί ένας αρχαίος έφηβος εζητούσεν έξω από την οικογένειάν του-με την συγκατάθεσιν πάντοτε σχεδόν των γονέων του- το πρόσωπο το οποίον θα τον εισήγεν εις την ζωή, από τον οποίον περίμενε βελτίων γενέσθαι. Ο δεσμός μεταξύ των δύο, ήτο φιλίας δεσμός, μιας φιλίας η οποία επρόκειτο.. να διατηρηθή εφ’ όρου ζωής». Ας σταθούμε λοιπόν σε αυτήν την αποκαλυπτική αναφορά. Ο έφηβος παίρνει την συγκατάθεση των γονέων του για να ακολουθήσει τον δάσκαλόν του-τον «εραστήν» του-που ο μεταξύ τους δεσμός ήταν δεσμός φιλίας, με διάρκεια όλη του την ζωή. Μάλιστα.. Αν υπήρχε έστω μια περίπτωση να συνέβαινε κάποια σεξουαλική επαφή μεταξύ δασκάλου και μαθητού -μεταξύ δηλ. εραστή και ερωμένου- τότε πώς θα ήταν δυνατόν οι γονείς να έδιναν την συγκατάθεσή τους, όταν θα βρίσκονταν κατηγορούμενοι ως προαγωγοί, ως υπεύθυνοι ύβρεως και συγκεκριμένα ο πατέρας θα χαρακτηρίζονταν «άτιμος» γιατί θα έχανε η οικογένειά του, την τιμή της; Δίνοντας σεξουαλική διάσταση στην σχέση δασκάλου-μαθητή(εραστή-ερωμένου) πέφτουμε σε τρομακτικές αντιφάσεις. Αντιφάσεις που γίνονται -αν είναι δυνατόν-ακόμα πιο έντονες όταν έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που όλα έπρεπε να ήσαν κρυστάλλινα και ξεκάθαρα. Τότε ποια εξήγηση μπορούμε να δώσουμε στην επιμονή του Πλάτωνα σε αυτήν την σχέση που την συναντάμε μόνο σε μια συγκεκριμένη περίοδο; Για να καταλάβουμε τον λόγο που στο «Συμπόσιο» εξιδανικεύεται η μαθητεία δίπλα σε έναν δάσκαλο και όχι η απλή φοίτηση σε κάποιο σχολείο, θα πρέπει να μεταφερθούμε νοερά στην εποχή του Σωκράτη και του Πλάτωνα, και να ανατρέξουμε στις περιγραφές εκείνες της κοινωνίας από τους τότε συγγραφείς. Ο Αριστοφάνης σε όλα του τα έργα, κάνει λόγο για ηθική κατάπτωση και για παρακμή. Ο Σωκράτης και ο Πλάτων επαινούν και υμνούν την Σπαρτιατική κοινωνία. Η δε περιγραφή της τέλειας κοινωνίας, τόσο από τον Πλάτωνα όσο και από τον Αριστοτέλη, συγκλίνει πάρα πολύ προς τον Σπαρτιατικό τύπο διακυβέρνησης. Γιατί όμως όλοι οι φιλόσοφοι και γενικά οι σοφοί εκείνης της εποχής κάνουν λόγο για παρακμή; Η Αθηναϊκή κοινωνία μετά από τις λαμπρές νίκες της είχε γίνει αλαζονική, μαλθακή, τα ήθη είχαν ξεπέσει γιατί οι Αθηναίοι φαντάζονταν τους εαυτούς τους ημίθεους και μάλιστα εμφανίζονται διάφορες τάσεις που αμφισβητούσαν και τα θεία. Ο Πλάτων λοιπόν, βλέπει σαν την μόνη λύση, την σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων, το μπόλιασμά τους με αξίες που είτε χάνονταν είτε είχαν χαθεί, έτσι ώστε όταν οι νέοι αυτοί γίνουν ενεργοί πολίτες να είχαν εκείνα τα πνευματικά αλλά και ψυχικά εφόδια να αντιστρέψουν την ολέθρια πορεία της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν μπορούσε να επιτευχθεί μέσω του καθιερωμένου σχολείου όπου είχαν διεισδύσει σοφιστές(την δε απέχθειά του προς αυτούς την εκφράζει ο Πλάτων στο έργο «Φαίδρος»). Έπρεπε ο σοφός, ο σωστός δάσκαλος να πάρει κοντά του τον μαθητή και να του δείξει -με την δική του ζωή- τον ιδανικό τρόπο ζωής, σύμφωνα με ηθικές αξίες. Έτσι προχωρούσε ένα βήμα παραπέρα η σχέση δασκάλου -μαθητή και γίνονταν σχέση εραστή- ερωμένου. Αλλά όχι με την σεξουαλική έννοια. Με τον όρο εραστή, δεν εννοείται ο εραστής του σώματος, και μάλιστα του ανδρικού -πράγμα, όπως είδαμε, ιδιαίτερο απεχθές- αλλά του εραστή της Αληθείας, της Ορθής συμπεριφοράς, αυτής με που συμφωνεί με τις αιώνιες ηθικές αξίες. Πλάι σε αυτόν, ο μαθητής θα γίνει και αυτός με την σειρά του ερωμένος της Αλήθειας. «Εραστής» και «Ερώμενος» Οι λέξεις αυτές δεν χρησιμοποιούνται με την σημερινή τους έννοια(δηλ. την σεξουαλική) αλλά με μία άλλη έννοια προφανώς παιδαγωγική. Του εφήβου τα αισθήματα προς τον «εραστήν»-δάσκαλον δεν είναι βέβαια έρως-όπως εννοείται σήμερα- αυτός εξάλλου φυσικώς, ηθικώς αλλά και νομικώς αποκλειόταν. Ο έρως αυτός ήταν αισθήματα βαθύτατης φιλίας και σεβασμού. Στα μάτια του εφήβου, ο δάσκαλος-εραστής φάνταζε ως η ενσάρκωσης του ιδανικού, ως το ιδεώδες πρόσωπο, προς το οποίο απέβλεπε, κατά το οποίον θα διέπλαττε την προσωπικότητά του. Αυτό φαίνεται καθαρά, αφού, αν και χρησιμοποιείται η λέξη «εραστής», παραλλήλως, όπως είδαμε θεωρείται αδιανόητη η σαρκική έλξις. Επίλογος Συμπερασματικά, αυτό που βγαίνει είναι ότι οι αρχαίες κοινωνίες δεν έβλεπαν με καλό μάτι την ομοφυλοφιλία, την ανεχόντουσαν στα πλαίσια ενός μικρού φυσιολογικού ποσοστού απόκλισης από το φυσιολογικό. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν την πρόβαλαν ως αγαθό και ιδανικό. Ασφαλώς και δεν τους έκαιγαν στην πυρά, αλλά απαιτούσαν να το δηλώσουν, έτσι ώστε να μην έχουν κανένα δικαίωμα σε δημόσια αξιώματα. Εάν το έπρατταν δεν τους ενοχλούσε κανείς. Εάν, όμως το έκρυβαν, τότε ο πέλεκυς του Νόμου έπεφτε πάνω τους βαρύς.

Υπόθεση Merten(σαν σήμερα αποφυλακίστηκε σκανδαλωδώς)

Υπόθεση Merten(σαν σήμερα αποφυλακίστηκε σκανδαλωδώς)

Μετά το τέλος του Β΄ ΠΠ ιδρύθηκε το «Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου» (προϊστάμενος εισαγγελέας Ι. Τούσσης), με αποστολή την στοιχειοθέτηση κατηγοριών και την ποινική δίωξη όσων τέλεσαν εγκλήματα πολέμου εις βάρος του Ελληνικού λαού. Το γραφείο αυτό άσκησε διώξεις εις βάρος 800 Γερμανών στρατιωτικών, με βαρύτατα κατηγορητήρια, που περιλάμβαναν εκτελέσεις αμάχων και αθώων πολιτών, ολική καταστροφή χωριών, εξαναγκασμό 300.000 ανθρώπων σε υποσιτισμό και θάνατο από την πείνα και τις στερήσεις. Από τους 800 Γερμανούς στρατιωτικούς εναντίον των οποίων είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό «Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου», για τη γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, ελάχιστοι τελικά καταδικάστηκαν. Ανάμεσα τους όμως, ήταν και ο περιβόητος λοχαγός Max Merten, προσωπικός φίλος του Hitler. [την ίδια εποχή υπηρετούσε στα γραφεία της Wehrmacht στην Θεσσαλονίκη ο Αυστριακός, μτγν. ΓΓ του ΟΗΕ και Πρόεδρος της Αυστρίας Kurt Waldheim] Ο Max Merten(1911-72) υπήρξε υψηλόβαθμος Ναζί, που υπηρέτησε στη Θεσσαλονίκη(1942-4), ως σύμβουλος της στρατιωτικής διοίκησης της πόλης. Έμεινε στην ιστορία ως ο «χασάπης της Θεσσαλονίκης». Ήταν ο άνθρωπος που υπέγραψε τη μεταφορά των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο κολαστήριο του Auschwitz, ενώ είχε ευθύνη για αναρίθμητες αρπαγές και λεηλασίες των περιουσιών τους, που η συνολική τους αξία ξεπερνούσε τα 125 εκ χρυσά φράγκα, ποσό τεράστιο για την εποχή αυτή. Ένα τμήμα του θησαυρού αυτού στάλθηκε στη Γερμανία και το υπόλοιπο θάφτηκε κάπου στη Β Ελλάδα, σύμφωνα με εκτιμήσεις. Όντας υψηλόβαθμο στέλεχος του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Δ Γερμανίας, επέστρεψε(Μάιος 1957) στη Θεσσαλονίκη ως τουρίστας, για να αναζητήσει, κατά μία εκδοχή, τον κρυμμένο θησαυρό ή για επιχειρηματικούς λόγους (όπως ο ίδιος υποστήριξε), δημιουργώντας στην νεοεκλεγμένη κυβέρνηση Καραμανλή μεγάλα προβλήματα. Βασική προτεραιότητα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τότε, ήταν η πλήρης εξομάλυνση των σχέσεων με την Δ Γερμανία, καθώς διακυβεύονταν σημαντικά οικονομικά συμφέροντα της Ελλάδας. Η κορύφωση της πολιτικής αυτής, ήταν η επίσκεψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Βόννη(1958), όπου στις συναντήσεις του με τον καγκελάριο Adenauer, επιβεβαιώθηκε η αποκατάσταση στις σχέσεις των 2 χωρών. Για να εξομαλυνθούν οι διμερείς σχέσεις, η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε από τη Γερμανία να σταματήσει τη λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου. Ο Καραμανλής διαπραγματεύθηκε ένα δάνειο 200 εκ μάρκων, ενώ ζήτησε και ευνοϊκή συμφωνία για την μεταφορά Ελλήνων μεταναστών στην ακμάζουσα Δ Γερμανία. Ο Merten αναγνωρίστηκε από κάποια θύματά του και συνελήφθη, με εντολή του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ανδρέα Τούση, καθώς εκκρεμούσε εις βάρος του ένταλμα σύλληψης από το 1947 για εγκλήματα πολέμου(από τότε φυγοδικούσε στην Ευρώπη). Σχεδόν αμέσως με την προφυλάκισή του άρχισαν οι πιέσεις από τη γερμανική πλευρά για την απελευθέρωσή του. Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή έδειξε να υποχωρεί. Οι 2 χώρες ήταν στο ίδιο στρατόπεδο ως μέλη του ΝΑΤΟ και η φτωχή Ελλάδα ήταν εξαρτημένη οικονομικά από τη Δ Γερμανία(μετανάστες, δάνεια κλπ). Οι πιέσεις εντάθηκαν(Νοέμβριος 1958), όταν ο Καραμανλής επισκέφθηκε επίσημα τη Βόννη, προκειμένου να διαπραγματευτεί τη σύναψη δανείου, ύψους 200 εκ μάρκων. Η κυβέρνηση Καραμανλή εισάγει(Ιανουάριος 1959) στη Βουλή και ψηφίζει νόμο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου», με τη δικαιολογία ότι «πρέπει να παραμεριστούν τα εμπόδια δια την ανάπτυξιν των σχέσεών μας με τη Δυτική Γερμανία», όπως δήλωσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κωνσταντίνος Καλλίας. Έτσι ψηφίστηκε το  νομοθετικό διάταγμα «περί τροποποίησης της νομοθεσίας για τα εγκλήματα πολέμου», σύμφωνα με το οποίο ορίζονταν ότι «αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασίς τις δικαστηρίου, πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματικών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης». Το φωτογραφικό αυτό διάταγμα καταψήφισε σύσσωμη η αντιπολίτευση διαμαρτυρόμενη για απαράδεκτη μεθόδευση. Η αντιπολίτευση, με προεξάρχοντες τους Κωνσταντίνο Μητσοτάκη(Κόμμα Φιλελευθέρων), Ηλία Τσιριμώκο(ΕΔΑ) και Σταύρο Ηλιόπουλο (ΕΔΑ), καταγγέλλει την «αμνήστευση των εγκληματιών του ελληνικού λαού» και κατηγορεί την κυβέρνηση ότι έχει υποκύψει σε πιέσεις της δυτικογερμανικής κυβέρνησης, πράγμα που αρνείται ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ. Υπό την πίεση της ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης(«Η Ελλάδα αμνηστεύει τους σφαγείς της» έγραψαν οι TIMES του Λονδίνου) η κυβέρνηση υπαναχωρεί και εξαιρεί τον Merten από την εφαρμογή του του νόμου (ν.δ. 3933/1959). Αρχίζει(11/02/1959) η δίκη του Max Merten στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματικών Πολέμου της Αθήνας. Προκαλεί διεθνές ενδιαφέρον και την παρακολουθούν άγγλοι νομομαθείς και απεσταλμένοι των μεγαλύτερων εφημερίδων του κόσμου. Ο Merten ακούει με ολύμπια ψυχραιμία το κατηγορητήριο. Μέσα στο κατηγορητήριο συμπεριλαμβάνονταν κατηγορίες για 650 δολοφονίες και καταστροφή Εβραϊκού νεκροταφείου. Οι μάρτυρες κατηγορίας που προσήλθαν ήταν οι περισσότεροι Εβραϊκής καταγωγής, ενώ τα στοιχεία εις βάρος του Merten ήταν συντριπτικά, αν και ο ίδιος δήλωσε αθώος. Τελικά τιμωρήθηκε μόνο με 25 χρόνια φυλακή, ποινή που προήλθε από την συγχώνευση όλων των ποινών από τα αδικήματα που του αποδόθηκαν. Οι μάρτυρες κατηγορίας που παρελαύνουν απαριθμούν τα εγκλήματα που διέπραξε στη Θεσσαλονίκη, ενώ μόλις τρεις μάρτυρες καταθέτουν υπέρ του. Ο πρόεδρος του Στρατοδικείου, συνταγματάρχης Κοκορέτσας, διαβάζει την ετυμηγορία ενοχής του κατηγορουμένου(05/03/1959). Στον Merten επιβάλλεται ποινή φυλάκισης 25 ετών κατά συγχώνευση. Οι πιέσεις των Γερμανών για την αποφυλάκιση του Merten φθάνουν στο αποκορύφωμά τους. Η ελληνική κυβέρνηση υπόσχεται στη Βόννη ότι μόλις καταλαγιάσει ο θόρυβος θα τον απελευθερώσει. Οι πιέσεις από την Δ Γερμανία για την απελευθέρωση του Merten εντάθηκαν. Ο υπουργός δικαιοσύνης της Γερμανίας Gustav Heinemann δήλωσε πως κάθε οικονομική συμφωνία με την Ελλάδα θα αντιμετωπιζόταν με εχθρότητα από την Γερμανική κοινή γνώμη, για όσο θα εκκρεμούσε η υπόθεση Merten. Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν είχε πολλές επιλογές για τον πρόσθετο λόγο ότι η Δ Γερμανία ήταν τότε η βασική εξαγωγική Χώρα για τα Ελληνικά καπνά. Το διάταγμα που είχε υπογραφτεί τον Ιανουάριο, άνοιξε τον δρόμο για μια πρωτοφανή για τα νομικά Ελληνικά χρονικά πράξη: ο υπουργός Δικαιοσύνης Καλλίας παρέδωσε τον Merten στην Δ Γερμανία «δήθεν» για να εκτίσει εκεί την ποινή του. Όταν ο Μέρτεν έφτασε στην Γερμανία απαλλάχθηκε για τη δράση του στην Ελλάδα με βούλευμα και αμνηστεύθηκε λόγω «αμφιβολιών», παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε. Η απελευθέρωση αυτή αποτέλεσε πέτρα του σκανδάλου για την Ελλάδα της δεκαετίας του ΄60 και είχε στηλιτευτεί από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και όλο τον τύπο, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Ο Καραμανλής διστάζει να προχωρήσει στην αποφυλάκιση του Merten, επειδή βρίσκεται προφυλακισμένος(θύμα πολιτικής δίωξης) ένας από τους πρωτεργάτες της Αντίστασης, ο Μανώλης Γλέζος. Η κατάλληλη στιγμή ήλθε τον Αύγουστο του 1959. Με το νόμο 4016, η κυβέρνηση τροποποίησε τη σχετική νομοθεσία (ν.δ. 3933/1959), με αποτέλεσμα να «αναστέλλεται αυτοδικαίως πάσα δίωξις γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης. Αντίγραφα των δικογραφιών αποστέλλονται εις τας γερμανικάς αρχάς». Με βάση τη διάταξη αυτή, ο Merten αποφυλακίστηκε(05/11/1959) και απελάθηκε στη Γερμανία, με την προϋπόθεση να εκτίσει εκεί την ποινή του. Όμως, τα γερμανικά δικαστήρια τον απάλλαξαν πλήρως, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων. Ο «Δήμιος της Θεσσαλονίκης» αποδόθηκε λευκός στην κοινωνία. Τα γερμανικά έντυπα «Ηχώ του Αμβούργου» και DER SPIEGEL δημοσιεύουν(28/09/1960) αποσπάσματα της κατάθεσής του στις γερμανικές αρχές και προκαλούν σεισμό πολλών Ρίχτερ στην Αθήνα. Ο Merten ισχυριζόταν ότι ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών και εξ απορρήτων του Δημήτριος(Τάκος) Μακρής, η σύζυγός του Δοξούλα το γένος Λεοντίδη και ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Γεώργιος Θεμελής υπήρξαν συνεργάτες των Γερμανών. Η ελληνική κυβέρνηση διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον Merten, το ίδιο και η γερμανική. Στη Βουλή τα πνεύματα ανάβουν. Βουλευτές της ΕΡΕ επιτίθενται κατά συναδέλφων τους της ΕΔΑ, τότε αξιωματική αντιπολίτευση. Σημειώνονται συμπλοκές και η συνεδρίαση διακόπτεται(16/10/1960). 3 από τους θιγόμενους, το ζεύγος Μακρή και ο Θεμελής, προχώρησαν σε μηνύσεις, όχι στα γερμανικά δικαστήρια, αλλά στα ελληνικά και πέτυχαν την ερήμην καταδίκη του Merten για συκοφαντική δυσφήμιση. Η δημοσιογραφική έρευνα αποκάλυψε ότι ο Μακρής ως δικηγόρος στην κατοχική Θεσσαλονίκη είχε πολύ καλές σχέσεις με τους Γερμανούς, η σύζυγός του Δοξούλα ήταν γραμματέας του Merten και ο Θεμελής διορισμένος Νομάρχης. Για τον Καραμανλή δεν βρέθηκε το παραμικρό στοιχείο που να επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό του Merten. Ο Merten απασχόλησε και μεταθανάτια την Ελλάδα, με τη μεγάλη κινητοποίηση του 2000 για την ανεύρεση του εβραϊκού θησαυρού της Θεσσαλονίκης, που σύμφωνα με κάποια πληροφορία, βρισκόταν στο βυθό στ' ανοιχτά της Φοινικούντας Μεσσηνίας. Την πληροφορία φέρεται να έδωσε σε έλληνα συγκρατούμενο ο ίδιος ο Merten. Ο θησαυρός δεν βρέθηκε ποτέ. Ο Max Merten σταδιοδρόμησε ως κρατικός αξιωματούχος της Γερμανίας για μια σχεδόν δεκαετία. Απεβίωσε πλήρης ημερών στην Γερμανία(1972).

Υ.Γ.: καταλαβαίνετε τώρα γιατί έχουμε τέτοιες σχέσεις με την Γερμανία ή για το αν έχει μετανιώσει η ελίτ της για τον Β’ ΠΠ ή γιατί δεν πληρώνει τις αποζημιώσεις(είμαστε η ΜΟΝΗ χώρα που δεν τις έχει λάβει και ακόμα η ΜΟΝΗ χώρα στην οποία δεν πλήρωσαν ποτέ οι ναζί και οι συνεργάτες τους για τα εγκλήματα και τις λεηλασίες τους και μας πήραν μεταπολεμικά και τους δικούς μας ως εργάτες για να γίνουν υπερδύναμη μετά από διαγραφή χρεών το 1953 από τις ΗΠΑ και τους άλλους δυτικούς «συμμάχους») ή γιατί συμπεριφέρεται έτσι πάντα;! Καταλαβαίνετε τι πολιτικούς έβγαλε η Ελλάδα και συνεχίζουν στην ίδια παράδοση και τώρα την «δουλειά» παιδιά, ανίψια ή εγγόνια ή προστατευόμενοι και μαθητευόμενοι;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΛΟΓΩ ΧΡΕΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ ΑΓΓΛΙΑ, ΗΠΑ Ή ΙΑΠΩΝΙΑ ΚΥΡΙΑ MERKEL(απάντηση στην προσβλητική, προκλητική και ανιστόρητη δήλωσή της);

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΛΟΓΩ ΧΡΕΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ ΑΓΓΛΙΑ, ΗΠΑ Ή ΙΑΠΩΝΙΑ ΚΥΡΙΑ MERKEL(απάντηση στην προσβλητική, προκλητική και ανιστόρητη δήλωσή της);

[είπαμε οι πολιτικοί κάνουν και λένε ό,τι να’ ναι για την (επαν)εκλογή τους αλλά να έχουν διαβάσει και λίγο!]

BBC: Οι 10 χώρες με τα μεγαλύτερα δημόσια χρέη(10/02/2012)

Μια απάντηση που ΔΕΝ θα δώσει ποτέ Έλληνας(υπάρχει;) πολιτικός στην καγκελάριο για τα χρέη και την ανεξαρτησία(και από τους ξένους προστάτες που δεν έφυγαν ποτέ μετά την Επανάσταση του 1821). Δεν διαβάζει η καγκελάριος; Σαν τον Χρυσοχοΐδη έγινε;! Η Ιαπωνία έχει το υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στον κόσμο, αλλά η Ιρλανδία κατέχει την 1^η θέση όσον αφορά το συνολικό- δημόσιο και ιδιωτικό- εξωτερικό χρέος, σύμφωνα με δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης του BBC(BBC Mobile). Η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στην ΕΕ, αλλά ως προς το συνολικό εξωτερικό χρέος- που περιλαμβάνει το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος που οφείλεται σε τράπεζες και άλλους φορείς στο εξωτερικό- έρχεται 4^η στη σχετική κατάταξη. Ειδικότερα, το δημοσίευμα καταγράφει τα χρέη που έχουν 10 χώρες με υψηλά επίπεδα δανεισμού-7 είναι μέλη της Ευρωζώνης(Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία και Γαλλία)-, οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Βρετανία. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας φθάνει στο 233% του ΑΕΠ, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του κατέχεται από ημεδαπούς, με συνέπεια να είναι μικρή η εξάρτησή της από τον εξωτερικό δανεισμό. Η Ελλάδα έχει δημόσιο χρέος ίσο με 166% του ΑΕΠ, η Ιταλία 121%, η Ιρλανδία 109%, η Πορτογαλία 106% και οι ΗΠΑ 101%, ενώ ποσοστό χαμηλότερο του 100% έχουν η Γαλλία(87%), η Γερμανία (83%) και η Ισπανία (67%). Η Ιρλανδία έχει με διαφορά το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος, το οποίο φθάνει στο αστρονομικό 1.093% του ΑΕΠ, δηλ. σχεδόν 12 φορές το ΑΕΠ της χώρας. Στη 2^η θέση βρίσκεται η Βρετανία, με το χρέος του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε αλλοδαπούς πιστωτές - τράπεζες και άλλους φορείς- να φθάνει στο 436% του ΑΕΠ και στην 3^η η Ισπανία με 284% του ΑΕΠ. Αμέσως μετά έρχεται η Ελλάδα με 252% του ΑΕΠ και πολύ κοντά η Πορτογαλία με 251% του ΑΕΠ. Υψηλό εξωτερικό χρέος έχουν και η Γαλλία (235% του ΑΕΠ) και η Γερμανία(176% του ΑΕΠ), γεγονός που υποδηλώνει υψηλό δανεισμό του ιδιωτικού τομέα τους. Η Ιταλία έχει εξωτερικό χρέος ίσο με το 163% του ΑΕΠ της, ενώ μικρότερο είναι το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ(101% του ΑΕΠ) και της Ιαπωνίας (50%). Η Ιρλανδία προηγείται και στην κατάταξη των χωρών με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος, καθώς οι Ιρλανδοί οφείλουν κατά μέσο όρο το ποσό των € 390.969. Στη 2  θέση ακολουθούν οι Βρετανοί με χρέος € 117.580, οι Γάλλοι(€ 66.508), οι Γερμανοί(€ 50.659) και στη συνέχεια ακολουθούν οι Έλληνες με € 38.073 κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος. Το χαμηλότερο χρέος στο εξωτερικό έχουν οι Ιάπωνες με € 15.934. Το δημοσίευμα καταγράφει και στοιχεία για το χρέος των χωρών σε τράπεζες άλλων χωρών (δεν υπάρχουν στοιχεία για το χρέος σε μη τραπεζικούς φορείς και για χρέη στην Κίνα). Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, οι ΗΠΑ χρωστούν € 835 δις σε ιαπωνικές τράπεζες και άλλα € 834 δις σε βρετανικές τράπεζες, ενώ η Ιαπωνία οφείλει € 244,8 δις σε αμερικανικές τράπεζες και € 107,7 δις σε γαλλικές τράπεζες. Οι Έλληνες χρωστούν κυρίως στις τράπεζες της Γαλλίας(€ 41,4 δις), της Γερμανίας(€ 15,9 δις), της Βρετανίας(€ 9,4 δις), της Πορτογαλίας(€ 7,5 δις) και της Ιταλίας(€ 2,8 δις). Οι Πορτογάλοι έχουν χρέη στις γειτονικές τους ισπανικές τράπεζες(€ 65,7 δις), στις γερμανικές(€ 26,6 δις) και τις βρετανικές τράπεζες(€ 18,9 δις). Οι μεγαλύτεροι πιστωτές των Ιρλανδών είναι οι βρετανικές τράπεζες με € 104,5 δις, αλλά και αντίστροφα οι Βρετανοί οφείλουν € 113,5 δις σε ιρλανδικές τράπεζες. Οι Ιρλανδοί οφείλουν μεγάλα ποσά και στις γερμανικές τράπεζες(€ 82 δις), τις αμερικανικές τράπεζες(€ 39,8 δις) και τις γαλλικές τράπεζες(€ 23,8 δις). Οι μεγαλύτεροι πιστωτές των Ισπανών είναι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες (με € 131,7 δις και € 112 δις, αντίστοιχα), ενώ των Ιταλών είναι οι γαλλικές τράπεζες(€ 309 δις) και οι γερμανικές τράπεζες(€ 120 δις)(ΑΠΕ-ΜΠΕ)

BILD: Είναι η Γαλλία η νέα Ελλάδα(γίναμε το πιο σύντομο ανέκδοτο);

BILD: Είναι η Γαλλία η νέα Ελλάδα(γίναμε το πιο σύντομο ανέκδοτο);

Παραλληλισμούς με την Ελλάδα κάνει η γερμανική εφημερίδα BILD σε εκτενές άρθρο της για την κατάσταση της γαλλικής οικονομίας όπως την παρουσιάζει το Ινστιτούτο Berggruen, που φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Είναι η Γαλλία η νέα Ελλάδα;». «Είναι σαφές σε όλους: Χωρίς το δίδυμο Γερμανίας-Γαλλίας τίποτα δε συμβαίνει στην Ευρώπη, αλλά η Γαλλία βρίσκεται σε ύφεση, με αρνητικές επιδόσεις, και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Francois Hollande δεν αντιδρά», αναφέρει χαρακτηριστικά το άρθρο της BILD, για να καταλήξει: «Υπάρχει μία ανησυχία από πολλούς στο Βερολίνο: Τι θα γίνει με τη Γαλλία; Ίσως μία νέα Ελλάδα;». Σε άλλο σημείο του άρθρου γίνεται λόγος για τις αρνητικές προοπτικές της γαλλικής οικονομίας, όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τους αριθμούς. «Τα οικονομικά μεγέθη της Γαλλίας θυμίζουν αυτά των κρατών της Ν Ευρώπης που βρίσκονται σε κρίση: Πάνω από 25% η ανεργία των νέων, στο 5% το έλλειμμα του προϋπολογισμού, μηδενική ανάπτυξη, το επιχειρηματικό κλίμα σε χαμηλό τριετίας, η βιομηχανία του αυτοκινήτου σε σοβαρή κρίση», αναφέρει το άρθρο, και συνεχίζει: «Ο σοσιαλιστής πρόεδρος Hollande έχει ανακοινώσει μεταρρυθμίσεις όπως αυτές που έχει κάνει η Γερμανία, αλλά επειδή φοβάται τις απεργίες δε θα αγγίξει το 35ωρο. Αντίθετα, έχει αυξήσει τους φόρους, όμως αυτό πλήττει την κατανάλωση και τις επενδύσεις».

ΡΕΠΟΥΣ(Τ)Η ΜΟΥ ΘΑ ΤΗΝ ΜΑΖΕΨΕΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ(να καταργηθεί η ιστορία ζητάει η «ιστορικός»);

ΡΕΠΟΥΣ(Τ)Η ΜΟΥ ΘΑ ΤΗΝ ΜΑΖΕΨΕΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ(να καταργηθεί η ιστορία ζητάει η «ιστορικός»);

Εθνικιστική έξαρση και κιτς(!) η απόδοση τιμών στους ένδοξους προγόνους μας; Μήπως ζηλεύετε και έχετε κόμπλεξ επειδή εσείς θα είστε μαύρη σελίδα και το πτυελοδοχείο της ιστορίας μας; Και ειδικά εσείς «κυρία» μου με τις απόψεις για τον… συνωστισμό στην Σμύρνη ή την άρνηση να τιμήσετε την γενοκτονία(ή όχι) των Ποντίων;

Ρεπούση: Να καταργηθεί η... έξοδος του Μεσολογγίου(σχόλιο: έγινε-το παραδέχεστε- η Έξοδος ή δεν το αποδέχεται η «επιστημονική» σας συνείδηση; Μήπως ήταν Έξοδος για το Πάσχα(η Έξοδος έγινε Κυριακή των Βαΐων) και το μεγαλοποιούμε;)

Να καταργηθεί η... έξοδος του Μεσολογγίου, η ανατίναξη της Αρμάτας στις Σπέτσες, η αναπαράσταση στο Κούγκι, οι εκδηλώσεις για το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας, ζητά η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, κυρία Μαρία Ρεπούση, η οποία χαρακτηρίζει όλες αυτές τις αναπαραστάσεις, περιλαμβανομένης και της αναπαράστασης της εισόδου των ελληνικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη ως... «εθνικιστικά κιτς». Δεν προσφέρουν τίποτα αναπαράγουν την εθνικιστική έξαρση, επαναλαμβάνονται συνεχώς και δεν γίνεται κανένας ιστορικός στοχασμός, είπε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.

Υ.Γ.: τι να στοχαζόμαστε; Αν έκαναν καλά και υπερασπίστηκαν αξίες, ιερά και όσια και δεν άφησαν τους Τούρκους ή δεν διαπραγματεύτηκαν όπως εσείς;

Paul Joseph Goebbels(1897-1945)-Ο «μάγος» της προπαγάνδας(γέννηση σαν σήμερα)

Paul Joseph Goebbels(1897-1945)-Ο «μάγος» της προπαγάνδας(γέννηση σαν σήμερα)

«Δώστε σ’ αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρόφωνο ή έναν καλό στυλογράφο και θα κάνει τους Εβραίους να αυτοκτονήσουν από ενοχές». Heinrich Himmler(αρχηγός SS) για τον Goebbels Μια χιονισμένη μέρα του Φεβρουαρίου 1924, ένας νέος, αδύνατος μελαχρινός άνδρας έκανε την εμφάνισή του στο μέγαρο Schutzenhaus στην πόλη Rheydt της Ρηνανίας. Στην αίθουσα επικρατούσε πολιτικός πυρετός, καθώς οι ρήτορες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος(DKP) αγόρευαν με πάθος και ένταση. Ο αδύνατος άνδρας με τα εκφραστικά μάτια και το φτηνό, μάλλινο παλτό ανέβηκε στην έδρα και υπέβαλλε κάποιες ερωτήσεις στους ομιλητές. Μερικοί γέλασαν. Ένας κομμουνιστής τού επιτέθηκε, φωνάζοντας οργισμένος: «Εκμεταλλευτή της εργατικής τάξης, καπιταλιστή!». Ατάραχος ο νεαρός άνδρας, άρπαξε ενστικτωδώς την ευκαιρία που αναζητούσε. Απευθύνθηκε με κοφτή αλλά σταθερή φωνή προς τον «εκπρόσωπο της εργατικής τάξης» και είπε: «Θα παρακαλούσα τον κύριο που με αποκάλεσε δίχως ντροπή «εκμεταλλευτή και καπιταλιστή», να έλθει στην έδρα και να αδειάσει το πορτοφόλι του. Τότε θα δούμε ποιος από τους δύο μας έχει τα περισσότερα χρήματα». Ολοκληρώνοντας την ομιλία του έβγαλε το πορτοφόλι του και άδειασε τα λιγοστά κέρματα που είχε, στην έδρα. Ο κόσμος γέλασε, αλλά χάρισε τη συμπάθειά του στον νεαρό. Έτσι άρχισε η πολιτική διαδρομή του Joseph Goebbels, του «εγκέφαλου» του Γ’ Ράιχ. Ο Paul Joseph Goebbels ήρθε στον κόσμο την αυγή της 29^ης Οκτωβρίου 1897 στην πόλη Rheydt της Β Ρηνανίας. Ήταν ο 3^ος γιος του Friedrich Goebbels και της Maria Oldenhausen, που κατάγονταν από την περιοχή του Aachen. Μεγάλωσε σε αυστηρά καθολικό περιβάλλον. Σε ηλικία 4 ετών δέχθηκε το 1^ο χτύπημα της μοίρας. Προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και απέκτησε αναπηρία στο δεξί του πόδι ως το τέλος της ζωής του. Το γεγονός αυτό τον έκανε να κλειστεί στον εαυτό του και να αρχίσει από τα πρώιμα χρόνια του τις φιλοσοφικές και τις θρησκευτικές αναζητήσεις. Η έκρηξη του Α’ ΠΠ(Αύγουστος 1914), τον βρήκε ανάμεσα στο πλήθος στην κεντρική πλατεία του Rheydt να τραγουδά μαζί με τους άλλους τον γερμανικό εθνικό ύμνο. Παρασυρμένος από τον νεανικό ενθουσιασμό και ξεχνώντας τον μεταλλικό νάρθηκα στο δεξί του πόδι έσπευσε να καταταγεί εθελοντής στον στρατό, αλλά δεν έγινε δεκτός λόγω της αναπηρίας του. Συναντώντας την απόρριψη σε κάθε του κίνηση, μετά το τέλος των σπουδών του, έζησε αρκετούς μήνες ως άνεργος. «Ζω μια ολόκληρη εβδομάδα με ένα gulden(σ.σ.: ολλανδικό νόμισμα). Ημέρες γεμάτες καταφρόνια και ανεργία», έγραφε στο ημερολόγιο του απελπισμένος. Τότε άκουσε για ένα μικρό κόμμα εργατών και έναν δυναμικό Αυστριακό ρήτορα. Οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις έγιναν εντονότερες και τις καταγράφει στο ημερολόγιο του: «4 Ιουλίου 1924. Μας λείπει στη Γερμανία ένα δυνατό και σταθερό χέρι. Να τελειώσουμε επιτέλους με τα πειράματα και τα περιττά. Να αρχίσουμε με τη σοβαρότητα και την εργασία. Να αποτινάξουμε την ιουδαϊκή συμμορία που δηλητηριάζει τη σκέψη του λαού μας. Η Γερμανία τείνει στον έναν, τον άνδρα, όπως το καλοκαίρι η γη διψά για βροχή! Θα σωθούμε μόνο με την τελευταία συγκέντρωση δύναμης, πίστης και αυτοθυσίας. Όλα αυτά μοιάζουν με θαυμαστά πράγματα, αλλά μήπως απορεί να μας σώσει τίποτε διαφορετικό;». Ο θαυμασμός του Goebbels για τον Hitler και τη δύναμη που ασκούσε στις μάζες εκδηλώθηκε 1^η φορά τον Οκτώβριο του 1922, μετά τα γεγονότα του Coburg. Την εποχή εκείνη διάφορες εθνικιστικές οργανώσεις της πόλης είχαν οργανώσει μια «γερμανική ημέρα» και κάλεσαν τον Hitler να μιλήσει δημόσια. Ο Hitler μετέβη στο Coburg με ειδική αμαξοστοιχία, συνοδευόμενος από 800 άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου»(SA). Η πλειονότητα των εργατών της πόλης τότε ήταν κομμουνιστές. Οι φιλήσυχοι αστοί τούς έτρεμαν, επειδή δεν αναγνώριζαν ούτε Αρχές, ούτε Αστυνομία και είχαν μετατρέψει την πόλη σε μια «μικρή Μόσχα». Όταν οι κομμουνιστές πληροφορήθηκαν ότι επρόκειτο να φθάσει στην πόλη τους ο αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, παρήγγειλαν στους οργανωτές της συγκέντρωσης ότι καλά θα έκαναν να ειδοποιούσαν τον Hitler να μην παρήλαυνε επισήμως από τους δρόμους με τις σημαίες και τα λάβαρα του. Οι οργανωτές της «γερμανικής ημέρας», τρομοκρατημένοι, έτρεξαν στον σιδηροδρομικό σταθμό για να υποδεχθούν τον Hitler και να του αναγγείλουν συγχρόνως την κομμουνιστική… απαγόρευση. Ο Hitler έμεινε έκπληκτος. Αδυνατούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν μια ολόκληρη πόλη να υφίσταται τόσο εξευτελιστικά την τρομοκρατία των κομμουνιστών. Διέταξε τότε τους άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου» να υψώσουν τις σημαίες και να παρελάσουν με ύφος προκλητικό, μέσα από τους κεντρικότερους δρόμους. Έξω από τον σταθμό ήταν ήδη συγκεντρωμένο ένα πλήθος που δεν έκρυβε τις εχθρικές του διαθέσεις. Η ηρεμία και η αποφασιστικότητα που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των εθνικοσοσιαλιστών εκνεύρισαν τους κομμουνιστές ακόμα περισσότερο. Οι 1^οι ψίθυροι μεταβλήθηκαν σύντομα σε ύβρεις και δυνατές φωνές. Η παράσταση του «δεκανέα» είχε μόλις αρχίσει. 1^ος προχωρούσε ο Hitler. Ακολουθούσαν οι σημαίες και τα εθνικοσοσιαλιστικά λάβαρα. Και πιο πίσω, με βήμα στρατιωτικό, βάδιζαν οι άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου». «Φασίστες… Ληστές… Εδώ που ήρθατε, θα πεθάνετε!», ακούγονταν από παντού. Τα SA, αντί απάντησης, τραγούδησαν τον εθνικοσοσιαλιστικό ύμνο. Οι «Κόκκινοι» δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν. Άρχισαν να εκσφενδονίζουν εναντίον των αντιπάλων τους πέτρες, καδρόνια, σίδερα-ό,τι έβρισκαν. Οι χιτλερικοί απάντησαν με αποφασιστικότητα. Αντιπετέθησαν και η σύρραξη επήλθε. Ύστερα από ένα τέταρτο της ώρας ο δρόμος είχε καθαρίσει. Δεν υπήρχε ούτε ένας «κόκκινος» αντίπαλος! Την επόμενη μέρα οι κομμουνιστές, που δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν ακόμα την ήττα τους, αφού απηύθυναν κατά τη γνωστή τακτική τους μια γενική διαμαρτυρία στις διεθνείς οργανώσεις των μαρξιστών, ανήγγειλαν ότι στις 13:30 θα πραγματοποιούσαν μια μεγάλη αντιδιαδήλωση, για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της «ληστρικής ομάδας των ναζί που είχε εισδύσει στην πόλη για να την τρομοκρατήσει». Το μεσημέρι, όμως, στον χώρο της διαδήλωσης τους περίμενε μια έκπληξη. 1^ος βρισκόταν εκεί ο Hitler με τους άνδρες του. Μάταια όμως περίμενε τους «Κόκκινους», για να αναμετρηθεί μαζί τους. Δεν προσήλθαν περισσότεροι από 100, που και αυτοί, μόλις συνειδητοποίησαν την αριθμητική μειονεξία, προτίμησαν να αποχωρήσουν. Ο Hitler έμεινε κυρίαρχος στον τόπο της συγκέντρωσης. Στα γεγονότα του Coburg δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα και ο Goebbels κατάλαβε ότι ο μελλοντικός Fuhrer δεν μιλούσε μόνο ωραία, αλλά διέθετε αποφασιστικότητα και σιδερένια πυγμή. Προσχώρησε(09/12/1935) στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα NSDAP με αριθμό μέλους 8762, άρχισε προπαγανδιστική δραστηριότητα στην Ρηνανία και την Βεστφαλία. Η μέθοδος Goebbels ήταν η πρόκληση και η κατοπινή παρουσίαση του NSDAP ως κινήματος μαρτύρων. Ορίστηκε(27/04/1930) από τον Hitler επικεφαλής της Προπαγάνδας του Ράιχ(Reichspropagandaleiter), αρμόδιος, δηλ., του NSDAP για τον Τύπο, τις κινηματογραφικές ταινίες, τη Ραδιοφωνία και την Εθνική Παιδεία. Άρχισε να διοργανώνει τις γνωστές του μαζικές εκδηλώσεις, στα πλαίσια των οποίων, σαν ομιλητής, συνοδευόταν στην αίθουσα από φρουρούς και σημαιοφόρους. Επειδή ήταν αδύνατο να μιλήσει ο ίδιος σε όλες τις εκδηλώσεις, δημιούργησε τμήμα ομιλητών, οι οποίοι λάμβαναν ακριβείς οδηγίες και βρίσκονταν πάντα υπό αυστηρή παρακολούθηση κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων στις οποίες αντιπροσώπευαν τον Goebbels. Στόχος της δραστηριότητάς του ήταν να οδηγήσει το NSDAP στην εξουσία με κάθε μέσο που επέτρεπε το δημοκρατικό Κράτος δικαίου και να ακυρώσει κατόπιν τη δημοκρατική συνταγματική δομή του. Μισούσε τους Εβραίους, τους μπολσεβίκους της Ρωσίας και τους ομοφυλοφίλους και έκανε τα πάντα για να τους εξοντώσει. Ως ανώτατο στέλεχος του Γ’ Ράιχ παρίστατο σε όλες τις σημαντικές συνεδριάσεις και μετείχε σε όλες τις αποφάσεις. Στο προσωπικό του ημερολόγιο κατέγραφε «18 Φεβρουαρίου: Δεν πρέπει να δείξουμε κανένα έλεος στους παρείσακτους. Πρέπει να τους εξαλείψουμε, να τους καταστρέψουμε μέχρι τέλους».  Κινητοποίησε ολόκληρο το Κόμμα για τις κοινοβουλευτικές εκλογές(14/09/1930). Ανακοίνωσε δημοσίως το στόχο των Εθνικοσοσιαλιστών να αποκτήσουν 40 έδρες στη νέα Βουλή. Στα πλαίσια του προεκλογικού αγώνα, ο ίδιος και άλλοι εκλεγμένοι ομιλητές μίλησαν σε +6.000 εκδηλώσεις, ενώ αμέτρητες αφίσες σε όλη τη Γερμανία έκαναν γνωστό το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Ο αριθμός πωλήσεων των εφημερίδων του NSDAP πολλαπλασιάστηκε. Ο Goebbels νυμφεύθηκε(12/12/1931) την Magda Quandt, μια ευκατάστατη, όμορφη, διαζευγμένη γυναίκα, που ζούσε σ’ ένα άνετο διαμέρισμα στο Βερολίνο, με μηνιαία διατροφή 4.000 μάρκων, την οποία της χορηγούσε ο πλούσιος βιομήχανος, πρώην σύζυγός της. Ο γάμος τους προκάλεσε αίσθηση, καθώς η Magda Quandt ήταν μια γυναίκα, που της άρεσαν η πολυτελής ζωή και τα ταξίδια, πράγματα ασύμβατα με τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες του Goebbels. Μετά τον χωρισμό της με τον Quandt, η Magda ανέλαβε εργασία, μέσω μιας φίλης, στα κεντρικά γραφεία του NSDAP στην Hedemannstraße. Ο Quandt της είχε χορηγήσει πολύ καλή διατροφή, αλλά η πλήξη και η περιέργεια την οδήγησαν στη θέση της υπαλλήλου στο αρχείο εφημερίδων του NSDAP. Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα στη Γερμανία(Απρίλιος 1932), ο καγκελάριος Brüning αρνήθηκε την πρόσκληση του Goebbels για μια δημόσια ανοικτή αναμέτρηση. Ο προπαγανδιστής του NSDAP δεν πτοήθηκε. Προμηθεύτηκε τον τελευταίο προεκλογικό λόγο του Brüning σε δίσκο βινυλίου και τον άφησε να ακουστεί σε μια μεγάλη συγκέντρωση οπαδών του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στο Βερολίνο. Έχοντας ως στόχο την επιβολή της θέλησης του στις μάζες και χρησιμοποιώντας τη ρητορική του δεινότητα, διέκοπτε την ομιλία του αντιπάλου του στο βινύλιο και έδινε τις κατάλληλες απαντήσεις. Το κοινό ξεφώνιζε από ενθουσιασμό. Λίγο αργότερα έγραφε στο ημερολόγιο του: «Ήταν μια φοβερή επιτυχία. Μερικοί από τους επιχειρηματίες οπαδούς μας ενθουσιάστηκαν τόσο που συγκέντρωσαν αυθόρμητα το ποσό των 100.000 μάρκων για τον προεκλογικό μας αγώνα». Αποτέλεσμα εκλογών: Ο Hitler πήρε το 18% των ψήφων, αποκτώντας 107 έδρες στο Reichstag. Η δύναμη του Goebbels αυξήθηκε, αφού από εδώ και εμπρός αρκετοί βιομήχανοι έκαναν μεγάλες δωρεές και χρηματοδοτούσαν την προπαγάνδα του. οι εθνικοσοσιαλιστές είχαν σημαντική επιτυχία(30/01/1933): ο πρόεδρος του Ράιχ Hindenburg κάλεσε τον Hitler να αναλάβει την Καγκελαρία. Στις κατοπινές παρελάσεις της Sturmabteilung στο Βερολίνο, ο Goebbels βρισκόταν πάντα πίσω από τον νέο καγκελάριο. Από το ημερολόγιό του διακρίνονται τα εξής αποσπάσματα: «Δημιουργήθηκε το νέο Ράιχ… Πετύχαμε τον στόχο μας. Η γερμανική επανάσταση αρχίζει». Ο νέος υπουργός Προπαγάνδας και Λαϊκής Διαφώτισης ήταν ο εκπρόσωπος των πιο ριζοσπαστικών ιδεολογικών στοιχείων του Εθνικοσοσιαλισμού. Για τον Goebbels ο όρος «προπαγάνδα» δεν είχε αρνητική σημασία, αλλά αφορούσε «την τέχνη να αντιλαμβάνεται κανείς την ψυχή ενός λαού και να επικοινωνεί με τα λαϊκά στρώματα με κατανοητή ορολογία και εκφράσεις». Το νεοσύστατο Υπουργείο στελεχώθηκε από νεαρά στελέχη του κόμματος με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και διάθεση για προσφορά. Ο μέσος όρος ηλικίας τους δεν ξεπερνούσε τα 30 έτη, ενώ ο ίδιος ο υπουργός του ήταν μόλις 36 ετών. Η ανάληψη του πολιτικού ελέγχου όλων των ΜΜΕ(ραδιόφωνο, Τύπος, κινηματογράφος και πολιτιστικές δραστηριότητες) «θωράκισε» το καθεστώς. Αξεπέραστο έργο προπαγάνδας θεωρείται σήμερα η πιο αντισημιτική ταινία όλων των εποχών, με τίτλο «Ο αιώνιος Εβραίος»(«Der ewige Jude»), τα γυρίσματα της οποίας ολοκληρώθηκαν το 1940. Πρόκειται για ένα δημιούργημα του Goebbels, ταινία-σταθμό, η δημόσια προβολή της οποίας απαγορεύεται μέχρι σήμερα. Στη Γερμανία επιτρέπεται να προβάλλεται μόνο σε ειδικά επιλεγμένο ακροατήριο και αποκλειστικά για επιστημονικούς σκοπούς. Σταδιακά το κράτος έπρεπε να ενσωματωθεί στο κόμμα και η προπαγάνδα ήταν η βασική στρατηγική του Goebbels. Με πρωτοβουλία της Γενικής συνομοσπονδίας Γερμανών φοιτητών τοιχοκολλήθηκε (13/04/1933) μια αφίσα σ’ ολόκληρο το Βερολίνο με τον τίτλο «Ενάντια στο μη γερμανικό πνεύμα». Πίσω από αυτή την πρωτοβουλία κρυβόταν ο Goebbels. Αφορούσε την καταστροφή όλων των αντιγερμανικών βιβλίων σε δημόσιες τελετές και τον εξοστρακισμό του μη γερμανικού πνεύματος από τις δημόσιες βιβλιοθήκες. Η κοινή γνώμη στο εξωτερικό έπρεπε να μάθει πως η Γερμανία του Hitler είχε ξεπεράσει τις διχόνοιες του παρελθόντος και οι Γερμανοί ακολουθούσαν τον νέο «Μεσσία» τους με αφοσίωση και πίστη. Ο Goebbels χωρίς να είναι από τους αρχιτέκτονες του «Ολοκαυτώματος», γνώριζε λεπτομερώς γι’ αυτό και ήταν ο εισηγητής της «απο-εβραιοποίησης» των 3 μεγάλων πόλεων του Ράιχ: Βερολίνου, Βιέννης και Πράγας. Με την υποστήριξη του Reinhard Heydrich έλαβε το πράσινο φως από τον Hitler. Ο Goebbels παρέμεινε ένας από τους ελάχιστους Ναζί που είχαν άμεση πρόσβαση στον Hitler. Όσο ο πόλεμος εξελισσόταν δυσμενώς για τη Γερμανία, ο Hitler αραίωσε τις δημόσιες εμφανίσεις του και την παρουσία του στο ραδιόφωνο. Το κενό αυτό κλήθηκε να καλύψει ο Goebbels, ο οποίος έγινε έτσι το πρόσωπο και η φωνή του καθεστώτος στη χώρα. Ήταν ο άνθρωπος στον οποίο ο Hitler κληροδότησε την εξουσία λίγο προτού αυτοκτονήσει. Αρνείται να τον εγκαταλείψει, σημειώνοντας στο ημερολόγιό του: «…Πάντα υπάκουα στις εντολές του Fuhrer. Αυτή τη φορά όμως όχι. Αν έφευγα τώρα θα ήμουν αναγκασμένος να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου νιώθοντας ντροπή και ότι δεν υπήρξα τίποτε περισσότερο από ένα χυδαίο τραμπούκο». Ο δόκτωρ παρίσταται ως μάρτυς στον γάμο του Hitler με την Eva Braun. Υπαγορεύει την πολιτική του διαθήκη, ως συμπλήρωμα σε αυτήν του Fuhrer του. Στην πολιτική του διαθήκη ο Hitler ονόμαζε τον Goebbels «Reichskanzler des Großdeutsches Reiches»(Καγκελάριο του Κράτους της Μείζονος Γερμανίας), αξίωμα που ο δόκτωρ θα κρατήσει για μία μόνον ημέρα. Η σύζυγός του Magda και τα παιδιά τους βρίσκονται και αυτοί εκεί, με την μητέρα τους να έχει αμετάκλητα αποφασίσει ολόκληρη η οικογένεια να μοιρασθεί την τύχη του Fuhrer, καθώς «ζωή χωρίς Εθνικοσοσιαλισμό δεν είναι νοητή», σύμφωνα με την Magda Goebbels. Την επομένη της αυτοκτονίας του Hitler και της συζύγου του(01/05), η Magda φονεύει τα παιδιά τους με δηλητήριο στον ύπνο τους και στη συνέχεια ανεβαίνουν και οι 2 στον κήπο της Καγκελαρίας, όπου ο Hauptsturmführer των SS Günther Schwägermann, κατ’ εντολήν του Goebbels, τους εκτελεί με περίστροφο. Τα τελευταία λόγια του Goebbels ήταν «Η Ιστορία θα μας καταγράψει ως τους μεγαλύτερους πολιτικούς που πέρασαν ποτέ ή τους χειρότερους εγκληματίες». Οι άνδρες της φρουράς αποπειρώνται να αποτεφρώσουν τις σορούς. Η βενζίνη που διαθέτουν, όμως, είναι ανεπαρκής. Οι σοροί καίγονται, αλλά όχι μέχρις αδυναμίας αναγνωρίσεως. Οι Σοβιετικοί θα βρουν τα σώματα και θα τα αναγνωρίσουν -παίρνοντας και σχετικές φωτογραφίες.