Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Στο φως τα «ερωτικά ημερολόγια» του Mussolini

Στο φως τα «ερωτικά ημερολόγια» του Mussolini
Η Clara(Claretta) Petacci(1912-45) γνώρισε το Mussolini το 1932, σε ηλικία 20 χρονών, και έγινε ερωμένη του(1936). Τα ημερολόγιά της(1932-8), φυλάσσονταν στο ιταλικό κρατικό αρχείο μέχρι πρόσφατα και δόθηκαν πλέον στη δημοσιότητα, αποκαλύπτοντας τις απιστίες και τις διαστροφές του δικτάτορα. Η Petacci ζήλευε παθολογικά τον άπιστο Mussolini, ο οποίος ήταν παντρεμένος με 5 παιδιά και ταυτόχρονα είχε διάφορες ερωμένες-και γι’ αυτό τον ανάγκαζε να της τηλεφωνεί κάθε μισή ώρα, διότι φοβόταν ότι θα την πρόδιδε. Και πράγματι, αυτό έκανε αρκετά συχνά ο Mussolini, ο οποίος σε μια συζήτησή του με την Petacci-την οποία η ίδια κατέγραψε στα ημερολόγιά της- δήλωσε ότι «η ιδέα του να πλαγιάζει μόνο με μία γυναίκα ήταν ασύλληπτη για αυτόν». Υπήρχε μάλιστα μια περίοδος κατά την οποία ο Mussolini είχε σχέσεις με 14 γυναίκες ταυτόχρονα! «Έπαιρνα 3 ή 4 κάθε απόγευμα, τη μία μετά την άλλη... Αυτό σου δίνει μια ιδέα για τη φύση της σεξουαλικότητάς μου», δήλωσε ο δικτάτορας. Η Petacci ανακάλυπτε συνέχεια τις απιστίες του Mussolini, πιάνοντάς τον «στα πράσα» κατά τις ερωτικές του συνευρέσεις με άλλες γυναίκες. Ακολουθούσαν ομηρικοί καβγάδες, ενώ ο Mussolini-σύμφωνα με τα ημερολόγια- συνέχιζε να διακηρύττει την παθολογική του εξάρτηση από την Petacci, τη «σάρκα της» και το «μικρό της κορμάκι», όπως ο ίδιος δήλωνε. Ταυτόχρονα, η Petacci περιγράφει ερωτικές σκηνές με το Mussolini στις οποίες αυτός γίνεται ιδιαίτερα βίαιος και συμπεριφέρεται σαν «αγρίμι», όπως η ίδια σχολιάζει, ενώ στη συνέχεια ηρεμεί, χλομιάζει και μετανοεί, ισχυριζόμενος ότι την αγαπάει. Σ’ άλλα σημεία των ημερολογίων ο Mussolini λέει στην Petacci ότι θέλει να κάνει σεξ μαζί της ολόκληρη την ημέρα και πάνω σε ένα... άλογο! O Mussolini δήλωσε(1938) στην Petacci ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο φοβάται το θάνατο είναι ότι θα την χάσει. «Ξέρεις γιατί φοβάμαι να πεθάνω; Γιατί δε θέλω να σ’ αφήσω. Μετά από δύο χρόνια, θα βρεις άλλο εραστή. Και εγώ θα είμαι νεκρός. Δε θα ζήσω μετά από εσένα, θα σε ακολουθώ». 7 χρόνια αργότερα-μετά την καθαίρεση του Mussolini-το ζευγάρι συνελήφθη από αντάρτες καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει από την Ιταλία. Οι αντάρτες τους πυροβόλησαν και τους κρέμασαν από τα πόδια σε ένα βενζινάδικο σε μια πλατεία του Μιλάνου. «Είμαι σκλάβος της σάρκας σου» Ο Benito Mussolini ως ερωτική μηχανή, αλλά και ως πεπεισμένος φασίστας και αντισημίτης, όπως παρουσιάζεται στα ημερολόγια της Petacci, της τελευταίας και μοιραίας ερωμένης του, τα οποία εκδόθηκαν την περασμένη εβδομάδα στην Ιταλία Με 5.000 ερωμένες στο ενεργητικό του, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Nicholas Farrell του Βρετανού βιογράφου του(και απολογητή του), ο Benito Mussolini πρέπει να ήταν η απόλυτη «ερωτική μηχανή»(sex machine) του α’ μισού του 20ου αι., η επιτομή του Λατίνου εραστή. Τις επιδόσεις του τόσο σε ποσοτικό όσο και σε... ποιοτικό επίπεδο έρχονται να επιβεβαιώσουν τα ημερολόγια της τελευταίας και μοιραίας ερωμένης του, της Clara(Claretta) Petacci, που εκδόθηκαν(19/11/2011) στην Ιταλία, μόλις εξέπνευσε η 70ετής περίοδος απαγόρευσης δημοσιότητας, καθώς τα ημερολόγια θεωρούνταν απόρρητα έγγραφα και φυλάσσονταν στα Κρατικά Αρχεία. Η έκδοση έχει προκαλέσει κύμα δημοσιευμάτων τόσο στην Ιταλία όσο και σε όλον τον κόσμο, καθώς δίνει την ευκαιρία για σύγκριση παράλληλων βίων του παλαιού Duce με τον «σύγχρονο Duce» των Ιταλών, τον Silvio Berlusconi, που αποδεικνύεται επίσης «ερωτική μηχανή». «Η σάρκα σου μ’ έχει μαγέψει. Από τώρα είμαι σκλάβος της σάρκας σου». «Να λατρεύεις το σώμα μου, τον γίγαντά σου». «Να φοβάσαι τον ερωτά μου. Είναι σαν κυκλώνας». Είναι μερικές από τις ερωτικές ομολογίες του δικτάτορα προς την Petacci, οι οποίες διατυπωμένες στα ιταλικά της δεκαετίας του 1930 μοιάζουν να βγαίνουν μέσα από σελίδες του πιο λαϊκού μελοδράματος. Απίστευτες φράσεις και περιγραφές της υπερερωτικής ζωής του δικτάτορα, όπως για παράδειγμα ότι υπήρχαν περίοδοι της ζωής του που είχε ταυτόχρονα 14 ερωμένες και ότι υπήρχαν νύχτες που έκανε έρωτα με 3 ή 4 γυναίκες, τη μία μετά την άλλη, κάνουν αυτά τα ημερολόγια να μοιάζουν με την αποθέωση του «ερωτικού Duce». Η μοιραία γυναίκα Η Petacci ήταν η 4η «επώνυμη» γυναίκα στη ζωή του Benito Mussolini. Είχαν προηγηθεί η Ida Dalser, την οποία είχε γνωρίσει(1909) και παντρευτεί(1910) και με την οποία είχε αποκτήσει τον Benito Albino. Ήταν η 1η του οικογένεια, την οποία κυριολεκτικά εξολόθρευσε. Η Dalser πέθανε σε ψυχιατρείο στα 26 της(1937), λόγω της επόμενης σχέσης του δικτάτορα. Η οποία ήταν η Rachele Guidi(1890-1979), την οποία παντρεύτηκε το 1915(ερωμένη του από το 1910) και με την οποία απέκτησε 5 παιδιά. Συνελήφθη από αμερικανικά στρατεύματα και απελευθερώθηκε(1945) λίγους μήνες μετά, τον ίδιο καιρό με την εκτέλεση του «ζεύγους» Mussolini-Petacci. Έζησε από τότε στην γενέτειρά της Emilia Romagna και το εστιατόριό της. Και ύστερα οι ερωμένες Margherita Sarfatti(1880-1960), εβραϊκής καταγωγής(κόρη πλούσιου Εβραίου δικηγόρου, που ζούσε σε palazzo στην Βενετία. Αν και παντρεμένη, σύναψε σχέση με τον δικτάτορα(1911). Όταν ο αντισημιτισμός «φούντωσε» στην Ιταλία(1938), έφυγε από την χώρα και μετακόμισε σε Αργεντινή και Ουρουγουάη, δουλεύοντας ως δημοσιογράφος. Επέστρεψε στην Ιταλία μετά τον πόλεμο), σχέση που ενίσχυσε τον μύθο(καμιά σχέση με την πραγματικότητα) ότι ο Mussolini δεν ήταν αντισημίτης, και Clara Petacci. Κόρη αστικής οικογενείας της Ρώμης, ο πατέρας της ήταν γιατρός του Πάπα, η Petacci είχε γεννηθεί το 1912, δηλ. ήταν 29 χρόνια νεότερη από τον Benito Mussolini, ο οποίος είχε γεννηθεί το 1883. Εκτελέστηκαν και οι 2 από τους αντάρτες(Απρίλιος 1945) σ’ ένα χωριό κοντά στη λίμνη Como(45 km Β Μιλάνου) ενώ ετοιμάζονταν να διαφύγουν στην Ελβετία. Τα πτώματά τους κρεμάστηκαν ανάποδα (29/04/1945) από τη στέγη ενός σταθμού βενζίνης της Piazzale Loreto του Μιλάνου(τώρα πλατεία Δεκαπέντε Μαρτύρων) για δημόσια διαπόμπευση. Από εκείνη τη στιγμή το μοιραίο ζευγάρι πέρασε στη σφαίρα της μυθολογίας. Πολλά βιβλία και ταινίες για την Petacci, περίπου 100 βιογραφίες για τον Mussolini ως τώρα στην Ιταλία. Πράκτορας των Άγγλων Τα ημερολόγια, τα οποία καλύπτουν την περίοδο 1932-8, είναι κυρίως μεταγραφές των συζητήσεων (πολιτικών, ερωτικών κτλ.) που είχε η Clara με τον Benito. Για τα πρώτα χρόνια οι μεταγραφές είναι σύντομες, σαν σημειώσεις. Αλλά από τον Οκτώβριο του 1937 ως το τέλος της περιόδου η Clara Petacci γίνεται χειμαρρώδης. Σημειώνει και την παραμικρή λεπτομέρεια, το παραμικρό βογκητό ή την παραμικρή δαγκωματιά του δικτάτορα. Σημειώνει ακόμη και τις σκέψεις του. Είναι φανερό ότι θέλει να λειτουργήσει όχι μόνο ως ερωμένη, αλλά και ως σύμβουλος και εξομολόγος. Από την 1η στιγμή τέθηκε θέμα γνησιότητας των ημερολογίων. Αλλά έγκυροι ιστορικοί, όπως ο καθηγητής Giovanni Sabbatucci, δεν έχουν λόγο να αμφισβητήσουν τη γνησιότητα του ντοκουμέντου. Εκείνο για το οποίο αμφιβάλλουν είναι η προσοχή και η ακρίβεια με την οποία η Petacci «μετέγραψε» τη ζωή της με τον Benito. Αλλά πάλι τόσες λεπτομέρειες, τόσο μανιώδης καταγραφή της παραμικρής αντίδρασης του Duce; Ο ανιψιός της Petacci, Ferdinado, γιος του αδελφού της Marcello, μοναδικός επιζών της οικογενείας, έχει διατυπώσει την υπόθεση ότι η θεία του ήταν πράκτορας των Άγγλων. Μολονότι η υπόθεση δεν έχει αποδειχθεί, ο Ferdinado αποδίδει σ’ αυτήν τον τρόπο με τον οποίο η θεία του καταγράφει, με την παραμικρή λεπτομέρεια, την κάθε κίνηση, την κάθε σκέψη του δικτάτορα. Σαν να θέλει να παρουσιάσει ένα ραπόρτο. Ό,τι και αν συμβαίνει, όμως, όλοι συμφωνούν πως τα ημερολόγια της Clara Petacci αποτελούν ένα πρώτης τάξεως ντοκουμέντο για την ανασύνθεση του προσώπου και της προσωπικότητας του «ιδιωτικού Mussolini». Ο δημόσιος δικτάτορας Αλλά και ο «δημόσιος Mussolini» υπάρχει ατόφιος στα ημερολόγια της τελευταίας ερωμένης του. Πολλές εγγραφές επιβεβαιώνουν αυτό που πραγματικά ξέρουμε για τον φασίστα και αντισημίτη δικτάτορα, αδυνατίζοντας έτσι τις όποιες- πολλές- προσπάθειες αγιογράφησής του έχουν γίνει στην Ιταλία κ.α., όπως στην Ελλάδα, για τον δύσπιστο προς τους ναζιστές, για τον γενναιόδωρο με τους Εβραίους κτλ. (Θυμίζουμε ότι μια εξιδανικευτική βιογραφία του Duce κυκλοφόρησε στα ελληνικά(1935) με συγγραφέα τον Σπύρο Βλάχο.) «Εγώ ήμουν ρατσιστής από το 1921. Δεν ξέρω πώς μπορούν να σκεφτούν ότι μιμούμαι τον Hitler. Αυτός δεν είχε τότε γεννηθεί (πολιτικά)» λέει με αφορμή τους αντισημιτικούς νόμους του 1938. Και την 1η Οκτωβρίου 1938, λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου, λέει: «Ο Fuhrer είναι πολύ συμπαθητικός. Ο Hitler κατά βάθος είναι ένας μεγάλος αισθηματίας. Όταν με είδε, βούρκωσε. Με αγαπάει αληθινά πολύ, πολύ. Αλλά έχει εκρήξεις βίας που μόνο εγώ μπορώ να φρενάρω». Αλλού πάλι: «Αυτούς τους βρωμιάρηδες τους Εβραίους πρέπει όλους να τους καταστρέψω. Θα τους σκοτώσω, όπως έκαναν οι Τούρκοι. Θα κάνω ένα νησί και θα τους κλείσω όλους εκεί». Υπάρχουν εγγραφές όπου ο Mussolini εξομολογείται ότι θέλει να δώσει μια έννοια στην ιταλική φυλή, η οποία δεν πρέπει να καταστρέψει με μεικτούς γάμους ό,τι ωραίο υπάρχει σ’ αυτήν. Γι’ αυτό ήταν φανατικά πολέμιος του Πάπα Πίου ΙΑ Δ, που είχε εκφραστεί υπέρ των μεικτών γάμων και είχε δηλώσει ότι «πνευματικά είμαστε Σήμιτες». «Δεν ξέρεις πόσο κακό κάνει αυτός ο Πάπας στην Εκκλησία. Ποτέ ένας Πάπας δεν ήταν τόσο ιερόσυλος. Σήμερα είμαστε οι μόνοι, είμαι ο μόνος που μπορώ να υπερασπιστώ αυτή τη θρησκεία που απειλείται να σβήσει». Μέσα από τις ερωτικές στιγμές και τις φασιστικές μεγαλοστομίες τα ημερολόγια της Clara Petacci διασώζουν τελικά από την οπτική γωνία της ερωμένης τον πολιτικό και τον «δημόσιο Mussolini». Για την Ιστορία, η 1η ερωτική επαφή του μετέπειτα δικτάτορα Benito Mussolini ήταν με μια ιερόδουλη στα 17 του(1900). Την περιέγραψε ως «μια μεγαλύτερη γυναίκα η οποία έβγαζε λαρδί(!) από όλα τα σημεία του σώματός της». Οι ερωμένες του, έρχονταν στην επίσημη κατοικία του στην Ρώμη, το Palazzo Venezia, ως «επισκέπτες του φασίστα».

Εύα Μπράουν(EVA BRAUN, 1912-45)


Εύα Μπράουν(EVA BRAUN, 1912-45)
29/04/1945: γάμος και αυτοκτονία Eva Braun και Hitler
H Eva Braun(1912-5) ήταν Γερμανίδα καλλονή, ερωμένη του Αδόλφου Hitler για 13 χρόνια και σύζυγός του για ένα 24ωρο. Γεννήθηκε στο Μόναχο(06/02/1912) και ήταν η μεσαία από τις τρεις κόρες του δασκάλου Friedrich Fritz Braun και της νοικοκυράς Franziska Fanny Kronberger. Τελείωσε το Λύκειο, ενώ παράλληλα δούλευε ως γραμματέας σε ιατρείο. Η Eva προσελήφθη(στα 17, 1929) στο στούντιο του Heinrich Hoffmann, επίσημου φωτογράφου του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος(ναζί). Εκεί γνώρισε τον Hitler, που κεραυνοβολήθηκε από την ομορφιά της Εύας. Η ερωτική τους ιστορία θα συνεχιστεί παράλληλα με την άνοδό του στην εξουσία. Ενώ στην Γερμανία υπάρχει πείνα και η χώρα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, σ’ ένα κλίμα πολιτικής έντασης, όπου κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις, μια τυχαία γνωριμία θα εξελιχθεί σε πολυτάραχη ερωτική σχέση, μαζί με την άνοδο του ναζισμού. Ο 40χρονος άνδρας της συστήθηκε ως Herr Wolff, ένα παρατσούκλι από τα παιδικά του χρόνια, που χρησιμοποιούσε μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Εκείνη είπε στις φίλες της ότι «γνώρισε ένα ώριμο κύριο με αστείο μουστάκι». Ο Hitler(αρχές δεκαετίας 1930) διατηρούσε δεσμό με τη Geli Raubal, κόρη της ετεροθαλούς αδελφής του Angela Raubal.. Μετά τον θάνατό της(1931), για τον οποίον πολλά γράφτηκαν(ήταν αυτοκτονία;), ο Hitler άρχισε να βλέπει περισσότερο την Eva, αν και διατηρούσε δεσμό με την ηθοποιό Renate Müller. Η Eva ζήλευε παθολογικά τον Hitler και παραλίγο να βάλει τέρμα στη ζωή της(1932), όταν αυτοπυροβολήθηκε στον λαιμό. Μόλις και μετά βίας σώθηκε και τότε ο Hitler συνειδητοποίησε το πόσο την αγαπούσε. Βοήθησε σ' αυτό και η αυτοκτονία της Müller, η οποία έπεσε από το μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου στο Βερολίνο. Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα πάντοτε προσπαθούσε να κρατήσει την ερωτική ζωή του Fuhrer στο σκοτάδι. Ο Αδόλφος και η Eva ποτέ δεν εμφανίσθηκαν μαζί δημόσια και οι περισσότεροι Γερμανοί έμαθαν για τη σχέση τους μετά τον πόλεμο. Την έκρυβε απ’ όλους και δεν την εμφάνιζε ούτε στους σημαντικούς του καλεσμένους. Ο Hitler ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στις γυναίκες, οι οποίες με τις ψήφους τους τον είχαν ανεβάσει στην εξουσία(1933). Έτσι, για κανένα λόγο δεν ήθελε να χάσει τη δημοτικότητά του στο γυναικείο φύλο. Στις ομιλίες του ισχυριζόταν ότι δεν έκανε οικογένεια, επειδή «η οικογένειά του είναι όλος ο γερμανικός λαός». Όπως, όμως, είχε εκμυστηρευτεί σε συνεργάτες του, δεν ήθελε να παντρευτεί, επειδή φοβόταν ότι τα παιδιά του δεν θα είχαν τη δική του ευφυΐα. Η Eva επιχείρησε(1935) και 2η απόπειρα αυτοκτονίας με υπνωτικά χάπια, η οποία πέρασε ανώδυνα. Παραπονιόταν ότι δεν έβλεπε συχνά τον αγαπημένο της, επειδή αυτός ζούσε στο Βερολίνο, έδρα του Γ’ Ράιχ. Ο Hitler τότε της νοίκιασε μια βίλα στα περίχωρα του Μονάχου, με τα δικαιώματα από τις δημοσιευμένες φωτογραφίες του. Η Eva είχε στη διάθεσή της Mercedes με οδηγό και υπηρέτρια. Μετακόμισε (1936) στο εξοχικό του αγαπημένου της στις Βαυαρικές Άλπεις. Ζούσε μια μάλλον ανέμελη ζωή, ακόμη και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Γυμναζόταν καθημερινά για να διατηρείται σε φόρμα, διάβαζε αισθηματικά μυθιστορήματα και ξένα περιοδικά, απαγορευμένα για τους υπόλοιπους Γερμανούς, έβλεπε κινηματογράφο και εξασκούσε το χόμπι της, την φωτογραφία. Της άρεσε να κάνει γυμνή μπάνιο και να φωτογραφίζεται, πράγμα που εξόργιζε τον Hitler. Ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι ημέρες του Ναζισμού ήταν μετρημένες(αρχές Απριλίου 1945). Οι Σύμμαχοι είχαν σφίξει σαν τανάλια τη Γερμανία. Η Eva τότε μετακόμισε στο Βερολίνο και εγκαταστάθηκε στα υπόγεια της Καγκελαρίας, όπου βρισκόταν το καταφύγιο του Hitler. Αρνήθηκε να φύγει και δήλωσε ότι θα παραμείνει κοντά στον αγαπημένο της. Ο Hitler παντρεύτηκε(29/04) τελικά την Eva Braun στο καταφύγιο της Καγκελαρίας, με τους Σοβιετικούς στρατιώτες να βρίσκονται ήδη στο Βερολίνο, 36 ώρες πριν την καταλάβουν. Ο γάμος ήταν πολιτικός με μάρτυρες τους Joseph Goebbels και Martin Bormann, η τελετή σεμνή, με τη νύφη να φορά ένα μαύρο μεταξένιο φόρεμα. Εκείνη την εποχή στους διαδρόμους της Καγκελαρίας κυκλοφορούσε η φήμη ότι η Eva ήταν έγκυος στο παιδί του Hitler.Το ζεύγος Hitler κλείσθηκε(30/04/1945) λίγο μετά τις 15:00 σ' ένα δωμάτιο του καταφυγίου και αυτοκτόνησε, η Eva με μια αμπούλα υδροκυανίου και ο Hitler με μια πιστολιά στο στόμα του, ενώ οι Σοβιετικοί απείχαν γύρω στα 500 m από την Καγκελαρία. Αμέσως μετά, τα 2 πτώματα αποτεφρώθηκαν. Την τέφρα τους βρήκαν οι 1οι στρατιώτες που εισήλθαν στο καταφύγιο μετά από λίγο. Οι Σοβιετικοί τους έθαψαν μυστικά στο Μαγδεμβούργο μαζί με τα πτώματα της οικογένειας Goebbels, που είχε αυτοκτονήσει ομαδικά. Οι αρχές της Α. Γερμανίας(Απρίλιος 1970) ξέθαψαν και αποτέφρωσαν ότι είχε απομείνει από τους Hitler και Goebbels και την τέφρα τους τη διασκόρπισαν στον ποταμό Έλβα. Η Eva Braun, έμεινε στην Ιστορία ως η «ερωμένη του διαβόλου», έζησε στη σκιά του Hitler. Ποια ήταν άραγε η γυναίκα που μπόρεσε ν’ αγαπήσει έναν άνθρωπο ικανό για τις μεγαλύτερες θηριωδίες; Η αγαπημένη του δικτάτορα δεν δίσταζε να φωτογραφίζεται ημίγυμνη ή και µμεταμφιεσμένη σε µαύρο τραγουδιστή! Όταν ο Hilter έλειπε, η Eva Braun έπληττε θανάσιµα(σχόλιο: θανάσιμα έπληττε και η «δουλειά» του «αγαπημένου» την Ευρώπη…). Στο θέρετρο που της είχε παραχωρήσει ο δικτάτορας, η Γερμανίδα καλλονή γέµιζε τις ατελείωτες ώρες κάνοντας ένα σωρό πράγµατα, διασκεδαστικά για την ίδια, αλλά απαγορευτικά για τους λιγότερο προνοµιούχους Γερµανούς. Μια µεταµφίεσή της όµως ως Al Johnson-διάσηµος Aµερικανοεβραίος τραγουδιστής, γεννημένος στη Λιθουανία- εκπλήσσει ακόµη και τους ιστορικούς. Η Braun είχε πολύ καλή σχέση µε τον φωτογραφικό φακό. Το γεγονός αποδεικνύει µια σειρά άγνωστες στο ευρύ κοινό φωτογραφίες που βρίσκονται στη διάθεση των Εθνικών Αρχείων των ΗΠΑ και την απεικονίζουν σε διάφορες πόζες: γυµνή καλύπτοντας τα επίµαχα σηµεία µε µια οµπρέλα, µε το µαγιό της να επιδίδεται σε γυµναστικές επιδείξεις ή µ’ ένα τσιγάρο στο χέρι. Όλα δείχνουν πως ο επί 13 χρόνια σύντροφός της αγνοούσε τα χαριτωµένα παιχνίδια της. Ειδικά, η µεταµφίεση σε Al Johnson, υποστηρίζουν σήµερα οι ιστορικοί, είναι βέβαιο πως, αν είχε πέσει στην αντίληψη του Fuhrer, θα τον είχε κάνει έξαλλο. Ήταν µια στιγµή αφόρητης πλήξης στο ορεινό θέρετρο του Hitler στο Bogenhausen, όπου η Braun είχε µετακοµίσει µόνιµα και µαζί µε την αδελφή της µεταµφιέζονταν και τραβούσαν φωτογραφίες η µία την άλλη. Την ίδια περίοδο η εκστρατεία των Ναζί κατά των Εβραίων φούντωνε, ενώ ένα ρατσιστικό σόου-«Africa Schau»- περιόδευε ανά τη Γερµανία προπαγανδίζοντας την υπεροχή της Αρίας φυλής και παρουσιάζοντας τους µαύρους ως υπανθρώπους-στη ναζιστική Γερµανία ζούσαν τότε περ. 25.000 µαύροι, γνωστοί ως οι «µπάσταρδοι της Ρηνανίας», από την εποχή του Α’ ΠΠ και τη στρατιωτική κατοχή του κρατιδίου από γαλλοαφρικανικά στρατεύµατα. AL JOHNSON O Al Johnson έλαµψε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη όταν άρχισε να βάφει το πρόσωπό του µαύρο και να τραγουδάει jazz. Κατά τη διάρκεια του πολέµου, µε τα κωµικά του σκετς διασκέδαζε τους Αµερικανούς στρατιώτες. Στη Γερµανία, όµως, οι παραστάσεις του ήταν απαγορευµένες. Ισως, σχολιάζουν οι TIMES, η Μπράουν, αποµονωµένη καθώς ήταν, να µην είχε πάρει χαµπάρι τι ακριβώς γινόταν.  Ισως πάλι αισθανόταν ελεύθερη να χλευάσει τις ναζιστικές πεποιθήσεις. Η ίδια σημειώνει απλώς στο κάτω µέρος της φωτογραφίας µε µολύβι: «Εγώ ως Al Johnson». ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ βρέθηκαν στο εξοχικό του Hitler από Αµερικανούς της Υπηρεσίας Πληροφοριών. «Στα χέρια µας έφθασαν µέσω του στρατού», εξηγεί ο Edward McCarter από την Υπηρεσία Εθνικών Αρχείων, η οποία κρατούσε στη διάθεσή της τις φωτογραφίες ως το 1947. Κάποιες από αυτές-ειδικά εκείνες στις οποίες φαίνεται η Μπράουν να γυμνάζεται πλάι στη λίµνη- δηµοσιεύτηκαν αρκετές φορές από τότε. ∆εν ισχύει το ίδιο και για τη φωτογραφία ως Al Johnson, ωστόσο, που από τη στιγµή που είδε το φως της δημοσιότητας έχει προβληματίσει τους ιστορικούς: Τι άλλο µπορεί να σκάρωνε, αναρωτιούνται, ενώ ο Hilter ήταν αφοσιωμένος στα πολεµικά του σχέδια;  Οι άγνωστες φωτογραφίες βρίσκονται στη διάθεση της Υπηρεσίας Εθνικών Αρχείων των ΗΠΑ.

Benito Mussolini(1883-1945) ΜΕΡΟΣ 2ο

Benito Mussolini(1883-1945) ΜΕΡΟΣ 2ο
Β’ ΠΠ
Καθώς πλησίαζε ο Β’ ΠΠ ο Mussolini εξήγγειλε την πρόθεσή του για προσάρτηση Μάλτας, Κορσικής και Τυνησίας. Μετά από έναν σύντομο πόλεμο, κατέλαβε την Αλβανία(Απρίλιος 1939). Αν και επί 15 έτη διακήρυσσε τις αρετές του πολέμου και τη στρατιωτική ετοιμότητα της Ιταλίας, οι δυνάμεις του ήταν απολύτως απροετοίμαστες όταν ο Hitler οδήγησε, με την εισβολή του στην Πολωνία, όλη την Ευρώπη σε ένα νέο Πόλεμο. Ο Mussolini αποφάσισε να παραμείνει εκτός πολέμου έως ότου βεβαιωθεί ποια πλευρά θα κέρδιζε. Μόνο μετά την πτώση της Γαλλίας(Ιούνιος 1940) κήρυξε τον πόλεμο ενάντια σε Γαλλία και Βρετανία, ελπίζοντας ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε μόνο μερικές εβδομάδες. Τα σχέδιά του είχαν βλέψεις για τα Βαλκάνια και την Α Μεσόγειο, με σκοπό να «ανοιχτεί» στις πετρελαιοπηγές του Κόλπου κι αποτελούσε μυστικό κομμάτι στο «Χαλύβδινο Σύμφωνο». Πριν την Πολωνία, όμως, ο Hitler είχε ξεκινήσει έντονες διαβουλεύσεις με την Ρουμανία και την Βουλγαρία για να τον δεχτούν σαν σύμμαχο, κάτι που δεν απέφυγαν. Οι Βούλγαροι πήραν σαν «δώρο» το ελληνικό τμήμα της Θράκης-την οποία τελικά καταπάτησαν στον Β’ ΠΠ- και οι Ρουμάνοι την Μολδαβία, ως τότε ρωσική περιοχή. Ο Mussolini κατάλαβε, λοιπόν, ότι μπήκε μπροστά ένα σχέδιο, που ουσιαστικά έβαζε στο χέρι πολύ σημαντικά μέρη στην Ευρώπη, αλλά εκείνος, παρά το σχέδιο του Άξονα, δεν είχε καν ενημερωθεί για την επίθεση στην Πολωνία. Κατάλαβε, ότι μάλλον ήταν ο αιώνιος ξεγελασμένος στην υπόθεση. Αποφάσισε ότι δεν είχε άλλο χρόνο να χάσει και προσπάθησε ταχύτατα να εκτελέσει το κομμάτι της συμφωνίας που του αντιστοιχούσε. Ξεκίνησε την επίθεση εναντίον της Ελλάδας με πολύ εσπευσμένες κινήσεις και χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Επιτελείου του(Σεπτέμβριος 1940). Οι επιτελείς του με δυσκολία κέρδισαν ένα μήνα παράταση κι έτσι, πραγματοποιήθηκε(28/10/1940) η επίθεση κατά της Ελλάδας. Η επίθεσή του αποκάλυψε την γύμνια της πολεμικής του μηχανής, η οποία, αν και σαφέστατα ισχυρότερη σε σχέση με τις μικρότερες χώρες, περιείχε πολλά οργανωτικά και ανεφοδιαστικά κενά. Τα μηχανοκίνητα και η αεροπορία του είχαν τεχνικές επιδόσεις καλές μάλλον για το διάστημα του Μεσοπολέμου παρά για το 1940. Οι δυνάμεις του υπέστησαν πανωλεθρία και εξωθήθηκαν στην αλβανική ενδοχώρα. Από αυτή του την ενέργεια απώλεσε το 1/3 της Αλβανίας και μόνο η επέμβαση των γερμανικών στρατευμάτων κατάφερε να κάμψει τις ελληνικές δυνάμεις(Απρίλιος 1941). Μετά από αυτό δεν είχε επίσης άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσει τον Hitler στην κήρυξη του πολέμου κατά της ΕΣΣΔ(Ιούνιος 1941) και των ΗΠΑ(Δεκέμβριος 1941). Εδώ, πάντως, διέπραξε ένα σοβαρό διπλωματικό λάθος: οι πολυπληθείς αμερικανοϊταλοί μετανάστες ήταν σχεδόν ολόψυχοι υποστηρικτές του δικτάτορα και στράφηκαν εναντίον του μετά αυτήν την απόφαση, που θα του στοίχιζε και την πτώση της ιταλικής χερσονήσου(1944). ΤΟ ΤΕΛΟΣ Μετά τις στρατιωτικές αποτυχίες σε Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία και ΕΣΣΔ, η δημοφιλία του Mussolini άρχισε να καταβαραθρώνεται ακόμα και εντός του κόμματός του. Η αποβίβαση των συμμαχικών στρατευμάτων στη Σικελία(1943) έστρεψε εναντίον του το σύνολο των συντρόφων του. Το Gran Consiglio del Fascismo(Μεγάλο Φασιστικό Συμβούλιο) ψήφισε(24/07/1943) τη μεταβίβαση της εκτελεστικής εξουσίας στο Βασιλιά Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’. Ο βασιλιάς κάλεσε το Mussolini στα Ανάκτορα και του αφαίρεσε κάθε εξουσία, ενώ κατά την έξοδό του συνελήφθη και εξορίστηκε στο Gran Sasso, στα Αβρούζια Όρη της Κ Ιταλίας, σε πλήρη απομόνωση. Η υπογραφή παράδοσης της νέας ιταλικής κυβέρνησης οδήγησε στην εισβολή από Β των ναζιστικών στρατευμάτων και την κατάληψη μέρους της Β Ιταλίας. Με μία εντυπωσιακή επιχείρηση Γερμανοί αλεξιπτωτιστές απελευθέρωσαν το Mussolini και τον φυγάδευσαν στα γερμανοκρατούμενα εδάφη. Εκεί τέθηκε επικεφαλής της επονομαζόμενης Repubblica Sociale Italiana(Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας) ή Δημοκρατίας του Salò , από την πόλη όπου έδρευε η κυβέρνηση. Ο ρόλος του ήταν διακοσμητικός, αφού ουσιαστικά κυβερνούσαν οι Γερμανοί, ωστόσο είχε την ευκαιρία να εξοντώσει αρκετούς από αυτούς που απομακρύνθηκαν από κοντά του, όπως ο γαμπρός του Galeazzo Ciano. Τότε συνέγραψε και την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Η Άνοδος και η Πτώση μου». Λίγο πριν την είσοδο των συμμαχικών στρατευμάτων στο Μιλάνο, και ενώ ο Mussolini κατευθυνόταν στην πόλη Chiavenna μαζί με την ερωμένη του Claretta Petacci)με σκοπό τη διαφυγή τους στην Ελβετία, συνελήφθησαν(27/04/1945) από Ιταλούς παρτιζάνους. Δικάστηκαν(28/04/1945) με συνοπτικές διαδικασίες και εκτελέστηκαν μαζί με 16 ακόμη άτομα, τα περισσότερα μέλη της κυβέρνησης του Salò ενώ τα πτώματά τους μεταφέρθηκαν και κρεμάστηκαν στην Piazzale Loreto του Μιλάνου. ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ Ο Mussolini αποκρυσταλλώνοντας τη νέα φασιστική θεωρία του στάθηκε εχθρικός προς το μαρξισμό, το φιλελευθερισμό και το συντηρητισμό, δανειζόμενος, όμως, έννοιες και πρακτικές και από τις 3 ιδεολογίες. Ο φασισμός απέρριπτε τις αρχές της ταξικής πάλης και του διεθνισμού των εργαζομένων ως απειλές στην εθνική ή φυλετική ενότητα. Εκμεταλλεύθηκε τις διαμαρτυρίες ενάντια στους κεφαλαιοκράτες και τους μεγαλοκτηματίες δημιουργώντας από αυτές θεωρίες συνωμοσίας. Απέρριπτε τα φιλελεύθερα δόγματα της προσωπικής ελευθερίας και δικαιωμάτων, του πολιτικού πλουραλισμού και της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, όμως, υποστήριζε την ευρεία συμμετοχή στην πολιτική και μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα κοινοβουλευτικά κανάλια ως κινητήριους μοχλούς ενίσχυσης της δυναμικής του. Χρησιμοποιήθηκε από τη μεγαλοαστική και μέση οικονομικά τάξη ως μέσο ανάσχεσης της επαναστατικής και συνδικαλιστικής δράσης των χαμηλόμισθων εργατών. Εκμεταλλευόμενος την αδυναμία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και υποσχόμενος στους βιομηχάνους εισαγόμενες επενδύσεις και στρατιωτικά προγράμματα ανέλαβε τον κρατικό έλεγχο της οικονομίας προκειμένου να μειώσει την κοινωνική τριβή. Η εφαρμογή της φασιστικής διακυβέρνησης απέδειξε ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μιας φασιστικής χώρας το χωρισμό και τη δίωξη ή άρνηση της ισότητας σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του πληθυσμού που εδρεύει πάνω σε επιφανειακές ιδιότητες ή συστήματα πεποίθησης. Μια φασιστική κυβέρνηση έχει πάντα μια κατηγορία πολιτών που θεωρείται ανώτερη και χρηστή εν αντιθέσει προς την άλλη, των παριών, που διαχωρίζονται κατά τις ανάγκες της εξουσίας από τη φυλή, τη θρησκεία ή την προέλευση. Είναι δυνατό να ενυπάρχουν παράλληλα η δημοκρατία και το φασιστικό κράτος. Η περιούσια τάξη απολαμβάνει τη δημοκρατία ενώ η καταπιεσμένη τάξη υφίσταται το φασιστικό κράτος. Στην Ιταλία του Mussolini το ρόλο των παριών είχαν αρχικά οι αριστεροί και δημοκρατικοί πολίτες. Τουλάχιστον αυτοί, που ανοικτά εξέφραζαν την αποδοκιμασία τους στο καθεστώς. Διώκονταν συστηματικά και τους αποδιδόταν ο ρόλος του εσωτερικού εχθρού ή του αποδιοπομπαίου τράγου για κάθε αποτυχία, που δεν έπρεπε να χρεωθεί στην ανικανότητα του καθεστώτος. Αργότερα, ως απότοκη της συμμαχίας με τη ναζιστική Γερμανία, ακολούθησε η τοποθέτηση στις τάξεις των εχθρών και των Ιουδαίων στο θρήσκευμα πολιτών. Υπήρχε ήδη η τεράστια προπαγανδιστική εφεδρεία των ναζιστών εναντίον των Εβραίων, η οποία απλά μεταφυτεύθηκε στην Ιταλία. Χαρακτηριστικό το γεγονός της πλάνης μέρους του πνευματικού και πολιτικού κόσμου, που έβλεπε το Mussolini σαν χαρισματικό οραματιστή πολιτικό. Η ρητορεία του για την υπέρβαση των παλαιών πολιτικών και η επαγγελία του για ένα νέο σύστημα αξιών έδειχνε να πείθει μέρος της ιντελιγκέντσιας. Από τον Gabriele D'Annunzio, τον Winston Churchill έως και τον Έλληνα κορυφαίο λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη εκφράζεται θαυμασμός προς το πρόσωπο του Mussolini. Ο Καζαντζάκης μάλιστα σε μια επιστολή προς τη σύζυγό του Γαλάτεια αναφέρει: «Ανυπομονώ να δω πού βρίσκεται τώρα η Ιταλία, τί πνευματικά ρέματα, τί ανησυχίες, τί προσπάθειες στην τέχνη και στη σκέψη. Ένα κανείς διακρίνει: την κυριαρχία του φασισμού. Και φασισμός είναι ένα μεγάλο κοινωνικό (όχι μονάχα πολιτικό) ρέμα που παρασύρει την νεολαία όλης της Ιταλίας. Όπως είναι ο μπολσεβικισμός ένα σύνθημα πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πνευματικό κλπ. όμοια κι ο Φασισμός. Νέοι από 15 χρονών γυρίζουν τους δρόμους με τα μαύρα τους πουκάμισα, μαύρους σκούφους, σε διαρκή επιστράτευση. Περιοδικά τέχνης πλήθος εκδίδονται με φασιστικό ιδανικό. Ίσως αυτό να μελετήσω είναι το κλειδί της σύγχρονης πνευματικής Ιταλίας. Μπολσεβικισμός και φασισμός είναι οι 2 σύγχρονοι πόλοι που περιστρέφεται η Ευρώπη. Ο Μουσολίνι είναι ίσως πολύ μεγαλύτερος απ' ό,τι ως τώρα συνηθίσαμε να θαρρούμε. Πάντως αργότερα θα μπορέσω να κρίνω τώρα Σου γράφω απλώς την 1η μου εντύπωση.» Για όλα αυτά ευθυνόταν η καλοστημένη προπαγανδιστική μηχανή του φασισμού. Μόνο όταν ο Ντούτσε εισήλθε σε πολεμική τροχιά, πρώτα με την κατάληψη της Αβησσυνίας, και έπειτα με τη συμμετοχή στο Β’ ΠΠ φάνηκαν οι διαθέσεις και η ένδεια του φασιστικού καθεστώτος του. Το τελικό χτύπημα στο εναπομείναν γόητρό του θα επιφέρει η συμμετοχή του στην κυβέρνηση ανδρεικέλων του Salò. Η πλήρης διαφθορά και η έλλειψη στοιχειωδών πολιτικών και ηθικών αρχών θα σταθούν η οριστική ταφόπλακα του φασιστικού πειράματος. MUSSOLINI ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ Οι σχέσεις του Mussolini με την Ελλάδα ανάγονται στην 1η περίοδο διακυβέρνησής του(1923), όταν σε μία επίδειξη δύναμης και επιδιώκοντας να εμφανιστεί σαν ήρωας-ηγέτης, για εσωτερική κατανάλωση, προέβη στο βομβαρδισμό της Κέρκυρας. Το επεισόδιο έληξε με την καταδίκη της Ιταλίας από την Κοινωνία των Εθνών και έκτοτε οι σχέσεις μεταξύ των 2 χωρών βρίσκονται σε κατάσταση ομαλής γειτονίας παρά την ιταλική κατοχή της Δωδεκανήσου. Το κατακτητικό ενδιαφέρον του ξυπνά όταν, εισερχόμενος στη Συμμαχία του Άξονα, στέκει απλός παρατηρητής των πολεμικών επιτυχιών του Hitler και αισθάνεται σε μειονεκτική θέση έναντι του συμμάχου του. Τότε αποφασίζει να αιφνιδιάσει το Hitler προβαίνοντας με ένα πόλεμο – αστραπή στην κατάκτηση της Ελλάδας. Φαίνεται μάλιστα να λέει ότι: «Ο Hitler με φέρνει πάντα προ τετελεσμένων γεγονότων. Αυτή τη φορά θα τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα. Θα πληροφορηθεί ότι κατέλαβα την Ελλάδα από τις εφημερίδες.» Η αρχική του σκέψη ήταν η κατάκτηση των νησιών του Ιονίου μετά την είσοδό του στην Αλβανία αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του Hitler για μία τέτοια επιχείρηση. Η 1η εχθρική πράξη γίνεται, όταν ιταλικό υποβρύχιο τορπιλίζει(15/08/1940) το ελληνικό καταδρομικό ΕΛΛΗ στην Τήνο, όπου είχε μεταβεί για τις εορτές της Μεγαλόχαρης. Η ελληνική κυβέρνηση, προσπαθώντας να αποτρέψει τη σύγκρουση, αποδίδει τον τορπιλισμό σε άγνωστης ταυτότητας υποβρύχιο. Από τη στιγμή εκείνη οι 2 χώρες εισέρχονται σε πολεμική τροχιά. Το αλβανικό κράτος βρισκόταν(Απρίλιος 1939) υπό ιταλική κατοχή, οπότε έγινε η βάση συγκέντρωσης των φασιστικών στρατευμάτων. Ο Mussolini βιαζόταν να επιτεθεί στην Ελλάδα θεωρώντας βέβαιη την κατάκτησή της σε μικρό χρονικό διάστημα αλλά και χολωμένος από την εισβολή του Hitler στη Ρουμανία(12/10). Έτσι τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940(18η επέτειος πορείας προς τη Ρώμη), ο Ιταλός πρέσβης κόμης Emanuele Grazzi παρουσιάζεται στον Ιωάννη Μεταξά κομίζοντάς του τελεσίγραφο παράδοσης. Η αρνητική απάντηση του Μεταξά με τη γαλλική φράση «Alors, c'est la guerre»(Λοιπόν, έχουμε πόλεμο) υπήρξε η αρχή του ελληνικού έπους του 1940 και πέρασε στη λαϊκή συνείδηση ως ΟΧΙ. Πριν ακόμη λήξει το τελεσίγραφο οι ιταλικές δυνάμεις άρχισαν να εισβάλουν στα ελληνικά εδάφη. Η επίθεση αυτή, που θεωρήθηκε άνανδρη και απρόκλητη από τον ελληνικό λαό, γέννησε ένα κύμα μαζικού ενθουσιασμού, το οποίο μεταφέρθηκε στο μέτωπο από τους Έλληνες στρατιώτες και απέδωσε την υψηλή μαχητικότητα του στρατεύματος. Ο Ιταλός δικτάτορας γίνεται σατυρικό θέμα σε μουσικές επιθεωρήσεις, γελοιογραφίες και τραγούδια αποτελώντας ίσως τον πλέον σατιρισμένο πρόσωπο στη νεότερη ελληνική ιστορία. Στο μέτωπο τα ελληνικά στρατεύματα αντιστρέφουν τους όρους και από την άμυνα περνούν στην επίθεση καταλαμβάνοντας μέρος της ιταλοκρατούμενης αλβανικής ενδοχώρας. Η προέλαση των Ελλήνων αποτελεί την 1η ήττα του διαφαινόμενου ως πανίσχυρου Άξονα. Ο διεθνής Τύπος εκθειάζει την ελληνική μαχητικότητα και το στρατιωτικό φιάσκο αναγκάζει τον Duce ν’ αποζητήσει τη γερμανική βοήθεια. Ο Hitler στέκει απογοητευμένος μπροστά στην κατάσταση και σε επιστολή του επιπλήττει το Mussolini για την προχειρότητα της ενέργειάς του. Τελικά όμως, χάριν του γοήτρου του Άξονα, τα ναζιστικά στρατεύματα επιτίθενται και εισβάλουν στην Ελλάδα (Απρίλιος 1941) σηματοδοτώντας την αρχή μιας επώδυνης τριπλής κατοχής(1941-4). ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ Η εφημερίδα OBSERVER(Οκτώβριος 2009) από στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών που αποχαρακτηρίστηκαν, ανέφερε ότι ο Mussolini υπήρξε(από το 1917) πράκτορας της Αγγλικής Μυστικής Υπηρεσίας ΜΙ6. Ο λόγος ήταν ότι η Αγγλία, από  τον φόβο της αποχώρησης της Ρωσίας από τον Α’ ΠΠ, που καταργούσε το Α Μέτωπο για την Γερμανία, προσπάθησε να σύρει την Ιταλία σε αυτόν ξανανοίγοντας ένα άλλο μέτωπο στον Ν. Το σοσιαλιστικό κόμμα στο οποίο ανήκε ο Mussolini ήταν εναντίον του πολέμου , αλλά ο Mussolini διέθετε ειδικές ομάδες κρούσης για την προστασία των απεργών στις διαδηλώσεις που από τότε είχε ονομάσει «φάσκιες» και τα μέλη της «φασίστες». 'Έναντι αμοιβής που, κατά την εφημερίδα ανέρχονταν μόνον σε € 400(σημερινά)/μήνα, ο Mussolini, που ζούσε πολύ φτωχά, δέχτηκε ν’ αλλάξει τοποθέτηση και να υποστηρίξει τον πόλεμο χρησιμοποιώντας τους «φασίστες» για τον αντίθετο λόγο για τον οποίο τους είχε οργανώσει. Δέχτηκε την αντίδραση πολλών μελών του κόμματός του αλλά υπέρ του πολέμου είχαν ήδη ταχθεί και όλα τα αντίπαλα κόμματα μαζί και το ιταλικό βιομηχανικό lobby. Αυτό εξηγεί αρκετά την, μεταπολεμική, μεταστροφή του, τα ευμενέστατα σχόλια του Churchill γι' αυτόν(δεκαετία 1920) και την δεινή καταδίωξη των άλλοτε σοσιαλιστών συντρόφων του, οι οποίοι τον αποκάλεσαν επικίνδυνο και αναξιόπιστο. Δεν αναφέρεται το πότε έπαψε να είναι μέλος της ΜΙ6 αλλά οι υποψίες για το χαμένο ημερολόγιό του κατά την φυγή του(τέλος Β’ ΠΠ) και οι φήμες για τις συνθήκες της δολοφονίας του ενισχύθηκαν. Ο Mussolini διέφυγε την Συμμαχική υποχώρηση κρατώντας μόνο πολύτιμο αντικείμενο το ημερολόγιό του με το οποίο ήλπιζε να διαπραγματευθεί την ζωή του. Λέγεται ότι δεν υπήρχε λόγος να εκτελέσουν την ερωμένη του Clara Petacci μαζί του αν δεν είχε κι εκείνη ακούσει απ τον ίδιο την ιστορία για το ημερολόγιο εκείνο. Σε ειδική έρευνα ιταλικού ιστορικού εμφανίστηκε ένας σήμερα 86χρονος εργάτης ο οποίος τότε μετείχε στην ομάδα των Ιταλών αντιστασιακών που τον είχαν συλλάβει, ο οποίος δήλωσε ότι στην συνέχεια τον παρέδωσαν σε ομάδα συμμαχικών πρακτόρων οι οποίοι τους τον παρέδωσαν την επόμενη νεκρό. Η εγγονή του Μουσολίνι και νυν πολιτικός στην ιταλική βουλή Alessandra δήλωσε μεγάλο ενδιαφέρον για την περαιτέρω εμβάθυνση στην έρευνα υποστηρίζοντας ότι αντίγραφα του ημερολογίου υπάρχουν ακόμα και σήμερα αν και όχι ελεύθερα σε κυκλοφορία που αποδεικνύουν ότι ο παππούς της όντως συνεργάστηκε με τους Άγγλους για να εξασφαλίσει την ειρήνη, διαπραγματεύθηκε την αποχώρησή του από τον Άξονα, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι οι Άγγλοι τον κορόιδευαν.