ΑΝΤΕΧΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
[ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ;]
Ζούμε μια κατάσταση, όχι πρωτόγνωρη για την «πραγματικότητα», που ξεπερνά τα όρια και τις αντοχές μας. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που ό,τι και να κάνουμε, όσο και αν φωνάξουμε η φωνή μας δεν είναι αρκετά δυνατή να ταρακουνήσει τους υπαίτιους της κατάστασής μας. Γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αυτοί που βλέπουμε ως «εκπρόσωπούς» μας. Και αυτοί υπάλληλοι είναι και με το αζημίωτο υποδουλώνουν χώρες και ομάδες πληθυσμού πάνω στην γη. Αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η εξουσία των ηγετών ΔΕΝ πηγάζει από τον λαό(= δήμο), ΔΕΝ ασκείται προς όφελός του, ΔΕΝ του επιτρέπεται(!) ένα ΒΑΣΙΚΟ στοιχείο δημοκρατίας, το δημοψήφισμα. Οι πολιτικοί πια δεν προέρχονται από τον λαό και δεν ζουν στον πραγματικό κόσμο. Ζουν με φρουρούς σε παλάτια και συναστρέφονται ομοίους. Δέχονται εντολές από τοκογλύφους, καθότι και οι ίδιοι είναι δέσμιοι χρεών. Η έννοια αυτή έχει υποστεί βασανισμό, έχει καταχραστεί και έχει γίνει μια λέξη σε κείμενα ψυχοπαθών δολοφόνων της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και της ισότητας μεταξύ των λαών. Οικονομικά τέρατα. Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι, κάποιοι τουλάχιστον, έχουν εθιστεί, έχουν βολευτεί σε αυτή την βρώμα! Ουσιαστικά έχουν χάσει την ιδιότητα του ανθρώπου, με την αληθινή έννοια του όρου(δεν μπορούν να κοιτούν ψηλά, να έχουν όραμα, ιδανικά, στόχους). Έχουν απολέσει την ελευθερία τους οικειοθελώς ή επειδή έτσι διδάχθηκαν ή πλανεύτηκαν, για ψεύτικα στολίδια, «προβολή» και «δόξα». Η δημοκρατία στην τελειότερη μορφή της επικράτησε μετά από αγώνα σκληρό. ΕΠΕΒΑΛΛΕ υποχρεώσεις εκτός από δικαιώματα. Αυτό το ξεχνά ο σύγχρονος άνθρωπος. Είχε ρήτρες και περιορισμούς στην εξουσία(απόκτηση και διατήρηση). Για να αρχίσουμε να την αναλύουμε πρέπει να αρχίσουμε από την διάσπαση των συνθετικών του όρου «δημοκρατία». Η λέξη αυτή, λοιπόν, έχει 2 συνθετικά, δήμος και κρατία, παράγωγο του αρχαίου ελληνικού ρήματος κρατώ. Δήμος ήταν το σύνολο των ανδρών(οι γυναίκες δεν είχαν στην αρχαιότητα πολιτικά δικαιώματα, αλλά είχαν σπουδαίο ρόλο και άλλες πολύ μεγάλες ευθύνες στον οίκο. Δεν ήταν πράγματα όπως πολλοί ισχυρίζονται, για να μειώσουν την συμβολή της αρχαίας Ελλάδας στην παγκόσμια ιστορία) με ΠΛΗΡΗ πολιτικά δικαιώματα. ΜΟΝΟ αυτοί ήταν πολίτες. Είχαν υποχρεώσεις. ΔΕΝ μπορούσαν να αμελούν την ενασχόλησή τους με τα κοινά, ΕΙΔΙΚΑ αν είχαν κληρωθεί(ναι, δεν κατείχαν το αξίωμά τους… κληρονομικώ δικαίω) σε κάποιο αξίωμα. Έπρεπε να σέβονται τα θεία και να επιτελούν τα θρησκευτικά τους αξιώματα στο ακέραιο(η ιεροσυλία σήμαινε θάνατο τότε), δεν μπορούσαν να την βγάλουν κοινώς καθαρή με τυπικές παρουσίες για το θεαθήναι στον ναό και τα μεγάλα θρησκευτικά γεγονότα. Έπρεπε να μην προκαλούν με τον δημόσιο βίο τους. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν κατοικούσε στην ακμή της αθηναϊκής δημοκρατίας σε παλάτι. [ΜΟΝΟ το θαύμα του αρχαιου κόσμου, ο Παρθενώνας(και τα λοιπά οικοδομήματα της Ακρόπολης), και γενικά τα δημόσια κτίρια ήταν μεγαλόπρεπα. Οι πολίτες διέμεναν σε πλινθόκτιστα σπίτια και περπατούσαν σε σκονισμένους δρόμους.]Υπήρχε ο φόβος του εξοστρακισμού, της εξορίας δηλ.. Ένα σπουδαίο «δώρο» της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ δημοκρατίας στον πολίτη. Βέβαια χρησιμοποιήθηκε για πολιτική σκοπιμότητα, γιατί και οι αρχαίοι είχαν πάθη και δεν ήταν όλοι οι πολιτικοί χρήσιμοι, αλλά τα σημερινά δεδομένα δεν τα φτάνουν. Όποιος καταχραζόταν δημόσιο χρήμα, του έπαιρναν ακόμα και τα σανδάλια(με σημερινούς όρους και τα σώβρακα). Οι πολίτες κρατούσαν τον πολιτικό στο χέρι τους. Βέβαια υπήρχαν προσωπικότητες και αυτών την σκέψη θαυμάζουν και μελετούν όλοι οι σύγχρονοι πολιτικοί. Αλλά είναι δούλοι των οικονομικών ζόμπυ και δεν θα άντεχαν να είναι πολιτικοί με εκείνη την αρχαία αλλά τέλεια και απαιτούμενη σήμερα έννοια του όρου. Και βεβαίως υπήρχε διαφθορά. Δεν είναι «προνόμιο» της σύγχρονης εποχής. Οι πολίτες όφειλαν να ακονίζουν το πνεύμα τους και να γυμνάζουν το σώμα τους(νους υγιής εν σώματι υγιή, σε αντίθεση με τον σημερινό για επίδειξη γυμνασμένο άνθρωπο). Οι πολιτικοί όφειλαν να ξέρουν να μιλούν και να αγορεύουν σωστά. Αν και σταδιακά σχηματίστηκαν λογογράφοι με βοηθούς που έγραφαν κατά παραγγελία λόγους για τους ηγέτες της εποχής. Και κόλακες υπήρχαν τότε και πολιτικοί που έλεγαν στους πολίτες όσα ακριβώς ήθελε να ακούσει. Όλα αυτά τα έψεγε το θέατρο, απαραίτητο και ως ψυχαγωγία και ως μάθημα, εξίσου σημαντικό με την γραφή, την ανάγνωση, τα μαθηματικά και όλο το φάσμα της αρχαίας ελληνικής παιδεύσεως(= κόπος για να μάθεις χρήσιμα πράγματα και όχι βασανιστήριο) και ως εργαλείο αμίλεικτης κριτικής και σάτυρας(κανονικής και όχι ψεύτικης) της εξουσίας. Η πόλις επιχορηγούσε και είχε θεσμοθετήσει την διεξαγωγή θεατρικών αγώνων και ΕΠΕΒΑΛΛΕ στους εύπορους πολίτες της να δίνουν χρήματα για αυτόν τον σκοπό(αυτή είναι η έννοια του όρου χορηγία και όχι αυτή που μας είπαν οι μιζοφόροι της Μεταπολίτευσης). Φυσικά υπήρχαν, δεν είναι και αυτό σύγχρονο χαρακτηριστικό, αξιωματούχοι που δεν άντεχαν την κριτική και έφευγαν από την παράσταση ή και έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να εξορίσουν τον «αυθάδη» δημιουργό. Πολλοί τεράστιοι δραματικοί ή κωμικοί ποιητές εξορίστηκαν από την Αθήνα και κάποιοι πέθαναν και δεν ξαναείδαν την Ακρόπολη. Τα μηνύματα των έργων τους είναι τόσο σύγχρονα και αξίζει να μελετώνται. Όμως οι «πολιτικοί» στις μέρες δεν πάνε στις παραστάσεις, ειδικά της Επιδαύρου, για να δουν το θέατρο και να ακούσουν το νόημα του έργου, αλλά για να βγουν φωτογραφία. Άλλο ένα χαρακτηριστικό της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, που αναπτύχθηκε ακριβώς επειδή της το επέτρεψε το περιβάλλον, είναι η τέχνη. Ποιος δεν θαυμάζει, δεν προσπαθεί(με καλά αποτελέσματα) και ποιος δεν έχει κλέψει και κρατά παράνομα αρχαία ελληνικά αριστουργήματα. Τυχεροί είμαστε που δεν έχουν πάρει όλα τα αρχαία από την Ελλάδα και την Κύπρο! Η τέχνη αυτή απεικόνιζε τις πιο ευγενικές αξίες και αντικατόπτριζε μοναδικά, σα ταινία, τον όλεθρο που μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος. Ήταν η απόλυτη έκφραση σεβασμού απέναντι στους θεούς(τελειότερη μορφή αυτού τα οικοδομήματα της Ακρόπολης των Αθηνών). Η τέχνη αυτή δεν ήταν φθηνός εντυπωσιασμός, τέχνασμα, σε αντίθεση με αυτό που θεωρούμε «τέχνη» σήμερα. Ο ελληνικός πολιτισμός είχε κέντρο τον άνθρωπο και την σχέση του με το θείο και το περιβάλλον. Απεικόνιζε με απίστευτη ομορφιά και ρεαλισμό τα πιο όμορφα συναισθήματα και τα πιο άγρια ένστικτα. Ήταν η λάξευση και η ζωγραφική/χάραξη σε κάποιο υλικό της ιστορικής ή μυθολογικής μνήμης. Το χρήμα(= μέσο ικανοποίησης αναγκών η κυριολεκτική του σημασία, από το ρήμα χρώμαι, χρησιμοποιώ) η πόλις το διέθετε για να κοσμήσει το κέντρο της με υπέροχα οικοδομήματα, να κάνει εμπόριο, να κάνει αμυντικούς πολέμους… Οι επιθετικοί πόλεμοι και η καταπίεση άρχισε όταν οι άρχοντες μιας πόλης ξεπερνούσαν το μέτρον(= το όριο της ανθρώπινης φιλοδοξίας) και ήθελαν να κατακτήσουν τον κόσμο, να τον έλεγχουν. Η αρχαία Αθήνα στα 25 χρόνια της δόξας της συμπεριφέρθηκε όντως στον αρχαίο κόσμο όπως οι σύγχρονες Η.Π.Α. και η Ευρώπη πριν τον Α’ Π.Π.. Πλέον, αν και δεν το βλέπουν στο DC, το τέλος της αυτοκρατορίας πλησιάζει, από όπλα που οι ίδιες δημιούργησαν. Τίποτα δεν κρατά για πάντα. Η διαφορά της αρχαίας Αθήνας είναι ότι άφησε και κάτι μοναδικό στην ανθρωπότητα, ενώ οι σύγχρονες υπερδυνάμεις έχουν κλέψει πολύ από αυτή την μοναδικότητα. Ελάχιστη η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ τους συνεισφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό. Όλα τα παραπάνω δεν δημιουργήθηκαν από λάσπη. Ούτε κατά τύχη. Πριν κυριαρχήσει ο Λόγος(= λογική και γραπτά κείμενα ή ομιλία με συνοχή και επιχειρήματα και νόημα), κυριαρχούσε το Χάος και το Έρεβος(= απόλυτο σκοτάδι). Οι άνθρωποι ήταν δούλοι(καμιά σχέση βέβαια με τους σύγχρονους δούλους) και δέσμιοι δυναστών(ούτε που ονειρεύονταν τα μαρτύρια των σύγχρονων επιγόνων τους). Οι διάφορες πολιτείες άλλαζαν πολιτεύματα που όλα είχαν τελικό αποτέλεσμα την καταπίεση, την πείνα, την φτώχεια και τον πόλεμο με θύματα, όπως πάντα, αθώους. Αιτία βέβαια η αλαζονεία των ηγετών και η ακόρεστη δίψα τους για πλούτο και μεγαλείο και κυριαρχία σε όσο μεγαλύτερη γεωγραφική επικράτεια γινόταν. Για να ικανοποιούν(ποτέ δε γινόταν) τα σχέδιά τους, εισέβαλαν στις γειτονικές μικρές ή μεγάλες πόλεις και κατέλυαν την εκεί εξουσία και υποδούλωναν τους κατοίκους της, έκλεβαν την γη των υπηκόων τους ή τους επέβαλαν αυθαίρετα φόρους και τους δάνειζαν χρήματα για να μπορούν να τους πληρώνουν δημιουργώντας το χρέος. Αυτό εκεί το χρέος δημιουργούσε δυστυχία και έκανε τον άνθρωπο δούλο αλλά η σύλληψη και η εφαρμογή της… υποχρέωσης(= διαταγή ανθρώπων και κρατών να πληρώνουν πανάκριβα την κατάχρηση της περιουσίας τους από ανώτερους για να ικανοποιήσουν τους ανώτατους τοκογλύφους στους οποίους χρωστάνε τα πάντα) στην αρχαία εποχή είναι πταίσμα της νομικής επιστήμης μπροστά στην παράνοια της χρεοκρατίας της εποχής μας. Σε αυτή την εποχή ήρθε ο Κλεισθένης και η ΤΕΡΑΣΤΙΑ του έμπνευση, η σεισάχθεια. Η άρση με έντονο τρόπο, σα σεισμό σε ένα ετοιμόρροπο πολιτικό σκηνικό, του άχθους, του τεράστιου δηλ. βάρους που βάραινε τους πολίτες, για λάθη που δεν είχαν κάνει αυτοί, αλλά για να ικανοποιηθεί ο τύραννος. Η Δημοκρατία ήταν η Νέμεσις για τους φαύλους εκείνης της εποχής ανθρώπους που ξεπέρασαν τον Νόμο(= τους κανόνες με βάση τους οποίους διανέμονται τα πάντα με κριτήριο την ΑΞΙΑ και την ΑΝΑΓΚΗ κάποιου και όχι την θέση του, χωρίς όμως να ξεχνιέται ο θεός ή οι θεοί), το μέτρον και ήθελαν να γίνουν θεοί. Μόνο που σήμερα χρειάζεται σεισμός σε ένα ναι μεν σαθρό οικοδόμημα αλλά με πολύ βαθιά θεμέλια και πολλούς φρουρούς και προστάτες που αντιστέκονται ακόμα, γιατί οι δονήσεις είναι μικρής κλίμακας.
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/03/23/%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/
Αντέχει η Ανθρωπότητα σήμερα την Δημοκρατία; Ή έχει πιστέψει την «αλήθεια» της «δυτικού τύπου» democracy και δεν θέλει ούτε να συζητά για το πώς είναι να είσαι ελεύθερος; Έχει τόλμη να βρει τις αρετές και την κρίση που θα τον ελευθερώσει από τα δεσμά της χρεοκρατίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου