ΠΩΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ(σήμερα είναι η μέρα τους)…

ΠΩΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ(σήμερα είναι η μέρα τους)…

Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού η 11η Δεκεμβρίου. Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά και πώς να τους κρύψεις την κατάντια της «πολιτισμένης» μας κοινωνίας; Αφού τα ξέρουν όλα! Μπορεί να μην διαβάζουν δείκτες και αριθμούς, αλλά κάποια πεινάνε, βλέπουν τους γονείς και τον κόσμο γύρω να παραμιλάει ή να διαδηλώνει ή να φοβάται. Και οι καρεκλάδες της ανθελληνικής «κυβέρνησης» τολμάνε να λένε ότι δεν έχετε στοιχεία για τα παιδιά που λιποθυμάνε από την πείνα ή για τους δασκάλους που πάνε στα συσσίτια για να ταΐσουν τα παιδιά των θυμάτων της «πειθαρχίας» και της «προσαρμογής» λόγω κρίσης. Τα παιδιά και το μέλλον της γης και της Ελλάδας μας, τι σας έφταιξαν και τα τιμωρείτε; Γιατί τους κλέβετε, σε όλο και περισσότερα παιδιά παγκοσμίως, την αθωότητα και τα δικαιώματά τους; Τι να τα κάνουμε τα παλάτια και τα ακριβά ρούχα και τα «σωστά» νούμερα στα οικονομικά στοιχεία, αν το παιδί δεν έχει να φάει και να ένα σχολείο της προκοπής και ένα κράτος ασφαλές; Αν ζει σε ένα κράτος που ο πόλεμος, η βία, το άδικο και απεχθές, παράνομο χρέος και οι άπληστοι νέοι αποικιοκράτες της «πολιτισμένης» Δύσης έχουν ρημάξει; Δεν είναι τα συσσίτια και οι τηλεμαραθώνιοι η λύση στην βία, κάθε μορφής και είδους, ενάντια στα παιδιά της «σύγχρονης» κοινωνίας μας. Είναι ο αγώνας να αλλάξει μυαλά ο κόσμος και να επιλέγει πια ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ για ηγέτες και όχι ανδρείκελα άπληστα. Τα στοιχεία για την κακοποίηση, την ένδεια, την ανασφάλεια, την κακομεταχείριση, την πείνα των παιδιών είναι γροθιά στο στομάχι. Αξίζει να ΑΓΑΝΑΚΤΟΥΜΕ και γι’ αυτά.   

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

στην αγορά, στο Λαύριο

Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά

κι όλο φοβάμαι το αύριο

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά

όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει

σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας

μα ο χρόνος ο αληθινός

σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος

μα ο χρόνος ο αληθινός

είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

μα ούτε και στους μεγάλους

πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά

πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.

Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά

όταν γυρνάς μέσα στην πόλη

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει

σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας

μα ο χρόνος ο αληθινός

σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος

μα ο χρόνος ο αληθινός

είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός