Ποια Ελλάδα θέλουμε;(03/06/2012) Η Γαλλία εκβιάζει… Ωμά!!!
Σε αυτό το ερώτημα των «Νέων Εποχών» καλούνται να απαντήσουν σήμερα και τις 2 επόμενες Κυριακές πολιτικοί, διανοούμενοι και ειδικοί επιστήμονες. Μπορεί να υπάρξει μια δημιουργική Ελλάδα με ορθολογική παιδεία, με οικονομική ανάπτυξη, με φιλελεύθερο πνεύμα, με φαντασία και οράματα; Και αν ναι πώς και με ποιους; Όσο πλησιάζουμε προς τις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου και τα κόμματα υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να βαθύνουν τις επεξεργασίες και τις προτάσεις τους για την επόμενη ημέρα γίνονται σαφέστερες οι διαχωριστικές γραμμές και τα επίδικα ζητούμενα. Μέσα από το δίλημμα «υπέρ ή κατά του μνημονίου» που από πολλές πλευρές παρουσιάζεται να έχει ως συνέπεια το «μέσα ή έξω από το ευρώ» προβάλλει ένα βαθύτερο: Πώς θέλουμε να είναι η Ελλάδα από ‘δώ και πέρα; Σε αυτό το ερώτημα των «Νέων Εποχών» καλούνται να απαντήσουν σήμερα και τις 2 επόμενες Κυριακές πολιτικοί, διανοούμενοι και ειδικοί επιστήμονες.
Η αναγκαιότητα ενός εθνικού μνημονίου Ένα μήνα μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, η συλλογική συνείδηση διαμορφώνεται μέσα από μία αντίφαση: παραμονή στο ευρώ με ταυτόχρονη απόρριψη του μνημονίου. Ενσωματωμένη στην εκλογική αντιπαράθεση, αυτή η αντίφαση εδράζεται από τη μια στον πραγματικό κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ευρώ -μιας προοπτικής που προκαλεί φόβο-κι από την άλλη στην άποψη που υποστηρίζει την ύπαρξη μιας διεθνούς «μπλόφας», διασκεδάζοντας και κυρίως μεταθέτοντας τον φόβο. Έτσι η εθνική κρίση εμφανίζεται σαν ένας αγώνας μεταξύ εκβιαστών και εκβιαζόμενων, με έντονο σασπένς και άδηλη κατάληξη. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η τραγικότητα της υπόθεσης. Γιατί ούτε οι ξένοι εταίροι ούτε ο ελληνικός λαός-που επιχειρείται να παρουσιαστούν σαν ανταγωνιστές - επιδιώκουν το μοιραίο. Ωστόσο, το μοιραίο κινδυνεύει να προκύψει ως ακούσιο αποτέλεσμα της αμηχανίας, της αγκύλωσης και της αδράνειας -κυρίως της δικής μας. Σύμφωνα με μια πρόσφατα διατυπωμένη και εξόχως λαϊκίστικη αντίληψη, οι εταίροι-Έλληνες και Ευρωπαίοι-έχουν μεταβληθεί σε εχθρούς που, κατέχοντας πυρηνικά, αλληλοεκβιάζονται χωρίς φαινομενικά να τους απασχολεί η αλληλοκαταστροφή. Όμως, σε ποια θεωρητική βάση και ποια πρακτική του σύγχρονου ευρωπαϊσμού μπορεί να βασίζεται μια τέτοια αντίληψη; Η σημερινή Ευρώπη οικοδομήθηκε στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού, της συνεργασίας, των συνεχών διαπραγματεύσεων και της τήρησης των συμφωνιών από όλους. Αντίθετα, στην Ελλάδα, η οποία μόνον περιστασιακά ανταποκρίθηκε στις δύσκολες απαιτήσεις της ευρωπαϊκής συμμετοχής της, κάποιες δυνάμεις επιχειρούν να εμφανίσουν ως δομικό στοιχείο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος τη συνεχή εσωτερική, παλαιού τύπου εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση. Αυτές οι δυνάμεις παραγνωρίζουν ότι εάν σ' έναν διεθνή θεσμό εθελοντικής συμμετοχής οι σχέσεις αποκτήσουν ανταγωνιστικό και εχθρικό χαρακτήρα δεν υπάρχει επιστροφή. Η ρήξη είναι αναπόφευκτη και οι συνέπειες ανυπολόγιστες. Και όπως θα πρέπει να γνωρίζουμε χωρίς αυταπάτες, σε τέτοιες περιπτώσεις η πολιτική υπερισχύει της νομικής και των συνθηκών. Με άλλα λόγια, όπως η πολιτική υπερίσχυσε στη θετική για εμάς περίπτωση της χρηματοδοτικής διάσωσης της χώρας, έτσι θα υπερισχύσει και στην αρνητική για την έξοδό της. Σήμερα, προτάσσοντας ως δικαιολογία τη «δύσκολη σχέση» μας με την Ευρώπη, επιμένουμε να αρνούμαστε κάτι που τουλάχιστον στο κύριο μέρος του θα χρειαζόταν να το κάνουμε από μόνοι μας. Γιατί επιτέλους θα πρέπει να συνεννοηθούμε για το τι θέλουμε να είναι η Ελλάδα. Χωρίς περιττές θεωρίες, θα πρέπει να αποφασίσουμε ποια θα 'ναι η φυσιογνωμία της και επομένως τι χρειάζεται να κάνουμε γι' αυτήν. Είναι κοινή ομολογία ότι ο παρασιτικός και πελατειακός καπιταλισμός που διαμόρφωσε τη χώρα μεταπολιτευτικά έχει χρεοκοπήσει και απαιτείται ριζική αλλαγή παντού. Η Ελλάδα χρειάζεται διαρθρωτικές αλλαγές και γενναίες μεταρρυθμίσεις για τον αποπαρασιτισμό στο κρατικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Μεταρρυθμίσεις που ή θα τις κάνει ή θα χαθεί. Αυτή η αντίληψη συμπίπτει με τη βασική κατεύθυνση της ευρωζώνης, η οποία εφαρμόζει ένα πρόγραμμα ευρωπαϊκής εξυγίανσης, ειδικά στη Ν περιφέρειά της. Σήμερα για την Ευρώπη το κυρίαρχο δίλημμα είναι «παρασιτισμός ή παραγωγή» και όχι «δημόσιο- ιδιωτικό». Με αυτήν την έννοια, το ελληνικό πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό. Αυτό δεν σημαίνει ότι με τους Ευρωπαίους εταίρους μας δεν έχουμε διαφορετικές εκτιμήσεις σε θέματα προσαρμογής και ανάπτυξης. Έχει όμως τεράστια σημασία να τις εντοπίσουμε συγκεκριμένα και αντί να στραφούμε στην επίμονη επισήμανση διαφορών να συμφωνήσουμε στην κοινή επιδίωξη: την ανάγκη διαρθρωτικού αποπαρασιτισμού των ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ τους και της Ελλάδας. Επιδίωξη που είναι για το δικό μας καλό και δεν επιβάλλεται επειδή «οι άλλοι» είναι ισχυροί και «δίνουν τα λεφτά». Η θεώρησή μου πηγάζει από την παραδοχή πως οι μόνες κατακτήσεις της χώρας μας στην τελευταία εκατονταετία, έπειτα από πλήθος εθνικών δοκιμασιών και καταστροφών, συναρτώνται με την Ευρώπη-και αναγνωρίζει την Ευρώπη ως το μόνο χώρο όπου η Ελλάδα μπορεί να υπάρξει πολιτικά. Ως ισότιμο μέλος κι όχι ως παρίας, ως συνεπής παρουσία κι όχι ως εκβιαστής και εκβιαζόμενος. Αυτό κατά τη γνώμη μου πρέπει και ν' αποτελέσει την προμετωπίδα ενός δικού μας, εθνικού μνημονίου. Ταυτόχρονα βεβαίως μπορούμε να διαπραγματευτούμε τους χρόνους και τους ρυθμούς της προσαρμογής όσο και τους συγκεκριμένους τρόπους υποβοήθησης της παραγωγικής ανάπτυξης. Είναι σημαντικό λοιπόν στις κρίσιμες ημέρες που απομένουν μέχρι την κάλπη οι πολιτικές δυνάμεις να εξηγήσουν το βάθος και το εύρος του εθνικού ζητήματος. Να γίνει σαφές πως στις εκλογές οι Έλληνες δεν θα κληθούν να επιλέξουν παράταξη, αλλά να αποφασίσουν ποια Ελλάδα θέλουν-κι αυτό απαιτεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γνώση των δεδομένων και των εναλλακτικών. Είναι ακόμη πιο σημαντικό η νέα εθνική διαπραγμάτευση να γίνει από μια συναινετική διακυβέρνηση που θα έχει προκύψει μέσα από μια ιστορική σύγκλιση και θα εκφράζει τη μεγάλη πλειοψηφία της πολιτικής και της κοινωνίας. Η πορεία της χώρας θα εξαρτηθεί από τον χαρακτήρα που θα επιδείξουμε συλλογικά. Κυρίως από τη βούλησή μας να κάνουμε εμείς οι ίδιοι ό,τι χρειάζεται για τον εαυτό μας, αντί να αρκεστούμε ή να εγκλωβιστούμε σε ό,τι θα πάρουμε ή θα μας δώσουν οι άλλοι. Ο κ. Γιώργος Φλωρίδης είναι πρώην υπουργός.
Σώστε την Ελλάδα από την καταστροφή(σχόλιο: ΩΜΟΣ γαλλικός εκβιασμός· ή μνημόνιο ή Τουρκία) Ας κρατήσουμε την Ελλάδα στο ευρώ! Είναι αυτονόητο συμφέρον όλων. Εκείνοι που ελπίζουν στα πλεονεκτήματα μιας «Grexit» μιλούν με μεγάλη ελαφρότητα. Είναι έτοιμοι να πατήσουν ένα κουμπί με άγνωστες και πιθανότατα εξαιρετικά βαριές συνέπειες, σαν άλλοι Dr. Strangelove(ένας εκ των πρωταγωνιστών της μαύρης κωμωδίας του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα»), και να πετάξουν την Ελλάδα και την Ευρώπη σε μια κατάσταση Αποκάλυψης. Γράφω αυτές τις γραμμές διότι αποτελεί ένθερμη επιθυμία μου να ευημερήσει η Ελλάδα και να παραμείνει στο ευρώ. Έλληνες, το συμφέρον σας είναι ξεκάθαρο: εκτός του ευρώ θα χάσετε κάθε διεθνή χρηματοδότηση και οι τράπεζές σας θα καταρρεύσουν. Εκτός του ευρώ η προσαρμογή θα είναι πολύ χειρότερη από ό,τι στο ευρώ. Δεν υπάρχει λύση σύμφωνα με την οποία να διατηρήσετε τα επίπεδα ζωής σας του 2008, τα οποία χρηματοδοτούνταν μαζικά από την υπόλοιπη Ευρώπη(σχόλιο: οι λαοί δεν ήξεραν αυτά, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις). Η λογική λύση είναι μια μαζική ανακατανομή του ελληνικού χρέους σε 50 χρόνια και περισσότερη βοήθεια για τη μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ως αντάλλαγμα θα πρέπει να αποδεχθείτε να αλλάξετε εκ βάθρων το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο σας που χρεοκόπησε και να υιοθετήσετε τις καλύτερες ευρωπαϊκές πρακτικές(γιατί να μην εισαγάγετε το μοντέλο της Δανίας ή της Σουηδίας στην Ελλάδα;). Μια έξοδος από το ευρώ και μια γενική χρεοκοπία θα προκαλούσαν πιθανόν και μια κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας. Θυμηθείτε τους ιστορικούς διχασμούς σας μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-9. Αν χρεοκοπήσει, η Ελλάδα κινδυνεύει σοβαρά να κυλήσει σε ένα κοινωνικό και πολιτικό χάος. Ποιος θα πάει έπειτα να κάνει τουρισμό σε μια χώρα αναρχική, χωρίς νόμους και τάξη; Κανείς! Αυτό σημαίνει ότι, αν βγείτε από το ευρώ, η Ελλάδα θα υποστεί μια υποτίμηση που θα κυμαίνεται πολύ πιο κοντά στο 90% από ό,τι στο 50%. Τι θα απογινόταν μια χώρα που ήδη τελεί υπό κακή διακυβέρνηση με την Αστυνομία και τον στρατό απλήρωτους; Πρέπει να σταματήσετε την κοντόφθαλμη πολιτική σας τώρα. Εκτός του ευρώ, χρεοκοπημένη, ανίκανη να πληρώσει τον στρατό και τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς της, η Ελλάδα θα γινόταν ελκυστική λεία για τον μεγάλο, Τούρκο γείτονά της. Ποιος μπορεί να εξασφαλίσει ότι μια άλλη τουρκική κυβέρνηση από την τωρινή δεν θα μπει στον πειρασμό να εισβάλει σε ολόκληρη την Κύπρο, στα Δωδεκάνησα ή στη Θράκη... Εκείνη την ημέρα θα τελεί υπό σύγχυση. Η ελληνική κυβέρνηση θα καλέσει σε βοήθεια. Εις μάτην. Γιατί να παρέμβουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ υπέρ μιας χώρας που τις έβλαψε μαζικά, που απείλησε με κατάρρευση του ευρώ και που υπαναχώρησε σε όλες τις υποσχέσεις της προς το ΔΝΤ; Πολύ αμφιβάλλω αν έπειτα από μια μαζική και μονομερή χρεοκοπία ή ανικανότητα της Ελλάδας να επιστρέψει τα χρήματα που δανείστηκε από τους Γερμανούς ή τους Γάλλους αυτοί θα αποφασίσουν να συνδράμουν την Ελλάδα. Δυστυχώς οι Γερμανοί είναι στις ημέρες μας εχθρικοί απέναντι στους Έλληνες. Όχι όμως και οι Γάλλοι, οι οποίοι μετά την επιστροφή της δημοκρατίας, το 1974, υπήρξαν οι μεγάλοι ευρωπαίοι σύμμαχοι της Ελλάδας. Αν οι Έλληνες εφαρμόσουν την πολιτική της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Ακροδεξιά, θα είναι μόνοι τους, χωρίς σύμμαχο, χωρίς τη Γαλλία, χρεοκοπημένοι, αντιμέτωποι με μια Τουρκία που θα γνωρίζει τα πάντα για τις αδυναμίες και την απομόνωση της Ελλάδας... Όπως λέω στους Έλληνες φίλους μου: «Αν υπαναχωρήσετε ωμά στα χρέη σας προς τη Γαλλία, θα σας εγκαταλείψουμε στους Τούρκους. Εσείς επιλέγετε». Το συμφέρον της Γαλλίας, της Γερμανίας και της ΕΕ είναι ομοίως να αποφύγει με κάθε κόστος μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Πρώτον, η Ευρώπη που ανοικοδομήσαμε από το 1945 είναι η Ευρώπη της ειρήνης και της ευημερίας. Τι θα γινόταν το ευρωπαϊκό μας σχέδιο αν στην 1η σημαντική κρίση απορρίπταμε το πιο αδύναμο μέλος της οικογενείας και το αφήναμε να βυθιστεί στο οικονομικό και πολιτικό χάος, ακόμη και στον πόλεμο. Δεύτερον, είναι καιρός οι υπέρμαχοι του «Grexit» να δουν έναν χάρτη της περιοχής: η Ελλάδα βρίσκεται κοντά στις τρέχουσες ή πιθανές γεωπολιτικές κρίσεις: Συρία, Λίβανος, Ισραήλ- Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Λιβύη, χωρίς να μιλήσουμε για την πρώην Γιουγκοσλαβία... Εμείς(η Ευρώπη και οι ΗΠΑ) χρειαζόμαστε μια Ελλάδα σταθερή και στερεή ως όαση σταθερότητας στην περιοχή και ως πολιτικό και στρατιωτικό μας «αεροπλανοφόρο» για να εξασφαλίσουμε την ειρήνη στην περιοχή, τη θαλάσσια και εναέρια ειρήνευση της Α Μεσογείου, χωρίς να μιλήσουμε για τον έλεγχο της παράνομης μετανάστευσης. Η κρίση στη Λιβύη το 2011 έδειξε ότι για αυτό δεν θα μπορούσαμε να βασιζόμαστε στη Γερμανία. Δεν θα έπρεπε να χάσουμε την Ελλάδα. Όλος ο κόσμος, Έλληνες, Γερμανοί, Ευρωπαίοι, θα πρέπει να κάνουν προσπάθειες και υποχωρήσεις. Ο κ. Jacques Depla είναι οικονομολόγος και μέλος του Συμβουλίου Οικονομικής Ανάλυσης του γάλλου προέδρου François Hollande.
Ηθική Πολιτεία, πολιτική νοημοσύνη Ο Σόλων, νομοθέτης, ποιητής και πατέρας της αθηναϊκής δημοκρατίας(638-558 π.Χ.) προσδιόρισε με τρόπο απλό και σαφή τα βασικά γνωρίσματα της ευνομίας και της δυσνομίας-οι όροι είναι παμπάλαιοι αλλά κατανοητοί ακόμη και σήμερα. Ο άδικος νους των ηγεμόνων του δήμου και η απληστία των αστών είναι που φθείρουν την πόλη. Η αυθάδεια και η έπαρση, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, η προσβολή των θεμελιωδών νόμων της Δίκης, η έλλειψη μέτρου οδηγούν στο δημόσιον κακόν και στην έμφυλον στάσιν. Η φυσική, κοσμική ισορροπία διαταράσσεται καθώς η ύβρις γεννά τον κόρον και την ολέθρια άτη. Όμως η ατιμασμένη Δίκη δεν λησμονεί: περιμένει έως ότου κάποια στιγμή επιβάλλει τη φρικτή τιμωρία. Αυτή η εξίσωση ότι η αφροσύνη και η έπαρση γεννούν το κακό και αυτό με τη σειρά του γεννά τιμωρία, δεν έχει θεολογική χροιά στον Σόλωνα. Δεν συνδέεται απλώς με την καταπάτηση θεϊκών εντολών- έχει να κάνει κυρίως με πολιτικές και οικονομικές ατασθαλίες. Η Πολιτεία, κατά τον Σόλωνα, είναι ένας οργανισμός ζωντανός που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μέτρα και κανόνες. Σύμφωνα με τα παραπάνω, αν θέλουμε να «διαβάσουμε» την πορεία της ελληνικής Πολιτείας τα τελευταία 100 χρόνια θα δούμε πως περνά από διαδοχικούς κύκλους πολιτικής ανηθικότητας και αφροσύνης. Μετά έρχεται η τιμωρία: μικρασιατική καταστροφή, εμφύλιος, δικτατορία του 1967. Ακόμη και η όποια πολιτική μετάνοια που έρχεται, καθυστερημένη, πάνω στα ερείπια, ύστερα από λίγο λησμονείται. Έτσι και σήμερα: αφήσαμε πάλι να βρεθούμε μέσα σε έναν νέο κύκλο πολιτικής ανηθικότητας και αφροσύνης, περιμένοντας(και εδώ είναι το χειρότερο) λύσεις μεσσιανικές. Ωσάν να μην είμαστε εμείς που έχουμε φταίξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μας διαφεύγει όμως πως ενόσω δείχνουμε την ίδια πολιτική αφροσύνη, είμαστε καταδικασμένοι και μέσα στο ευρώ και έξω από το ευρώ. Μας διαφεύγει πως δεν είναι οι ξένοι που ευθύνονται τόσο για την κατάστασή μας όσο εμείς. Έτσι πάλι τυφλωμένοι, αργά ή γρήγορα ετοιμαζόμαστε να περάσουμε έναν νέο κύκλο μαρτυρίων. Ποια λοιπόν πολιτική κατάσταση θέλω εγώ να προκύψει(σιχαίνομαι όλους εκείνους που μιλούν τάχατες εκ μέρους του λαού) σήμερα, 2 Κυριακές πριν από τις εκλογές, που θα μπορούσε, σε 1η φάση, να μας οδηγήσει έξω από το Κακό, και στη συνέχεια να μας πάει σε σταθερότητα, πρόοδο, ανάπτυξη, δημιουργία; Ποια Ελλάδα θέλω; Απάντηση: Ελλάδα με πολιτική ηθική και πολιτική νοημοσύνη. Διαθέτουμε, δήμος και ηγεμόνες του δήμου, αυτές τις αρετές; Έχουμε ηθικούς και νοήμονες πολιτικούς ικανούς να κάνουν την υπέρβαση; Λίγο ναι, πολύ όχι. Τα 3 μικρομεσαία κόμματα που ευαγγελίζονται τη σωτηρία μας έχουν εγγενή στοιχεία ανηθικότητας και πολιτικής αφροσύνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποκτήσει πλειοψηφία, που υποτίθεται πως διαπνέεται από παλιές αριστερές αρετές(ηθική και νοημοσύνη), όχι μόνο διακηρύχνει πως είναι το «ΠΑΣΟΚ του 1981(!)», αλλά δέχεται μέσα στο θολό Καθαρτήρι του στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που έχοντας διαπράξει μύρια όσα αμαρτήματα προσδοκούν μία θέση στον νέο «σοσιαλιστικό» παράδεισο. Πολιτικός ρεαλισμός; Όχι. Πολιτική ανηθικότητα και πολιτική αφροσύνη. Το κακό είναι μεγαλύτερο, καθώς οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν πως ομιλούν τη γλώσσα μιας ευγενικής Αριστεράς, της οποίας οι μάρτυρες, οι ποιητές, οι στοχαστές το μόνο που ήθελαν και διαλαλούσαν ήταν πολιτική ηθική και πολιτική σωφροσύνη. Το ΠΑΣΟΚ νομίζει πως καθάρθηκε ύστερα από την πτώση στο 13%. Όχι! Εξακολουθεί και παραμένει δέσμιο προπατορικών αμαρτημάτων και είναι ομοίως «ακάθαρτο». Γιατί, λ.χ., δεν αποπέμφθηκε από τα ψηφοδέλτιά του ένας πολιτικός της τάξεως του κ. Γεωργίου Παπανδρέου; Σε τι άλλαξε το ΠΑΣΟΚ; Στο ότι, τουλάχιστον, ορισμένα ξιπασμένα στελέχη του χάθηκαν από την πολιτική σκηνή. Δέστε, τέλος, ποια πρόσωπα από άλλους πολιτικούς χώρους αναβαπτίσθηκαν στα καθάρια νάματα της ΝΔ; Το πολιτικό έλκος του Σόλωνα είναι εκεί. Η ΝΔ εξακολουθεί τον ίδιο δρόμο της πολιτικής ανηθικότητας και της πολιτικής αφροσύνης. Διαθέτει άρρωστο, στρεβλό πολιτικό DNA. Προσδοκώ λοιπόν μια Πολιτεία ηθική και λογική ύστερα από αυτά; Ελπίζω σε μια Πολιτεία δίκαιη, δημιουργική, με σαφή τα λαϊκά, ελληνικά χαρακτηριστικά μας, μέσα σε μια Ευρώπη; Οραματίζομαι μια χώρα στην οποία οι πολίτες και οι πολιτικοί της θα αναγνωρίζουν τα σφάλματά τους και θα δοκιμάζουν να τα διορθώνουν χωρίς ξένους «σωτήρες»; Μπορεί να υπάρξει μια δημιουργική Ελλάδα με ορθολογική παιδεία, με οικονομική ανάπτυξη, με φιλελεύθερο πνεύμα, με φαντασία και οράματα; Ή απλώς παραλογίζομαι; Όπως είπα, και ναι και όχι. Το ναι είναι λίγο, σακατεμένο και αδύναμο. Το όχι έχει θεριέψει. Ωστόσο πιστεύω πως ακόμη και μέσα σε όλη αυτή τη θολούρα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να δουν και να αποδεχθούν την πραγματικότητα και ενωμένοι να βοηθήσουν τη χώρα. Δεν χρειάζονται απαραιτήτως να διαβάσουν Σόλωνα, αν και κάτι θα μάθουν και από αυτόν. Αρκεί να είναι όντως ηθικοί και έξυπνοι. Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου