Η Ευρώπη θύμα της απρόθυμης Merkel

Η Ευρώπη θύμα της απρόθυμης Merkel

Η κρίση της Ευρωζώνης βλάπτει πλέον την πολιτική εικόνα της Γερμανίας, όσο έβλαψε και την οικονομία της Ελλάδας. Η Angela Merkel, άρχισε να παίζει τον ρόλο του εσαεί κακού. Πρόσφατα, την περιγράψαμε ως την πιο επικίνδυνη αρχηγό  της Ευρώπης, με όλες τις συνόδους κορυφής της ΕΕ και των G8 να την απομονώνουν πολιτικά και να την θεωρούν ως τη μόνη που θα μπορούσε να θέσει τέρμα στην ευρωπαϊκή κρίση. Πως όμως γίνεται και οι σκληρά εργαζόμενοι φιλόπονοι Γερμανοί, άρχισαν να λοιδορούνται ως το μοναδικό εμπόδιο και ο πιθανός καταστροφέας του ευρώ; Η σημερινή εποχή είναι η 1^η από συστάσεως της ΕΕ, που η Γερμανία βρίσκεται ως η μόνη απόλυτη κυρίαρχος της Ευρώπης. Πρόκειται για μια θέση που μάλλον δεν επιθυμεί, διότι παρά το ότι αποτελεί την ισχυρότερη οικονομία της ηπείρου, ποτέ το Βερολίνο δεν ήθελε να ελέγχει την πολιτική σκηνή, αρκούμενο στο να επιτρέπει στο Παρίσι να κάνει κάτι τέτοιο. Ένα παράδειγμα για τα παραπάνω είναι η απροθυμία της Γερμανίας στο να επιτραπεί στην Ελλάδα, που και το 2002 είχε χρέος πάνω από το 100% σε αναλογία με το ΑΕΠ της, να ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Ο πρόεδρος της Γαλλίας Jacques Chirac ήταν αυτός που επέμενε να ενταχθεί η «κοιτίδα της δημοκρατίας». Την τελευταία εβδομάδα είδαμε μια χαλαρή επίθεση εναντίον της Γερμανίας στο ευρωκοινοβούλιο. Στα τέλη του 2011, η Κομισιόν είχε δημοσιεύσει ένα υπόμνημα για τα ομόλογα σταθερότητας(μια οργουελιανή περιγραφή των ευρωομολόγων). Τα ευρωομόλογα τα θέλει η Κομισιόν και πολλοί ευρωβουλευτές, αλλά δεν τα θέλει η Γερμανία και η Φιλανδία(που επίσης έχει άριστη πιστοληπτική αξιολόγηση). Ο αρχηγός των Γερμανών ευρωβουλευτών του κόμματος της Merkel Werner Langen, διαφωνεί με τα ευρωομόλογα, πιστεύοντας πως αυτά θα χρειάζονταν αλλαγή των Συνθηκών της ΕΕ. Αυτή η ερμηνεία δεν είναι νομικά εντελώς ορθή και κατά βάθος τόσο αυτός όσο και η Merkel ξέρουν ότι αργά αλλά σταθερά οι άνεμοι αλλάζουν κατεύθυνση. Τα μεγάλα γερμανικά κόμματα πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Το 1^ο είναι αποτέλεσμα των πολέμων που έπληξαν την Ευρώπη και διχοτόμησαν της Γερμανίας για 40 χρόνια, ενώ το 2^ο οφείλεται στον υπερπληθωρισμό και στην οικονομική κατάρρευση της δεκαετίας του `20, η οποία έχει βαθιές ρίζες στην γερμανική εθνική συνείδηση. Κανένας Γερμανός πολιτικός δεν μπορεί να καταλάβει το πώς γίνεται και κάποια κράτη αρέσκονται στο να ζουν πέρα από τις δυνατότητες τους. Η λιτότητα λειτουργεί στην Γερμανία και δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν λειτουργεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το μεγαλύτερο λάθος της Merkel, και δεν είναι η μόνη,  είναι ότι ποτέ δεν είπε την αλήθεια στον λαό της για το ευρώ. Ως η μεγαλύτερη εξαγωγική οικονομία της ΕΕ, η Γερμανία έχει ωφεληθεί πολλαπλά από το κοινό νόμισμα. Στην ΕΚΤ της Φρανκφούρτης, τα επιτόκια και ο πληθωρισμός έχουν ρυθμιστεί έτσι ώστε να ταιριάζουν στις οικονομίες της Γερμανίας και του «ενάρετου» Β. Το ευρώ έχει κάνει την γερμανική αγορά εργασίας πολύ πιο ανταγωνιστική. Η Merkel δεν το παραδέχεται αυτό, επιμένοντας πως κάποιες χώρες ταλαιπωρούνται εξαιτίας της ασύστολης σπατάλης τους και της κακής τους οικονομικής διαχείρισης. Όσον αφορά στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο ισχύει πραγματικά. Για την Ισπανία όμως και την Ιρλανδία, που είχαν μια ισορροπημένη δημοσιονομική πολιτική εδώ και 10 χρόνια, οι οποίες την πάτησαν εξαιτίας των ιδιωτικών τραπεζών, κάτι τέτοιο είναι όχι μόνο λάθος, αλλά και προσβλητικό. Η τραγωδία της Γερμανίας έχει να κάνει με το ότι τώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση που ότι και να γίνει, θα χάσει. Για τους Γερμανούς, το ευρώ αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο θρίαμβο του ευρωπαϊκού οράματος. Στην πραγματικότητα όμως, αν η ΕΚΤ, το ταμείο διάσωσης και ο μηχανισμός EFSF δεν αγοράσουν κρατικά χρέη ως δανειστής τελευταίας προσφυγής, και αν τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής δεν χαλαρώσουν, τότε το ευρώ μπορεί να καταρρεύσει μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Η αγανάκτηση για πολλούς είναι ότι εδώ και 2 χρόνια είναι φανερό πως η λιτότητα από μόνη της δεν θα έκανε τίποτα άλλο από το να ρίξει τις αδύναμες χώρες στην ύφεση και το ευρώ στην κατάρρευση. Εδώ και μια διετία, το φταίξιμο για την κρίση επικεντρώθηκε στα σπάταλα κράτη της Μεσογείου. Τώρα όμως έχει μετατοπιστεί στους ώμους της Γερμανίας. Η αλήθεια είναι ότι και τα σπάταλα κράτη, καθώς και η Γερμανία φταίνε στο ότι επέτρεψαν μια καθαρά τοπική ελληνική κρίση και μια τραπεζική κρίση, να μετατραπεί σε μια υπαρξιακή μάχη για την Ευρώπη ως σύνολο. Κάποιος περιέγραψε πρόσφατα την διαδοχή των εκτάκτων συνόδων της ΕΕ, που  η καθεμία είχε σκοπό την διάσωση του ευρώ, ως ένα πολύ αργό στριπτίζ. Κάθε φορά, η πολιτική πραγματικότητα ανάγκαζε την Merkel να βγάλει και ένα ακόμη ρούχο. Όλοι ξέρουν πως θα τελειώσει το έργο. Ή θα υποχωρήσει η Merkel, ή θα διαλυθεί το ευρώ. Η Γερμανία και η καγκελάριος της είναι αυτοί που θα αποφασίσουν:  Ευρώπη, ή λιτότητα; Ότι και να αποφασιστεί, αυτό που είναι σίγουρο είναι πως στο τέλος θα θυσιαστεί μια από τις ιερές αγελάδες της Γερμανίας.