Μια χώρα που όταν τύχει και προφέρουν το όνομά της το κάνουν σαν να φτύνουν...

Μια χώρα που όταν τύχει και προφέρουν το όνομά της το κάνουν σαν να φτύνουν...

«Κατά πού θα απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός»... Δεν μπορεί να είμαστε Επιμηθείς για τη χώρα που χάρισε στην ανθρωπότητα τον Προμηθέα. Χρειάζεται μία ευκαιρία να μαζέψει τα συντρίμμια της, να νικήσει τους Εφιάλτες της, να αναστοχαστεί το μέλλον της, να... προστατεύσει τα παιδιά της, να ξανασταθεί στα πόδια της, να ξανανιώσει περήφανη και ισότιμη με τους εταίρους της στην Ευρώπη. Ναι, η χώρα για την οποίαν σας μιλώ είναι η Ελλάδα. Η χώρα που χάρισε στη Γηραιά Ήπειρο το όνομα μιας μυθικής κόρης της, της Ευρώπης, αυτής που απεικονίζεται στο κοινό νόμισμα των € 2, σ’ αυτό από το οποίο κάποιοι θέλουν να μας βγάλουν. Η χώρα που είναι το ακρότατο σύνορο της ΕΕ. Η γεωπολιτική απόληξη του Δ κόσμου. Το τελευταίο χριστιανικό μοναστήρι πριν τα μουσουλμανικά τεμένη. Η χώρα που μπορεί να αποτελέσει τον ενεργειακό κόμβο της Ευρώπης εάν, στους εξ A διερχόμενους αγωγούς, προστεθούν τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που ανακαλύπτονται στα υγρά σπλάχνα της. Η χώρα στην οποίαν κατοικούν μία χούφτα άνθρωποι, 11 μόλις εκ., το 2% του κοινοτικού ΑΕΠ. Δεν είμαστε ούτε επαίτες ούτε οκνηροί. Είμαστε ένας λαός, ναι, άστατος και απείθαρχος, αλλά είμαστε και ένας λαός φιλότιμος, δημιουργικός και πολυμήχανος όπως ο πρόγονός του ο Οδυσσέας. Ένα έθνος που δεν ξεχνά, ακόμη κι αν δεν τα ξέρει, τα λόγια ενός ποιητή του, του Γιώργου Σεφέρη, λόγια που τα είπε παραλαμβάνοντας το Nobel Ποίησης από τη σουηδική Ακαδημία. Ανήκω σε μία μικρή χώρα. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή… Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες… Σ’ αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται. Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα. Και όπως θα συμπλήρωνε ένας άλλος ποιητής, βραβευμένος κι αυτός με Nobel Ποίησης, ο Οδυσσέας Ελύτης: Κατά πού θα απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός. Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα. Κι είμαστε ολομόναχοι τριγυρισμένοι από τις νεκρές εικόνες σου. Τώρα λοιπόν, που οι γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα και ξεπεράσαμε το μέτρο, δεν πρέπει να μας αρκεί να τιμωρηθούμε μόνον από τις Ερινύες. Οι τύψεις, οι οιμωγές και τα κλάματα δεν αρκούν για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Ούτε και οι ψευτοπαλληκαρισμοί. Πρέπει να σοβαρευτούμε, να ανασκουμπωθούμε και να δουλέψουμε. Να μηχανευτούμε τα πάντα. Όπως κάναμε πάντα, κάθε φορά που η χώρα και το έθνος βρίσκονταν σε οριακές στιγμές για την ύπαρξή τους. Πλέον δεν έχουμε άλλο χρόνο. Και οι επιλογές μας στενεύουν, όπως και η ανάσα μας…