Ιδεαλίστρια η Merkel, λέει το Spiegel(από πότε ο μεγαλοϊδεατισμός έγινε ιδεαλισμός;!)…

Ιδεαλίστρια η Merkel, λέει το Spiegel(από πότε ο μεγαλοϊδεατισμός έγινε ιδεαλισμός;!)…

Την περασμένη Πέμπτη, οι Financial Times Deutschland είχαν μια πολιτική γελοιογραφία, η οποία έδειχνε τον Χάρο να στέκεται πάνω από μια γερασμένη κλινήρη Angela Merkel(σχόλιο: πότε θα’ ρθει η ώρα αυτή;) και να της λέει: «Ήρθε η ώρα». Κι αυτή να απαντά: «Για τα ευρωομόλογα, το ξέρω». Η γελοιογραφία είχε σχέση με το σχόλιο που έκανε η Merkel, ότι δεν θα υπάρξουν ευρωομόλογα όσο είναι ζωντανή. ‘Ένα σχόλιο που ερμηνεύθηκε από πολλούς ως πλήρη απόρριψη από πλευράς της, των απαιτήσεων των νοτιοευρωπαϊκών χωρών να μοιραστεί το χρέος τους. Έτσι, αντί να λυγίσει, η Merkel επιτέλους έγινε σιδερένια. Αυτό εννοούσε όμως; Μπορεί και όχι. Προς το παρόν, η καγκελαρία προσπαθεί να παρουσιάσει όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε το εν λόγω σχόλιο. Πολλοί επιμένουν πως απλά περιέγραφε την πολυπλοκότητα των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, που θα επέτρεπαν την έκδοση ευρωομολόγων.  Για αυτό και τα ευρωομόλογα αποκλείεται να γίνουν στη διάρκεια της ζωής της. Με άλλα λόγια, η καγκελαρία επιμένει πως η Merkel παραμένει η φωνή της λογικής και της ηρεμίας, αντί για αυτήν την υστερίας και της διάσπασης. Επιπλέον, στην ομιλία της στο κοινοβούλιο την περασμένη Τετάρτη, η θέση της για τα ευρωομόλογα ήταν αυτή που ήταν πάντα, ότι μπορούν να εφαρμοσθούν, μόνο εφόσον προηγηθούν μακροχρόνιες πολιτικές και δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις. Κάτι όμως έχει αλλάξει στην γερμανική κυβέρνηση. Το μήνυμα της Merkel έχει γίνει πιο ηχηρό και πιο επείγον, καθώς οι απαιτήσεις για ευρωομόλογα από πλευράς της Ν Ευρώπης έχουν γίνει πιο έντονες. Ο λόγος είναι απλός: Από την άποψη της Merkel, οι προβλέψεις μιας επερχόμενης καταστροφής απειλούν να εκτροχιάσουν τη συζήτηση. Η Ισπανία και η  Ιταλία απαιτούν να μάθουν τι πρόκειται να κάνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να παράσχουν άμεση ανακούφιση στις αγορές.  Και οι 2 χώρες παλεύουν με ιδιαίτερα υψηλά και συνεχώς αυξανόμενα κόστη δανεισμού, και δεν φαίνεται πιθανό να μπορεί η ευρωζώνη να σώσει και τις δυο αν τυχόν χρειαστεί. Έτσι, πιστεύουν σε μια υπαρξιακή πλέον κρίση. Και κάποιοι βλέπουν τα ευρωομόλογα ως τη μόνη σωτηρία. Άλλοι θεωρούν ότι η λύση ίσως να είναι κάποια άλλα ευρωπαϊκά ομόλογα μικρότερης διάρκειας, ή ένα κοινό  ταμείο αποπληρωμής των δανείων, ενώ  κάποιοι άλλοι θεωρούν όλα τα παραπάνω ως την λύση. Για τη Γερμανίδα καγκελάριο, αυτή η συζήτηση είναι σαν να βάζουμε ένα εκρηκτικό κάρο μπροστά από το άλογο. Η ίδια προτιμά να μιλά για μια πιο σφιχτή επιτήρηση των εθνικών προϋπολογισμών. Για μια τραπεζική ένωση. Για περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Για μεταφορά ακόμη περισσότερης εθνικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες. Η Merkel θέλει ένα πλήρες ρεκτιφιέ της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων και των τροποποιήσεων των Συνθηκών, ή ακόμη και των εθνικών Συνταγμάτων. Μόνο τότε, λέει, μπορεί να υπάρξει μοίρασμα του χρέους(σχόλιο: η γερμανική Ευρώπη). Με άλλα λόγια, άλλα λέει η Merkel και άλλα οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες, με αποτέλεσμα το ευρώ να κινδυνεύει να πέσει θύμα αυτής της ασυμφωνίας. Η Merkel είναι πεπεισμένη πως η πολιτική ένωση που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της ΕΕ, μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Σε αυτό συναντά την αντίδραση της «συμμορίας των 4»(Herman Van Rompuy, Jose Manuel Barroso, Jean-Claude Juncker και  Mario Draghi). Όπως λέει η Merkel, «η δουλειά μας θα πρέπει να πείσει όλους αυτούς που έχασαν την εμπιστοσύνη τους προς την ευρωζώνη, όχι με αυταπάτες και λύσεις μαϊμού, αλλά με αντιμετώπιση των αιτιών της κρίσης». Πρόκειται βασικά για ένα μήνυμα το οποίο η Merkel μεταδίδει από την αρχή της κρίσης. Πρώτον, χρειάζονται πολιτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να βελτιωθεί η δημοσιονομική υπευθυνότητα και η οικονομική ανταγωνιστικότητα που είναι απαραίτητα στοιχεία για τις χώρες μέλη της ΟΝΕ. Στη συνέχεια, η ΕΕ γενικά και η ευρωζώνη πιο ειδικά, θα πρέπει να προχωρήσουν στην δημοσιονομική και πολιτική τους ολοκλήρωση. Με τα ελαττώματα του ευρώ στο φως, η Merkel μοιάζει σχεδόν έτοιμη να πετύχει ένα μεγάλο βήμα προς το ευρωπαϊκό της όνειρο. Ήδη, οι χρεωμένες χώρες της ένωσης έχουν προχωρήσει σε σημαντικές πολιτικές και εργασιακές μεταρρυθμίσεις. Πριν από λίγες ημέρες, ο Mario Monti κατάφερε να περάσει ένα πακέτο μέτρων που έχει σκοπό την δημιουργία θέσεων απασχόλησης και την αναμόρφωση της ιταλικής αγοράς εργασίας. Παράλληλα, καθιέρωσε σημαντικά μέτρα λιτότητας και αύξησε τους φόρους, κάτι που οι Πορτογαλία, Ελλάδα και Ιρλανδία, ήδη έχουν κάνει. Η Ισπανία βρίσκεται στην διαδικασία εξέτασης των άκρως απαραίτητων μεταρρυθμίσεων του χρηματοοικονομικού της συστήματος. Βέβαια, πολλοί επιμένουν, πως οι οικονομίες αυτών των χωρών έχουν τα χάλια τους εξαιτίας ακριβώς της επιβεβλημένης από την Merkel λιτότητας. Όμως, όπως φαίνεται, ξαφνικά η ιστορία βρίσκεται με την πλευρά της Merkel(σχόλιο: η ιστορία δεν «λαδώνεται»). Η συμφωνία για μια πανευρωπαϊκή τραπεζική ένωση, από μόνη της θα είναι ένα γιγάντιο βήμα προς την ολοκλήρωση την οποία η καγκελαρία θεωρεί απαραίτητη για την επιβίωση του ευρώ. Βέβαια, η Ευρώπη δεν θα τα κατάφερνε μέχρι εδώ, χωρίς την απειλή της καταστροφής. Η αποφυγή της αβύσσου αποτελεί το πιο καλό κίνητρο. Τώρα που η Merkel βλέπει ορατό το ενδεχόμενο μιας πολιτικής ενοποίησης, θέλει να χαμηλώσει την ένταση της απόγνωσης και να εστιάσει στον ιδεαλισμό. Ο Monti όμως αρνείται να συνεργαστεί. Χωρίς άμεσα μέτρα για να πέσουν τα κόστη δανεισμού, η κρίση μπορεί να απελευθερώσει πολιτικές δυνάμεις που θα αντίκεινται στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στο ευρώ, κλπ. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την ΕΕ. Σε αυτή τη σύγκρουση μεταξύ μακρόπνοων οραμάτων και κοντόφθαλμων φοβιών, απομένει να δούμε ποιος θα νικήσει. Ο ιδεαλισμός της Merkel, ή ο σκληρός ρεαλισμός της στιγμής;

Υ.Γ.: πληρωμένο δημοσίευμα;