Με το λάδι, το μέλι και το ξίφος

Με το λάδι, το μέλι και το ξίφος

Εκατοντάδες σύμβουλοι με παχυλούς μισθούς παρελαύνουν από ένα κράτος σε αποσύνθεση για να το «σώσουν». Τεχνοκράτες, κολλητοί, διαπλεκόμενοι, αποτυχημένοι υπάλληλοι, όρνεα και ασήμαντοι στέριωσαν τα τελευταία δύο χρόνια για να δείξουν στον Έλληνα πως θα «βγει από την κρίση». Και οι ντόπιοι ασεβείς και απαίδευτοι τους ακούν με ανοιχτό το στόμα και επιφωνήματα θαυμασμού, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν να πληρώνουμε δις για το κόστος των συμβουλών και έπειτα πιο πολλά δις για την υλοποίηση τους. Όλο αυτό το ακριβοπληρωμένο συφερτό, παίρνει βράχους χωρίς να βάλει ούτε ένα λιθαράκι. Τόσοι «σοφοί» και ούτε μία σπίθα δημιουργίας. Ούτε ικμάδα υπεραξίας. «Κόφτε, μειώστε, πληρώστε». Απέναντι σε έναν λαό που η μακραίωνη ιστορία του διδάσκει δημιουργία. Ευρεσιτεχνία, καινοτομία και υπέρβαση. Υπέρβαση της φύσης, του εχθρού, του ίδιου του του εαυτού. Ένας κληρονόμος θησαυρών, βυθισμένος στην φοβικότητα, ανίκανος σήμερα να υπερβεί ακόμα και τον καναπέ του. Εξαρτημένος από το ξεροκόμματο του βολευτή, του δανειστή, του αφέντη. Αντί να ανοίξει τον θησαυρό που κληρονόμησε, φοβούμενος μη θαμπωθεί, ζει στο ημίφως της ημιμάθειας και της ημιτέλειας. Όμως οι λύσεις κρύβονται όλες σε αυτό το σεντούκι της ιστορίας που και ο ίδιος έκανε το παν να λησμονήσει. Πίσω από την λήθη του πολιτισμού σκυλάδικου, του βολέματος και του ωχαδερφισμού υπάρχει η εφαρμοσμένη συνταγή που έθρεψε με ψωμί και τιμή το Ελληνικό Γένος από την αρχή του χρόνου. Οι απαντήσεις στα αδιέξοδα υπάρχουν στα ίδια τα γονίδια μας. Διότι ο Έλληνας μεγαλούργησε με ένα πιθάρι μέλι, ένα πιθάρι λάδι και ένα βαρκάκι. Και ξανοιγόταν στις θάλασσες για να τα πουλήσει στην άλλη άκρη της Μεσογείου. Ζωσμένος το ξίφος, όχι για να κουρσέψει ή να σφάξει αλλά για να προστατεύσει την τιμή και το βιος του. Έτσι έγινε η Μεσόγειος Ελληνική, έτσι εξήχθη ο πολιτισμός στα πέρατα της Γης. Το θάρρος το Ελληνικό, η γνώση και η αποφασιστικότητα έκαναν αυτή την μικρή γωνιά της Γης υπερδύναμη μέσα στους αιώνες. Ο Δίας, ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, βλέπουν τους ανδριάντες τους από τις Ηράκλειες στήλες μέχρι τα βάθη της Ινδίας. Ως εκπολιτιστές και γενάρχες. Φορείς αυτού του αδάμαστου Ελληνικού πνεύματος που κάποιοι προσπάθησαν να εκμαυλίσουν. Να το εξαφανίσουν μέσα στην ίδια του την κοιτίδα. Για να μετατραπεί ο Έλληνας από δημιουργό σε καταναλωτή. Από εξαγωγό αγαθών σε εισαγωγέα απορριμμάτων. Από πανίσχυρο ευεργέτη σε φοβικό επαίτη. Καρκίνωμα στην ίδια του την κοινωνία, έτοιμο να πατήσει στο πτώμα του συμπολίτη του για να ανέβει τα σκαλιά μίας Βαβέλ από καθρεπτάκια και χάντρες, αντί να φτιάξει νέους μαρμάρινους Παρθενώνες, ακλόνητους στον χρόνο. Για να αντικρύσουμε περήφανα στα μάτια τις επόμενες γενιές θα πρέπει να ξαναγίνουμε θεμέλια σε περίλαμπρους ναούς όπου πάνω μας θα υψωθούν τα νέα οικοδομήματα του Έθνους. Οι Ολύμπιοι Δίες και οι Αγίες Σοφίες. Να ακολουθήσουμε τον ηρωικό δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοι μας, μακριά από την απατηλή επίπλαστη ευδαιμονία για χάριν της οποίας σήμερα κινδυνεύουμε να χάσουμε την ίδια την Ελευθερία μας. Το πολυτιμότερο κληροδότημα, πλασμένο με αίμα, σοφία και αποφασιστικότητα που θυσιάσαμε για να παριστάνουμε τους αρλεκίνους στις αυλές Παγκάλων. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα τόσων χιλιάδων συμπολιτών μας που μεγαλουργούν ως μονάδες στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου κατακτώντας κορυφές. Ας ανοίξουμε νέους δρόμους έξω από τις περιοριστικές δομές ενός κράτους-κανίβαλου, να ξεδιπλώσουμε τις αρετές μας με τόλμη για να προασπίσουμε το βιος μας, το μέλλον των παιδιών μας, την ίδια μας την Ελευθερία. Ζωή δική μας και όχι δανεική. Το κάναμε πάντα, ας το κάνουμε και τώρα. «Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία».