Ο αληθινός γκρεμός δεν είναι αυτός που φαίνεται: η θέση της Ελλάδας στη Δύση
Ανήκωμεν εις τη Δύση;
Το δόγμα «Ανήκωμεν εις τη Δύση», το οποίο κατά το β’ μισό του 20ου αι. εξέφρασε και υπηρέτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έχει στην Ελλάδα πολύ βαθιές ρίζες. Ρίζες που όποτε επιχειρήθηκε να ξεριζωθούν, η χώρα γνώρισε την καταστροφή. Κατά τον 20ο αι., τέτοιες «απόπειρες» υπήρξαν ουκ ολίγες και έγιναν σε 2 κατευθύνσεις: είτε προς τη Γερμανία, είτε προς τη Ρωσία. Και όλες κατέληξαν τραγικά για την Ελλάδα. Το 1915 ο Δ προσανατολισμός που είχε δώσει στην Ελλάδα ο Ελευθέριος Βενιζέλος και την είχε έτσι διπλασιάσει με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-3 στο πλευρό της Αγγλίας και της Γαλλίας, αμφισβητήθηκε από το Παλάτι με την ουδετερότητα που επιθυμούσε ο θρόνος για τη χώρα, κάτι που ουσιαστικά ισοδυναμούσε με πρόσδεσή της στις Κεντρικές Αυτοκρατορίες, στο Βερολίνο. Το αποτέλεσμα, ήταν ο Εθνικός Διχασμός. Τελικά, ο Βενιζέλος κατάφερε, αν και με τεράστιο εσωτερικό κόστος να κρατήσει τη χώρα στη Δ και έτσι βρέθηκε η Ελλάδα στο τραπέζι των νικητών του Α’ ΠΠ και από εκεί στη Μικρά Ασία και στη Συνθήκη των Σεβρών. Η πτώση όμως του Βενιζέλου το 1920, οδήγησε εκ νέου στην αμφισβήτηση, με άλλο τρόπο αυτή τη φορά, της Δ ένταξης της Ελλάδας: η απόφαση των διαδόχων του να επιχειρήσουν ερήμην και εναντίον των συμφερόντων των δυτικών συμμάχων της χώρας να προελάσει ο ελληνικός στρατός μόνος στο βάθος της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατέληξε στη Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία πριν εξελιχθεί και σε στρατιωτική, πρώτα υπήρξε κατά κράτος διπλωματική ήττα της Ελλάδας. Η επιστροφή του Βενιζέλου ως εθνικού διαπραγματευτή στη Συνθήκη της Λωζάννης και η επανασύνδεση με τη Δ, οδήγησε στην «Έντιμο Ειρήνη». Το 1944, και, ιδίως από τον Μάρτιο του 1946, επιχειρήθηκε εκ νέου η γεωπολιτική μετατόπιση της Ελλάδας προς τη Ρωσία, τότε ΕΣΣΔ. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι καταστροφικό: ήταν ο Εμφύλιος Πόλεμος, δηλ., ουσιαστικά, η νέα εκδοχή του Διχασμού του 1915. Η ΕΣΣΔ δεν ήταν παρούσα: άφησε τον Εμφύλιο να εξελιχθεί ενώ είχε ήδη με τη μυστική, τότε, Συμφωνία της Γιάλτας, πρώτα ήδη αποσυρθεί από την Ελλάδα, κρατώντας στη σφαίρα επιρροής της την Πολωνία. Το 1973, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος αμφισβήτησε και πάλι ενεργά τη θέση της Ελλάδας στη Δ: πήρε ουσιαστικά θέση υπέρ της Αιγύπτου στον πόλεμο του Yom Kippur στη Μέση Ανατολή, την ώρα που η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ έφταναν στο «παρά πέντε» μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, υποστηρίζοντας ενεργά η Μόσχα την Αίγυπτο και η Washington το Ισραήλ. Ο Παπαδόπουλος δεν επέτρεψε στα αμερικανικά αεροσκάφη να μετασταθμεύσουν στη Σούδα για ανεφοδιασμό όταν πήγαιναν στο Ισραήλ. Λίγο καιρό μετά, η 6χρονη τυραννία του κατέρρεε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Στα τέλη του 73, η Ελλάδα είχε και πάλι εγκαταλείψει τη Δ και είχε συνταχθεί, ουσιαστικά, μέσα από την έμμεση βοήθειά της στην Αίγυπτο, με τη ΕΣΣΔ, η οποία ετοιμαζόταν εκείνη τη στιγμή, να στείλει πυρηνικούς πυραύλους στη Συρία. Το καλοκαίρι του 1974, έπειτα από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η Κύπρος ήταν εκείνη που πλήρωνε τελικά με εθνική καταστροφή αυτή τη γεωπολιτική μετατόπιση. Η Washington κάθε άλλο παρά σταματούσε πια την εισβολή των Τούρκων μετά την εθνική προδοσία Ιωαννίδη, όπως είχε κάνει ακριβώς 10 χρόνια πριν, το 1964. Και η Μόσχα; Παρά την υποστήριξη, ουσιαστικά, της Ελλάδας στην Αίγυπτο το 1973, αλλά και παρά την εξωτερική πολιτική του Μακαρίου και τη θερμή ρητορική της Μόσχας προς την Κύπρο, η ΕΣΣΔ, και πάλι δεν ήταν παρούσα κατά την εισβολή του Αττίλα. Λόγια ειπώθηκαν πολλά, αλλά, σκάφος της δεν εθεάθη να πλέει ανάμεσα στην Κύπρο και την Τουρκία την ώρα της απόβασης… Επιπλέον, η Τουρκία, επί πολλά χρόνια κέρδισε πολλά από την αποστασιοποίηση εκείνη της Ελλάδας από τις ΗΠΑ. Σήμερα, η Ελλάδα απειλείται και πάλι από το ενδεχόμενο γεωπολιτικής μετατόπισης. Όμως, τώρα, συμβαίνει κάτι ουσιωδώς διαφορετικό και ακόμα πιο επικίνδυνο: η γερμανική κυριαρχία που της επιχειρείται να επιβληθεί στην Ελλάδα όλο αυτό το διάστημα μέσα από την κρίση χρέους, δεν έχει ισχυρό αντίπαλο δέος που θα κρατήσει τη χώρα στη Δ-κι όχι στη γερμανική σφαίρα που επιχειρεί να απλωθεί στο ευρωπαϊκό «εσωτερικό» του Δ κόσμου προκαλώντας βαθύτατα ρήγματα που εδώ δοκιμάζονται. Αντίθετα, το αντίπαλο δέος προς τη γερμανική ηγεμονία, εμφανίζεται να είναι τείνει προς τη Μόσχα. Μιλώντας την Παρασκευή στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Joschka Fischer είπε ότι η πολιτική της Γερμανίας στην Ελλάδα είναι εντελώς λανθασμένη, καθώς τη στρέφει άμεσα προς τη Ρωσία: εκεί θα αναζητήσει η Ελλάδα, αναφέρει, τη διέξοδο επιβίωσης μετά από ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ. Αυτό, ουσιαστικά, σε μεγάλο βαθμό λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής που παρουσίασε την Παρασκευή. Αυτό, είναι κάτι πρωτοφανές, καθώς, συνδυάζει όλα τα παραπάνω: στην ουσία, Γερμανία και Ρωσία, επιχειρούν σήμερα να καταστούν οι 2 κύριοι γεωπολιτικοί «παίκτες» στη χώρα. Η 1η μέσα από την κρίση χρέους και η 2η ως προβαλλόμενη διέξοδος αλλά και, ως ένα βαθμό, μέσω των ενεργειακών πόρων. Είναι περίπου «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»… Η θέση της Ελλάδας στη Δ, με την έννοια που αυτή είχε για τον Ελευθέριο Βενιζέλο των Βαλκανικών Πολέμων, που τότε εκφραζόταν από την Αγγλία και τη Γαλλία και σήμερα από τις ΗΠΑ και, όπως όλα δείχνουν, και πάλι σταδιακά από τη Γαλλία, δείχνει να μην απασχολεί κανέναν στη χώρα. Είναι όμως ζωτική, υπαρξιακή ανάγκη για την Ελλάδα, αυτό να το αντιληφθεί και να το αναστρέψει αξιοποιώντας αμέσως τη γεωπολιτική σημασία της για τη Δ. Πριν και πάνω από κάθε τι άλλο, η Ελλάδα είναι μια χώρα με τεράστια γεωπολιτική σημασία, την οποία, όποτε αντελήφθη μεγαλούργησε και όποτε την υποτίμησε, ή την έστρεψε σε άλλο δρόμο από τη Δ, καταστράφηκε. Σήμερα, απειλείται άμεσα πλέον και πάλι από τον ίδιο αυτό κίνδυνο και μάλιστα διπλά: είναι τραγικό, αλλά το βαθύτερο διακύβευμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ακριβώς αυτό: μεταξύ της διαμορφούμενης σφαίρας επιρροής της Γερμανίας από τη μια και, της Ρωσίας στην οποία η χώρα επενδύει πάλι πολλές ελπίδες, που όμως στο παρελθόν πάντοτε διαψεύστηκαν, από την άλλη. Η πραγματική Δ ένταξη της Ελλάδας, όπως την καθόρισε ο Βενιζέλος στους Βαλκανικούς Πολέμους ακριβώς πριν από 100 χρόνια, δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν στη χώρα. Κι αυτό, τη στιγμή που η Μέση Ανατολή και η Βόρειος Αφρική, βρίσκονται εκ νέου σε διαδικασία πλήρους αναδιάταξης και η χώρα έχει ρόλο να διαδραματίσει. Η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι μια πολύ σημαντική χώρα στο πλαίσιο του Δ κόσμου, των θαλάσσιων δυνάμεων, η οποία δεν πρέπει να ξεφύγει από την κληρονομιά του Βενιζέλου και του Καραμανλή-ο οποίος, την εποχή που έχτισε μόνος την ευρωπαϊκή πολιτική της Ελλάδας, αυτή αφορούσε μια «κοινή» και όχι μια «γερμανική» Ευρώπη όπως τώρα επιχειρείται να διαμορφωθεί. Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας πρέπει να διακρίνουν καθαρά το τι σημαίνει μια ενδεχόμενη γεωπολιτική μετατόπιση της Ελλάδας και να την αποφύγουν πάση θυσία, είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Η Ελλάδα είναι χώρα κλειδί στο Α σύνορο του Α κόσμου και πρέπει να παραμείνει στη Δ. Εκεί βρίσκεται η οντολογική της θέση. Όποτε επιχειρήθηκε, με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε λόγο, μια τέτοια μετατόπιση, ερήμην της ή μη, από εξωτερική πίεση ή από εσωτερικές λάθος επιλογές, η εθνική καταστροφή ήταν πάντοτε προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη. Σήμερα, συνυπάρχουν και η εξωτερική βία, και οι εσωτερικές λάθος γεωπολιτικές επιλογές σε ολόκληρο το πολιτικό και το διπλωματικό φάσμα της χώρας, η οποία οφείλει να ανατρέξει στην ιστορική της μνήμη μήπως έτσι, έστω και την τελευταία στιγμή, αντιληφθεί τον βαθύ πραγματικό κι όχι απλώς τον διά γυμνού οφθαλμού ορατό γκρεμό στον οποίο βαδίζει. Η Ελλάδα πρέπει να μείνει στη Δ.
Υ.Γ.: αυτά προϋποθέτουν ΗΓΕΤΕΣ. Ποιος καταλαβαίνει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΕΞΗ ΑΠΟ ΑΥΤΑ εδώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου