ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ(κουβέντα για την συμπεριφορά της καθολικής και ΚΥΡΙΩΣ της προτεσταντικής Ευρώπης στον ευρωπαϊκό Ν και ΕΙΔΙΚΑ στην ορθόδοξη Ελλάδα)
Διάλυση της Ευρωζώνης λόγω θρησκευτικών διαφορών(από το BBC);
Οι συζητήσεις μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών για το μέλλον του ευρώ, προκαλούν πολλές διαφωνίες. Μήπως σ’ αυτές, παίζει κάποιο ρόλο η θρησκεία; Μήπως οι προτεστάντες ηγέτες, διαφέρουν ενστικτωδώς από τους καθολικούς, με αποτέλεσμα να υπάρχουν διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις σε σχέση με το ευρώ; Μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής, συζητήθηκε ευρέως η ήττα της Merkel, από την «νέα λατινική συμμαχία» της Ιταλίας και της Ισπανίας, με την στήριξη της Γαλλίας. Πολλοί Γερμανοί διαμαρτυρήθηκαν για τις υποχωρήσεις της κυβέρνησής τους. Μία εξέλιξη, η οποία ενδέχεται να οφείλεται στην προτεσταντική τους διαφοροποίηση αναφορικά με την νομισματική πολιτική, που έχει βαθιές ρίζες μέσα στην γερμανική κουλτούρα. Ο εκκλησιασμός βρίσκεται σε πτώση στην Γερμανία, όπως και αλλού, καθώς εξαπλώνεται η κοσμική αντίληψη, όμως οι θρησκευτικές ιδέες και τα πιστεύω συνεχίζουν να καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο οι Γερμανοί σκέφτονται για τα χρήματα. Η γερμανική λέξη για το χρέος είναι schuld, που παράλληλα σημαίνει ενοχή, ή αμαρτία. Η Merkel, που είναι κόρη προτεστάντη πάστορα, έχει μέσα της την «τσιγκουνιά» και την υπεύθυνη δημοσιονομική διαχείριση. Συχνά επιμένει πως δεν υπάρχει εναλλακτική οδός προς την λιτότητα, θυμίζοντας την περίφημη ρήση του ηγέτη της μεταρρύθμισης Λούθηρου: «Εδώ στέκομαι. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο». Παράλληλα, και ο νέος πρόεδρος της Γερμανίας Joachim Gauck, με κρίσιμο ρόλο στο ζήτημα του ενιαίου νομίσματος, είναι πρώην πάστορας. Ο πληθυσμός της χώρας είναι ισότιμα χωρισμένος σε διαμαρτυρόμενους και σε καθολικούς. Η άνοδος στην εξουσία των Merkel και Gauck, συμβολίζει τις αλλαγές που έλαβαν χώρα, από την εποχή της γερμανικής ενοποίησης το 1990. Και οι 2 τους έζησαν στην παραδοσιακά προτεσταντική Α Γερμανία, ενώ από την Δ Γερμανία πέρασαν ισχυροί καθολικοί πολιτικοί ηγέτες, που στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν ενθουσιασμένοι με το ευρωπαϊκό όραμα. Ο πρώην καγκελάριος της Δ Γερμανίας Konrad Adenauer που ήταν καθολικός και δεν είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στις πρωσικές προτεσταντικές παραδόσεις της Α Γερμανίας, ήταν αυτός που οδήγησε την χώρα του στην υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης το 1957. Στην συνέχεια υπήρξε η ΕΟΚ, προπομπός της σημερινής ΕΕ. Επίσης, υπήρχε μια ξεκάθαρη γεωγραφική ταύτιση μεταξύ των πρώτων 6 χωρών μελών της, καθώς και των εδαφών της άλλοτε Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου. Ο Καρλομάγνος, που οι υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ενοποίησης θεωρούν Άγιο και προστάτη τους, είχε εισάγει ένα ενιαίο νόμισμα για την αυτοκρατορία του, το livre carolienne. Ο Helmut Kohl, που οδήγησε την Γερμανία στην νομισματική ένωση, ήταν επίσης καθολικός, που αρέσκονταν να επισκέπτεται καθεδρικούς ναούς και να μιλάει για τις αρχαίες πνευματικές ρίζες της ενωμένης Ευρώπης. Ήταν μια εποχή που γίνονταν συζητήσεις για την θυσία του αγαπημένου μάρκου των Γερμανών, στον βωμό της ευρωπαϊκής ενότητας. Η γερμανική επανένωση όμως, που έγινε εκείνη την εποχή, αφορούσε και την επαναφορά της πρωτεύουσας στο Βερολίνο, μακριά από τις καθολικές διασυνδέσεις του Ν και της Δ. Η κρίση της ευρωζώνης ενίσχυσε μια βαθιά ριζωμένη διαφωνία για το αν οι προτεστάντες Γερμανοί είναι θεμελιωδώς διαφορετικοί από τους καθολικούς Λατίνους και τους συμμάχους τους. Οι Γερμανοί τραπεζίτες, από την εποχή του μεσαίωνα, ήταν ανέκαθεν πιο προσεκτικοί απ’ αυτούς της Ισπανίας και της Ιταλίας. Για αυτό και οι σκεπτικιστές Γερμανοί, όταν μελετούν την ιστορία των προβληματικών νομισματικών ενώσεων, ανατρέχουν στην Λατινική Νομισματική Ένωση του 19ου αιώνα. Η Γερμανία, υπό πρωσική ηγεσία, δεν συμμετείχε σ’ αυτήν. Η δε Λατινική Ένωση τα βρήκε σκούρα, όταν πολλά κράτη, όπως και τα παπικά, εκτύπωσαν περισσότερα χρήματα απ όσο έπρεπε. Έτσι, οι πολιτικοί και τα κράτη που υπονομεύουν ένα νόμισμα, γεμίζουν με θυμό τους Γερμανούς. Στο διάσημο γερμανικό έργο Φάουστ του Γκαίτε, ο Μεφιστοφελής πείθει τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα να τυπώσει ένα νέο χαρτονόμισμα, παρά τις συμβουλές των συνεργατών του ότι πρόκειται για μια σατανική υπόδειξη. Η τάξη διαλύεται και οι υπήκοοι του αυτοκράτορα αρχίζουν να ξοδεύουν πέρα από τις δυνατότητές τους. Αργότερα, στη διάρκεια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο υπερπληθωρισμός της δεκαετίας του 1920, όταν τα «λεφτά τρελάθηκαν» και όταν μαζί με την οικονομία κατέρρευσε και η ηθική, η σατανική υπόδειξη έγινε πραγματικότητα για τους Γερμανούς. Κάποιοι σήμερα θεωρούν πως η ευρωζώνη θα τα πήγαινε καλύτερα αν χωρίζονταν σε 2 μέρη: μια λατινική ένωση και μια αποτελούμενη από τους Γερμανούς, τους καλβινιστές Ολλανδούς και τους λουθηρανούς Φιλανδούς. Όπως είχε πει ο πρώην πρόεδρος των Γερμανών Βιομηχάνων Hans-Olaf Henkel: «το ευρώ διχοτομεί την Ευρώπη». Μάλιστα, θέλει τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς και τους Φιλανδούς να πάρουν την πρωτοβουλία και να φύγουν από το ευρώ, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό «βόρειο ευρώ». Έχουμε δηλ. μια νέα διαίρεση, με αρχαίες ρίζες; Ήδη η γερμανική κυβέρνηση σχεδιάζει τον εορτασμό της σημαντικής επετείου των 500 χρόνων από την έναρξη της θρησκευτικής μεταρρύθμισης του Λούθηρου, για το 2017. Ο Λούθηρος διαμαρτυρήθηκε για τις υπερβολές και τις σπατάλες του Πάπα, που προσπαθούσε να λύσει τα δημοσιονομικά προβλήματα της εποχής, προσφέροντας άφεση αμαρτιών στους πιστούς έναντι μιας χρηματικής αντικαταβολής. Όπως λέει πικρόχολα ο Γερμανός σχολιαστής Stephan Richter, τα προβλήματα της ευρωζώνης θα είχαν αποφευχθεί, αν ο Λούθηρος ήταν ανάμεσα στους διαπραγματευτές της Συνθήκης του Maastricht, που αποφάσισε ποιες χώρες θα εντάσσονταν στο ευρώ. Σίγουρα δεν θα επέτρεπε την συμμετοχή καθολικών και δημοσιονομικά ανεύθυνων κρατών. Το ευρώ, θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό, λέει ο Richter, που είναι καθολικός, αλλά θαυμάζει την τσιγκουνιά. Όπως καταλήγει: «Ο πολύ καθολικισμός βλάπτει την δημοσιονομική υγεία μιας χώρας, ακόμη και σήμερα». Πιστεύει όμως πως κάποια ιστορικά καθολικά κράτη όπως είναι η Πολωνία και η Αυστρία, θα επηρεάζονταν περισσότερο από την Γερμανία, εξαιτίας της γεωγραφικής τους εγγύτητας. Είναι, λέει, καθολικές χώρες, αλλά με μια γερή δόση δημοσιονομικού προτεσταντισμού. Οι εορταστικές εκδηλώσεις το 2017 θα τονίσουν το γεγονός ότι οι διαφωνίες μεταξύ των διαμαρτυρομένων και των καθολικών πριν από 500 χρόνια δεν ήταν τόσο σημαντικές. Ήδη όμως, η σφιχτή κυβέρνηση της Merkel δεσμεύτηκε να ξοδέψει €35 εκ για να γιορτάσει την επέτειο. Που θα βρίσκεται άραγε η ευρωζώνη το 2017; Θα υπάρχει; Ή θα έχει να αντιμετωπίσει την νέα ιστορική διαμάχη μεταξύ Λατίνων και αυτών που κηρύττουν την προτεσταντική τσιγκουνιά;
Υ.Γ.: η Ελλάδα ΔΕΝ ΕΧΕΙ θέση σ’ αυτή την Ευρώπη… Αλλά να μας δώσουν πίσω την κληρονομιά μας και την Ευρώπη(όνομα)!!! Ας ασχολούνται με τον Πάπα και το πώς θα αποταμιεύουν χρήματα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ, όχι από την Μεσόγειο ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ από την Ελλάδα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου