ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΑΚΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
Ο Καποδίστριας, βοήθησε, όσο του επέτρεψαν οι συνθήκες(ελληνικές παθογένειες και Μ. Δυνάμεις) το νέο ελληνικό, ας πούμε, κράτος. Σα σήμερα, 07/02/1828, άρχισαν οι προσπάθειες ίδρυσης τακτικού στρατού. Μια ιδέα που ξεκίνησε από την κήρυξη της Επανάστασης. Ως τότε οι πατριώτες, σε αντίθεση με την «νεωτερική» άποψη των κυβερνώντων-υπαλλήλων της τρόικα, λόγω έλλειψης εκπαίδευσης και πειθαρχίας, δεν μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό τακτικού στρατού. Ήταν μαθημένοι, σε όλη την Τουρκοκρατία, στις τακτικές των κλεφτών και των αμαρτωλών, τακτικές όμως, καθώς οι συνθήκες και η εποχή άλλαζε, ξεπερασμένες. Σημαντική η προσφορά στην προσπάθεια για ίδρυση τακτικού στρατού ήταν οι Έλληνες αξιωματικοί διαφόρων ευρωπαϊκών στρατών, που πρόσφεραν την τεχνογνωσία τους. Μαζί τους ήρθαν στην επαναστατημένη Ελλάδα και Ευρωπαίοι αξιωματικοί, που θαύμαζαν τον Αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία. Μεγάλη προσφορά στο εγχείρημα ήταν η άφιξη του Δημητρίου Υψηλάντη από την Μολδαβία στην Πελοπόννησο με τον Ιερό Λόχο(ίδρυση 03/03/1821). Αυτός, οργάνωσε, προσπάθησε τουλάχιστον, στρατό στην Καλαμάτα, κατά τα πρότυπα του αδελφού του Αλεξάνδρου. Στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου(09/01/1822), ο εκλεγμένος Πρόεδρος της 1ης Ελληνικής Κυβέρνησης Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, πρότεινε στο Βουλευτικό σχέδιο «Περί Οργανώσεως του Στρατού». Το σχέδιο έγινε δεκτό(01/04/1822) και έγινε η βάση της μετέπειτα στρατιωτικής οργάνωσης. Το σώμα διαλύθηκε όμως, ελλείψει πόρων και οι στρατιώτες του έγιναν άτακτοι στρατιώτες. Το 1823 δεν υπήρχαν πόροι για δημιουργία στρατού και μόνο μετά το δάνειο με την Βρετανία το 1824 έγιναν κινήσεις σ’ αυτό το θέμα. Ο στρατός ενισχύθηκε(1825) με νόμο «Περί Απογραφικής Στρατολογίας» με την συμβολή και του Γάλλου φιλέλληνα συνταγματάρχη Charles Fabvier(Φαβιέρος ελληνιστί). Ο τακτικός στρατός έφτασε τότε, με τις κινήσεις φιλελλήνων αξιωματικών, τα 400 άτομα, που έλαβαν τις σημαίες του 1822. Ο Καποδίστριας, με την άφιξή του στην Ελλάδα(06/01/1828), έκανε προσπάθεια οργάνωσης Τακτικού Στρατού. Οργάνωσε «Πολεμικόν Συμβούλιον» (23/01/1828), γιατί, κατά αυτόν, μόνο έτσι θα μπορούσε να πετύχει το εγχείρημα, και συγκρότησε «Γραμματεία επί των Στρατιωτικών και Ναυτικών Υποθέσεων». Μετά ο Κυβερνήτης προσπάθησε να οργανώσει τα άτακτα στρατεύματα(η 2η προσπάθεια γι’ αυτό από την εποχή του Αγώνα). Συγκέντρωσε αυτές τις δυνάμεις στα Μέγαρα και την Ελευσίνα, όπου έδωσαν όρκο και έλαβαν από τον Καποδίστρια τις σημαίες τους(16 και 26/04/1828). Συνέβαλαν αποφασιστικά στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Στερεάς Ελλάδας. Οι άτακτοι δεν είχαν ενιαίο οπλισμό στην Επανάσταση. Σταδιακά άρχισε να χρησιμοποιεί λογχοφόρα τουφέκια και από τον Σεπτέμβριο του 1825 άρχισε να λειτουργεί εργαστήριο επισκευής παλαιών όπλων. Στις 29/01/1829, άρχισε να λειτουργεί «Οπλοστάσιον», για την κατασκευή βλημάτων πυροβολικού και πυρομαχικών, υπό τον Γάλλο φιλέλληνα Arnaud και στην συνέχεια τον συμπατριώτη του Bourcher. Οι εκπαιδευτές του στρατού, Γάλλοι κυρίως προσπάθησαν να δώσουν σ’ αυτόν την εκπαίδευση των γαλλικών στρατευμάτων της εποχής. Όμως η 1η προσπάθεια εκπαίδευσης του τακτικού στρατού είχε αρχίσει από τον Δημήτριο Υψηλάντη. Από το 1828, άρχισε, με διαταγή του Κυβερνήτη, η λειτουργία του «Λόχου Ευελπίδων» στο Ναύπλιο, τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας. Όμως διαλύθηκε γιατί ο 1ος διοικητής του, ο Κορσικανός Romillo de Santelli ήταν ανίκανος. Αναδιοργανώθηκε υπό τον Γάλλο λοχαγό Pozieur με το όνομα «Κεντρικόν Πολεμικόν Σχολείον». Το 1828, με διάταγμα του Καποδίστρια, δημιουργήθηκε σώμα «Ακολούθων» και τότε, για 1η φορά στην νεοσύστατη Ελλάδα, εγκαινιάστηκε το σύστημα της διπλής προέλευσης των στρατιωτών (χρήσιμο αυτό ειδικά στις εμπόλεμες περιόδους-πολλές δυστυχώς στην νεότερη ελληνική ιστορία-). Για την στρατολογία, απαιτήθηκε απογραφή του πληθυσμού, καθότι στον Αγώνα η στρατολόγηση ήταν εθελοντική. Η 1η απογραφή αποφασίστηκε το 1825 από την Προσωρινή Κυβέρνηση, με αναλογία 1 στρατιώτη ανά 100 κατοίκους. Οι στρατεύσιμοι κληρώνονταν από αυτούς που ήταν 18-30 ετών, με εξαίρεση τους σωματικά ανίκανους και τους μοναχογιούς. Η θητεία ήταν τριετής. Ανά έτος, το 1/3 των οπλιτών απαλλασσόταν με κλήρο των καθηκόντων του και έπαιρνε την θέση του ίσος αριθμός οπλιτών, ώστε σε 3 χρόνια να ανανεώνεται τελείως ο στρατός. Επειδή ο πληθυσμός της Ελλάδας τότε ήταν 700.000 κάτοικοι, υπολογίστηκε ότι έπρεπε να στρατολογηθούν 7.000 άνδρες. Επειδή όμως το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ήταν σε τούρκικα χέρια και λεηλατούνταν και πολλοί νέοι ήταν στα άτακτα σώματα ή το ναυτικό, η στρατολογία δεν απέδωσε. Οι περισσότεροι στρατιώτες προήλθαν από τα ελεύθερα ελληνικά νησιά, που δεν είχαν καταστραφεί πολύ από τους Τούρκους. Ο Καποδίστριας μερίμνησε για σημαία, στολές και μερίμνησε για το στρατιωτικό προσωπικό. Όμως ο στρατός διαλύθηκε με την δολοφονία του (29/09/1831), από ξενόδουλους «παράγοντες» της πολιτικής της νεότερης Ελλάδας, που ουσιαστικά λεηλάτησαν την πατρίδα μας όσο οι Τούρκοι! Οι φιλέλληνες Γάλλοι που οργάνωσαν, όσο γινόταν τον στρατό, έφυγαν για την πατρίδα τους. Η έλλειψη πόρων, οδήγησε πολλούς στρατιώτες στα άτακτα στρατεύματα. Η αποσύνθεση του στρατού ήταν όλο και πιο εμφανής μετά την δολοφονία του Καποδίστρια που είχε γίνει εμπόδιο στα σχέδια των Μ. Δυνάμεων στην Α. Μεσόγειο και την Ελλάδα. Επί Όθωνα, ο στρατός πέρασε στα χέρια της μισητής Βαυαροκρατίας. Οι Βαυαροί παραγκώνισαν τους αγωνιστές της Ελευθερίας και πάρα πολλοί πέθαναν πένητες ή και ζητιάνοι(η περίπτωση του Νικηταρά ή της Μπουμπουλίνας). Τότε αναπτύχθηκε και το φαινόμενο της ληστείας και οι λήσταρχοι έγιναν θρύλοι ή και χωροφύλακες καμιά φορά. Ο στρατός, παρότι επενέβη πολλές φορές στην πολιτική ζωή(όχι πάντα προς όφελος των πολιτών), βοήθησε όσο κανείς πολιτικός την πατρίδα. Του οφείλουμε τα πάντα. Είναι άξιος συνεχιστής της τεράστιας παράδοσης της Ελλάδας στην στρατιωτική τεχνική που υπερνικά το αριθμητικό μειονέκτημα έναντι στρατών χιλιάδων ατόμων μεγάλων δυνάμεων-εισβολέων. Δεν μας τρομοκρατούν οι κινδυνολογίες κάποιων, εντός και εκτός Ελλάδας, περί πραξικοπήματος και τανκς στους δρόμους. Αλλού είναι ο εχθρός και όχι φανερός όπως παλιά… Όμως υπηρεσίες όπως αυτή στο Γουδί είναι πάντα επίκαιρες στους καιρούς μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου