ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ...

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ...

Όσα περνάει η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν είναι πρωτόγνωρα για την ιστορία και των 2. Κρίσεις, αναγεννήσεις, επαναστάσεις και ανάλγητες ηγεσίες είναι παρούσες σε κάθε αιώνα ύπαρξής τους. Όπως δεν είναι πρωτόγνωρη και η συμπεριφορά των Ευρωπαίων ηγετών και κοινωνιών απέναντι στην Ελλάδα. Ξεχνώντας(;) η Ευρώπη το χρέος απέναντι στην Ελλάδα, για την προσφορά αυτής, είδαν την επανάσταση των Ελλήνων κατά των Οθωμανών Τούρκων, ως ευκαιρία να ελέγξουν τον χώρο των Βαλκανίων(και εκεί τα πράγματα άλλαζαν, όταν οι διάφορες εθνοτικές ομάδες συνειδητοποίησαν ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα χωρίς τον τουρκικό ζυγό) και την εξαίρετη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, στο σταυροδρόμι 3 ηπείρων και ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Πολλοί Ευρωπαίοι αντιπαθούσαν την Ελλάδα και λόγω δόγματος θρησκευτικού και απουσίας, εκτός από τις φραγκοκρατούμενες περιοχές, των ιστορικών εξελίξεων της μεσαιωνικής Ευρώπης(Μεσαίωνας, Αναγέννηση, κυριαρχία καθολικής εκκλησίας κ.λπ.). Γι’ αυτό, αμφισβήτησαν την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, το τέλος του οποίου προσδιορίζουν ως σήμερα στην επικράτηση του χριστιανισμού στον ελληνικό χώρο. Θαύμαζαν την αρχαιότητα, αλλά ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τα επιτεύγματα των Ελλήνων και στις δικές τους χώρες(Έλληνες Διασποράς) και κατά τους αγώνες τους κατά των Τούρκων. Είδαν την Ελληνική Επανάσταση, όπως και όλες τις αντίστοιχες κινήσεις στην Ευρώπη(π.χ. Γαλλική Επανάσταση, που ενέπνευσε ιδεολογικά την Ελληνική), όπως και την πνευματική κίνηση που τις έφερε(Διαφωτισμός, ο οποίος έφθασε και στην Ελλάδα), ως αμφισβήτηση των μεγάλων αυτοκρατοριών της Ευρώπης, που κατά την ελίτ αυτής, δεν έπρεπε να διαλυθούν. Η Ιερά Συμμαχία, υπό τον ανθέλληνα Metternich, έκαναν ό,τι μπορούσαν(Συνέδριο Βιέννης, 1815) για να σταματήσουν την Ελληνική Επανάσταση. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο και, εκτός αυτού, ο Αγώνας των Ελλήνων είχε έρεισμα και συμπάθεια και υποστήριξη ανάμεσα σε έναν μεγάλο κύκλο φιλελλήνων(έστω και αν κάποιοι, ερχόμενοι στην Ελλάδα, δεν βρήκαν τους ένδοξους συνεχιστές του Λεωνίδα ή του Μιλτιάδη και απογοητεύθηκαν). Δυστυχώς η Επανάσταση δεν κύλησε ομαλά. Η έλλειψη κεντρικής εξουσίας(την υποκατέστησαν η Εκκλησία, οι προύχοντες(Έλληνες με αξιώματα στην Υψηλή Πύλη και τα οθωμανικά κέντρα της Ελλάδας) και η οικογένεια(οι μεγάλες οικογένειες όμως σύντομα μεταβλήθηκαν στα λεγόμενα «τζάκια» που ήθελαν τα αξιώματά τους να περνούν κληρονομικά από τον πατέρα στον γιο)) και η εξάρτηση των Ελλήνων από τους πόρους Ευρωπαίων τραπεζιτών και τοκογλύφων για την συνέχιση του Αγώνα, έκαναν τον πόθο για Ελευθερία και Ανεξαρτησία, πάθος για αξιώματα και εξυπηρέτηση του ίδιου έναντι του κοινού συμφέροντος. Έτσι η Ελλάδα απέκτησε τις παθογένειες που την ταλανίζουν ως σήμερα(τα εσωτερικά αίτια της κρίσης του 2009): ξενοκρατία, οικογενειοκρατία, επέμβαση Μ. Δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας, ληστρικά δάνεια που δημιούργησαν χρέος πριν καν η Ελλάδα ανεξαρτητοποιηθεί και ουσιαστικά, μέσω αυτών, η χώρα αγόταν και φερόταν από τις ορέξεις και τις βλέψεις κυρίως της Μ. Βρετανίας. Οι διάφορες ομάδες συμφερόντων ανάμεσα στους προύχοντες που ήθελαν τα αξιώματα του νέου κράτους που θα προέκυπτε μετά την Επανάσταση, έφτασαν σε σημείο να την διαλύσουν, με εμφυλίους πολέμους για την διαχείριση των πόρων του Αγώνα και το μοίρασμα των αξιωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα πτώχευσε πριν καν ανεξαρτητοποιηθεί, όπως και το ότι ο ΜΟΝΟΣ κυβερνήτης που προσπάθησε να αποκόψει την οικονομία της από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Ευρώπης, να την κάνει κράτος δυτικών προδιαγραφών(είχε βοηθήσει την Ελβετία πριν), ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε από τα μέλη ενός αγγλόφιλου «τζακιού»(Μαυρομιχάληδες). Επόμενος, πλήρως εναρμονισμένος με τα συμφέροντα των «προστάτιδων» Δυνάμεων, ηγέτης ήταν ο βασιλιάς(ως πολίτευμα του νέου κράτους οι Δυνάμεις επέλεξαν την μοναρχία δυτικού τύπου) Όθωνας, γιος του Λουδοβίκου της Βαυαρίας, που ήταν μόλις 17 ετών τότε και η μόνη του σχέση με την Ελλάδα ήταν η αγάπη της Αυλής του στο Μόναχο για την ελληνική αρχαιότητα. Επιλέχθηκε μετά την άρνηση του Λεοπόλδου να αναλάβει τον θρόνο της Ελλάδας. Λόγω της ανηλικότητας του Όθωνα, ήρθε στην Ελλάδα και η 3μελής συνοδεία του. Η Βαυαροκρατία, δεν έλαβε υπόψη της καθόλου τους αγώνες των Ελλήνων και παραγκώνισε τους αγωνιστές της Επανάστασης από τα στρατιωτικά αξιώματα. Πολλοί εξ αυτών πέθαναν πάμφτωχοι και λησμονημένοι. Έφτιαξε ένα κράτος(;) στα βαυαρικά πρότυπα και η αυθαιρεσία και η σπατάλη ήταν καθημερινή κατάσταση. Έτσι φτάσαμε στην 3^η Σεπτεμβρίου 1843, μετά από την υπογραφή ενός αντίστοιχου μνημονίου με αυτό του 2010. Εκτός από την έκρηξη λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης, ο λαός απαιτούσε και σύνταγμα. Ως τότε ο βασιλιάς(καλύτερα οι αντιβασιλείς του) κυβερνούσε ελέω Θεού. Τελικά υποχώρησαν, αλλά λόγω της κατακραυγής ο βασιλιάς Όθων δεν μπόρεσε να μείνει πολύ ακόμα βασιλιάς των Ελλήνων και παραιτήθηκε. Επόμενος βασιλιάς επιλέχθηκε ο πρίγκιπας της Δανίας, Γεώργιος Γκλύξμπουργκ(Γεώργιος Α’), της δυναστείας που βασίλευσε ως το 1975(πολιτειακή μεταβολή). Δυστυχώς και μετά από τις οικονομικές περιπέτειες του 18^ου αι., η Ελλάδα δεν μπήκε στον σωστό δρόμο, άλλων κρατών της Ευρώπης. Οι παθογένειες συνεχίστηκαν, οι πολεμικές περιπέτειες επίσης(ρόλο εδώ και ο εθνικισμός σε ΟΛΗ την Γηραιά Ήπειρο μετά την διάλυση των αυτοκρατοριών) και οι πτωχεύσεις από τις σπατάλες και το πελατειακό κράτος, πολύ έντονο την περίοδο Τρικούπη-Δηλιγιάννη. Οι πόλεμοι της Ελλάδας έφερναν νέα εδάφη στο κράτος(διαμόρφωση σημερινών συνόρων Ελλάδας το 1947), αλλά και οπισθοδρόμηση και συνεχή επέμβαση των Μ. Δυνάμεων στο εσωτερικό της. Η Ελλάδα σε κάθε μεγάλη σύγκρουση αποδείκνυε πόσο ο λαός της μπορεί να βοηθήσει την Ευρώπη να ξεπεράσει και να διαλύσει κάθε τύραννο και δυνάστη. Οι 2 Παγκόσμιοι Πόλεμοι την διέλυσαν, όπως όλη την Γηραιά Ήπειρο, και προκάλεσαν, την 1^η φορά ένα προσφυγικό κύμα από την Μ. Ασία και την διαλυόμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία και μπολσεβικική(από το 1917) Ρωσία και την 2^η μια ρημαγμένη και κατεστραμμένη χώρα από τα ναζιστικά και φασιστικά(κυρίως τα πρώτα) στρατεύματα. Δυστυχώς, οι Δυνάμεις πολύ γρήγορα ξέχασαν το 1945 τον θαυμασμό για τους Έλληνες και την Αντίστασή τους στην Τριπλή Κατοχή στον Β’ ΠΠ, και έκαναν το παν να βάλουν την Ελλάδα, ακόμα και με εμφύλιο, στην δυτική σφαίρα επιρροής(των ΗΠΑ πια που αντικατέστησαν την Βρετανία ως κυρίαρχος του πλανήτη). Η μεταπολεμική Ελλάδα συνέχισε να είναι υπό «προστασία». Ουσιαστικά, με το μεταναστευτικό κύμα προς την Γερμανία και όχι μόνο, ανέστησε την οικονομία της χώρας αυτής, που ανορθώθηκε μετά την ήττα της στον πόλεμο που ξεκίνησε υπακούοντας το παρανοϊκό όραμα των ναζί, και τα χρήματα του «σχεδίου Μάρσαλ» πήγαν στις τσέπες όσων θα ακολουθούσαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή της Ελλάδας. Οι κυβερνήσεις μετά το 1950, δεν έκαναν το αυτονόητο καθήκον τους, να απαιτήσουν τις αποζημιώσεις για το κατοχικό δάνειο και τα εγκλήματα των ναζί στην Ελλάδα, παρά ελάχιστες φορές, υποχωρώντας πάντα στις παράλογες δικαιολογίες της Γερμανίας(Δυτικής ως το 1991 και ενωμένης από τότε ως σήμερα), για χάρη «δουλειών» ανάμεσα στις 2 χώρες, που εξυπηρετούσαν μόνο τα γερμανικά συμφέροντα. Η Ελλάδα, εκτός από τις «προστάτιδες» Δυνάμεις, πέρασε δύσκολα όταν αυτές υποστήριξαν δικτατορικά καθεστώτα που ήταν ακόμα μια από τις αιτίες της οπισθοδρόμησης της χώρας σε σχέση με τις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες. Την τελευταία φορά που ο στρατός ανέλαβε τις τύχες της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν να διχοτομηθεί και να κατέχεται ως σήμερα η Κύπρος από τα τουρκικά στρατεύματα και να μην γίνονται, παρά ελάχιστα σωστά πράγματα, για την τιμωρία αυτού του εγκλήματος. Η Μεταπολίτευση, παρά τις υποσχέσεις για ευρωπαϊκή πορεία και ευημερία, έκανε τα ίδια λάθη(δάνεια, παρασιτικό κράτος «προστατευόμενο» από τις Μ. Δυνάμεις, πελατειακές σχέσεις, οικογενειοκρατία…), εσκεμμένα, και γι’ αυτό η Ελλάδα δεν είχε το απαραίτητο τείχος προστασίας και έγινε από κράτος ένας παρίας, ένα πειραματόζωο και ένα μίασμα οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό, λοιδορήθηκε, υβρίστηκε και έγινε θύμα ρατσιστικών και προσβλητικών σχολίων και δημοσιευμάτων χωρίς καμιά βάση. Δυστυχώς, η κρίση, αντί για ευκαιρία, έχει γίνει η γκιλοτίνα του ελληνισμού και το πολιτικό σύστημα απαιτεί, μετά από 2 χρόνια ύφεσης, που ταιριάζει σε κράτος σε καιρό πολέμου, νέες θυσίες και μετά και άλλες για να μην χάσει τα προνόμια της προσήλωσής του στα γερμανικά κυρίως συμφέροντα στην περιοχή της Α. Μεσογείου και στην Ελλάδα(οι λεγόμενες «επενδύσεις»). Η Ιστορία είναι ο μόνος τρόπος να επιλυθεί η κρίση, μαζί με κινήσεις από την πλευρά της Δικαιοσύνης. Είναι ντροπή αυτό που περνάει η χώρα που γέννησε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και ενέπνευσε κάθε αλλαγή προς το καλύτερο στην ευρωπαϊκή ιστορία να βρίσκεται σε αυτό το χάλι. Ντροπή για τον πολιτισμένο κόσμο.