ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΛΟΝΔΙΝΟΥ(1830). ΠΟΣΟ «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ» ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ;
(γιατί οι θυσίες των Ελλήνων έπιασαν τους 2-3 αυτούς αιώνες τόπο)
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΛΟΝΔΙΝΟΥ(1830-2). Η 1η διοικητική πράξη που αναγνωρίζει την Ελλάδα ως «κυρίαρχο» και «ανεξάρτητο»(τα εισαγωγικά για τους ιστορικούς, πολιτικούς και οικονομικούς λόγους που ξέρουμε όλοι) κράτος, το οποίο, τότε, θα εκτεινόταν στην γραμμή που ορίζουν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός. Μερικοί άλλοι όροι του Πρωτοκόλλου:
1. Στο νέο κράτος(όχι σχέση με την ετυμολογία της λέξης «κράτος», δύναμη δηλ.) θα περιλαμβάνονταν Σποράδες, Κυκλάδες, Σάμος και πιθανόν η Κρήτη
2. Το καθεστώς του κράτους θα είναι κληρονομική μοναρχία(σχόλιο: κληρονομικώ δικαίω είναι η εξουσία από τότε, με ή χωρίς κορώνες)
3. Ο ετήσιος φόρος υποτέλειας στον Σουλτάνο θα είναι 1,5 εκ. γρόσια
Η διπλωματική αυτή πράξη υπεγράφη στο Λονδίνο από τις Μ. Δυνάμεις Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία(οι 3 μεγάλες χριστιανικές αυτοκρατορίες της Ευρώπης ως τον Α’ ΠΠ) και την Βαυαρία(οι πρόγονοι και πρότυπα διοικητών-αντιβασιλέων της γερμανικής κυβέρνησης Merkel). Η Ελλάδα, και πριν από αυτό το Πρωτόκολλο που όριζε, αρχικά την αυτονομία, και μετά την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν ένα έθνος ΠΛΗΡΩΣ ελεγχόμενο από τις «προστάτιδες» Δυνάμεις μέσω δανείων(ρόλος των Rothschild) με ληστρικούς τοκογλυφικούς όρους(το 1ο δάνειο είχε επιτόκιο 5% και ύψος 60 εκ. χρυσά φράγκα). Να γιατί ήθελαν μια τέτοια «ανεξαρτησία»: ο Βρετανός πρεσβευτής στην Ελλάδα sir Edmund Lyons δηλώνει(1841): «Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει είτε Ρωσική είτε Αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να γίνει ρωσική είναι ανάγκη να γίνει Αγγλική». Τα χρήματα αυτών των δανείων σπαταλιόντουσαν στα ίδια συμφέροντα των ομάδων «εξουσίας» της επαναστατημένης Ελλάδας του 1821-30, οι οποίες ήταν εξαρτημένες από τις Μ. Δυνάμεις(δάκτυλοί τους). Οι «προστάτες» μας, βρέξει χιονίσει, δεν έχαναν τα χρήματά τους(όροι δανείου-παρόμοιος «ειδικός λογαριασμός» με το 2012-). Έτσι η Ελλάδα χρεοκόπησε ΠΡΙΝ καν ανεξαρτητοποιηθεί, αδυνατώντας να αποπληρώνει τα δάνεια που έπαιρνε για να αποπληρώνει δήθεν τα προηγούμενα(τα δάνεια του 1824-5, σύμφωνα με τον Μανώλη Γλέζο, η Ελλάδα τα πλήρωσε πριν 12 χρόνια). Οι Μ. Δυνάμεις, έδωσαν την «ανεξαρτησία» της στην Ελλάδα, όχι όπως την ποθούσαν οι Έλληνες, και επέλεξαν ΚΑΙ το πολίτευμα(μοναρχία) ΚΑΙ τον μονάρχη, στα μέτρα τους, χωρίς την-περιττή διαχρονικά- άποψη του ελληνικού λαού. Ο «εκλεκτός» τους ήταν ο Βέλγος πρίγκιπας Λεοπόλδος(μετέπειτα βασιλιάς του Βελγίου), ο οποίος, όμως, αρνήθηκε τον θρόνο. Πριν την επιλογή μονάρχη, ο 1ος κυβερνήτης της Ελλάδας, είχε οριστεί από την Συνέλευση της Τροιζήνας(1827), ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ Ιωάννης Καποδίστριας, ένας πολιτικός με διεθνές κύρος(Υπ. Εξ. του τσάρου 2 φορές), αλλά «ενοχλητικός», γιατί ΑΓΑΠΟΥΣΕ την Ελλάδα-και οι φιλέλληνες φίλοι του στο εξωτερικό(π.χ. Ελβετία), από την εποχή της Επανάστασης, στην Ιερά Συμμαχία του Clemens Metternich και τις «προστάτιδες» Δυνάμεις. Ήταν τόσο «ενοχλητικός», που οι άνθρωποι των «προστατών» μας, τον δολοφόνησαν(09/10/1831) στο Ναύπλιο(πρωτεύουσα της Ελλάδας, μετά την προσωρινή στην Αίγινα), για αντίποινα δήθεν στην φυλάκιση του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Μετά την άρνηση του Λεοπόλδου, οι Μ. Δυνάμεις, έφεραν ως βασιλέα των Ελλήνων, τον ανήλικο τότε πρίγκιπα της Βαυαρίας, Όθωνα, δευτερότοκο γιο του βασιλιά της χώρας, και επέλεξαν ως σύζυγό του την Αμαλία, η οποία ΠΟΤΕ δεν μπόρεσε να αγαπήσει και συνηθίσει την… βάρβαρη Ελλάδα. Μαζί με τον βασιλιά… μας, καθότι ανήλικος, μας φόρτωσαν οι «προστάτες» μας και Αντιβασιλείς Βαυαρούς, που αμέσως έπιασαν δουλειά στην Ελλάδα. Ο ένας είπε(1835) για τον πλούτο και την οργάνωση του κράτους(σαν να μιλάει σήμερα είναι ο Αντιβασιλέας Mauer, που έκανε παραπάνω έργο σε σχέση με τους «Έλληνες» πολιτικούς). ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ το έργο του «Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ»(«DASGRIECHISCHE VOLK»)! «Η Ελλάδα είχε απομείνει ακυβέρνητη και είχε πέσει σε άθλια οικονομική κατάσταση. Δεν υπήρχαν εξάλλου ούτε σχολεία, ούτε δικαστήρια, ούτε στρατός που να πειθαρχεί σε κανέναν, ούτε ναυτικό. Ο λαός, μοιρασμένος σε κόμματα, τρεφόταν μονάχα με το μίσος για τον διπλανό του και ολόκληρη η χώρα βάδιζε γοργά προς την πλήρη αποσύνθεση. Έτσι, μόλις αποβιβαστήκαμε, κυκλοφορήσαμε μια προκήρυξη με την οποία ζητούσαμε να μας χαρίσει ο ελληνικός λαός πρώτα απ’ όλα την εμπιστοσύνη του. Κι εμείς έπρεπε να βάλουμε μια τάξη σ’ αυτό το χάος. Να συμφιλιώσουμε τους εχθρούς, να χωρίσουμε όσα στοιχεία ήσαν ασυμβίβαστα μεταξύ τους και να επιβληθούμε σ’ όλο αυτό τον κόσμο με πυγμή και δικαιοσύνη. Ακόμη, να πάρουμε έστω και σκληρά μέτρα, προκειμένου να πραγματοποιηθεί ο σκοπός μας(σχόλιο: γερμανικό σύστημα). Να οργανώσουμε τα Οικονομικά του τόπου, τη Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, την Εκκλησία, την Εκπαίδευση, το Στρατό, το Ναυτικό, και να βάλουμε θεμέλια γερά πάνω στα οποία να στηριχθεί ο λαμπρός νεαρός Βασιλιάς για να σηκώσει, μόνος του πια, από την 1η Ιουνίου του 1835, το οικοδόμημα της νέας Ελλάδας. Ό,τι κι αν κάναμε, ή τουλάχιστον ό,τι κι αν προσπαθήσαμε να κάνουμε, στο σύντομο χρονικό διάστημα που μας δόθηκε, ήταν για το καλό της Ελλάδας. Φυσικά, δεν παραβλέψαμε ποτέ τις τοπικές συνήθειες γιατί μόνο πάνω σ’ αυτές μπορεί να στηριχθεί ένα μελλοντικό οικοδόμημα αλλά και ποτέ μας δεν θελήσαμε να φανταστούμε την Ελλάδα περιορισμένη στα σημερινά της όρια(σχόλιο: ψέματα γερμανικά που η ιστορία τα φανερώνει). Και για να την κάνουμε μια μέρα μεγάλη, ξέραμε ότι έπρεπε να στηριχθούμε στο Ελληνικό Έθνος, γιατί χωρίς αυτό, ήταν σα να χτίζαμε χωρίς θεμέλια. Η Ελλάδα διαθέτει μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές(σχόλιο: δεν υπάρχει πετρέλαιο έλεγε ο ΓΑΠ το 2009, αλλά από το 1830 και 1952 με καλύτερα στοιχεία υπήρχε και μόνο οι Έλληνες δεν ήξεραν τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ πλούτο 200 χρόνια τώρα), που αν γίνει η κατάλληλη εκμετάλλευσή τους θα μπορεί να εξασφαλίσει μια σημαντική οικονομική άνοδο. […]Για την εκμετάλλευση όμως όλου αυτού του πλούτου, τίποτα δεν έχει γίνει.[…]. Όλη γενικά η οργάνωση έμεινε ελαττωματική, έτσι που όχι μονάχα καμιά οικονομική πράξη δεν μπορεί να ελεγχθεί, αλλά ούτε και προϋπολογισμός να καταστρωθεί». Οι Αντιβασιλείς πάντως δεν ήταν τόσο φιλέλληνες, παρά το παραπάνω, και λειτουργούσαν αυταρχικά και σπάταλα(όλη η βαυαρική κουστωδία). Έτσι, φθάσαμε σε ένα ακόμα τέλμα και ξεφύγαμε(;) με ένα ανατριχιαστικά παρόμοιο «μνημόνιο»(1843). Ο λαός, μην αντέχοντας την εξαθλίωση, συγκεντρώνεται, στην νέα πρωτεύουσα του κράτους, Αθήνα(επελέγη λόγω του παρελθόντος της) και πιο συγκεκριμένα στην πλατεία Ανακτόρων(σημ. πλατεία Συντάγματος) και απαιτούσε Σύνταγμα, που θα τιμωρεί καταστάσεις όπως εκείνη που ζούσαν(Επανάσταση 3ης Σεπτεμβρίου 1843). Όμως, στην Ελλάδα, οι συμφεροντολόγοι δοσίλογοι δεν έπαψαν ποτέ, γι’ αυτό όλη η υπόλοιπη πορεία της χώρας ως και την σημερινή κρίση είναι γεμάτη χρέη, άδικο σύρσιμο ουσιαστικά σε 2 ΠΠ, που μπορούσαμε να αποφύγουμε, πολεμικές περιπέτειες με Δ ανάμειξη, χρέη, σκάνδαλα(από τα Λαυρεωτικά στο Χρηματιστήριο του 1999 και την SIEMENS), δάνεια, δικτατορίες, εξορίες, εγκλήματα κατά του Ελληνισμού απλήρωτα και απαρατήρητα σκόπιμα από τους Ευρωπαίους «εταίρους» και καθόλου εκτιμημένα, εκμετάλλευση πλούτου και ασυδοσία «τζακιών»(η οικογενειοκρατία δεν ήταν μόνο με κορώνα στολισμένη στην Ελλάδα)… Γενικά, όλη η ιστορία των τελευταίων 200 ετών, είναι μια Ιστορία όπου ο λαός μόνος ξεπερνά δυσκολίες, ανυπέρβλητες φαινομενικά, προερχόμενες από ηγέτες που θέλουν την εξαφάνισή μας(δεν μας σόκαρε, το περιμέναμε, η «πολιτισμένη» Ευρώπη να θέλει την εξαφάνισή μας).
Ιδού συνοπτικά πώς ρυθμίστηκε το θέμα της «τύχης» της Ελλάδας μετά την Επανάσταση Mετά την αναγνώριση της Eλλάδας ως κράτους ανεξάρτητου και κυρίαρχου, όπως ορίστηκε με το Πρωτόκολλο της Aνεξαρτησίας(22-01/03-02/1830), 2 βασικά ζητήματα παρέμεναν σε εκκρεμότητα: ο καθορισμός των συνόρων και το πρόσωπο του ηγεμόνα. Σε ό,τι αφορά το 2ο ζήτημα, το οποίο ανέκυψε ξανά μετά την παραίτηση του Λεοπόλδου του Saxe-Coburg από τον ελληνικό θρόνο(09/21-05-1830), οι 3 Δυνάμεις κατέληξαν στον Όθωνα, δευτερότοκο γιο του Λουδοβίκου A' της Βαυαρίας. Η επίσημη αναγόρευση του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, ενός κράτους ανεξάρτητου που τέθηκε σε καθεστώς εγγύησης από τις 3 Δυνάμεις, οριστικοποιήθηκε με τη Συνθήκη του Λονδίνου(25/04-07/05/1832). Aγγλία, Γαλλία και Ρωσία θα εγγυόνταν δάνειο 60 εκ φράγκων. H επιλογή του Όθωνα επικυρώθηκε τυπικά από την ελληνική πλευρά(Iούλιος 1832). Ανοιχτό έμενε το θέμα του συντάγματος στο οποίο αντιτίθεντο ιδίως Pωσία, Γαλλία και ο Λουδοβίκος Α'. Σύνταγμα δε δόθηκε και το θέμα αυτό έμελλε να αποτελέσει βασικό σημείο τριβής ανάμεσα στο Παλάτι και τις πολιτικές δυνάμεις, ιδίως την 1η δεκαετία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους(1833-43). Σε ό,τι αφορά τα σύνορα, ο τελικός διακανονισμός επιτεύχθηκε ύστερα από αρκετές παλινωδίες, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου(Αύγουστος 1832). Οι 3 εγγυήτριες Δυνάμεις και η Οθωμανική Αυτοκρατορίας είχαν υπογράψει(09/21-07-1832) τη Συνθήκη της Kωνσταντινουπόλεως(Caleder Köşk). Μ’ αυτή οριζόταν ότι τα ΒΔ σύνορα του ελληνικού κράτους θα βρίσκονταν στον Αμβρακικό κόλπο. Σε ό,τι αφορά τα ΒΑ σύνορα, δηλ. την περιοχή Β του ποταμού Σπερχειού όπου η πόλη της Λαμίας, δεν πάρθηκε καμιά απόφαση και το θέμα παραπέμφθηκε σε νέα διάσκεψη στο Λονδίνο. Αποτέλεσμα αυτής: το Πρωτόκολλο(18/30-08/1832). Με αυτό επιδικαζόταν στο ελληνικό κράτος η περιοχή της Λαμίας και έτσι τα ελληνο-οθωμανικά σύνορα ορίζονταν μεταξύ των κόλπων Αμβρακικού και Παγασητικού. Επιδικάστηκε το ποσό των 40 εκ γροσίων ως αποζημίωση προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ απορρίφθηκε το αίτημα Σαμιωτών και Κρητικών να ενταχθούν στο ελληνικό κράτος. Η επακριβής χάραξη των συνόρων ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο και έγινε αποδεκτή από την Οθωμανική Αυτοκρατορία(μέσα Δεκεμβρίου 1832). Ένα περίπου μήνα αργότερα(τέλη Ιανουαρίου 1833) ο Όθωνας και η συνοδεία του έφταναν στο λιμάνι του Ναυπλίου, της πρωτεύουσας του πρώτου ελληνικού κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου