Η απελευθέρωση της Ελληνικής κοινωνίας προϋποθέτει την κατάρρευση του πολιτικού καθεστώτος.

Η απελευθέρωση της Ελληνικής κοινωνίας προϋποθέτει την κατάρρευση του πολιτικού καθεστώτος.

Σύμφωνα με την επιστήμη του Συνταγματικού Δικαίου, Κράτος είναι η διαρκής σε νομικό πρόσωπο οργάνωση ενός λαού μόνιμα εγκατεστημένου σε ορισμένη χώρα και το οποίο ασκεί πρωτογενή και αυτοδύναμη(κυρίαρχη) εξουσία. Με βάση τον ορισμό αυτό, το κράτος αποτελείται από 4 στοιχεία: 1)Λαός με την στενή έννοια του όρου, δηλ. οι πολίτες που έχουν δικαίωμα ψήφου 2)Χώρα ή Επικράτεια, δηλ. η εδαφική έκταση εντός της οποίας ασκείται κρατική εξουσία επί των κατοικούντων σ’ αυτήν προσώπων,  3)Νομικό Πρόσωπο(όπως οι απλές εταιρίες που γνωρίζουμε), δηλ. το κράτος έχει αυτοτελή νομική υπόσταση και είναι(όπως κάθε εταιρία) υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και 4)Εξουσία, δηλ. η υπέρτατη ικανότητα επιβολής από το νομικό πρόσωπο του κράτους, ορισμένης θέλησης επί άλλων θελήσεων κατά τρόπο ακαταγώνιστο. Η έννοια αυτή του κράτους είναι έννοια γενική η οποία αφορά όλα τα κράτη ανεξαρτήτως της εσωτερικής πολιτειακής συγκρότησης, της κοινωνικής συγκρότησης, των ιδεολογικών τάσεων και του επικρατούντος μοντέλου οικονομικής οργάνωσης. Στα περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικά οργανωμένα κράτη, απαραίτητα υπάρχει Σύνταγμα, δηλ. το καταστατικό του νομικού προσώπου. Σε δικτατορικά και μη γνήσια δημοκρατικά καθεστώτα, δεν υπάρχει Σύνταγμα ή και αν υπάρχει, είτε δικαιολογεί την ασκούμενη αυταρχικά εξουσία, είτε παραβιάζεται συστηματικά και υπάρχει μόνο για το θεαθήναι.  Η έννοια του κράτους διαφέρει από την έννοια της κοινωνίας η οποία είναι ομάδα ανθρώπων σε ορισμένο τόπο και σε ορισμένο χρόνο, τα μέλη της οποίας ανέπτυξαν οργανωμένα πρότυπα σχέσεων μέσω της διαρκούς αλληλεπίδρασής τους. Γίνεται αντιληπτό πως μέλη της κοινωνίας που έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν είναι και μέλη του νομικού προσώπου Κράτος. Σε ότι αφορά τις επικρατούσες ιδεολογίες για τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας-δημοκρατίας, η ακραία κομμουνιστική ιδεολογία αφαιρεί οποιαδήποτε ιδιωτική πρωτοβουλία και προσωπική περιουσία από τα μέλη της κοινωνίας και τα αναθέτει όλα στο κράτος. Φυσικά δεν μπορούμε να συζητήσουμε εδώ για δημοκρατία, καθόσον δεν αναγνωρίζεται και δεν επιτρέπεται η ανάπτυξη ιδιωτικής οικονομικής σφαίρας ούτε η δημοσιοποίηση της διαφορετικής προσωπικής άποψης του ατόμου. Από το άλλο μέρος, η ακραία φιλελεύθερη (Νεοφιλελεύθερη) ιδεολογία, τα αναθέτει όλα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στους νόμους της ελεύθερης αγοράς, ενώ το κράτος το περιορίζει σε έναν ρόλο προστάτη των μηχανισμών της αγοράς. Οι νόμοι της αγοράς είναι και νόμοι του κράτους. Όπως είναι φυσικό, ούτε εδώ μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία καθόσον ο άκρατος Νεοφιλελευθερισμός που δεν αναγνωρίζει καμία προσωπική άποψη και παρέμβαση πέραν των νόμων της αγοράς, οδηγεί σε ασυδοσία, σε επικράτηση των οικονομικά ισχυρών και σε καταδυνάστευση και εξαθλίωση των αδυνάτων. Μεταξύ των 2 αυτών ακραίων φαινομένων υπάρχει μια πληθώρα προτεινόμενων σχέσεων κράτους-κοινωνίας-δημοκρατίας(σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, κοινωνικός φιλελευθερισμός, φιλελευθερισμός κ.λπ.). Σε όλες όμως τις περιπτώσεις και ανάλογα με την πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη των διαφόρων κοινωνιών, παρατηρούμε μια προσπάθεια από την πλευρά αυτών που είναι επικεφαλείς του κράτους(και αποτελούν το πολιτικό καθεστώς) να καθοδηγούν την κοινωνία και να επιβάλουν τις δικές τους απόψεις ή τις απόψεις των οικονομικών συμφερόντων που τους στηρίζουν. Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες μορφές σχέσεων κράτους-κοινωνίας-δημοκρατίας, συμβαίνει το εξής πρωτότυπο. Κράτος και κοινωνία είναι 2 εντελώς διαφορετικά και ανεξάρτητα μεταξύ τους πράγματα. Το κράτος, μέσω του πολιτικού καθεστώτος  και των νόμων που εκδίδει, έχει ανεξαρτητοποιηθεί και έχει αυτονομηθεί πλήρως από την κοινωνία την οποία όχι μόνο δεν την θέλει να ανακατεύεται στα πόδια του, αλλά την σπρώχνει με κάθε μέσο στο να ιδιωτεύει. Το κράτος της Ελλάδας χρησιμοποιεί την κοινωνία μόνο ως πηγή άντλησης εσόδων με κάθε μέσο(λογικό ή παράλογο), προκειμένου να συντηρεί τον τεράστιο μηχανισμό επιβολής του πάνω στην κοινωνία. Παράγει δυσανάλογα πολλούς νόμους, αλλά ενδιαφέρεται για την εφαρμογή μόνον εκείνων που δίνουν έσοδα στο κράτος ή εξασφαλίζουν την κυριαρχία του και την αυτονομία του και όχι εκείνων που προστατεύουν την κοινωνία. Γι’  αυτό βλέπουμε να επιστρατεύονται διμοιρίες ΜΑΤ προκειμένου να προσαχθεί ένας πολίτης που δεν πληρώνει φόρους ή για να προστατευτούν παράγοντες του πολιτικού καθεστώτος και κρατικά στοιχεία, αλλά δεν υπάρχει αστυνόμευση προκειμένου να προστατευτεί η κοινωνία, ούτε αυστηρή τήρηση των νόμων που προστατεύουν τους πολίτες από διαφόρων ειδών εγκληματικές συμπεριφορές.  Οι Έλληνες, με βάση το ίδιο το καταστατικό του Κράτους(δηλ. το Σύνταγμα), δεν έχουν κανένα δικαίωμα παρέμβασης στα πολιτικά πράγματα της χώρας τους. Δηλ. στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δημοκρατία. Καλούνται μόνο μια μέρα κάθε 4 χρόνια, προκειμένου να νομιμοποιήσουν στις κάλπες τα πολιτικά πρόσωπα που κατασκευάζουν και προτείνουν οι ίδιοι οι μηχανισμοί του συστήματος και μετά κατηγορούνται και από πάνω οι Έλληνες πολίτες, από το ίδιο το καθεστώς, ότι εκείνοι φταίνε που κάνουν αυτές τις επιλογές, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία άλλη επιλογή, ούτε δυνατότητα πολιτικής παρέμβασης, όπως π.χ. με δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία κ.λπ.  Εδώ ακριβώς θα πρέπει να γίνει κοινωνική επέμβαση μέσα από μια ειρηνική επανάσταση. Θα πρέπει να αξιώσουμε και με βάση τον πιο πάνω ορισμό του κράτους), να γίνουμε όλοι οι ενήλικοι πολίτες πραγματικοί εταίροι(μέτοχοι) του Νομικού Προσώπου Κράτος και να έχουμε όλα τα δικαιώματα που έχουν οι εταίροι ενός νομικού προσώπου, αλλάζοντας φυσικά το Σύνταγμα και εγκαθιδρύοντας πραγματική δημοκρατία που να συμβαδίζει με τις σημερινές συνθήκες και ανάγκες. Κάτι τέτοιο, εκτός του ότι θα καταργήσει την αυτονομία του πολιτικού καθεστώτος από την κοινωνία, ταυτόχρονα θα αλλάξει με μαθηματική ακρίβεια τα δεδομένα σε παγκόσμια κλίμακα, τώρα μάλιστα που κατέρρευσαν οι παντός είδους ιδεολογίες και υπάρχει ιστορικό κενό, αφού στην ουσία εισάγει την ίδια την κοινωνία στην πολιτική εξουσία. Όπως είναι επόμενο, αυτό θα ανασύρει την Ελλάδα, από τις τελευταίες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης και από εκεί που είναι παράδειγμα προς αποφυγή θα την τοποθετήσει στην πρωτοπορία των πολιτικών αλλαγών, κάτι το οποία φυσικά θα αποτελέσει και το άλμα προς την οικονομική ακμή. Ο αιώνας που μπήκαμε είναι ο δικός μας Χρυσός Αιώνας και πρέπει να τον πάρουμε. Υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια… Για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται πρώτα να εξαλειφθεί κάτι το οποίο αποτελεί εμπόδιο για το ξεπέταγμα της χώρας προς τον ιστορικό της προορισμό. Απαιτείται να καταρρεύσει το ισχύον σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς που μέσω της κρατικής εξουσίας καταδυναστεύει την κοινωνία, την κρατά αιχμάλωτη και οδηγεί στην εξαθλίωση αυτόν τον υπέροχο και δημοκρατικότατο λαό, ο οποίος έχει θεσμικά δεμένα τα χέρια του και δεν μπορεί να αντιδράσει, υπομένοντας μοιρολατρικά ότι του σερβίρουν..