Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση χωρίς κοινωνική εξέγερση;

Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση χωρίς κοινωνική εξέγερση;

Μοναδικός δικαιολογητικός λόγος και σκοπός της ύπαρξης του Κράτους(ως λαϊκής οργανωτικής δομής) είναι η κοινωνία. Δηλ. η εξασφάλιση της συνοχής της, της προστασίας της, της ανάπτυξή της, της εδραίωσης κοινωνικής δικαιοσύνης κ.λπ. Αιτία λοιπόν της ύπαρξης του Κράτους είναι η προστασία και η εξυπηρέτηση της Κοινωνίας και όχι η εξαθλίωσή της. Κράτος που εξαθλιώνει την κοινωνία, δεν έχει λόγο ύπαρξης.  Το δε Πολίτευμα είναι η με νομικούς κανόνες συγκρότηση και άσκηση της κρατικής εξουσίας για την εξυπηρέτηση του κοινωνικού συμφέροντος. Με βάση αυτές τις γενικά παραδεδεγμένες σκέψεις, είναι λογικό επόμενο ότι η κοινωνία έχει το προβάδισμα έναντι του κράτους και οι όποιες κοινωνικές αλλαγές, κοινωνικά προτάγματα και κοινωνικές ανάγκες, είναι φυσικό να επιφέρουν και ανάλογες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή στους κανόνες και τους μηχανισμούς άσκησης της κρατικής εξουσίας, προκειμένου αυτό να προσαρμοστεί στη νέα κοινωνική πραγματικότητα, χωρίς να απαιτείται κοινωνική εξέγερση ή επανάσταση.  Υπάρχει δηλ. από τη φύση της μια σχέση νομοτελειακά μονοσήμαντη σε μεγάλο μέρος της. Στην Ελλάδα όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Εδώ όπως είναι γνωστό, η κρατική εξουσία έχει αυτονομηθεί πλήρως από την κοινωνία. Αυτοαναπαράγεται και ασκείται αυτοδύναμα, χωρίς η κοινωνία να μπορεί να παρέμβει πουθενά. Το πολιτικό σύστημα είναι κλειστό. Επομένως όση εξαθλίωση και αν υπάρξει και όσες κοινωνικές ανακατατάξεις και αν γίνουν, το πολιτικό σύστημα(πολιτικό προσωπικό, κανόνες λειτουργίας του, κρατικοί μηχανισμοί και διαπλεκόμενα κρατικοδίαιτα συμφέροντα) θα παραμένει αλώβητο και θα συνεχίσει να επιβαρύνει την ανίσχυρη και κατακερματισμένη κοινωνία, οχυρωμένο πίσω από ένα αντιδημοκρατικό Σύνταγμα που δεν δίνει δημοκρατικές διεξόδους κοινωνικής παρέμβασης... Η κοινωνία πλέον, από την πλήρη ιδιώτευσή της(κατάσταση στην οποία ήταν μέχρι τώρα), προχωρεί σε μια κατάσταση περαιτέρω κατακερματισμού και ισοπέδωσης και ως εκ τούτου αναζήτησης προσωπικής επιβίωσης των ατόμων με κάθε μέσο. Κάποιος συνεκτικός κρίκος που θα μπορούσε να την συνενώσει, να την κάνει να αντιδράσει και να επιβάλει τη θέλησή της, δεν υπάρχει. Όσο και αν αγανακτεί και αν συγκεντρώνεται στις πλατείες, θα ανατρέπεται από τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες του πολιτικού συστήματος, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική συνέχεια. Πολλά μέλη της ήδη εγκαταλείπουν τον όποιο αγώνα, ακόμα και την ίδια τη ζωή τους. Οι μόνες κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν συνεκτικό κοινωνικό κρίκο και να βάλουν φρένο σ’ αυτό το κατοχικό καθεστώς είναι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Όμως οι ηγεσίες των τελευταίων έχουν εδώ και πολλά χρόνια μετακομίσει προς το μέρος των κομματικών οργανώσεων και έχουν πλήρως απορροφηθεί από το αυτόνομο πολιτικό σύστημα, εξυπηρετώντας το τελευταίο, προδίδοντας και εγκαταλείποντας την κοινωνία. Άλλωστε κανείς μας δεν βλέπει σήμερα κάποια σοβαρή συνδικαλιστική αντίδραση κατά του εξωκατευθυνόμενο από τους τοκογλύφους δανειστές κατοχικού πολιτικού καθεστώτος. Και τούτο γιατί οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι πλέον ιδιοκτησίες των κομμάτων. Δεν μένει παρά τα μέλη της κοινωνίας να αντιληφθούν γρήγορα τι ακριβώς τους συμβαίνει και γιατί δεν μπορούν θεσμοθετημένα, ειρηνικά και δημοκρατικά να αντιδράσουν(όπως π.χ. θα έκαναν αν ίσχυε το απαγορευμένο στην Ελλάδα δημοψήφισμα με λαϊκή πρωτοβουλία). Η απόγνωση ίσως σύντομα να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, αλλά δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα και σε κάθε περίπτωση θα μας οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις. Πρέπει πρώτα(ταχύτητα όμως), να  συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο πραγματικός μας εχθρός και ποιο θα πρέπει να είναι το κοινωνικό μας όραμα, ώστε συντεταγμένα και χωρίς δυσκολία να το επιβάλουμε. Ένα δημοκρατικά οργανωμένο κράτος θα πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι η κοινωνία στην υπηρεσία του κατοχικού παρασιτικού κράτους, όπως είναι σήμερα. Αυτό θα γίνει μόνο όταν η κοινωνία θα έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει σε κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις. Όμως για να πραγματοποιηθεί αυτό απαιτείται πρώτα να αλλάξει το ισχύον Σύνταγμα που έχει θέσει την κοινωνία στο περιθώριο. Προς την κατεύθυνση αυτή, άρχισαν ήδη να δραστηριοποιούνται αρκετές κοινωνικές πρωτοβουλίες, μακριά από κόμματα και συνδικάτα. Επιλέξτε μια και δραστηριοποιηθείτε. Σύντομα θα βρεθούμε όλοι μαζί.