Γιάννης Γκούρας(1791-1826) πέθανε σαν σήμερα 30/09/1826

Γιάννης Γκούρας(1791-1826) πέθανε σαν σήμερα 30/09/1826

Οπλαρχηγός της Στερεάς Ελλάδας και από τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Ελληνικής Επανάστασης. Γεννήθηκε στην Γκουρίτσα Παρνασσίδας(1791) από φτωχή οικογένεια. Όταν ήταν παιδί έβοσκε τα πρόβατα ενός Τούρκου αγά. Ψυχή ανυπότακτη και με έντονο το αίσθημα της ελευθερίας, προτίμησε στα 17 του το τουφέκι από την ταπεινή εργασία του ραγιά τσοπάνου. Ακολούθησε τον συγγενή του Πανουργιά, αρχηγό σώματος κλεφτών και επί μια δεκαετία γυμνάστηκε ψυχή τε σώματι στην κλέφτικη ζωή. Γνώρισε (1818) τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, ο οποίος τον πήρε μαζί του ως ακόλουθο. Στην αρχή οδηγούσε τον σκύλο του, ονόματι Σαμψόνι, αλλά στη συνέχεια κέρδισε την εμπιστοσύνη του αρχηγού του. Το βάπτισμα του πυρός το πήρε σκοτώνοντας ένα Τούρκο στην Αθήνα κατ’ εντολή του Ανδρούτσου. Με το ξέσπασμα της Επανάστασης δραστηριοποιήθηκε στην Α Στερεά Ελλάδα, πότε στο πλευρό του Πανουργιά, από τον οποίο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και πότε του Ανδρούτσου. Υπήρξε από τους πιο δραστήριους οργανωτές του Αγώνα στην περιοχή της Φωκίδας, όπου στρατολόγησε περί τους 700 άνδρες. Σε συνεργασία με τους Γαλαξιδιώτες και με τον Πανουργιά επιτέθηκε(27/03/1821) στα Σάλωνα(σημ. Άμφισσα) και κατέλαβε το φρούριό της. Στη συνέχεια κινήθηκε προς το Χάνι της Γραβιάς, όπου πολέμησε υπό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στην περίφημη ομώνυμη μάχη (08/05/1821). Μετά από 2 αποτυχημένες προσπάθειες να καταλάβει Πατρατζίκι(σημ. Υπάτη) και Λιβαδιά συμμετείχε στη νικηφόρα Μάχη των Βασιλικών(26/08/1821), όπου διακρίθηκε για τον ηρωισμό του και τις στρατηγικές του ικανότητες, κερδίζοντας τον θαυμασμό των συμπολεμιστών του. Από τότε άρχισε να γίνεται γνωστός μεταξύ των επαναστατημένων Ελλήνων και να αρχίζει σιγά-σιγά να εκδηλώνει προσωπικές φιλοδοξίες. Ιδού πώς τον περιγράφει ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος: «Η φύσις είχε προικίσει τον Γκούραν με πλούσια δώρα. Με αρρενωπόν κάλλος, ρωμαλέος, με λεβέντικον παράστημα, με λευκήν επιδερμίδα, ξανθός με άφθονα μαλλιά, με εκφραστικά ωραία μάτια, με πλατύ μέτωπον, γελαστός, με έντονον έκφρασιν προδίδουσαν το ζωηρόν πνεύμα του, κατέκτα το περιβάλλον του. Πειθαρχικός εις τους ανωτέρους του, ευπροσήγορος εις τους κατωτέρους του, ευχάριστος εις την συναναστροφήν παρά την αγροίκον αγωγήν του, λακωνικός εις την ομιλία και με ακριβολογίαν και χαρακτηριστικήν φρασεολογίαν προδίδουσαν σκέψιν ταχείαν και ορθήν, επεβάλλετο εις όλους. Δεν είναι παράδοξον ότι κατά την επιχείρησιν εκείνην εις τα Βασιλικά, απλούς κατώτερος καπετάνιος αυτός, επεβλήθη κατά την διεξαγωγήν της μάχης, ώστε να την διευθύνη απ’ αρχής μέχρι τέλους, παρά την παρουσία του Δυοβουνιώτη και του Πανουργιά.»(Η Ελληνική Επανάστασις, εκδόσεις «Μέλισσα») Έλαβε μέρος(15/11/1821) στη Συνέλευση της Ανατολικής Χέρσου(Στερεάς) Ελλάδος και στάθηκε στο πλευρό του Οδυσσέα Ανδρούτσου στη σύγκρουσή του με τον Άρειο Πάγο, τη διοικητική αρχή της περιοχής. Μετά την αμνήστευσή του, ο Ανδρούτσος διόρισε τον Γκούρα φρούραρχο της Ακρόπολης στην Αθήνα. Ο Γιάννης Γκούρας τέλεσε(23/02/1823) τους γάμους του με την Ασήμω Λιδωρίκη, κόρη του προκρίτου της Φωκίδας Αναστάση Λιδωρίκη. Έτσι, το φτωχόπαιδο από την Γκουρίτσα έμπαινε στην υψηλή κοινωνία της εποχής του και αποκτούσε μεγαλύτερο κύρος. Κατά τη διάρκεια της θητείας ως Φρούραρχος της Ακρόπολης φερόταν με αυταρχικό και σχεδόν τυραννικό τρόπο στους Αθηναίους, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις. Δεν δίσταζε να στέλνει στη φυλακή όποιον δεν συμφωνούσε με τις ενέργειές του. Προχώρησε ακόμη περισσότερο και διέταξε(23/06/1823) τη θανάτωση του προκρίτου και αγωνιστή Νικολάου Σαρρή, που είχε αντιταχθεί στις αποφάσεις του. Με το ξέσπασμα του 2^ου Εμφυλίου Πολέμου(Ιούλιος 1824), ο Γκούρας προσπάθησε να ξεφύγει από την επιρροή του Ανδρούτσου και να αναπτύξει τις ηγετικές του φιλοδοξίες. Πέρασε(24/11/1824) τον Ισθμό της Κορίνθου επικεφαλής ισχυρής στρατιωτικής δύναμης για να βοηθήσει τους «Κυβερνητικούς»(Στερεοελλαδίτες και Νησιώτες) στη διαμάχη τους με τους Πελοποννησίους «Αντικυβερνητικούς». Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Πελοπόννησο λεηλάτησε χωριά και καταδίωξε επιφανείς «Αντικυβερνητικούς» από την Αχαΐα, Αρκαδία και Ηλεία. Διορίστηκε(20/02/1825) από την κυβέρνηση Κουντουριώτη αρχηγός των «Στρατοπέδων της Ανατολικής Ελλάδας» και στράφηκε στην καταδίωξη του Οδυσσέα Ανδρούτσου που είχε κατηγορηθεί ότι είχε συνάψει συμφωνίες με τους Τούρκους. Ο Ανδρούτσος, μετά από ανεπιτυχή αντίσταση, παραδόθηκε(07/04/1825) στα στρατεύματα του Γκούρα και κλείσθηκε στην Ακρόπολη των Αθηνών. Οι έμπιστοι του Γκούρα, Μαμούρης, Τριανταφυλλίνας, Θεοχάρης και Παπακώστας, θανάτωσαν τον Ανδρούτσο, αφού πρώτα τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια και διέδωσαν ότι σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να δραπετεύσει(νύχτα 04-05/06/1825). Μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο Γκούρας επανέλαβε τη δράση του κατά των Τούρκων, ιδιαίτερα κατά την κρίσιμη φάση της 2^ης πολιορκίας του Μεσολογγίου και διορίσθηκε(Μάιος 1826) γενικός αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων της Α Στερεάς Ελλάδας. Κλείστηκε στην Ακρόπολη κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της από τον Κιουταχή και σκοτώθηκε(νύχτα 30/09/1826) από τουρκικό βόλι. Την επομένη θάφτηκε μπροστά στον Παρθενώνα.

Ο Βούδας των Ναζί ήταν από το διάστημα

Ο Βούδας των Ναζί ήταν από το διάστημα

Η εκπληκτική ιστορία ενός αγάλματος τεράστιας αξίας, που κατασκευάστηκε από μετεωρίτη. Πώς κατέληξε στα χέρια των Ναζί Το 1^ο στον κόσμο διαστημικό άγαλμα, το οποίο είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από μετεωρίτη και εκτιμάται ότι έπεσε στα σύνορα Σιβηρίας-Μογγολίας πριν από περίπου 10.000-20.000 χρόνια, ανακάλυψαν Γερμανοί επιστήμονες. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Dr Elmar Buchner  του Ινστιτούτου Πλανητολογίας του Πανεπιστημίου της Στουτγάρδης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό πλανητικής επιστήμης και μετεωριτών Meteoritics & Planetary Science, σύμφωνα με το Nature, εκτιμούν ότι ο γνωστός και ως Σιδερένιος Άνθρωπος απεικονίζει πιθανώς τον Vaisravana. Δημιουργήθηκε μεταξύ 8^ου και 10^ου αι., μάλλον από τον πρωτοβουδιστικό θιβετανικό πολιτισμό των Gandhara, ενώ κατέληξε στη Γερμανία μετά από μια αποστολή που έκανε το 1938-39 στο Θιβέτ ο επιφανής ναζιστής ζωολόγος και εθνολόγος Ernst Schaefer, ο οποίος είχε σταλεί στην περιοχή  από τον Heinrich Himmler για να ανακαλύψει τις ρίζες των Αρείων. Έχει ύψος 24 cm και ζυγίζει 10,6 kg. Αυτό που διαπίστωσαν οι επιστήμονες είναι πως είναι κατασκευασμένο από ένα πολύ σκληρό υλικό το οποίο εντάσσεται σε μία σπάνια κατηγορία σιδηρούχων διαστημικών πετρωμάτων οι οποίοι ονομάζονται αταξίτες μετεωρίτες και περιέχουν μεγάλη ποσότητα νικελίου. Ο Σιδερένιος Άνθρωπος, μετά την γεωχημική ανάλυση, έδειξε πως είναι συγγενής με πολλά διαστημικά πετρώματα που βρίσκονται στα σιβηρο-μογγολικά σύνορα. Από τον Βούδα...στους Ναζί Η ύπαρξη της σβάστικας πάνω στο άγαλμα προφανώς αποτέλεσε ισχυρό κίνητρο για την «απαλλοτρίωσή» του από τους Ναζί. Μέχρι οι Ναζί να κάνουν χρήση αυτού του συμβόλου, η σβάστικα χρησιμοποιούταν από πολλούς πολιτισμούς για τα τελευταία 3000 χρόνια και αντιπροσώπευε τη ζωή, τον ήλιο, τη δύναμη, την ικανότητα και την καλή τύχη. Στο αυτοβιογραφικό του έργο Mein Kampf o Hitler περίγραψε τη νέα σημαία των Ναζιστών «Στο κόκκινο χρώμα βλέπουμε την κοινωνική, ιδανικό ενός κινήματος, στο λευκό χρώμα το εθνικιστικό ιδανικό, και στη σβάστικα βλέπουμε την αποστολή και το καθήκον του αγώνα για τη νίκη της Άριας Φυλής, και από το ίδιο έμβλημα το θρίαμβο της ιδέας ενός δημιουργικού κατορθώματος, το οποίο όπως ήταν έτσι θα είναι πάντα αντισημιτικό». Εξαιτίας του συμβάντος αυτού, ότι δηλαδή η σβάστικα υπήρξε έμβλημα των Ναζιστών, σύντομα απέκτησε αρνητική σημασία, έγινε σύμβολο του μίσους, του αντισημιτισμού, της βίας, του θανάτου και της δολοφονίας. Είναι η 1^η φορά που ανακαλύπτεται ένα ολόκληρο άγαλμα με διαστημική προέλευση, οπότε, όπως εκτιμούν οι Γερμανοί ερευνητές, η αξία του είναι μάλλον ανυπολόγιστη. 

HARVARD: ΑΠΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ!!!

HARVARD: ΑΠΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ!!!

Στην αίθουσα 166 ο Γιωργάκης!

Έπιασε δουλειά ο Γιώργος Παπανδρέου...  Η αίθουσα όπου θα παραδίδει τα μαθήματά του φέρει τον αριθμό 166... Τυχαίο; Όχι, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τηλεφώνησε στο ΕΚΑΒ. Απλώς κυκλοφόρησε το φυλλάδιο του Harvard με τον τίτλο του μαθήματος που διδάσκει. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος, «Ξανασχεδιάζοντας την Ευρώπη» λέγεται το μάθημα και ο αριθμός της αίθουσας μόνο τυχαίος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί! Φαίνεται ότι η αίθουσα αυτή είναι η κατάλληλη για τον Γιωργάκη αφού κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να στείλει όλους τους Έλληνες στην εντατική... Για να δούμε... Θα διδάξει και στους Ευρωπαίους τα ίδια κόλπα;

Ο Παπανδρέου κάνει καριέρα στο Harvard στις… πλάτες των Ελλήνων!  Ο Γιώργος Παπανδρέου «διδάσκει» στο Harvard τον… επανασχεδιασμό της Ευρώπης!  Ένας από τους πολιτικούς που μας έχουν φέρει σε αυτό το σημείο, ένας εν ενεργεία Έλληνας βουλευτής, μετακομίζει για τη... σεζόν στο εξωτερικό, προκειμένου να μεταλαμπαδεύσει τις... γνώσεις και την εμπειρία του! Τελικά φαίνεται ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν εκεί στο Χάρβαρντ, προσκαλώντας τον Γ. Παπανδρέου ως επισκέπτη λέκτορα για να διδάξει την... επιτυχημένη του «συνταγή»! Μάλιστα, όπως μπορείτε να δείτε και στην αφίσα, ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας θα διδάσκει αυτό το φθινόπωρο το πως «επανασχεδίασε» την Ελλάδα και την Ευρώπη! Τα αποτελέσματα του «επανασχεδιασμού» βέβαια τα γνωρίζουμε όλοι από πρώτο χέρι...

ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΕ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ(υποφέρουμε από την λιτότητα και χορηγούμε «βοήθεια» για τον τουρκικό «πολιτισμό»)!

ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΕ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ(υποφέρουμε από την λιτότητα και χορηγούμε «βοήθεια» για τον τουρκικό «πολιτισμό»)!

Τουρκικά σήριαλ: Τα πληρώνουμε μέσω ΕΕ και η κυβέρνηση ...κοιμάται!

Με χρήματα της ΕΕ γυρίζονται οι γνωστές τουρκικές τηλεοπτικές σειρές, που στη συνέχεια πλημμυρίζουν χώρες της Ευρώπης μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, της οποίας η κυβέρνηση ούτε που έχει πάρει χαμπάρι το θέμα(σχόλιο: αφού τα παρακολουθούν και τους αρέσουν!). Την απίστευτη αποκάλυψη έκανε η βουλευτής του βρετανικού συντηρητικού κόμματος, Pauline Latham.  Σύμφωνα με τη τουρκική εφημερίδα MILLIET, η βρετανίδα βουλευτής κατήγγειλε ότι μεγάλο μέρος της οικονομικής βοήθειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Τουρκία, που ανέρχεται στο ποσό των 620 εκ αγγλικών στερλινών, πηγαίνει στην ταχέως αναπτυσσομένη τηλεοπτική βιομηχανία της Τουρκίας και στην παραγωγή διαφόρων τηλεοπτικών σήριαλ, που έχουν πλημμυρίσει τα τελευταία χρόνια τα μεγάλα ελληνικά κανάλια.  Η υπουργός Ανάπτυξης της Βρετανίας, Justine Greening, αναγκάστηκε να διατάξει έρευνα για το πως διοχετεύεται η οικονομική βοήθεια της ΕΕ προς την Τουρκία στην παραγωγή τουρκικών τηλεοπτικών σειρών.  Ορισμένα από αυτά τα σήριαλ έχουν εξοργίσει τους βρετανούς γιατί αναφέρονται στην παρουσία του βρετανικού στρατού στην Κωνσταντινούπολη, την περίοδο 1919-1922, με εξευτελιστικό τρόπο(σχόλιο: την κυβέρνησή μας πάντως δεν την χάλασε καθόλου η προσβολή στην Κύπρο από το EZEL). Στην καταγγελία της, η βρετανίδα βουλευτής αναφέρει ότι η Τουρκία είναι η χώρα που λαμβάνει την μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια από την ΕΕ και με καταχρηστικό τρόπο χρησιμοποίει αυτή την οικονομική βοήθεια για την ανάπτυξη της «σηριαλικής» της βιομηχανίας. Στη συνέχεια, σύμφωνα με την βρετανίδα βουλευτίνα, γίνεται εξαγωγή αυτών των σειρών με προφανή σκοπό την προπαγάνδα των τουρκικών(νέο-οθωμανικών ) θέσεων στην Ευρώπη. Ο ίδιος ο υπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων της Τουρκίας, γνωστόςγια τα ειρωνικά του σχόλια για τους Έλληνες, Egemen Bağis, έχει ομολογήσει, σύμφωνα με τους Βρετανούς, ότι μεγάλα ποσά από την Ευρωπαϊκή βοήθεια δίνονται για την παραγωγή τηλεοπτικών σειρών, που στη συνέχεια εξαγόμενες αποφέρουν τεράστια κέρδη στα τουρκικά κανάλια.  Η γνωστή βρετανική εφημερίδα, Daili Mail, έχει κηρύξει εκστρατεία κατά στης συνέχισης της μεγάλης οικονομικής βοήθειας προς την Τουρκία, η οποία στηρίζει την τηλεοπτική της βιομηχανία (σχόλιο: τα «ελληνικά» κανάλια πάλι τα παίρνουν από τους Τούρκους και μούγκα).  Για το ίδιο θέμα, όπως έγινε γνωστό από τον βρετανικό τύπο και αναδημοσιεύθηκε και από την εφημερίδα MILLIET, ετοιμάζεται για τις αρχές του 2013 ειδική διάσκεψη στις Βρυξέλλες με αποκλειστικό θέμα την κατάφορη παραβίαση της ελευθερίας του λόγου στην Τουρκία. Η Ελληνική κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει …να κοιμάται!

Francesco Morosini(καταστροφέας του Παρθενώνα και κλέφτης του λιονταριού του Πειραιά)

Francesco Morosini(καταστροφέας του Παρθενώνα και κλέφτης του λιονταριού του Πειραιά)

O Francesco Morosini(1619-16/01/1694), ο επικαλούμενος και «Πελοποννησιακός», ήταν Δόγης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας(1688-94), κατά τη διάρκεια του Έκτου Ενετοτουρκικού πολέμου(1645 με την επιδρομή των Τούρκων κατά της Κρήτης). Ήταν γόνος της περίφημης ενετικής μεσαιωνικής οικογένειας ευγενών Morosini από την οποία προήλθαν πολλοί Δόγηδες, λόγιοι, στρατηγοί και ναυμάχοι. ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ Γεννήθηκε 26/02/1619. Από νεαρή ηλικία είχε διακριθεί σε ανδρεία κατά τον Ενετοτουρκικό πόλεμο. Έτσι μετά τον θάνατο του Ενετού ναυάρχου Mocenigo, σε ηλικία 36 ετών διορίστηκε προσωρινά στόλαρχος των ενετικών ναυτικών δυνάμεων, επιχειρώντας λεηλασίες των τουρκικών παραλίων και πυρπολήσεις εχθρικών αποθηκών, αναμένοντας τον νέο ναύαρχο Foscarini. Μετά από το θάνατο και του νέου ναυάρχου ανέλαβε οριστικά την αρχηγία του ενετικού στόλου. Από τη θέση αυτή άρχισε να καταστρώνει το σχέδιό του: εκτόπιση των Τούρκων από το Αιγαίο προσβάλλοντας διαδοχικά Μονεμβάσια, Χαλκίδα, λιμένες της Εύβοιας και Χανιά(1660). Απέτυχε σ’ όλες τις επιχειρήσεις του. Τότε καταγγέλθηκε από κάποιον υφιστάμενό του λεγόμενο Barbaro(στον οποίο είχε απαγγείλει ποινή θανάτου για παράλειψη καθήκοντος), για αναξιότητα με συνέπεια ν’ ανακληθεί από τη κυβέρνηση της Βενετίας που όμως απηλλάγη από κάθε κατηγορία. Στο μεταξύ εξακολουθούσε ο πόλεμος στη Κρήτη που έφθασε σε ένταση με την πολιορκία του Χάνδακα(Ηράκλειο) την οποία διεύθυνε ο Μέγας Βεζίρης Köprülü Fazıl Ahmed. Προς αντιμετώπιση του πολυμήχανου εκείνου Βεζίρη η ενετική κυβέρνηση έκρινε επιβεβλημένο να πέμψει τον δραστήριο Morosini διορίζοντάς τον(Δεκέμβριος 1666) αρχιστράτηγο των ενετικών δυνάμενων της Κρήτης. Από τη θέση αυτή ο Morosini μη δυνάμενος ν’ αποκόψει τις θαλάσσιες συγκοινωνίες των Τούρκων περιορίστηκε στην άμυνα του Χάνδακα. Μετά από αιματηρούς αγώνες και ανθιστάμενος των πιέσεων 2 ακόμη ετών και 9 μηνών αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει(για να προλάβει νέα έφοδο με πιθανή άλωση και σφαγή της φρουράς και των κατοίκων ή να ματαιώσει γαλλικές μηχανορραφίες) και να το παραδώσει δια της συνθήκης της Candia(27/09/1669) στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την οποία εξήλθε ελεύθερη η φρουρά καθώς και οι κάτοικοι της ερειπωμένης πλέον από τους συνεχείς βομβαρδισμούς πόλης. Για την πράξη του αυτή μετά την επιστροφή του στη Βενετία κατηγορήθηκε για δειλία και προδοσία. Ωστόσο αθωώθηκε πανηγυρικά μετά από μια σύντομη δίκη, παραμένοντας σε αφάνεια, μέχρι της κήρυξης του νέου ενετοτουρκικού πολέμου(1684), όπου όλες οι ένοπλες δυνάμεις της Ενετίας και πολλοί Έλληνες τάχθηκαν μαζί τους και συγκεντρώθηκαν υπό την αρχηγία του. ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Ως διοικητής του ενετικού στόλου προσέγγισε(1685) αρχικά την Κέρκυρα απ’ όπου ενισχύθηκε με 2.000 Έλληνες εθελοντές. Τον ίδιο χρόνο κυρίευσε τη Λευκάδα. Στη συνέχεια αφού ενισχύθηκε και με νέες επικουρίες υπό τον Σουηδό στρατηγό Wilhelm Königsmarck στράφηκε προς τα Κάστρα της Μεσσηνίας τα οποία κατέλαβε σταθμεύοντας στη Μεθώνη για πολεμικό συμβούλιο αφού και λεηλάτησε προηγουμένως το υπό των Τούρκων κάστρο της Κορώνης. Κατά το συμβούλιο εκείνο πάρθηκε η απόφαση της άμεσης προσβολής του Μυστρά και στη συνέχεια του Ναυπλίου που οι Τούρκοι είχαν αρχίσει τον ανεφοδιασμό του. Έτσι ο Morosini συνεχίζει με την αρμάδα του τον περίπλου της Μάνης φθάνοντας στο καραβοστάσι του Μαραθονησίου(Γύθειο), αποβιβάζοντας αποσπάσματα του Königsmarck  για άμεση προσβολή και κατάληψη του Μυστρά, ενώ ο ίδιος συνεχίζει προς τη Μονεμβάσια και από εκεί προς τον όρμο του Τολού όπου αποβιβάζει(25/07/1686) το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων με γενική προσβολή την ίδια ημέρα του Άργους. Μετά την επιτυχία αυτή τα στρατεύματα του Königsmarck  κατέλαβαν και το Παλαμήδι. Οι νίκες που ακολούθησαν (1687), με την κατάληψη όλων των κάστρων Ναυπάκτου, Μάνης, Μυστρά, Άργους, Ναυπλίου και Κορίνθου υπήρξαν καθοριστικές για την έκβαση του πολέμου, χαρίζοντας την ελευθερία σε όλη την Πελοπόννησο, εκτός της ανθιστάμενης Μονεμβασίας. Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις ακολούθησε νέο πολεμικό συμβούλιο που τάχθηκε υπέρ της τομής του Ισθμού της Κορίνθου για τη διασφάλιση της Πελοποννήσου, έργο χρονοβόρο και πολυδάπανο ή την ανακατάληψη της Αθήνας. Υπέρ της 2^ης άποψης τάχθηκε ο Morosini όπου κατέπλευσε(02/09/1687) στον όρμο Leone(Πειραιάς). Κατά την εναντίον της Αθήνας επιχείρηση αυτή δυστυχώς μία οβίδα επέπεσε στον Παρθενώνα που είχε μεταβληθεί σε μπαρουταποθήκη με συνέπεια τη καταστροφή του μεγαλυτέρου τμήματός του. Αυτό αποτέλεσε τη 1^η κηλίδα στις στρατιωτικές νίκες του Morosini, κατά των Τούρκων. Η 2^η ήταν η πανώλη που μεταδόθηκε αστραπιαία από γαλλικό πλοίο στο Ναύπλιο και τα περίχωρά του. Παρά ταύτα η Γερουσία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας εκτιμώντας τις σπουδαίες νίκες του, του απένειμε τον τίτλο τιμής «Πελοποννησιακός», τοποθετώντας και χάλκινη προτομή του «εν ζωή» στο Ανάκτορο των Δόγηδων. Μετά δε τον θάνατο του Μαρκαντωνίου Ιουστινιάνη τον ανακήρυξε Δόγη της Βενετίας. ΔΟΓΗΣ Ο Ναύαρχος Morosini ανακηρύχθηκε Δόγης(03/04/1688). Την εποχή εκείνη βρίσκονταν στον Πόρο όπου ναυλοχούσε η αρμάδα του. Έτσι λίγες μέρες μετά, κατέπλευσε στον Πόρο το θρυλικό σκάφος Βουκένταυρος το οποίο και μετέφερε τα σύμβολα του Δογικού αξιώματος τα οποία σε λαμπρότατη τελετή παραδόθηκαν στο ναύαρχο. Εκείνος αφού περιεβλήθη αυτών, υπό τις ιαχές των πληρωμάτων των πλοίων του, επιβιβάστηκε στον Βουκένταυρο όπου και απέπλευσε για τη Βενετία, για την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, συνοδευόμενος από το μεγαλύτερο μέρος της αρμάδας του. Ο Δόγης Morosini και υπό τα νέα του καθήκοντα δεν έπαψε να ενδιαφέρεται για την Πελοπόννησο. Την απουσία του Morosini εκμεταλλεύτηκε για δράση ο πολυμήχανος Λιμπέριος Γερακάρης ο οποίος και δημιούργησε τελικά αιτιάσεις συμπράττοντας επικείμενη εισβολή του Σερασκέρη. Έτσι ο Δόγης επιβιβασθείς και πάλι στο Βουκένταυρο, σε ηλικία 75 ετών, πλήρης όμως ζωντάνιας και με ολόκληρη την ενετική αρμάδα απέπλευσε(24/05/1693) για το Αιγαίο, προς ματαίωση της νέας εισβολής. Αρχικά κατέπλευσε στο Ναύπλιο και στη συνέχεια στον Πόρο. Αφού κατέστρωσε και λεπτομερές πολεμικό σχέδιο επιχειρήσεων απόκρουσης σε συνεργασία με τον Προβλεπτή της Πελοποννήσου Αντώνιο Ζένο αιφνίδια και ενώ βρισκόταν με την αρμάδα του στον όρμο της Καρύστου η χρόνια λιθίαση, από την οποία έπασχε για μακρό διάστημα, επιδεινώθηκε οπότε και απέπλευσε εσπευσμένα για Ναύπλιο όπου τελικά και υπέκυψε(27/12/1693). Το λείψανό του ταριχεύτηκε και μεταφέρθηκε στη Βενετία όπου σε μεγαλοπρεπή τελετή τοποθετήθηκε(16/01/1694) σε κρύπτη του Ναού του Αγίου Στεφάνου των Αυγουστίνων. Στο μνημείο του που αναγέρθηκε χαράχθηκε η επιγραφή «Francisco Mavroceno Peloponneciaco. Senatus 1694(ελληνική απόδοση: «Φραγκίσκω Μαυρογένη τω Πελοποννησιακώ η Γερουσία έτει 1694»).

Ναυμαχία της Πρέβεζας(28/09/1538)

Ναυμαχία της Πρέβεζας(28/09/1538)

Η Ναυμαχία της Πρέβεζας έλαβε χώρα(28/09/1538) στην Πρέβεζα μεταξύ του Οθωμανικού στόλου και του ενωμένου στόλου της Χριστιανικής Συμμαχίας(Holy League) υπό τον Πάπα Παύλο Γ΄. Λόγω της νίκης των Οθωμανών στη ναυμαχία αυτή, παρά το ότι οι Δυτικοί είχαν ναυτική υπεροπλία, η Τουρκία θεωρεί εθνική γιορτή την ημέρα της Ναυμαχίας της Πρέβεζας και η πόλη α είναι διάσημη στον τουρκικό λαό, επειδή το γεγονός προβάλλεται ευρέως στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας. Είναι τέτοια η ιστορική σημασία της Ναυμαχίας της Πρέβεζας για τον Τουρκικό λαό, ώστε τα πλέον σύγχρονα τουρκικά υποβρύχια σήμερα αποτελούν σειρά με το όνομα Turkish Navy Submarines Preveze. Ο ναύαρχος Barbarossa θεωρείται εθνικός ήρωας και το Μαυσωλείο του βρίσκεται στο Ναυτικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης. Εκεί επίσης βρίσκεται ο διάσημος πίνακας ζωγραφικής «H Ναυμαχία της Πρέβεζας» του ζωγράφου Ohannes Umed Behzad(1866). ΙΣΤΟΡΙΑ Ο Διοικητής του μεγάλου Οθωμανικού στόλου, Hayreddin Barbarossa, κατέλαβε(1537) μία σειρά νησιών του Αιγαίου και του Ιονίου που ανήκαν στη Δημοκρατία της Βενετίας(Σύρο, Αίγινα, Ίο, Πάρο, Τήνο, Κάρπαθο, Κάσο και Νάξο), και προσάρτησε το Δουκάτο της Νάξου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στη συνέχεια πολιόρκησε το Ενετικό φρούριο της Κέρκυρας και λεηλάτησε τις ισπανικές κατακτήσεις της Καλαβρίας στη Ν Ιταλία. Εν όψει αυτής της απειλής, ο Πάπας Παύλος Γ' πέτυχε(Φεβρουάριος 1538) να συστήσει τη Ιερά Συμμαχία, η οποία περιλάμβανε Παπικές Πολιτείες, Ισπανία, Δημοκρατία της Γένοβας, Δημοκρατία της Βενετίας, Ιππότες της Μάλτας και δυνάμεις της Πορτογαλίας για να αντιμετωπίσουν τη ναυτική δύναμη του Barbarossa. BARBAROSSA Ο ναύαρχος Barbarossa γεννήθηκε(1478) στη Μυτιλήνη και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη(04/07/1546) από φυσικά αίτια. Το πραγματικό του όνομα είναι Yakupoğlu Hızır. Στους Τούρκους είναι γνωστός ως Barbaros Ηayreddin Paşa ή Hızır Hayreddin Paşa, ή Hızır Reis Barbarossa Hayreddin Pasha. Θεωρείται ο μεγαλύτερος Οθωμανός ναυτικός πολεμιστής. Το όνομα Hayreddin είναι Αραβικό, Khair ad-Din και σημαίνει «Η καλοσύνη της Θρησκείας(= Ισλάμ)». Το παρατσούκλι Barbarossa το έδωσαν οι δυτικοί και σημαίνει κοκκινογένης, επειδή είχε κόκκινα γένια. Ο ίδιος και ο αδελφός του Oruc είχαν δραστηριοποιηθεί ως επιτυχημένοι εμποροπλοίαρχοι του εμπορικού ναυτικού αλλά και ως πειρατές κατά χριστιανικών στόχων μέχρι το 1512, όταν ο Σουλτάνος Selim A’ ήρθε στην εξουσία. Ο γνωστός Piri Reis είναι ανιψιός του. Αρχικά, ο ίδιος και ο αδελφός του ένωσαν τις δυνάμεις τους με επιτυχία με το Σουλτάνο Selim A’(1515), αλλά γνώρισε δόξα από τον Σουλτάνο το Suleiman το Μεγαλοπρεπή, γιο του Selim A’. Η παρουσία του Barbarossa ήταν σχεδόν αδιάκοπη στη Μεσόγειο κατά την διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αρχικά σε εμπορικό και πειρατικό επίπεδο και στη συνέχεια ως Διοικητής του Στόλου(Kapudan Pasha)(1515-44). ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ Ο Barbarossa είχε στόλο(καλοκαίρι 1538) που αριθμούσε 122 γαλέρες και γαλιότες. Η Ιερά Συμμαχία περιλάμβανε ναυτική δύναμη από 302 πλοία(162 γαλέρες και γαλεόνια, 140 μπάρκα). Τα 55 ήταν γαλέρες από τη Βενετία, 49 από την Ισπανία και 27 από τις Παπικές Πολιτείες και τους Μαλτέζους Ιππότες. Ο Γενοβέζος ναύαρχος Andrea Doria ορίσθηκε Διοικητής όλων στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Καρόλου Ε’. ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΤΟΛΩΝ Οι ναυτικές δυνάμεις της Ιεράς Συμμαχίας συναρμολογήθηκαν σε στόλο κοντά στο νησί της Κέρκυρας. Ο στόλος του Πάπα έπλευσε υπό τις διαταγές του Ναυάρχου Marco Grimani και ο Ενετικός στόλος υπό το Vincenzo Capello κατέπλευσαν πρώτοι. Ο Doria συναντήθηκε με την Ισπανική και Γενοβέζικη αρμάδα(22/09/1538). Πριν από την άφιξη του Doria, o Grimani επιχείρησε να αποβιβάσει στρατεύματα κοντά στο ενετικό Φρούριο της Μπούκας και του Αγίου Ανδρέα της Πρέβεζας, αλλά υποχώρησε στην Κέρκυρα μετά από απώλειες σε συμπλοκές με τον Οθωμανικό Στόλο που συνάντησε στη ρότα του. Ο Barbarossa βρισκόταν ακόμη στην Κω την εποχή εκείνη, αλλά σύντομα έφτασε στην Πρέβεζα με το υπόλοιπο του τουρκικού στόλου μετά την κατάκτηση της βενετσιάνικης Κεφαλονιάς στο δρόμο του. Ο Sinan Reis, ένας από τους Οθωμανούς πλωτάρχες, πρότεινε στον Μπαρμπαρόσα να αποβιβάσουν στρατεύματα στο Άκτιο, απέναντι από την Πρέβεζα, μια ιδέα στην οποία αρχικά ήταν αντίθετος ο Barbarossa, αλλά αργότερα αποδείχθηκε σημαντική για τη διασφάλιση της τουρκικής νίκης. Με την εκμετάλλευση του φρουρίου του Ακτίου-διασώζεται-οι Οθωμανοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τη ναυτική δύναμη του Barbarossa, με βολές πυροβολικού από εκεί, ενώ ο Doria θα έπρεπε να κρατήσει τα πλοία του μακριά από την ακτή. Οι προσπάθειες του Doria απέτυχαν και οι Δ στρατιώτες απωθήθηκαν από τις Οθωμανικές δυνάμεις του Murat Reis(25-26/09/1538). Καθώς τα πλοία του Doria κρατούσαν απόσταση από την ακτή, ένα μεγάλο μέρος της ανησυχίας του αφορούσε τους αντίθετους ΒΔ ανέμους που οδηγούσε τα πλοία του σε εχθρική ακτή, δηλ. προς το Άκτιο. Ο Barbarossa είχε ήδη καταλάβει την εσωτερική αυτή πλεονεκτική θέση. Έτσι, ο Doria έπλευσε(νύχτα 27-28/09) 30 μίλια νότια και, όταν ηρέμησε ο άνεμος, αγκυροβόλησε στη θέση Sessola κοντά στη Λευκάδα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο ίδιος και το επιτελείο του αποφάσισαν ότι η καλύτερη λύση ήταν να πραγματοποιήσουν επίθεση στη Ναύπακτο και να αναγκάσουν έτσι το Barbarossa σε μια αναμέτρηση εκεί. ΦΡΟΥΡΙΑ ΠΡΕΒΕΖΑΣ Οι Δ Χριστιανικές δυνάμεις της Ιερής Συμμαχίας έκαναν προσπάθεια να καταλάβουν το Φρούριο του Ακτίου, πιθανότατα αναγκαίο για να εξασφαλιστεί η επιτυχία, αλλά απέτυχαν. Ο Doria φοβόταν ότι θα είχε μια ήττα σε χερσαίο έδαφος, δεδομένου ότι μία αρχική προσπάθεια εξόδου του πολιορκημένου Grimani είχε απωθηθεί από τους Οθωμανούς. Η Ιερά Συμμαχία έκανε 2 αποτυχημένες προσπάθειες με τις χερσαίες δυνάμεις της να καταλάβει τα Ενετικά Φρούρια της Πρέβεζας, δηλ. το Κάστρο της Μπούκας, του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Γεωργίου. Από αυτά τα 3 Φρούρια, μόνο τα 2 σώζονται σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση. Δεν υφίσταται πλέον το Φρούριο της Μπούκας. Το Κάστρο της Μπούκας βρισκόταν στη σημερινή θέση Παλιοσάραγα(= Παλιό σαράι) της Πρέβεζας. Η κατασκευή του πιθανόν άρχισε στα τέλη του 15^ου αι. από τους Τούρκους και ολοκληρώθηκε στις πρώτες δεκαετίες του 16^ου αι. από τους Βενετούς. Κατεδαφίσθηκε το 1701. Επρόκειτο για σημαντικό και ισχυρό κάστρο. Έλεγχε το λιμάνι της Πρέβεζας και το στόμιο του Αμβρακικού κόλπου. Αποτελούσε τετράγωνο οχυρό με 4 ή 2 πολυγωνικούς πύργους στις γωνίες του. Λειτουργούσε ως βάση της στρατιωτικής διοίκησης και φρουράς της πόλης. Κατεδαφίστηκε από τους Βενετούς(1699), ενώ αργότερα ο Αλή Πασάς έχτισε ανάκτορο στα ερείπιά του που ονομάζεται Παλιοσάραγα, το οποίο επίσης αργότερα γκρεμίστηκε και δεν υφίσταται. Το Φρούριο του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται Δ προς το Ιόνιο Πέλαγος, Δ της παραλίας Κυανή Ακτή, ενώ το Φρούριο του Αγίου Ανδρέα βρίσκεται Α στο στόμιο της Πρέβεζας με τον Αμβρακικό Κόλπο, δίπλα από το σημερινό κτίριο της Νομαρχίας. Την εποχή εκείνη το Φρούριο του Αγίου Ανδρέα ήταν σχεδόν παραθαλάσσιο, διότι δεν υπήρχε η σημερινή οδός Σπηλιάδου ούτε το Νέο Λιμάνι. ΝΑΥΜΑΧΙΑ Ο Doria με έκπληξη διαπίστωσε(ξημερώματα 28/09/1538) ότι οι Οθωμανοί έρχονταν κατευθείαν προς τα πλοία του. Ο Barbarossa είχε μετακινήσει το στόλο έξω από το αγκυροβόλιο και κινήθηκε Ν. Ο Turgut Reis ήταν ναυτική εμπροσθοφυλακή με έξι μεγάλα πλοία τύπου φούστα και η αριστερή πτέρυγα είχε περίπτυξη κοντά στην ακτή. Ο Doria δεν περίμενε μια τέτοια τολμηρή επιθετική κίνηση από την κατώτερη αριθμητικά δύναμη του τουρκικού στόλου και έτσι χρειάσθηκε 3ς ώρες, για να δώσει εντολή να σηκώσουν άγκυρες για απόπλου και να προετοιμασθεί για ναυμαχία και μάλιστα πιέσθηκε από τους συνεργάτες του Grimani και Capello. Οι 2 στόλοι συνεπλάκησαν(28/09/1538) στις 28 Σεπτεμβρίου 1538 στον Αμβρακικό Κόλπο, ο οποίος στην ξένη βιβλιογραφία αναφέρεται ως Κόλπος της Άρτας, δίπλα στην Πρέβεζα. Η έλλειψη ανέμου δεν ήταν προς όφελος του Doria. Η τεράστια ενετική ναυαρχίδα Galeone di Venezia με τα μεγάλα κανόνια της ακινητοποιήθηκε λόγω άπνοιας 4 μίλια από την ξηρά και 10 μίλια από τη θέση Sessola. Τα χριστιανικά πλοία πάλευαν για να έρθουν σε βοήθεια, αλλά συντομότατα περιβάλλονταν από εχθρικές οθωμανικές γαλέρες. Ακάθεκτες οι Δ δυνάμεις ενεπλάκησαν σε μια μάχη που διήρκεσε ώρες και έκανε αρκετή ζημιά στο οθωμανικό ναυτικό. Όταν ο άνεμος δυνάμωσε, ο χριστιανικός στόλος τελικά άρχισε δράση, αφού ο Doria εκτέλεσε μια σειρά χειρισμών πλεύσης, με σκοπό να προσελκύσει τους Οθωμανούς προς την ανοικτή θάλασσα-στόχο. Ο Ferrante Gonzaga, αντιβασιλέας Διοικητής της Σικελίας, ήταν στην αριστερή πτέρυγα του συνδυασμένου στόλου, ενώ οι Ιππότες της Μάλτας ήταν στη δεξιά. Ο Doria έθεσε 4 από τις ταχύτερες γαλέρες του υπό τις διαταγές του ανιψιού του, Giovanni Andrea Doria, ο οποίος έλαβε θέση μπροστά στο κέντρο της ναυμαχίας, μεταξύ του Gonzaga και των Μαλτέζων Ιπποτών. Οι γαλέρες του Doria σχημάτισαν μια μακριά γραμμή πίσω τους, μπροστά από τις παπικές και τις βενετσιάνικες γαλέρες των Grimani και Capello. Ακριβώς πίσω παρατάχθηκαν οι βενετσιάνικες γαλέρες του Alessandro Condalmiero και οι ανάμικτες ισπανικές, πορτογαλικές και γενοβέζικες γαλέρες υπό τις διαταγές του Francesco Doria, μαζί με τις μπάρκες και τα πλοία ναυτικής υποστήριξης. Ο Οθωμανικός στόλος είχε διαμορφωθεί σε διάταξη Y. Ο Barbarossa μαζί με το γιο του, Hasan Reis, αργότερα Hasan Pasha, Sinan Reis, τον Cafer Reis και τον Şaban Reis, παρατάχθηκαν στο κέντρο. Ο Seydi Ali Reis διοικούσε την αριστερή πτέρυγα. Ο Salih Reis τη δεξιά. Ο Turgut Reis, με τη συνεργασία των Murat Reis, Güzelce Mehmet Reis και Sadik Reis, διοικούσε την οπίσθια πτέρυγα. Οι Οθωμανοί ενεπλάκησαν με τα ενετικά, παπικά και μαλτέζικα πλοία, αλλά ο Doria δίστασε να μεταφέρει το κέντρο των δυνάμεών του κατά μέτωπο προς τον Barbarossa. Αυτό είχε αποτέλεσμα να γίνονται πολλές κινήσεις(χειρισμοί πλεύσης) και πολύ λιγότερες πολεμικές αψιμαχίες. Ο Barbarossa ήθελε να επωφεληθεί από την έλλειψη ανέμου, η οποία ακινητοποίησε τα μεγαλύτερα σε μέγεθος χριστιανικά πλοία(barques), τα οποία αντιπροσώπευαν στο μεγαλύτερο μέρος την αριθμητική διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών. Αυτές οι barques έπεσαν ως εύκολη λεία στα χέρια των Οθωμανών, οι οποίοι επιβιβάστηκαν σε αυτές και τις κατέλαβαν από τις δικές τους πιο ευέλικτες γαλέρες και γαλιότες. Ο Αντρέα Ντορία προσπάθησε να παγιδεύσει τα οθωμανικά πλοία ανάμεσα σε βολές των κανονιών του από τις μπάρκες και τις γαλέρες του, αλλά απέτυχε. Στο τέλος της ημέρας, οι Οθωμανοί είχαν βυθίσει 10 χριστιανικά πλοία, έκαψαν 3 άλλα, αιχμαλώτισαν 36 και συνέλαβαν αιχμαλώτους 3000 ναύτες. Οι Οθωμανοί δεν αναφέρουν καθόλου απώλειες σε πλοία. Αναφέρουν όμως 400 νεκρούς και 800 τραυματίες. Μεγάλος αριθμός οθωμανικών πλοίων υπέστη μεγάλες ζημιές από τις βολές κανονιών της ναυαρχίδας Galeone Di Venezia που διοικούνταν από τον Alessandro Condalmiero. Το επόμενο πρωί, παρά τον ευνοϊκό άνεμο, μη θέλοντας να διακινδυνεύσει την ισπανική και γενοβέζικη αρμάδα, ο Doria εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης και διέταξε πλεύση προς Κέρκυρα, κωφεύοντας στις εκκλήσεις Ενετών, Μαλτέζων και Παπικών Διοικητών συνεχίσουν τον αγώνα. Στη σημερινή Ιταλία ο Doria εκτιμάται ιδιαίτερα και κεντρική λεωφόρος της Ρώμης φέρει το όνομά του. ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΑ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ Είναι ευρέως αποδεκτή η υπεκφυγή του Doria στη Ναυμαχία της Πρέβεζας. Και η έλλειψη ζήλου. Αυτά οφειλόταν πιθανότατα στην απροθυμία του να ριψοκινδυνεύσει την ασφάλεια των δικών του πλοίων. Ο ίδιος, Γενοβέζος, ήταν ιδιοκτήτης ενός υποτυπώδους αριθμού πλοίων της ισπανικής και γενοβέζικης αρμάδας. Είχε και μια μακροχρόνια εχθρότητα προς τη Βενετία. Η πόλη του, η Γένοβα, ήταν σκληρός αντίπαλος της Βενετίας, την ανταγωνιζόταν λυσσαλέα και θεωρούσε ότι ο οθωμανικός στόλος τη Βενετία είχε ως στόχο της επιθετικότητάς του. Ο Barbarossa επέστρεψε(1539) και κατέλαβε σχεδόν όλες τις εναπομείνασες βενετσιάνικες κτήσεις στο Ιόνιο και το Αιγαίο Πέλαγος. Τελικά, υπογράφηκε(Οκτώβριος 1540) Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ της Δημοκρατίας της Βενετίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με βάση την οποία οι Οθωμανοί ανέλαβαν τον έλεγχο των ενετικών κτήσεων Μοριά(Πελοπόννησος) και Δαλματίας και των πρώην Βενετικών νησιών Αιγαίου, Ιονίου και τις Α Αδριατικές ακτές. Βάσει της Συνθήκης, η Βενετία υποχρεώθηκε να πληρώσει πολεμική αποζημίωση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία 300.000 χρυσά δουκάτα. Μετά τη νίκη της στη Ναυμαχία της Πρέβεζας και την επακόλουθη νίκη στη μάχη της Djerba(σημ. Girba) στην Τυνησία(1560), η Οθωμανική Αυτοκρατορία απέκρουσε με επιτυχία τις προσπάθειες Βενετίας και Ισπανίας(2 επικρατούσες ναυτικές δυνάμεις της Μεσογείου) να σταματήσουν την αντίστοιχη Οθωμανική προσπάθεια εξόδου στην τεράστια θάλασσα. Αυτό άλλαξε μόνο με τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου(1571).

ΟΛΓΑ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ: ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ… ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ(άλλο ένα «φυντάνι» οικογένειας «εθνοπατέρων» στον γνωστό ρόλο του στηρίγματος της ελληνοτουρκικής «φιλίας»)

ΟΛΓΑ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ: ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ… ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ(άλλο ένα «φυντάνι» οικογένειας «εθνοπατέρων» στον γνωστό ρόλο του στηρίγματος της ελληνοτουρκικής «φιλίας»)

[βιασμοί, όπλα, δολοφονίες, σφαγές είναι… πολιτισμός!]

«Τα τουρκικά σήριαλ είναι ...trendy(σχόλιο: ελληνική λέξη)», λέει η Όλγα Κεφαλογιάννη

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ

Η Όλγα Κεφαλογιάννη έγινε πρωτοσέλιδο στην τουρκική εφημερίδα Vatan για τα θετικά σχόλια της για τις τούρκικες σειρές που προβάλλονται στην Ελλάδα. Ο τίτλος της τουρκικής εφημερίδα αναφέρει «οι σειρές είναι γεμάτες από ίχνη του κοινού πολιτισμού» Η εφημερίδα αναφέρει πως η ελληνίδα υπουργός δήλωσε πως «η Κεφαλογιάννη ανέφερε πως οι σειρές αυτές είναι γεμάτες με στοιχεία τα κοινά που έχουν οι πολιτισμοί των δυο χωρών. «Δεν έχω χρόνο να βλέπω τις σειρές αυτές, όμως έχω κόσμο γύρω μου που τις βλέπει και μιλά συνέχεια γι’ αυτές. Οι σειρές αυτές δείχνουν το πόσο κοντά είναι οι δυο λαοί»» φέρεται να δηλώνει η ελληνίδα(;) υπουργός Τουρισμού. Η Κεφαλογιάννη, που φιλοξενήθηκε στο βραδινό δελτίο του τηλεοπτικού σταθμού  ΝΤV από τη γνωστή δημοσιογράφο κ. Γκιουλάϊ Οζντέμ. Μάλιστα η κ Κεφαλογιάννη παραδέχθηκε ότι τα κοινά σημεία που ανακαλύπτουν οι άνθρωποι στα σήριαλ μπορεί να αλλάξουν και τις οπτικές γωνίες που βλέπει ο ένας για τον άλλο και αυτό είναι, είπε, «πολύ σημαντικό». Όπως παραδέχθηκε ότι τα σήριαλ αυτά βοηθούν και πολύ στη διαφήμιση της Τουρκίας(σχόλιο: μα γι’ αυτό δεν έγινε υπουργός τουρισμού της Τουρκίας η Όλγα; Για να διαφημίσει την χώρα αυτή!)... Ο σχετικός διάλογος που είχε με την παρουσιάστρια του βραδινού δελτίου του ΝΤV δημοσιογράφο κ. Γκιουλάϊ Οζντέμ είναι ο εξής:

ΕΡΩΤΗΣΗ:(...) Είχαμε από εσάς καλές ειδήσεις, καλά νέα…  Και μιλώντας για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ξέρουμε ότι στην Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι παρακολουθούν τουρκικά σήριαλ.

Όλγα ΚΑφαλογιάννη : Ναι, είναι το trend στα σήριαλ αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Εγώ, δυστυχώς δεν έχω χρόνο να παρακολουθώ τηλεόραση, αλλά γνωστοί και φίλοι μου λένε όλοι για τα κοινά σημεία που έχουν οι δύο κοινωνίες(σχόλιο: πάρτα σε dvd να τα’ χεις στην συλλογή σου).

ΕΡ : Τα σήριαλ αυτά, τα κοινά σημεία που ανακαλύπτουν οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν και τις οπτικές γωνίες…

Ο.Κ. :  Ναι, είναι και κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικό. Τα σήριαλ βοηθούν και πολύ στη διαφήμιση της Τουρκίας.-

ΙΔΟΥ ΤΙ ΣΚΟΥΛΙΚΙΑ ΕΤΡΕΦΟΥΝ ΟΙ ΣΑΠΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ(τα αποτελέσματα της εξωτερικής πολιτικής στην συμπεριφορά της Αλβανίας)

ΙΔΟΥ ΤΙ ΣΚΟΥΛΙΚΙΑ ΕΤΡΕΦΟΥΝ ΟΙ ΣΑΠΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ(τα αποτελέσματα της εξωτερικής πολιτικής στην συμπεριφορά της Αλβανίας)

ΣΟΚ! Αλβανοί θέλουν να αγοράσουν ελληνικό νησί

Ο αλβανικός τύπος γράφει πως ο Πρόεδρος του κόμματος των τσάμηδων PDIU, που συνεργάζεται με το κόμμα του Μπερίσα, Σπετιμ Idriz προτρέπει  τον υπουργό Εξωτερικών Έντμοντ Παναρίτης να επισκεφθεί σύντομα την Αθήνα.

Προτείνει μάλιστα να πάρει μαζί του αντιπροσωπεία επιχειρηματιών από την Αλβανία, γιατί η αλβανική επιχείρηση όπως λέει, είναι έτοιμη να αγοράσει ελληνικά νησιά!!! Συγκεκριμένα λέει: «Δεν θέλω να επιβάλω περισσότερα μηνύματα. Αλβανοί επιχειρηματίες έχουν καιρό που ετοιμάζονται να αγοράσουν -όπως λέει- ορισμένα ελληνικά νησιά, και έδειξε το νησί Ίκαρος! Αυτό το σενάριο όπως υποστηρίζει, είναι ικανοποιητικό για τους Έλληνες πολίτες. Λένε ότι είναι έτοιμοι να ενωθούν με την Αλβανία, αντί να αγορασθεί το νησί από την Τουρκία».

Stern: Η Γερμανία χρωστά στην Ελλάδα € 300 δις...

Stern: Η Γερμανία χρωστά στην Ελλάδα € 300 δις...

«€ 37 εκ, είναι το ποσό που η Γερμανία έδωσε στην Ελλάδα στο πλαίσιο της σωτηρίας του Ευρώ. Σε σχέση με τα 300 δις ευρώ που οι Έλληνες θα ήθελαν να εισπράξουν από τους Γερμανούς, αυτό το ποσό είναι ελάχιστο. Εντούτοις, τα 300 δις είναι ένας... αριθμός που κάθε Έλληνας μαθητής γνωρίζει. Γιατί είναι αυτά που χρωστάει η Γερμανία στην Ελλάδα ως αποζημίωση για τις καταστροφές και τις θηριωδίες κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ». Το εβδομαδιαίο γερμανικό περιοδικό Stern με δημοσίευμα του, αναφέρεται ανοικτά στις γερμανικές αποζημιώσεις. «Αυτός ο αριθμός», γράφει, «επανεμφανίζεται τακτικά στις ελληνικές εφημερίδες και αποτελεί το σύνολο όλων των αποζημιώσεων που διεκδικεί η Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και € 70 δις σε τόκους». Στο δημοσίευμα του Stern, το οποίο αναπαρήγαγε το γαλλικό ειδησεογραφικό site Slate.fr, επισημαίνεται πως δεν υπάρχει κάποια συζήτηση επί του θέματος ανάμεσα στις 2 χώρες, ενώ δεν έχει γίνει καμία επίσημη επαφή. Η απόρριψη όμως προχθές από το Βερολίνο στο ενδεχόμενο να καταβάλλει στη χώρα μας πολεμικές αποζημιώσεις για την περίοδο της ναζιστικής κατοχής ήταν κατηγορηματική. «Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θεωρεί ότι έπειτα από πολλές δεκάδες χρόνια, το θέμα των αποζημιώσεων έχει χάσει το νόημά του», δήλωσε εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας στην καθιερωμένη κυβερνητική ενημέρωση. Τέλος, πρόσφατο δημοσίευμα στη γερμανική έκδοση των «Financial Times» αναφέρει μεταξύ άλλων ότι, η Γερμανία έχει ήδη καταβάλει αποζημιώσεις για τον Β’ ΠΠ. «Μόνο που τα χρήματα δεν έφθασαν ποτέ στον παραλήπτη τους», υποστηρίζει. Σύμφωνα μάλιστα με τον καθηγητή Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, Heinz Richter, αποζημιώσεις έχουν καταβληθεί πολλές φορές. «Αμέσως μετά τον πόλεμο, η Γερμανία ενέκρινε την αποστολή 30.000 τόνων βιομηχανικών αγαθών προς την Ελλάδα. Δέκα χιλιάδες τόνοι φορτώθηκαν σε βρετανικά πλοία με κατεύθυνση προς την Ελλάδα. Δεν έφθασαν ωστόσο ποτέ», λέει ο Heinz Richter. «Τα υπόλοιπα σκούριαζαν επί 2 χρόνια στο λιμάνι του Αμβούργου μέχρι που πουλήθηκαν στους Βρετανούς. Τα χρήματα δεν έφτασαν ποτέ στην Αθήνα. Το 1953 η Βόννη χορήγησε 200 εκ μάρκα επενδυτική βοήθεια προς την Ελλάδα, ένα είδος κεκαλυμμένης αποζημίωσης χωρίς ωστόσο να την αναγνωρίσει ως τέτοια. Τέλος η Ελλάδα έλαβε 115 εκ μάρκα ως επανορθώσεις για τις θηριωδίες των ναζί. Και αυτά τα χρήματα όμως χάθηκαν», προσθέτει. Προς τι, τότε, η ανακίνηση του θέματος, αναρωτιέται η εφημερίδα. «Λόγω της πίεσης των δανειστών για απολύσεις 150.000 δημοσίων υπαλλήλων», δίνουν την απάντηση οι Financial Times Deutschland...

Ανθελληνικός παροξυσμός από πρώην αλβανό πρέσβη στην Αθήνα

Ανθελληνικός παροξυσμός από πρώην αλβανό πρέσβη στην Αθήνα

 «Οι Αλβανοί είναι το μόνο έθνος που μιλάει την αρχαία του γλώσσα, την θεϊκή γλώσσα που μιλούσαν οι Θεοί του Ολύμπου, που τη γράφει και ο αρχαίος Όμηρος…»  Εν τω μεταξύ το ελληνικό Υπεξ κοιμάται, προσπερνώντας το καζάνι του ανθελληνικού κλίματος που βράζει, υποτιμώντας, όπως έχει κάνει για δεκαετίες, γεγονότα, καταστάσεις, ανθελληνικές καμπάνιες επιχορηγούμενες  από κράτος και παρακράτος... Ως  editorial στην γνωστή ανθελληνική εφημερίδα GAZETA SHQIPTARE παρουσιάζεται μακροσκελέστατο άρθρο του πρώην  αλβανού πρέσβη στην Αθήνα, Qazim Tepshi. O Tepshi, που υπηρέτησε όλα τα χρόνια σε σημαντικές θέσεις στην αλβανική διπλωματία και πολιτική, ως προς το πνεύμα και τα ανθελληνικά μηνύματα, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα αρθρογράφο ή πολιτικό αναλυτή. Και τι δεν λέει και γράφει ο  κ. Tepshi: πως στα εδάφη που σήμερα αποκαλούνται Ελλάδα ομιλούνταν η αλβανική, πως όσοι σήμερα θεωρούνται ήρωες στην Ελλάδα είναι αλβανοί, πως για όλη φταίει η Ορθόδοξη Εκκλησία που πληρώνει τα πάντα, πως οι αρβανίτες και οι αλβανοί στην Ελλάδα εκδιώχθηκαν ως μουσουλμάνοι στην Τουρκία, πως έγινε γενοκτονία κατά των αλβανών γύρω από τη Θεσσαλονίκη, Αττική, Πελοπόννησο, Τσαμουριά. Ο διπλωμάτης Tepshi δεν έχει σταματημό: τον ενοχλούν οι ελληνοσερβικές σχέσεις, κατηγορεί για πολλοστή φορά την Εκκλησία η οποία σύμφωνα με αυτόν ακολουθεί τις οδηγίες της Μόσχας, αναφέρεται στο Βενιζέλο και στη Β. Ήπειρο όπου σημειώνει πως η Ήπειρος ιστορικά δεν ήταν ποτέ ελληνική επισημαίνοντας μάλιστα «πως εγώ συμφωνώ να αποσπάσουμε την Ήπειρο από την Ελλάδα γιατί ποτέ δεν της ανήκε… Τον Tepshi τον ενοχλούν τα νεκροταφεία των ελλήνων πεσόντων, που η Ομόνοια κάνει δική της απογραφή…, που η Ελλάδα δεν έχει αναγνωρίσει το Κόσσοβο… που προηγήθηκαν οι συνομιλίες  έλληνα Υπεξ με τον ιταλό  ομόλογό του για τον αεραγωγό ΤΑΡ και στη συνέχεια να ενημερώσει και να διεξάγει πολιτικές συνομιλίες με την Αλβανία… «Οι Θεοί του Ολύμπου μιλούσαν αλβανικά»(!!!) Μετά τους Τούρκους, και τους Σκοπιανούς, έχουμε και τους Αλβανούς να δηλώνουν πως δεν...υπάρχουμε, αλλά νομίζουμε ότι υπάρχουμε, και το καλύτερο, οι Θεοί του Ολύμπου μιλούσαν Αλβανικά! Οι άνθρωποι είναι θεομπαίχτες, πάει τελείωσε, ας το πάρουμε χαμπάρι. Είναι ικανοί να κρατούν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν αν δεν παραδεχθεί η ανθρωπότητα στον καθένα ξεχωριστά πόσο λάθος έκαναν που δίδασκαν ανύπαρκτη Ελληνική Ιστορία στα πανεπιστήμιά τους. Το ωραίο είναι ότι ούτε και μεταξύ τους αναγνωρίζονται, αλλά ας εξαφανιστούμε εμείς πρώτα και βλέπουμε. Και το πλέον ανήκουστο: γράφει ο Tepshi: «Οι Αλβανοί είναι το μόνο έθνος που μιλάει την αρχαία του γλώσσα, την θεϊκή γλώσσα που μιλούσαν οι Θεοί του Ολύμπου, που τη γράφει και ο αρχαίος Όμηρος.»....  Και μετά από όλα αυτά τι άλλο να σκεφτούμε; Ίσως το πιο πρόσφορο που μας έρχεται στο νου να είναι παραφρασμένο ένα παλιο τραγούδι του Κώστα Χατζή: "Της γειτονιάς μας οι τρελοί, όλα ανάποδα τα βλέπουν, όλα ανάποδα τα βλέπουν, μεσ΄ του μυαλού τους, τον καθρέπτη..." 

Υ.Γ.: και η Madonna Αλβανίδα είναι;!

Νικήτας Σταματελόπουλος(1782-1849) πέθανε σαν σήμερα ξεχασμένος και πάμφτωχος

Νικήτας Σταματελόπουλος(1782-1849) πέθανε σαν σήμερα ξεχασμένος και πάμφτωχος

Νικηταρά-Νικηταρά

Πού ᾽χεις στα πόδια σου φτερά

και στην καρδιά ατσάλι.

Ήρωας του '21, γνωστός με το προσωνύμιο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Γεννήθηκε(1782) στο χωριό Τουρκολέκα Μεγαλόπολης και ήταν γιος του κλέφτη Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Κατά μία άλλη εκδοχή, γεννήθηκε(1784) στο χωριό Νέδουσα Μεσσηνίας. Σε ηλικία 11 χρονών βγήκε στο αρματολίκι με την ομάδα του πατέρα του και στη συνέχεια εντάχθηκε στο σώμα του πρωτοκλέφτη Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη. Κοντά του έμαθε τα μυστικά της πολεμικής τέχνης, ξεχωρίζοντας για την ανδρεία και την ευρωστία του. Ήταν ψηλός, μελαχρινός, 1^ος στο πήδημα και γρήγορος στο τρέξιμο. Η αλληλοεκτίμηση και η φιλία μεταξύ του Καπετάνιου και του Νικηταρά, οδήγησαν τελικά στον γάμο του  με την κόρη του Ζαχαριά, την  Αγγελίνα. Στο μεγάλο διωγμό των κλεφταρματολών(1805), ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους και ο Νικηταράς ακολούθησε τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στην Ζάκυνθο. Έκτοτε,  δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Την αφοσίωση του Νικηταρά προς τον θείο του ο λαός την είπε με 2 λόγια. «Μπροστά πηγαίνει ο Νικηταράς και πίσω ο Κολοκοτρώνης»  αλλά και θέλοντας να τονίσουν την στενή και άρρηκτη σχέση των δύο ανδρών έλεγαν: «Η κεφαλή ήτο του Κολοκοτρώνη και η χειρ του Νικηταρά». Η ανδρεία και τα σωματικά του προσόντα τον οδήγησαν(1805) στη ρωσοκρατούμενη τότε Ζάκυνθο(συνθήκη Tilsit). Εντάχθηκε στο ρωσικό τάγμα, που πολέμησε τον Ναπολέοντα στην Ιταλία. Αργότερα, επέστρεψε στη Ζάκυνθο για να υπηρετήσει αυτή τη φορά τους Γάλλους, που είχαν καταλάβει το νησί. Ενώ βρισκόταν στην Καλαμάτα, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία(18/10/1818) από τον Ηλία Χρυσοσπάθη. Με συντροφιά τον Αναγνωσταρά και τον Δ. Πλαπούτα, περιόδευσε την Πελοπόννησο κατηχώντας πολλούς στο μεγάλο μυστικό και ετοιμάζοντας τον λαό για τον επερχόμενο ξεσηκωμό. Με τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα συνέβαλε στην προετοιμασία του Εθνικού Ξεσηκωμού και μπήκε(23/03/1821) στην Καλαμάτα μαζί με τους άλλους στρατιωτικούς αρχηγούς. Από την αρχή ενστερνίσθηκε το στρατηγικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη για την κατάληψη της Τριπολιτσάς και πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις για την κατάληψη του διοικητικού κέντρο των Οθωμανών στην Πελοπόννησο. Διακρίθηκε στη Μάχη του Βαλτετσίου(12/05/1821), ενώ αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη Μάχη των Δολιανών(18/05/1821), όπου ανέδειξε στο έπακρο τις στρατιωτικές του ικανότητες. Επικεφαλής μόλις 600 ανδρών κατανίκησε τον στρατό του Κεχαγιάμπεη που ανήρχετο σε 6.000 άνδρες και σχεδόν τον αποδεκάτισε. Έντρομοι οι Τούρκοι σκορπίστηκαν στις γύρω ρεματιές για να γλυτώσουν, εγκαταλείποντας τα ζώα και τα πυροβόλα τους στα χέρια των Ελλήνων. Ο Νικηταράς, βλέποντας τους να φεύγουν τους φώναζε «Σταθήτε Πέρσαι να πολεμήσωμε» και τους αποκαλούσε Περσιάνους. Αν στη μάχη στο Βαλτέτσι διακρίθηκε για την ανδρεία του, στην μάχη των Δολιανών, η ιστορία τον πήρε στα φτερά της. Οι επευφημίες των συντρόφων του έφτασαν ίσαμε τα ουράνια και για 1^η φορά, βγαλμένο απ’ τις καρδιές των συναγωνιστών του, ακούστηκε το παρατσούκλι «Τουρκοφάγος» που θα τον συνόδευε σε όλη του την ζωή. Με αυτό πέρασε στην ιστορία. Με αυτό έμεινε στη συνείδηση και την ψυχή των Ελλήνων. Με τις μάχες Δολιανών και Βερβένων, προξενήθηκαν σοβαρές ζημιές στους Τούρκους-που αναγκάστηκαν να κλειστούν στην Τρίπολη-ξανάδωσαν κουράγιο  στους ξεσηκωμένους ραγιάδες και προετοίμασαν το κλίμα για την άλωση της πρωτεύουσας του Μοριά(23/09/1821), επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά, την στρατηγική του Κολοκοτρώνη. Στα Δολιανά, τον Νικηταρά τον αγάπησαν. Τον έκαναν δικό τους. Τον δέχτηκαν ως δικό τους ήρωα. Τον τίμησαν και τον τιμούν με κάθε τρόπο. Στο προαύλιο του Αγιώργη, πολιούχου του χωριού, έχει στηθεί αναμνηστική στήλη, αφιέρωμα των απανταχού Δολιανιτών. Στον τόπο που έγινε η μάχη, στην χαράδρα του Τσάκωνα, απέναντι από τα σπίτια του Χριστοφύλη όπου είχαν ταμπουρωθεί Νικηταράς και Καραμήτρος, δημιουργήθηκε πλατεία με το όνομα του και στήθηκε η προτομή του. Η γιορτή της επετείου, αποτελεί λόγο και αιτία συνάθροισης των απανταχού Δολιανιτών, Τουρκολεκιωτών και άλλων Συνελλήνων που επισκέπτονται το χωριό για να αποτίσουν φόρο τιμής στον ήρωα και όλους, όσοι έδωσαν το αίμα τους για την λευτεριά. Αφού πέρασε λίγος καιρός από τις δίδυμες μάχες, ο Κολοκοτρώνης τον έστειλε επικεφαλής της δύναμης που πολιορκούσε το Ναύπλιο. Από εκεί έφυγε για την Α Στερεά. Οι επαναστατημένοι Αθηναίοι τον εξέλεξαν αρχηγό τους. Οι Μαυρομιχαλαίοι δυσφόρησαν για την ενέργεια αυτή των Αθηναίων. Ο Νικηταράς- δεν ήθελε να δημιουργεί προβλήματα και έριδες-έφυγε για την Λειβαδιά. Βοήθησε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στην προσπάθεια του να ανακαταλάβει την πόλη. Υπήρξε τόσο δυνατή η αδελφική φιλία μεταξύ των δύο ανδρών, ώστε έσμιξαν το αίμα τους κι έγιναν αδελφοποιητοί, σταυραδέρφια. Κατόπιν, επέστρεψε στην Πελοπόννησο για να βοηθήσει τον Κολοκοτρώνη στην συνεχιζόμενη πολιορκία της Τρίπολης. Όταν η πόλη έπεσε(23/09/1821) οι Έλληνες την λαφυραγώγησαν και μοίρασαν τα λάφυρα. Μεταξύ των ελάχιστων που αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην διανομή ήταν και ο Νικηταράς. Όλη του η ζωή ένας αγώνας. Μάχη στην μάχη. Δεν ήξερε και δεν ήθελε να ξαποσταίνει. Τον Δεκέμβρη του ᾽21 τον βρίσκουμε να πολιορκεί το Ναύπλιο. Η πολιορκία υπήρξε ατυχής και κινδύνευσε σοβαρά να αιχμαλωτισθεί από τους Τούρκους. Με 700 παλικάρια παίρνει μέρος(Απρίλιος 1822) στην μάχη Στυλίδας και Αγίας Μαρίνας στο πλευρό του Ανδρούτσου. Η κορυφαία μετά τα Δολιανά στιγμή  της ζωής του έφτασε. Η Τουρκία απαλλαγμένη από τον Αλή πασά και τα εσωτερικά της προβλήματα, πήρε την απόφαση να συντρίψει κάθε αντίσταση στην Πελοπόννησο. Αρχηγός αυτής της πανστρατιάς ορίστηκε ο Χουρσήτ πασάς. Έξυπνος στρατηλάτης, ανδρείος αλλά άγριος και ωμός. Μισούσε τους Έλληνες, και περισσότερο τους Πελοποννήσιους, γιατί στην άλωση της Τρίπολης κατάσχεσαν τους θησαυρούς του και αιχμαλώτισαν τις γυναίκες του. 100+ πλοία ήταν έτοιμα να λάβουν μέρος στην εκστρατεία. Στον ισχυρό αυτό στόλο συμμετείχαν Τουρκικά πλοία και από Αλγερία, Τύνιδα και Αίγυπτο. Την τελευταία στιγμή- πιθανόν λόγω μυστικής συκοφάντησης εκ μέρους των αντιπάλων του-ο Χουρσήτ αντικαταστάθηκε και  η αρχηγία δόθηκε στον Μαχμούτ πασά(Δράμαλη).  Ο Δράμαλης είχε θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά. Ενώ είχε ευγενική καταγωγή, ήταν νέος, ακμαίος, ωραίος, πλούσιος και ριψοκίνδυνος ήταν αλαζόνας, καυχησιάρης, ματαιόδοξος  και ανόητος. Κυρίως όμως φιλοχρήματος. Απόδειξη αυτής της αδυναμίας του αποτελεί το γεγονός της Ακροκορίνθου. Όταν ανακάλυψε τον θησαυρό του Κιαμήλ πασά, χωρίς ενδοιασμό τον  καταχράστηκε, παίρνοντας συγχρόνως ως σύζυγο του την ωραιότατη χήρα του Κιαμήλ. Το στράτευμα κίνησε(τέλη Ιουνίου 1822) για την Πελοπόννησο. 30.000 άνδρες που συγκεντρώθηκαν στην Λάρισα. Ισχυρό πυροβολικό, 20.000 πολεμικά άλογα, 30.000 μεταγωγικά άλογα και μουλάρια και 500 καμήλες. Μπροστά πήγαιναν οι Δερβίσηδες και οι ιμάμηδες που με στεντόρειες  φωνές απήγγειλαν κείμενα του Κορανίου, ενώ άλλοι τραγουδούσαν θρησκευτικά τραγούδια και πολεμικούς θούριους. Ακολουθούσαν οι πολεμιστές και πολλοί υπάλληλοι, αστρολόγοι, νεκρομάντεις, θαυματοποιοί, πωλητές καπνού, οπίου, ποτοπώλες, υπηρέτες, αργυραμοιβοί, δήμιοι κ.α. Όπου περνούσε αυτός ο συρφετός άφηνε αποκαΐδια κι ερημιά. Ο σουλτάνος πανηγύριζε για τις καταστροφές που προκαλούσε στο διάβα του ο Δράμαλης. Όταν έφτασε στα Γεράνεια όρη, ανέβηκε στην θέση που λέγεται «αέρες» και μεθυσμένος από χαρά και ικανοποίηση για την επιτυχία του, άρχισε να μοιράζει στους αξιωματούχους του τις επαρχίες της Πελοποννήσου. Η στρατιά πέρασε τον Ισθμό(05/07). Κατέλαβε χωρίς καμιά αντίσταση την Κόρινθο και προχώρησε στην Αργολίδα, περνώντας από τα Δερβενάκια. Η αλαζονεία του τον τύφλωνε. Ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από το νου του ότι πίσω του έκλειναν οι πόρτες. Ο Δημήτριος Βαρδουνιώτης στο βιβλίο του «Η καταστροφή του Δράμαλη» εξιστορεί μοναδικά, όλα όσα διαδραματίστηκαν στην Αργολίδα. Η θέση των Τούρκων είχε καταντήσει δεινή. Ο στρατός υπέφερε από πείνα και δίψα. Την οδυνηρή αυτή κατάσταση επιβάρυναν ακόμη περισσότερο ασθένειες και επιδημίες. Ο Δράμαλης αναγκάστηκε να πάρει την πικρή και μοιραία  απόφαση. Έδωσε την εντολή να γυρίσει η στρατιά στην Κόρινθο. Λογάριασε με σύμβουλο του την ανάγκη. Λησμόνησε   τον Κολοκοτρώνη. «Και περί τον όρθρον της 26 Ιουλίου εξεκίνησαν εξ Άργους πανστρατιά, διευθυνόμενοι προς το στενόν του Δερβενακίου, δι᾽ου είχον εισβάλει πρό τινων ημερών εις την Αργολίδα. Ώδευον, διηρημένοι εις δύο φάλαγγας (κολώνας). Ένεκα δε της πληθύος των στρατευμάτων και των κτηνών, εφαίνοντο μακρόθεν, ως παμμεγίστη μελανή νεφέλη, επισκιάζουσα την πεδιάδα όλην». (Η καταστροφή του Δράμαλη. σελ.139).  Ο Νικηταράς ήταν κι εδώ παρών. Αρχικά συμμετείχε στην απόκρουση των Τούρκων στα Δερβενάκια, όπου διέλυσε την εκεί φρουρά. Κατόπιν, ανέβηκε στον Άγιο Σώστη και ταμπουρώθηκε στα στενά της χαράδρας. Με την θέση που επέλεξε και τον ηρωισμό του, κατάφερε να συντρίψει μεγάλο μέρος του στρατού που οπισθοχωρούσε. Οι Τούρκοι άφησαν εκεί περισσότερους από 3.000 νεκρούς. Μετά 2 μέρες επαναλαμβάνει τον άθλο του στη μάχη που έγινε στο Αγιονόρι. Εξολόθρευσε στην κυριολεξία το τμήμα των Τούρκων που επεχείρησε να περάσει από εκεί. Οι Τούρκοι μέσα στη σύγχυση και τον πανικό άφησαν πίσω τους πάνω από 600 νεκρούς. Η συμβολή του Νικηταρά και αυτή την φορά υπήρξε ιδιαίτερα αποφασιστική. Ο Δράμαλης-σε απόγνωση-  κατάφερε να ανέβει σ’ ένα γάιδαρο για να μπορέσει να φτάσει στην Κόρινθο. Αλλά ο γάιδαρος μέσα στην αντάρα σκοτώθηκε. Ο Δράμαλης πεζός, έφτασε στην Κόρινθο εξουθενωμένος, ρακένδυτος και χωρίς σαρίκι. Ο εγωισμός και η περηφάνια του πληγώθηκαν. Ποτέ δεν ξεπέρασε την ντροπή των Δερβενακίων. Έπεσε σε βαριά μελαγχολία. Αδύναμος και ταλαιπωρημένος αρρώστησε από πνευμονία η οποία τελικά τον οδήγησε στον θάνατο, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου του 1822. Μέχρι το τέλος του Αγώνα ο Νικηταράς ήταν στην 1^η γραμμή, πολεμώντας στην Πελοπόννησο ή την Α Στερεά Ελλάδα, όπου συνεργάστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γεώργιο Καραΐσκάκη. Πήρε μέρος στην Άλωση της Τριπολιτσάς(23/09/1821) και ήταν από τους λίγους αρχηγούς που αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διανομή των λαφύρων. Διακρίθηκε στη Μάχη του Αγιονορίου(26-28/07/1822), που αποτελείωσε τη στρατιά του Δράμαλη 2 μέρες μετά τη Μάχη στα Δερβανάκια. Η ανιδιοτέλειά του φάνηκε για μία ακόμη φορά, όταν από το πλήθος των λαφύρων της μάχης πείστηκε να δεχθεί ένα πανάκριβο σπαθί, το οποίο αργότερα προσέφερε στον έρανο για την ενίσχυση του Μεσολογγίου. Μετά την μάχη στα Δερβενάκια, συγκεντρώθηκαν τα λάφυρα σε τεράστιους σωρούς. Αξιωματικοί και στρατιώτες μαζεύτηκαν για την μοιρασιά. Κάποιοι πρόσεξαν πως ένας συναγωνιστής τους έλειπε από την συντροφιά. Ήταν ο Νικηταράς. Παρά την άρνηση του να πάρει κάποια λάφυρα, μετά από την επιμονή των συντρόφων του, πήρε μια σέλα, μια ταμπακέρα ξυλόγλυπτη κι ένα σπαθί. Την σέλα χάρισε σε συμπολεμιστή και φίλο του. Την ταμπακέρα, την έστειλε στην γυναίκα του Αγγελίνα με το σημείωμα «Την στέλνω σε σένα που αγαπώ ύστερα από την Πατρίδα. Λάβε την για να με θυμάσαι». Το ξίφος το έστειλε στην Ύδρα για τις ανάγκες του στόλου. Οι πρόκριτοι του νησιού, το επέστρεψαν λέγοντας ότι το σπαθί αυτό, μόνον όταν το κρατεί το χέρι του Νικηταρά έχει αξία. Την ίδια εποχή χάρισε ένα μικρόσωμο άλογο χωρίς ουρά στον λαϊκό στιχουργό του αγώνα Τσοπανάκο ενώ σε κάποιο νησί πρότεινε κι έστειλαν μια καμήλα. Οι νησιώτες που δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο ζώο, ύστερα από σκέψη πολλή και με την σύμφωνη γνώμη του γεροντότερου, αποφάσισαν πως πρόκειται για «χιλιόχρονο λαγό». Η αφιλοκέρδεια και η ανιδιοτέλεια του Νικηταρά έμεινε παροιμιώδης. Ποτέ δεν ζήτησε και ποτέ δεν πήρε.  Όταν άρχισαν οι εμφύλιες διαμάχες (1823), ο Νικηταράς τάχθηκε με το μέρος του θείου του και κατά της Κυβέρνησης Κουντουριώτη. Παρ’ όλη την υποστήριξη του στον Κολοκοτρώνη, τήρησε μετριοπαθή στάση και δεν πήρε μέρος στις μάχες που έγιναν προσπαθώντας με τις παρεμβάσεις του, να συμφιλιώσει τα πράγματα. Μετά την επικράτηση των Κυβερνητικών, πήγε στο Μεσολόγγι και εντάχθηκε στην υπηρεσία του Δ. Μακρή. Κλείστηκε στην πολιορκημένη πόλη και πολέμησε κατά του Κιουταχή, στην 2^η πολιορκία. Μετά την χορήγηση αμνηστίας, ενόψει της εισβολής του Ιμπραήμ, επέστρεψε στην Πελοπόννησο επικεφαλής στρατιωτικού τμήματος και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες. Με συμπολεμιστή τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, έλαβε μέρος, με 800 άντρες, στη νικηφόρα μάχη της Αράχοβας(Νοέμβρης 1826). Γύρισε στο Ναύπλιο γιατί αρρώστησε βαριά από πλευρίτιδα. Μετά την θεραπεία του ακολούθησε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και πήρε μέρος σε πολλές μάχες κατά του Ιμπραήμ. 2η φορά πολέμησε στο πλευρό του Καραϊσκάκη στην άτυχη μάχη του Φαλήρου(Απρίλιος 1827). Μαζί τους πολέμησε ένας από τους πιο τίμιους και γνήσιους φιλέλληνες. Πρόκειται για τον Αμερικανικής καταγωγής George Jarvis ο οποίος μετά από πολλές μάχες στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, πέθανε στο Άργος(11/08/1828), σε ηλικία 31 χρονών. Μετά την απελευθέρωση εντάχθηκε στο κόμμα των ρωσόφιλων(Ναπαίων). Όμως εκείνο που επεδίωκε ήταν η δικαίωση των αγωνιστών και η διασφάλιση του λαού  από τις ξένες επεμβάσεις. Στήριξε τον Κυβερνήτη Καποδίστρια και υπήρξε στενός συνεργάτης του. Πήρε μέρος στην Δ' Εθνοσυνέλευση του Άργους(1829), ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου (Αρκαδία). Επί Όθωνος περιέπεσε σε δυσμένεια, επειδή υποστήριζε το αντιπολιτευόμενο Ρωσικό Κόμμα. Με συνέταιρο τον Αρχιμανδρίτη Πύρρο τον Θετταλό, ιδρύουν(1829) χαρτοποιείο στο Κεφαλάρι, καταβάλλοντας 3.000 γρόσια έκαστος. Κατασκευάζουν 1.000 περίπου φύλλα χαρτιού. Τα χρήματα όμως τελειώνουν κι έτσι οι εργασίες σταματούν. Μη έχοντας την δυνατότητα να συνεχίσουν την παραγωγή, απευθύνονται στον Καποδίστρια.  Ο Πύρρος δεν συμπαθεί τον Κυβερνήτη και πολλές φορές έχει εκφράσει τις εχθρικές διαθέσεις του. Πιστεύει όμως ότι θα ενδώσει και θα τους προσφέρει την βοήθεια του, προς χάριν της φιλίας του Κυβερνήτη με τον Νικηταρά. Ο Καποδίστριας γνωρίζει ότι μια τέτοια επιχείρηση δεν έχει μέλλον. Εξάλλου θεωρούσε ότι προτεραιότητα είχαν άλλες ανάγκες και ενέργειες σχετικές με την ανώμαλη πολιτική κατάσταση και δεν απαντά καθόλου στο αίτημα των δύο συνεταίρων. Ο Νικηταράς βλέποντας την κατάσταση, συνειδητοποιεί ότι η δουλειά του χαρτοποιείου δεν μπορεί να προχωρήσει. Μεταφέρει τις μηχανές στο σπίτι του, στο Άργος. Διορίστηκε(1830) Γενικός Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου, Πρόεδρος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου(1831) των Ελαφρών και Γενικός Αρχηγός του Στρατοπέδου Κορίνθου και έπειτα Αρχηγός της Μεσσηνίας(1832). Μετά  από όλα αυτά και μετά την άφιξη του Όθωνα στο Ναύπλιο(25/01/1833), ο Νικηταράς και ο Πύρρος απευθύνουν και πάλι αίτημα προς αυτόν, ζητώντας την συνδρομή του για την επανεκκίνηση των εργασιών του χαρτοποιείου. Αλλά και ο Όθωνας δείχνει να μη συμμερίζεται τις απόψεις των 2 συνεταίρων. Η κατάσταση οδηγεί σε αδιέξοδο. Η επιχείρηση χαρτοποιίας λήγει άδοξα. Ο Νικηταράς δεν συμπάθησε ποτέ τους Βαυαρούς γι’ αυτό και έμεινε αμέτοχος και απομονωμένος. Προάγεται(1834) σε Συνταγματάρχη και διορίζεται  στρατιωτικός νομοεπιθεωρητής αλλά, μετά το κίνημα της Μεσσηνίας, τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν(Αύγουστος). Θεωρήθηκε(1839) ένοχος συνομωσίας κατά του Όθωνα. Φυλακίστηκε στο Παλαμήδι και δικάστηκε, κρίθηκε αθώος και αφέθηκε ελεύθερος (1840). Οι Βαυαροί όμως δεν δέχτηκαν την απόφαση του Δικαστηρίου και με υπογραφή του Όθωνα φυλακίστηκε στην Αίγινα. Με όλους αυτούς τους διωγμούς και τις ταλαιπωρίες ο Νικηταράς κουράστηκε. Η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά. Στην δίκη(18/09/1841), δόθηκε εντολή να προσαχθεί καθιστός. Αμνηστεύθηκε και αποφυλακίστηκε σχεδόν τυφλός. Ασθενής και ταλαιπωρημένος φτάνει στο Άργος, στο σπίτι του. Μολονότι καμιά σχέση δεν είχε με τον τόπο αυτό, δέθηκε μαζί του. ένα αγρόκτημα στην θέση Σερεμέτι, κοντά στα όρια του Άργους προς το Ναύπλιο και την Νέα Κίο(τότε δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί), ήταν όλη του η περιουσία αν και όπως διαβάζουμε στους «Μύλους της Αργολίδας» του Γιώργου Αντωνίου ο οποίος επικαλείται κείμενο του Θεόδωρου Δ. Γιαννακόπουλου στα «Ναυπλιακά Ανάλεκτα ΙΙΙ 1998», και στο οποίο αναφέρεται ότι «…ο Νικηταράς είχε τρεις υδρόμυλους στο Κεφαλάρι Άργους»(σύμφωνα με την διαθήκη της συζύγου του Αγγελικής, 197/1863 του συμβολαιογράφου Ναυπλίας Ι. Σαριγιάννη). Στο  Σερεμέτι πάντως ακούμπησε τις ελπίδες του για επιβίωση δική του και της οικογένειας του. Εκεί ο «ωκύπους» στρατηγός πότισε με τον ιδρώτα του την βαλτώδη γη και την μετέτρεψε σε γόνιμη και καλλιεργήσιμη.  Δεν ήταν όμως τυχερό του να ησυχάσει.  Σε μια αναφορά του προς τον Όθωνα, σχετική με το κτήμα στο Σερεμέτι(24/10/1841) γράφει: Μεγαλειότατε, Εις διαφόρους περιστάσεις και εποχάς έκαμα γνωστόν εις την Υμετέραν Μεγαλειότητα ότι δι᾽ αδείας της υπό της αισίας ελεύσεως της Ελληνικής Κυβερνήσεως, μοι παρεχωρήθησαν όλες οι εντός της κατά την Αργολίδα θέσεως Σερεμέτι εθνικές γαίες, χέρσας δε ούσας, και καταπλακωμένας υπό των υδάτων. Ηγωνίσθην, εξόδευσα, ότι εντίμως απελάμβανα, απεξήρανα τας γαίας αυτάς και εγεώργησα ικανόν μέρος αυτών, ενήργησα φυτείας, αυταί δε κατεστράφησαν εκ των ώδε ανωμαλιών, επανέλαβα μετά ταύτα τας γεωργικάς εργασίας δια να δυνηθώ να πραγματοποιήσω τον οποίον η Κυβέρνησις προέθετο σκοπόν, του να εξασφαλίση πόρον ζωής εις την πολυάριθμον οικογένειαν γηραιού στρατιωτικού, όστις τίποτε άλλο δεν απήτησε πώποτε. Μετά την σύστασιν του ιπποφορβείου, μου αφηρέθησαν αι γαίαι αυταί, μοι αφέθη όμως μέρος αυτών κατά το τοπογραφικόν σχέδιο του αρχηγού του πυροβολικού. Τούτο συνέβη μεταξύ των ετών 1836 και 1837. Έκτοτε ασχολούμαι με την βελτίωσιν της καλλιεργείας των οποίων μοι αφέθησαν γαιών, αλλ᾽επέπρωτο ίσως καθ᾽ ήν στιγμήν χαίρω τα αποτελέσματα της δικαιοσύνης της Υ.Μ. να ίδω να αφαιρούν από εμέ γη ως είρηται αφεθείσαν εις την κατοχήν μου γαίας Σερεμετίου, και να μάθω ότι ικανόν μέρος αυτών εξετέθη εις δημοπρασίαν. Ο Νικηταράς δεν είχε άλλους πόρους, δικούς του. Για να αποξηράνει, εμπλουτίσει και καλλιεργήσει την γη του χρειάστηκε να δανειστεί. Δανείστηκε για να φτιάξει το σπίτι του. Δανείστηκε και για συντηρήσει τους στρατιώτες του τον καιρό του αγώνα. Οι τόκοι τον έπνιξαν.  Σε αναφορά του στην Γερουσία και την Βουλή, το δίκιο τον πνίγει και ο λόγος του πύρινος: «…Ως εκ τούτου κατεδαπάνησα εις αυτό πολλά εις καλλιέργειαν, οικοδομήσας οίκους, ανοίξας χάνδακας, εμφυτεύσας αμπελώνας, δένδρα και λοιπά˙ προς τούτοις δε και όσα εργάσιμα, ζώα και άλλα χρήματα. Αλλ᾽η Αντιβασιλεία αυθαιρέτως και αυτογνωμόνως με αφήρεσεν το πλείστον μέρος αυτού˙αλλά και σύρουσά με εις τας καθύγρους φυλακάς˙εν αυτή τη φυλακή με κατηνάγκασε ή να οικοδομήσω την εν Ναυπλίω οικίαν μου ή να την πουλήσω και ούτω με εξέθεσεν εις πολλά δυστυχήματα˙διότι αναγκασθείς να εμπιστευθώ εις ξένους την φροντίδα της οικοδομής και υποπεσών σε σφετερισμούς και τόκους, αντί 30 ή 35 χιλιάδων δραχμών δαπάνης η οικοδομή ανέβη εις 79.775, την ακρίβειαν των οποίων βλέπετε εις επισυναπτόμενον ενταύθα κατάλογον. Αναγκασθείς εκ τούτου να δανεισθώ εσχάτως 20.000 δρχ. από την Τράπεζαν, αδύνατο να πληρώνω το χρεώλυστρον και το μέλλον απειλεί τα χειρότερα˙ και δια να γνωρίζετε κάλλιον την αλήθεια σας επισυνάπτω δεύτερον ονομαστικόν κατάλογον των όσων κατά τον Αγώνα εδανείσθην δια να οικονομώ εν μέρει τους υπ᾽εμού στρατιώτας και δια τα οποία σήμερον σύρομαι καθ᾽εκάστην εις τα δικαστήρια και πληρώνω ως αν έμελον να υποβάλλωμαι δια τον πατριωτισμόν μου( συγχωρήσατέ μοι να το ειπώ) εις πρόστιμα. Ακολούθως δε ότι αποφασισθή και εγώ βέβαια υπάγομαι εις την εθνικήν θέλησιν και απόφασιν».  Ακόμη και τώρα, ο Νικηταράς πειθαρχεί. Ο Έλληνας πατριώτης, που μπορούσε να βγει από τον αγώνα πάμπλουτος, φτωχός και χρεωμένος εκλιπαρεί την βοήθεια και υποστήριξη από τους κατέχοντες θώκους που εκείνος τους εξασφάλισε. Προάγεται(1843) σε υποστράτηγο ενώ μετά την εξέγερση της 3^ης του Σεπτέμβρη διορίστηκε Γερουσιαστής, αξίωμα που του εξασφάλισε μια πενιχρή σύνταξη. Παρά τις προσπάθειες του ίδιου και της οικογένειας του, αλλά και τις εντολές της Κυβέρνησης για αναστολή των διώξεων λόγω χρεών, το κτήμα στο Σερεμέτι τελικά εκποιήθηκε. Ο Νικηταράς και η Αγγελίνα απέκτησαν 3 παιδιά. Τον Γιάννη και δύο κόρες. Ο Γιάννης έγινε στρατιωτικός, ενώ η μια του κόρη τρελάθηκε από την λύπη της όταν είδε τον πατέρα της μετά την φυλάκισή του στην Αίγινα, εξουθενωμένο, τυφλό και ανήμπορο. Ο Νικηταράς μπορεί να υπέφερε πολλά, αλλά ποτέ δεν βαρυγκώμησε και ποτέ δεν είπε πικρή κουβέντα για την Πατρίδα. Μπορεί να μη δικαιώθηκε στα μάτια των συγχρόνων του. Έχει όμως σημαδέψει ανεξίτηλα τις ψυχές του λαού. Έχει δικαιωθεί στην συνείδηση των νεοελλήνων που τον τιμούν και τον έχουν κατατάξει στους κορυφαίους Έλληνες αγωνιστές. Το κείμενο με τα λόγια του Λυκούργου Κρεστενίτη(25/06/1849), προς την Βουλή των Ελλήνων, δείχνει τον σεβασμό και την εκτίμηση κάποιων Ελλήνων προς το πρόσωπο του οπλαρχηγού: «Το όνομα του Νικήτα και το δια της σπάθης αυτού αποδοθέν εις τον ίδιον(του Τουρκοφάγου) τις δύναται να αρνηθή ότι δεν ήχησε καθ’ όλην την Ευρώπη και την Ασίαν, προφερόμενον εισέτι με σέβας και θαμασμόν παρά πάντων; Τις δύναται να αμφιβάλη ότι ο βίος του Νικήτα θέλει καλύψει πολλάς της ιστορίας σελίδας και θέλει στολίση αυτήν με ανδραγαθήματα του ήρωος τούτου, τα οποία εις τας επερχομένας γενεάς θέλουν χρησιμεύσει ως τύπος και παραδειγματισμός του ακραιφνούς πατριωτισμού και του ηρωισμού, όστις αναβιβάζει τον πολίτην στρατιώτην εις την εύκλειαν της αληθούς δόξης; Η εικών του Νικήτα, ζώντος έτι αυτού, ανήρτηται και εν Ελλάδι και εν τη αλλοδαπή μεταξύ εκείνων των μεγάλων ανδρών˙μετά θάνατον δε η προτομή αυτού θέλει κατασταθή σεβαστόν μνημείον εις  πάντα τόπον. Οι ξένοι περιηγηταί ασπάζονται σήμερον με σέβας τον Νικήταν, αλλά μετά θάνατον και ξένοι και ομογενείς, διαβαίνοντες εκ των Δερβενακίων θέλουν χαιρετά με δάκρυα το ηρώον του Νικήτα, ως σήμερον το του Μιλτιάδου τρόπαιον». Παρ’ όλα αυτά, η φτώχεια και η τύφλωσή του τον οδήγησαν τελικά στην επαιτεία. Με εντολή της αρχής που όριζε τα πόστα επαιτείας στον Πειραιά, του όρισαν μια θέση κοντά στην σημερινή εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπαν να στέκεται εκεί κάθε Παρασκευή. Στις 25 του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος». Όταν πέθανε ο Στρατηγός Νικηταράς ο γιος του Ιωάννης-είχε το όνομα του αδελφού του Νικηταρά-ήταν 20 χρονών. Αυτό προκύπτει από την απόφαση συνταξιοδότησης της « Αγγελικής χήρας μετά του Ιωάννου 20ετούς ορφανού του ποτέ στρατηγού της φάλαγγος Νικήτα Σταματελόπουλου». Η σύνταξη αυτή χορηγήθηκε στις 26/08/1854 και το ποσό ήταν 111 δρχ.. Ο Ιωάννης δεν κράτησε το οικογενειακό όνομα Σταματελόπουλος αλλά το αγαπημένο προσωνύμιο του πατέρα του Νικηταράς. Παντρεύτηκε την Βασιλική, το γένος Τσίπη, γνωστής Αργείτικης οικογένειας. Έζησε στο Άργος, στο σπίτι της σημερινής οδού Νικηταρά 5, που σήμερα δεν υπάρχει αλλά πήρε το όνομα της ακριβώς από αυτό το γεγονός. Ο Ιωάννης και η Βασιλική δεν απέκτησαν παιδιά. Αυτό δεν τους εμπόδισε να αποτελέσουν υπόδειγμα ζεύγους και κόσμημα για την πόλη του Άργους που πάντα με την συμπεριφορά τους, υπενθύμιζαν το ήθος και την φυσιογνωμία του Νικηταρά. Ο Ταγματάρχης Ιωάννης Νικηταράς, πέθανε 60 χρονών και ετάφη στο Κοιμητήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η σύζυγός του Βασιλική, πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία(1942) και ετάφη στον ίδιο τάφο. ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΣΟ «ΤΙΜΑ» Η ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ Οι πολιτικές έριδες, το κομματικά πάθη και τα κάθε είδους συμφέροντα της εποχής που ακολούθησαν την Απελευθέρωση, δημιούργησαν ένα νοσηρό κλίμα στα πλαίσια του οποίου, αρκετοί ήρωες που έδωσαν τα πάντα στον Αγώνα, κατέληξαν να οδηγούνται στο περιθώριο και τη φυλακή (όπως ο Κολοκοτρώνης). Ένας απ’ αυτούς τους ήρωες, που είχαν αυτή την «τύχη» ήταν κι ο Νικηταράς, ο οποίος έκανε «θητεία» αρχικά στο Παλαμήδι και στην συνέχεια στις φυλακές τις Αίγινας, βάσει ανυπόστατων κατηγοριών περί συνωμοσίας εναντίων του βασιλιά Όθωνα. Αναφέρεται ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, το οποίο αναδεικνύει το ήθος του ήρωα και στον αντίποδα την αχαριστία και την αγνωμοσύνη του κράτους. Όταν αποφυλακίστηκε ο Νικηταράς(1841), ήταν τόσο φτωχός που κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η πενιχρή σύνταξη που έπαιρνε, χάριν μια θέσης γερουσιαστή που του εδόθη, δεν έφτανε «ούτε για ζήτω». Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε θέσεις επαιτείας, είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε(!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, αυτός απεστάλη από την κυβέρνηση του στο σημείο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του

- Τι κάνετε στρατηγέ μου; ρώτησε ο ξένος.

- Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.

- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο; επέμενε ο ξένος.

- Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα ο Νικηταράς.

Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες. Ο σχεδόν τυφλός Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!». Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1849, ο γενναίος και έντιμος αυτός ήρωας, πεθαίνει ξεχασμένος και πάμφτωχος.