ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΛΕΙΒΑΔΙΑ(31/03/1821)

ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΛΕΙΒΑΔΙΑ(31/03/1821)

Σαν σήμερα(31/03/1821), ο Αθανάσιος Διάκος υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά. Η πόλη κατά την Τουρκοκρατία 2 χρόνια μετά την παράδοση της Αθήνας στον Μωάμεθ Β' τον Πορθητή (1458), η Λιβαδειά περιήλθε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αποτέλεσε καζά, διοικητική υποπεριφέρεια, που υπαγόταν(ως το 1470) στο σαντζάκιο Τρικάλων και αργότερα στο σαντζάκιο Ευρίπου. Τον 16^ο αι. η πόλη ήταν χάσι(= τόπος χατζήδων) Οθωμανών αξιωματούχων και από την 3^η ή 4^η δεκαετία του 17^ου αι. βακούφι της Μέκκας ή, κατ’ άλλους, της Μεδίνας. Τον 18^ο αι. η πρόσοδος του καζά της Λιβαδειάς αφιερώθηκε στο Γενί-Τζαμί του Σκούταρι, που είχε ιδρύσει η σύζυγος του σουλτάνου Μεχμέτ Δ΄, η μετέπειτα Βαλιδιέ Σουλτάνα(= Βασιλομήτωρ). Παρά τις καταστροφές της Λιβαδειάς από τις πολεμικές συγκρούσεις στη Βοιωτία(Τουρκοενετικός πολέμος, 1684-1699· συγκεκριμένα το 1694 και το 1695). Από τις αρχές του 18^ου αι. οι συνθήκες βοήθησαν στην ανάπτυξη της οικονομίας: μετά την αφιέρωση των προσόδων στο Γενί-Τζαμί, υπό την αιγίδα της Βελιδιέ Σουλτάνας χορηγήθηκαν στους κατοίκους ιδιαίτερα προνόμια αυτοδιοίκησης, με συνέπεια την ενίσχυση του κοινοτικού θεσμού και τη δημιουργία μιας τάξης αρχόντων. Ο βοεβόδας π.χ. δεν μπορούσε να λάβει καμία απόφαση χωρίς τη συγκατάθεση των προκρίτων της πόλης. 10 περίπου οικογένειες αποτελούσαν την αριστοκρατία της γης και της πόλης, που τη σύμπνοιά τους δεν μπόρεσε να διασπάσει ούτε ο Αλή πασάς, παρά την πίεση στον καζά της Λιβαδειάς, όταν είχε περιέλθει στο Πασαλίκι του. Έτσι η πόλη(στα τέλη του 18^ου αι. χαρακτηριζόταν ως «η μεγαλύτερη της Βοιωτίας», καθώς βρισκόταν στον εμπορικό δρόμο(ανατολική διάβαση) Πελοποννήσου-Μακεδονίας), είχε «αξιόλογη πραγματεία εις μαλλιά, σιτάρι, ρύζι, τα οποία χορηγεί εις άλλα μέρη της Ελλάδος και ξένους τόπους. Παρά το γεγονός ότι το ρεύμα της μετανάστευσης υπήρξε περιορισμένο, από τη Λιβαδειά προήλθαν άνδρες που διακρίθηκαν στις ελληνικές παροικίες της Ρωσίας και της Κ. Ευρώπης. Εκτός από τον Λάμπρο Κατσώνη, από τη Λιβαδειά και την περιοχή της («Χώρα της Λιβαδειάς») κατάγονταν κληρικοί, λόγιοι και έμποροι της διασποράς. Επανάσταση του 1821 Στις παραμονές της Επανάστασης του 1821, η «Γκιαούρ Λιβαδειά»(έτσι την ονόμαζαν οι Τούρκοι για τον πολυάριθμο ελληνικό πληθυσμό της- 10.000 Έλληνες κατοίκους, που επιδίδονταν στη γεωργία, το εμπόριο και τη βιοτεχνία-). Η πόλη ήταν(1820) το κέντρο της Φιλικής Εταιρείας στην Α. Στερεά Ελλάδα, στην οποία είχαν μυηθεί οι πρόκριτοί της Νικόλαος Νάκος, Ιωάννης Λογοθέτης και Ιωάννης Φίλων. Την εποχή εκείνη βοεβόδας της Λιβαδειάς ήταν ο Καρά Ισμαήλ Αγάς. Όταν έλαβε είδηση ότι κάποια κίνηση ετοιμάζουν οι Χριστιανοί κάτοικοι υποπτεύθηκε ότι ήταν ενέργεια του Αλή πασά σε αντιπερισπασμό εναντίον του οποίου κινούνταν σουλτανικά στρατεύματα. Για αυτό ζήτησε από τον ιεραρχικά προϊστάμενό του Πασά της Χαλκίδας τη θανάτωση όλων των προκρίτων της περιοχής ή τουλάχιστον τη σύλληψή τους, όπως είχε ενεργήσει και ο καϊμακάμης της Τριπολιτσάς. Τότε οι παραπάνω 3 πρόκριτοι κατάφεραν με διάφορες ενέργειες και δωροδοκίες να κηρυχθούν αθώοι και, εκμεταλλευόμενοι την υψηλή προστασία της πόλης, να πετύχουν την αντικατάσταση του βοεβόδα δια του Χασάν Αγά. Έτσι ανεπιτήρητοι συνέχισαν την προετοιμασία της εξέγερσης ορίζοντας τον κάτοικο της Λιβαδειάς Αθανάσιο Διάκο(που είχε αποστατήσει από την Αυλή του Αλή πασά και είχε αναλάβει υπαρχηγός του αρματολού Οδυσσέα Ανδρούτσου και ειδικότερα τη φρούρηση της από Δαύλεια προς Αράχοβα και Άμφισσα(Σάλωνα) οδικής διέλευσης), την ανάληψη της αρχηγίας των όπλων στη περιοχή σε συνεργασία με τον από Αράχοβα σύντροφό του Βασίλη Μπούσγο. Η έκρηξη της Επανάστασης στη περιοχή της Λιβαδειάς εκδηλώθηκε τη νύκτα της 25^ης προς 26^η Μαρτίου 1821 όταν έπεσε το «1^ο βόλι» από τον Βασίλη Μπούσγο και τους ένοπλους άνδρες του(του είχαν θέσει στη διάθεσή του οι προύχοντες της Αράχοβας), στη θέση «στενό του Ζεμενού» σκοτώνοντας μερικούς Τούρκους. Η εμπλοκή αυτή που έγινε με υπόδειξη του Αθανασίου Διάκου λόγω της παρατεινόμενης ασυμφωνίας και αναβλητικότητας των προκρίτων της Λιβαδειάς, όπως και στα Καλάβρυτα, έσπευσε στη συνέχεια να την παρουσιάσει ευφυέστατα στον Χασάν Αγά της Λιβαδειάς ο ίδιος ο Α. Διάκος ως δήθεν επίθεση της εμπροσθοφυλακής του Ο. Ανδρούτσου που πλησιάζει με 10.000 Έλληνες επαναστάτες. Την ίδια ημέρα(26/03) ο Α. Διάκος έλαβε άδεια της ελεύθερης στρατολόγησης ενόπλων ανδρών. Σε νέα προσπάθεια, ο Α. Διάκος δεν πέτυχε τη σύμπνοια των προκρίτων προχώρησε σε πολεμικές ενέργειες αγνοώντας τους. Την νύχτα της 28^ης προς 29^η Μαρτίου ηγούμενος των στρατολογημένων από τον ίδιο επαναστατών κατέλαβε τον λόφο του Προφήτη Ηλία κατ΄ απέναντι θέση από το κάστρο της Λιβαδειάς στο οποίο και στον Πύργο Ώρα, στο μέσον της πόλης, είχαν καταφύγει οι Τούρκοι έχοντας μαζί τους ως ομήρους τους προεστώτες Ν. Νάκο και Λογοθέτη μόλις έμαθαν τον ξεσηκωμό της Άμφισσας. Από εκεί, μετά την άρνηση του Χασάν αγά να παραδώσει την πόλη, ο Α. Διάκος άρχισε την επίθεση. Στις 31/03, κατελήφθη η πόλη ενώ οι Τούρκοι, που είχαν κλειστεί στον πύργο Ώρα, παραδόθηκαν και στις 01/04(13/04 νέο ημερολόγιο) παραδόθηκε το κάστρο. Σε πανηγυρική δοξολογία στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, οι επίσκοποι Σαλώνων, Ταλαντίου(Αταλάντης) και Αθηνών ευλόγησαν την επαναστατική σημαία του Διάκου. Στις 26/06, διερχόμενος από την περιοχή ο Ομέρ Βρυώνης καταλαμβάνοντας την πόλη. Εκτός του κάστρου πυρπόλησε μεγάλο μέρος της αυτής. κατά τη διάρκεια της Επανάστασης η πόλη δοκιμάστηκε επανειλημμένα από τις τουρκικές στρατιές που κατευθύνονταν στην Πελοπόννησο. Στην περιοχή δόθηκαν οι τελευταίες μάχες του Αγώνα. Κατά τις επιχειρήσεις του 1828 στην Α. Στερεά, με επικεφαλής τον Δημήτριο Υψηλάντη, οι Τούρκοι που βρίσκονταν στη Λιβαδειά πολιορκήθηκαν από το σώμα του Βάσου Μαυροβουνιώτη και από άτακτο ιππικό, και στις 05/11/1828 παρέδωσαν την πόλη. Νέο τουρκικό σώμα υπό τον Μαχμούτ πασά κατέλαβε και πάλι τη Λιβαδειά, που αναγκάστηκε όμως να την εγκαταλείψει(08/02/1829) για να αποφύγει την κύκλωση με το σχέδιο που εφάρμοζε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Μετά δε τη μάχη της Πέτρας εξαφανίστηκαν και όλοι οι Τούρκοι από την Βοιωτία. Νεότερη περίοδος Επί Καποδίστρια, η Λιβαδειά άρχισε να ανασυγκροτείται. Οι κάτοικοι που είχαν καταφύγει σε άλλες περιοχές επανήλθαν και η πόλη(1841) ήταν πλέον ένα από τα εύρωστα οικονομικά κέντρα του νεοπαγούς Ελληνικού Βασιλείου.

ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΔΥΝΑΣΤΗ(δεν είπατε να υιοθετήσει η Ελλάδα το παράδειγμα του Mubarak;)

ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΔΥΝΑΣΤΗ(δεν είπατε να υιοθετήσει η Ελλάδα το παράδειγμα του Mubarak;)

Αίγυπτος, μια πανάρχαια χώρα, σε πολύ νευραλγικό σημείο της, με πλούσιο παρελθόν και σχέσεις με την επίσης πανάρχαια Ελλάδα. Στα Αρχαία Αιγυπτιακά το όνομα της χώρας ήταν Kemet, που σημαίνει «Μαύρη γη», από τα εύφορα μαύρα ιζήματα του Νείλου στα ετήσια πλημμυριζόμενα από το Νείλο χωράφια. Η ελληνική ονομασία «Αίγυπτος» προέρχεται από την αρχαιότερη Γραμμική Β΄ «a-ku-pi-ti-yo», που μεταφέρθηκε στα Αρχαία Ελληνικά με τη σύγχρονη μορφή του. Η ελληνική ονομασία φέρεται ότι προέρχονταν από τη νεώτερη αρχαίας Αιγυπτιακή φράση (Αμάρνα) «Hikuptah», που προερχόταν από την παραφθορά της αρχαιότερης «Hwt-ka-Ptah» («ḥwt-k3-ptḥ»), που «σήμαινε οίκος της ψυχής (ka) του Πτα», ονομασία ενός ναού του θεού Πτα στη Μέμφιδα. Ο Στράβων είχε δώσει την «παραδοσιακή» ετυμολογία, σύμφωνα με την οποία το Αίγυπτος προέρχονταν από το συνδυασμό των λέξεων «Αιγαίο» και «υπτίως», δηλαδή «κάτω(νότια) από το Αιγαίο (Πέλαγος)». Η Αίγυπτος δέχθηκε πολλές μαζικές εισβολές στην Ιστορία της: Χαναανίτες, Λίβυοι, Νούβιοι, Ασσύριοι, Κουσίτες, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Οθωμανοί, Γάλλοι και Βρετανοί. Η οριοθέτηση των Α. συνόρων είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία στην Παλαιστίνη, μετά τον Β' ΠΠ, του Ισραήλ. Με τις συμφωνίες ανακωχής(1949), η Αίγυπτος καθόριζε τη διοίκησή της στο τμήμα της Παλαιστίνης(βρετανική εντολή) που λεγόταν Λωρίδα της Γάζας, η οποία είχε παραχωρηθεί στο αραβοπαλαιστινιακό κράτος από το σχέδιο διαμελισμού του ΟΗΕ(1947), το οποίο δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Τις λωρίδες της Γάζας και του Σινά κατέλαβαν οι δυνάμεις του Ισραήλ στη διάρκεια της αραβοϊσραηλινής σύρραξης (1967). Οι Αιγύπτιοι(1973) προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τη χερσόνησο του Σινά, αλλά απέτυχαν. Ακολούθησαν διαπραγματεύσεις με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ που κατέληξαν(ύστερα από ενδιάμεσες συμφωνίες) στη συμφωνία του Camp David(1979) και στην οριστική αποχώρηση του Ισραήλ από τις περιοχές που κατείχε(1967-82). Το 2001-2 η ένταση αναζωπυρώθηκε και οι Ισραηλινοί αναπτύχθηκαν στρατιωτικά σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ Το ΔΝΤ έφυγε ικανοποιημένο(Φεβρουάριος 2010). Και το 2011, από το «θαύμα», φτάσαμε στην πτώση του Mubarak(4^ος Πρόεδρος Αιγύπτου, 1981-2011). Η οικονομία τα «καλά» χρόνια ήταν δυναμική και δεν ήξερε από κρίση(2008). Η Αίγυπτος αναπτυσσόταν ραγδαία(4,7% το 2009 και για το 2010-1 προβλεπόταν +5%). Αυτό, κατά το ΔΝΤ, χάρη στις μεταρρυθμίσεις που άρχισαν το 2004» από τον Mubarak. Μόνο για τον πληθωρισμό το ΔΝΤ είχε επιφυλάξεις για την Αίγυπτο. Ο τιμάριθμος αυξήθηκε 11,7%(2010) και οι τιμές αυξάνονται συνέχεια. Γιατί λοιπόν οι Αιγύπτιο έδιωξαν τον «φαραώ» Mubarak; Ο πρ. Υπ. Εξ. της Αιγύπτου, είχε προειδοποιήσει τους Άραβες ηγέτες μετά τα γεγονότα στην Τυνήσια, ότι η εξέγερση εκεί δεν είναι μακριά από την Αίγυπτο. «Ο Άραβας πολίτης έχει μπει σε μια πρωτοφανή κατάσταση οργής και απογοήτευσης. Το ηθικό των Αράβων έσπασε από την φτώχεια, την ανεργία και τη γενικευμένη ύφεση». Και στην Αίγυπτο, λοιπόν, το ΔΝΤ «πέτυχε» αλλά σκότωσε τον ασθενή. Οι πολυεθνικές έκαναν «δουλειές» με το καθεστώς και η διαπλοκή της ελίτ οργίαζε. Οι δρόμοι των πόλεων και η ύπαιθρος της Αιγύπτου δεν είδαν το «θαύμα». Ο πλούτος συγκεντρώθηκε στα χέρια λίγων. Τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, ουδέποτε είδαν καλύτερους μισθούς και υπηρεσίες. Το 2010, η λαϊκή οργή ξεχύλισε, λόγω της ακρίβειας, και των μισθών πείνας, στην κυριολεξία. Το σπίρτο της Τυνησίας άναψε την επανάσταση και στην Αίγυπτο και οδήγησαν τον Mubarak στην πτώση και την δίκη. Ας προσέξουν λοιπόν, όταν μας φέρνουν την Αίγυπτο ως παράδειγμα, γιατί η Ελλάδα θυμίζει την Αίγυπτο λίγο πριν την εξέγερση(25/01-11/02/2011). HOSNI MUBARAK(1928-σήμερα). Απόφοιτος της Ακαδημίας Πολεμικής Αεροπορίας. Υπηρέτησε, από διάφορα πόστα, στην Αιγυπτιακή Πολεμική Αεροπορία. Επικεφαλής της αιγυπτιακής στρατιωτικής αποστολής στην πρ. ΕΣΣΔ και Διοικητής της Δυτικής Αεροπορικής Βάσης, στο Δ. Αεροδρόμιο του Καΐρου(1964). Διοικητής της Ακαδημίας Πολεμικής Αεροπορίας και Αρχηγός Επιτελείου της Αιγυπτιακής Πολεμικής Αεροπορίας(1967-72), οπότε έγινε(1972) αντιπτέραρχος της Αιγυπτιακής Πολεμικής Αεροπορίας και υφυπουργός Στρατιωτικών. Προήχθη(Οκτώβριος 1973) στον βαθμό του πτεράρχου. Ονομάσθηκε Αντιπρόεδρος της Αιγύπτου(Απρίλιος 1975). Διορίσθηκε Αντιπρόεδρος του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος της Αιγύπτου (NDP)(1978). Μετά τη δολοφονία του Προέδρου Anwar El Sadat(06/10/1981), έγινε ο 4^ος Πρόεδρος της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου, και πρόεδρος του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματός της(NDP). Επανεξελέγη στις εκλογές του 1987, 1993, 1999 και 2005. Έχει επιζήσει 6 δολοφονικών επιθέσεων(BBC). η Αίγυπτος έγινε ξανά δεκτή στους κόλπους του Αραβικού Συνδέσμου(1989). Στον Πόλεμο στον Κόλπο(1991) η Αίγυπτος τάχθηκε υπέρ του Κουβέιτ και κατά του Ιράκ. Σε αντάλλαγμα, ΗΠΑ, Ευρώπη και κράτη του Περσικού Κόλπου, χάρισαν στην Αίγυπτο χρέη περ. 20 δις $. Ο Mubarak άλλαξε στάση στον 2^ο πόλεμο του Κόλπου(2003). τάχθηκε κατά της εισβολής στο Ιράκ, καθότι έλεγε ότι πρέπει πρώτα να επιλυθεί η σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης. Ισχυρίστηκε ότι ο πόλεμος θα γεννούσε «100 Bin Laden». Προσπάθησε να λύσει το Παλαιστινιακό. Πέτυχε(2008) την κατάπαυση πυρός ανάμεσα σε Ισραήλ και Hamas. Απαγόρευσε(2009) αντιπολεμική διάσκεψη στο Κάιρο, που επέκρινε την έλλειψη ανάληψης δράσης κατά του Ισραήλ. Το καθεστώς ακολούθησε πολιτική ιδιωτικοποιήσεων(μετά το 2004). Η κυβέρνηση Atef Ebeid παραιτήθηκε υπέρ του Ahmed Nazif. Η χώρα ξεπέρασε το οικονομικό της πρόβλημα. Μετά από δημοψήφισμα(25/05/2005), τροποποιήθηκε το Σύνταγμα. Παρά τις εκκλήσεις της αντιπολίτευσης στο εκλογικό σώμα να μην ψηφίσουν, το 82,9% αυτού, υπερψήφισε την πρόταση, έναντι 17,1%. Ακολούθησαν προεδρικές εκλογές(07/09/2005) και ο Mubarak επενεξελέγη(88,6%), με μικρή συμμετοχή. Το κόμμα του(Εθνικό Δημοκρατικό) κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές(07/11 και 09/12/2005) και 311/454 έδρες. Στις εκλογές για το συμβούλιο Shura (Άνω Βουλή), το κόμμα κέρδισε 84/88 έδρες(11 και 18/06/2007). Όμως, επισκιάστηκαν από βίαια επεισόδια την ημέρα της ψηφοφορίας, με 1 νεκρό και 4 τραυματίες. Το κοινοβούλιο ενέκρινε και νέες συνταγματικές αλλαγές(20/03/2007), με νέο δημοψήφισμα(26/03/2007). Το 75,9%(επίσημα στοιχεία), ενέκρινε τις μεταρρυθμίσεις με επίσημο ποσοστό συμμετοχής 27,1%. Κατά τους αντιπάλους του καθεστώτος η συμμετοχή ήταν λιγότερη του 5%. Ο Mubarak συχνά δίωκε τους πολιτικούς του αντιπάλους και διέταζε την καταστολή της αντιπολίτευσης. Παράδειγμα, η σύλληψη και καταδίκη σε καταναγκαστικά έργα(5 χρόνια) του πολιτικού Ayman Nour(24/12/2005). Οι ΗΠΑ καταδίκασαν το γεγονός. Οι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ, κατέτασσαν τα αιγυπτιακά ΜΜΕ στην 133^η θέση ανάμεσα σε 168 κράτη, στον τομέα της ελευθερίας του Τύπου. «Ελληνικού» τύπου παθογένεια του καθεστώτος Mubarak ήταν ο νεποτισμός και η εύνοια στον γιο του Alaa. Ο Πρόεδρος επεξέτεινε τον Νόμο Εκτάκτου Ανάγκης(από το 1981, μετά την δολοφονία του προκατόχου του Sadat. ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΗ MUBARAK Οι πολύνεκρες ταραχές των πολιτών(Ιανουάριος 2011), οδήγησαν στην παραίτηση του. Ο Mubarak ανακοίνωσε(01/02) ότι δεν θα ξαναβάλει υποψηφιότητα για Πρόεδρος. Οι διαδηλωτές απέρριψαν την πρότασή του, να παραμείνει στην εξουσία ως τις εκλογές και απείλησαν με εκδίωξή του. Επίκεντρο των διαδηλώσεων η πλατεία Tahrir του Καΐρου. Τα μέλη του κόμματός του, και ο γιος του, παραιτήθηκαν(05/02). Από το τηλεοπτικό δίκτυο Al Arabiya ανακοινώθηκε ότι και ο παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος. Όμως την ίδια μέρα, απέσυρε την ανακοίνωσή του. Ο Mubarak με διάγγελμά του(10/02) ανακοίνωσε την μεταβίβαση πολλών εξουσιών στον Αντιπρόεδρο Omar Suleiman και την σύσταση επιτροπής για την μεταρρύθμιση του Συντάγματος. Ενώ οι διαδηλώσεις διογκώνονταν, ο Αντιπρόεδρος, ανακοίνωσε την παραίτηση και την μεταβίβαση της εξουσίας στο Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι προεδρικές εξουσίες, βάσει του Συντάγματος, ανατέθηκαν στον Αντιπρόεδρο ή τον Πρόεδρο της Βουλής. Οι διάδοχοι του Mubarak είναι περίπου 9.000! Ο ίδιος πιθανόν να καταδικαστεί σε θάνατο δια απαγχονισμού.  Η «φιλάνθρωπη» σύζυγος Susan Mubarak, έπαθε… κρίση πανικού μετά την έκπτωση του συζύγου της…  

ΒΟΥΛΗ, ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ ΚΑΙ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ

ΒΟΥΛΗ, ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ ΚΑΙ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ

Σε άλλα κράτη με προβλήματα, κάποιος ή κάποιοι πήγαν σε δίκη. Εδώ, στην κοιτίδα της Δημοκρατίας, Ελλάδα, την «δουλειά» αναλαμβάνει ο… ναός της Δημοκρατίας, η Βουλή. Οι πολιτικοί, μαζεύονται και κάνουν Εξεταστική Επιτροπή(με το αζημίωτο φυσικά-είναι έξτρα από τα άλλα προνόμια και μισθούς που, πάλι, μόνοι τους όρισαν γι’ αυτούς και τους δικούς τους-). Και ποτέ δεν βρίσκεται υπεύθυνος ή υπεύθυνοι, γιατί υπάρχει, αν πρόκειται για υπουργό, ευθύνη υπουργού με την βούλα! Εξοπλιστικά, καμιά ευθύνη, γιατί εμπλέκεται Γαλλία και Γερμανία, SIEMENS έκλεισε με εξωδικαστικό συμβιβασμό, μια… χορηγία της πολυεθνικής για την καταπολέμηση της διαφθοράς και ένα συγγνώμη στους Έλληνες, ο Τσουκάτος επιστρέφει, ο φίλος του Βενιζέλου Λαυρεντιάδης έβαλε το χέρι του να σώσει τους ενόχους και όλοι φοβούνται τους εκβιασμούς Merkel ΚΑΙ σ’ αυτό το θέμα και έχουν ξεβρακωθεί μπροστά της, ο Υπουργός Οικονομικών δεν μπορεί να βρει τα στοιχεία για τις γερμανικές αποζημιώσεις και το έλλειμμα του 2009 είναι όπως μας το είπε ο Παπακωνσταντίνου, δηλ. ευθύνεται ΜΟΝΟ το οικονομικό επιτελείο της ΝΔ(2004-9) και ας λέει η κα. Γεωργαντά(απομακρύνθηκε από την θέση της στην ΕΛ.ΣΤΑΤ. γιατί μίλησε κατά του Παπακωνσταντίνου) και ο πρ. ΓΓ Μ. Κοντοπυράκης για ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και του τότε Υπουργού Οικονομικών-«μάγειρα» του ελλείμματος. Η… βάπτιση στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ είναι από μόνη της σκάνδαλο και είναι απάντηση στο βιβλίο του Πάγκαλου «ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ». Όπως πρόκληση είναι η απαίτηση της Merkel για την ολοκλήρωση της «Τελικής Λύσης» για τον Ελληνισμό, την ώρα που δίνει αυξήσεις στους Γερμανούς και τους έχει κάνει πλύση εγκεφάλου ότι είναι η «ανώτερη» φυλή, ενώ οι Έλληνες «μιάσματα». Μετά την Ισλανδία και η παθούσα από το ΔΝΤ, Ρουμανία, που η εποχή Ceauşescu αναφέρθηκε ως ένα ακόμα πρότυπο «ανάπτυξης» για την Ελλάδα, κάθισε στο σκαμνί τον υπαίτιο της «σωτηρίας» της από τους χαρτογιακάδες της Τρόικα. Καταρχάς τι συνέβη στην Ρουμανία όταν πήγε το ΔΝΤ. Η Ελλάδα έχει επενδύσει στην Ρουμανία + € 6 δις. Η χώρα κατέφυγε στο ΔΝΤ τον Μάρτιο του 2009, λόγω κινήσεων του Πρόεδρου Traian Băsescu και του Πρωθυπουργού Emil Boc. Ο Băsescu είχε εκλογές σε 8 μήνες, όμως το τόλμησε. Και η Κυβέρνησή του πήρε τα περισσότερα από τα μέτρα που της προτάθηκαν. Αποτέλεσμα των εκλογών: επανεκλογή Băsescu.  Κατά την προεκλογική περίοδο ΚΑΝΕΝΑΣ από τους 3 επικρατέστερους υποψηφίους Προέδρους δεν αμφισβήτησε την επιλογή του ΔΝΤ. Η ρουμανική οικονομία, προ κρίσης, είχε μεγάλο δημόσιο τομέα, όπως η Ελλάδα, όχι όμως μονιμότητα. Ακόμα δεν έχει κάνει πρόοδο εδώ. Ο δημόσιος τομέας απορροφούσε σε σχέση με το ΑΕΠ το 1/3 από ότι ο ελληνικός. Μαστίζεται επίσης από γραφειοκρατία, αλλά καμιά χώρα, ούτε βαλκανική, δεν ανταγωνίζεται την ελληνική. Οι εισαγωγές της χώρας ήταν περισσότερες από τις εξαγωγές, αποτέλεσμα της ανόδου του βιοτικού επιπέδου. Η Ρουμανία είχε χαμηλή παραγωγικότητα. Οι αυξήσεις των μισθών(ο μέσος τραπεζικός μισθός το 2008 ήταν € 1.000/μήνα, βάσει επίσημων στοιχείων), χωρίς όμως αύξηση στο αποτέλεσμα της δουλειάς. Μεγάλη παραοικονομία, το ½ της ελληνικής. Υψηλές τιμές ακινήτων. Στο Βουκουρέστι(2008) είχαν ξεπεράσει της Θεσσαλονίκης και όδευαν προς τις αθηναϊκές. Τα δάνεια, ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυξήθηκαν. Δεκάδες ξένες τράπεζες άνοιξαν χιλιάδες καταστήματα στην χώρα. Το δημόσιο χρέος της Ρουμανίας ήταν περ. € 35, όχι 300 δις. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Ρουμανία είχε πολύ καλό επενδυτικό περιβάλλον, παρά την γραφειοκρατία. Οι ξένες επενδύσεις στην χώρα, της απέφεραν περ. € 30 δις(2004-8). Παρά το έλλειμμά της, η Ρουμανία συνεχίζει, και τώρα, να προσελκύει ξένες βιομηχανίες. Επένδυε ελάχιστα για Παιδεία και Υγεία. Η Ελλάδα, είναι 20 χρόνια μπροστά εδώ. Η Ρουμανία έχει σταθερό φορολογικό σύστημα. 16% στις εταιρείες, 16% στα φυσικά πρόσωπα. Οι νόμοι λειτουργίας μιας εταιρείας είναι πιο αυστηροί από τους ελληνικούς. Οι συναλλαγές αυτής, γίνονται διατραπεζικά. Άγνωστη κατά 95% η έννοια της επιταγής εκεί. Οι τιμές ακινήτων αυξήθηκαν λόγω της προσέλκυσης ξένων επενδυτών. Η Ρουμανία έχει Κτηματολόγιο, ευέλικτο, αποκεντρωμένο πολεοδομικό μοντέλο και λύσεις για τον ξένο επενδυτή. Η χώρα δεν έχει απορροφήσει σοβαρά ευρωπαϊκά κονδύλια(όπως η Ελλάδα, 1980-3). Τα € 30 δις που της εγκρίθηκαν παραμένουν ανεκμετάλλευτα κατά 90% περ.. Τα δάνεια, σε σχέση με το ΑΕΠ, ήταν 5-6 φορές λιγότερα από την Ελλάδα. Οι τράπεζες στην Ρουμανία είναι ξένες(ελληνικές, αυστριακές, γαλλικές, ιταλικές, ουγγρικές, ολλανδικές, αμερικανικές κ.ά.). Στην Ελλάδα κατά 97% ελληνικές. Πώς την «έσωσε» το ΔΝΤ. Οι μισθοί μειώθηκαν, ανορθολογικά(πολιτική απόφαση, με αποτέλεσμα αντιδράσεις. Εκτός αυτού, έρχονται 90.000 απολύσεις, μετά τις πρώτες 13.000. Η κοινωνία βρήκε την ισορροπία της(;) μετά από μήνες. Το ρουμανικό νόμισμα(έχασε 25% της αξίας του, προ ΔΝΤ) σταθεροποιήθηκε και ανατιμήθηκε(2010) 5-6% σε σχέση με το €. Το κόστος δανεισμού της χώρας ελέγχθηκε. Η ηγεσία της χρησιμοποίησε τα 9 από τα 20 δις του δανείου και μείωσε το χρέος το α’ δίμηνο. Το έλλειμμα έκλεισε κατά 2/3 και πλέον καλύπτεται από ξένες επενδύσεις. Οι τράπεζες σταμάτησαν να χορηγούν δάνεια. Ή δίνουν, αλλά με ασύμφορους όρους και επιτόκια. Τα επισφαλή δάνεια είναι το 10%. Το ποσοστό σταμάτησε όμως να αυξάνεται. Απολύθηκαν περ. 500.000 ιδιωτικοί υπάλληλοι. Η ανεργία σταθεροποιήθηκε 8,5 -9% και οι μισθοί υποχώρησαν. Η αγορά «χτυπήθηκε» άσχημα. Εταιρείες πτώχευσαν, τζίροι έπεσαν και επιχειρήσεις αναδιοργανώθηκαν. Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 7,1%. Το 2010 είναι στο -1 ως +1% και από το 2011 σε θετικό πρόσημο. Οι τιμές ακινήτων μειώθηκαν 40-70%. Η προσφορά και η ζήτηση λειτουργεί. Γενικά, οι Ρουμάνοι πολιτικοί ανέλαβαν το πολιτικό κόστος της κρίσης και η οικονομία απέφυγε την κατάρρευση. Όμως τα 2/3 των Ρουμάνων ζορίζονται πολύ, γιατί είχαν διπλασιάσει το βιοτικό τους επίπεδο σε 4-5 χρόνια και τώρα έπεσε πάλι. Θυμήθηκαν όμως την διαχείριση των προσωπικών τους οικονομικών, ως λύση στην κρίση. Σκέφτονται την χρεοκοπία όσων παρασύρθηκαν στον καταναλωτισμό (αποτρεπτικό παράδειγμα). Οι τράπεζες προστατεύθηκαν, χωρίς το κράτος να «ματώσει», χάρη στον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, εμβληματική προσωπικότητα της Ρουμανίας και σταθεροποιητικός παράγοντας. Οι τράπεζες έκαναν περικοπές. Έκλεισαν καταστήματα, έγινε αναδιανομή υπαλλήλων και εξορθολογισμός της εσωτερικής τους λειτουργίας. Οι «αεριτζήδες» της οικονομίας εξαφανίστηκαν κατά 80-90%. Οι σοβαροί και εργατικοί, με δυσκολίες, προχώρησαν. Ελάχιστοι «έπεσαν». Οι επιχειρηματίες προσπάθησαν να λύσουν τα προβλήματά τους, όμως ακόμα υπάρχουν δυσκολίες. Οι τιμές των νέων αυτοκινήτων έπεσα 25-30% και η αγορά γύρισε στο 2003-4. Μετά από αυτά, η Ρουμανία θα επιστρέψει (2011-2) στην ανάπτυξη, με ξένες επενδύσεις, σε παραγωγή, εμπόριο, υπηρεσίες και ακίνητα. Το ΔΝΤ και στην Ρουμανία έκανε αδικίες, αλλά, λόγω πολιτικών επιλογών, βοήθησε την χώρα να αντιληφθεί ότι η επίπλαστη «ευημερία» με δανεικά δεν οδηγεί πουθενά. Η κρίση, ανέδειξε τα προβλήματα της πολιτικής σκηνής, αλλά ανέδειξε σοβαρούς ανθρώπους. Το πολιτικό σύστημα δεν ανετράπη. Σήμερα, κυβερνά η ίδια ομάδα ανθρώπων που έφερε το ΔΝΤ στην Ρουμανία. Ο Πρόεδρος κέρδισε τις εκλογές, οριακά, με 50,3%. Αυτό που δεν κάνει η Ελλάδα, η Ρουμανία, που εμείς την λέγαμε «υπανάπτυκτη» προ κρίσης, είναι να καταδικάζει τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Δεν κάνει ΚΑΜΙΑ χώρα Εξεταστικές στην Βουλή!!! Σε 3 χρόνια φυλάκιση με αναστολή για εκβιασμό και απαλλαγή, ωστόσο, από την κατηγορία της διαφθοράς(καταγγελίες για δωροδοκία € 630.000 με τη μορφή εισηγμένων αγαθών από τη Κίνα και εργασιών σε 2 ακίνητά του, από την διευθύντρια μιας κατασκευαστικής εταιρείας που διορίσθηκε στη συνέχεια επικεφαλής της Επιθεώρησης Δημοσίων Έργων), καταδικάστηκε ο πρ. πρωθυπουργός της Ρουμανίας Adrian Năstase. Πλέον ως βουλευτής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, επιμένει ότι έπεσε θύμα πολιτικής πλεκτάνης, καταδικάσθηκε όμως για εκβιασμό του πρ. πρόξενου της Ρουμανίας στο Χονγκ Κονγκ, ο οποίος ήταν βασικός μάρτυρας κατηγορίας στην πολύπλοκη υπόθεση. Η ίδια ποινή απαγγέλθηκε και στη σύζυγό του για χρήση πλαστών εγγράφων, ενώ σε 3 χρόνια φυλάκιση άνευ αναστολής καταδικάστηκε η πρ. διευθύντρια της κατασκευαστικής εταιρείας, ομοίως για χρήση πλαστών εγγράφων. Στην Ελλάδα, από το 1847, έχουν καταδικαστεί… Δείτε εδώ.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ(ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΙΣ 30/03/1992. Το έργο του αποδεικνύει την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας)

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ(ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΙΣ 30/03/1992. Το έργο του αποδεικνύει την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας)

Ο Mανόλης Ανδρόνικος(1919-92) του Λεωνίδα ήταν Έλληνας αρχαιολόγος. Γεννήθηκε στην Προύσα(23/10/1919). Αργότερα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Μόνιμος κάτοικός της ως τον θάνατό του, στις 30/03/1992. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με πολύ καλές επιδόσεις. Έγινε καθηγητής Kλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης(1952). Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Οξφόρδη με τον Sir John D. Beazley(1954-5). Υπηρέτησε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Εξελέγη(1957) υφηγητής της Αρχαιολογίας(Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), έκτακτος καθηγητής της Β΄ έδρας Αρχαιολογίας(1961), και τακτικός καθηγητής στην ίδια έδρα(1964). Υπήρξε μέλος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου(1964-5), της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, της Association Internationale des Critiques d' Art και του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου. Έλαβε μέρος με ανακοινώσεις σε πολλά διεθνή συνέδρια. Προσκλήθηκε από γερμανικά πανεπιστήμια για διαλέξεις και σχεδόν απ' όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Διετέλεσε Κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης(1968-9). Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Ήταν παντρεμένος με την Ολυμπία Kακουλίδου. Αγαπούσε ιδιαίτερα τις τέχνες και τα γράμματα. Διάβαζε πολύ και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του συλλόγου «Η τέχνη». Αγαπούσε τον Παλαμά, τον Σεφέρη και τον Eλύτη. Πραγματοποίησε ανασκαφές σε Βέροια, Νάουσα, Κιλκίς, Χαλκιδική, και Θεσσαλονίκη. Αλλά το κύριο ανασκαφικό του έργο συγκεντρώθηκε στη Βεργίνα, όπου ανάσκαψε το σημαντικότατο νεκροταφείο τύμβων των γεωμετρικών χρόνων και συνέχισε σε συνεργασία με τον Γ. Μπακαλάκη την ανασκαφή του ελληνιστικού ανακτόρου(είχε αρχίσει(1937) ο Κ. Α. Ρωμαίος, εκ μέρους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Κορυφαία στιγμή της καριέρας του θεωρείται η 8^η Νοεμβρίου 1977. Έφερε στο φως στη Βεργίνα ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά μνημεία, τον ασύλητο μακεδονικό τάφο ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας. Διατύπωσε την άποψη ότι στο μνημείο αυτό ετάφη ο Φίλιππος Β΄, βασιλιάς της Μακεδονίας(359-36 π.Χ.). Ο τάφος ήταν ασύλλητος με πολυάριθμα ευρήματα, μεταξύ των οποίων και αξιόλογα έργα τέχνης, τα οποία εκτίθενται στη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας. Αν και ο συσχετισμός του τάφου αυτού με τον Φίλιππο Β' έχει πλέον απορριφθεί(χρονολόγησης περιεχομένου του μετά το 317 π.Χ.) και ο τάφος πιστεύεται ότι είναι του Φιλίππου Γ' Αρριδαίου(βλέπε Palagia O.-Borza E., «The Chronology of the Macedonian Royal Tombs at Vergina», JdI 2008, 81-125), η σημασία του μνημείου είναι αναμφισβήτητη και θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20^ου αι. παγκοσμίως. ΒΕΡΓΙΝΑ Πιθανόν ήταν η αρχαία πόλη Αιγαί(Αιγές). Παγκοσμίως γνωστή από τις ανασκαφές της ομάδας του Μανόλη Ανδρόνικου(1977). Βρίσκεται στον ν. Ημαθίας, 13 km ΝΑ της Βέροιας και περ. 80 km ΝΔ της Θεσσαλονίκης. Η σύγχρονη Βεργίνα χτίστηκε το 1922. Οι κάτοικοί της συμμετείχαν στον Αγώνα του 1821. Μετά την Συνθήκη της Λωζάννης (1923), ελληνικές οικογένειες από Βουλγαρία και Μ. Ασία εγκαταστάθηκαν στις εκτάσεις των Τούρκων μπέηδων(ανταλλαγή πληθυσμών). Η πόλη ονομάστηκε Βεργίνα, προς τιμήν της βασίλισσας της περιοχής Βεργίνας, από τον Μητροπολίτη Βεροίας Κωνστάντιο Β’. αρχικά η θέση της σύγχρονης πόλης, θεωρήθηκε ότι συμπίπτει με την αρχαία Βάλλα(Πλίνιος Φυσ. Ιστ. 4.10.34), πόλη στα Πιέρια Όρη, Ν του π. Αλιάκμονα. Ο ιστορικός N. Hammond πρότεινε(1968) τον συσχετισμό του αρχαιολογικού χώρου της Βεργίνας με τις Αιγές, 1^η πρωτεύουσα του Μακεδονικού Βασιλείου, όπου και το βασιλικό νεκροταφείο των Μακεδόνων. Πρόταση που απορρίφθηκε από άλλους επιστήμονες. Ο Μανόλης Ανδρόνικος, ανασκαφέας του ασύλητου τάφου της Βεργίνας, αν και είχε επιφυλάξεις στην αρχή, πείστηκε από την άποψη του Hammond(1977), ότι δηλ. στην Βεργίνα βρίσκεται το βασιλικό νεκροταφείο και ο τάφος που βρήκε είναι βασιλικός. Πολλά γράφτηκαν για την αρχαία πόλη που βρίσκεται στην Βεργίνα. Συνδυάζονται με το αν οι Αιγές σχετίζονται ή όχι με την Έδεσσα(άποψη πολλών επιστημόνων). Σήμερα, αμφισβητείται έντονα, η άποψη ότι τα αρχαία της Βεργίνας ανήκουν στις Αιγές και εκεί βρίσκονται οι βασιλικοί τάφοι. Μικρή άποψη ειδικών στηρίζει ακόμα την άποψη περί των Αιγών. Οι αρχαιολόγοι ενδιαφέρθηκαν για τον χώρο της Βεργίνας από το 1850, υποψιαζόμενοι ότι εκεί ίσως βρίσκονταν ταφικά μνημεία. Ο Γάλλος Leon Heuzey, άρχισε ανασκαφές(1861), με την υποστήριξη του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ’. Βρήκε τμήματα ενός μεγάλου κτιρίου, στην Αγ. Τριάδα, που, κατά πολλούς, ήταν το θερινό ανάκτορο(εποχή βασιλιά Αντιγόνου Γονατά). Οι ανασκαφές του σταμάτησαν, λόγω κινδύνου ελονοσίας. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με πρωτοβουλία του Καθηγητή Αρχαιολογίας Κ. Ρωμαίου, ίδρυσε στην Βεργίνα(1937) πανεπιστημιακή ανασκαφή για την εκπαίδευση των φοιτητών. Ο Ρωμαίος ανάσκαψε τμήματα του θεωρούμενου ως ανακτόρου και έναν μακεδονικό τάφο(«τάφος του Ρωμαίου). Οι ανασκαφές διεκόπησαν λόγω του ελληνοϊταλικού πολέμου(1940). Οι ανασκαφές ξεκίνησαν πάλι μετά τον Β’ ΠΠ(1950 και 1960). Ανασκάφηκε και το υπόλοιπο «ανάκτορο». Ο Ανδρόνικος, πείστηκε από τον καθηγητή του Κ. Ρωμαίο, ότι ένας λοφίσκος που άνηκε στους τύμβους του νεκροταφείου της αρχαίας πόλης(«η Μεγάλη Τούμπα»), έκρυβε σημαντικούς τάφους. Έτσι, έκανε ανασκαφές 6 εβδομάδων στην Τούμπα(1977). Ανακάλυψε 4 θαμμένους ταφικούς θαλάμους, ανέγγιχτους από τους τυμβωρύχους. 3 ακόμα βρέθηκαν την δεκαετία του 1980. Οι ανασκαφές συνεχίστηκε και το 1980-90. Ο Ανδρόνικος, υποστήριξε ότι οι θάλαμοι ήταν οι τόποι ταφής Μακεδόνων Βασιλέων(και του Φιλίππου Β’, πατέρα του Μ. Αλέξανδρου, μιας εκ των συζύγων του και του γιου του Μ. Αλεξάνδρου, Αλεξάνδρου Δ’). Η άποψή του αρχικά ενθουσίασε όλο τον κόσμο. Όμως, επιστημονικές μελέτες που δημοσιεύθηκαν μετά, απορρίπτουν την πιθανότητα να πρόκειται για τον τάφο του Φιλίππου Β’, γιατί κάποια κτερίσματά τους χρονολογούνται 2 δεκαετίες μετά την δολοφονία και ταφή αυτού του βασιλιά(336 π.Χ.). Οι περισσότεροι αρχαιολόγοι σήμερα έχουν απορρίψει την πιθανότητα αυτή. Υποστηρίζουν ότι ο τάφος είναι του Φιλίππου Γ’, ετεροθαλούς αδερφού του Μ. Αλεξάνδρου και γιου του Φιλίππου Β’. Αν ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο Γ’, τα όπλα και η πανοπλία σ’ αυτόν είναι του Μ. Αλεξάνδρου, καθώς ο Φίλιππος Γ’ γύρισε τα όπλα του στρατηλάτη στην Μακεδονία, όταν πέθανε. Άλλη ομάδα επιστημόνων, αμφιβάλλει ότι οι τάφοι είναι βασιλικοί. Πιθανόν, κατά αυτήν, ανήκουν σε Μακεδόνες αξιωματούχους, που πλούτισαν από την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου στην Ασία. Μετά την επιστροφή των Μακεδόνων από την εκστρατεία αυτή, στην Μακεδονία εισέρρευσε μεγάλος πλούτος από τα λάφυρά τους. Κοινοί θνητοί είχαν αμύθητους θησαυρούς και η αξία του χρυσού-τόσο μεγάλη ποσότητα υπήρχε- μειώθηκε. Η χρυσή λάρνακα, που ο Ανδρόνικος ταυτοποίησε τα απομεινάρια του σώματος του Φιλίππου Β’, φέρει στο πάνω μέρος της τον Ήλιο ή Αστέρι της Βεργίνας, ο οποίος, μετά από την εύρεσή του έγινε το σύμβολο της Μακεδονίας. Τον υιοθέτησαν παράνομα οι κυβερνήτες των Σκοπίων, με την ίδρυση αυτού του κράτους(1992). Η ελληνική κυβέρνηση, με το επιχείρημα ότι το σύμβολο βρέθηκε σε μνημείο εντός της ελληνικής επικράτειας υποχρέωσε τα Σκόπια να αφαιρέσουν τον Ήλιο από την σημαία τους(μια από τις πλευρές της έξαρσης από τις αρχές του 1990 του Μακεδονικού Ζητήματος). Άλλα πολύτιμα έργα τέχνης από τους τάφους: προσωπικά αντικείμενα των νεκρών, η λάρνακα με τα αποτεφρωμένα απομεινάρια του Φιλίππου Β’ και το χρυσό στεφάνι δρυός. Αυτά βρίσκονται(από το 1997) στο Μουσείο του αρχαιολογικού χώρου, μέσα στον λοφίσκο. Ιδιαίτερα σημαντική, παρά την κακή της διατήρηση, είναι η τοιχογραφία στην μετόπη του τάφου, υποτίθεται του Φιλίππου Γ’. είναι ζωγραφική παράσταση ομαδικού κυνηγιού, ίσως η αγαπημένη ασχολία του νεκρού. Ο αρχαιολογικός χώρος των Αιγών είναι(1996) Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. ΑΙΓΑΙ(ΑΙΓΕΣ) Δ, ΝΔ της πεδιάδας της Θεσσαλονίκης, στις Β παρυφές των Πιερίων, Α του Αλιάκμονα, βρίσκονται η Βεργίνα και τα Παλατίτσια, 2 γειτονικά χωριά που ορίζουν το χώρο της πόλης των Αιγών, μακεδονικής πρωτεύουσας ως τις αρχές του 4^ου αι. π.Χ. και βασιλικής νεκρόπολης. Οι ανασκαφές(από το 1861 από τον Γάλλο αρχαιολόγο L. Heuzey και από το 1938 έως σήμερα από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και την Αρχαιολογική Υπηρεσία έχουν φέρει στο φως τα μνημειώδη ανάκτορα, τμήμα της αρχαίας πόλης και της οχύρωσής της με το θέατρο και τα ιερά αφιερώματα στην Εύκλεια και τη Μητέρα των Θεών, καθώς και πολυάριθμους μακεδονικούς τάφους ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζουν αυτοί της Μεγάλης Τούμπας.  Β της αρχαίας πόλης έχουν ανασκαφεί τμήματα του Προϊστορικού νεκροταφείου και ταφές που χρονολογούνται ως τους πρώιμους κλασικούς χρόνους. ΑΣΤΕΡΙ Ή ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΒΕΡΓΙΝΑΣ Βρέθηκε(1977) σε χρυσή λάρνακα σε βασιλικό τάφο που αποδίδεται στη Μακεδονική βασιλικής δυναστείας του Φιλίππου Β' και του Μ. Αλεξάνδρου. Στην Λάρνακα της Ολυμπιάδος υπάρχει παραλλαγή του Ήλιου της Βεργίνας με 12 ακτίνες.

Γιατί είναι ΜΟΝΟ ελληνικό. Ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους Αρχαίους Έλληνες. Αν και ο Ήλιος της Βεργίνας είναι σύμβολο Πανελλήνιο, έγινε διάσημος λόγω των Μακεδόνων, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως σύμβολο της δυναστείας των Αργεαδών Μακεδονίας.  Ο Ήλιος με τις 16 ακτίνες αντιπροσωπεύει τα εξής: Οι 4 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τα 4 στοιχεία της φύσης, ΓΗ - ΘΑΛΑΣΣΑ - ΦΩΤΙΑ - ΑΕΡΑΣ και οι υπόλοιπες 12 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τους 12 Θεούς του Ολύμπου. Ο Ήλιος της Βεργίνας, κατά κυριότητα συμβολίζει κάτι παρθένο. Γι' αυτό και συνήθως σχετιζόταν με την Αθηνά Παρθένο. Σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, ταυτίζεται και με τον Απόλλωνα(βλ. φωτοφόρος Απόλλων και Άγαλμα της Ελευθερίας).  Ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε ένα κοινό σύμβολο και το βρίσκουμε σε κέρματα, αγγεία, τοιχογραφίες και αγάλματα, πολύ πριν το Μακεδονικό βασίλειο και την δυναστεία των Αργεάδων.  Δεκαεξάστεροι και οχτάστεροι Ήλιοι παρουσιάζονται συχνά σε μακεδονικά και ελληνιστικά νομίσματα και ασπίδες της περιόδου αυτής. Επίσης υπάρχει και αριθμός απεικονίσεων Αθηναίων Οπλιτών να φέρουν ενα πανομοιότυπο δεκαεξάκτινο σύμβολο στη πανοπλία τους, από τον 6^ο π.Χ. αι. και σε νομίσματα, από τη νησιωτική μέχρι την ηπειρωτική Ελλάδα(π.χ. Κέρκυρα, 5^ος π.Χ. αι., Λοκρίδα, 4^ο π.Χ. αι.).  Μετά την ένωση των Ελλήνων υπό την αρχηγεία του Μ. Αλεξάνδρου, ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε το κύριο σύμβολο της ελληνικής εθνογέννεσης.  Το σύμβολο αυτό, αποτέλεσε ένα από τα αρχαία σύμβολα της Ελλάδος, πολύ πριν την άνοδο του Ελληνικού βασιλείου της Μακεδονίας. Δεκάδες νομίσματα, αγγεία κ.ά. που φέρουν το σύμβολο, βρέθηκαν σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας, εκτός της Μακεδονίας.  υπάρχει και αριθμός απεικονίσεων Αθηναίων οπλιτών να φέρουν πανομοιότυπο δεκαεξάκτινο σύμβολο στη πανοπλία τους(6^ος αι. π.Χ.). Πριν το 1977 εθεωρείτο απλά κοσμητικό στοιχείο. Μετά την ανακάλυψη του Ανδρόνικου άρχισε να συσχετίζεται με τους Αρχαίους Μακεδόνες, παρόλη τη προηγούμενη διακοσμητική του χρήση στην ελληνική τέχνη.

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ(ΠΕΘΑΝΕ ΣΑ ΣΗΜΕΡΑ, 30/03/1896)

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ(ΠΕΘΑΝΕ ΣΑ ΣΗΜΕΡΑ, 30/03/1896)

Για να καταλάβουμε γιατί η Ελλάδα έφτασε ξανά, παλαιότερα σε μια από τις πτωχεύσεις της νεότερης ιστορίας της, πρέπει να μελετήσουμε κάποια βιογραφικά στοιχεία, για τον βασικό πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής των τελών του 19^ου και των αρχών του 20^ου αι., Χαριλάου Τρικούπη. Μαζί με τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη είναι το δικομματικό δίδυμο της συμφοράς, που έφερε στην Ελλάδα την πτώχευση(1893) και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο(1897-1978). Οι πολιτικές αιτίες της κρίσης εκείνης είναι τραγικά παρόμοιες με αυτές του τέλους της Μεταπολίτευσης(αν και ο δόλος με τον οποίο συρόμαστε 2 χρόνια τώρα στην καταστροφή δεν πρέπει να έχει προηγούμενο). Χαρίλαος Τρικούπης(1832-96). Πολιτικός και διπλωμάτης. Κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας 19 χρόνια(1875-94). Έγινε πρωθυπουργός 7 φορές, για 10 από τα 20 χρόνια αυτής της περιόδου. Η τελευταία του κυβέρνηση, δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις έναντι των ξένων δανειστών, με συνέπεια την πτώχευση της Ελλάδας. Τουλάχιστον την παραδέχθηκε με το ιστορικό «ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ». Η σωτηρία είναι σύνθημα του 2009-12. Γεννήθηκε στο Ναύπλιο και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια του Μεσολογγίου Τρικούπη και Καρατζά της Κων/λης. Ήταν γιος του Σπυρίδωνα Τρικούπη (πολιτικός, ιστορικός, επίσης πρωθυπουργός της Ελλάδας) και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου. Ανάδοχός του ήταν ο Ανδρέας Μιαούλης. Μετά την φοίτησή του σε Γυμνάσιο των Αθηνών, με γυμνασιάρχη των Γεώργιο Γεννάδιο, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι. Μετά το τέλος αυτών, χρημάτισε ιδιαίτερος γραμματέας του πατέρα του Σπυρίδωνα, τότε πρέσβη στο Λονδίνο. Διορίστηκε(1856) επίσημος γραμματέας της Ελληνικής Πρεσβείας στο Λονδίνο, ακολουθώντας το διπλωματικό σώμα. Εκλέχθηκε(1862) πληρεξούσιος της ελληνικής παροικίας του Λονδίνου και, αποσυρθέντος του πατέρα του, ανέλαβε επιτετραμμένος της πρεσβείας. Η διπλωματική του σταδιοδρομία υπήρξε βραχεία, αλλά διακρίθηκε για την δεξιοτεχνία του, στις διαπραγματεύσεις με την Βρετανία, ως πληρεξούσιος της ελληνικής κυβέρνησης, στην συνθήκη παραχώρησης των Ιονίων νήσων από την Μ. Βρετανία στο Βασίλειο της Ελλάδας, κυρίαρχος όρος αποδοχής του Στέμματος αυτού από τον πρίγκιπα και μετέπειτα Βασιλιά των Ελλήνων Γεώργιο Α’. Το θέμα της εκχώρησης των Επτανήσων, δεν ήταν τόσο απλό, μετά την αντίδραση της Δανικής Αυλής, όπου η σχετική συνθήκη είχε συνομολογηθεί ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης, συνέπεια της οποίας ήταν 2^η σχετική συνθήκη με τον διπλωματικό όρο «ενσωμάτωση». Σ’ αυτή ήταν πληρεξούσιος ο Τρικούπης, διπλωμάτης για 8 χρόνια(1856-64). Παραιτήθηκε από την διπλωματική υπηρεσία, για να συμμετάσχει στις εκλογές(1864). Εξελέγη βουλευτής Μεσολογγίου(1865) και ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών(1866) στην 3^η κυβέρνηση Αλ. Κουμουνδούρου. Σε λίγο ήρθε σε διάσταση απόψεων μαζί του και απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση. Για 4 χρόνια(1868-72), πολιτεύθηκε ανεξάρτητα από τα τότε υπάρχοντα κόμματα. Ίδρυσε(1872) το «Πέμπτον Κόμμα», στο οποίο συγκεντρώθηκαν οι πιο φιλελεύθερες και προοδευτικές προσωπικότητες της εποχής. Στην πολιτική αστάθεια της κυβέρνησης Δ. Βούλγαρη (Στηλιτικά), έγραψε στην εφημερίδα ΚΑΙΡΟΙ, το περίφημο άρθρο του ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ (29/06/1874). Εδώ, κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα, αλλά ουσιαστικά κατηγορούσε τον Γεώργιο Α’, επειδή, μετά την πτώση Δεληγιώργη, λόγω των Λαυρεωτικών, είχε χρήσει κυβέρνηση εκείνη την μειοψηφίας του Βούλγαρη. Με το τότε ισχύον Σύνταγμα, κανένα κόμμα δεν μπορούσε να πλειοψηφήσει μόνο του. Έτσι, όλες οι κυβερνήσεις ήταν μειοψηφίας. Ο βασιλιάς, για να αποφεύγει ακυβερνησία με επαναλαμβανόμενες εκλογές, αναγκαζόταν κάθε φορά να χρήζει κυβέρνηση το κόμμα με την λιγότερη μειοψηφία. Ο Τρικούπης δημοσίευσε 2^ο άρθρο, το ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΕΝΕΣΤΩΣ(09/07/1874), με το οποίο έθετε ως δόγμα της Βουλής την Δεδηλωμένη(εμπιστοσύνη) αυτής. Αργότερα, καθιερώθηκε ως Αρχή της Δεδηλωμένης. Επειδή τα άρθρα του Τρικούπη ήταν τολμηρά(χαρακτήριζε το 2^ο ανεύθυνο τον βασιλιά) συνελήφθη, ως συντάκτης τους, ο εκδότης της εφημερίδας Π. Κανελλίδης. Κατά την ανάκριση, αποκαλύφθηκε ότι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ συντάκτης ήταν ο Τρικούπης, που παρουσιάστηκε στις Αρχές και ανέλαβε την ευθύνη της σύνταξης των ενυπόγραφων άρθρων. Έτσι, ο Τρικούπης προφυλακίστηκε για μόνο 4 μέρες, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και, τελικά, αθωώθηκε με βούλευμα. Τον Απρίλιο του 1875, πήρε εντολή από τον Γεώργιο Α’ να σχηματίσει κυβέρνηση, διαλύοντας την Βουλή, και να κάνει εκλογές. Παρέμεινε στην εξουσία 5,5 μήνες περίπου(ως τον Οκτώβριο του 1875). Στις εκλογές, έχοντας μειοψηφία, παραιτήθηκε υπέρ του πλειοψήφισαντος Αλ. Κουμουνδούρου. Ο Γεώργιος Σουρής, περιέγραψε με ανεπανάληπτο τρόπο ΟΛΗ την εποχή Τρικούπη. Είναι τραγικά επίκαιροι οι στίχοι του. Ανέλαβε(1877) το Υπουργείο Εξωτερικών στην Οικουμενική Κυβέρνηση Κανάρη. Όταν έπεσε η κυβέρνηση Κουμουνδούρου, που αντικατέστησε αυτή του Κανάρη, ο Τρικούπης έφτιαξε μια κυβέρνηση(1878, Υπουργείον Τρικούπη-Ζαΐμη), η οποία δεν έλαβε την υποστήριξη της Βουλής και έπεσε 5 μέρες μετά τον σχηματισμό της. Ο Τρικούπης κέρδισε τις εκλογές(1879) και τον Μάρτιο σχημάτισε κυβέρνηση(1880), αλλά τον Οκτώβριο παραιτήθηκε. Επανήλθε στην εξουσία το 1886. Κέρδισε τις εκλογές του 1887, αλλά όχι του 1890(πτώση κυβέρνησής του). Ανέλαβε πάλι την εξουσία το 1892. Την τελευταία περίοδο της πρωθυπουργίας του(1893-5), η Ελλάδα πτώχευσε και σταμάτησε μονομερώς να αποπληρώνει τα εξωτερικά της δάνεια. Σ’ αυτόν αποδίδεται η φράση ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ, ενώπιον της Βουλής, την οποία, βάση των πρακτικών της Βουλής, ποτέ δεν είπε. Η πτώχευση θα είχε αποφευχθεί, αν ο βασιλιάς Γεώργιος Α’, αποδεχόταν τους χειρισμούς Τρικούπη, για σύναψη νέου δανείου για την αντιμετώπιση του χρέους. Ο βασιλιάς δεν δέχθηκε την πρότασή του, να κυρωθεί η σύμβαση του δανείου(σχετικός νόμος) και την σύσταση «Ταμείου Δανείου» με βασιλικό διάταγμα. Αντιπρότεινε να δώσει η Βουλή ειδική εξουσιοδότηση. Πιεζόμενος από τον Τρικούπη, ζήτησε 48 ώρες «για να σκεφθεί». Σ’ αυτό το διάστημα, με κρυπτογραφικό τηλεγράφημα στο Λονδίνο(από τα Ανάκτορα), δινόταν εντολή πώλησης στο χρηματιστήριο πολλών εκ. ομολογίες ελληνικών δανείων, οι τιμές των οποίων ανέβαιναν καθημερινά ενόψει του νέου δανείου. Το βασιλικό παίγνιο οδήγησε τον Τρικούπη στην παραίτηση και την Ελλάδα στην πτώχευση. Στις εκλογές του 1895, δεν εξελέγη ούτε βουλευτής και αυτοεξορίστηκε στις Κάννες. Λίγο πριν πεθάνει(1896), τέθηκε, χωρίς την θέλησή του, υποψήφιος στις αναπληρωματικές εκλογές στην επαρχία Βάλτου και εξελέγη πανηγυρικά. Πέθανε στα 64 του, στις Κάννες και ενταφιάστηκε στην Αθήνα. ΕΡΓΟ Ως Υπουργός Εξωτερικών, υπέγραψε(Οκτώβριος 1867) σύμφωνο αμυντικής συνεργασίας με τον ηγεμόνα Μιχαήλ της Σερβίας. Με πρότασή του(Μάρτιος 1880) καταργήθηκε η δεκάτη στα δημητριακά και αντικαταστάθηκε με τον φόρο επί των αροτριώντων κτηνών. Μείωσε την στρατιωτική θητεία σε ένα, αντί 3, έτος. Με την κυβέρνησή του(Μάρτιος 1882), αναδιοργάνωσε αστυνομία, αγροφυλακή και Σχολή Ευελπίδων. Θέσπισε νόμους για προσόντα, νομιμότητα και προαγωγή των δημοσίων υπαλλήλων. Αποφάσισε την αποξήρανση της λίμνης Κωπαΐδας και την δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου. Το 1882, λειτουργούσαν ΜΟΝΟ 9 περ. km σιδηροδρομικής γραμμής(γραμμή Αθήνα-Πειραιά), το 1893, 914 km και άλλα 490 ήταν υπό κατασκευή. Για την υλοποίηση των δημοσίων έργων αυτών, σύναψε 2 μεγάλα δάνεια και επέβαλε φόρους σε καπνό και κρασί. Δικό του επίτευγμα είναι η διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου(εγκαίνια το 1893). Έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην παιδεία. Στην περίοδο 1886-90, μείωσε τον αριθμό των βουλευτών(από 240 σε 150, το κατώτατο, με βάση το τότε ισχύον Σύνταγμα, όριο) και ενίσχυσε το Βασιλικό Ναυτικό με παραγγελία 3 μεγάλων πλοίων(ΥΔΡΑ, ΣΠΕΤΣΑΙ, ΨΑΡΑ). Για την χρηματοδότησή τους πήρε και άλλο δάνειο. Επέβαλε φορολογία και επί των οικοδομών. Επεδίωξε, γενικά, έναν αισιόδοξο εκσυγχρονισμό, που δεν υλοποιήθηκε λόγω της προβληματικής ελληνικής οικονομίας και του συντηρητισμού της εποχής. Ο πολιτικάντης αντίπαλός του ήταν ο Τσελεπίτσαρης, που διοργάνωνε πορείες εναντίον του. Βασικός και σοβαρός αντίπαλος όμως ήταν ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης.

ΤΟ… ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ NICOLAE CEAUŞESCU(βίος και πολιτεία του δικτάτορα)

ΤΟ… ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ NICOLAE CEAUŞESCU(βίος και πολιτεία του δικτάτορα)

Επειδή του Mubarak το τέλος είναι πρόσφατο και έχει «παίξει» πολύ, ας δούμε το παλαιότερο «παράδειγμα» για την Ελλάδα, που είναι η Ρουμανία της εποχής Ceauşescu. Nicolae Ceausescu(1918-1989, εκτέλεση). Ηγέτης της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας από το 1965 μέχρι την εκτέλεσή του(Χριστούγεννα 1989). Σχόλιο: μήπως Thomsen θέλεις το ίδιο τέλος για εσένα και την άλλη συμμορία βιαστών της Ελλάδας; Γεννήθηκε(26/01/1918) στο χωριό Scorniceşti της επαρχίας Olt. Στα 11 του, πήγε στο Βουκουρέστι ως μαθητευόμενος υποδηματοποιός. Γράφτηκε(1932) στο, τότε, παράνομο ΚΚ Ρουμανίας και συνελήφθη ως διαδηλωτής απεργός, συλλέκτης υπογραφών για απεργία και παρόμοιες δραστηριότητες. Οι τότε φάκελοι της Αστυνομίας τον περιγράφουν ως «επικίνδυνο κομμουνιστή ακτιβιστή». Φυλακίστηκε για 2 χρόνια(1936) με την κατηγορία του αντιφασιστικού ακτιβισμού. Μετά την αποφυλάκισή του(1938), γνώρισε την Elena Petrescu(1939) και παντρεύτηκαν(1946). Το 1940 συνελήφθη και φυλακίστηκε πάλι. Το 1943, μεταφέρθηκε σ’ άλλη φυλακή, στην οποία μοιράστηκε το ίδιο κελί με τον Gheorghe Gheorghiu-Dej(μελλοντικό ΓΓ του ΚΚ Ρουμανίας) και έγινε προστατευόμενός του. Μετά το τέλος του Β’ ΠΠ, και ενώ η Ρουμανία πέρασε στον έλεγχο της ΕΣΣΔ, έγινε Γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας(1944-5). Μόλις οι κομμουνιστές ανέλαβαν τον έλεγχο της χώρας, ο Ceauşescu, έγινε Υπουργός Γεωργίας και κατόπιν Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας στην, σταλινικού τύπου, Κυβέρνηση του Gheorghe Gheorghiu-Dej. Το 1952, εισήλθε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ Ρουμανίας και στο Politburo(1954). Ουσιαστικά, ήταν το Νο2 στο ΚΚ. 3 μέρες μετά το θάνατο του Gheorghiu-Dej(Μάρτιος 1965), ο Ceauşescu έγινε ΓΓ του Ρουμανικού Εργατικού Κόμματος. Το μετονόμασε σε ΚΚ Ρουμανίας και ανακήρυξε την χώρα σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρουμανίας(από Λαϊκή). Στην αρχή της εξουσίας του ήταν αρκετά δημοφιλής, λόγω της διαφαινόμενης ανεξάρτητης θέσης απέναντι στην ΕΣΣΔ. Ανέστειλε την ενεργή συμμετοχή της χώρας στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας(δεν αποχώρησε από αυτό) και δε συμμετείχε στην εισβολή των δυνάμεων του Συμφώνου στην Τσεχοσλοβακία(1968), την οποία καταδίκασε ανοικτά. Το 1974, αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Ρουμανίας. Το 1984, η Ρουμανία, μαζί με τις Γιουγκοσλαβία και Κίνα, ήταν μια από τις 3 ανατολικές χώρες που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles. Μαζί με την Γιουγκοσλαβία, ήταν οι μόνες κομμουνιστικές χώρες με σχέσεις με την τότε ΕΟΚ(η Ρουμανία υπέγραψε και 2 συμφωνίες μαζί της). Ήταν η 1^η ανατολική χώρα που έλαβε συμμετοχή στο ΔΝΤ, η 1^η που αναγνώρισε την Δ. Γερμανία και η 1^η, την οποία επισκέφθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ(Richard Nixon). Με επισκέψεις του στα μεγάλα δυτικά κράτη, έκανε τον Ceauşescu, να προβάλλεται ως αναμορφωτής Κομμουνιστής ηγέτης, με ανεξάρτητη πολιτική, στα πλαίσια του Α. μπλοκ. Παρόλα αυτά, δεν υπήρξε ΚΑΜΙΑ φιλελευθεροποίηση στην Ρουμανία. Η χώρα ακόμα κυβερνιόταν με σταλινικό τρόπο. Η μυστική Αστυνομία(Securitate), παρακολουθούσε τους πολίτες και ασκούσε λογοκρισία στα ΜΜΕ. Μετά τις επισκέψεις του σε Κίνα και Β. Κορέα(1971), θέλησε να εφαρμόσει στην Ρουμανία τις πολιτικές που του άρεσαν από αυτές. Από το 1972, άρχισε να αλλάζει ριζικά την χώρα. Με όραμα μια «πολύπλευρα ανεπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» ξεκίνησε πρόγραμμα καταστροφής και ανασχεδιασμού της επαρχίας, το οποίο σύντομα πέρασε και στην πρωτεύουσα. Στην δεκαετία του 1980, πάνω από το 1/5 του Βουκουρεστίου ισοπεδώθηκε και ξαναχτίστηκε σε σχέδια του Ceauşescu, στα πλαίσια ενός σχεδίου «αστικοποίησης της κοινωνίας», το οποίο τελικά δεν εφαρμόστηκε. Απαγόρευσε την αντισύλληψη(1966), έθεσε πολύ αυστηρές προϋποθέσεις για τις αμβλώσεις, αρνήθηκε την ύπαρξη του AIDS και επιβάρυνε φορολογικά, όσους πολίτες έμεναν άτεκνοι πάνω από τα 25 τους. Έδωσε σημαντική βοήθεια σε μητέρες με 5 παιδιά και ανακήρυξε τις μητέρες με 10 παιδιά ως «ηρωίδες» και τις παρασημοφορούσε. Το πρόγραμμα αυτό αύξησε σημαντικά το ρουμανικό πληθυσμό, αλλά έφερε οικονομική εξαθλίωση στις πολυμελείς οικογένειες και αστέγους. Δημιούργησε και το φαινόμενο της εγκατάλειψης παιδιών στους δρόμους, τα οποία μεγάλωναν ως ορφανά. Τα ορφανοτροφεία ασφυκτιούσαν από «ανεπιθύμητα» παιδιά. Η επιδημία του AIDS στην Ρουμανία ήταν μια από τις μεγαλύτερες στην Δύση. Λόγω της ανεξάρτητης από την ΕΣΣΔ πολιτικής του, ο Ceauşescu βρήκε πρόθυμες δυτικές χώρες να τον δανείσουν, για να πραγματοποιήσει το όραμά του. Η Ρουμανία σύντομα κατέληξε σε υπερδανεισμό(σχόλιο: θυμίζει Ελλάδα, όπως και η αντιμετώπιση του ζητήματος). Ο Ceauşescu ξεκίνησε τότε επείγον πρόγραμμα αποπληρωμής του εξωτερικού δημόσιου χρέους, δίνοντας έμφαση στις εξαγωγές. Διοργάνωσε δημοψήφισμα, το οποίο κατέληξε σε σχεδόν ομόφωνο «ναι» στην απόλυτη απαγόρευση δανεισμού της χώρας από το εξωτερικό. Η πολιτική αποπληρωμής του εξωτερικού χρέους οδήγησε το λαό στην οικονομική εξαθλίωση. Η έλλειψη αγαθών από τα καταστήματα και οι συχνές διακοπές φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού έγιναν κανόνας(σχόλιο: αυτό είναι το επόμενο στάδιο της «σωτηρίας» μας). Ο Ceauşescu δικαιολογούσε την υποβάθμιση της ζωής του λαού με την ανάγκη αποπληρωμής του χρέους(σχόλιο: όμοιες δικαιολογίες έχει και η «Ελληνική» Παπαδημ(ι)οκρατία), το οποίο η Ρουμανία εξόφλησε ολοκληρωτικά το 1989, λίγο πριν την πτώση του καθεστώτος. Επί Ceauşescu, η Ρουμανία ήταν η 4^η εξαγωγέας όπλων στον κόσμο. Ο δικτάτορας επιθυμούσε παρόλα αυτά, να του δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης! Προσπάθησε να μεσολαβήσει μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, οργάνωσε δημοψήφισμα για τη συρρίκνωση του ρουμανικού στρατού, διοργάνωσε εκστρατείες υπέρ της ειρήνης, έγραψε τετράστιχο ποίημα για την ειρήνη και προσπάθησε να βοηθήσει φτωχές Αφρικανικές χώρες, στις οποίες, όταν τις επισκεπτόταν, γινόταν δεκτός ως ήρωας. Η Γαλλία του απένειμε το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής! Από τις αρχές του 1989, οι κομμουνιστές ηγέτες άρχισαν να απομονώνουν τον Ceauşescu. Οι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας και η Κίνα απέρριψαν πρότασή του(Αύγουστος 1989), να συγκληθεί Σύνοδος, η οποία θα συζητούσε τις ραγδαίες αλλαγές στην Α. Ευρώπη και θα προσπαθούσε να «υπερασπιστεί τον Σοσιαλισμό». Ακόμα και μετά την πτώση Zhivkov στην Βουλγαρία(Νοέμβριος 1989), ο Ceauşescu, αρνιόταν την πραγματικότητα, ότι δηλ. έφτανε το τέλος του. Στα τέλη του 1989, ο λαός σχημάτιζε τεράστιες ουρές για την προμήθεια ψωμιού, ενώ η Κρατική Τηλεόραση παρουσίαζε τον Πρόεδρο να μπαίνει σε γεμάτα καταστήματα και να επαίρεται για την ολική αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους και το υψηλό βιοτικό επίπεδο επί των ημερών του(σχόλιο: έτσι πανηγυρίζει η «κυβέρνηση» κάθε «σωτηρία» της Ελλάδας). Το 14^ο Συνέδριο του ΚΚ Ρουμανίας, ανακήρυξε(Νοέμβριος 1989) τον 71χρονο Ceauşescu ηγέτη του, για μια ακόμα 5ετή θητεία. Όμως στην πόλη Timişoara, άρχισαν ταραχές, φοιτητών και πολιτών. Οι Αρχές άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών(17/12/1989). Την επομένη, ο Ceauşescu έφυγε για επίσημη επίσκεψη στο Ιράν, αφήνοντας την καταστολή των διαδηλωτών στην σύζυγο, αντιπρόεδρο της Ρουμανίας ουσιαστικά, και τους συνεργάτες του. Η Κρατική Τηλεόραση αποσιωπούσε τα γεγονότα, αλλά οι πολίτες πληροφορήθηκαν για την επανάσταση της Timişoara μέσω ξένων ΜΜΕ(Voice of America και Radio Free Europe) και από στόμα σε στόμα. Όταν ο Ceauşescu επέστρεψε στην Ρουμανία(απόγευμα 20/12/1989), η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχό του. Έβγαλε διάγγελμα μέσω της Κρατικής Τηλεόρασης. Μίλησε για την επανάσταση της Timişoara ως «ξένη επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της Ρουμανίας» και «εξωτερική απειλή στην εθνική ακεραιότητα». Οι Αρχές διοργάνωσαν(21/12) διαδήλωση συμπαράστασης στον Ceauşescu στο κέντρο του Βουκουρεστίου, η οποία κατέληξε σε χάος. Ο λαός αποδοκίμασε μαζικά το ζεύγος Ceauşescu, το οποίο, εμφανώς απορημένο, κλείστηκε στα κομματικά γραφεία. Ακολούθησαν μαζικές συγκρούσεις στην πρωτεύουσα και στρατιωτική επέμβαση για την σύλληψη άοπλων διαδηλωτών. Στις 22/12, τα νέα είχαν διαδοθεί σε όλη την χώρα. Η Κρατική Τηλεόραση ανακοίνωσε τον αιφνίδιο(ύποπτο) θάνατο του Vasile Milea, Υπουργού Άμυνας. Την διοίκηση του στρατού ανέλαβε ο Ceauşescu προσωπικά. Προσπάθησε να απευθυνθεί στο πλήθος, το συγκεντρωμένο έξω από τα γραφεία του ΚΚ Ρ, αλλά αυτό εισέβαλε μέσα και ο ίδιος με τη σύζυγό του φυγαδεύτηκαν με ελικόπτερο. Αφού πέρασαν από την εξοχική τους κατοικία στο Snagov, αναχώρησαν προς το Târgovişte. Υποχρεώθηκαν από το στρατό να εγκαταλείψουν το ελικόπτερο, καθώς ο στρατός είχε απαγορεύσει την εναέρια κυκλοφορία. συνελήφθησαν από την αστυνομία, παραδόθηκαν στο στρατό, πέρασαν από Στρατοδικείο με πλήθος κατηγοριών(από παράνομο πλουτισμό μέχρι γενοκτονία), καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν(Χριστούγεννα του 1989). Η «δίκη» και η εκτέλεσή τους μαγνητοσκοπήθηκαν και έκαναν το γύρο του κόσμου. Λίγες μέρες αργότερα, παρουσιάστηκαν και στην Κρατική Τηλεόραση, πράγμα που επισφράγισε το τέλος του καθεστώτος του. Ζούσαν σ’ ένα παλάτι Βορειοκορεατικής έμπνευσης, το οποίο είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και το 2^ο, μετά το αμερικανικό Πεντάγωνο, στον κόσμο! Ήταν το ένα, από τα 40 τέτοια «σπιτάκια» του ζεύγους Ceauşescu. Γι’ αυτό, ξοδεύτηκε το 30% του ΑΕΠ της Ρουμανίας. Τα τελευταία λόγια της Elena Ceauşescu ήταν «άντε στο διάολο»!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ(30/03) ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΜΩΑΜΕΘ Β’ Ο ΠΟΡΘΗΤΗΣ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ(30/03) ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΜΩΑΜΕΘ Β’ Ο ΠΟΡΘΗΤΗΣ

Ο ιδρυτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ίσως ο πιο καταραμένος, για τον Ελληνισμό, Σουλτάνος της. Μωάμεθ ή Μεχμέτ Β’ ο Πορθητής. Γεννήθηκε σαν σήμερα, 30/03/1432, στην Αδριανούπολη(μτγν. Erdene) της Α. Θράκης, πρωτεύουσα τότε του οθωμανικού κράτους. Ήταν ο 3^ος γιος του Σουλτάνου Μουράτ Β’ και μιας χριστιανής σκλάβας! Σύμφωνα με τους Τούρκους, η μητέρα του ήταν η Τουρκάλα Χούμα Χατίν, πληροφορία που δεν επιβεβαιώνεται από κανέναν σύγχρονο του Μωάμεθ ιστορικό. Έμεινε ορφανός από παιδί και τον προστάτευσε η Μάρα, σύζυγος του Μουράτ και κόρη του ηγεμόνα των Σέρβων Γεωργίου Μπράνκοβιτς(γι’ αυτό την εκτιμούσε βαθύτατα σ’ όλη του την ζωή). Στα 11 του, εστάλη ως κυβερνήτης στην Αμάσεια της Μ. Ασίας, όπως ίσχυε τότε για τους Οθωμανούς πρίγκιπες. Ένας Ιταλός, αιχμάλωτος των Οθωμανών στην Άλωση της Πόλης περιέγραψε τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β’: «Ήταν μέσου αναστήματος, παχύς και σωματώδης· είχε φαρδύ μέτωπο, μεγάλα μάτια με παχιές βλεφαρίδες και μια στρογγυλή, πλούσια κοκκινωπή γενειάδα.». Εντελώς συνειδητά, θεωρούσε εαυτόν έναν νέο Μέγα Αλέξανδρο. Ο Μωάμεθ είχε γεννηθεί, μεγαλώσει και ανατραφεί, σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσε το ελληνικό πνεύμα μαζί με ένα ιδιαίτερο μυστικιστικό ισλαμισμό, καθαρά ανορθόδοξο, παράλληλα με τις ορθόδοξες μυστηριακές καταβολές της Μ. Ασίας. Ήταν φιλοπόλεμος και επιρρεπής στα πάθη, αλλά πάθος με την μόρφωση. Λέγεται ότι λάτρευε την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μελετούσε ότι είχε σχέση με τον μεγάλο στρατηλάτη. Είχε και αυτός χαρίσματα ηγέτη, όπως ο Αλέξανδρος. Οι σύμβουλοί του ήταν Έλληνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Έλληνας στρατηγός Ζαγανός, που αργότερα ο Μωάμεθ τον έκανε πρωθυπουργό, παρότρυνε μπροστά στα τείχη της Πόλης τον Τούρκο Σουλτάνο να την καταλάβει και να επανιδρύσει την Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σύμφωνα με την επίσημη δυναστική παράδοση των Οσμανίδων, ο γενάρχης Οσμάν παντρεύτηκε κόρη Δερβίση, δηλ. μη ορθόδοξου Μουσουλμάνου, που έγινε μητέρα του Ορχάν. Συνεπώς, η αρχή της δυναστείας συνδέεται με το μη ορθόδοξο Ισλάμ. Α’ Βασιλεία Αφού ο Μουράτ έκλεισε τα ανοιχτά μέτωπα κατά των Δυτικών στην Ευρώπη και των Τουρκομάνων εμίρηδων στη Μ. Ασία, παραιτήθηκε υπέρ του Μωάμεθ και αποσύρθηκε στην Μαγνησία της Ιωνίας(Αύγουστος 1444). Λίγο όμως μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο νεαρός Μωάμεθ βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν ισχυρό αντιτουρκικό σταυροφορικό συνασπισμό στην Ευρώπη και την επανάληψη των συγκρούσεων από τους Καραμανίδες εμίρηδες. Παράλληλα  ξέσπασε μια ενδοπαλατιανή σύγκρουση μεταξύ των φιλοπόλεμων υπουργών, υπό τον Τουραχάν Μπέη και των διαλακτικών ειρηνόφιλων, υπό τον πανίσχυρο Μέγα Βεζύρη Χαλίλ Πασά. Τελικά ο Χαλίλ θα καταφέρει να προκαλέσει εξέγερση των γενιτσάρων κατά του νεαρού Σουλτάνου και της πολιτικής του, υπό την επιρροή των φιλοπολέμων, και να τον αναγκάσει να παραιτηθεί ζητώντας την επιστροφή του Μουράτ. Ο Μουράτ πέρασε με τον στρατό του τα Στενά και ηγήθηκε της αντεπίθεσης κατά των Σταυροφόρων. Τους νικήσε στη μάχη της Βάρνας(10/11/1444). Β’ Βασιλεία Ο Μωάμεθ παρέμεινε στην αφάνεια μέχρι το θάνατο του πατέρα του(1451), οπότε επανήλθε στο θρόνο. Το διάστημα αυτό αρκετές φορές ο Μουράτ εκδήλωσε την επιθυμία να παραιτηθεί αλλά τον απέτρεπε ο Μέγας Βεζύρης. Άλωση της Πόλης(29/05/1453) Εδώ υπάρχει μια σύγκρουση γιγάντων. Από την μια ο Μωάμεθ Β’(μόλις 20 ετών) και από την άλλη ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» Κων/νος Παλαιολόγος. Από τη στιγμή της επιστροφής του στο θρόνο έθεσε ως στόχο την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και των υπολειμμάτων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αρχικά επιδίωξε να ρυθμίσει τις ανοικτές εκκρεμότητες. Μετά από σύντομη εκστρατεία στη Μ. Ασία, έκλεισε ειρήνη με τους καραμανίδες. Σύναψε νέα ειρήνη με τους Ούγγρους και ανανέωσε τις συνθήκες με τις ιταλικές δημοκρατίες, πετυχαίνοντας έτσι να απομονώσει το Βυζάντιο από κάθε πηγή ενισχύσεων. Τότε οι Βυζαντινοί διέπραξαν το μοιραίο λάθος να τον εκβιάσουν απειλώντας να ελευθερώσουν τον Οθωμανό πρίγκιπα που κρατούσαν αιχμάλωτο, ζητώντας την καταβολή χρημάτων. Αμέσως μετά τη ρύθμιση των εκκρεμοτήτων, ο Μωάμεθ έφτασε στο Βόσπορο και οικοδόμησε ένα κάστρο, το Ρούμελη-Χισάρ ή λαιμοκοπιά, κλείνοντάς τον Βόσπορο για τα εχθρικά πλοία. Άρχισε την κατασκευή πολλών κανονιών, διαφόρου διαμετρήματος προκειμένου να καταστρέψει τα χιλιόχρονα τείχη της Πόλης. Έφτασε μπροστά στην Πόλη(Απρίλιος 1453) οδηγώντας ένα στρατό άνω των 100.000 πολεμιστών. Μετά από σύντομη αλλά σκληρή πολιορκία, η Πόλη έπεσε(29/05/1453), ημέρα Τρίτη και επακολούθησε άγρια σφαγή. Ο Μωάμεθ, που είχε εκδηλώσει την επιθυμία του να καταστήσει την Πόλη πρωτεύουσα του κράτους του άρχισε να την ανοικοδομεί, μεταφέροντας πληθυσμούς από άλλες περιοχές. Αργότερα άρχισε μια σειρά από εκστρατείες που οδήγησαν στην κατάλυση του Δουκάτου των Αθηνών, του Δεσποτάτου του Μυστρά, της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας και των φραγκικών ηγεμονιών του Αιγαίου. Μέχρι το 1461 σχεδόν όλος ο γεωγραφικός χώρος του πυρήνα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας είχε ενωθεί ξανά σε ένα νέο κράτος. Ως το τέλος του, λίγο πριν μια εκστρατεία κατά της Ρώμης, έκανε εκστρατείες σε Ασία, Μεσόγειο, Μαύρη Θάλασσα και Βαλκάνια. Αμέσως μετά την Άλωση, έδωσε προνόμια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να μπορέσει να ελέγξει τους χριστιανούς της Αυτοκρατορίας του. Η Πόλις Εάλω(1453) και οι Τούρκοι κάνουν την σφαγή υπερπαραγωγή! Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της Πόλης, από τον Μωάμεθ Β'(07/04-Τρίτη 29/05/1453). Ήταν το τέλος της ήδη εξασθενημένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Α’ Άλωση(1204) από τους Λατίνους και οι έριδες των Παλαιολόγων, οδήγησαν στην συρρίκνωση. Πριν το τέλος ήταν ήδη φόρου υποτελής στον Σουλτάνο(από την κατάληψη της Αδριανούπολης, 1354). Επομένως, ήταν ένα γεγονός αναμενόμενο. Παρόλα αυτά, η Ιστορία, παρά το τετελεσμένο, έχει καταγράψει τον ηρωισμό των πολιορκούμενων, με 1^ο τον Αυτοκράτορά τους. Μετά την Πόλη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε να απειλεί την Βιέννη(τέλη 17^ου αι.). Η Άλωση είναι, για κάποιους ιστορικούς, το τέλος του Μεσαίωνα και η αρχή της Αναγέννησης. Υπάρχουν πηγές για την Άλωση στα ελληνικά, λατινικά, σλάβικα και τούρκικα. Η Κωνσταντινούπολη, τα 1.100 χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, πολιορκήθηκε πολλάκις, αλλά αλώθηκε, πριν το 1453, ΜΟΝΟ από τους Σταυροφόρους(1204). Αυτοί εγκατέστησαν εκεί ένα αδύναμο Λατινικό Βασίλειο. Η υπόλοιπη Αυτοκρατορία, ήταν διαιρεμένη σε βασίλεια. Ένα από αυτά(Αυτοκρατορία της Νίκαιας), ανέκτησε την Πόλη(1261). Για 2 αιώνες, το Βυζάντιο δεχόταν συνεχείς επιθέσεις Λατίνων, Βουλγάρων, Σέρβων και Τούρκων. Το 1453, σ’ αυτό, εκτός από την Πόλη, ανήκε και το μεγαλύτερο τμήμα της Πελοποννήσου(κέντρο ο Μυστράς). Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας(1204) επιβίωσε, αλλά ως ξεχωριστή οντότητα από το Βυζάντιο. Η επιθυμία να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη είχε γίνει έμμονη ιδέα στον Μωάμεθ. Έκανε σχέδια, προσεχτικά, μέρα νύχτα. Πρώτα έκτισε, Β της πόλης, στις ευρωπαϊκές ακτές του Βοσπόρου, στο πιο στενό σημείο, ένα ισχυρό φρούριο(Ρούμελι Χισάρ). Τα κανόνια που εκεί ήταν ό,τι πιο προηγμένο τεχνολογικά τότε. Οι Βυζαντινοί ανησύχησαν, πίστεψαν πια ότι είχε έρθει το τέλος. Η οχύρωση αυτή, μαζί με την προϋπάρχουσα στην απέναντι ασιατική ακτή(Ανατολή-χισάρ) απέκοψε την θαλάσσια επικοινωνία της Κωνσταντινούπολης με τα λιμάνια του Εύξεινου πόντου, στερώντας την  ενίσχυση και τον εφοδιασμό της. Αμέσως μετά, ο Μωάμεθ Β' εισέβαλε στην Πελοπόννησο, για να εμποδίσει τον Δεσπότη του Μοριά, να βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη. Η συνέχεια εδώ. Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος Εξουσίαζε ΜΟΝΟ την Κωνσταντινούπολη, τις πλησιέστερες προς αυτήν εκτάσεις της Θράκης, και το μεγαλύτερο μέρος του Μορέως-μακριά από την Βασιλεύουσα και υπό την κυριαρχία των αδελφών του-. Κατέβαλε γενναιόδωρες προσπάθειες να περισώσει την Αυτοκρατορία. Ως χαρακτήρας διακρινόταν για την ενεργητικότητα και την ανδρεία του. Ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια σε αυτόν τον άνισο αγώνα, μετέφερε στην πόλη όλες τις ποσότητες σιτηρών που ήταν δυνατόν να συγκεντρωθούν και επισκεύασε τα τείχη της πόλης. Η είσοδος του Κεράτιου κόλπου κλείσθηκε με βαριά αλυσίδα, όπως συνέβαινε κάθε φορά σε καταστάσεις πολιορκίας για να αποτραπεί η διείσδυση του εχθρικού στόλου. Η φρουρά της πόλης όμως μόλις έφθανε τις λίγες χιλιάδες. Ο Αυτοκράτορας στράφηκε για βοήθεια στην Δύσης. Σοβαρές στρατιωτικές ενισχύσεις δεν κατέφθασαν ποτέ στην πόλη. Αντί για στρατιωτική βοήθεια ήρθε στην Κωνσταντινούπολη ένας καρδινάλιος, ελληνικής καταγωγής, ο Ισίδωρος-παλαιότερα μέρος στην Σύνοδο της Φλωρεντίας-. Τέλεσε μια λειτουργία στην Αγία Σοφία, όμως αυτό προκάλεσε μεγάλη αναταραχή μεταξύ του πληθυσμού της πόλης. Ένας από τους πιο σημαντικούς βυζαντινούς στρατηγούς του Αυτοκράτορα, ο Λουκάς Νοταράς, είπε: «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν τη μέση τη πόλει φακίολον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν»(σχόλιο: η «προσφορά» της Δύσης στην Ελλάδα). Ο στρατός του Μωάμεθ Β' ήταν τουλάχιστον 150.000 στρατιώτες. Φαίνονταν όμως πολύ μεγαλύτερος. Είχαν συγκεντρωθεί ατελείωτα πλήθη Τούρκων άτακτων, για λεηλασία. Ο στρατός ήταν άριστα εκπαιδευμένος και οργανωμένος και επικρατούσε μεγάλος ενθουσιασμός. Πολυάριθμοι φανατικοί μουσουλμάνοι μοναχοί (δερβίσηδες) και ιερωμένοι κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους στρατιώτες και με κηρύγματα τόνωναν την πολεμική ορμή. Ο Μωάμεθ Β' υπήρξε ο 1^ος στρατιωτικός ηγέτης με πραγματικά οργανωμένο πυροβολικό. Τα γιγάντια ορειχάλκινα κανόνια των Τούρκων είχαν την δυνατότητα να εκτοξεύσουν σε μεγάλη απόσταση τεράστια πέτρινα βλήματα, στων οποίων τα χτυπήματα δεν ήταν δυνατόν να αντισταθούν τα παλαιά τείχη της πόλης. Οι υπόνομοι και οι υπόγειοι διάδρομοι που άνοιγαν οι Τούρκοι κάτω από τα τείχη αποδείχθηκαν εντελώς περιττοί, λόγω των κανονιών. Μέχρι τα τέλη του 19^ου αι. ήταν ορατά σε πολλά σημεία της πόλης τα τεράστια βλήματα, στην ίδια θέση που είχαν πέσει το 1453. Σχετικά με το στρατό των αμυνόμενων, ο Φραντζής(καταμέτρησε κατ’ εντολή του Αυτοκράτορα) αναφέρει 4.773 Ρωμαίους και περίπου 200 ξένους, κυρίως Γενουάτες και Βενετούς. Θα πρέπει να προστεθούν τα οργανωμένα ιταλικά στρατιωτικά σώματα(+1.000 άτομα). Ο συνολικός αριθμός δεν πρέπει να υπερέβαινε τις 8.000. 2 γενουατικά πλοία που μετέφεραν 700 πολεμιστές έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη(26/01/1453). Ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος απένειμε στον αρχηγό τους στρατηγό Ιωάννη Ιουστινιάνη, έμπειρο πολεμιστή, τον τίτλο του πρωτοστάτορος και του ανέθεσε την άμυνα της πόλης. Παρά τη σημαντική αριθμητική διαφορά, η Πόλη προστατευόταν από περίφημα τείχη μήκους +22 km. 07/04 κηρύχθηκε επίσημα η πολιορκία από τον Μωάμεθ Β'. Στις 12 κατέφθασε ο τουρκικός στόλος από την Καλλίπολη. Ήταν ο 1^ος πραγματικά αξιόμαχος οθωμανικός στόλος Στην αρχή της πολιορκίας, ο Αυτοκράτορας πήρε θέση κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, απέναντι από τον Σουλτάνο. Στο πλευρό ο Ιουστινιάνης. Το μεγάλο τουρκικό κανόνι είχε τοποθετηθεί ακριβώς μπροστά και για αυτό οι Βυζαντινοί τοποθέτησαν μεγάλο μέρος του στρατού σε αυτό το μέρος των τειχών. Στις 12/04 ξεκίνησε ο βομβαρδισμός με τα κανόνια, που συνεχίστηκε αδιάκοπα σε όλη την πολιορκίας. Οι Βυζαντινοί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους κανόνια-πολύ κατώτερα από τα τουρκικά-, τα οποία είχαν τοποθετήσει πάνω στα τείχη. Γρήγορα διαπίστωσαν ότι κάθε βολή τους προκαλούσε ρωγμές στα ίδια τα τείχη. Ωστόσο, η άμυνα τις πρώτες βδομάδες διεξάγονταν με επιτυχία. Στις 18/04 αποκρούστηκε με επιτυχία η 1^η συντονισμένη τουρκική έφοδος και το ηθικό των Βυζαντινών αναπτερώθηκε. Στις 20/04 σημειώθηκε ένα αναπάντεχα ευχάριστο γεγονός για τους πολιορκημένους: 3 γενουατικά πλοία και ένα βυζαντινό, μετά από νικηφόρα σύγκρουση με αριθμητικά υπέρτερο τουρκικό στόλο, ήλθαν να ενισχύσουν τους Βυζαντινούς. Ο σουλτάνος αναστατώθηκε από την ναυμαχία αυτή που προχώρησε έφιππος στην θάλασσα. Αυτό ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για την ψυχολογία των πολιορκημένων, οι οποίοι πίστευαν ότι η ευνοϊκή έκβαση της πολιορκίας ήταν πλέον ορατή. Στις 22/04, ο τουρκικός στόλος, ύστερα από επιχείρηση της προηγούμενης νύχτας, κατάφερε να διεισδύσει εντός του Κεράτιου κόλπου. Για τον σκοπό είχε κατασκευαστεί στην κοιλάδα μεταξύ των λόγγων, ένα είδος ξύλινης εξέδρας, επάνω από την οποία σύρθηκαν τα οθωμανικά πλοία, που είχαν τοποθετηθεί πάνω σε τροχούς. Για να μη γίνει αντιληπτό το εγχείρημα, τα κανόνια βομβάρδιζαν ακατάπαυστα το χερσαίο τείχος. Ο στόλος των Βυζαντινών και των Ιταλών συμμάχων, που στάθμευε εντός του Κεράτιου κόλπου, βρέθηκε ανάμεσα σε 2 πυρά και η κατάσταση της Πόλης έγινε κρίσιμη. Τότε οργανώθηκε σχέδιο για να πυρποληθεί ο τουρκικός στόλος με υγρό πυρ την επόμενη νύχτα, όμως το σχέδιο προδόθηκε και δεν πραγματοποιήθηκε(σχόλιο: ο ρόλος της προδοσίας στην ελληνική ιστορία). Η άμυνα της Πόλης εξασθενούσε, καθώς έπρεπε να τοποθετηθούν δυνάμεις στο τείχος του Κερατίου που ως τότε δεν είχε ανάγκη από ιδιαίτερη περιφρούρηση. Στο μεταξύ στη βυζαντινή πρωτεύουσα είχε γίνει ιδιαίτερα αισθητή η έλλειψη τροφίμων. Οι πολεμιστές είχαν αρχίζει να κουράζονται με τις αλλεπάλληλες εχθρικές επιθέσεις. Βενετοί και Γενουάτες διαπληκτίζονταν κατηγορώντας οι 1^οι τους δεύτερους για συνεργασία με τον εχθρό. Υπήρχαν φήμες ότι οι Γενουάτες του Γαλατά, ανέγγιχτος από τους Τούρκους σε όλη την πολιορκία, βοηθούσαν τον Σουλτάνο. Πολλοί Βυζαντινοί και ξένοι συμβούλευαν τον Αυτοκράτορα να διαφύγει, όμως ο Κωνσταντίνος με θάρρος και αξιοπρέπεια απέρριπτε την ταπεινωτική αυτή λύση. Ο συνεχής βομβαρδισμός της πόλης, για αρκετές βδομάδες, εξάντλησε εντελώς τον πληθυσμό, που όλος, προσπαθούσε να αποκαταστήσει τις πολυάριθμες ρωγμές του τείχους. Η πολιορκία είχε ήδη διαρκέσει 50 μέρες. Ταυτόχρονα στο οθωμανικό στρατόπεδο επικρατούσαν φήμες, πιθανόν ψεύτικες, για την πιθανή άφιξη πολυάριθμου χριστιανικού στόλου από τη Δύση, κάτι που ανάγκασε τον Μωάμεθ να εντείνει την προσπάθεια για κατάληψη της πόλης. Στις 21/05, ο Σουλτάνος έστειλε πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη. Ζητούσε την παράδοσή της, με την υπόσχεση να επιτρέψει στον Αυτοκράτορα και σε όσους το επιθυμούσαν να φύγουν με τα υπάρχοντά τους. Επίσης, θα αναγνώριζε τον Κωνσταντίνο ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου. Τέλος, εγγυόταν για την ασφάλεια του πληθυσμού που θα παρέμενε στην Πόλη. Οι αντιπροτάσεις του Κωνσταντίνου διαπνέονταν από πνεύμα αξιοπρέπειας και αποφασιστικότητας. Δέχονταν να πληρώσει υψηλότερους φόρους υποτέλειας και να παραμείνουν στα χέρια των Τούρκων όλα τα κάστρα και τα εδάφη που είχαν κατακτήσει. Για την Κωνσταντινούπολη όμως δήλωσε: «Το να σου (παρα)δώσω όμως την πόλη ούτε σε εμένα επαφίεται ούτε σε άλλον από τους κατοίκους της• διότι με κοινή απόφαση οι πάντες θα αποθάνουμε αυτοπροαίρετα και δεν θα υπολογίσομε τη ζωή μας.» Ύστερα από την αποτυχημένη προσέγγιση, ο Μωάμεθ Β' κάλεσε πολεμικό συμβούλιο και κατόπιν έβγαλε λόγο προς τους στρατιώτες, ζητώντας του θάρρος και σταθερότητα. Τόνισε ότι υπάρχουν 3 προϋποθέσεις για έναν επιτυχή πόλεμο: η επιθυμία(για τη νίκη), η ντροπή(για την ήττα) και η υπακοή στους ηγέτες. Δήλωσε με όρκο πως ο ίδιος ήθελε μόνο τα τείχη και τα οικοδομήματα της πόλης και πως αφήνει στο στρατό όλα τα άλλα. Υπογράμμισε πως υπάρχουν θησαυροί μέσα στα κτήρια και κυρίως στις εκκλησίες και θα επωφεληθούν από τον εξανδραποδισμό των κατοίκων-ανάμεσά τους πολλές νέες γυναίκες-. Τέλος διέταξε νηστεία και προσευχή. Η επίθεση ορίστηκε για την νύχτα της 29^ης Μαΐου. Στις 28/05 συντελέστηκε μεγάλη ακολουθία στην Αγία Σοφία, η τελευταία χριστιανική ακολουθία που πραγματοποιήθηκε εκεί, την οποία παρακολούθησε πλήθος αξιωματούχων και πιστών. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ' σε λόγο προς τον λαό του, τον προέτρεψε να αντισταθεί γενναία, λέγοντας ότι οι Τούρκοι «υποστηρίζονται από όπλα, ιππικό, πυροβολικό και την αριθμητική τους υπεροχή, εμείς όμως στηριζόμεθα πρώτα στον Θεό και Σωτήρα μας και κατόπιν στα χέρια μας και στην δύναμή μας που μας έχει χαρίσει ο ίδιος ο Θεός». Ο Κωνσταντίνος ολοκλήρωσε την ομιλία του ως εξής: «Γνωρίσατε λοιπόν τούτο: Εάν ειλικρινά υπακούσετε ό,τι σας διέταξα, ελπίζω ότι, με τη βοήθεια του Θεού, θα αποφύγουμε τη δίκαιη τιμωρία Του, που κρέμεται επάνω μας.» Την Τρίτη 29/05(01.00-02.00), εκδηλώθηκε γενική τουρκική επίθεση. Μόλις δόθηκε το σύνθημα η Πόλη υπέστη συνδυασμένη επίθεση από 3 πλευρές συγχρόνως. Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να αποκόψουν τις υπόγειες σήραγγες απ' όπου οι Τούρκοι προσπάθησαν να περάσουν κάτω από τα τείχη. Παρόλο που στις επιθέσεις ήταν περισσότεροι αριθμητικά, οι Βυζαντινοί τους απώθησαν αρκετές φορές προκαλώντας τους τρομερές απώλειες. Οι 2 πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν. Όμως ο Μωάμεθ Β' οργάνωσε πολύ προσεκτικά την 3^η  και τελευταία. Με επιμονή οι Τούρκοι επιτέθηκαν κατά του μέρους των τειχών κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού(Πέμπτον), όπου πολεμούσε και ο Αυτοκράτορας. Ένας από τους κύριους υπερασπιστές της πόλης, ο Γενουάτης Ιουστινιάνι, τραυματίστηκε σοβαρά και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Αυτή η απώλεια υπήρξε ανεπανόρθωτη. Στα τείχη δημιουργούνταν συνεχώς ρήγματα και ο Αυτοκράτορας, πολεμώντας ως απλός στρατιώτης, έπεσε στην μάχη. Δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες για τον θάνατο του και για τον λόγο αυτό ο θάνατός του έγινε γρήγορα θέμα ενός θρύλου που έχει συσκοτίσει την ιστορική πραγματικότητα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να σπάσουν τη γραμμή άμυνας των τειχών, παρά μόνο όταν από εσωτερική προδοσία μπήκαν από την Κερκόπορτα και περικύκλωσαν τους αμυνόμενους. Η πολιορκία κράτησε περίπου 3 μήνες. Τελικά, ο Μωάμεθ κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη(Τρίτη 29/05/1453(αποφράς ημέρα)). Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου οι Τούρκοι όρμησαν στην πόλη, αρχίζοντας μαζικές λεηλασίες. Μεγάλο πλήθος πολιτών κατέφυγε στην Αγία Σοφία, για ασφάλεια. Αλλά οι Τούρκοι διέρρηξαν την κεντρική πύλη και όρμησαν στην εκκλησία όπου έσφαξαν το πλήθος. Την ημέρα της πτώσης, ή την επόμενη, ο Σουλτάνος εισήλθε επίσημα στην πόλη και πήγε στην Αγία Σοφία, όπου προσευχήθηκε. Κατόπιν ο Πορθητής εγκαταστάθηκε στα αυτοκρατορικά ανάκτορα των Βλαχερνών. Δόθηκε διαταγή για τριήμερη λεηλασία της πόλης. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ουσιαστικά έπαυσε μετά την 1^η μέρα. O ιστορικός Μιχαήλ Δούκας αναφέρει πως ο σουλτάνος επιφύλαξε για τον εαυτό του τα οικοδομήματα και τα τείχη της πόλης, αφήνοντας τα υπόλοιπα αγαθά, τους αιχμαλώτους και τα λάφυρα στη διάθεση των στρατευμάτων. Ο άμαχος πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης θανατωνόταν χωρίς διάκριση. Οι εκκλησίες με επικεφαλής την Αγία Σοφία, και τα μοναστήρια με όλο τους τον πλούτο λεηλατήθηκαν και βεβηλώθηκαν, ενώ οι ιδιωτικές περιουσίες έγιναν αντικείμενο αρπαγής και λαφυραγωγίας. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών χάθηκαν αναρίθμητοι πολιτιστικοί θησαυροί. Πολύτιμα βιβλία κάηκαν, κομματιάστηκαν ή πουλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές. Ο ιστορικός Κριτόβουλος, που ανήκε στο οθωμανικό στρατόπεδο, αναφέρει ότι δεν υπήρξε στοιχειώδης οίκτος κατά τις λεηλασίες και η πόλη ερημώθηκε ολοσχερώς. Συνέπειες Άλωσης Η Ορθόδοξη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε πια να υφίσταται. Στην θέση της ιδρύθηκε και αναπτύχθηκε η Μωαμεθανική Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από την Αδριανούπολη στην Κωνσταντινούπολη που ονομάστηκε από τους Τούρκους Istanbul(από τη φράση εις την πόλιν) και παρέμεινε έδρα του κράτους ως την οριστική κατάλυσή(1922). O Μωάμεθ Β' απέσπασε από τους Φράγκους την Αθήνα(1456) και έχτισε ένα τέμενος-σύμβολο της κατάκτησης της πόλης κάτω από τον Ιερό Βράχο. Λίγο  αργότερα υπέταξε όλες τις ελληνικές περιοχές-και την Πελοπόννησο-. Ο Παρθενώνας, τότε εκκλησία της Θεοτόκου, μετατράπηκε με διαταγή του σε τζαμί. Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας περιήλθε στην εξουσία των Οθωμανών(1461) όπως και τα τελευταία υπολείμματα του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης σηματοδότησε την έναρξη της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα. Θρύλοι και παραδόσεις για την Άλωση Η θυσία του τελευταίου Αυτοκράτορα και το γεγονός ότι δεν διασώθηκαν πληροφορίες για τις τελευταίες του στιγμές, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολυάριθμους θρύλους, με κύριο αυτόν του «μαρμαρωμένου βασιλιά», που περιμένει την στιγμή να ανακτήσει την Αυτοκρατορία του. Μια λαϊκή παράδοση, Μια λαϊκή χριστιανική παράδοση, αναφέρει ότι τη στιγμή που διέρρηξαν οι Τούρκοι την πύλη της Αγίας Σοφίας τελούνταν Θεία Λειτουργία και ο ιερέας τη στιγμή που είδε τους μουσουλμάνους να ορμούν στους πιστούς, εισήλθε και εξαφανίσθηκε μέσα στον τοίχο, πίσω από το Άγιο Βήμα, που άνοιξε μπροστά του κατά τρόπο μαγικό. Λεγόταν ότι οι χριστιανοί θα ανακαταλάβουν την Πόλη, ο ιερέας θα βγει από τον τοίχο, για να συνεχίσει την Λειτουργία. Άλλος θρύλος λέει ότι ο Κων/νος Παλαιολόγος είχε στο ένα χέρι 6 δάκτυλα και αν βρεθεί ένας Έλληνας με 6 δάκτυλα, τότε ο Αυτοκράτορας θα ανακτήσει την Βασιλεύουσα και την Αυτοκρατορία. Ο Αμερικανός ιστορικός Gosvernor(τέλη 19^ου αι.), ανέφερε ότι στην συνοικία Αμπού Βέφα της Πόλης, υπήρχε ένας χαμηλός ανώνυμος τάφος, τον οποίο οι Ρωμιοί τιμούσαν ως τάφο του Κων/νου και τον χρησιμοποιούσαν κρυφά ως τόπο λατρείας. Όταν το έμαθαν οι Τούρκοι, επενέβησαν και επέβαλλαν τιμές, ερημώνοντας ταυτόχρονα το μέρος.