Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ(θέλουν να μας εξαφανίσουν, γι’ αυτό έχουμε υπουργείο φωτοτυπίας)

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ(θέλουν να μας εξαφανίσουν, γι’ αυτό έχουμε υπουργείο φωτοτυπίας)

Η διετία Διαμαντοπούλου στο Υπουργείο Παιδείας, κάποτε Εθνικής, από το 2009 Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης και… Φωτοτυπίας(2011-2), απέδειξε σε όλους το σχέδιο διάλυσης της παιδείας, για να αποτελειώσουν το έθνος. Δεν είναι τυχαίες οι εκπομπές τύπου 1821 ή οι «προσωπικότητες» τύπου Ρεπούση, Βερέμης, Τατσόπουλος, Δραγώνα, Φραγκουδάκη ή, να μην ξεχνάμε, η υπόθεση Χαρά Νικοπούλου με την διάλυση της παιδείας στον βωμό της νέας κατάστασης που θέλουν να διαμορφώσουν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης-τιμωρίας(επειδή είμαστε Έλληνες-το λένε οι Γερμανοί πια-). Τότε στην τουρκοκρατία το έθνος το έσωσε η παιδεία. Προσωπικότητες σαν τον Αδαμάντιο Κοραή, που πέθανε στις 25/03/1833. Έλεγε αυτός για την παιδεία:

·           «Η εκπαίδευση των παιδιών είναι απ' τα πιο απαραίτητα κι από τα πρώτα καθήκοντα των γονιών.»

·           «Μικρότερο κακό είναι η αγραμματοσύνη, παρά η κακή και χωρίς μέθοδο εκπαίδευση. Είναι βέβαιο πως ανάμεσα στους αγράμματους ευκολότερα βρίσκει κανείς άνθρωπο ενάρετο, παρά ανάμεσα σ' εκείνους που εκπαιδεύτηκαν χωρίς σωστή μέθοδο.»

·           «Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο.»

Αδαμάντιος Κοραής(1748-1833). Έλληνας φιλόλογος με βαθιά γνώση του ελληνικού πολιτισμού και ένας από τους ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΥΣ εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Ένθερμος υποστηρικτής της καθαρεύουσας. Καταγόταν από εμπορική οικογένεια της Χίου, με έντονη κλίση στα γράμματα. Έδειξε ενδιαφέρον για την μόρφωση από παιδί και ήρθε σε επαφή με τις ξένες γλώσσες στην Σμύρνη, χάρη στην διδασκαλία του Bernhard Keun, Ολλανδού ιερέα που ζούσε εκεί, στον οποίον ο Κοραής δίδασκε ελληνικά ως αντάλλαγμα για την εκμάθηση ξένων γλωσσών. Επιθυμία της οικογένειάς του ήταν να ασχοληθεί με το εμπόριο. Γι’ αυτό ο Κοραής(1771), σε μια συμβιβαστική λύση με τους γονείς του, πήγε στο Άμστερνταμ, όπου, παράλληλα με τις οικογενειακές επιχειρήσεις, θα μπορούσε να διευρύνει τους ορίζοντές του και να αποκτήσει την επιθυμητή πνευματική καλλιέργεια. Η απόπειρά του να ασχοληθεί με το εμπόριο απέτυχε και επέστρεψε από το Άμστερνταμ στην Σμύρνη(1777), από όπου ξαναέφυγε για ιατρικές σπουδές στο Montpellier  της Γαλλίας(1798). Λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα του(1783), η μητέρα του αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες(1784). Για βιοπορισμό, έκανε μεταφράσεις στα γαλλικά από αγγλικά και γερμανικά βιβλία(π.χ. ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ του Ρώσου μητροπολίτη Πλάτωνος και ΚΛΙΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ του Γερμανού ιατροφιλοσόφου Selle. Το 1788, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, για να ασχοληθεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με τα γράμματα και την εθνική αφύπνιση. Ενώ δέχθηκε την γαλλική υπηκοότητα, η συνείδησή του παρέμεινε ΚΑΘΑΡΑ ελληνική. Στο Παρίσι συνέχισε να κάνει μεταφράσεις ιατρικών κυρίως βιβλίων στα γαλλικά, αλλά άρχισε να γράφει και βιβλία για την κατάσταση του Ελληνισμού. Με την ΑΔΕΡΦΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ αντιτάχθηκε στις συντηρητικές θέσεις της ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ, η οποία αντιδρούσε στον Διαφωτισμό και την πνευματική πρόοδο και υποστήριζε την οθωμανική κυριαρχία. Με τα ποιήματα ΑΣΜΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΡΙΟΝ και ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΡΙΟΝ προσπάθησε να τονώσει τις ελπίδες των Ελλήνων για την Απελευθέρωση και να ενισχύσει την αγωνιστική διάθεση, σε μια εποχή που η εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο(1798) δημιουργούσε ΜΕΓΑΛΕΣ προσδοκίες για ενδεχόμενη γαλλική βοήθεια στην Ελλάδα. Αποτέλεσμα αυτών των προσδοκιών ήταν το κείμενό του ΥΠΟΜΝΜΗΜΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Επηρεασμένος από τις φιλελεύθερες ιδέες του Διαφωτισμού, με τα κείμενά του μαχόταν υπέρ της πνευματικής αναγέννησης της Ελλάδας. ΚΥΡΙΟ μέλημά του η πνευματική ανάπτυξη του Έθνους, την οποία θεωρούσε ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για Ελευθερία και Ανεξαρτησία. Στην ανανέωση της παιδείας, προσπάθησε να συμβάλλει ΚΑΙ σε πρακτικό επίπεδο, με φιλολογικές εκδόσεις αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων στην σειρά ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ και θεωρητικά, στα προλεγόμενα στις εκδόσεις του, τους ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΥΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΗΣ. Άρχισε τις εκδόσεις του, με τους ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ του Θεόφραστου(1799). Το 1800, τύπωσε το ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ, ΥΔΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΙΩΝ του Ιπποκράτη(βραβεύθηκε το 1810) και το 1804 τα ΑΙΘΙΟΠΙΚΑ του Ηλιοδώρου(η 1^η ελληνική πραγματεία στο είδος του μυθιστορήματος). Μετά το 1805, ενέταξε τις εκδόσεις του στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ(ως το 1827, με χορηγία των αδερφών Ζωσιμά). Σ’ αυτή εξέδωσε, μεταξύ άλλων: τους ΒΙΟΥΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥΣ του Πλουτάρχου, τους ΛΟΓΟΥΣ του Ισοκράτη, τις 4 πρώτες ραψωδίες της ΙΛΙΑΔΑΣ, Γαληνό, Στράβωνα, Μάρκο Αυρήλιο, τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ και τα ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ του Αριστοτέλη, τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα. Ο Κοραής ασχολήθηκε ΚΑΙ με το θεολογικό κομμάτι της επιμόρφωσης των Ελλήνων. Ήταν πιστός χριστιανός ορθόδοξος, αλλά πίστευε ότι, εξαιτίας του μοναχισμού και της έλλειψης παιδείας, η Εκκλησία είχε παρεκκλίνει από την αρχική πίστη των Αποστόλων. Επεδίωκε μια μεταρρύθμιση βασισμένη στην επιμόρφωση των υπόδουλων Ελλήνων, εξ ου και ο χαιρετισμός του για την ίδρυση της Αθωνιάδας Σχολής. Η προσπάθειά του επηρεάστηκε από τον Διαφωτισμό και προτεσταντικά θεμέλια(ασκούσε βέβαια κριτική και στις προτεσταντικές εκκλησίες). Επεδίωξε μεταρρύθμιση για την Ορθόδοξη Εκκλησία, βασισμένη στον προτεσταντισμό. Ο Κοραής παρότρυνε τους ιερείς να εξηγούν την Αγία Γραφή στους πιστούς μέσα στους ναούς, γιατί, όπως έλεγε, «αν και είναι έργον αυτού του Θεού» έχει φθαρεί από την επίδραση της ανθρώπινης κακίας ώστε «η σημερινή θρησκεία δεν είναι πλέον η αυτή και απαράλλακτος θρησκεία, καθώς εξήλθεν από τας χείρας του Ιησού». Ήταν θερμός υποστηρικτής της διδαχής της Αγίας Γραφής. Σε γράμμα του στον Μητροπολίτη Ιγνάτιο της Oυγγροβλαχίας, έγραφε «Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχή εμπορεί να σώση την αυτονομίαν του Γένους». Η γενική κατάπτωση των Ελλήνων, ως προς την πίστη τους και το γεγονός ότι τα κηρύγματα αναφέρονταν ΜΟΝΟ σε ηθικά διδάγματα, παραλείποντας την ορθόδοξη δογματική διδασκαλία, υποκίνησε κληρικούς και θρησκευόμενους της εποχής, να εκδώσουν θρησκευτικά βιβλία με σκοπό την κατήχηση των πιστών περί του δόγματος, της λατρείας και του ήθους. Σύμφωνα με τον μητροπολίτη Νεκτάριο Πενταπόλεως «εντός της Ελληνικής Ορθοδοξίας η 1^η σημαντική προσπάθεια εις τον τομέα αυτόν [δηλ. την κατήχηση του λαού] οφείλεται εις τον μεγάλον διδάσκαλον του Γένους Αδαμάντιον Κοραήν». Ο Κοραής καταπολέμησε την τότε κοινή αντίληψη ότι η κατήχηση των χριστιανών είναι περιττή και αναζήτησε διαθέσιμα έργα ορθόδοξης κατήχησης. Καλύτερο αυτών η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ του μητροπολίτη Μόσχας Πλάτωνα, ο οποίος(το είχε συντάξει το 1765 κατόπιν αιτήματος του Μεγάλου Δούκα και μετέπειτα Τσάρου της Ρωσίας Παύλου). Ο Κοραής το μετέφρασε από τα γερμανικά στα ελληνικά, το εμπλούτισε με αγιογραφικές παραπομπές και σημειώσεις και το διέθεσε στο κοινό(1772). Σύμφωνα με τον Νεκτάριο Πενταπόλεως, «αι πολλαί υποσημειώσεις, άπασαι του Αδ. Κοραή, αποκαλύπτουσαι την βαθείαν γνώσιν των θεμάτων του Χριστιανισμού υπό του μεγάλου αυτού διδασκάλου του Γένους». Η κατήχηση αυτή διαδόθηκε ευρύτατα μεταξύ των Ελλήνων Ορθοδόξων και όταν απέκτησε την ανεξαρτησία του το ελληνικό κράτος τυπώθηκε επανειλημμένα στην Αθήνα «με έγκρισιν της Ιεράς Συνόδου και του επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Υπουργείου [...] προς χρήσιν των απανταχού Γυμνασίων και Σχολείων». Η εμπλουτισμένη από τον Κοραή ΚΑΤΗΧΗΣΗ αποδείχτηκε «ωφελιμοτάτη δια τους κατά πρώτον εξερχόμενους από της πλήρους αγνοίας Έλληνας». Ακολούθησαν ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ για εκπαιδευτικά ιδρύματα ΚΑΙ του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πάντως το σύγγραμμα του Κοραή ΣΥΝΕΚΔΗΜΟΝ ΙΕΡΑΤΙΚΟΝ, για την δεισιδαιμονία, την τιτλομανία, την ηθική κατάπτωση μέρους του κλήρου, δεν είχε απήχηση. «O φίλαρχος ιερωμένος καταντά εις φονικόν τύραννον, ο φιλόπλουτος εις αισχροκερδή γόητα και ο φιλήδονος γίνεται ίππος θηλυμανής». Συνιστούσε την μετάφραση της Αγίας Γραφής και την ανακαίνιση των ναών. Το βιβλίο καταδικάστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο(1839). Ο Κοραής ήταν ένθερμος οπαδός της ανεξιθρησκίας. Στα ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ των εκδόσεών του των αρχαίων συγγραφέων έκανε προτάσεις για την παιδεία, το περιεχόμενο των μαθημάτων, τα εγχειρίδια και τις μεθόδους της διδασκαλίας και κυρίως την γλώσσα, ΒΑΣΙΚΟ μέλημα των λογίων κατά την περίοδο του Διαφωτισμού. ΒΑΣΙΚΕΣ του ιδέες: η ανάγκη «μετακένωσης» της δυτικής παιδείας στην Ελλάδα και ο εκσυγχρονισμός της διδασκαλίας(αλληλοδιδακτική μέθοδος, αποφυγή της χρήσης της αρχαίας γλώσσας στην διδασκαλία και την συγγραφή νέων εγχειριδίων γραμματικής και λεξικών, για τα οποία κατέθετε συγκεκριμένες προτάσεις). Για την εφαρμογή των ιδεών του συμμετείχε στην ομάδα των λογίων που ίδρυσαν(1811) το περιοδικό ΕΡΜΗΣ Ο ΛΟΓΙΟΣ, στο οποίο αρθρογραφούσε συχνά. ΚΥΡΙΟΣ στόχος του: η διαμόρφωση ενός γλωσσικού οργάνου κατάλληλου για την πνευματική ανάπτυξη. Κράτησε ενδιάμεση στάση στις 2 αντίρροπες τάσεις της εποχής(αποκλειστική χρήση της ομιλούμενης γλώσσας και επαναφορά της αρχαίας). Βάση του ήταν η ομιλούμενη γλώσσα, για την οποία πρότεινε τον «καθαρισμό» από ξένες και ιδιωματικές λέξεις και την γενικότερη «διόρθωση» από τους λογίους. Οι υποδείξεις του οδήγησαν στην δημιουργία της καθαρεύουσας. Γι’ αυτές δέχθηκε επικρίσεις τόσο από τους υποστηρικτές της αρχαΐζουσας όσο και από τους υποστηρικτές της ομιλούμενης γλώσσας. Κράτησε ΑΡΝΗΤΙΚΗ στάση στην Επανάσταση του 1821, μόνο και μόνο γιατί θεωρούσε ότι ΔΕΝ είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για την επίτευξη αυτονομίας. Όμως προσπάθησε να βοηθήσει με όλα τα μέσα: αλληλογραφούσε με φιλέλληνες πολιτικούς και έγραφε άρθρα σε ξένα έντυπα για να την προβάλει. Μετά την Απελευθέρωση εναντιώθηκε στον, γνωστό από παλιά, Καποδίστρια, που θεωρούσε αυταρχικό(συγκέντρωση όλων των εξουσιών στο πρόσωπό του). Του έκανε αντιπολίτευση με κείμενα που δημοσίευε με ψευδώνυμο. Έτσι, θεωρήθηκε και ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του. Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 84 ετών. Μετά τον θάνατό του(1833) εκδηλώθηκαν εναντίον του αντιδράσεις(για τις πολιτικές και γλωσσικές του ιδέες). Τα οστά του εστάλησαν στην Ελλάδα(1877) και ετάφη στην Αθήνα.