Η ΠΑΤΑΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ(ξεριζώνει τα ζιζάνια των μεσαζόντων και της ακρίβειας που αυτοί προκαλούν)

Η ΠΑΤΑΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ(ξεριζώνει τα ζιζάνια των μεσαζόντων και της ακρίβειας που αυτοί προκαλούν)

Η πατάτα, επιτέλους, δείχνει τον δρόμο. Ξεριζώνει την ακρίβεια. Μια συλλογική κίνηση, που δείχνει ότι οι μεσάζοντες και η ακρίβεια καταπολεμιούνται. Το κράτος και οι μηχανισμοί του(οι σύγχρονοι τσιφλικάδες) έχουν πελαγώσει και δεν ξέρουν τι να πουν στα ΜΜΕ. Το «κίνημα της πατάτας» εξαπλώνεται σε όλα τα αγαθά. Οι παραγωγοί το είχαν πει, όταν οι πολιτικάντηδες απειλούσαν για λιμό, αν δεν ψηφιστούν τα νέα, μέχρι τα επόμενα, μέτρα και χρεοκοπήσουμε(το γνωστό τροπάρι του εκβιαστή-υπαλλήλου του Βερολίνου). Η πατάτα είχε εισαχθεί στον ελλαδικό χώρο, πριν το 1821, πρώτα μόνο στα Ιόνια Νησιά(Κέρκυρα, 1800). Η Ιόνιος Πολιτεία ενδιαφέρθηκε για την διάδοσή της, με βάση έγγραφο του 1801. Οι Γάλλοι την έφεραν στο νησί(σπόρους για καλλιέργεια). Ο Γεώργιος Παραμυθιώτης εξέδωσε (1817) φυλλάδιο για την «Καλλιέργεια των Γεωμήλων(= πατάτα)». Ο Γρηγόριος Παλαιολόγος εξέδωσε(1808) στο Παρίσι το βιβλίο «Ερμηνεία της καλλιέργειας των γεωμήλων». Ο Καποδίστριας, ως κυβερνήτης, της αυτόνομης και μετά ανεξάρτητης Ελλάδας, ενδιαφέρθηκε για την πατάτα, ως μέσο εκσυγχρονισμού της γεωργίας. Από επιστολή του, πριν αναλάβει τις τύχες της Ελλάδας(11/11/1827) δείχνει το ενδιαφέρον του αυτό. Ο κόντες ζήτησε από τον Γάλλο Pictet(είχε ειδικές γνώσεις) τεχνογνωσία και σπόρους. 16 μέρες μετά την άφιξή του στην Αίγινα(προσωρινή πρωτεύουσα Ελλάδας), ο Καποδίστριας, ζήτησε από τον αδερφό του Βιάρο(επιστολή) στην Κέρκυρα, μια «καλή ποσότητα γεωμήλων» από εκεί ή την Ζάκυνθο για τα χωράφια που ετοίμαζε και περίμενε ένα φορτίο και από το Liverpool. Η πατάτα ήρθε στην Ελλάδα, με την υλική συνδρομή φιλελλήνων, όπως ο Εϋνάρδος(Ελβετός τραπεζίτης), ως επισιτιστική βοήθεια. Επειδή το φορτίο από το Liverpool αργούσε, η σπορά της πατάτας άρχισε με τις ποσότητες από την Κέρκυρα και την Σύρο. Την 1^η βδομάδα των εργασιών(23-28/01/1828) εργάζονταν στα χωράφια 500-600 εργάτες και την επόμενη 1.200-1.500. Η «Γενική Εφημερίδα του Κράτους» έγραφε(15/02/1828) ότι αυξάνει η φύτευση πατάτας η οποία «ήνοιξεν εις τους πτωχούς βέβαιον και φιλάνθρωπον καταφύγιον της αθλιότητος και της δυστυχίας των». Στις πρώτες εργασίες για την προώθηση της νέας καλλιέργειας βοήθησε ο ιρλανδός Stevenson, ο οποίος ζούσε στην Ελλάδα και φαίνεται ότι είχε γεωπονικές γνώσεις τις οποίες εθελοντικά έθεσε στη διάθεση του κυβερνήτη. Στις 02/06/1828, έφτασε από την Αλεξάνδρεια στην Αίγινα, ένα φορτίο πατάτας, που μοιράστηκε στους φτωχούς γιατί είχε περάσει η εποχή της σποράς(οι άνθρωποι τότε λιμοκτονούσαν, λόγω των καταστροφών του πολέμου της Ανεξαρτησίας). Τα πρώτα φυτά φύτρωσαν, αρχές Μαΐου, στην Αίγινα και τον Πόρο και ο Καποδίστριας(παρακολουθούσε το εγχείρημα) το ανακοίνωσε στον Stevenson. Μέσα στο 1828, η πατάτα καλλιεργήθηκε πειραματικά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας (έκταση πολύ μικρότερη από σήμερα), όπως η Αργολίδα και η Μεσσηνία. Ο Stevenson, αναχώρησε από την Ελλάδα, λόγω ασθενείας, περίπου τον Ιούλιο του 1828. Την καλλιέργεια της πατάτας, ανέλαβε ο Κρατερός, ο οποίος είχε σπουδάσει στην σχολή της Roville, την πρώτη γεωργική σχολή της Γαλλίας. Το 1829 ο Καποδίστριας ιδρύει στην Τίρυνθα το «Γεωργικό Σχολείο» με τη βοήθεια του Εϋνάρδου. Ο πρώτος διευθυντής αυτού, ο γεωπόνος Γρηγόριος Παλαιολόγος, ο οποίος είχε σπουδάσει σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, συνέχισε πιο συστηματικά τη διάδοση της καλλιέργειας της πατάτας. Ο ίδιος το 1828 είχε εκδώσει στο Παρίσι βιβλίο περί πατάτας με δαπάνες της εκεί Φιλελληνικής Εταιρείας. Ο θρύλος λέει, αλλά από τα παραπάνω προκύπτει ότι είναι ένα ωραίο παραμύθι, ότι, όταν εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, ο Καποδίστριας, προσπάθησε να δώσει πατάτες στους χωρικούς, που -φιλύποπτοι και συντηρητικοί όπως ήταν- τις πέταξαν. Ο Καποδίστριας, όμως, ήξερε πολύ καλά τους συμπατριώτες του και -μιμούμενος το Φρειδερίκο το Μέγα της Πρωσίας και τον Parmentier της Γαλλίας, που είχαν μεταχειριστεί παρόμοια κόλπα- περιέφραξε το μέρος όπου ήταν αποθηκευμένες οι πατάτες κι έβαλε σκοπούς να τις φυλάνε μέρα νύχτα. Μέσα σε μια εβδομάδα δεν είχε μείνει ούτε μια πατάτα... Λόγω της φτώχειας που μάστιζε τους Έλληνες, δεν θα υπήρχε περίπτωση, όσο και περίεργη να τους φαινόταν η πατάτα ως είδος, να μην την δοκιμάσουν! Πάνε να μας γυρίσουν εκεί, στην εποχή της Τουρκοκρατίας και των Βαυαρών. Ας μην τους αφήσουμε! Το «κίνημα της πατάτας» και των άλλων τροφίμων και αγαθών είναι η αρχή. Να μην έχει τέλος σύντομα και αίσιο για τους μεσάζοντες.