Οι τραπεζίτες παίζουν τους Νέρωνες καθώς η Ευρώπη καίγεται

Οι τραπεζίτες παίζουν τους Νέρωνες καθώς η Ευρώπη καίγεται

Του Simon Jenkins Την ώρα που η Ρώμη καίγονταν, ο Νέρων φορούσε τα καλά του και έπαιζε την λύρα του. Μετά έκαιγε και μερικούς Χριστιανούς στην πυρά, για να ζωντανέψει το γλέντι του. Ο λαός φορολογούνταν για να ικανοποιήσει τις υπερβολές του, αλλά αυτός τον ηρεμούσε προσφέροντάς του σαδιστικά θεάματα. Έβαζε τα λιοντάρια να τρώνε δούλους, ντυμένους με τομάρια ζώων. Και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Όταν αυτοκτόνησε, λέγεται πως είπε «ω, τι καλλιτέχνη χάνει ο κόσμος». Μου αρέσουν οι Ολυμπιακοί, αλλά δυστυχώς τα ΜΜΕ παρέχουν μια ηλιθιώδη κάλυψή τους. Ποτέ στο παρελθόν, το BBC, δεν τάισε τόσο εθνικιστικό όπιο στον βρετανικό λαό. Πρέπει άραγε να αγνοήσουμε την πυρκαγιά που μαίνεται, για όσο διάστημα διαρκούν οι αγώνες; Το περασμένο Σαββατοκύριακο, σε ένα μικρό νησί στις ακτές του Schleswig-Holstein, ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Tim Geithner και ο Γερμανός ομόλογός του Wolfgang Scauble, ρίχτηκαν με τα μούτρα στον άθλο της διάσωσης του ευρώ. Πρόκειται για έναν Μαραθώνιο που διεξάγεται σε πραγματικό χρόνο και ταυτόχρονα, από τραπεζίτες και πολιτικούς της ΕΕ, κάθε 2 εβδομάδες. Αυτό ξεκίνησε από το 2010 και με βάσει τα κατά καιρούς δημοσιεύματα, ότι καταστροφή θα μπορούσε να συμβεί, ήταν έτοιμη να συμβεί. Η Γερμανία μπορεί να αποφασίσει να μην σώσει την Ελλάδα, η Ισπανία μπορεί να χρειαστεί διάσωση, το ευρώ μπορεί να καταρρεύσει, κ.ο.κ. Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του περιοδικού Economist, η(για μια ακόμη φορά) επίσκεψη του José Manuel Barroso στην Αθήνα, μπορεί να σημαίνει ότι η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Μπορεί και όχι… Το ευρώ όλο καταρρέει, μας λένε, αν δεν παρθούν συγκεκριμένα μέτρα. Αυτά τα μέτρα δεν  πάρθηκαν, αλλά το ευρώ συνεχίζει να υπάρχει. Είναι κάτι  σαν το παραμύθι με τον «ψεύτη βοσκό». Πρόσφατα, ο επικεφαλής της ΕΚΤ, η γερμανική ηγεσία και η Ιταλία, τόνισαν ότι θα κάνουν τα πάντα για να σωθεί το νόμισμα. Όλοι βράζουν, αλλά το ευρώ παραμένει. Το μόνο που άλλαξε είναι η γενικευμένη λιτότητα που καλύπτει την Ευρώπη και που έχει σκοπό να σώσει τα δάνεια των τραπεζών και να τις προστατέψει σε περίπτωση κάποιας χρεοκοπίας κράτους. Για να σωθεί όμως η ευρωζώνη, η Ευρώπη θα πρέπει να ζει σε μόνιμη ύφεση, με τις χώρες της Μεσογείου σε οικονομική σκλαβιά, για χάρη ενός υπερτιμημένου νομίσματος. Η Ελλάδα, η Ιταλία, και η Ισπανία προορίζονται για επαρχίες της Β Ευρώπης. Τις θέλουν να συγκλίνουν όλες σε μια πολιτική οικονομία, και η καθεμία να ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις την Γερμανία. Επειδή κάτι τέτοιο αποκλείεται να γίνει, αυτό που τις περιμένει είναι η πενία, που θα ανακουφίζεται κάθε τόσο από απεγνωσμένες προσπάθειες διάσωσης από πλευράς Βρυξελλών και Βερολίνου. Η διάσωση του ενιαίου νομίσματος στην παρούσα του μορφή σημαίνει πως το 1/5 του ισπανικού και ελληνικού πληθυσμού θα είναι στην ανεργία. Αυτή η πολιτική που ακολουθείται δεν κάνει τους εργαζόμενους πιο αποδοτικούς, αλλά τους κάνει να μην δουλεύουν. Πρόκειται για μια οικονομική επίθεση επί της κοινωνίας, που θυμίζει την βαναυσότητα του Νέρωνα. Οι επιπτώσεις της πολιτικής αυτής αγγίζουν και την Βρετανία, που κι αυτή μπαίνει σε ύφεση. Υποτίθεται πως θα έπρεπε να επιστρέψει η εμπιστοσύνη προς τα ισπανικά και ιταλικά ομόλογα, κάτι που όμως δεν έγινε. Ούτε ήρθε η ανάπτυξη. Εκτός της Γερμανίας, η υπόλοιπη Ευρώπη τελματώνει από ρευστότητα. Σύντομα, το Βερολίνο δεν θα βρίσκει αγορές για τις εξαγωγές του. Η παραδοσιακή φιλελεύθερη οικονομική θεωρία θέλει το ευρώ να διασωθεί, με οποιοδήποτε κόστος. Θεωρείται ως μια μεγαλειώδης ιδέα. Αρέσει, επειδή απλά υπάρχει. Την περασμένη εβδομάδα,  ο επικεφαλής της ΕΚΤ Mario Draghi το σύγκρινε με την μέλισσα! Αν και κακοσχεδιασμένο, εν τούτοις πετάει! Για αυτό, χρειάζεται περισσότερη Ευρώπη και όχι λιγότερη. Χρειάζεται δηλ. περισσότερη λιτότητα στις χώρες του Ν, για χάρη των τραπεζών του Β(αφέθηκε να εννοηθεί). Όπως κατέληξε, οι χώρες αυτές θα πρέπει να απεμπολήσουν την εθνική τους κυριαρχία για χάρη μιας δημοσιονομικής, οικονομικής, χρηματοπιστωτικής, και πολιτικής ένωσης. Πόσο ακόμη θα παραμένουν αφελείς οι ευρωπαϊστές; Τα στοιχεία δείχνουν ότι το ευρώ μπορεί να συνεχίσει τρεκλίζοντας, αλλά η Ελλάδα και η Ισπανία  δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν εντός της ευρωζώνης, χωρίς σημαντικές μεταφορές κονδυλίων από πλευράς Γερμανίας(που οι Γερμανοί δεν θέλουν). Το 70% των Γερμανών ψηφοφόρων θέλουν την αποπομπή της Αθήνας και το 50% θέλουν την επιστροφή του μάρκου. Αργά ή γρήγορα, κάποιοι θα βρουν το θάρρος να παραδεχτούν ότι οι πιέσεις στον πυρήνα της ευρωζώνης θα χαλαρώσουν μόνο αν αναδιαρθρωθούν τα ισπανικά και ελληνικά χρέη και αν υποτιμηθεί το νόμισμά τους εκτός της νομισματικής ένωσης. Αυτή η αποκαλούμενη κρίση γίνεται από και για τις τράπεζες. Αυτές είναι που κάηκαν από την πιστωτική σύνθλιψη, εξαιτίας του αλόγιστου δανεισμού τους για την διόγκωση της φούσκας ακινήτων και προς σπάταλες κυβερνήσεις. Αποκαλώντας τους εαυτούς τους πολύ μεγάλες για να αποτύχουν, απαίτησαν πολιτικές που μοναδική τους αξία ήταν η διασφάλιση των δανείων τους, άσχετα με το κόστος προς την ευρωπαϊκή οικονομία συνολικά. Για αυτό και δεν θέλουν την διάλυση του ευρώ, αφού κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο τους ισολογισμούς τους. Όπως κάθε κατεστημένη εξουσία διαχρονικά, έτσι και οι πολιτικοί ηγέτες αναγκάζονται να δίνουν μάχες, συμμαχώντας με αμφιλεγόμενους συμμάχους. Η Ευρώπη ακόμη στοιχειώνεται  από τον πληθωρισμό των 1970`ς, ένα φάντασμα δηλ., που υποτίθεται ότι το ευρώ, με γερμανική ηγεσία, θα έδιωχνε οριστικά. Οι πολιτικοί δεν τολμούν να τονώσουν την ζήτηση, την κατανάλωση ή την απασχόληση. Δεν τολμούν ούτε να προσφέρουν ρευστότητα στην πραγματική οικονομία. Συμβουλεύονται τις τράπεζες, οι οποίες τους λένε να τις σώσουν άμεσα ή έμμεσα. Θεωρούν πως έχουν το χρυσό κλειδί της ευρωπαϊκής ανάκαμψης, κάτι όμως που δεν ισχύει. Όλοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί είναι μαγεμένοι από το επάγγελμα του μεγαλοτραπεζίτη. Διοικούν μια ήπειρο σε ύφεση, το βάθος και η διάρκεια της οποίας δεν τους απασχολεί. Καταστρέφουν μια ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων, άνευ λόγου. Ο απλός λαός μπορεί να τρελαίνεται για θέαμα, αλλά σε λίγο θα αρχίζει να απαιτεί και άρτο….