L' Εxpress: Ας σεβαστούμε τους Έλληνες που μας έδωσαν το όνομα Ευρώπη!

L' Εxpress: Ας σεβαστούμε τους Έλληνες που μας έδωσαν το όνομα Ευρώπη!

«Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε λες και η Ελλάδα φταίει για την κατάσταση της Ευρώπης», γράφει σε άρθρο του το περιοδικό L' Expess. «Το να στιγματίζουμε τους Έλληνες είναι άδικο και δεν εξυπηρετεί σε τίποτα», αναφέρει. «Μη ξεχνάμε την τραπεζική κρίση που μας ήρθε από την Αμερική και αποσταθεροποίησε την Ευρώπη. Αυτή η κρίση ιδιωτικού χρέους ευθύνεται για την κρίση κρατικών χρεών που αντιμετωπίζει σήμερα η Ένωση» σημειώνει το περιοδικό «Στις 17 Ιουνίου», γράφει η αρθρογράφος, «οι Έλληνες θα κληθούν εκ νέου στις κάλπες. Αν θέλουμε να μην καταλήξουν σε ακυβερνησία, ας σεβαστούμε αυτό τον λαό στον οποίο χρωστάμε τόσα πολλά και κυρίως το γεγονός ότι μας έδωσε το όνομα Ευρώπη». Η Ελλάδα παίζει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχνάμε και τις θυσίες που έκαναν οι Ευρωπαίοι -με εξαίρεση τους Βρετανούς- δανείζοντας τις υπερχρεωμένες χώρες και ειδικά την Ελλάδα με 150 δις δημόσια βοήθεια. Μην ξεχνάμε επίσης ότι η ελληνική κρίση είναι ο καθρέφτης των αδυναμιών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπόρεσαν οι ίδιοι να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους τα οφέλη αλλά και τις αδυναμίες που παρουσιάζει το κοινό νόμισμα. Και καταλήγει: «Ας μην εκπλαγούμε, μαστιγώνοντας συνέχεια τους Έλληνες, αν δούμε τους ψηφοφόρους να στρέφονται σε ακραία κόμματα όπως το κόμμα που αυτοαποκαλείται -απίστευτο αλλά αληθινό!- νεοναζί».

Liberation: Ο Έλληνας δεν χόρεψε και ούτε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι!

Liberation: Ο Έλληνας δεν χόρεψε και ούτε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι!

Διαβάστε το συγκλονιστικό άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα Liberation… «Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για 1^η φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν. Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται. Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση. Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων. Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του «τρελού χρήματος. Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα «Δεν πληρώνω» και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters(τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!»

Ιωάννης-Γαβριήλ Εϋνάρδος(Ο Ελβετός τραπεζίτης-πρότυπο ηθικής)

Ιωάννης-Γαβριήλ Εϋνάρδος(Ο Ελβετός τραπεζίτης-πρότυπο ηθικής)

«Οι πληγές της Ελλάδος είναι οι αρχηγοί της. Άπαντες έχουν γλώσσαν χρυσωμένην. Ασχολούνται(κατά το πλείστον τουλάχιστον) αποκλειστικώς με τα ιδιαίτερα συμφέροντά των. Καί τούτο υπό το πρόσχημα του αγνοτέρου πατριωτισμού. Άπαντες είναι ικανότατοι εις το να προβάλλουν τον εαυτόν των και να εκμηδενίζουν τους αντιπάλους των με εκθέσεις πλήρεις υπερβολής». Απόσπασμα από την μακροσκελή επιστολή(30/11/1832) προς τον Όθωνα, μόλις είχε επιλεγεί από τις Μ. Δυνάμεις ως 1^ος Έλληνας βασιλιάς, του τραπεζίτη και φιλέλληνα από τη Γενεύη Ιωάννη Γαβριήλ Ευνάρδου, ο οποίος είχε ασχοληθεί επί επταετία με υποθέσεις της Ελλάδος(Μαρκεζίνης, Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος). Ο Ιωάννης-Γαβριήλ Εϋνάρδος(Jean-Gabriel Eynard) (1775-1863) ήταν Ελβετός τραπεζίτης, φιλέλληνας, τιμημένος με τον τίτλο του ευεργέτη του ελληνικού έθνους και πρωτοπόρος φωτογράφος. Γεννήθηκε(28/12/1775) στη Lyon της Γαλλίας. Η οικογένειά του έγινε δεκτή στους αριστοκρατικούς κύκλους της Γενεύης(1686). Εγκαταστάθηκε αρχικά στη Γένοβα της Ιταλίας, όπου έκανε περιουσία ως οικονομικός διαπραγματευτής και σύμβουλος τοπικών αρχόντων. Επέστρεψε(1810) στη Γενεύη, όπου έχτισε μεγαλοπρεπές μέγαρο(σημερινό Δημαρχείο). Συμμετείχε(1814) στο συνέδριο της Βιέννης, όπου γνώρισε τον Καποδίστρια. Εμπνεόμενος από αυτόν, προσχώρησε στο κίνημα του φιλελληνισμού. Στην Επανάσταση του '21 διέθεσε τεράστια ποσά υπέρ των Ελλήνων και παρενέβη επανειλημμένα στην ευρωπαϊκή διπλωματία υπέρ των ελληνικών δικαίων. Μετά την Απελευθέρωση λειτουργεί ως άτυπος οικονομικός σύμβουλος του 1^ου Κυβερνήτη και φίλου του Ιωάννη Καποδίστρια. Τον πείθει να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη της υπαίθρου, με την παροχή δωρεάν κεφαλαίων και καλλιεργητικών δανείων στους αγρότες. Μετά την δολοφονία του Καποδίστρια επέδειξε προσωπικό ενδιαφέρον για την συγκρότηση της ελληνικής εθνικής οικονομίας και συνέβαλε καταλυτικά στην ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, της οποίας διατέλεσε επίτιμος διοικητής. Και αυτό γιατί οι τοκογλύφοι, που συγκέντρωναν τα χρηματικά κεφάλαια, δάνειζαν με τόκο ως 50%. Ήταν, λοιπόν, αναγκαία η ίδρυση ενός τραπεζικού οργανισμού, που θα εκλογίκευε την Πίστη. Με κεφάλαια του Εϋνάρδου, τα οποία διαχειριζόταν ο έμπιστος συνεργάτης του Γεώργιος Σταύρου, ιδρύεται (1828) η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα, που επέζησε μόλις 6 χρόνια. Διάδοχο σχήμα της υπήρξε η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος(1842) και σήμερα είναι η μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας. Αντιμετώπισε(1847) με σθένος τις υπερβολικές απαιτήσεις των Άγγλων τραπεζιτών για το δάνειό τους(1832) προς την Ελλάδα και πλήρωσε ο ίδιος μισό εκ χρυσά φράγκα για να τους ικανοποιήσει. Αμέσως μετά την εφεύρεση της δαγεροτυπίας(1839), άρχισε να φωτογραφίζει. Ήταν από τους πρωτοπόρους της φωτογραφίες και έβγαλε τις περισσότερες από τις δαγεροτυπίες του(1842-63), αποθανατίζοντας οικογενειακές στιγμές, το μέγαρό του, τοπία, τους υπηρέτες του και αρκετές αυτοπροσωπογραφίες. Πέθανε(05/02/1863) στη Γενεύη. Προς τιμήν του, η Εθνική Τράπεζα έχει ονομάσει «Μέγαρο Εϋνάρδου» το κτίριο που στεγάζει το Μορφωτικό της Ίδρυμα, στη συμβολή των οδών Αγίου Κωνσταντίνου και Μενάνδρου, στο κέντρο της Αθήνας. Το όνομά του έχει επίσης δοθεί σε δρόμο του Δήμου Αθηναίων.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ. ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΙΣΕ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ(ο ομογενής βουλευτής Ιωσήφ Ζησιάδης)

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ. ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΙΣΕ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ(ο ομογενής βουλευτής Ιωσήφ Ζησιάδης)

ΙΩΣΗΦ ΖΗΣΙΑΔΗΣ(JOSEF ZISYADIS) Ρωμηός από την Κωνσταντινούπολη ο 1^ος μετανάστης στην Ελβετία Ένας ομογενής από την Πόλη μας, ο Ιωσήφ Ζησιάδης, είναι ο 1^ος μετανάστης βουλευτής στην Ελβετία. Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη από πατέρα με καταγωγή από την Ήπειρο και μητέρα Εβραία, έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, από όπου και μετανάστευσε οικογενειακώς αρχικά στην Ελλάδα μετά τα Σεπτεμβριανά και ύστερα από 4 χρόνια στην Ελβετία, όπου και αναδείχθηκε. Ο Ιωσήφ Ζησιάδης ο οποίος ανέλαβε μάλιστα και το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως με πολλές περγαμηνές σ’ ότι σχετίζεται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, στηρίζει φανατικά την Ελλάδα και υποστηρίζει ότι είναι καθήκον όλων των ομογενών στη δύσκολη αυτή περίοδο να βοηθούν παντοιοτρόπως την πατρίδα τους και όχι να τη θυμούνται μόνο τα καλοκαίρια για τις διακοπές τους.

Bόμβα Ελβετού βουλευτή στην ΕΡΕΥΝΑ του Παυλου Tσίμα(01/12/2011). Καταγγέλλει τις ελληνικές αρχές, τον Υπουργό οικονομικών και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Πάγκαλο  που θέλησε να βάλει το θέμα κάτω απ' το τραπέζι. Από τις καταγγελίες του κ. Ζησιάδη προκύπτει σαφώς πως, από το 2005 ως σήμερα, οι αρμόδιες ελβετικές αρχές έχουν προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση σύναψη σύμβασης για τη φορολόγηση των καταθέσεων Ελλήνων στην Ελβετία, αλλά μέχρι πρότινος δεν υπήρξε ανταπόκριση από ελληνικής πλευράς. Υποστηρίζει ότι Έλληνες βουλευτές κι από τα 2 μεγάλα κόμματα δεν θέλουν να ανοίξουν οι λογαριασμοί διότι είναι οι ίδιοι που έχουν τις καταθέσεις! Στο 4:40 η δήλωση. Στο 14 λέει γιατί τα δις που έχουν καταθέσει στην Ελβετία οι βουλευτές να μην χρησιμοποιηθούν για να μην πεινάει ο κόσμος.

O Ιωσήφ Ζησιάδης μίλησε στον Τσίμα, αλλά αρνείται να μιλήσει στη Βουλή!(02/12/2011) Την έμμεση άρνησή του, μέσω ανάρτηση της στο facebook και twitter(!!!), να καταθέσει στην αρμόδια επιτροπή της ελληνικής Βουλής εξέφρασε ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής της Ελβετίας Ιωσήφ Ζησιάδης, σχετικά με τις καταγγελίες του στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα, ότι πολλοί Έλληνες βουλευτές διατηρούν λογαριασμούς στη συγκεκριμένη χώρα. Ο κ. Ζησιάδης υπενθυμίζει ότι κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή της Ελβετίας για τη δίωξη της φορολογικής απάτης και την αναγκαιότητα να υπάρξει μια διακρατική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών. Η Υπουργός Οικονομικών κυρία Eveline Widmer-Schlumpf απάντησε ότι από το 2005 η Ελβετία επιζητεί και δεν ανταποκρίνεται η Ελλάδα για μια συμφωνία καταπολέμησης της φορολογικής απάτης. Ο κ Ζησιάδης κλήθηκε να καταθέσει στην αρμόδια επιτροπή της ελληνικής Βουλής, αλλά με επιστολή του αρνήθηκε λέγοντας πως  «Ελπίζω και εύχομαι να μελετήσετε και να λάβατε σοβαρά υπόψη σας τις θέσεις της αρμόδιας Υπουργού Οικονομικών της Ελβετίας και έτσι να κατανοήσετε πως οι δικές μου σκέψεις, που εκφράστηκαν στην εκπομπή του κ. Π. Τσίμα, Κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων, έχουν αρχή και τέλος την αποστομωτική απάντηση που δέχθηκα στο ελβετικό κοινοβούλιο». Συνεπώς ο κ. Ζησιάδης δεν έχει στοιχεία, απλώς επανέλαβε μια φράση της υπουργού οικονομικών της Ελβετίας δίχως να ελέγξει τίποτα. Επιπλέον απαντάει στη Βουλή των Ελλήνων μέσω  facebook και twitter! Υπεύθυνη συμπεριφορά!

Και να μην ξεχνάμε ΓΙΑΤΙ τώρα μιλάνε για καταθέσεις στην Ελβετία… Τις φορολόγησαν και άλλες χώρες, όπως η… ενάρετη Γερμανία(βγάζουν και αυτοί «μαύρο χρήμα»;) Το μέτρο θα ισχύσει από τις αρχές του 2013 μετά τη συμφωνία που επετεύχθη μεταξύ Βέρνης και Βερολίνου για αναδρομική φορολόγηση γερμανικών καταθέσεων. Έρχεται η σειρά και των ελληνικών. Το μέτρο ισχύει για ανώνυμες καταθέσεις που δεν έχουν φορολογηθεί από την ελβετική κυβέρνηση και ο φόρος που θα επιβληθεί από τη γερμανική φτάνει το 41%. Σύμφωνα με τηλεγράφημα του REUTERS και βάσει της συμφωνίας, η οποία είχε ήδη εγκριθεί από την Άνω Βουλή της Ελβετίας, η αναδρομική φορολόγηση των λογαριασμών αλλοδαπών, οι κάτοχοι των οποίων δεν ονοματίζονται θα ισχύσει από τις αρχές του 2013. Αντίστοιχες διμερείς φορολογικές συμφωνίες έχουν συνομολογηθεί με τη Βρετανία και την Αυστρία, ενώ ήδη από το 2010 σχετικές πρωτοβουλίες έχει αναλάβει και η Ελλάδα. Στην Ελβετία εκτιμάται πως έχει κατευθυνθεί το 10% περίπου των καταθέσεων που έφυγαν την τελευταία διετία από τις ελληνικές τράπεζες, δηλ. περίπου € 2,5 δις.

ΘΑ ΗΜΑΣΤΕ ΕΛΒΕΤΙΑ ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ(Ελλάδα-Ελβετία και οι λόγοι που δεν είχαν βίους παράλληλους, εκτός από τον Καποδίστρια· αφορμή οι καταθέσεις)

ΘΑ ΗΜΑΣΤΕ ΕΛΒΕΤΙΑ ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ(Ελλάδα-Ελβετία και οι λόγοι που δεν είχαν βίους παράλληλους, εκτός από τον Καποδίστρια· αφορμή οι καταθέσεις)  

Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας, πράγμα που για την ελληνική πραγματικότητα και νοοτροπία. Όσο αγαπήθηκε, άλλο τόσο τον μίσησαν. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το τραγικό του τέλος. Ένα από τα στοιχεία της ζωής του Καποδίστρια που είναι άγνωστα για τον Έλληνα, είναι πως δεν αγαπήθηκε μόνον εντός Ελλάδος. Δεν αναφέρομαι για την Ρωσία στην οποία έκτισε το πολιτικό του όνομα, αλλά για την Ελβετία. Την Ελβετία, η οποία τον έχει ανακηρύξει εθνικό της ήρωα. Δεν πρόκειται για μία αναγνώριση των ικανοτήτων ενός ατόμου ασχέτως εθνικότητος, αλλά για την ευγνωμοσύνη προς τον Ιωάννη Καποδίστρια για την συμβολή του στην γέννηση ενός κράτους-έθνους, αυτού της Ελβετίας. Το κείμενο αυτό γράφεται διότι στις 17/01/1817, ο Ιωάννης Καποδίστριας λαμβάνει την ελβετική υπηκοότητα σε αναγνώριση της συμβολής του στη δημιουργία του ομοσπονδιακού συστήματος της Ελβετίας. Η Γαλλία εισβάλει(1798) και κατακτά την Ελβετία την οποία δεν προσάρτησε αλλά διαμόρφωσε έτσι την διοικητική της μεταρρύθμιση, ώστε να αποτελεί ένα κρατίδιο δορυφόρο. Οι κινήσεις αυτές και οι διαθέσεις του Ναπολέοντα θορύβησαν την Ρωσία η οποία ήθελε να δει την δράση του να περιορίζεται. Ο Ιωάννης Καποδίστριας διορίζεται(1813) ως εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία. Ο Καποδίστριας συνέβαλε στην ενότητα και ανεξαρτησία της Ελβετίας υπό την νέα της δομή. Ήταν από τους εμπνευστές του διαχωρισμού της, σε 19 αυτόνομα κρατίδια(καντόνια). Συνεισέφερε στην διαμόρφωση του ελβετικού συντάγματος και την μετέπειτα ουδέτερη στάση της χώρας. Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης(1815) ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας και εκπρόσωπος της Ρωσίας στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων(1815), όπου πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη και την διεθνή ουδετερότητα της Ελβετίας. Η ευγνωμοσύνη της Ελβετίας προς το πρόσωπο του 1^ου Κυβερνήτη της Ελλάδος, δεν φθάνει μόνο μέχρι την χορήγηση υπηκοότητας. Πρόσφατα, η πόλη της Λωζάννης προέβη και σε μία ακόμη τιμητική κίνηση. Μαζί με την κυβέρνηση της Ρωσίας, η πόλη της Λωζάννης, έκανε(Σεπτέμβριος 2009) τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Ιωάννη Καποδίστρια, παρουσία των Υπουργών Εξωτερικών της Ελβετίας Micheline Calmy-Rey και της Ρωσίας, Sergey Lavrov, του Δημάρχου της Λωζάννης και του ελληνικής καταγωγής προέδρου της τοπικής βουλής του καντονίου Vaud, πρωτεύουσα του οποίου είναι η Λωζάννη, Pascal Broulis. Η ορειχάλκινη προτομή, που είναι έργο του Ρώσου γλύπτη Vladimir Surovtsev, τοποθετήθηκε στη Λωζάννη «ως ένδειξη τιμής στον πρώτο Επίτιμο Δημότη της πόλης». Επρόκειτο για μια πράξη που έγινε από κοινού από τη Ρωσία και την πόλη της Λωζάννης, τα δε αποκαλυπτήρια συνέπεσαν με την επίσημη επίσκεψη στην Ελβετία του Ρώσου Προέδρου Dmitri Medvedev. Κατά την τελετή έγιναν αναφορές στη ελληνική καταγωγή του Καποδίστρια, το έργο και την προσφορά του στην Ελβετία και την μετέπειτα θητεία του ως 1^ου κυβερνήτη της Ελλάδας(Δεν αναφέρθηκε παρουσία κάποιου Έλληνα επισήμου, είτε από την Πρεσβεία μας στη Βέρνη είτε από το Προξενείο μας στη Γενεύη). Γιατί τιμούν οι Ελβετοί τον Καποδίστρια; Στον Καποδίστρια οφείλεται η συγκρότηση και οργάνωση του σύγχρονου κράτους της Ελβετίας. Υπηρετώντας ως διπλωμάτης στη Μόσχα, διορίστηκε(1813) από τον Τσάρο εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, με σκοπό να συνεισφέρει στην απαλλαγή της από την επιρροή του Ναπολέοντα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενότητα, την ανεξαρτησία και την ουδετερότητα της Ελβετίας και συνεισέφερε στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε αυτόνομα κρατίδια(καντόνια) ως μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας, με προσωπικά προσχέδια. Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας και αργότερα εκπρόσωπος της Ρωσίας στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων, όπου πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη και την διεθνή ουδετερότητα της Ελβετίας. Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, ενώ ήταν Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το αξίωμά του(1822) για να εγκατασταθεί στη Γενεύη, όπου έχαιρε υπόληψης για την προσφορά του. Εκεί παρέμεινε ως το 1828 που ανέλαβε Κυβερνήτης του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Ο Καποδίστριας ανέπτυξε αξιόλογη ευρωπαϊκή πολιτική: ύφεση και σταδιακός αφοπλισμός, κατάργηση δουλεμπορίου, εξάλειψη πειρατείας, εδραίωση στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα ουδέτερων πολιτειακών ομοσπονδιών, κατάλυση των κλειστών ιμπεριαλιστικών συνασπισμών, δημόσια καταδίκη της αρχής των επεμβάσεων σε ξένες πολιτικές υποθέσεις, καθιέρωση ενός υπερεθνικού οργανισμού με τη συμμετοχή όλων των κρατών χωρίς διακρίσεις, υιοθέτηση του θεσμού της διαιτησίας ως μέσου επίλυσης των διεθνών διαφορών, θέσπιση των συνταγματικών θεσμών, προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βαθμιαία ανεξαρτητοποίηση των αποικιών. Καταλαβαίνει κανείς πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του και γιατί οι μεγάλοι της Ευρώπης φρόντισαν ώστε ο Τσάρος να τον απομακρύνει από θέση του. και τι έχασε η Ελλάδα δολοφονώντας τον.[…] Οι Έλληνες κάτοικοι της Λωζάννης που βρέθηκαν στα αποκαλυπτήρια πληροφορήθηκαν πως το ελληνικό κράτος ήταν ενήμερο εδώ και 18 μήνες, οι αρμόδιες όμως υπηρεσίες αδιαφόρησαν. Ο λόγος; Για να μην συμμετάσχουν στα… έξοδα, που άγγιζαν-στην χειρότερη περίπτωση- το «αστρονομικό» ποσό των 50 χιλιάδων ελβετικών φράγκων, δηλ. € 30.000 περίπου! Αυτοί είναι οι σημερινοί Έλληνες πολιτικοί και το κράτος-οπερέτα που φτιάχτηκε μετά την δολοφονία του Εθνικού Κυβερνήτη. Για το θλιβερό αυτό γεγονός υπήρξε ένα κείμενο-καταπέλτης από τον γνωστό δημοσιογράφο Θανάση Λάλα: «Θέλω να αλλάξω χώρα. Κάτι συμβαίνει κάθε μέρα και βγαίνω από τα ρούχα μου. Όχι εγώ, όλοι. Όλοι όσοι πιστεύουν σε όσα ιερά και όσια μας απέμειναν. Δεν μπορώ να βυθίζομαι καθημερινά στην ανυπαρξία κάθε μορφής ιστορικής και πολιτιστικής ανηθικότητας από την μεριά των ανθρώπων που έχουν αναλάβει την χώρα να την πάνε στο μέλλον. Βαθειά «παρτάκηδες», ανίκανοι να αντιληφθούν την εθνική ανυπαρξία τους, αν αυτή η ύπαρξη τους η εθνική, δεν συνδέεται με το μικροατομικό τους όνειρο. Ποιος ο λόγος κ. Μπακογιάννη δεν υπήρξε η εκπροσώπηση της Ελλάδας στα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Ιωάννη Καποδίστρια στη Λωζάννη το Σεπτέμβριο που μας πέρασε; Γιατί να γυρίσει η Ελλάδα και η ελληνική κυβέρνηση την πλάτη της σε αυτή την ύψιστη τιμή για την χώρα και στο πρόσωπο του Ιωάννη Καποδίστρια που αποτελεί την αρχή της Ελληνικής Δημοκρατίας; Είχατε προεκλογική περιοδεία κυρία Μπακογιάννη, αυτή είναι η αλήθεια, έπρεπε να βγείτε 1^η στην Α΄ Αθήνας, να περάσετε με 1500 ψήφους τον κ. Αβραμόπουλο αντίπαλό σας για την αρχηγία του κόμματος. Αυτός είναι ο λόγος που γυρίσατε την πλάτη στην ελβετική κυβέρνηση, στον Ρώσο υπουργό εξωτερικών. Η πολιτική σας επιβίωση και ανάδειξη σε δελφίνο, 1^ης γραμμής. Ας πετύχω εγώ τον πολιτικό μου στόχο και ας πάει από εκεί που ήρθε η Ελλάδα, η τιμή της, το παρελθόν της. Αυτά σκέφτηκε η κυρία Μπακογιάννη ως υπουργός των εξωτερικών υποθέσεων που ντρόπιασε την χώρα απουσιάζοντας από την συνεδρίαση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε, και από την Λωζάννη… Ούτε δραχμή κ. Μπακογιάννη για τον Ιωάννη Καποδίστρια… «γιατί ποιος είναι ο Καποδίστριας ρε, που του κάνουν οι Ελβετοί ανδριάντα;». Στις 16/12/2010 τιμήθηκε όσο ποτέ η προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια μ’ ένα βιβλίο που παρουσίασε η Ελαία στην Ρωσική Πρεσβεία με τίτλο «Ιωάννης Καποδίστριας-Ο Άγιος της Πολιτικής». Πάλι η Ελληνική Πολιτεία απούσα. Γιατί; Γιατί για αυτόν τον μεγάλο ‘Έλληνα η πολιτεία είναι πάντα απούσα; «τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς» Μόνο «ὁ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν θεῷ ἐστιν εἰργασμένα». Τελικώς το πρόβλημα δεν είναι Εθνικό αλλά Πνευματικό. Οι σημερινοί πολιτικοί είναι απόντες από κάθε καλή προσπάθεια για τον τόπο  και για το καλό του κόσμου.[…] Η άνοδος του Καποδίστρια στην ρωσική αυτοκρατορική Αυλή επιβεβαιώθηκε με τον διορισμό του από τον Τσάρο Αλέξανδρο ως μυστικού απεσταλμένου στην Ελβετία με σκοπό να προσεταιριστεί την φιλικά προσκείμενη προς την Γαλλία κυβέρνηση. Εκτός από τον Καποδίστρια, διορίστηκε και ο βαρόνος Lebzeltern, εκ μέρους της αυστριακής πλευράς καθώς η αποστολή ήταν κοινή. Παρόλα αυτά οι σκοποί δεν ήταν ακριβώς ίδιοι, καθώς οι Ρώσοι ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της Ελβετίας, ενώ οι Αυστριακοί να εγκαθιδρύσουν φίλα προσκείμενη κυβέρνηση και να εξασφαλίσουν άδεια διέλευσης των αυστριακών στρατευμάτων από την ελβετική επικράτεια. Ο Lebzeltern εργάστηκε μυστικά υπό τις οδηγίες του Metternich για να επιτύχει τους σκοπούς του. Κάλεσε(20/12/1813) τον Καποδίστρια και του ζήτησε να υπογράψει διακοίνωση με την οποία τα συμμαχικά στρατεύματα θα επιτρεπόταν να εισέλθουν στην ελβετική επικράτεια μέχρι να εξασφαλίσουν τα εδάφη που η Γαλλία είχε αποσπάσει από την Ελβετία. Ο Καποδίστριας, αντιλαμβανόμενος ότι η διακοίνωση ήταν έργο της αυστριακής κυβέρνησης αρνήθηκε να την υπογράψει αλλά λίγο αργότερα άλλαξε γνώμη. Αφού την υπέγραψε εκ μέρους της ρωσικής πλευράς, αποχώρησε για την Βάδη, όπου το στρατηγείο του Τσάρου. Ο τελευταίος περίμενε ότι ο Καποδίστριας δεν θα είχε υπογράψει την διακοίνωση. Εξεπλάγη, όμως, όταν ο νεαρός διπλωμάτης του ανέφερε ότι έπραξε το αντίθετο. Σύμφωνα με τον Καποδίστρια, η ανακοίνωση της διακοίνωσης και η εισβολή του αυστριακού στρατού στην Ελβετία, θα είχαν ως αποτέλεσμα τον διχασμό των κατοίκων και να παρουσιαστούν οι Αυστριακοί ως υποκινητές πραξικοπήματος. Συνέστησε στον Τσάρο να ζητήσει την αποκήρυξη της διακοίνωσης, μιας και οι Αυστριακοί δεν θα μπορούσαν να επικαλεστούν την υπογραφή του μυστικού πράκτορά τους. Το αποτέλεσμα των διπλωματικών κινήσεων του Καποδίστρια: οι Αυστριακοί έχασαν κάθε έρεισμα στην Ελβετία, η οποία εξασφάλισε την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της. Οι διπλωματικές εξελίξεις στην Ζυρίχη συνεχίζονταν χωρίς συγκεκριμένο αποτέλεσμα αφού τα ομόσπονδα κράτη της Ελβετίας διαφωνούσαν. Ο Τσάρος Αλέξανδρος διόρισε τον Καποδίστρια έκτακτο απεσταλμένο του και πληρεξούσιο υπουργό για την Ελβετία. Από τη θέση αυτή συνεισέφερε στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε αυτόνομα κρατίδια(καντόνια) σαν μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας, με προσωπικά προσχέδια. Απέστειλε υπόμνημα προς τον πρόεδρο της Δίαιτας(βουλής) με τις βασικά στοιχεία που θα έπρεπε να περιέχει το σύνταγμα. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του, το υπόμνημα ακολουθήθηκε. Η συμμετοχή της Γενεύης στο νέο αυτό κρατίδιο ήταν καθαρά δική του πρωτοβουλία. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι για να συνομιλήσει με τον Τσάρο για το θέμα των Επτανήσων, δίχως όμως να λάβει κάποια διαβεβαίωση. Κατά την παραμονή του παρασημοφορήθηκε με τον σταυρό β’ τάξεως, του Αγίου Βλαδίμηρου. Πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της Βιέννης(αρχές Σεπτεμβρίου), συνέδριο σταθμός για την ευρωπαϊκή ιστορία, στο οποίο συμμετείχε ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας. Διορίστηκε(τέλη 1814) αντιπρόσωπος της Ρωσίας στις επίσημες συνεδριάσεις της επιτροπής των 5 ενώ τιμήθηκε με τον μεγαλόσταυρο του Λεοπόλδου και τον μεγαλόσταυρο του ερυθρού αετού από τον βασιλιά της Αυστρίας και της Πρωσίας. Η παρουσία του Καποδίστρια στη Βιέννη θεωρείται καταλυτική. Με τις συμβουλές του επηρέαζε αποφασιστικά τον Τσάρο. Κατά τον ιππότη von Gentz, σύμβουλο του Metternich, η τελική πράξη του συνεδρίου που υπογράφηκε(Μάιος 1815) ήταν δημιούργημα του Καποδίστρια και του ιδίου. Σχετικά με την στάση του Καποδίστρια στα ελληνικά ζητήματα: σε κάποια στιγμή των εργασιών του συνεδρίου θεώρησε ότι ήταν η καταλληλότερη στιγμή να θέσει υπόψη του συνεδρίου το ζήτημα των Ελλήνων που παρέμεναν υπό τον τουρκικό ζυγό. Τότε πλησιάζοντας τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο του μίλησε ιδιαιτέρως για ν’ αναλάβει την πρόνοια υπέρ των Ελλήνων προσθέτοντας ότι οι Έλληνες μετά τον Θεό θεωρούν προστάτη τους μόνο την ομόθρησκη Αυτοκρατορία(Ρωσία). Τότε ο Τσάρος του έδωσε την άδεια να θέσει το ζήτημα σε μία των συνεδριάσεων και στη συνέχεια θ’ αναλάμβανε εκείνος το βάρος. O Καποδίστριας στην αμέσως επόμενη συνεδρίαση λαμβάνοντας τον λόγο είπε: «Νομίζω πως χρέος των Μεγαλειοτάτων είναι να λάβετε οποιαδήποτε πρόνοιαν και δια το καταδυναστευόμενον ελληνικόν έθνος παρά της Οθωμανικής εξουσίας, το οποίον υποφέρει τόσους αιώνας τον τυραννικόν οθωμανικόν ζυγόν και το οποίον διακινδυνεύει να πέση εις την τελευταίαν εξόντωσιν και τον μηδενισμόν, όθεν δεν μου φαίνεται δίκαιον το να αδιαφορήσουν οι Βασιλείς». Τότε ο Metternich, που καλλιεργούσε αντιλαϊκά πνεύματα, σηκώθηκε και απαντώντας στον Ρώσο διπλωμάτη Καποδίστρια με έντονο ειρωνικό, προσβλητικό και απειλητικό τρόπο είπε: «Κύριε Κόμη! Η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνας, γνωρίζει την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν υπό της οποίας την εξουσίαν είναι οι κατοικούντες σ’ αυτήν Έλληνες. Δια τούτο φαίνεται, Κύριε Κόμη, υποστήριξες τόσον, και άφησες εκτός Συνδέσμου της Ιεράς Συμμαχίας, το απέραντον Οθωμανικόν Κράτος, αλλά δεν θα επιτύχεις τις ελπίδες σου περί τούτων». Τότε ο Αυτοκράτορας Αλέξανδρος θεωρώντας την προσβολή αυτή του αντιπροσώπου του ως ενάντια του προσώπου του εγέρθηκε και με έντονη φωνή διέκοψε τον Metternich λέγοντάς του: «Οι Έλληνες διά της Θείας Πρόνοιας και της Ευρωπαϊκής αιχμής ενόπλου βοήθειας θέλουν ελευθερωθούν ταχέως και συμφώνως προς τα αρχαία πατρογονικά των δίκαια, θα μείνουν ελεύθεροι, αυτόνομοι και ανεξάρτητοι.» Κατόπιν αυτών ο Καποδίστριας δεν συνέχισε την ομιλία του, ούτε ο Metternich τόλμησε ν’ απαντήσει. Στη δημιουργηθείσα εκείνη ένταση που φαίνεται πως μάλλον επέφερε κάποια διακοπή, ανέλαβε ο αρχηγός της ρωσικής αντιπροσωπίας Νέσελροντ να θέσει αντιπρόταση επί της εισήγησης του Καποδίστρια της οποίας ακολούθησαν διάφορες ανταλλαγές απόψεων, που εκλήφθηκαν τελικά μόνο ως βολιδοσκοπήσεις των άλλων Ηγεμόνων, επί του ελληνικού ζητήματος, χωρίς να ληφθεί σχετική απόφαση. […] Ζυρίχη 1814 Ο Καποδίστριας έφτασε στη Ζυρίχη, κατόπιν εντολής του Τσάρου, για να διευθετήσει το ζήτημα της Ελβετίας. Η διευθέτησή του ήταν πολύπλοκη. Η ενοποίηση της Ελβετίας και η δημιουργία κεντρικής κυβέρνησης ήταν ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα της Ευρώπης, επειδή η Ελβετία ήταν διηρημένη σε καντόνια. Τα πλούσια καντόνια με τις αριστοκρατικές διοικήσεις-Βέρνη, Γενεύη, Λωζάννη, Ζυρίχη- δεν ήθελαν να ενωθούν με τα Ν ιταλόφωνα καντόνια, των οποίων ο πληθυσμός, στο μεγαλύτερο ποσοστό, ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Ο Καποδίστριας με μία σειρά διπλωματικών ενεργειών και διαβουλεύσεων πέτυχε να εξομαλυνθούν τα αντιμαχόμενα συμφέροντα των πλούσιων καντονιών και των φτωχών και να συνδιαλλαγούν οι αριστοκράτες με τους δημοκρατικούς, ώστε να συγκροτηθεί μια γενική Συνέλευση, η οποία επρόκειτο να θέσει τα όρια και τα δικαιώματα ισοπολιτείας κάθε καντονιού. Κατάφερε να ενοποιηθούν και οργανωθούν τα καντόνια της Ελβετίας και να αρχίσουν συζητήσεις για την αναθεώρηση του Ελβετικού Συντάγματος, με τη συμμετοχή όλων των καντονιών. Υπήρξε ο συντάκτης του 1^ου Συντάγματος της Ελβετίας, το οποίο ήταν ένα πρότυπο Σύνταγμα Ομοσπονδιακής οργάνωσης. Η Ελβετία, χάρις τον Καποδίστρια, πέτυχε να κατοχυρώσει την ουδετερότητα, την ανεξαρτησία και το απαραβίαστο των συνόρων της, με αποφάσεις που ελήφθησαν στα συνέδρια της Βιέννης και των Παρισίων(ισχύουν μέχρι σήμερα). Η επιτυχία του Καποδίστρια ήταν τόσο εμφανής, ώστε οι Ελβετοί, αναγνωρίζοντας την προσφορά του, τον ανακήρυξαν επίτιμο πολίτη και του έστησαν ανδριάντες στην Λωζάννη και στα καντόνια Vaud και Γενεύης. Ο αρχηγός της ελβετικής αντιπροσωπείας στο συνέδριο των Παρισίων γράφει: «Τί δυνάμεθα να πράξομεν δι’ αυτόν τον εξαίρετον Καποδίστριαν... Είναι ο Φοίνιξ της διπλωματίας. Χωρίς αυτόν το Συνέδριον της Βιέννης και τα άλλα θα ήσαν διαφορετικά... Έχω την πεποίθησιν, ότι χωρίς αυτόν η Ελβετία θα είχεν εξ ολοκλήρου ανατραπή... Αν περάση ποτέ από την Γενεύην κτυπήσατε όλους τους κώδωνας των εκκλησιών και χαιρετίσατε την άφιξίν του δια του κεραυνού του πυροβολικού μας». Οι 2 βουλευτές της Γενεύης, ο Charles Pictet de Roshemont και ο Francois d’ Ivernois, θα γράψουν: «Από όλους όσους ενδιαφέρθηκαν για την επιτυχία των προβλημάτων μας, ουδείς το έπραξε με περισσότερη υπευθυνότητα, εύνοια για την πόλη μας, ευφυϊα και αποτελεσματικότητα από τον κόμη Καποδίστρια », «Ο Κόμης Καποδίστριας επέδειξε για την υποστήριξη των συμφερόντων της Γενεύης πραγματικό εγκάρδιο ενδιαφέρον... έπρεπε να είναι κανείς αυτόπτης μάρτυς για να το πιστέψει!» Ο Καποδίστριας βρήκε κοινά με τους Ελβετούς όπως ο ίδιος έγραψε στην Ρωξάνδρα Στούρτζα «Οι Ελβετοί με βρίσκουν κάπως συγγενικό στον τρόπο που σκέφτονται και έναν καλό δημοκράτη. Το ξέρετε ότι μπορώ να υποδυθώ το ρόλο του δημοκράτη με μεγαλύτερη ευκολία, είναι ο πραγματικός μου ρόλος.» Ο Ναπολέων συντρίβεται και τα συμμαχικά στρατεύματα έφτασαν στο Παρίσι(31/03/1814). Ο Καποδίστριας ήλπισε στην απελευθέρωση των Επτανήσων μετά την αποχώρηση των Γάλλων. Δυστυχώς όμως στο συνέδριο του Παρισιού αποφασίστηκε η παραχώρηση των Επτανήσων στους Άγγλους. Ο Καποδίστριας απευθύνθηκε στον Τσάρο και του ανέπτυξε με επιχειρήματα την μεγάλη αδικία που έγινε. Παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις του Τσάρου, ότι οι αποφάσεις δεν ήταν οριστικές, ο Καποδίστριας γνώριζε ότι κανείς δεν θα έκανε πόλεμο με τους Άγγλους για να τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν τα Επτάνησα. Ο Τσάρος τον παρασημοφόρησε με το παράσημο του Αγίου Βλαδίμηρου Β’ Τάξης και τον τοποθέτησε ως επίσημο μέλος της Ρωσικής αντιπροσωπείας στο συνέδριο της Βιέννης.[…] Το δημοψήφισμα, ο Καποδίστριας και οι προστάτιδες δυνάμεις... Από τον Καποδίστρια η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει «Δημοκρατία». Ο Καποδίστριας είναι εθνικός ήρωας της Ελβετίας. Αυτό τον τίτλο τον έχει γιατί έχει γράψει το σύνταγμα της Ελβετίας. Το σύνταγμα της Ελβετίας έχει πολλές καινοτομίες για την εποχή του. Καντόνια: μορφή περιφερειακής υποδιαίρεσης της χώρας με παρά πολλά σημεία αυτονομίας. Αυτονομία που έχει να κάνει με την εκπαίδευση, με την ασφάλιση, με την φορολογία κλπ. Όλα όσα μας απασχολούν έντονα σήμερα στην Ελλάδα δηλ.. Στο σύνταγμα αυτό το σημαντικότερο σημείο είναι ο τρόπος λήψεις των αποφάσεων. Το κάθε καντόνι αποφασίζει για κάποιο σημαντικό θέμα που το αφορά μετά από μια σειρά δημοψηφισμάτων. Δηλ. η τοπική κυβέρνηση ασκεί καθαρά εκτελεστική εξουσία. Το τοπικό κοινοβούλιο προκρίνει τα θέματα προς διαβούλευση με την κοινωνία και ο «δήμος» ασκεί την νομοθετική εξουσία. Αν λοιπόν δεν καταφέρνανε να «τελειώσουν» τον Καποδίστρια πριν την ώρα του στην Ελλάδα θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Όμως η «καλή κοινωνία» της εποχής είχε άλλα σχέδια και δεν θα επέτρεπε σε έναν οραματιστή δημοκράτη να περάσει τα δικά του... Ούτε θα επέτρεπαν ποτέ σε μια τέτοια εποχή να υπάρχει στα Βαλκάνια μια κοιτίδα άμεσης δημοκρατίας που θα μπορούσε να εξαχθεί και στα υπόλοιπα Βαλκάνια. Και καθολική ελευθερία και γνήσια δημοκρατία πήγαινε πάρα πολύ για το κρατίδιο που «άφησαν» να δημιουργηθεί οι Μεγάλες «προστάτιδες» δυνάμεις. Δυστυχώς ο Καποδίστριας δεν επικράτησε τότε, δολοφονήθηκε από τον Μαυρομιχάλη.[…] Ο Καποδίστριας ρυθμιστής της ουδετερότητας της Ελβετίας. Ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄, με ένα χαρακτηριστικό προοίμιο, ανέθεσε στον Καποδίστρια την υπόθεση της Ελβετίας(1813): «Οι αρχές σας και τα αισθήματά σας μου είναι γνωστά. Αγαπάτε τις δημοκρατίες, κι εγώ επίσης τις αγαπώ. Πρόκειται τώρα να σώσουμε μια απ’ αυτές, που την υποδούλωσε ο γαλλικός δεσποτισμός... Πρόκειται για την Ελβετία». Όταν οι Μ Δυνάμεις θα υπογράψουν(Μάρτιος 1815) τη δήλωση που κατέστησε επίσημα διαρκή την ελβετική ουδετερότητα, μόνο ο Καποδίστριας μπορούσε να διεκδικήσει την κύρια ευθύνη για τη νέα συνταγματική οργάνωση της ελβετικής ομοσπονδίας. Σχετικά με την αποστολή αυτή, ο Α. Δεσποτόπουλος αναφέρει ότι ο Καποδίστριας, σε μικρό χρονικό διάστημα, «χάρις εις την διορατικότητα, ευρετικότητα και ευτολμίαν, αλλά και παλαιάν εμπειρίαν αυτού περί τας πολιτικάς διενέξεις, να εξευρίσκη πάντοτε τας καλυτέρας εφικτάς λύσεις», πέτυχε τη λύση. «Έκτοτε το όνομα του Καποδίστρια θα παραμείνη εν τη ιστορία της Ελβετίας συνδεδεμένον προς την εσωτερικήν αυτής ειρήνευσιν, την πολιτικήν αποκατάστασιν, την εδαφικήν ακεραίωσιν και την διεθνή αναγνώρισιν της ουδετερότητος αυτής». Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και υψηλής εκτίμησης προς τον Καποδίστρια, για τις παρεχόμενες υπηρεσίες του προς τη χώρα τους, η πόλη της Γενεύης, τα καντόνια του Vaud και της Λωζάννης ανακήρυξαν τον Καποδίστρια «επίτιμον πολίτην» τους. Η εκτίμηση ήταν αμφίδρομη. Χρειαζόταν όμως και τα αποτελέσματα για να κατοχυρωθεί. Ο Καποδίστριας έγραψε τότε σχετικά με την υπόθεση αυτή στον πατέρα του: «Αν δυνηθούν(οι Ελβετοί) εις το μέλλον να είναι ευτυχείς και να απολαύσουν την ανεξαρτησίαν των, θα είπω ότι δεν έχασα τον καιρόν μου και το έργον μου». Οι στενοί δεσμοί που απέκτησε ο Καποδίστριας με τους Ελβετούς θα του αποδειχθούν πολύτιμοι στο μέλλον του. Την Γενεύη θα επιλέξει, αργότερα ως τόπο διαμονής του, όταν θα νιώσει μεγάλη απογοήτευση από τον τσάρο Αλέξανδρο Α΄. Αν ζούσε σήμερα ο Καποδίστριας θα έβλεπε ότι το επιτελούμενο έργο του στην υπόθεση της Ελβετίας τον δικαίωσε. Για την εξήγηση της επιτυχίας αυτής, αξίζει να θυμηθούμε, ότι με μια παρόμοια αποστολή ο Καποδίστριας είχε εγκαινιάσει την πολιτική του σταδιοδρομία στην Κεφαλονιά. Η εμπειρία του εκείνη τον βοήθησε σ’ αυτή τη νέα ρυθμιστική αποστολή, με θεαματικότερα και διαχρονικότερα αποτελέσματα. Ο Καποδίστριας, που καταλάβαινε καλά τη γλώσσα των πολιτικών παθών, μελετώντας τις ιδιαίτερες συνθήκες της Ελβετίας, κατάφερε να κινηθεί ανάμεσα στις αντίπαλες παρατάξεις και αφού κέρδισε την εκτίμηση αμφοτέρων, εύκολο στάθηκε μετά και το να τους πείσει να τηρήσουν ουδετερότητα. Η ρύθμιση αυτή απέφερε πολλαπλά οφέλη στον Καποδίστρια. Πέρα από την επαγγελματική του καταξίωση και αναβάθμιση, πήρε και οφέλη, από το προωθημένο σύστημα εκπαίδευσης της Ελβετίας και τον βοήθησαν πολύ στη χάραξη της εκπαιδευτικής του πολιτικής. Στα προσωπικά του οφέλη εντάσσεται και η αποκάλυψη μιας αλήθειας. Ο Καποδίστριας χάρηκε ιδιαίτερα όταν οι Ελβετοί προσέγγισαν τα πραγματικά του όνειρα. Συνεχίζοντας την αναφορά μας στην επαγγελματική εξέλιξη του Καποδίστρια, αναφέρουμε ότι η μεγάλη αυτή επιτυχία στη διαχείριση του ελβετικού ζητήματος, είχε ως αποτέλεσμα αρχικά, να συμπεριληφθεί ο Καποδίστριας στη Ρωσική Αντιπροσωπεία για το Συνέδριο της Βιέννης. Στο Συνέδριο της Βιέννης(αρχή 01/11/1814), είχαν συγκεντρωθεί οι Αυτοκράτορες Ρωσίας και Αυστρίας, ο Βασιλιάς της Πρωσίας και όλοι οι Εστεμμένοι και εξέχοντες πολιτικοί της Ευρώπης. Επρόκειτο να συζητήσουν πολύπλοκα ζητήματα, να ικανοποιηθούν πολύπλοκα συμφέροντα και να συμβιβαστούν αντίθετες απόψεις. Ο Καποδίστριας, αν και 3^ος στην ιεραρχία της Ρωσικής Αντιπροσωπείας, γρήγορα αναδείχθηκε σε ένα εκ των πρωταγωνιστών του συνεδρίου. Γνώριζε να χειρίζεται τέτοιες υποθέσεις, το είχε αποδείξει και στο παρελθόν. Όπως σχολιάζει ο Α. Δεσποτόπουλος η συνθήκη της Βιέννης (26/06/1815) και η συνθήκη των Παρισίων(20/07/1815), οι οποίες αποτέλεσαν σταθμό στην ιστορία της Ευρώπης, «υπήρξον έργον εν πολλοίς του Καποδίστρια. Ούτος είναι ο πραγματικός αρχιτέκτων του δι’ αυτών εξασφαλισθέντος συστήματος Ευρωπαϊκής ισορροπίας, και ούτω της ειρήνης μεταξύ των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, κατά τους ταραχώδεις εκείνους καιρούς». Μέσα από το Συνέδριο της Βιέννης ο Καποδίστριας θα πετύχει και την ίδρυση της Φιλομούσου Εταιρείας Βιέννης για λογαριασμό των Ελλήνων.[…] Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 1809-1827) Ο Καποδίστριας οραματιζόταν μια βαλκανική-ελληνική ομοσπονδία, στα πρότυπα της Ελβετίας, από ομόθρησκους λαούς. Οραματιζόταν την ανασύσταση της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας! Όπου  Ρωμιός και Έλληνας  ήταν συνώνυμα και συνέδεαν την ορθοδοξία, με το βασικό λόγο ύπαρξης και διατήρησης στη μνήμη των κατοίκων της βαλκανικής της ελληνικότητας και της ρωμιοσύνης. Πόσοι ξέρουν πως οι μπέηδες της Αλβανίας, σε σύναξη τους, είχαν ζητήσει την ένταξη τους στο Ελληνικό κράτος;[…] Διατηρώντας την αρχαία ελληνική αρετή που, που διατυπώνει ο Πλάτων στην Επινομίδα του «ό,τι περ αν Έλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται»[Επινομίς Χ (987 de)], προσέλαβε επιλεκτικά στοιχεία από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αλλ’ όχι την(φράγκικη) Ευρώπη. Η Ελβετία είναι ίσως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράδειγμα Άμεσης Δημοκρατίας στον σύγχρονο κόσμο. Σε υπόμνημα(18/04/1819), φαίνεται η Βούληση του να θεμελιωθεί η φιλική Εταιρεία «ουχί επι της εθνότητος, αλλ’ επί της ευρείας και ζώσης ορθοδόξου εκκλησίας»[Χρ. Παπαδόπουλου, Η εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και η Μεγάλη Επανάστασις του 1821., ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑ (1950) σ. 316]. Έβλεπε την ιστορική ύπαρξη του Γένους ζυμωμένη με την Ορθόδοξη πίστη. Γράφει σε άλλη περίπτωση: «Η Χριστιανική Θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσα και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα»[Γ. Πρωτοψάλτη Ο Καποδιστριας ως Θρησκευτική προσωπικότης, ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, αρ 248 Δεκέμβριος 1976 σ.4]. Με αυτή την άποψη του Καποδίστρια, συμφωνούν και ΜΕΓΑΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ, οι οποίοι μας λένε πως είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να αποδεχθεί κάποιος την Ορθοδοξία, χωρίς να προσλάβει, ταυτόχρονα, την ελληνικότητα: «(..) Ο ελληνισμός έχει αποκτήσει αιώνιον χαρακτήρα μέσα εις την Εκκλησίαν. Έχει ενσωματωθεί εις την σάρκα της˙ έχει γίνει αιώνια κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως. Δεν εννοώ φυσικά τον ελληνισμόν ως εθνικήν ιδέαν ή τον ελληνισμόν της συγχρόνου Ελλάδος ή εκείνον τον καθυστερημένον και κάθε άλλο παρά νόμιμον ελληνικόν «φυλετισμόν». Εννοώ την χριστιανικήν αρχαιότητα, τον ελληνισμό των δογμάτων, τον ελληνισμόν της λατρείας, τον ελληνισμόν της εικόνος. Η χριστιανική λατρεία έχει σφραγισθεί δια παντός με το ελληνικό ύφος της ευσέβειας των μυστηρίων.  Και αυτό έχει γίνει μέχρι τοιούτου βαθμού, ώστε να μη μπορούμεν να διεισδύσωμεν εις τον ρυθμόν της λειτουργικής μυσταγωγίας, εάν προγηουμένως δεν υποβληθώμεν εις ένα είδος μυστικού «εξελληνισμού»[ π. Γ. Φλορόφσκι, «Η πορεία της Ρωσικής Θεολογίας»]. Μία ενέργεια του Καποδίστρια, φανερώνει το ενδιαφέρον του για Ρωμαίικη λύση του ανατολικού ζητήματος. Υποβάλλει(Απρίλιος 1828) στον τσάρο Νικόλαο σχέδιο του, που προέβλεπε την αναδιοργάνωση της Βαλκανικής σε Ομοσπονδία 5 επαρχιών(Ελλάδος, Ηπείρου, Μακεδονίας, Σερβίας και Δακίας) με ελεύθερη πόλη την Κωνσταντινούπολη. Η προσπάθεια αυτή συνιστά παραλλαγή του βαλκανικού σχεδίου του Ρήγα(ομοιότητα του σχεδίου αυτού και με την οργάνωση της Ελβετίας σε ομόσπονδα καντόνια). Το καποδιστριακό σχέδιο απορρίφθηκε με την συνθήκη της Αδριανούπολης(14/09/1829) [M.S. Anderson, The Eastern Question, London 1966 σελ 71], αλλά έγινε το θεμέλιο της Ρωσοευρωπαϊκής και Αμερικανικής πολιτικής της «βαλκανοποιήσεως». Ο Καποδίστριας εργαζόταν για την απελευθέρωση και προοδευτική ενοποίηση των ευρωπαϊκών επαρχιών της Αυτοκρατορίας της «Νέας Ρώμης». Έτσι κατανοείται η μαρτυρία του Ν. Σπηλιάδη, για την επιθυμία του Καποδίστρια να επιτύχει την ίδρυση της «Νεορωμαϊκής αυτοκρατορίας»[«Ελληνισμός Μαχόμενος», εκδόσεις Τήνος, σελ. 79], δηλαδή ανασύσταση της  «Νέας Ρώμης»/«Ρωμανίας».[…] Διαβάζουμε στα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη πως υπήρχε σχέδιο, το οποίο ξεκίνησε από τον Ρήγα και πέρασε στον Καποδίστρια μέσω του Πατριάρχη: «Τον ρώτησα δια τον πατέρα της λευτεριάς μας, τον μακαρίτη Ρήγα Βελεστίνο, πως προδόθη. Μου είπε πολλά. Αφού τον πρόδωσαν και σκοτώθη, τότε ο Σουλτάνος πρόσταξε τον μακαρίτη Πατριάρχη και το' 'δωσε ό,τι κατήχησες το' 'χαν δώση, οπού ήταν του Ρήγα, και του είπε ν' αφορίση αυτόν και τους οπαδούς του. Τότε ο αγαθός Πατριάρχης περίλαβεν αυτός την Εταιρία δια να μην σβέση και την ξακολούθησε και κατηχούσε κ' έστειλε και πιστόν άνθρωπον εις την Ρουσσία κ' εκεί ήταν κι' ο Λιονταρίδης, πιστός του φίλος, του Πατριάρχη και ήταν αξιωματικός της Ρουσσίας. Και του παράγγειλε να πάγη εις το 'Ορος ο Λιονταρίδης, οπού ήταν κι' ο Πατριάρχης εκεί σιργούνι, ν' ανταμωθούν. 'Ετζι πήρε την άδεια και πήγε εις 'Ορος. Αφού ανταμώθηκαν με τον Πατριάρχη, τον κατήχησε και τον χεροτόνησε και καλόγερο και του είπε να πάγει εις την Ρουσσίαν ν' απαρατηθή από την δούλεψη και να μιλήση με τον Καποδίστρια και να περάση εις Βλαχιά να πάρη μοναστήρια με νοίκι και να κατηχήση κι' όσους μπορέση και να συνάξη κι' ό,τι χρήματα μπορέση δια-να χρησιμέψουν δια την πατρίδα. Πήγε εις την Ρουσσία απαρατήθη, μίλησε και με τον Καποδίστρια και εις την Βλαχιά κατήχησε πολλούς και τον Μιχάλβοντα και πήρε και μοναστήρια και σύναξε κι' ως τρία-μιλλιούνια γρόσια. Του αποκρίθη ο Πατριάρχης να τα 'χη εκεί όσο-να χρειαστούνε. Ο μακαρίτης ο Ναπολέων ο αυτοκράτορας της Γαλλίας, το καύκημα του κόσμου, δια μέσον του πρέσβυ του τότε Σεμπαστιάνη γράφει του Πατριάρχη εις Κωσταντινόπολη και του λέγει να στείλη να κατηχήση παντού τους χριστιανούς, να είναι ετοιμασμένοι, κι' όταν να είναι καιρός οπού θα κινηθή, να χτυπήσουν κι' αυτείνοι καιείναι δικό τους από Κωσταντινόπολη και κάτου, Γουργαριά, Σερβία, Θεσσαλομακεδονία, Ντουράτζο, Αυλώνα και ολόγυρα αυτά τα μέρη, Ρούμελη, Πελοπόννησο και τα νησιά. Του αποκρίθη ο Πατριάρχης ότι ξακολουθεί από καιρό ό,τι του γράφει. Κι' έστειλε και κατηχούσαν. Η κακή τύχη, απότυχε ο μακαρίτης ο Ναπολέων και νεκρώσανε κι' αυτά. Αυτό το σκέδιον το ήξερε κι' ο Καποδίστριας από τον Πατριάρχη.»

Ελλάδα, το μέλλον μας. Του Jose Manuel Lamarque

Ελλάδα, το μέλλον μας. Του Jose Manuel Lamarque

Να εγκαταλείψει η Ελλάδα το ευρώ και την ΕΕ; Αυτό είναι το μόνο που απασχολεί τους Ευρωπαίους;  Την ώρα που μετά το Camp David, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επανέλαβαν την επιθυμία τους να μείνει η Ελλάδα στη ζώνη ευρώ, οι σχολιαστές μας, μάς περιλούζουν με θέσεις που προσπαθούν να καθησυχάσουν εκείνες και εκείνους, που αποφάσισαν να βάλλουν ως στόχο την Ελλάδα, ώστε να ξεχνούν την καθημερινή τους ζωή. Και το SPIEGEL συνεχίζει την ανθελληνική του πολιτική. Το Βερολίνο πρότεινε τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος την ίδια ημέρα που θα διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές; «Θέλετε να μείνετε στην ζώνη του ευρώ»; Γιατί άραγε, μήπως οι Έλληνες έχουν ακόμη ανάγκη να τους πουν τι πρέπει να κάνουν ή να σκεφθούν; Τελικά, είναι να απελπίζεται κανείς με τη βλακεία και την κενοδοξία μιας γερμανικής ελιτίστικης μερίδας. Η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι σήμερα μιλούν μόνο για αύξηση(ανάπτυξη), λιτότητα και ζώνη του ευρώ. Και βιάζονται να ξεχάσουν μια για πάντα ότι η Ελλάδα είναι το λίκνο της Ευρώπης. Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα; Είναι μια οικογένεια χωρίς παρελθόν. Οφείλουμε τα πάντα στην Ελλάδα. Να υπενθυμίσουμε ότι την εποχή των Ελλήνων φιλοσόφων, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα σε εκείνες του Β και της Α, κατοικούσαν λαοί αναλφάβητοι και σχεδόν άγριοι. Από την Ελλάδα προέρχονται οι βάσεις του πολιτισμού μας, της κουλτούρας μας, και των γνώσεών μας. Και είναι στην Ελλάδα όπου εξακολουθεί να υπάρχει ένας ευρωπαϊκός τρόπος ζωής.  Πολλοί έχουν την τάση να το ξεχνούν δίδοντας βάρος στο κέρδος. Αλλά το κέρδος δεν είναι τίποτα χωρίς την τέχνη του ζειν.  Κάποιος μπορεί να είναι πλούσιος αλλά φτωχός στο μυαλό. Αυτό είναι που μας αποδεικνύουν σήμερα πολλοί εταίροι της ΕΕ. Αρκεί να δει κανείς τη συμπεριφορά των τουριστών, όταν πάνε διακοπές σε χώρες της Μεσογείου, μια παρένθεση που γίνεται με μεθοκόπι και αποικοκρατική ασέβεια. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να θεωρούμε τους Έλληνες ως τεμπέληδες και ανέντιμους. Γιατί ποιος άλλος λαός της Ευρώπης σήμερα θα υποκαθιστούσε αυτούς τους Έλληνες.  Οι Έλληνες δίδουν ένα μεγάλο μάθημα στο σύνολο των ευρωπαϊκών λαών. Αντιμετωπίζουν μια κρίση επαίσχυντη και άδικη.  Αλλά οι Έλληνες παραμένουν όρθιοι!

Οι Έλληνες έχουν ψυχή... κυρία Lagarde. Του Jose Manuel Lamarque

Οι Έλληνες έχουν ψυχή... κυρία Lagarde. Του Jose Manuel Lamarque

Σας ευχαριστώ κυρία Lagarde! Σας ευχαριστώ, γιατί για μια αφορά ακόμη βουτήξατε μέσα στο νερό το κεφάλι των Ελλήνων. Σε μια συνέντευξη που δώσατε στην αγγλική καθημερινή εφημερίδα Guardian, είπατε: «Πιστεύω πως οι Έλληνες θα πρέπει να ξεκινήσουν μια συλλογική αλληλοβοήθεια», «πληρώνοντας όλοι τους φόρους τους», «Όσον αφορά τους Έλληνες, σκέφτομαι επίσης και όλους εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν όλη την ώρα να αποφύγουν να πληρώσουν τους φόρους τους». Δεν είναι λοιπόν μόνο η κ. Merkel που δεν αγαπά τους Έλληνες. Για σας επίσης οι Έλληνες είναι κλέφτες, μπαταξήδες, άνθρωποι που δεν είναι φρόνιμο να τους κάνεις παρέα. Για μια φορά ακόμη η εικόνα των Ελλήνων κηλιδώθηκε από τα λόγια σας. Αντί να τους δώσετε ελπίδα και να τους πείτε ότι όλα είναι δυνατά, ότι είναι εφικτή η επίλυση των προβλημάτων, εσείς τους βουλιάζετε ακόμη περισσότερο όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Μια μέρα, κ. Lagarde, μια μέρα οι Έλληνες θα σηκώσουν το κεφάλι, αλλά δεν θα έχουν ξεχάσει εκείνους και εκείνες που τους είχαν καταδικάσει πριν από τον ερχομό του δήμιου. Είναι αξιοθρήνητο, όπως είναι αξιοθρήνητο να ακούς Έλληνες, που διαμένουν εκτός Ελλάδας, να κάνουν κριτική στη χώρα και στο λαό τους. Δεν γνωρίζετε καλά τους Έλληνες κ. Lagarde. Οι Έλληνες έχουν μνήμη, αλλιώς δεν θα γνώριζαν την ιστορία της αρχαιότητας απ' έξω κι ανακατωτά. Καλόν είναι να αναλογιστείτε την ελληνική μνήμη κ. Lagarde, όπως η κ. Merkel, εσείς οι 2, φαίνεται πως διαθέτετε μικρή μνήμη. Τα ελληνικά δεν είναι μια νεκρή γλώσσα, ούτε οι Έλληνες είναι νεκροί, γιατί διαθέτουν μία ψυχή, την ελληνική ψυχή! http://helpthegreekpeople.blogspot.com/