Θεόδωρος Δηλιγιάννης(γέννηση σαν σήμερα 19/05/1824, ένας από τους χειρότερους πρωθυπουργούς της Ελλάδας-υπεύθυνος για την πτώχευση του 1893, τον ελληνοτουρκικό πόλεμο(1897) και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο(1898-1978))

Θεόδωρος Δηλιγιάννης(γέννηση σαν σήμερα 19/05/1824, ένας από τους χειρότερους πρωθυπουργούς της Ελλάδας-υπεύθυνος για την πτώχευση του 1893, τον ελληνοτουρκικό πόλεμο(1897) και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο(1898-1978))

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης(1824-1905) ήταν Έλληνας νομικός και πολιτικός, πληρεξούσιος, βουλευτής, υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις και 5 φορές πρωθυπουργός(1885-1903). ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Ήταν γιος του Πανάγου Δεληγιάννη και εγγονός του κοτζαμπάση της Πελοποννήσου, Ιωάννη Δεληγιάννη. Σε ηλικία 13 ετών έμεινε ορφανός. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα ως ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Εσωτερικών. Εκλεγόταν βουλευτής από το 1862. Χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών, Οικονομικών, Παιδείας και Εσωτερικών σε διάφορες κυβερνήσεις. Αναδείχθηκε(1883) αρχηγός του Εθνικού Κόμματος και χρίσθηκε(1885) για 1^η φορά Πρωθυπουργός, αξίωμα στο οποίο ανήλθε άλλες 4 φορές σε βραχύβιες κυβερνήσεις. Διατέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1885-6, 1890-2, 1895-7 και 1902-3. Καταγόταν από την επί Τουρκοκρατίας ισχυρή Λαγκαδινή οικογένεια κοτζαμπάσηδων, τους Δεληγιανναίους. Έγινε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνοσυνέλευσης(1862), ενώ 1^η φορά υπουργός Εξωτερικών(1863), από τότε πολλές φορές βουλευτής, υπουργός και 5 φορές πρωθυπουργός. Απεστάλη από την κυβέρνηση(1867) στο Παρίσι για την επίλυση του Κρητικού Ζητήματος, όπου απέκτησε υψηλές γνωριμίες. Έλαβε μέρος στο Συνέδριο του Βερολίνου(1870) και ανέπτυξε τις ελληνικές θέσεις, αξιώνοντας την προσάρτηση Ηπείρου, Θεσσαλίας, Μακεδονίας και Κρήτης, ενώ διαπραγματεύτηκε την πλήρωση του κενού ελληνικού θρόνου, μετά την έξωση του Όθωνα. Υπήρξε ο μεγάλος αντίπαλος του Χαρίλαου Τρικούπη. Οι 2 τους κυριάρχησαν στην ελληνική πολιτική σκηνή(δ’ τέταρτο 19^ου αι.). Ο Τρικούπης ήταν ο εκσυγχρονιστής(πιόνι των Βρετανών) των καθυστερημένων δομών της ελληνικής κοινωνίας, ο Θόδωρος Δηλιγιάννης ο συντηρητικός πολιτικός, που εξέφραζε τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τα κρατικοδίαιτα στρώματα που πλήττονταν από τα μέτρα Τρικούπη.  Έχει μείνει στην ιστορία ως λαϊκιστής και πολλές φορές δημαγωγός. Θεωρείται ο κύριος υπεύθυνος για την χρεοκοπία του 1893. Αφού διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία τον Χαρίλαο Τρικούπη(1885), αναίρεσε ορισμένους κρίσιμους θεσμούς που είχε θεσπίσει ο προκάτοχος του. Μείωσε τους φόρους και δημιούργησε ένα σύστημα προσλήψεων στο δημόσιο χωρίς απαίτηση τυπικών προσόντων(προς μεγάλη ικανοποίηση των πολιτών). Δημιούργησε ένα κλίμα προσδοκίας για εισβολή στην Τουρκία, που εκείνη την εποχή κατέρρεε ως αυτοκρατορία και επέκταση των ελληνικών συνόρων προς την Μακεδονία(τότε έφταναν μέχρι την Θεσσαλία). 1^η  συνέπεια των πράξεών του ήταν ο ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδας από τους «συμμάχους». Όταν στην συνέχεια ξεκίνησε εξωτερικό δανεισμό για να αντεπεξέλθει στην δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η Ελλάδα(λόγω μειωμένων φόρων και αδιάκριτων διορισμών στο δημόσιο), ο βασιλιάς τον έπαυσε και ανέλαβε και πάλι ο Τρικούπης. Τα συσσωρευμένα χρέη ήταν τόσα που το 1893 η Ελλάδα πτώχευσε. Όμως ο Δηλιγιάννης θεωρείται υπεύθυνος και για τον ΔΟΕ που επιβλήθηκε στην Ελλάδα το 1897. Η Ελλάδα ενεπλάκη τελικά σε πόλεμο με τους Τούρκους(Απρίλιος 1897) ο οποίος όμως είχε κριθεί πριν να αρχίσει. Η Ελλάδα αναγκάστηκε(από τον σύμμαχο των Τούρκων Γερμανό κάιζερ) να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία και έτσι στράφηκε και πάλι στον δανεισμό. Αυτή την φορά όμως οι προστάτιδες δυνάμεις ανέλαβαν οι ίδιες να εισπράξουν τα δάνεια και επέβαλαν στην Ελλάδα τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που κράτησε για 50 περ. χρόνια, μέχρι και μετά την λήξη του Β' ΠΠ. Επί πρωθυπουργίας Δηλιγιάννη έγιναν οι 1^οι Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες(1896), με τεράστιο κόστος, ενώ την ίδια ώρα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονταν στο χειρότερο δυνατό σημείο, λόγω του Κρητικού και Μακεδονικού ζητήματος. Ο Δηλιγιάννης ήταν πολέμιος των χαρτοπαικτικών λεσχών οι οποίες ήταν μάστιγα στην εποχή του. Δολοφονήθηκε(31/05/1905) στις σκάλες της Βουλής από τον χαρτοπαίκτη και μόνιμο θαμώνα χαρτοπαικτικών λεσχών Αντώνιο Γερακάρη(τον φώναζαν και Κωσταγερακάρη από το όνομα του πατέρα του) επειδή είχε απαγορεύσει τη λειτουργία τους. Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ως πρωθυπουργός, πήρε το δρόμο για τη Βουλή, προκειμένου να παραστεί σε μία συνεδρίαση ρουτίνας(απόγευμα 31/05/1905). Στις 17:05 έφθασε με την άμαξά του στην είσοδο του Βουλευτηρίου, στην οδό Σταδίου, συνοδευόμενος από τον σωματοφύλακά του Γιάννη Πάνο. Ένας άνδρας 35 περ. ετών προθυμοποιήθηκε να του ανοίξει την πόρτα της άμαξας. Ήταν ψηλού αναστήματος, μαυριδερός, με ρούχα κόκκινα σχεδόν ξεβαμμένα. Ο ανύποπτος Δεληγιάννης τον ευχαρίστησε και κατευθύνθηκε προς τη μαρμάρινη κλίμακα της Βουλής. Τότε, ο άγνωστος με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλε ένα μαχαίρι και το βύθισε στην κοιλιά του άτυχου πολιτικού. Η φρουρά της Βουλής αιφνιδιάστηκε, όπως και ο σωματοφύλακάς του. Μόνο ορισμένοι πολίτες αντελήφθησαν αμέσως τη σκηνή της δολοφονικής απόπειρας. Αμέσως κινήθηκαν εναντίον του, καταφέρνοντάς του χτυπήματα με τις γροθιές και τα μπαστούνια τους. Από την οργή του κόσμου τον έσωσε ένας λοχίας της Φρουράς, που τον μετέφερε βαριά πληγωμένο στο υπόγειο της Βουλής. Εκεί, ο επικεφαλής της Φρουράς πληροφορήθηκε το όνομα του δράστη: Αντώνιος Κωσταγερακάρης. Ιδιότητα: Λεσχειάρχης - Χαρτοπαίκτης. – «Τι έκανες μωρέ», του είπε. – «Έκλεισε τα χαρτοπαίγνια και εψόφησα από την πείνα» ψέλλισε και μετ' ολίγον ξεψύχησε. Η κατάσταση του Δηλιγιάννη συνεχώς χειροτέρευε. Υπεβλήθη αμέσως σε επέμβαση λαπαροτομίας από 3 καθηγητές Ιατρικής, αλλά κατά τη διάρκεια της εγχείρισης παρέδωσε πνεύμα. Αν και χωρίς πολιτικά κίνητρα, υπήρξε η 2^η δολοφονία σημαίνοντος πολιτικού προσώπου στη νεώτερη ελληνική ιστορία, μετά τη δολοφονία του 1^ου κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Κατά μια άλλη εκδοχή η δολοφονία του υπήρξε συνέπεια της άρνησης του να επιλύσει το Κρητικό Ζήτημα(την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα).