Παρακολουθώντας την καταστροφή της Ευρώπης

Παρακολουθώντας την καταστροφή της Ευρώπης

Εδώ και αρκετά χρόνια, ήταν φανερό πως η Ελλάδα κάποτε θα έφευγε από το ευρώ. Για αυτό και γελάω, κάθε φορά που διαβάζω ότι οι διάφοροι Ευρωπαίοι κεντρικοί τραπεζίτες, προετοιμάζονται κρυφά για το αναπόφευκτο(την έξοδο της Ελλάδας). Και για αυτό δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για τους Έλληνες, που τόσα χρόνια σέρνουν από την μύτη αυτούς τους τραπεζίτες. Και πάνω που τελείωνε ο χρόνος τους, οι Έλληνες κατάφεραν και πάλι να αναβάλλουν το μοιραίο για 6 εβδομάδες, προκηρύσσοντας νέες εκλογές. Η ελπίδα πως τώρα θα προκύψει κάποια νέα κυβέρνηση, που θα δεσμευτεί ειλικρινά να τηρήσει τις δεσμεύσεις και τους στόχους της χώρας, είναι μηδαμινή. Η χρονική όμως αυτή αναβολή έχει μια μεγάλη σημασία: δίνει σε κάθε Έλληνα πολίτη μια τελευταία ευκαιρία να αποσύρει τις καταθέσεις του και να μετατρέψει τα χρήματά του σε μετρητά κάποιου σκληρού νομίσματος, πριν η χώρα επιστρέψει στη δραχμή, η οποία θα εξατμιστεί τάχιστα από τον πληθωρισμό. Η επόμενη ψήφος θα είναι ψήφος εναντίον της λιτότητας, όπως έγινε και στη Γαλλία. Οι δημοσκοπήσεις θέλουν τον αριστερό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ, που ήρθε δεύτερος την 6^η Μαΐου, να κερδίζει τον Ιούνιο. Τα στελέχη του υπόσχονται να επαναδιαπραγματευθούν όλα όσα έχουν συμφωνηθεί μέχρι σήμερα με τα αφεντικά της ευρωζώνης, και να απαιτήσουν ακόμη περαιτέρω βοήθεια. Πρόκειται για πραγματικό ανέκδοτο, μόνο που κανένας δεν γελάει. Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι το αν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, το αποκρουστικό φασιστικό κόμμα που κέρδισε 21 έδρες την τελευταία φορά, θα δει την δύναμή της να αυξάνεται ή να μειώνεται. Το κόμμα αυτό υπόσχεται να διώξει όλους τους μετανάστες και να βάλει νάρκες στα σύνορα με την Τουρκία. Οι τρελοί καιροί φέρνουν τρελές κυβερνήσεις, αφού οι ψηφοφόροι ζουν τις φαντασιώσεις τους. Το ανθρώπινο ένστικτο της εξεύρεσης αποδιοπομπαίου τράγου, είναι από τα πιο άσχημα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης και όπως είδαμε στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, η δημοκρατία γενικώς τρέφει τέτοιου είδους χαρακτηριστικά. Η σημασία της πρόσφατης εκλογής προέδρου στη Γαλλία ήταν μεγάλη. Οι ειδικοί δικαίως προέβλεψαν την νίκη του σοσιαλιστή Hollande και σημειώνουν την «στεγνότητά» του. Οι υποσχέσεις του ότι θα εγκαταλείψει τα μέτρα λιτότητας του προκατόχου του, και ότι θα φορολογήσει τους πλούσιους ακόμη περισσότερο, προκάλεσαν χασμουρητά. Όλοι γνωρίζουν πως οι επιλογές είναι ελάχιστες, και καθόλου ευχάριστες. Ο Sarkozy αποτελούσε αντικείμενο απέχθειας, και όλοι ήθελαν να τον δουν να φεύγει. Η μετριότητα του Hollande, ήταν και η δύναμή του. Η Γαλλία δεν έχει τα χάλια της Ελλάδας, αλλά την πλησιάζει. Όπως την πλησιάζει πλέον και κάθε χώρα της ευρωζώνης και αργά ή γρήγορα ακόμη και η Γερμανία ή και …ο Καναδάς. Η δημοκρατία έχει το χάρισμα να επιτρέπει στους λαούς να επιλέγουν μεταξύ διαφορετικών εκδοχών της πραγματικότητας, την ώρα που η φυσική τάξη πραγμάτων παρουσιάζει μια μόνο πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να ζούμε πέρα από τις δυνατότητες μας επ’ άπειρον. Κάποτε έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Την σημερινή Δ χαρακτηρίζει μια έξις προς τον υπερδανεισμό. Στην Ισπανία αυτές τις μέρες, 16 τράπεζες αξιολογήθηκαν πιστοληπτικά και υποβαθμίστηκαν. Ο φόβος κυριαρχεί παντού. Η ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως δεν τίθεται θέμα ρευστότητας και μια μέρα μετά την καταστροφική επέλαση των αγορών στις τράπεζες, αυτές επανήλθαν και άρχισαν και πάλι να αγοράζουν. Μάλιστα, οι μετοχές των τραπεζών σημείωσαν και άνοδο! Επισήμως οι κεντρικοί τραπεζίτες της Ευρώπης δεν έχουν, λένε, κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης της ελληνικής χρεοκοπίας ή της χρεοκοπίας κάποιου άλλου κράτους της ευρωζώνης. Ανεπίσημα όμως, παραδέχονται ότι το ζήτημα τους απασχολεί νυχθημερόν. Ως ένα βαθμό, το επίσημο αυτό ψέμα είναι πιο αληθινό από την ανεπίσημη αλήθεια. Οι τραπεζίτες μπορεί  να σχεδιάζουν οτιδήποτε το οικονομικό εν όψει του χάους, αλλά δεν ελέγχουν τις πολιτικές εξελίξεις και διαδικασίες. Οι προσπάθειες τους απαιτούν την συμμόρφωση των πολιτικών και των ψηφοφόρων. Απαιτούν επίσης τα κράτη, με μεγάλη ιστορία αυτοκυριαρχίας, να παραδοθούν σ’ αυτούς. Και αυτό να γίνει στο όνομα της οικονομικής ορθότητας. Όπως όμως φάνηκε ξεκάθαρα στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις της Ευρώπης, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει.