Το πρόβλημα με τη Γερμανία(ιστορική αμνησία Γερμανών)(17/05/2012)

Το πρόβλημα με τη Γερμανία(ιστορική αμνησία Γερμανών)(17/05/2012)

Το Βερολίνο επιδεικνύει πολιτιστική τύφλωση και ιστορική αμνησία Τα πάντα ανάγονται στην ιστορία. Και ακριβώς λόγω της ιστορίας το Βερολίνο αδυνατεί να επιβάλει τις σκληρές οικονομικές του θεραπείες στους Ευρωπαίους. 2 παγκόσμιοι πόλεμοι, το Ολοκαύτωμα, το τίμημα που κατέβαλαν Βορειοαμερικάνοι και λοιποί Ευρωπαίοι για να κρατήσουν ασφαλή τη Γερμανία στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όλα αυτά συνιστούν μια ασήκωτη ιστορική σκευή για τους Γερμανούς. Όταν οι Γάλλοι κατέλαβαν την Ευρώπη στη διάρκεια των πολέμων του Ναπολέοντα, έφεραν την καταστροφή και τον θάνατο. Ωστόσο, έφεραν επίσης τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, τον Αστικό Κώδικα του Ναπολέοντα, την εκπαίδευση για όλους, την καρτεσιανή λογική και πλήθος άλλα οφέλη στους κατακτημένους λαούς-εκτός των Ρώσων. Όταν ήλθε η σειρά των Γερμανών να καταλάβουν την Ευρώπη, άφησαν πίσω τους μόνο μια κληρονομιά τρόμου. Συν τω χρόνω, η κληρονομιά λειάνθηκε με τη δημιουργία της ΕΕ και της ευρωζώνης. Αλλά αυτή η κληρονομιά αναβίωσε από τη γερμανική πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη. Η Γερμανία είναι η ισχυρότερη ευρωπαϊκή οικονομία και έχει τη χρηματοδοτική δύναμη να ανασύρει την ΕΕ και την ευρωζώνη από την κατρακύλα. Όμως, η γερμανική πολιτική είναι υπερβολικά άκαμπτη. Το Βερολίνο πιστεύει ότι η λιτότητα και η συνακόλουθη φτώχεια αποτελούν θεραπείες για την οικονομική αφερεγγυότητα.  Όταν οι Γερμανοί λένε ότι θα επιβάλουν την οδύνη της οικονομικής λιτότητας, μέσα στην τρέχουσα κοινωνική και πολιτική αναταραχή που περισφίγγει την Ευρώπη, επιδεικνύουν πολιτιστική τύφλωση και ιστορική αμνησία. Ειδικότερα όταν οι περισσότεροι οικονομολόγοι επιχειρηματολογούν ότι την καλύτερη θεραπεία για τα προβλήματα της Ευρώπης προσφέρει η δημιουργία όρων ανάπτυξης. Αλλά κυρίαρχη αντίληψη στο Βερολίνο είναι να επωφεληθούν της οικονομικής κρίσης προκειμένου να υποχρεώσουν τους δύστροπους νοτιοευρωπαίους να υιοθετήσουν μια γερμανική τάξη στα οικονομικά πράγματα. Αναμφίβολα, η Γερμανία πράττει σωστά όταν κηρύσσει τη δημοσιονομική υπευθυνότητα, όμως προς το παρόν ο άμβωνας θα έπρεπε να βρίσκεται στο Παρίσι. Στους νέους κυβερνώντες στη Γαλλία εναπόκειται να συνεχίσουν την εκπαίδευση των Νοτιοευρωπαίων στην οικονομική φειδώ. Οι Γάλλοι έχουν πολλά κοινά με τις πολιτισμικές, κοινωνικές και οικονομικές πρακτικές των ευρωπαϊκών προβληματικών κρατών. Και μέχρι πρόσφατα, οι Γάλλοι μπορούσαν να αντέξουν εκείνα ακριβώς τα πρότυπα ζωής που οι Νοτιοευρωπαίοι επιχειρούσαν να αγγίξουν μέσα από τον υπερδανεισμό. Η Αθήνα, η Ρώμη, η Μαδρίτη και η Λισαβόνα σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να κρυφτούν πίσω από το ιστορικό παρελθόν της Γαλλίας. Εφόσον Γάλλοι χορηγούσαν τις απαιτούμενες δόσεις του οικονομικού φαρμάκου, τότε οι λαοί της Ν Ευρώπης δεν θα μπορούσαν να μεμφθούν κανέναν άλλον, πέραν των πολιτικών τους κατεστημένων, για τα σημερινά τους βάσανα. Παρ' όλα αυτά, τα γερμανικά, αμερικανικά και γαλλικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι αυτά που βοήθησαν τους Νοτιοευρωπαίους να καταξοδέψουν τη διαδρομή τους μέχρι την παρούσα κρίση χρέους. Ίσως, λοιπόν, η θεραπεία να έγκειται ακριβώς στο να ξοδέψουν και πάλι τη διαδρομή τους προς την έξοδο από το χάος όπου βρέθηκαν. Άλλωστε, η προεκλογική ρητορική του νεοεκλεγέντος γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ εστίαζε στην ανάπτυξη και όχι στη λιτότητα μόνο. Δυστυχώς, εάν η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία δεν αναδιοργανώσουν εκ βάθρων τις οικονομίες τους, οιαδήποτε λύση θα αποτελέσει σύντομη μόνο ανάπαυλα πριν την επόμενη κρίση.  Η Ελλάδα, ιδίως, πρέπει να υπερβεί το δικό της ιστορικό παρελθόν και να εγκαθιδρύσει μια κοινωνία των πολιτών. Στην πραγματικότητα, το ελληνικό κράτος οφείλει να παράσχει πρόνοια και προστασία στον λαό, ο οποίος, με τη σειρά του, οφείλει να αποδεχθεί την ανάγκη να πληρώνει(φόρους) γι' αυτά τα οφέλη. Πάνω απ' όλα, μια κοινωνία των πολιτών σημαίνει ότι τόσο οι πολίτες όσο και οι ηγέτες τους οφείλουν να αποδεχθούν την έννοια της υπευθυνότητας. Μολονότι είναι αδύνατον να εκριζωθεί η διαφθορά, δεν θα έπρεπε ωστόσο να αποτελεί και τον κύριο μηχανισμό διάδρασης μεταξύ κράτους και πολιτών. Εάν το πρόβλημα με τη Γερμανία έγκειται στην ιστορία της, το πρόβλημα με την Ελλάδα έγκειται στην αδυναμία της να διδαχθεί από την δική της ιστορία. Δυστυχώς, ένα υπερβολικά μεγάλο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας συνίσταται σε μια λιτανεία χρεοκοπιών, εγωκεντρικών ηγεσιών και υπαγωγής της πολιτικής στην προώθηση χρηματοπιστωτικών συμφερόντων. Ίσως Ελλάδα και Γερμανία να εκπροσωπούν τα 2 αντίθετα άκρα της κρίσης στην ευρωζώνη: οι Έλληνες ξοδεύουν υπερβολικά ενώ οι Γερμανοί ελάχιστα. Όμως από τη στιγμή της σύλληψής της ως ιδέας, η ευρωζώνη δεν ήταν παρά μια απόπειρα να τετραγωνιστεί ένας τόσο άνισος οικονομικός κύκλος! O Ανδρέας Γερολυμάτος είναι καθηγητής και διευθυντής στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών - Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Βανκούβερ του Καναδά