ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ(16/05/2012) ΣΤΕΨΗ ΒΑΛΔΟΥΙΝΟΥ ΤΗΣ ΦΛΑΝΔΡΑΣ ΩΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ(16/05/2012) ΣΤΕΨΗ ΒΑΛΔΟΥΙΝΟΥ ΤΗΣ ΦΛΑΝΔΡΑΣ ΩΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

Ο Βαλδουίνος Α' της Κωνσταντινούπολης(Ιούλιος 1172-1205), ο 1^ος αυτοκράτορας της Λατινικής αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης, ή Βαλδουίνος Θ' της Φλάνδρας ως 9^ος κόμης της Φλάνδρας και Βαλδουίνος ΣΤ' του Hainaut(σημ. Βέλγιο) ως 6^ος κόμης του Hainaut, ήταν ένας από τους εξέχοντες ηγέτες της Δ’ Σταυροφορίας(1201-4). Ήταν πρωτότοκος γιος του Βαλδουίνου Η΄ της Φλάνδρας και της Μαργαρίτας Α΄ της Αλσατίας, αδελφής του Φιλίππου της Αλσατίας, κόμισσας της Φλάνδρας. Όταν πέθανε ο θείος του άτεκνος(1191) τον διαδέχθηκε στην Φλάνδρα ως Βαλδουίνος Ε'. Ο νεαρότατος Βαλδουίνος παντρεύτηκε(1186) την Μαρία της Καμπανίας, κόρη του Ερρίκου Α', κόμη της Καμπανίας. Ο χρονογράφος Gillsberd περιγράφει τον Βαλδουίνο ως ξεμυαλισμένο με την γυναίκα του. Ο αδελφός της Ερρίκος Β’ της Καμπανίας είχε γίνει βασιλιάς των Ιεροσολύμων(1190) και πέθανε χωρίς να αφήσει γιο παρά μόνο 2 κόρες. Οι θείοι της Ριχάρδος Β' της Αγγλίας και Φίλιππος Β' της Γαλλίας συμμετείχαν μαζί στην Γ’ Σταυροφορία(1189-1192), ενώ η γιαγιά του Βαλδουίνου ήταν θεία της Ισαβέλλας, βασίλισσας των Ιεροσολύμων και ήθελε να την βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια. Συνεπώς είχαν και κοινά ενδιαφέροντα για τη συμμετοχή τους σ’ αυτή. Η μητέρα του Μαργαρίτα πέθανε(1194) και ο πατέρας του(1195) οπότε έμεινε ο μοναδικός κυβερνήτης στις κομητείες της Φλάνδρας και του Hainaut. Στα 8 χρόνια που κυβέρνησε την περιοχή προσπάθησε να κερδίσει τις χαμένες εκτάσεις. Με τη Συνθήκη του Peron(1200), ο γαμπρός του, βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Β' της Γαλλίας του επέστρεψε τα περισσότερα εδάφη του Artois. Το Artois είχε δοθεί στον Γάλλο βασιλιά σαν προίκα με άλλες περιοχές στον Γάλλο βασιλιά ως προίκα στον γάμο του με την αδελφή του, Ισαβέλλα του Hainaut(είχε πεθάνει το 1190). 1^ος ΛΑΤΙΝΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ Ένωσε(1195) στην εξουσία του τις κομητείες Αινώ και Φλάνδρας. Ορίσθηκε(1200) ως ένας από τους αρχηγούς της Δ΄ Σταυροφορίας και μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης εξελέγη αυτοκράτορας(09/05/1204). Ενώ η Λατινική αυτοκρατορία είχε υποσχεθεί να δοθεί στον πρώην εκλεγμένο αρχηγό της Σταυροφορίας Βονιφάτιο τον Μομφερατικό ο ηγέτης της Δ’ Σταυροφορίας γηραιότατος δόγης της Βενετίας Ερρίκος Δάνδολος προτίμησε αυτόν. Ένας από τους σημαντικότερους λόγους αυτής της επιλογής: ήταν νέος, γενναίος, μαχητικός και ευλαβής. Ο αδικημένος Βονιφάτιος εξευμενίστηκε με το βασίλειο της Θεσσαλονίκης και περιοχές της Κρήτης, κάτι που δεν τον άφησε ευχαριστημένο και γι’ αυτό όσο ζούσαν οι 2 άντρες βρίσκονταν σε συνεχή διαμάχη. Η σύζυγος του περιχαρής πήγε να τον συναντήσει αλλά δεν πρόλαβε γιατί πέθανε στη διαδρομή από πανώλη. Εισέπραξε το 1/4 της αυτοκρατορίας και τα 5/8 της Πόλης. Τα υπόλοιπα 3/8 της Πόλης με επέμβαση του αρχηγού της Σταυροφορίας γηραιότατου Βενετού δόγη Δάνδολου δόθηκαν στους Βενετούς, ώστε να μπορεί να εξασκεί επιρροή στον νέο αυτοκράτορα και να απαλλαγούν οι Βενετοί από τη φορολογία. Με την παρέμβαση του Δάνδολου 1^ος Λατίνος αρχιεπίσκοπος στην Κωνσταντινούπολη εξελέγη ο Θωμάς Morozini. Η περιοχή επικρατείας του: πόλη Κωνσταντινούπολης, τμήματα Θράκης και Ασίας, νησιά Λέσβος, Χίος, Λήμνος, Ίμβρος και Τένεδος. Για να ικανοποιηθεί ο μεγάλος του ανταγωνιστής Βονιφάτιος ο Μομφερατικός του δόθηκε η Θεσσαλονίκη και οι περιοχές της Μακεδονίας. Το καλοκαίρι που ακολούθησε ο αδελφός του Ερρίκος κατέλαβε τη Βιθυνία. ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ Επιδεικνύοντας παντελή έλλειψη διπλωματικότητας προσέβαλε τον βασιλιά των Βουλγάρων Ιωαννίτση ή Σκυλογιάννη και τον προκάλεσε σε πόλεμο. Κατά τη διάρκεια εκστρατείας για την απόκρουσή του συγκρούστηκε μαζί του κοντά στην Αδριανούπολη και συνελήφθη αιχμάλωτος(1205). Πέθανε κατά την κράτησή του υπό ανεξιχνίαστες συνθήκες(1205/6), πιθανότατα δολοφονημένος από τον Ιωαννίτση. Ένας βουλγαρικός θρύλος λέει ότι τον σκότωσε βίαια ο Καλογιάννης γιατί ήθελε να ξελογιάσει την γυναίκα του. Ο Βυζαντινός ιστορικός Γ. Ακροπολίτης λέει ότι χρησιμοποιούσε το κρανίο του σαν κύπελλο. Ο Καλογιάννης που είχε ασπαστεί τον Καθολικισμό ανέφερε στον πάπα Ιννοκέντιο Γ’ ότι απλά πέθανε στην φυλακή, κρύβοντας το πιθανό του έγκλημα. Ένας πύργος στο τσαρικό φρούριο του Tarnovo αναγνωριζόταν ως «πύργος του Βαλδουίνου». 20 χρόνια αργότερα(1125), εμφανίστηκε ένας άντρας στην Φλάνδρα που ισχυρίστηκε ότι είναι ο αυτοκράτορας Βαλδουίνος. Περιπλέχτηκε σε μια σειρά εξεγέρσεων ενάντια στην ηγεμονία της κόρης του Ιωάννας. Πολλοί παλιοί γνωστοί του Βαλδουίνου αναγνώρισαν την πλάνη και εκτέλεσαν τον άγνωστο άντρα(1226).