Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα ΜΕΡΟΣ 2ο

Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα ΜΕΡΟΣ 2ο

ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Η 5^η Γιουγκοσλαβική Στρατιά έφερε την ευθύνη άμυνας του ΝΑ συνόρου μεταξύ της Kriva Palanka και της ελληνικής μεθορίου. ΧΡΟΝΙΚΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ Τα γιουγκοσλαβικά στρατεύματα δεν ήταν πλήρως κινητοποιημένα και υστερούσαν σε σύγχρονο εξοπλισμό και οπλισμό για να είναι αποτελεσματικά. Μετά την είσοδο των γερμανικών δυνάμεων στη Βουλγαρία η πλειοψηφία των ελληνικών στρατευμάτων αποσύρθηκε από την Α. Θράκη. Τη χρονική στιγμή εκείνη η συνολική δύναμη των ελληνικών δυνάμεων που υπερασπίζονταν τα σύνορα με τη Βουλγαρία αριθμούσε 70.000 άνδρες, υπό τη διοίκηση της Ελληνικής 2^ης Στρατιάς. Οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις, η 1^η Στρατιά που αποτελούνταν από 14 μεραρχίες, βρισκόταν στην Αλβανία. Οι ελληνικές δυνάμεις στην Κ. Μακεδονία, οι 12^η και 20^η Μεραρχίες Πεζικού, τοποθετήθηκαν(28/03) υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Wilson, ο οποίος κατέστησε το αρχηγείο του ΒΔ της Λάρισας. Η νεοζηλανδική μεραρχία έλαβε θέση Β του Ολύμπου. Η αυστραλιανή μεραρχία απέκλεισε την κοιλάδα του Αλιάκμονα μέχρι την οροσειρά του Βέρμιου. Η Βρετανική Βασιλική Αεροπορία συνέχισε να επιχειρεί από αεροδρόμια στην Κ και Ν Ελλάδα, όμως λίγα αεροσκάφη μπορούσαν να αποσταλούν στο θέατρο των επιχειρήσεων. Οι βρετανικές δυνάμεις βρίσκονταν σχεδόν σε πλήρη κινητοποίηση όμως ο εξοπλισμός τους ήταν περισσότερο κατάλληλος για πολεμικές επιχειρήσεις στην έρημο παρά στους απότομους ορεινούς δρόμους της Ελλάδας. Υπήρχε έλλειψη σε άρματα μάχης και αντιαεροπορικά όπλα. Οι γραμμές επικοινωνίας κατά μήκος της Μεσογείου ήταν ευάλωτες, καθώς κάθε νηοπομπή έπρεπε να πλεύσει κοντά από νησιά που τελούσαν υπό εχθρική κατοχή, παρά το γεγονός ότι το Βρετανικό Ναυτικό κυριαρχούσε στο Αιγαίο. Τα εφοδιαστικά αυτά προβλήματα επιτείνονταν από την περιορισμένη διαθεσιμότητα πλοίων και την περιορισμένη χωρητικότητα των ελληνικών λιμανιών. Η Γερμανική 20^η Στρατιά, υπό τη διοίκηση του Στρατάρχη Wilhelm List, ήταν επιφορτισμένη με την εκτέλεση της Επιχείρησης Μαρίτα. Ο στρατός του αποτελούνταν από 6 μονάδες: Την 1^η Μονάδα Τεθωρακισμένων (1^η Μονάδα Panzer) υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Ewald von Kleist. Το 40^ο Σώμα Τεθωρακισμένων(40^ο Σώμα Panzer) υπό τον Αντιστράτηγο Georg Stumme. Το 18^ο Ορεινό Σώμα υπό τον Αντιστράτηγο Franz Böhme. Το 30^ο Σώμα Πεζικού υπό τον Αντιστράτηγο Otto Hartmann. Το 50^ο Σώμα Πεζικού υπό τον Αντιστράτηγο Georg Lindemann.  Τη 16^η Μεραρχία Τεθωρακισμένων η οποία αναπτύχθηκε πίσω από τα Βουλγαροτουρκικά σύνορα για την υποστήριξη των Βουλγαρικών δυνάμεων σε περίπτωση Τουρκικής επίθεσης. ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΠΙΘΕΣΗΣ Διαμορφώθηκε βάσει της εμπειρίας που απέκτησε ο Γερμανικός στρατός στη Μάχη της Γαλλίας(1940). Η στρατηγική του δημιουργία ενός αντιπερισπασμού στο Αλβανικό μέτωπο, αποδυναμώνοντας τις δυνάμεις του ελληνικού Στρατού από την άμυνα των γιουγκοσλαβικών και βουλγαρικών συνόρων. Χρησιμοποιώντας την τακτική της προώθησης τεθωρακισμένων σχηματισμών προς τα περισσότερο αδύναμα τμήματα της αμυντικής γραμμής, η διείσδυση προς την εχθρική περιοχή θα ήταν ευκολότερη και δεν θα απαιτούσε τη χρήση των γερμανικών τεθωρακισμένων μονάδων πίσω από τις δυνάμεις του πεζικού. Μόλις το αδύναμο αμυντικό σύστημα της Ν. Γιουγκοσλαβίας κατέρρεε από την επέλαση των γερμανικών τεθωρακισμένων μονάδων, η Γραμμή Μεταξά θα υπερκεράζονταν από τις ταχύτερα κινούμενες δυνάμεις που θα προήλαυναν προς το νότο από τη Γιουγκοσλαβία. Η κατοχή του Μοναστηριού και της κοιλάδας του Αξιού, που οδηγούσε προς τη Θεσσαλονίκη, κρίνονταν απαραίτητη για μία τέτοια στρατηγική. Το πραξικόπημα στη Γιουγκοσλαβία οδήγησε σε ξαφνική αλλαγή του σχεδίου επίθεσης και έφερε τη 12η  τρατιά αντιμέτωπη με μία σειρά δύσκολων προβλημάτων. Σύμφωνα με την Οδηγία Νο25(28/03), η 12^η Στρατιά έπρεπε να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της με τέτοιο τρόπο ώστε μία ταχυκίνητη δύναμη να μπορεί να επιτεθεί προς το Βελιγράδι μέσω Νις. Με μόνο 9 μέρες από την ημέρα της επίθεσης κάθε ώρα ήταν σημαντική και κάθε νέα συγκέντρωση των στρατευμάτων χρειαζόταν χρόνο για να οργανωθεί. Το βράδυ της 5^ης Απριλίου όλες οι επιθετικές δυνάμεις που προορίζονταν για την Ν. Γιουγκοσλαβία ή στην Ελλάδα είχαν συγκεντρωθεί. ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ Ν. ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Οι γερμανικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ελλάδα(06/04, 05:15), ενώ η Luftfafe ξεκίνησε εντατικό βομβαρδισμό του Βελιγραδίου. Το 40^ο Σώμα Τεθωρακισμένων, που προορίζονταν να χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια επιθέσεων κατά μήκος της Ν. Γιουγκοσλαβίας, ξεκίνησε την επίθεσή του(05:30) και προωθήθηκε κατά μήκος των βουλγαρικών συνόρων σε 2 ξεχωριστά σημεία. Την ίδια ώρα αεροσκάφη της Luftfafe αρχίζουν να βομβαρδίζουν Πειραιά και Ελευσίνα, προκαλώντας σημαντικές ζημιές. Η 1^η Μεραρχία των SS «Adolf Hitler» είχε καταλάβει(βράδυ 08/04) την Prilep, αποκόπτοντας μία σημαντική σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ του Βελιγραδίου και της Θεσσαλονίκης και απομονώνοντας τη Γιουγκοσλαβία από τους συμμάχους της. Στο σημείο αυτό οι Γερμανοί κατείχαν εδάφη, κατάλληλα για την συνέχιση των επιθετικών ενεργειών τους. Ο Στρατηγός Stumme ανέπτυξε τις δυνάμεις του(βράδυ 09/04) Β του Μοναστηρίου, προετοιμαζόμενος για την επέκταση των επιθέσεων πέρα από τα ελληνικά σύνορα προς τη Φλώρινα. Η θέση αυτή εγκυμονούσε τον κίνδυνο να περικυκλώσει τους Έλληνες στην Αλβανία και τη Δύναμη W στις περιοχές Φλώρινας, Έδεσσας και Κατερίνης. Διατηρώντας μία μικρή δύναμη ασφαλείας στα μετόπισθεν του Σώματος για την απόκρουση μίας ξαφνικής αντεπίθεσης από την κεντρική Γιουγκοσλαβίας, στοιχεία της 9^ης Μεραρχίας Panzer κατευθύνθηκαν δυτικά για να ενωθούν με τους Ιταλούς στα αλβανικά σύνορα. Η 2^η Μεραρχία Panzer(18^ο Ορεινό Σώμα), υπό τον Στρατηγό Rudolf Veiel εισήλθε(πρωί 06/04) στη Γιουγκοσλαβία από τα Α και προωθήθηκε Δ μέσω της κοιλάδας του Στρυμόνα. Αντιμετώπισε μικρή εχθρική αντίσταση, όμως καθυστέρησε από ανατιναγμένους και λασπωμένους δρόμους και νάρκες. Παρόλα τα εμπόδια, η μεραρχία κατόρθωσε να φτάσει στην πόλη Στρώμνιτσα. Μία γιουγκοσλαβική αντεπίθεση στην Β πλευρά της μεραρχίας αποκρούστηκε(07/04). Η μεραρχία κατόρθωσε(08/04) να προωθηθεί πέρα από τα βουνά και να υπερκεράσει τις μονάδες της ελληνικής 19^ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού Ν της λίμνης Δοϊράνης ως εφεδρεία. Παρά τις πολλές καθυστερήσεις κατά μήκος των στενών ορεινών δρόμων, μία θωρακισμένη προφυλακή με κατεύθυνση την Θεσσαλονίκη κατόρθωσε να εισέλθει στην πόλη(πρωί 09/04). Η κατάληψη της πόλης έλαβε χώρα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, ως επακόλουθο της κατάρρευσης της Ελληνικής 2^ης Στρατιάς. ΓΡΑΜΜΗ ΜΕΤΑΞΑ Υπερασπιζόταν από την Στρατιωτική Δύναμη Ανατολικής Μακεδονίας, η οποία αποτελούνταν από τις 7^η, 14^η και 17^η Μεραρχίες Πεζικού υπό τη διοίκηση του Αντιστράτηγου Κωνσταντίνου Μπακόπουλου. Είναι μήκος περ. 170 km, κατά μήκος του Νέστου Α και των βουλγαρικών συνόρων ως το όρος Belles(Δοϊράνη, Κερκίνη) κοντά στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία. Οι οχυρώσεις ήταν σχεδιασμένες να διαθέτουν φρουρά +200.000 στρατιωτών, όμως λόγω της έλλειψης προσωπικού το συνολικό μέγεθος της φρουράς που υπερασπιζόταν τα οχυρά ήταν περ. 70.000, με αποτέλεσμα την αραιή διάταξη των αμυντικών γραμμών. Η αρχική γερμανική επίθεση κατά της γραμμής πραγματοποιήθηκε από μία μονάδα πεζικού ενισχυμένη από 2 ορεινές μεραρχίες του 18^ου Ορεινού Σώματος, αντιμετώπισαν όμως ισχυρή αντίσταση και σημείωσαν μικρή επιτυχία. Μία γερμανική αναφορά στο τέλος της 1^ης μέρας των επιχειρήσεων περιγράφει πως η γερμανική 5^η Ορεινή Μεραρχία «απωθήθηκε στο πέρασμα Ρούπελ παρά την ισχυρότατη αεροπορική υποστήριξη, έχοντας σημαντικές απώλειες». Από τα 24 οχυρά που αποτελούσαν τη Γραμμή Μεταξά μόνο 2 έπεσαν, και αυτά μόνον αφού καταστράφηκαν ολοσχερώς. Τα περισσότερα οχυρά-και Ρούπελ, Εχίνος, Καρατάς, Λίσσε και Ιστίμπεη- αντιστάθηκαν 3 ημέρες. Η γραμμή κατέρρευσε λοιπόν έπειτα από 3 ημέρες μαχών, κατά τις οποίες οι Γερμανοί σφυροκοπούσαν τα οχυρά με πυροβολικό και βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως. Ο στόχος αυτός επετεύχθη κυρίως χάρη στην 6^η Ορεινή Μεραρχία, που διέσχισε μια χιονοσκεπή οροσειρά ύψους 2.100 μέτρων και κατέλαβε ένα σημείο θεωρούμενο απρόσιτο από τους Έλληνες. Η δύναμη έφτασε στην σιδηροδρομική γραμμή που ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη(βράδυ 07/04). Οι υπόλοιπες μονάδες του 18^ου Ορεινού Σώματος προχωρούσαν με μεγάλη δυσκολία. Η 5^η Μεραρχία μαζί με το ενισχυμένο 125^ο Σύνταγμα Πεζικού διείσδυσαν στην άμυνα του Στρυμόνα(07/04) και επιτέθηκαν κατά μήκος και των 2 πλευρών του ποταμού, καταστρέφοντας τη μία οχυρωματική θέση μετά την άλλη στο πέρασμά τους. Παρόλα αυτά η μονάδα υπέστη βαριές απώλειες, που αποσύρθηκε από το μέτωπο με την ολοκλήρωση της αποστολής της. Η 72^η Μεραρχία Πεζικού προωθήθηκε από το Άνω Νευροκόπι κατά μήκος των βουνών και, παρόλο που υστερούσε σε μεταφορική ικανότητα, μέσο πυροβολικό και ορεινό εξοπλισμό, κατόρθωσε να περάσει τη Γραμμή Μεταξά(βράδυ 09/04), οπότε και έφτασε ΒΑ των Σερρών. Ακόμα και μετά την παράδοση της Γραμμής Μεταξά από τον Αντιστράτηγο Μπακόπουλο, μεμονωμένα φρούρια συνέχισαν να μάχονται για μέρες και κατελήφθησαν παρά μόνο όταν χρησιμοποιήθηκε βαρύ πυροβολικό εναντίον τους. Αρκετά στρατεύματα που υπερασπίζονταν τη μεθόριο συνέχισαν να μάχονται και ένας αριθμός από αυτά κατόρθωσε να εκκενωθεί δια θαλάσσης. Όμως, η γραμμή περισσότερο παραδόθηκε, λόγω της υπερφαλάγγισης και της κύκλωσής της από τους Γερμανούς παρά κατέρρευσε. ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ 2^ης ΣΤΡΑΤΙΑΣ Το γερμανικό 30^ο Σώμα Πεζικού στην αριστερή πτέρυγα πέτυχε τον αντικειμενικό στόχο του (βράδυ 08/04), όταν η 164^η Μεραρχία Πεζικού κατέλαβε την Ξάνθη. Η 50^η Μεραρχία Πεζικού προωθήθηκε πέρα από την Κομοτηνή προς τον Νέστο, όπου αμφότερες οι μεραρχίες έφτασαν την επόμενη ημέρα. Η Ελληνική 2^η Στρατιά συνθηκολόγησε άνευ όρων(09/04), μετά την κατάρρευση της Ελληνικής Αντίστασης Α του Αξιού. Σε μία αποτίμηση της κατάστασης(09/04), ο Στρατάρχης List εξέφρασε τη γνώμη ότι, ως αποτέλεσμα της γρήγορης προώθησης των αυτοκινούμενων μονάδων, η 12^η Στρατιά του βρισκόταν τώρα σε πλεονεκτική θέση για να αποκτήσει πρόσβαση προς την Κ Ελλάδα διασπώντας τις εχθρικές γραμμές πίσω από τον ποταμό Αξιό. Βασιζόμενος σε αυτή του την εκτίμηση ο List ζήτησε τη μεταφορά της 5^ης Μεραρχίας Panzer από την 1^η Μονάδα Panzer στο 40^ο Σώμα Panzer. Θεώρησε ότι η παρουσία της 5^ης Μεραρχίας θα έδινε επιπλέον δύναμη στην γερμανική προέλαση μέσω του περάσματος του Μοναστηρίου. Για τη συνέχιση της εκστρατείας δημιούργησε 2 επιθετικές ομάδες, μια Α υπό τη διοίκηση του 18^ου Ορεινού Σώματος και μία Δ υπό το 40^ο Σώμα Panzer. ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΟΖΑΝΗΣ Μέχρι το πρωί της 10^ης Απριλίου το 40^ο Σώμα Panzer είχε ολοκληρώσει τις προετοιμασίες του για τη συνέχιση της επίθεσής του και συνέχισε την προέλαση προς την Κοζάνης. Το πέρασμα του Μοναστηρίου είχε αφεθεί αφύλακτο και οι Γερμανοί εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία. Η 1^η επαφή με τα Συμμαχικά στρατεύματα πραγματοποιήθηκε Β της Βεύης(Φλώρινα)(11:00, 10/04). Δυνάμεις των SS κατέλαβαν τη Βεύη(11/04), όμως αναχαιτίστηκαν στο πέρασμα του Κλειδιού, Ν της πόλης, όπου ένας μεικτός Κοινοπολιτειακός και Ελληνικός σχηματισμός, γνωστός ως Δύναμη Mackay, σχηματίστηκε για να «…αναχαιτίσει τον αστραπιαίο πόλεμο προς την κοιλάδα της Φλώρινας», όπως το έθεσε ο Wilson. Το σύνταγμα των SS κατόπτευε(12/04) τις εχθρικές θέσεις και το σούρουπο εξαπέλυσε κατά μέτωπο επίθεση εναντίον του περάσματος. Έπειτα από έντονη μάχη, οι Γερμανοί υπερκέρασαν την εχθρική αντίσταση και διέσπασαν τις αμυντικές γραμμές τους. Η 9^η Μεραρχία Panzer εισερχόταν στην Κοζάνη(πρωί 14/04). ΟΛΥΜΠΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΕΡΒΙΩΝ Ο Wilson αντιμετώπισε την προοπτική να καθηλωθεί από τις γερμανικές δυνάμεις που επιχειρούσαν από τη Θεσσαλονίκη ενώ θα υπερφαλαγγίζονταν από το 40^ο Σώμα Panzer που κατέβαινε από στο πέρασμα του Μοναστηρίου. Αποφάσισε(13/04) ν’ αποσύρει όλες τις βρετανικές δυνάμεις στον Αλιάκμονα και στη συνέχεια στο στενό των Θερμοπυλών. Η 9^η Μεραρχία Panzer εγκατέστησε(14/04) ένα προγεφύρωμα στον ποταμό Αλιάκμονα, όμως η προσπάθεια να προωθηθεί πέρα από αυτό το σημείο απέτυχε λόγω των πυκνών εχθρικών πυρών. Η αμυντική αυτή γραμμή είχε 3 κύρια στοιχεία, το στενό του Πλαταμώνα μεταξύ Ολύμπου και θάλασσας, το πέρασμα του Ολύμπου και το πέρασμα των Σερβίων(Κοζάνη) ΝΑ. Καθοδηγώντας την επίθεση μέσα στα 3 αυτά στενά η νέα γραμμή άμυνας προσέφερε πολύ μεγαλύτερη αμυντική δύναμη στις περιορισμένες διαθέσιμες δυνάμεις. Οι άμυνα των περασμάτων του Ολύμπου και των Σερβίων αποτελούνταν από τις 4^η και 5^η Νεοζηλανδικές Ταξιαρχίες και την 16^η Αυστραλιανή Ταξιαρχία. Για τις επόμενες 3 μέρες η προέλαση της 9^ης Μεραρχίας Panzer καθυστέρησε μπροστά σε αυτές τις θέσεις. Το κάστρο του Πλαταμώνα κυριαρχούσε στο άκρο του παραθαλάσσιου περάσματος του Πλαταμώνα. Ένα γερμανικό τάγμα μοτοσικλετιστών, με την υποστήριξη ενός τάγματος τεθωρακισμένων, επιτέθηκε(νύχτα 15/04) το στενό, όμως οι Γερμανοί απωθήθηκαν από το 21^ο Νεοζηλανδικό Τάγμα υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχη Macky, που, όμως, υπέστη βαριές απώλειες. Την ίδια μέρα έφτασε ένα γερμανικό σύνταγμα τεθωρακισμένων και έπληξε παράκτια και τα εσωτερικά πλευρά του τάγματος, όμως οι Νεοζηλανδοί κράτησαν τις θέσεις τους. Αφού ενισχύθηκαν(νύχτα 15-16/04), οι Γερμανοί κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα τάγμα τεθωρακισμένων, ένα τάγμα πεζικού και ένα τάγμα μοτοσικλετιστών. Το γερμανικό πεζικό επιτέθηκε την αριστερή πλευρά των Νεοζηλανδών την αυγή, ενώ τα άρματα μάχης επιτέθηκαν κατά μήκος της ακτής ώρες αργότερα. Το νεοζηλανδικό τάγμα υποχώρησε, πέρασε τον Πηνειό και τα χαράματα έφτασε στην Δ έξοδο του φαραγγιού του Πηνειού, έχοντας υποστεί ελαφρές απώλειες. Ο Macky πληροφορήθηκε ότι ήταν «απαραίτητο να κρατήσουν το φαράγγι από τις εχθρικές επιθέσεις μέχρι τις 19/04, ακόμα και αν αυτό σήμαινε τον αφανισμό του τάγματος». Βύθισε το προγεφύρωμα στο Δ άκρο του φαραγγιού αμέσως μόλις πέρασαν οι όλοι οι άνδρες του και ξεκίνησε να στήνει τις αμυντικές του θέσεις. Το 21^ο Τάγμα ενισχύθηκε από το αυστραλιανό 2/2^ο Τάγμα και αργότερα και από το 2/3^ο. Αυτή η δύναμη έγινε γνωστή ως δύναμη Allen από τον ταξίαρχο «Tubby» Allen. Τα 2/5^ο και 2/11^ο τάγματα μετακινήθηκαν στην Ελάτεια, ΝΔ του φαραγγιού και διετάχθησαν να κρατήσουν τη Δ έξοδο 3 ή 4 μέρες. Ο στρατηγός Wilson συναντήθηκε(16/04) με τον στρατηγό Παπάγο στη Λαμία και τον πληροφόρησε για την απόφασή του να υποχωρήσει στις Θερμοπύλες. Ο στρατηγός Blamey μοίρασε την ευθύνη της καθόδου προς τις Θερμοπύλες στους στρατηγούς Macky και Freyberg. Ο Macky θα προστάτευε τα πλευρά της Νεοζηλανδικής Μεραρχίας προς το Νότο ως την Λάρισα και θα ήλεγχε την υποχώρηση μέσω Δομοκού προς τις Θερμοπύλες των δυνάμεων Savige και Zarkos και της Δύναμης Lee. Η 1^η Τεθωρακισμένη Μεραρχία θα κάλυπτε την υποχώρηση της Δύναμης Savige στη Λάρισα και στη συνέχεια θα είχε τον έλεγχο της υποχώρησης της Δύναμης Allen η οποία θα ακολουθούσε την ίδια πορεία με το Νεοζηλανδικό τμήμα. Οι δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας βρίσκονταν υπό διαρκή επίθεση καθ' όλη τη διάρκεια της υποχώρησης. Η μάχη για το φαράγγι του Πηνειού έληξε(πρωί 18/04), όταν το γερμανικό πεζικό πέρασε τον ποταμό χρησιμοποιώντας προγεφυρώματα και τα στρατεύματα της 6^ης Ορεινής Μεραρχίας περικύκλωσαν το νεοζηλανδικό τάγμα, το οποίο εξοντώθηκε. Τα πρώτα στρατεύματα του 18^ου Ορεινού Σώματος εισήλθαν στη Λάρισα(19/04) και κατέλαβαν το αεροδρόμιο, στο οποίο οι Βρετανοί είχαν αφήσει τα αποθέματα εφοδίων τους άθικτα. Η κατάληψη των 10 φορτίων προμηθειών και καυσίμων επέτρεψε στις μονάδες των Γερμανών να συνεχίσουν την προέλασή τους δίχως στάση. Το λιμάνι του Βόλου, στο οποίο οι Βρετανοί είχαν επιβιβάσει πολυάριθμα στρατεύματα τις τελευταίες ήμερες, έπεσε(21/04) και οι Γερμανοί βρήκαν μεγάλες ποσότητες ντίζελ και αργού πετρελαίου.