Γεώργιος Παπαδόπουλος(ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ)
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος(05/05/1919-27/06/1999). Έλληνας αξιωματικός, πραξικοπηματίας και πρωτεργάτης της κατάλυσης της ελληνικής δημοκρατίας(1967-74) καθιστώντας εαυτόν του ηγέτη της τότε στρατιωτικής κυβέρνησης, γνωστής ως Χούντα των Συνταγματαρχών. Φανατικός αντικομμουνιστής και γνήσιο τέκνο μιας εποχής που ορίζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο και τον Ψυχρό Πόλεμο. Διοίκησε δικτατορικά από διάφορες θέσεις: υπουργός, πρωθυπουργός, αντιβασιλέας και πρόεδρος δημοκρατίας. Στην επίσημη προπαγάνδα του χουντικού καθεστώτος αναφερόταν ως «Αρχηγός της Επανάστασης» και «Πρόεδρος της Εθνικής Κυβερνήσεως». Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, οδηγήθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που μετατράπηκε με απόφαση της κυβέρνησης σε ισόβια δεσμά. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμμου συμμετείχε στο αλβανικό μέτωπο, ενώ στην Κατοχή ήταν συνεργάτης των Ναζί στα Τάγματα Ασφαλείας. Μεταπολεμικά πήγε στην Αμερική για να εκπαιδευθεί σε θέματα πληροφοριών, και έγινε πράκτορας της CIA. Έχει υποστηριχθεί ότι ήταν ο 1ος πράκτορας της CIA που κυβέρνησε χώρα της Δ. Ευρώπης. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας, με πατέρα το δάσκαλο του χωριού Χρήστο Παπαδόπουλο και μητέρα την Χρυσούλα, χήρα από τον 1ο της άνδρα(είχε σκοτωθεί στους βαλκανικούς πολέμους) με ένα παιδί, τον Τάκη Βαγενά. Ο πατέρας του Χρήστος ήταν στενός φίλος και πολιτικός οπαδός του Γεωργίου Παπανδρέου. Μάλιστα, πολλές φορές ενεργούσε και ως «κομματάρχης» του Παπανδρέου στα γύρω χωριά. Ο Στυλιανός Παττακός έχει υποστηρίξει ότι ο δικτάτορας ήταν και βαφτισιμιός του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά αυτό έχει αμφισβητηθεί. Ο Γ. Παπανδρέου έδειξε μεγάλη ανοχή στον Παπαδόπουλο(1965) στην προβοκάτσια με το σαμποτάζ του Έβρου, λόγω της φιλίας του με τον πατέρα του. Μάλιστα ο Χρήστος Παπαδόπουλος πήγε προσωπικά στο πρωθυπουργικό γραφείο να παρακαλέσει το Γεώργιο Παπανδρέου για τον γιο του. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα άλλα 2 αδέλφια της οικογένειας, τον Κωνσταντίνο και τον Χαράλαμπο. Τελειώνοντας το Λύκειο( 1937), εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων όπου παρακολούθησε 3ετή εκπαίδευση(ως το 1940, λόγω του πολέμου). Αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού(07/08/1940). Ήταν πτυχιούχος της Ανωτέρας Σχολής Πολέμου. Παντρεύτηκε(1942) τη Νίκη Βασιλειάδη και απέκτησαν 2 παιδιά, τον Χρήστο και την Χρυσούλα. Πήρε διαζύγιο(1969) το οποίο εκδόθηκε με κοινή υπαιτιότητα και παντρεύτηκε τη Δέσποινα Γάσπαρη(υπάλληλο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης),με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Υπερμαχεία. ΑΝΟΔΟΣ Οι απόφοιτοι της Σχολής Ευελπίδων της τάξης του 1940 συμμετείχαν στον Β’ ΠΠ. Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το ιστορικό «OXI» στις ιταλικές δυνάμεις(28/10/1940) για την παράδοση της χώρας στον Mussolini και ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος συμμετείχε σ’ αυτόν ως διοικητής ουλαμού πυροβολικού και κατά των Γερμανών(06/04/1941). Με την έναρξη της Κατοχής(Απρίλιος 1941), εγγράφεται στην σχολή πολιτικών μηχανικών του Πολυτεχνείου, χωρίς να αποφοιτήσει. Ξεκινά η συνεργασία του με τους Ναζί(1943): όταν συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας, προσκλήθηκε και συμμετείχε ως οργανωτής στο Τάγμα της Πάτρας που τελούσε υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Κουρκουλάκου. Εντάσσεται στην οργάνωση Μίδας 614 του συνταγματάρχη Τσιγάντε, και μετά την διάλυσή της στην «Οργάνωση Χ» του Γεωργίου Γρίβα. Με τη βοήθεια των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, διέφυγε(1944) στην Μ. Ανατολή όπου του απονεμήθηκε ο βαθμός του υπολοχαγού. Κατά την εκεί παραμονή του πιθανολογείται η ένταξή του στην αντιδημοκρατική και αντικομουνιστική ομάδα ΕΝΑ(Ένωση Νέων Αξιωματικών) της οποίας ηγετικό στέλεχος ήταν ο αντισυνταγματάρχης Καραγιάννης. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα(1945) και η οργάνωση ΕΝΑ και άλλες συγχωνεύτηκαν στον ΙΔΕΑ ο Παπαδόπουλος εντάχθηκε από τους πρώτους σ’ αυτόν. Έλαβε μέρος στον Εμφύλιο(1946-9) και τιμήθηκε με χρυσό αριστείο ανδρείας, μετάλλιο εξαίρετων πράξεων και πολεμικό σταυρό. Στον Εμφύλιο Πόλεμο μετείχε, όπως έλεγε ο ίδιος, σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, «από τα Βαρδούσια στον Ταΰγετο, από τον Πάρνωνα στη Μουργκάνα κι από τον Γράμμο στο Βίτσι». Υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες(δεκαετία ’50) σε υψηλή θέση και μετεκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ. Όπως αποκάλυψε ο Αμερικανός δημοσιογράφος David Binder χωρίς να τολμήσει να τον διαψεύσει το δικτατορικό καθεστώς, ο Παπαδόπουλος ήταν πράκτορας της CIA και εισέπραττε παχυλό μισθό από το 1952. Ως στρατοδίκης με τον βαθμό του ταγματάρχη στην 1η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη(1951) ήταν ο μόνος που μειοψήφησε στην επιβολή της θανατικής ποινής στον «Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο», παρότι φανατικός αντικομμουνιστής. Τοποθετήθηκε στην ΚΥΠ(1959-64), αποκτώντας έτσι στενές σχέσεις με τους πράκτορες της CIA στην Αθήνα, και ως αντισυνταγματάρχης(1961) της ΚΥΠ και αρχηγός της παράνομης οργανώσεως Ένα στον Στρατό(από το 1961), είχε συμμετάσχει στη διαμόρφωση του σχεδίου «Περικλής», με στόχο την άσκηση συστηματικής βίας για τη μείωση της επιρροής της ΕΔΑ. Ο στόχος εξειδικευόταν ως εξής: «Ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε ο κομμουνισμός εις το εγγύς μέλλον να υποστή κάμψιν και το ποσοστόν του να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%». Η συμμετοχή του αποκαλύφθηκε(23/02/1965) από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Οι συνωμοτικές κινήσεις του Παπαδόπουλου και της ΕΕΝΑ ήταν εν γνώσει των προϊσταμένων του και μετά την άνοδο της Ένωσης Κέντρου στην εξουσία(1964), τέθηκε θέμα αποστρατείας του. Τον έσωσε η φιλία του πατέρα του με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και η φιλευσπλαχνία του. Οι αποκαλύψεις βασίστηκαν σε ανακριτικό πόρισμα του αντιστράτηγου Χ. Λουκάκη σύμφωνα με τις οποίες η διαμόρφωση του σχεδίου «Περικλής»(είχε συνταχθεί από το 1959 επί Καραμανλή από την ΚΥΠ) ολοκληρώθηκε (12/08/1961), σε ειδική συνεδρίαση της Β’βάθμιας επιτροπής πληροφοριών και διαφωτίσεως του ΓΕΕΘΑ, υπό την προεδρία του Α/ΓΕΣ Β. Καρδαμάκη. ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΕΒΡΟΥ Ο Παπαδόπουλος μετατέθηκε στον Έβρο, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της 117 ΜΠΠ στην Ορεστιάδα. Έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο από το «Σαμποτάζ του Έβρου», όταν ισχυρίσθηκε ότι εξάρθρωσε ομάδα αριστερών στρατιωτών, που προκαλούσαν δολιοφθορές, ρίχνοντας ζάχαρη στα ρεζερβουάρ των στρατιωτικών φορτηγών της μονάδας του. Τελικά, αποκαλύφθηκε ότι ήταν δικής του εμπνεύσεως προβοκάτσια και αντί στρατοδικείου τιμωρήθηκε μόνο με 15 μέρες φυλακή. Αυτή τη φορά τον έσωσε ο βασιλιάς. Ο Παπαδόπουλος βρισκόταν υπό πίεση(αρχές Ιουνίου 1965) λόγω των ανακρίσεων της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης για την υπόθεση του Σχεδίου Περικλής. 2 ημέρες μετά την άσκηση δίωξης για την υπόθεση αυτή, ξέσπασε(11/06) η υπόθεση του «σαμποτάζ του Έβρου». Συγκεκριμένα, οχήματα της 117ης ΜΠΠ(Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού), η οποία έδρευε στην Ορεστιάδα και είχε διοικητή τον τότε αντισυνταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλο, είχαν ακινητοποιηθεί λόγω βλαβών από κακή συντήρηση. Ο Παπαδόπουλος βρέθηκε υπό την πίεση των προϊσταμένων του στρατηγών Τσολάκα, Μανέτα και Βαρδουλάκη οι οποίοι ζητούσαν εξηγήσεις για τις βλάβες. Απολογούμενος, απέδωσε τα προβλήματα στην εντατική χρήση των φορτηγών και σε ενδεχόμενη δολιοφθορά(σαμποτάζ) για την οποία θα προχωρούσε σε έρευνες. Στη συνέχεια, έστησε προβοκάτσια σε συνεργασία με το τμήμα Α2 της μονάδας, αξιωματικός του οποίου παρακίνησε έναν στρατιώτη με γονείς αριστερών φρονημάτων να προκαλέσει βραχυκύκλωμα σε ένα όχημα. Ο στρατιώτης συνελήφθη την ώρα της δολιοφθοράς ενώ την επομένη συνελήφθησαν και άλλοι φαντάροι, στα οχήματα των οποίων είχαν παρουσιαστεί βλάβες. Μετά από σειρά βίαιων ανακρίσεων με χρήση βασανιστηρίων, ο Παπαδόπουλος πρόβαλε τη θεωρία της κομμουνιστικής συνωμοσίας, οργανωμένης από παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Την ίδια ημέρα που ο Παπαδόπουλος έστειλε το πόρισμα στο ΓΕΣ, και πριν καν φτάσει στον προορισμό του, 3 δεξιές εφημερίδες (Ακρόπολις, Εθνικός Κήρυξ, Ελληνικός Βορράς) δημοσίευσαν με μεγάλους τίτλους την είδηση. Στην 3η μόνο, το ρεπορτάζ ανέφερε εσφαλμένα ότι, σύμφωνα με το πόρισμα, χρησιμοποιήθηκε ζάχαρη για το σαμποτάρισμα τεθωρακισμένων. Αποτέλεσμα: ένας αρκετά διαδεδομένος σχετικός μύθος, παρ' όλο που το Υπουργείο Άμυνας επίσημα διέψευσε τα περί ζάχαρης και τεθωρακισμένων. Στις επόμενες ημέρες ένα όργιο φημών κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και ακολούθησαν συλλήψεις συγγενών των στρατιωτών που φέρονταν αναμεμιγμένοι στη δολιοφθορά. Όμως σύντομα οι τακτικοί ανακριτές της στρατιωτικής δικαιοσύνης(λοχαγός Νικόλαος Νικολαΐδης και βασιλικός επίτροπος αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Γκόπης) θεώρησαν ότι οι ομολογίες των στρατιωτών ήταν προϊόν βασανισμών, απαλλάσσοντας τελικά τους περισσότερους. Ασκήθηκε δίωξη(20/06) κατά των αξιωματικών που ήταν φυσικοί αυτουργοί των βασανισμών, και εναντίον του Παπαδόπουλου για ηθική αυτουργία. Τελικά ο Παπαδόπουλος απαλλάχθηκε από τον αντισυνταγματάρχη στρατιωτικής δικαιοσύνης Θεμιστοκλή Δηματάτη με απαλλακτικό βούλευμα(29/11/1965), 2 ημέρες πριν την έναρξη της δίκης του. Η απαλλαγή αυτή συνέβη την περίοδο αρχηγός ΓΕΣ είχε αναλάβει ο μετέπειτα πραξικοπηματίας Γρηγόριος Σπαντιδάκης ενώ το πολιτικό σκηνικό χαρακτηριζόταν από την αστάθεια που ακολούθησε την Αποστασία. Έχει διατυπωθεί η υπόθεση ότι η απόφαση του Δηματάτη είχε σχέση με τον κατοπινό διορισμό του ως προέδρου του Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης, κατά την διάρκεια της δικτατορίας. Διορίστηκε(1966) από το ΓΕΣ, τμηματάρχης στο 4ο Επιτελικό γραφείο του ΓΕΣ. Έκτοτε άρχισε την προπαρασκευή του πραξικοπήματος, μαζί με τους Παττακό, Μακαρέζο και άλλους 26 αξιωματικούς. ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ Ο συνταγματάρχης, πλέον, Γεώργιος Παπαδόπουλος επωφελείται(φθινόπωρο 1966) από την πολιτική κρίση(Αποστασία) και μετατίθεται στην Αθήνα μαζί με τον ομόβαθμό του Νικόλαο Μακαρέζο και τοποθετείται στη θέση-κλειδί του διευθυντή του 3ου Επιτελικού Γραφείου του ΓΕΣ, έχοντας την ευθύνη των επιχειρήσεων. Φροντίζει να μεταθέσει στην Αθήνα φίλους και συνεργάτες του και να τους τοποθετήσει σε καίριες θέσεις για να ετοιμάσουν όλοι μαζί το πραξικόπημα. Στρατηγοί και Παλάτι κάνουν το μοιραίο λάθος και αναθέτουν στους Παπαδόπουλο και Μακαρέζο την επικαιροποίηση του Νατοϊκού σχεδίου «Προμηθεύς», που προβλέπει την επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων σε περίπτωση «ερυθράς» απειλής. Βάσει αυτού του σχεδίου θα εκδηλωθεί και θα επικρατήσει τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου το πραξικόπημα, με επικεφαλής 2 συνταγματάρχες(Παπαδόπουλος, Μακαρέζος) κι έναν ταξίαρχο (Παττακός), με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας και όταν οι τελευταίοι ενδοιασμοί του βασιλιά Κωνσταντίνου έχουν ξεπεραστεί, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίζεται Υπουργός Προεδρίας, με πρωθυπουργό τον φιλοβασιλικό δικαστικό Κωνσταντίνο Κόλλια. Ουσιαστικά, όμως, ο Παπαδόπουλος θα είναι ο ισχυρός ανήρ του καθεστώτος. Με την επικράτηση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, συμμετείχε στη κυβέρνηση Κόλλια που ορκίστηκε την ίδια ημέρα ώρα 19.30, στα Ανάκτορα Αθηνών, υπό τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Προεδρίας. Μετά το αποτυχημένο κίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου(13/12/1967), ο Παπαδόπουλος ανέλαβε την πρωθυπουργία και σταδιακά όλες τις εξουσίες: Υπουργός Εξωτερικών, Εθνικής Αμύνης, Εσωτερικών και Αντιβασιλέας συγχρόνως. Ορκίστηκε «πρωθυπουργός» και υπουργός Εθνικής Αμύνης(Δεκέμβριος 1967). Για ένα διάστημα ανέλαβε και Υπουργός Παιδείας και Εξωτερικών. «Μόνο αρχιεπίσκοπος δεν έγινε» σύμφωνα με μια ρήση της εποχής. Διέφυγε(1968) απόπειρα δολοφονίας του, από τον Αλέξανδρο Παναγούλη ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Η ποινή δεν εκτελέστηκε και παρέμεινε μια 5ετία στην φυλακή. Έλαβε ειδική χάρη, όταν ο Παπαδόπουλος ορκίσθηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, μετά την κατάργηση της Βασιλείας(29/07/1973). Παύθηκε(21/03/1972) με κυβερνητική απόφαση ο αντιβασιλιάς Γ. Ζωιτάκης και τον αντικατέστησε ο ίδιος. Αποκαλύφθηκε(Μάιος 1973) η ύπαρξη εκτεταμένης συνωμοσίας στους κόλπους του Πολεμικού Ναυτικού και με την αφορμή αυτή καταργήθηκε η συνταγματική μοναρχία-μέχρι τότε ίσχυε τυπικά- και ανακηρύχθηκε(01/06/1973) ως νέο πολίτευμα η προεδρευομένη Δημοκρατία με προσωρινό πρόεδρο τον ίδιο. Ακολούθησε η διεξαγωγή νόθου κυρωτικού δημοψηφίσματος («ΝΑΙ» 78,4%, «ΟΧΙ» 21,6%), σύμφωνα με το οποίο ο Γ. Παπαδόπουλος εκλεγόταν πρόεδρος της νεοσύστατης Ελληνικής Δημοκρατίας και ο στρατηγός Οδυσσέας Αγγελής αντιπρόεδρος. Επέλεξε(08/10/1973) τον παλαιό πολιτικό αρχηγό Σπ. Μαρκεζίνη ως διάδοχό του στην πρωθυπουργία με την εντολή να οδηγήσει τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές, αμνηστεύοντας όλους τους πολιτικούς κρατουμένους και δίνοντας ειδική χάρη στον Παναγούλη. Επεχείρησε(φθινόπωρο 1973) να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του και διόρισε πρωθυπουργό τον παλαίμαχο πολιτικό Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, υποσχόμενος εκλογές στις αρχές του 1974. Το πολιτικό πείραμά του κράτησε μόλις 48 ημέρες, καθώς μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου ανετράπη από τους σκληροπυρηνικούς του στρατεύματος, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη, τον μόνο από τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος που δεν είχε αναλάβει πολιτικό πόστο. Ο Παπαδόπουλος συνελήφθη και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό στη βίλα που του είχε παραχωρήσει ο Ωνάσης στο Λαγονήσι. Αισθανόταν προδομένος, καθώς δεν πίστευε ότι ο φίλος του Ιωαννίδης θα τον ανέτρεπε. «Ο Μίμης είναι αρσακειάς. Αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο» καθησύχαζε αυτούς που τον προειδοποιούσαν για τις κινήσεις του. Κατά τη διάρκεια της δικτατορικής διακυβέρνησής του διέμενε σε υπερπολυτελή έπαυλη στο Λαγονήσι, ιδιοκτησίας του Αριστοτέλη Ωνάση, που είχε παραχωρήσει στον Παπαδόπουλο λόγω οικονομικών εξυπηρετήσεων. Συνέπεια των κυπριακών γεγονότων ήταν η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε πολιτικούς, από τον τότε χουντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Φαίδωνα Γκιζίκη, με το Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως πρωθυπουργό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Στην Μεταπολίτευση, ο Παπαδόπουλος αποφάσισε να συμμετάσχει με δικό του κόμμα, στις πρώτες βουλευτικές εκλογές(1974), αλλά η τότε πολιτική ηγεσία του το απαγόρευσε. Βάσει της Συντακτικής Πράξης(03/09/1974), ο Γ. Παπαδόπουλος και οι άλλοι πρωτεργάτες της Δικτατορίας χαρακτηρίστηκαν ως πρωταίτιοι πολιτικών αδικημάτων εξαιρουμένων του στρατηγού Φ. Γκιζίκη που παρέμενε ακόμα πρόεδρος της Δημοκρατίας(ως 18/12/1974), της υφιστάμενης στρατιωτικής ηγεσίας, του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και όλων των πολιτικών προσώπων των κυβερνήσεων Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη. Έτσι ως παραβάτες του Ποινικού Κώδικα, οι φερόμενοι ως πρωτεργάτες, υπήχθησαν στην αρμοδιότητα του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, ενώ οι παραπάνω εκτοπίστηκαν(τέλη Οκτωβρίου 1974) στην Κέα σ’ ένα ξενοδοχείο στο μυχό του λιμένα, υπό τη φύλαξη μικρής ομάδας χωροφυλάκων συνεπικουρούμενης από ένα μικρό σκάφος του Λιμενικού Σώματος, περιορισμένων δυνατοτήτων με 3μελές πλήρωμα. Ακολούθησαν πολιτικές διεργασίες και εκδόθηκε(15/01/1975) το Δ΄ Ψήφισμα της Ε΄ Αναθεωρητικής Βουλής που όριζε τη διενέργεια δίκης των «Απριλιανών» μετά από μήνυση του δικηγόρου Α. Λυκουρέζου που είχε καταθέσει 1ος από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Η Δίκη τελικά ξεκίνησε, χωρίς ιδιαίτερα αλεξίσφαιρα μέτρα ασφαλείας π.χ. γυάλινους κλωβούς κ.λπ., 6 μήνες μετά(Δευτέρα 28/07), στη δικαστική αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού όπου(21/01-6 ημέρες μετά το ψήφισμα-), είχε γίνει η μεταγωγή των Απριλιανών από την Κέα και διήρκεσε ακριβώς ένα μήνα(29/08). Η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά, άνευ αιτήματος χάριτος, με απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή(στον οποίο αποδίδεται, σχετικά, η ιστορική φράση «... και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»). Ίδρυσε μέσα από τις φυλακές την ΕΠΕΝ(30/01/1984). Παραιτήθηκε(04/04/1984), επειδή διαφώνησε με τη συμμετοχή του κόμματος στις ευρωεκλογές. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη αποφασίζει(1992) να αποφυλακίσει τον Παπαδόπουλο και τους άλλους πραξικοπηματίες, άνευ προηγουμένου σχετικού αιτήματος, αλλά ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής ασκεί βέτο. Πέθανε(27/06/1999) μετά από καρκίνο στο ουροποιητικό σύστημα στο Λαϊκό Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, υπερασπιζόμενος το πραξικόπημα και την δικτατορία και αρνούμενος να κάνει χρήση των νομικών δυνατοτήτων(λόγοι υγείας, αίτηση χάριτος) για να αποφυλακιστεί, σε αντίθεση με άλλους συγκατηγορούμενούς του. Η κυβέρνηση Σημίτη δεν δέχθηκε την αίτηση του γιου του Χρήστου και της γυναίκας του Δέσποινας να αποφυλακισθεί για λόγους επιεικείας. Ο ίδιος, θα μπορούσε να είχε αποφυλακιστεί, αν ζητούσε συγγνώμη για τις πράξεις του, όπως ο Νικόλαος Μακαρέζος ή να επικαλεστεί λόγους υγείας, όπως ο Στυλιανός Παττακός. Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι τέλους, λέγοντας «δι’ εμέ θα ομιλήσει η ιστορία, η οποία θα με δικαιώσει...». Άφησε την τελευταία του πνοή στις 11:48(27/06/1999) στην εντατική του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε υπό κράτηση 34 μήνες. Κηδεύτηκε(30/06) στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία της οικογένειάς του, λίγων στελεχών και αμετανόητων νοσταλγών της Επταετίας. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε τελέσει 2 γάμους. Από τον 1ο με την Νίκη Παπαδοπούλου(1942) απέκτησε 2 γιους και μία κόρη τους οποίους απέστειλε στις ΗΠΑ για σπουδές και μόνιμη διαμονή. Παράλληλα φέρεται να διατηρούσε(από το 1957-8) παράνομο δεσμό με την Δέσποινα Σερέτη, πρ. πολιτική υπάλληλο στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού(ΓΥΣ) απ’ όπου ήταν αποσπασμένη στη Διεύθυνση Α2 του ΓΕΣ. Όταν διατάχθηκε η επάνοδός της στη ΓΥΣ απολύθηκε, πλην όμως επί εποχής Νάτσινα προσελήφθη στη ΚΥΠ. Την ίδια εκείνη εποχή ο Παπαδόπουλος ήταν αποσπασμένος στη Διεύθυνση πυροβολικού της VI Μεραρχίας. Οι κινήσεις και οι ύποπτες έξοδοί της από το ΓΕΣ είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον της παρακολούθησής της από την ίδια την υπηρεσία κατ’ εντολή του τότε Α/ΓΕΣ Πέτρου Νικολόπουλου. Μετά από 10 περ. χρόνια παράνομου δεσμού ο Παπαδόπουλος χωρίζοντας την γυναίκα του, με νομοθετικό διάταγμα μιας χρήσης, νυμφεύθηκε την Δέσποινα Σερέτη(εκ του επιθέτου του συζύγου της αστυνομικού, τον οποίον χώρισε). Ο γάμος τους τελέσθηκε(1968), σε κλειστό κύκλο, με τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Α’. Από τον γάμο αυτόν και εκ του παράνομου δεσμού, ο Γεώργιος και η Δέσποινα Παπαδόπουλου απέκτησαν μία κόρη την Μάχη(Υπερμαχεία), την οποία νυμφεύθηκε ο Β. Ζάπας. ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ Η επταετία σημαδεύτηκε από σκάνδαλα και πολλές περιπτώσεις χρηματισμού και ευνοιοκρατίας(σχόλιο: επίκαιρο). Τα πιο γνωστά: τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια του συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά-κοροϊδευτικά στην ιστορία ως «ο κύριος καθαρά χέρια», το σκάνδαλο με τα σάπια κρέατα του συνταγματάρχη Μπαλόπουλου και οι τεράστιες χρηματικές δαπάνες για τα κοσμικά πάρτι και την πολυτελή ζωή του αντισυνταγματάρχη(ο Παπαδόπουλος τον έκανε υποστράτηγο) Μιχάλη Ρουφογάλη, που του είχε ανατεθεί η διεύθυνση της ΚΥΠ, δηλ. του εθνικά κρίσιμου τομέα των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος εξασφάλιζε τη χορήγηση δανείων σε υποστηρικτές της χούντας, επιβαρύνοντας τις ελληνικές δημόσιες τράπεζες. Η ευνοιοκρατία και το ρουσφέτι επί χούντας γιγαντώθηκαν: ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου Υπουργό Γεωργίας, ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του στρατηγό και διοικητή της ΑΣΔΕΝ και έναν άλλο ξάδερφό του Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, και ο γαμπρός του Παττακού Ανδρέας Μεϊντάσης έγινε βαθύπλουτος παίρνοντας χαριστικά δουλειές από το Δήμο Αθηναίων. Ο στρατηγός Βασίλης Καρδαμάκης διορίστηκε διοικητής της ΔΕΗ και ο στρατηγός Αλέξανδρος Νάτσινας(πρ. αρχηγός ΚΥΠ με τεράστιες ευθύνες για το σχέδιο ΠΕΡΙΚΛΗΣ και το παρακράτος) διορίστηκε Πρόεδρος στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Ο Παπαδόπουλος διόρισε τον αδελφό του Κωνσταντίνο ΓΓ του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως, περιφερειακό διοικητή Αττικής και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργό διαδοχικά. Τον άλλο αδελφό του, Χαράλαμπο, τον διόρισε ΓΓ στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Ο Χαράλαμπος αποκαλούνταν ειρωνικά «bon fillet» από τους αξιωματικούς της Χωροφυλακής, επειδή συνήθιζε να τρώει καθημερινά στα εστιατόρια ακριβών ξενοδοχείων μαζί με τη φρουρά του και τους υπαλλήλους του. Τις χειρότερες εντυπώσεις(ακόμη και σε χουντικούς) προκάλεσε η διαμονή του Παπαδόπουλου σε πολυτελέστατη βίλα στο Λαγονήσι, που του παραχώρησε ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ως αντάλλαγμα στη σκανδαλώδη εύνοια με την οποία η Χούντα αντιμετώπιζε τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου.(σχόλιο: τα ακίνητα των πολιτικών) Ο Παπαδόπουλος όταν κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία είχε υποσχεθεί την πάταξη της διαφθοράς και της φαυλοκρατίας, αλλά τελικά αποδείχθηκε πολύ χειρότερος των πολιτικών στην πράξη. ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ Μετά την καταδίκη Παπαδόπουλου ακολούθησαν κατόπιν μηνύσεων(Νοέμβριος 1975) έρευνες για σκάνδαλα παράνομου πλουτισμού. Διαπιστώθηκε ότι ο Παπαδόπουλος είχε αγοράσει 3 ακίνητα: ένα πολυτελές διαμέρισμα 5 κυρίων δωματίων στη Νέα Σμύρνη, μία πολυτελή μονοκατοικία 5 κυρίων δωματίων, στην Αθήνα στην οδό Τζουμέρκων, με την οποία προικοδότησε τον γαμβρό του Β. Ζάπα, και ένα διαμέρισμα 5 κυρίων δωματίων, στην Αθήνα, το τελευταίο αντί 1,3 εκ. δρχ. Η Δέσποινα Παπαδοπούλου είχε αγοράσει επίσης ένα διαμέρισμα 6 κυρίων δωματίων επί της οδού Σορβόλου στην Αθήνα, αντί ποσού 1,7 εκ. δρχ. Για όλα τα παραπάνω που δόθηκαν προικώα των παιδιών τους, τίποτε μεμπτό δεν βρέθηκε και κανένα δεν δημεύτηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου