Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ 1940(και το 2011-2)
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΠΩΣ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ Από τις αρχές Απριλίου 1941, και εφόσον διαφαίνεται η ήττα της χώρας, η Τράπεζα
της Ελλάδος(ΤτΕ) με έδρα την Αθήνα έλαβε εντολή να αρχίσει τις προετοιμασίες για
να ακολουθήσει την κυβέρνηση με τα αποθεματικά της προς «εδάφη που δεν έχουν καταληφθεί». Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν έρθει στη δημοσιότητα, το ολικό φορτίο του
αποθέματος της Ελλάδος ανήρχετο σε 611.000 ουγκιές χρυσού(περίπου 17,4 τόνους)
σε μορφή ράβδων και λιρών. Η εντολή για τη μεταφορά ήρθε με την είδηση της διάσπασης από τους Γερμανούς της αμυντικής γραμμής Όλυμπος-Τέμπη. Το απόθεμα της χώρας σε χρυσό μεταφέρθηκε με άκρα μυστικότητα και φορτώθηκε στα αντιτορπιλικά «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα», τα οποία απέπλευσαν από Αθήνα- Πειραιά για το Ηράκλειο της Κρήτης, όπου το πολύτιμο φορτίο θα φυλασσόταν στο τοπικό υποκατάστημα της ΤΕ. Η αποστολή, συνοδεύτηκε από τους Βαρβαρέσο και Μαντζαβίνο, διοικητή και υποδιοικητή αντίστοιχα της ΤτΕ και 3 ανώτερους διοικητικούς υπαλλήλους. Με την έναρξη της επιχείρησης Mercur ελήφθη η απόφαση, ο χρυσός να μεταφερθεί στην Αίγυπτο αντί για την Κρήτη. Εν μέσω επιθέσεων από βομβαρδιστικά του εχθρού, φορτώθηκε σε ένα βοηθητικό σκάφος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, την κορβέτα «Salvia»(K97) με προορισμό τον κόλπο της Σούδας Κρήτης, όπου ανέμενε το βρετανικό καταδρομικό «Dido» (37) για να αναλάβει τη μεταφορά του χρυσού στην Αλεξάνδρεια. Φθάνοντας εκεί, οι ιθύνοντες(η διοίκηση της ΤτΕ είχε εγκατασταθεί μαζί με το βασιλιά και την κυβέρνηση Τσουδερού στα Χανιά από τις 23/04) αντελήφθησαν την κρισιμότητα
της κατάστασης καθόσον το λιμάνι βρισκόταν υπό συνεχείς επιθέσεις βομβαρδιστικών
καθέτου εφορμήσεως(Ju-87B Stuka), τα οποία με τις εύστοχες βολές τους προκαλούσαν
τον όλεθρο στα συναθροισμένα συμμαχικά σκάφη. Ο κυβερνήτης κατόρθωσε με τα
μικρά του αντεροπιρικά πολυβόλα να καταρρίψει 2 από τα γερμανικά αεροπλάνα. Φοβούμενος όμως για την απώλεια του πλοίου του, ο κυβερνήτης του «Dido» πλοίαρχος McKol, ανέμενε το πολύτιμο φορτίο με τις μηχανές αναμμένες και το σκάφος έτοιμο για άμεση αναχώρηση. Η μεταφορά του χρυσού ολοκληρώθηκε με επιτυχία, και το σκάφος απέπλευσε με ταχύτητα προς την Αίγυπτο. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Γεωργίου Μαντζαβίνου, κατά τη μεταφορά, ένα από τα κιβώτια έπεσε στο κατάστρωμα του σκάφους με αποτέλεσμα αυτό να γεμίσει με χρυσές λίρες. Παρ’ όλα αυτά, στη διαδρομή αυτές βρέθηκαν όλες, εκτός από μία! Το καταδρομικό «Dido» έφθασε αυθημερόν στην Αλεξάνδρεια και από εκεί ο χρυσός μεταφέρθηκε για φύλαξη στην Τράπεζα της Αιγύπτου, στο Κάιρο. Όμως, μετά από σειρά επιτυχιών του στρατάρχη Rommel στην Κυρηναϊκή, διαφάνηκε ότι και εκεί ακόμα τα αποθεματικά της Ελλάδας ήταν ανασφαλή. Το ίδιο διάστημα, ο Γεώργιος Β’ θα άφηνε την Αίγυπτο, για να καταλήξει στο Λονδίνο μέσω Νότιας Αφρικής(η υπόλοιπη βασιλική οικογένεια-αδερφή Αικατερίνη, αδελφός Παύλος με τη σύζυγο Φρειδερίκη και τα 2 παιδιά τους- θα έμεναν στη Νότια Αφρική ως το 1944). Όχι τυχαία, ο χρυσός ακολουθεί τρόπον τινά τον βασιλιά και φθάνει στο Germiston, Transvaal της Νότιας Αφρικής όπου και αποφασίζεται οι χρυσές λίρες να μετατραπούν σε ράβδους χρυσού. Μετά από σύντομη αποθήκευση στην Τράπεζα της Νότιας Αφρικής (South Africa Reserve Bank), το φορτίο μεταφέρθηκε στο Λονδίνο όταν κρίθηκε ότι αυτό δεν απειλείτο πλέον από τους Γερμανούς. Μετά την απελευθέρωση, όταν η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε την επιστροφή του ελληνικού αποθεματικού σε χρυσό από τη Βρετανία, δέχτηκε με έκπληξη την απάντηση ότι «αυτό είχε χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη των εξόδων του Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής, και ότι το Στέμμα δεν όφειλε τίποτε στην Ελλάδα». Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι από την 9η Μαρτίου του 1942, η βρετανική κυβέρνηση είχε υπογράψει συμφωνία με την ελληνική, σύμφωνα με την οποία αυτή αναλάμβανε όλα τα έξοδα εξοπλισμού και διατροφής των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων(τελούσαν άλλωστε υπό τις διαταγές του βρετανικού στρατηγείου Μέσης Ανατολής). Ως εκ τούτου, οι όποιες αιτιάσεις των Βρετανών στερούνταν νομικής βάσης. Από την άλλη πλευρά όμως, και η ελληνική κυβέρνηση(1945-6) έβρισκε στη Βρετανία τη μόνη σύμμαχο χώρα με δυνατότητα βοήθειας για την αντιμετώπιση των πλείστων εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, σχετικά με την αποκατάσταση της τάξης(πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής) στην πρόσφατα απελευθερωμένη Ελλάδα. Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό πως η διαπραγματευτική θέση της χώρας ήταν μάλλον αδύνατη. Δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί τι μέρος των αποθεμάτων χρυσού της ΤtΕ επιστράφηκε τελικά
στην Ελλάδα. Ενδεχομένως, κάποιες χρυσές λίρες από το αρχικό φορτίο να κατέληξαν στους
Έλληνες αντάρτες(οι Βρετανοί τις μοίραζαν απλόχερα κατά τη περίοδο 1942-3).
της Ελλάδος(ΤτΕ) με έδρα την Αθήνα έλαβε εντολή να αρχίσει τις προετοιμασίες για
να ακολουθήσει την κυβέρνηση με τα αποθεματικά της προς «εδάφη που δεν έχουν καταληφθεί». Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν έρθει στη δημοσιότητα, το ολικό φορτίο του
αποθέματος της Ελλάδος ανήρχετο σε 611.000 ουγκιές χρυσού(περίπου 17,4 τόνους)
σε μορφή ράβδων και λιρών. Η εντολή για τη μεταφορά ήρθε με την είδηση της διάσπασης από τους Γερμανούς της αμυντικής γραμμής Όλυμπος-Τέμπη. Το απόθεμα της χώρας σε χρυσό μεταφέρθηκε με άκρα μυστικότητα και φορτώθηκε στα αντιτορπιλικά «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα», τα οποία απέπλευσαν από Αθήνα- Πειραιά για το Ηράκλειο της Κρήτης, όπου το πολύτιμο φορτίο θα φυλασσόταν στο τοπικό υποκατάστημα της ΤΕ. Η αποστολή, συνοδεύτηκε από τους Βαρβαρέσο και Μαντζαβίνο, διοικητή και υποδιοικητή αντίστοιχα της ΤτΕ και 3 ανώτερους διοικητικούς υπαλλήλους. Με την έναρξη της επιχείρησης Mercur ελήφθη η απόφαση, ο χρυσός να μεταφερθεί στην Αίγυπτο αντί για την Κρήτη. Εν μέσω επιθέσεων από βομβαρδιστικά του εχθρού, φορτώθηκε σε ένα βοηθητικό σκάφος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, την κορβέτα «Salvia»(K97) με προορισμό τον κόλπο της Σούδας Κρήτης, όπου ανέμενε το βρετανικό καταδρομικό «Dido» (37) για να αναλάβει τη μεταφορά του χρυσού στην Αλεξάνδρεια. Φθάνοντας εκεί, οι ιθύνοντες(η διοίκηση της ΤτΕ είχε εγκατασταθεί μαζί με το βασιλιά και την κυβέρνηση Τσουδερού στα Χανιά από τις 23/04) αντελήφθησαν την κρισιμότητα
της κατάστασης καθόσον το λιμάνι βρισκόταν υπό συνεχείς επιθέσεις βομβαρδιστικών
καθέτου εφορμήσεως(Ju-87B Stuka), τα οποία με τις εύστοχες βολές τους προκαλούσαν
τον όλεθρο στα συναθροισμένα συμμαχικά σκάφη. Ο κυβερνήτης κατόρθωσε με τα
μικρά του αντεροπιρικά πολυβόλα να καταρρίψει 2 από τα γερμανικά αεροπλάνα. Φοβούμενος όμως για την απώλεια του πλοίου του, ο κυβερνήτης του «Dido» πλοίαρχος McKol, ανέμενε το πολύτιμο φορτίο με τις μηχανές αναμμένες και το σκάφος έτοιμο για άμεση αναχώρηση. Η μεταφορά του χρυσού ολοκληρώθηκε με επιτυχία, και το σκάφος απέπλευσε με ταχύτητα προς την Αίγυπτο. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Γεωργίου Μαντζαβίνου, κατά τη μεταφορά, ένα από τα κιβώτια έπεσε στο κατάστρωμα του σκάφους με αποτέλεσμα αυτό να γεμίσει με χρυσές λίρες. Παρ’ όλα αυτά, στη διαδρομή αυτές βρέθηκαν όλες, εκτός από μία! Το καταδρομικό «Dido» έφθασε αυθημερόν στην Αλεξάνδρεια και από εκεί ο χρυσός μεταφέρθηκε για φύλαξη στην Τράπεζα της Αιγύπτου, στο Κάιρο. Όμως, μετά από σειρά επιτυχιών του στρατάρχη Rommel στην Κυρηναϊκή, διαφάνηκε ότι και εκεί ακόμα τα αποθεματικά της Ελλάδας ήταν ανασφαλή. Το ίδιο διάστημα, ο Γεώργιος Β’ θα άφηνε την Αίγυπτο, για να καταλήξει στο Λονδίνο μέσω Νότιας Αφρικής(η υπόλοιπη βασιλική οικογένεια-αδερφή Αικατερίνη, αδελφός Παύλος με τη σύζυγο Φρειδερίκη και τα 2 παιδιά τους- θα έμεναν στη Νότια Αφρική ως το 1944). Όχι τυχαία, ο χρυσός ακολουθεί τρόπον τινά τον βασιλιά και φθάνει στο Germiston, Transvaal της Νότιας Αφρικής όπου και αποφασίζεται οι χρυσές λίρες να μετατραπούν σε ράβδους χρυσού. Μετά από σύντομη αποθήκευση στην Τράπεζα της Νότιας Αφρικής (South Africa Reserve Bank), το φορτίο μεταφέρθηκε στο Λονδίνο όταν κρίθηκε ότι αυτό δεν απειλείτο πλέον από τους Γερμανούς. Μετά την απελευθέρωση, όταν η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε την επιστροφή του ελληνικού αποθεματικού σε χρυσό από τη Βρετανία, δέχτηκε με έκπληξη την απάντηση ότι «αυτό είχε χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη των εξόδων του Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής, και ότι το Στέμμα δεν όφειλε τίποτε στην Ελλάδα». Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι από την 9η Μαρτίου του 1942, η βρετανική κυβέρνηση είχε υπογράψει συμφωνία με την ελληνική, σύμφωνα με την οποία αυτή αναλάμβανε όλα τα έξοδα εξοπλισμού και διατροφής των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων(τελούσαν άλλωστε υπό τις διαταγές του βρετανικού στρατηγείου Μέσης Ανατολής). Ως εκ τούτου, οι όποιες αιτιάσεις των Βρετανών στερούνταν νομικής βάσης. Από την άλλη πλευρά όμως, και η ελληνική κυβέρνηση(1945-6) έβρισκε στη Βρετανία τη μόνη σύμμαχο χώρα με δυνατότητα βοήθειας για την αντιμετώπιση των πλείστων εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, σχετικά με την αποκατάσταση της τάξης(πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής) στην πρόσφατα απελευθερωμένη Ελλάδα. Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό πως η διαπραγματευτική θέση της χώρας ήταν μάλλον αδύνατη. Δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί τι μέρος των αποθεμάτων χρυσού της ΤtΕ επιστράφηκε τελικά
στην Ελλάδα. Ενδεχομένως, κάποιες χρυσές λίρες από το αρχικό φορτίο να κατέληξαν στους
Έλληνες αντάρτες(οι Βρετανοί τις μοίραζαν απλόχερα κατά τη περίοδο 1942-3).
New York Times: Ο χρυσός της Ελλάδας υποθηκεύτηκε. Όπως γράφουν (πλέον και) οι New York Times, οι 111 τόνοι χρυσού που διαθέτουμε υποθηκεύτηκαν στους ξένους δανειστές... Ιδού και σχετική ανάλυση του Mike “Mish” Shedlock στο Lew Rockwell: «Όντως, η Ελλάδα μοιάζει να παρέδωσε θεμελιώδη στοιχεία της εθνικής της κυριαρχίας στην ΕΕ, στην ΕΚΤ, και στο ΔΝΤ.Ο υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος υπερασπίστηκε την συμφωνία, χαρακτηρίζοντας την ως την σημαντικότερη στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας του, τονίζοντας ότι απετράπη ένα εφιαλτικό σενάριο. Όπως είπε, χωρίς την συμφωνία, η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε την πλήρη καταστροφή. Η Ελλάδα όμως ήδη αντιμετωπίζει την απόλυτη καταστροφή. Και το μόνο πράγμα που θα χειροτέρευε την κατάσταση, παραδίνοντας την χώρα στον απόλυτο έλεγχο των κλεφτών του ΔΝΤ και της τρόικας, είναι να χαθεί και ο χρυσός της. Η τελευταία συμφωνία θα προκαλέσει ένα εφιαλτικό σενάριο υπερπληθωρισμού. Ένας τόνος = 1.000 κιλά= 32150.746 ουγγιές troy. Με την κάθε ουγγιά troy να κοστίζει $1.780, η συνολική αξία του ελληνικού χρυσού ανέρχεται στα $6.35 δις. Σε σχέση με την εκτιμώμενη συνολική αξία της ελληνικής οικονομίας, που υπολογίζεται στα $290 δις τα 6 και κάτι δις δεν μοιάζουν με σοβαρό ποσό. Όμως έστω και τα λίγα, είναι καλύτερα από το τίποτα. Είναι ένα ποσό που μπορεί να αποτρέψει την απόλυτη απαξίωση ενός νομίσματος, αν και δεν μπορεί να αποτρέψει την μεγάλη του υποτίμηση. Η Ελλάδα έχει ακόμη τα χρονικά περιθώρια να συνέλθει, και να απορρίψει την συμφωνία. Βάσει των όρων που υπογράφτηκαν, χρειάζεται να γίνει συνταγματική αναθεώρηση, κάτι που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί πριν από το 2013. Είναι ειρωνικό, το ότι η μεγαλύτερη ελπίδα για την Ελλάδα είναι η … Γερμανία. Η Γαλλία, και άλλες χώρες, ήθελαν την επιτυχία της συμφωνίας, αλλά η Γερμανία μάλλον δεν την ήθελε, ούτε την θέλει. Το Βερολίνο έχει βάλει κάθε είδους εμπόδιο, σε μια προσπάθεια να κάνει την Ελλάδα να στρέψει την πλάτη της στην δανειακή σύμβαση, με μόνο αποτέλεσμα, κάποιοι ανισόρροποι, όπως είναι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, να συμφωνήσουν αναφανδόν με οποιονδήποτε όρο τους έχει επιβληθεί. Μπορεί έστω και τώρα, οι Γερμανοί να θέσουν νέα εμπόδια στην υλοποίηση της συμφωνίας, και έτσι οι Έλληνες να ξυπνήσουν επιτέλους. Η συμφωνία της Αθήνας με τον διάβολο της τρόικας, είναι λάθος. Ειδικά όταν αφορά στην υφαρπαγή του ελληνικού χρυσού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου