ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ -ΟΧΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ- ΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ -ΟΧΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ- ΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός ως κύρια αιτία τού κατοχικού λιμού
1941-΄42 στην Ελλάδα

Ο τρομακτικός φόρος σε ανθρώπινες ζωές και σε καταστροφές υποδομών, που κατέβαλε η χώρα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής κατοχής της, δεν οφείλεται σχεδόν καθόλου στους προσωρινούς και  περιστασιακούς κατακτητές της (Άξονας), αλλά στην πολιτική, που είχε προαποφασιστεί από τους μέχρι τότε προτέκτορές της, Βρετανούς. Η πρόσδεση τού προτεκτοράτου στη βρετανική αποικιοκρατική πολιτική  επέτασσε, όχι μόνο την εμπλοκή του στον πιο άχρηστο πόλεμο της ιστορίας του, αλλά και την -εξ ίσου ανώφελη για την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας- συνέχιση τού πολέμου στο  ελλαδικό έδαφος, ακόμα κι όταν αυτό είχε πλέον καταληφθεί από τον Άξονα. Κατ΄ αυτό τον τρόπο επινοήθηκε και σχεδιάστηκε μια νέα αποικιοκρατική πρακτική, αυτή της «Εθνικής Αντίστασης»(φαινόμενο άγνωστο στον Α΄ ΠΠ). Η συνέχιση αυτή τού πολέμου μέσω τού προσχήματος της «Εθνικής Αντίστασης» είχε σαν συνέπειες την ολοσχερή καταστροφή τεράστιου μέρους της δημόσιας περιουσίας, δεκάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων τόσο από γερμανοϊταλικά αντίποινα όσο και από τα εσωτερικά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» των «ανταρτικών» συμμοριών και τον ολέθριο λιμό, που κόστισε πάνω από μισό εκ. νεκρούς(συνέπειες, που θα μπορούσαν και αυτές να είχαν πλήρως αποφευχθεί, όπως άλλωστε επετεύχθη και σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες). Η αποικιοκρατική πολιτική της συνέχισης τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, είχε σαν κύριους «πυλώνες» της: α)τροφοδότηση των «ανταρτών»(και των ελεγχομένων από το εν Ελλάδι πρακτορείο τού σταλινισμού, ΚΚΕ) με βρετανικές λίρες, βρετανικό οπλισμό και βρετανούς στρατιωτικούς συμβούλους, β) τον βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, με στόχο την πρόκληση προβλημάτων στο κατοχικό καθεστώς, διαμέσου της λιμοκτονίας τού πληθυσμού. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με τον 2ο. Η παντελώς αναίτια συμμετοχή της Ελλάδας  στο Β΄ ΠΠ ως αποτέλεσμα  εξευτελιστικής εθνικής δουλοπρέπειας Σε προγενέστερο κείμενό μας καταπιαστήκαμε με τα ψέματα και τις αντιφάσεις της νεοελληνικής εθνικιστικής προπαγάνδας σχετικά με την εμπλοκή της χώρας στον Β΄ ΠΠ. Μέσα από την κατάρριψη φτηνιάρικων προπαγανδιστικών σοφισμάτων, όπως ο δήθεν πατριωτικός ή αντιφασιστικός χαρακτήρας τού πολέμου, δείξαμε, ότι η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν υπαγορεύτηκε αποκλειστικά από την ιδιότητά της ως προτεκτοράτου της βρετανικής αποικιοκρατίας.     Είχαμε δείξει, ότι η δήθεν ουδετερότητα ως προς τους εμπολέμους (Συμμάχους και Άξονα), την οποία υποκριτικά διακήρυττε η φασιστική κυβέρνηση Μεταξά, ήταν εξόφθαλμα διάτρητη, αφού το ελληνόφωνο προτεκτοράτο ήταν προσδεδεμένο στο άρμα της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, από της ιδρύσεώς του(1828). Η πρόσδεση αυτή είχε γίνει πλέον απροκάλυπτη κατά τις παραμονές τού  Β΄ ΠΠ, αφού το φασιστικό πραξικόπημα του Μεταξά το 1936 εξυπηρετούσε τις  βρετανικές επενδύσεις στην Ελλάδα(π.χ. η Βρετανία ήταν η κύρια πιστώτρια της Ελλάδας με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο εξωτερικό χρέος της χώρας -βλ. μεγάλες βρετανικές επενδύσεις στην Ελλάδα(Eastern Telegraph Company, που κατείχε (1937) τον πλήρη έλεγχο τού τηλεπικοινωνιακού δικτύου τής χώρας και τής Electric Transport, που έλεγχε τον ηλεκτροφωτισμό και την ηλεκτροδότηση των συγκοινωνιών της Αθήνας). Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι το φασιστικό πραξικόπημα, αν δεν προκλήθηκε, στηρίχθηκε πάντως  εξ αρχής από τη βρετανική αποικιοκρατία, όπως άλλωστε θα συνέβαινε σε κάθε τριτοκοσμική αποικιοκρατούμενη μπανανία. Η Ελλάδα δεν είχε για τον Άξονα απολύτως καμία στρατηγική σημασία τέτοια, που να προκαλούσε την εναντίον της εισβολή του. Απέκτησε στρατηγική σπουδαιότητα μόνο όταν κατέστη ολοφάνερη η προπολεμική  βρετανική επέμβαση στην περιοχή (κατασκευές και επισκευές  αεροδρομίων και λιμανιών στην Ελλάδα  από βρετανούς, συνεχές πήγαινε-έλα Βρετανών διπλωματών και στρατιωτικών συμβούλων στην Ελλάδα πριν τον πόλεμο κλπ.). Η πρόσδεση στην βρετανική αποικιοκρατική πολιτική ήταν αυτό, που προκάλεσε την-δικαιολογημένη- επίθεση τού Άξονα στην «προστατευόμενη» Ελλάδα, αφού οι Βρετανοί επιδίωκαν να δημιουργήσουν ένα μέτωπο στα Βαλκάνια (δηλαδή στο «μαλακό υπογάστριο» τού Άξονα). Η επέμβαση τού Άξονα στην Ελλάδα, δεν ήταν τόσο αναπόφευκτη, όσο προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε η νεοελληνική σχολική προπαγάνδα, αλλά είχε έναν έκτακτο χαρακτήρα αντιμετώπισης της αυξανόμενης βρετανικής στρατιωτικής εγκατάστασης  στην περιοχή. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου κατά τη διάρκεια τού πολέμου(πράγμα, που οι προπαγανδιστές της υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης της Ελλάδας προσπερνούν σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα). Ο-πάντα γραφικός- νεοελληνικός μεγαλοϊδεατισμός γνώριζε, ότι  δεν είχε να περιμένει κανένα εδαφικό ή άλλο όφελος από μια συμμετοχή στην πολεμική σύρραξη (άλλωστε οι Σύμμαχοι, με το φιάσκο του 1922,  είχαν καταστήσει σαφές στον βυζαντινοθρεμμένο νεοελληνικό επεκτατισμό ποιά είναι τα εδαφικά του όρια, η δε μεταπολεμική προσάρτηση των Δωδεκανήσων, πέραν τού ότι δεν έγινε χωρίς ανταλλάγματα,  θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, αφού η Ιταλία βρέθηκε από την πλευρά των ηττημένων του πολέμου).     Επομένως, η ενδεδειγμένη ελληνική στάση στον πόλεμο ήταν μια συνεπής και ξεκάθαρη ουδετερότητα(η  οποία, δεν θα παραχωρούσε το παραμικρό πεδίο δράσης στον βρετανικό παράγοντα), όπως έκανε άλλωστε και η-ίσης στρατηγικής σημασίας(ή ασημαντότητας)- γειτονική Τουρκία.  Μια τέτοια στάση θα επέτρεπε στην Ελλάδα(και κυρίως στον λαό της) να εξέλθει ανεπηρέαστη από την πολεμική αναταραχή, όπως άλλωστε τόσες άλλες χώρες της Ευρώπης. Ακόμα και με τα απλοϊκά κριτήρια τού πατριωτισμού, η πατριωτικότερη στάση ήταν η ουδετερότητα και όχι το σύρσιμο από την αποικιοκρατία και η πρόκληση εισβολής τού Άξονα. Το περιλάλητο «ΟΧΙ» τού Μεταξά στους Ιταλούς δεν εξέφραζε το παντελώς χειραγωγούμενο …λαϊκό αίσθημα(όπως προσπαθεί διακαώς να πείσει η εθνικοπατριωτική προπαγάνδα), αλλά αποτελεί την επιβράβευση των πολυετών  επιδιώξεων της αγγλικής αποικιοκρατίας να εμπλέξει το ελληνόφωνο  προτεκτοράτο σε έναν ακόμα πόλεμό της. Η «Εθνική Αντίσταση» δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική ή άλλη συμβολή στην «απελευθέρωση» της χώρας, όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή(16/02/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου «αντιστασιακού στρατού», τού Ε.Λ.Α.Σ. «(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια» και όχι ύστερα από την… εθνοσωτήρια δράση των «ανταρτών».  Γιατί η Ελλάδα είχε ανάγκη από διατροφική βοήθεια κατά τη διάρκεια της Κατοχής; Οι συνέπειες της παντελώς αναίτιας εμπλοκής τού ελληνόφωνου προτεκτοράτου στον πόλεμο φάνηκαν αμέσως μετά την κατάληψη της χώρας. Ενώ ο πληθυσμός υποδέχτηκε(όπως και παντού αλλού) με ανακούφιση τη λήξη των εχθροπραξιών, δεν ήταν τόσο εύκολο να επιστρέψει η ζωή στους κανονικούς ρυθμούς της. Π.χ. δεν ήταν τόσο απλό να επιστρέψουν οι πρώην επιστρατευμένοι αγρότες στα χωράφια τους για να παραχθεί η νέα εσοδεία, αφού ένα μεγάλο ποσοστό είχε σκοτωθεί ή ακρωτηριαστεί στο «Αλβανικό Έπος». Επίσης, από τα περίπου 270.000 επιστρατευμένα υποζύγια, μόνο 80.000 θα αποδοθούν πάλι για αγροτική χρήση (τα υπόλοιπα πέθαναν από το κρύο και την εξάντληση στο «Αλβανικό Έπος»)(3). Επιπλέον από τα 1.000 επιταγμένα τρακτέρ, μόνο τα 150 μπορούσαν να τεθούν ξανά σε λειτουργία μετά τη στρατιωτική κατάρρευση τής χώρας. Όπως εύκολα καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε, οι επιπτώσεις στη αγροτική παραγωγή υπήρξαν ολέθριες. Αν σε όλα αυτά προστεθεί η εγκληματική δράση, που αμέσως ανέλαβε η νεοαναδυόμενη κοινωνική κλίκα των Ελλήνων μαυραγοριτών εμπόρων(απόκρυψη προϊόντων για να αυξηθούν κι άλλο οι ήδη υψηλές τιμές), η διαφθορά των ταγών τού μεσαιωνογενούς κρατιδίου(στις νέες συνθήκες τής Κατοχής ανακάλυψαν πεδίον δόξης-και πλουτισμού- λαμπρόν) και οι προτροπές(συνήθως υπό την απειλή των όπλων) των νεοσυσταθέντων «αντιστασιακών» συμμοριών προς τους εναπομείναντες αγρότες να μην βγάζουν τα προϊόντα τους στην αγορά, για να μην τα αγοράζουν δήθεν οι εισβολείς(αντιθέτως οι «αντάρτες» «απαλλοτρίωναν» συχνότατα την ισχνή αγροτική παραγωγή υπό το πρόσχημα της εξεύρεσης πόρων για τη συνέχιση τού «εθνοσωτήριου αγώνα» τους), καταλαβαίνουμε, ότι οι «κατακτητές» είναι οι τελευταίοι που έφταιγαν για τον αναμενόμενο λιμό. Αυτό που έφταιγε ήταν, κυρίως, η βρετανοκινούμενη εμπλοκή του καταγέλαστου προτεκτοράτου σε έναν πόλεμο με απολύτως προδιαγεγραμμένες συνέπειες για αυτό. Έναν πόλεμο, που οι αποικιοκράτες πέτυχαν την παντοειδή συνέχισή του στο ελλαδικό έδαφος ακόμα και μετά τη λήξη των «επισήμων» εχθροπραξιών. Πέραν τούτων, όπως όλοι γνωρίζουν, οι στρατοί κατοχής δεν είναι ευαγή ιδρύματα. Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός της κατεχόμενης «συμμάχου» Ελλάδας ως συνέχιση του πολέμου σε ελληνικό έδαφος και ως  κύριος προξενητής του κατοχικού λιμού     «Το πρόβλημα είναι: πόσο αξίζει για μας η καλή θέληση των Ελλήνων; Έχει μεγαλύτερη σημασία για μας ο στόλος τους, η αποτελεσματικότητα της παθητικής τους αντίστασης και η ένοπλη αντίσταση των ελευθέρων στρατευμάτων τους(σ.σ.: τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα, υπό βρετανική επιτήρηση και χορηγία στη Μέση Ανατολή) ώστε να διευκολύνουμε τον εφοδιασμό της Ελλάδας με σιτηρά ή βαραίνει περισσότερο το κέρδος που τότε θα αποκομίσει ο εχθρός;» Είναι σημαντικό να έχουμε έναν υγιή πληθυσμό 7,5 εκ. αγγλόφιλων Ελλήνων, για να ενισχύσουμε τη μεταπολεμική θέση μας στην Α. Μεσόγειο, ή να αποδεχθούμε τη μείωση τού πληθυσμού της Ελλάδας σε 5 εκ(σ.σ.: το διεγραμμένο τμήμα παρέμεινε στο πρωτότυπο) τη μείωση τού ελληνικού πληθυσμού από την πείνα, την καταστροφή της υγείας του-κυρίως των παιδιών- καθώς και τη μεταστροφή των διαθέσεών του σε βίαια αντιβρετανικές; Πρέπει να ζυγισθούν πολύ αποφασιστικά τα υπέρ και τα κατά, πριν αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα σε λιμοκτονία. Επίσης πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη, ότι οι Έλληνες δεν θα λιμοκτονήσουν σιωπηλά. Επιπλέον θα πρέπει να υπολογίσουμε τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ», Το ανατριχιαστικό αυτό ντοκουμέντο, που, μάλιστα, έχει ημερομηνία  11/07/1941(δηλ. μόλις λίγες εβδομάδες μετά την επιτυχή κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς) δεν συντάχθηκε από  τους κακούς κατακτητές, «που ήθελαν να μας γενοκτονήσουν και να βιάσουν τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας»(όπως είθισται να κινδυνολογούν οι απευθυνόμενες σε διανοητικά καθυστερημένους εθνοπατριωτικές προπαγάνδες), αλλά προέρχεται από το Foreign Office. Απόρρητο έγγραφο(αριθμός εγγράφου F.O.371/29840:R7038), το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα αρκετές δεκαετίες μετά την σύνταξή του(όπως συμβαίνει  με  όλα τα απόρρητα αρχεία, που ανοίγονται δημοσίως μετά από τακτά μακροχρόνια διαστήματα, όταν δηλ. θεωρείται ότι θα έχουν απαλυνθεί ή ξεχαστεί οι συνέπειες από την εγκληματική δράση των εμπνευστών τους). Και, όπως συμβαίνει με όλα τα  απόρρητα κείμενα, δεν έχει προπαγανδιστικό ρόλο, αλλά λέει τα πράγματα με το όνομά τους και αποτελεί την πληρέστερη και ειλικρινέστερη περιγραφή των κατευθυντηρίων γραμμών της βρετανικής αποικιοκρατικής  πολιτικής σε ό,τι αφορά στην κατεχόμενη -και… σύμμαχο- Ελλάδα. Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός, αποφασίστηκε με το πρόσχημα, τού ότι η Ελλάδα, ως κατεχόμενη από τον αντίπαλο χώρα, δεν έπρεπε να ανεφοδιάζεται ούτε ακόμα και με προμήθειες και αγαθά, για τα οποία είχε συνάψει νόμιμες εμπορικές συμφωνίες προ της Κατοχής(π.χ. σιτάρι από την Αίγυπτο). Η επισήμως προβαλλόμενη δικαιολογία ήταν, ότι ο αντίπαλος μπορούσε να υπεξαιρέσει προς όφελός του μέρος των αγαθών, που προορίζονταν για την επιβίωση των κατεχομένων πληθυσμών. Ο αποκλεισμός της Ελλάδας περιλάμβανε ακόμα και την παρεμπόδιση από το βρετανικό πολεμικό ναυτικό της βοήθειας, από διεθνείς οργανώσεις. Ο απώτερος  ανομολόγητος στόχος  των αποικιοκρατών ήταν να εξωθηθεί ο πληθυσμός σε «Αντίσταση» και να δυσφημιστεί προπαγανδιστικά ο αντίπαλος (και κυρίως οι Γερμανοί). Όπως συμπεραίνουμε από την ανάγνωση αυτού τού μνημείου αποικιοκρατικής ωμότητας και διπροσωπίας(απέναντι σε ένα «σύμμαχο», που βρισκόταν μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο της λιμοκτονίας), οι βρετανοί αποικιοκράτες από την 1η στιγμή της κατάκτησης τού ελλαδικού χώρου είχαν αρχίσει να επεξεργάζονται τα νέα δεδομένα. Πάνε πια οι εθνικές φιλοφρονήσεις-κολακείες,  «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που τα’ πε με το πρώτο του το γάλα», ο πρωτοθεατρίνος τής αποικιοκρατίας, Churchill «Μέχρι τώρα λέγαμε, ότι οι Έλληνες πολεμούν σάν ήρωες, τώρα θα λέμε, ότι  οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Τώρα οι «ήρωες», που είχαν εμπλακεί σαν αποικιοκρατούμενα πιόνια στον πιο άχρηστο πόλεμο τής Ιστορίας τους, οι άχρηστοι πλέον «σύμμαχοι», θα έπρεπε ίσως να «μειωθούν» κατά μερικά εκ(δηλ. κατά το 1/3) μέσω μιας ελεγχόμενης λιμοκτονίας. Αυτό, μόνο και μόνο για να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενο ωφέλειας, που θα μπορούσε να προκύψει για τον αντίπαλο στρατό κατοχής από την αποστολή διατροφικής βοήθειας προς τον -εξουθενωμένο από τον 7μηνο πόλεμο- πληθυσμό.     Στην κατακλείδα τού παρατιθέμενου αποσπάσματος, οι αποικιοκράτες ομολογούν, ότι για την επερχόμενη λιμοκτονία των κατεχομένων «συμμάχων» τους, θα ευθύνονται αποκλειστικά οι ίδιοι. Πουθενά δεν λένε, ότι ο στρατός κατοχής θα υπεξαιρέσει το σύνολο της ενδεχόμενης διατροφικής βοήθειας κι ότι γι’ αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί να φτάσουν τρόφιμα στην κατεχόμενη Ελλάδα. Δηλ., πουθενά δεν λένε, ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας ούτως ή άλλως θα λιμοκτονήσει, είτε είχε επιτραπεί η διέλευση της βοήθειας προς τα ελληνικά λιμάνια, είτε όχι, κι ότι γι’ αυτό είναι καλύτερα να μην επιτρέψουν την αποστολή βοήθειας, ώστε τουλάχιστον, να μην την υφαρπάξει ο αντίπαλος. Θεωρούν δεδομένο, ότι ο κατεχόμενος -και εξουθενωμένος- πληθυσμός θα έχει όφελος από την αποστολή ιατροφαρμακευτικής, διατροφικής ή άλλης βοήθειας, που είναι βέβαιο, ότι θα επιδιώξουν να τού παράσχουν διεθνείς οργανώσεις. Θεωρούν επίσης δεδομένο, ότι ο ελλαδικός πληθυσμός θα ωφεληθεί(άρα δεν θα λιμοκτονήσει) από τη διεκπεραίωση προκατοχικών εμπορικών εκκρεμοτήτων, όπως 350.000 τόνοι αυστραλιανού σιταριού(στο μεγαλύτερο μέρος τους εξοφλημένοι), οι οποίοι παρέμεναν δεσμευμένοι από τους Βρετανούς στην Αίγυπτο. Η αρρωστημένη εμμονή των αποικιοκρατών ήταν μην τυχόν και επωφεληθούν στο παραμικρό από αυτή τη βοήθεια οι αντίπαλοι κατοχικοί στρατοί της Ελλάδας. Δηλ., προκειμένου να μην επωφεληθούν οι λίγες δεκάδες χιλιάδες Ιταλών ή Γερμανών, οι οποίοι ενδεχομένως να επέτασσαν το ποσοστό αγαθών, που τούς αναλογούσε (ποσοστό αμελητέο σε σχέση με το σύνολο τού πληθυσμού), έπρεπε να  γίνει «αποδεκτή μια μείωση τού πληθυσμού τής Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια».  Ως έμπειροι αποικιοκράτες με δεκάδες μαζικές δολοφονίες στο βιογραφικό τους, δεν μπορούν να μην ψειρίσουν και το ενδεχόμενο «μεταστροφής των διαθέσεων του ελληνικού πληθυσμού σε βίαια αντιβρετανικές». Ξέρουν, ότι «αν εγκαταλείψουν την Ελλάδα σε λιμοκτονία» αποκλείοντας τα ελληνικά λιμάνια, οι Έλληνες θα κατηγορήσουν τους Άγγλους και όχι τους γερμανούς, ή τους ιταλούς. Ξέρουν επίσης, ότι «αν εγκαταλείψουν την Ελλάδα σε λιμοκτονία», ίσως δεν θα μπορούν να υπολογίζουν στην προθυμία των ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων, που έχουν ανασυγκροτηθεί στην βρετανοκρατούμενη Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους απασχολεί σοβαρά. Τα απολύτως εξαρτώμενα από τους Βρετανούς ελληνικά στρατιωτικά τμήματα, εκτός του ότι ο βρετανικός στρατός μπορεί να τα αφοπλίσει ή να τους κόψει το φαγητό και το νερό ανά πάσα στιγμή, δεν μπορούν να παίξουν κάποιο καίριο ρόλο στις πολεμικές επιχειρήσεις(περισσότερο χρήσιμα θα φανούν μεταπολεμικά, όταν θα χρησιμοποιηθούν για να επιβληθεί η επιστροφή τού βασιλιά στην «απελευθερωμένη» Ελλάδα). Άλλωστε οι Βρετανοί διαθέτουν την «εξόριστη» και δωσίλογη =(στους ίδιους) ελληνική κυβέρνηση τού Καϊρου για να τα χειραγωγεί. Για τους  αποικιοκράτες κρίθηκε τελικά προτιμότερο να εφαρμοστεί αποκλεισμός των ελληνικών λιμανιών. Κρίνοντας από την γνωστή θλιβερή ψυχοδιανοητική κατάσταση τού νεοέλληνα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το αποικιοκρατικό σκεπτικό: δεν χάθηκε κι ο κόσμος(δηλ. ο πόλεμος) αν το 1/3 των Ελλήνων(και τα παιδιά τους) δεν επιβιώσει. Δεν πειράζει αν χάσουμε προσωρινά ένα σύμμαχο. Ούτως ή άλλως έχουμε προσλάβει τόσους δωσίλογους πολιτικάντηδες στη δούλεψή μας(που χωρίς εμάς δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους), Τσουδερούς, Παπανδρέου, Κανελλόπουλους, και Σία(για να μην αναφέρουμε και τους θρησκευτικούς ηγέτες τους), για να ξαναφέρουν τα προβατάκια στον ίσιο δρόμο(της υπακοής). Άλλωστε οι Έλληνες έχουν αποδειχτεί κατά βάθος πιστά και υπάκουα σκυλιά: ό,τι κι αν τους κάνουμε(ακόμα κι αν είμαστε υπαίτιοι για μαζική δολοφονία των παιδιών τους), δεν θα τους περάσει καν απ’ το μυαλό να μάς δαγκώσουν(όπως δεν περνάει από το μυαλό της πιστής σκύλας, που της πνίγεις τα κουτάβια της). Μπορεί να εκνευριστούν λίγο με μας, αλλά κατά βάθος είναι κουραδόμαγκες και φανφαρόνοι, που φωνάζουν μόνο για εκτόνωση. Είναι τόσο  δουλοπρεπείς, αληθινά σκουλήκια, που σχεδόν σε προκαλούν να τα πατήσεις: όπως κι οι βυζαντινομεσαιωνικοί πρόγονοί τους «τουμπάρονται» πανεύκολα με κολακευτικές παραινέσεις, σε σημείο, που να δουλεύουν για ψίχουλα, ή να πεθάνουν πρόθυμα για σένα, νομίζοντας, ότι αυτό είναι ηρωισμός(στην, πνιγμένη στην ηθικολογία, διάλεκτό τους το αποκαλούν «φιλότιμο»). Να σκεφτείς, ότι τούς βάλαμε να πολεμήσουν με Ιταλία και Γερμανία κι αυτοί πήγαν με μοναδική τους απαίτηση να τούς επιτρέψουμε να κρατούν ελληνικά -αντί για εγγλέζικα, όπως θα ταίριαζε καλύτερα- σημαιάκια. Τελικά το πρόβλημα τού «πόσο αξίζει για μάς η καλή θέληση των ελλήνων;» δεν είναι καν πρόβλημα. Με τέτοια διλήμματα, που βάζουμε στον εαυτό μας, μάλλον τούς υπερεκτιμούμε. Πίσω από την δεδηλωμένη  εμμονή των αποικιοκρατών να μην ωφεληθεί ο αντίπαλος από την αποστολή διατροφικής κυρίως βοήθειας προς την κατεχόμενη και λιμοκτονούσα Ελλάδα, υπήρχαν και εξ ίσου σημαντικές ανομολόγητες επιδιώξεις. Μπροστά στην αυξανόμενη διεθνή πίεση για αποστολή βοήθειας, το Λονδίνο  επικαλούμενο τη Συνθήκη της Χάγης προβάλλει μόνιμα το επιχείρημα, ότι οι κατακτητές ήσαν υπεύθυνοι για την διατροφή των κατοίκων στις κατεχόμενες περιοχές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υπεκφυγή, αφού πουθενά στο κείμενο της Συνθήκης δεν ορίζεται κατηγορηματικά κάτι τέτοιο. Την ίδια υπεκφυγή προέβαλλαν και στις περιπτώσεις χωρών(«συμμάχων»), που υπέφεραν επίσης από τον βρετανικό αποκλεισμό(π.χ. Βέλγιο και Νορβηγία). Οι αποικιοκράτες καιροσκοπούν ελπίζοντας, ότι με τον τρόπο αυτό θα προκληθούν «λιμοί και αναταραχές στις κατεχόμενες χώρες», κάτι που θα δυσκολέψει τη θέση των στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής. Η βρετανική προπαγάνδα διακηρύσσει εκβιαστικά προς τους λιμοκτονούντες κατεχόμενους συμμαχικούς πληθυσμούς ότι «μόνο η συμμαχική νίκη σημαίνει τροφή για την Ευρώπη».     Η βρετανική «γραμμή» αναπαράγεται με συνέπεια από τους δωσίλογους (στους Βρετανούς) νεοέλληνες πολιτικάντηδες. Έτσι, όταν η Τουρκία(Ιούλιος 1941), προτείνει την αποστολή βοήθειας από το έδαφός της προς την Ελλάδα, ο -χορτάτος- έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα, Ρ. Ραφαήλ, απάντησε με χαρακτηριστική αναισθησία, ότι «ο ελληνικός λαός πρέπει να πεινάσει για να εξεγερθεί ενάντια στους κατακτητές». Ενώ ακόμα και μετά από χρόνια, ο δωσίλογος (στους βρετανούς) πρωθυπουργός της «κυβέρνησης του Καΐρου» -και επίσης χορτάτος-, Τσουδερός, δήλωνε αμετανόητα, ότι «για να τελειώσει ο πόλεμος νικηφόρα δια τους Συμμάχους και δια τον πολιτισμόν έπρεπε να υποφέρουν και οι φίλοι των, που ήσαν υπό την κατοχή τού εχθρού».   Η απόλυτη σύμπτωση βρετανικών και γερμανικών απόψεων σχετικά με τις βρετανικές ευθύνες για τον λιμό του 1941-2 «Έλαβα μια αξιοθρήνητη αναφορά για την κατάσταση στην Ελλάδα. Εκεί η πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση. Όλα αποτελούν συνέπεια τού βάναυσου βρετανικού αποκλεισμού και μάλιστα εναντίον ενός λαού, που επιπόλαια θέλησε να βγάλει για λογαριασμό των Άγγλων τα κάστανα από τη φωτιά. Αυτό είναι το ευχαριστώ τού Λονδίνου».(Joseph Goebbels, Ημερολόγιο 30/11/1942). Το γεγονός, ότι ακόμα και ένα από τα κορυφαία στελέχη -και τους πιο αιμοσταγείς  δημίους- του ναζισμού δείχνει σοκαρισμένο από την αχαριστία των Βρετανών αποικιοκρατών απέναντι στους συμμάχους τους, είναι ενδεικτικό των μελανών εντυπώσεων, που προκάλεσε ο βρετανικός αποκλεισμός ακόμα και στον αντίπαλο. Ο Goebbels δεν χρειάζεται να κάνει καν προπαγάνδα κατά των Βρετανών, αφού τού προσφέρουν έτοιμο το πιάτο. Γράφει απλώς ένα ημερολόγιο(η συγγραφή ημερολογίου δεν συμβάλλει σε τίποτα στην θεραπεία της ψυχασθένειάς του) και τα υπόλοιπα γίνονται μόνα τους.     Παρ’ όλες τις υπερβολικές κατηγορίες της αποικιοκρατικής προπαγάνδας περί πλιατσικολόγων κατακτητών κ.λπ., τόσο οι Γερμανοί, όσο κι οι Ιταλοί, ξεπέρασαν γρήγορα την αρχική αδιαφορία τους σχετικά με την διατροφική τύχη τού κατεχόμενου ελλαδικού πληθυσμού. Από τις πρώτες ημέρες της Κατοχής, ο Γερμανός πρεσβευτής Altenburg πιέζει τη χώρα του για παροχή τροφίμων προς την Ελλάδα, τονίζοντας, ότι, παρά τον αγγλικό αποκλεισμό, η Γερμανία δεν μπορεί να αποφύγει τις δικές της ευθύνες. Για να διευκολύνουν την άρση, ή έστω την χαλάρωση τού αποκλεισμού εγγυήθηκαν εγγράφως στην δωσίλογη(στους Γερμανούς και Ιταλούς) κυβέρνηση Τσολάκογλου, ότι όλα τα εισαγόμενα τρόφιμα θα ανήκουν στον ελληνικό λαό και τα φορτηγά πλοία δεν θα παρενοχλούντο με κανέναν τρόπο. Ενώπιον τού Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ανανεώνονται  οι ανάλογες γερμανοϊταλικές εγγυήσεις(Νοέμβριος 1941). Τα προσχήματα των Βρετανών αποικιοκρατών (ότι δήθεν οι στρατοί κατοχής θα άρπαζαν την βοήθεια προς τους δοκιμαζόμενους Έλληνες)  αρχίζουν  να ξεσκεπάζονται. Η εμφανής διάθεση των Γερμανών, ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της λιμοκτονίας, σε συνδυασμό με τη μεταστροφή της κοινής γνώμης στις συμμαχικές χώρες και με τη δημιουργία πολλών επιτροπών βοήθειας(κυρίως στις ΗΠΑ) προς τον λιμοκτονούντα κατεχόμενο πληθυσμό, εκθέτουν τους Βρετανούς. Βέβαια η στάση των Γερμανών δεν υπαγορεύεται ούτε από φιλανθρωπία, ούτε από «φιλελληνισμό», όπως αφελώς πιστεύεται από αρκετούς, που ερμηνεύουν συγκινησιακά την Ιστορία: οι δυνάμεις τού Άξονα είχαν τις δικές τους προπαγανδιστικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες και το να βοηθήσουν τους Έλληνες να μην λιμοκτονήσουν δεν τούς κόστιζε κάτι.  Και ενώ οι Γερμανοί και οι Ιταλοί  δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την διάθεσή τους να συνεργαστούν με διεθνείς οργανώσεις και με κυβερνήσεις ουδετέρων χωρών, για να οργανωθούν αποστολές βοήθειας προς την Ελλάδα(οι Γερμανοί διοργανώνουν κατ’ ιδίαν και αποστολές «τραίνων συσσιτίων» απ’ ευθείας από τη Γερμανία), οι αμήχανοι Βρετανοί ροκανίζουν το χρόνο προβάλλοντας συνεχώς διάφορα γραφειοκρατικά προσκόμματα. Αρχίζει να αποστέλλεται(Αύγουστος 1942) τακτική βοήθεια προς την Ελλάδα: η αρχή έγινε από το Montreal με αποστολή βοήθειας τριών πλοίων με σιτηρά και φάρμακα. Ο απολογισμός των νεκρών από τον λιμό(1941-2) εκτιμάται από τους ιστορικούς,  από 300.00  έως 800.00, στην πλειοψηφία τους παιδιά. Αν, όπως ήθελαν οι αποικιοκράτες, ο ναυτικός αποκλεισμός είχε διαρκέσει καθ’ όλη τη διάρκεια τού πολέμου, σήμερα θα είχαν σβηστεί κάμποσες μικρές ευρωπαϊκές χώρες και λαοί από το χάρτη(συμπεριλαμβανομένων ημών). Η σχολική εκπαίδευση τού ελληνόφωνου προτεκτοράτου τηρώντας πιστά τις προπαγανδιστικές ντιρεκτίβες της αποικιοκρατίας εξακολουθεί να σερβίρει στα σημερινά παιδιά το εθνοπατριωτικό κουτόχορτο με το οποίο ντοπαρίστηκαν οι φουκαράδες, που πέθαναν, ή σακατεύτηκαν στο «Αλβανικό Έπος» ή οι άλλοι, που αφέθηκαν να πεθάνουν βουβά από πείνα στα πεζοδρόμια τού Ψυρρή, τού Θησείου, τού Μεταξουργείου, της πλατείας Συντάγματος, της πλατείας Ομονοίας κ.ά.. Πρέπει, δια παν ενδεχόμενον, τα εθνοποίμνια να είναι ντοπαρισμένα, όταν θα χρειαστεί να θυσιαστούν στις επόμενες «εθνικές» ανθρωποσφαγές, που θα διοργανώσουν τα αφεντικά τού πλανήτη...