Ιστορία των Εβραίων στην Ελλάδα

Ιστορία των Εβραίων στην Ελλάδα

Οι οργανωμένες εβραϊκές κοινότητες στην Ελλάδα έχουν ιστορία 2+ χιλιετιών. Η παλαιότερη και χαρακτηριστική ομάδα που κατοίκησε στη χώρα είναι οι Ρωμανιώτες. Στην σύγχρονη εποχή ως Έλληνας Εβραίος(ή Ελληνοεβραίος) νοείται οποιοσδήποτε Έλληνας ανήκει στην ιουδαϊκή θρησκεία ή έχει εβραϊκή καταγωγή και κατοικεί ή ανάγεται (προέλευση) σε περιοχή της σύγχρονης Ελλάδας. Εκτός από τους Ρωμανιώτες, η Ελλάδα υπήρξε το ιστορικό κέντρο μιας άλλης μεγάλης ομάδας Εβραίων, των Σεφαραδιτών, η δε Θεσσαλονίκη αποκλήθηκε στο παρελθόν «μητέρα του Ισραήλ». Οι Έλληνες Εβραίοι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο κατά την αρχική περίοδο ανάπτυξης του Χριστιανισμού και συνέβαλαν στους τομείς της εκπαίδευσης και του εμπορίου στην Βυζαντινή και την Οθωμανική αυτοκρατορία. Η παρουσία τους στην Ελλάδα υπέστη συντριπτικό πλήγμα από την ερήμωση που επέφερε το Ολοκαύτωμα στην Κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, παρά τις προσπάθειες διαφόρων Ελλήνων να τους προστατεύσουν. Οι λιγοστοί Έλληνες Εβραίοι ζουν σήμερα αρμονικά με τους Έλληνες Χριστιανούς, η δε εβραϊκή κοινότητα συνεργάζεται με τους υπόλοιπους Έλληνες για την καταπολέμηση των όποιων κρουσμάτων αντισημιτισμού στην Ελλάδα. ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ Οι περισσότεροι Εβραίοι στην Ελλάδα είναι Σεφαραδίτες, αλλά η χώρα αποτελεί επίσης την έδρα της μοναδικής ρωμανιώτικης κουλτούρας, η οποία βρίσκεται πλέον υπό εξαφάνιση. Εκτός από τους Σεφαραδίτες και τους(ελάχιστους) Ρωμανιώτες, έχουν υπάρξει επίσης μικρές ασκεναζίτικες κοινότητες στη Θεσσαλονίκη κ.α.. Μικρές ομάδες Εβραίων είχαν καταφύγει στην Ελλάδα (τέλος 19^ου-αρχές 20^ου αι.) από τις περιοχές του Πόντου, όπου συγκατοικούσαν με τις ελληνικές κοινότητες, υπό την πίεση των πογκρόμ και άλλων διώξεων. ΡΩΜΑΝΙΩΤΕΣ Αποτελούν το παλαιότερο τμήμα του εβραϊκού στοιχείου στην Ελλάδα.  Έχουν ιστορία + 2.000 ετών. Η γλώσσα τους ήταν η ρωμανιώτικη διάλεκτος(γνωστή υπό το σπάνιο όνομα Γεβανική, Yevanic, όρος που ανάγεται στην εβρ. λέξη יון yāvān «Ελλάδα, Ιωνία»), που αποτελεί διάλεκτο της Ελληνικής, δεν έχει πλέον επιζώντες ομιλητές. Οι σημερινοί Έλληνες Ρωμανιώτες μιλούν τη Νέα Ελληνική. Μεγάλες κοινότητες Ρωμανιωτών: Ιωάννινα, Θήβα, Χαλκίδα, Κέρκυρα, Άρτα, Κόρινθο και στα νησιά Κρήτη, Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ρόδο και Κύπρο. Οι Ρωμανιώτες διακρίνονται ιστορικά από τους Σεφαρδίτες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα(κυρίως στη Θεσσαλονίκη, λαντίνο Selanik) κατόπιν αδείας και προσδιορισμού του χώρου εγκατάστασης υπό του Σουλτάνου, μετά την εκδίωξη των Εβραίων από την Ισπανία (1492, διάταγμα Φερδινάνδου Β΄ και Ισαβέλλας κατά όλων των αλλοθρήσκων που αρνήθηκαν να ασπαστούν τον χριστιανισμό). Σχεδόν όλοι οι Ρωμανιώτες των Ιωαννίνων, οι οποίοι αποτελούσαν τη μεγαλύτερη εναπομένουσα ρωμανιώτικη κοινότητα που δεν είχε αφομοιωθεί από τη σεφαραδίτικη κουλτούρα, υπήρξαν θύματα του Ολοκαυτώματος. Μερικές δεκάδες επιζώντες έχουν απομείνει σήμερα στα Ιωάννινα. ΣΕΦΑΡΑΔΙΤΕΣ Η πλειονότητα των Ελλήνων Εβραίων είναι Σεφαρδίτες, των οποίων οι πρόγονοι είχαν εκδιωχθεί από την Ισπανία(1492). Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, όπου ευημερούσαν επί αιώνες. Η παραδοσιακή γλώσσα των Ελλήνων Σεφαραδιτών ήταν η Ισπανοεβραϊκή ή Λαντίνο. Η κοινότητά τους αποτελούσε, μέχρι το Ολοκαύτωμα, «μοναδικό μείγμα οθωμανικής, βαλκανικής και ισπανικής επιρροής» και ήταν γνωστή για το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης που τη χαρακτήριζε. Το Ίδρυμα Προωθήσεως Σεφαραδίτικων Μελετών και Κουλτούρας(Foundation for the Advancement of Sephardic Studies and Culture) θεωρεί τη σεφαρδίτικη κοινότητα της Θεσσαλονίκης «αναμφισβήτητα μία από τις σπουδαιότερες ανά τον κόσμο». ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ Η 1^η μνεία εβραϊκού στοιχείου στην Ελλάδα χρονολογείται το 300-250 π.Χ., σε επιγραφή του Ωρωπού, η οποία αναφέρεται σε έναν Εβραίο δούλο ονόματι Μόσχον Μοσχίωνος. Ο Υρκανός, ηγέτης της εβραϊκής κοινότητας των Αθηνών, τιμήθηκε(2^ος αι. π.Χ.) με την ανέγερση αγάλματος στην Αγορά. Ωστόσο, οι πληροφορίες και τα στοιχεία για την παρουσία του εβραϊκού στοιχείου στον ελληνικό χώρο πληθύνονται την ελληνιστική κυρίως εποχή. ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣΟ Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε το πρώην βασίλειο του Ιούδα(332 π.Χ.), αφού επιβλήθηκε σταδιακά της Περσικής Αυτοκρατορίας, η οποία κατείχε την περιοχή από τότε που ο βασιλιάς Κύρος κατέκτησε τη Βαβυλώνα. Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, ο πόλεμος των Διαδόχων οδήγησε σε συνεχείς μεταβολές ηγεσίας στην περιοχή, διότι οι διάδοχοι μάχονταν για να κερδίσουν τον έλεγχο των περσικών επαρχιών. Η ιστορικός Karen Armstrong αναφέρει ότι «οι Εβραίοι της Ιερουσαλήμ γεύτηκαν την ελληνική εισβολή ως εμπειρία καταστροφική, βίαιη και στρατοκρατορική». Τελικά η περιοχή πέρασε υπό τον έλεγχο της δυναστείας των Πτολεμαίων, με αποτέλεσμα να αποκτήσει ελληνιστικό χαρακτήρα. Οι Εβραίοι της Αλεξάνδρειας δημιούργησαν ένα μοναδικό κράμα ελληνικής και εβραϊκής κουλτούρας, οι δε Εβραίοι της Ιερουσαλήμ διαιρέθηκαν σε συντηρητικούς και φιλέλληνες. Η επιρροή αυτού του ελληνιστικού κράματος με φορείς Εβραίους που είχαν στο παρελθόν αποτελέσει μέρος της Ελληνικής αυτοκρατορίας και οι ταραχές της περιόδου που μεσολάβησε από τον θάνατο του Αλεξάνδρου ως τον 2^ο αι. π.Χ., οδήγησε στην κατοπινή ανάδυση του εβραϊκού μεσσιανισμού. Οι ιδέες αυτές ενέπνευσαν εν συνεχεία το επαναστατικό φρόνημα των Εβραίων, όταν η Ιερουσαλήμ έγινε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. ΡΩΜΑΪΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ Ολόκληρη η ελληνική επικράτεια υποτάχθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία(146 π.Χ.). Οι Ρωμανιώτες που διαβιούσαν στην Ελλάδα δεν είχαν κοινή πορεία με εκείνους που ζούσαν στην επαρχία της Ιουδαίας. Η Καινή Διαθήκη περιγράφει τους Εβραίους της Ελλάδας ως χωριστή κοινότητα από τους Εβραίους της Ιουδαίας, πράγμα που επιτείνεται από το γεγονός ότι οι πρώτοι δεν συμμετείχαν στον Α΄ Ιουδαιορωμαϊκό πόλεμο ούτε στις κατοπινές συγκρούσεις. Ωστόσο, οι εκτεταμένες μετακινήσεις του 1^ου αι. μ.Χ. εντός της αυτοκρατορίας οδήγησαν αρκετούς Εβραίους στη Θεσσαλονίκη, όπου συνάντησαν την τοπική κοινότητα Ρωμανιωτών, οι οποίοι μιλούσαν μια ελληνική διάλεκτο. Σύμφωνα με ρωμανιώτικη παράδοση, οι πρώτοι Εβραίοι που μετοίκησαν στα Ιωάννινα και συνέστησαν την τοπική κοινότητα έφθασαν εκεί μετά την καταστροφή του 2^ου Ναού(70 μ.Χ.). Ασχολούνταν κυρίως με το εμπόριο μεταξιού, την υφαντουργία και τη βαφή υφασμάτων. Από τους πλέον περίφημους Εβραίους που έδρασαν στον ελληνικό χώρο(1^ος αι.) υπήρξε ένας πρώην διώκτης των πρώτων Εβραίων Χριστιανών, μέχρις ότου μεταστράφηκε καθ' οδόν προς τη Δαμασκό, ο Παύλος από την Ταρσό, γνωστός και ως Απόστολος Παύλος. Ο Παύλος από την Ταρσό, στο παρελθόν τμήμα της ελληνιστικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, διαδραμάτισε νευραλγικό ρόλο στην ίδρυση πολλών χριστιανικών εκκλησιών ανά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, κατ’ εξοχήν στη Μικρά Ασία και την Ελλάδα. Το 2^ο ιεραποστολικό ταξίδι του Παύλου περιελάμβανε διδαχή και κήρυγμα με σκοπό τη μεταστροφή στη συναγωγή της Θεσσαλονίκης, μέχρις ότου εκδιώχθηκε από την εβραϊκή κοινότητα της πόλης. ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ Μετά την κατάρρευση του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στοιχεία του ρωμαϊκού πολιτισμού εξακολούθησαν να υπάρχουν εντός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι Εβραίοι της Ελλάδος έγιναν σταδιακά αντικείμενο της προσοχής από την ηγεσία της αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη. Ορισμένοι αυτοκράτορες επιδίωξαν να αποκτήσουν τον έλεγχο του πλούτου των Εβραίων της Ελλάδος και τους επέβαλλαν ειδικούς φόρους ή επιχειρούσαν να τους μεταστρέψουν βιαίως στον Χριστιανισμό. Η προσπάθεια αυτή δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, διότι προσέκρουσε στην αντίσταση της εβραϊκής κοινότητας και των ελληνικών χριστιανικών συνόδων. Κατά τον Μεσαίωνα διάφορες ομάδες Ασκεναζιτών άρχισαν να εγκαθίστανται στην Ελλάδα. Η 1^η ομάδα έφθασε στην περιοχή(1376) και αποτέλεσε ουσιαστικά την προφυλακή της μεταναστευτικής κίνησης Ασκεναζιτών από Ουγγαρία και Γερμανία. Το ρεύμα των εν λόγω μεταναστών αυξήθηκε(15^ος αι.) εξαιτίας του διωγμού των Εβραίων από τις χώρες αυτές. Επιπρόσθετα, Εβραίοι από Γαλλία και Βενετία έφθασαν στην Ελλάδα και ίδρυσαν νέες εβραϊκές κοινότητες στη Θεσσαλονίκη. ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ Οι ελληνικές περιοχές περιήλθαν σε οθωμανική κατοχή(μέσα 5ου αι.-τέλος Επανάστασης, 1832 και Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος, 1913). Καθ’ όλη αυτή την περίοδο η Θεσσαλονίκη αποτελούσε το κέντρο της εβραϊκής ζωής στα Βαλκάνια. Μετά την εκδίωξή τους από την Ισπανία, περίπου 15.000-20.000 Σεφαρδίτες εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Οι μετανάστες αυτοί εγκατέστησαν το 1^ο τυπογραφείο στην πόλη, η οποία απέκτησε φήμη ως κέντρο εμπορίου και μάθησης. Η συνεχής άφιξη Εβραίων από διάφορες ευρωπαϊκές περιοχές εξαιτίας των διωγμών οδήγησε σε αύξηση του εβραϊκού πληθυσμού, μέχρι που αποτελούσε(1519) την πλειονότητα των κατοίκων της πόλεως. Εγκαταστάθηκε(1650) στη Θεσσαλονίκη ο Σαμπετάι Ζεβί, ένας Εβραίος από τη Σμύρνη, που ισχυριζόταν ότι ήταν ο μεσσίας. Ο Ζεβί απέκτησε αρκετούς ειλικρινείς πιστούς στην πόλη, επωφελούμενος από ένα κύμα αυξανόμενου ενδιαφέροντος για τον μυστικισμό και τον καββαλισμό. Μετά την αναγκαστική μεταστροφή τού Ζεβί στο Ισλάμ, 300 οικογένειες από τους ακολούθους του έγιναν Donmeh, διατηρώντας μια μορφή μεσσιανικού κρυπτο-Ιουδαϊσμού παρά τη μεταστροφή τους. Τα γεγονότα συνετέλεσαν στη διαπίστωση ότι υπήρχε ανάγκη για μεγαλύτερη κεντρική οργάνωση και ηγεσία στην εβραϊκή κοινότητα. Η ηγεσία αυτή κατόρθωσε να επωφεληθεί δύο αιώνες αργότερα από την προοδευτική φιλελευθεροποίηση των οθωμανικών νόμων.

Επήλθαν νέες αλλαγές(μέσο 19^ου αι.) στη ζωή των Ελλήνων Εβραίων. Tο σώμα των γενιτσάρων είχε διαλυθεί(1826) και τις παραδοσιακές εμπορικές οδούς εκμεταλλεύονταν πλέον οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης. Ο σεφαρδίτικος πληθυσμός της Θεσσαλονίκης είχε αυξηθεί σε περίπου 25.000-30.000 μέλη και αυτό είχε οδηγήσει σε έλλειψη πόρων, προβλήματα υγιεινής και πυρκαγιές. Όμως, η κατάσταση βελτιώθηκε σημαντικά(τέλος 19^ου αι.), καθώς οι εμπορικές πρωτοβουλίες της σεφαραδίτικης κοινότητας, κυρίως εκ μέρους τής οικογένειας Αλλατίνη, αξιοποίησαν τις νέες δυνατότητες εμπορίου με την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο ιστορικός Misha Glenny υπογραμμίζει ότι η Θεσσαλονίκη ήταν «η μόνη πόλη στην αυτοκρατορία, όπου οι Εβραίοι άσκησαν βία κατά του χριστιανικού πληθυσμού ως μέσον παγιώσεως της πολιτικής και οικονομικής τους ισχύος». Οι Εβραίοι αποτελούσαν πάνω από το μισό τού πληθυσμού της πόλης(αρχές 20^ου αι.). Ως αποτέλεσμα της εβραϊκής επιρροής, ακόμη και αρκετοί μη Εβραίοι στη Θεσσαλονίκη μιλούσαν την Ισπανοεβραϊκή (Λαντίνο), τη γλώσσα των Σεφαρδιτών, και η πόλη ουσιαστικά έκλεινε κατά το εβραϊκό Σάββατο. Ταξιδιώτες που περνούσαν από το λιμάνι της πόλης εκείνη την εποχή έλεγαν, χιουμοριστικά, ότι η Θεσσαλονίκη ήταν η πόλη στην οποία οι εργάσιμες ημέρες ήταν στην ουσία 4 και ακολουθούσαν 3 ημέρες αργίας, Παρασκευή για τους Μουσουλμάνους, Σάββατο για τους Εβραίους και Κυριακή για τους Χριστιανούς. Η οθωμανική κυριαρχία στη Θεσσαλονίκη έληξε το 1912, όταν οι Έλληνες στρατιώτες εισήλθαν στην πόλη τις τελευταίες ημέρες τού Α΄ Βαλκανικού Πολέμου. Το καθεστώς της Θεσσαλονίκης δεν είχε αποφασιστεί από τη Βαλκανική Συμμαχία πριν από τον πόλεμο. Μολονότι υπήρχαν φωνές στην εβραϊκή κοινότητα που ισχυρίζονταν ότι η βουλγαρική κυριαρχία θα κρατούσε την πόλη σε θέση προφυλακής στο διεθνές εμπόριο, η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο κέρδισε την υποστήριξη της κοινότητας και η χώρα ήταν από τις πρώτες που αποδέχθηκαν τη Δήλωση Μπάλφουρ. Β’ ΠΠ ΚΑΙ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ Στη διάρκεια του Β’ ΠΠ η Ελλάδα κυριεύθηκε από τη Ναζιστική Γερμανία και βρέθηκε υπό κατοχή από τις δυνάμεις τού Άξονα. Υπολογίζεται ότι 12.898 Έλληνες Εβραίοι πολέμησαν στον ελληνικό στρατό. Ένας από τους πλέον γνωστούς ήταν ο συνταγματάρχης Μορδεχάι(Μαρδοχαίος) Φριζής, ο οποίος 1^ος απώθησε επιτυχώς τους Ιταλούς, αλλά αργότερα σκοτώθηκε από πυρά της ιταλικής αεροπορίας. Το 86% των Ελλήνων Εβραίων, κυρίως στις περιοχές υπό γερμανική και βουλγαρική κατοχή, δολοφονήθηκαν παρά τις προσπάθειες της ιεραρχίας της Ελληνικής Ορθόδοξης εκκλησίας και αρκετών Ελλήνων Χριστιανών να τους παράσχουν καταφύγιο. Ορισμένοι κατόρθωσαν να κρυφτούν με τη βοήθεια των Ελλήνων γειτόνων τους. Οι Γερμανοί, καθοδηγούμενοι από τον Alois Brunner περικύκλωσαν(11/07/1942) τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης με σκοπό να τους εκτοπίσουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η κοινότητα πλήρωσε το ποσόν των 2,5 δις. δρχ. για την ελευθερία της, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να καθυστερήσει η εκτόπιση ως τον επόμενο Μάρτιο. Το 96% των μελών της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, δηλ. 46.091 άνθρωποι, εστάλησαν στο Auschwitz. Μόνο 1950 επέστρεψαν και βρήκαν τις περισσότερες από τις 60 συναγωγές τους κατεστραμμένες, το νεκροταφείο τους συλημένο και τα σχολεία τους ερειπωμένα. Αρκετοί επιζώντες μετανάστευσαν στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης αριθμεί σήμερα περίπου 1.000 μέλη και διατηρεί 4 συναγωγές. Ένας από τους θρησκευτικούς ηγέτες που αντιστάθηκαν στις εκτοπίσεις των Εβραίων προς τα στρατόπεδα ήταν ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος, ο οποίος επανειλημμένα ανέλαβε πρωτοβουλίες για την παρεμπόδισή τους. Ο Γεννάδιος κατέβαλε προσπάθειες να διασωθούν οι εκχριστιανισθέντες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης και όσοι διέθεταν πλαστές βεβαιώσεις βάπτισης. Αξιομνημόνευτη υπήρξε, κατεξοχήν, η επίσημη επιστολή διαμαρτυρίας που υπεγράφη στην Αθήνα(23/03/1943) από τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και 27 ηγετικά μέλη πολιτιστικών, ακαδημαϊκών και επαγγελματικών οργανώσεων. Το κείμενο ήταν γραμμένο σε ιδιαίτερα αιχμηρή γλώσσα και τόνιζε τους αδιάρρηκτους δεσμούς μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων, αποκαλώντας τους από κοινού «Έλληνες» χωρίς διάκριση. Το εν λόγω κείμενο είναι μοναδικό στο είδος του σ’ ολόκληρη την υπό κατοχή Ευρώπη ως προς τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον σκοπό. Σημαντική, επίσης, ήταν η συνεισφορά του Γενικού Προξένου της Ιταλίας Guelfo Zamboni, ο οποίος εφοδίασε με πλαστά πιστοποιητικά ιθαγένειας περίπου 300 Εβραίους της Θεσσαλονίκης, επιτρέποντάς τους έτσι να καταφύγουν στην ιταλική ζώνη κατοχής στην Αθήνα. Δυστυχώς, όπως και σε άλλες χώρες, η εσφαλμένη πληροφόρηση και ο εφησυχασμός έδωσαν στις εβραϊκές κοινότητες των αρχών του 1940 μια ψευδαίσθηση ασφαλείας. Στην Θεσσαλονίκη, μία από τις κοινότητες με το μεγαλύτερο εβραϊκό στοιχείο, οι κάτοικοί της επέδειξαν παθητική και αδιάφορη στάση έναντι της εφαρμογής της Τελικής Λύσης. Ως αποτέλεσμα, ο κίνδυνος της εκτόπισης και της γενοκτονίας στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως αρχικώς αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία από τους Εβραίους στην Ελλάδα-ακόμη και από τα ηγετικά μέλη της κοινότητας. Μετά την κατάρρευση του φασιστικού καθεστώτος στην Ιταλία(1943), η Κέρκυρα πέρασε στον έλεγχο της ναζιστικής Γερμανίας. Ο τότε δήμαρχος συνεργάστηκε με τις αρχές κατοχής και συνέβαλε στην υιοθέτηση και εφαρμογή διαφόρων αντισημιτικών νόμων υπό την κατεύθυνση της ναζιστικής διακυβέρνησης. Ενώ οι Σύμμαχοι βομβάρδιζαν(αρχές 1944) την Κέρκυρα με σκοπό τον αντιπερισπασμό για την απόβαση στη Νορμανδία, η Γκεστάπο περικύκλωσε τους Εβραίους της πόλης, τους έθεσε υπό προσωρινή κράτηση στο Παλαιό Φρούριο και τους εκτόπισε(10/06) στο Auschwitz, από όπου ελάχιστοι επιβίωσαν. Εντούτοις, περ. 200 από τους 2.000 Εβραίους τού νησιού, οι οποίοι διέφυγαν την περικύκλωση, βρήκαν καταφύγιο στους χριστιανούς γείτονές τους και κρύφτηκαν εκεί. Είναι αξιοσημείωτο ότι μέχρι σήμερα μία από τις κύριες συνοικίες της παλαιάς πόλης ονομάζεται Εβραϊκή σε αναγνώριση της συμμετοχής και συνεχούς παρουσίας των Εβραίων στην πόλη της Κέρκυρας. Η Συναγωγή της συνοικίας αυτής παραμένει ενεργός και λειτουργεί με περίπου 65 μέλη. Οι 275 Εβραίοι της Ζακύνθου, ωστόσο, επέζησαν από το Ολοκαύτωμα. Όταν οι γερμανικές αρχές κατοχής διέταξαν γραπτώς τον δήμαρχο να τους παραδώσει κατάλογο με τα ονόματα των Εβραίων του νησιού, ο μητροπολίτης Χρυσόστομος επέστρεψε τη διαταγή στους Γερμανούς με 2 ονόματα: το δικό του και του δημάρχου. Ο πληθυσμός τού νησιού προσέφερε καταφύγιο σε κάθε μέλος της εβραϊκής κοινότητας. Αρκετά χρόνια αργότερα(1953), όταν το νησί υπέστη καταστροφές από σεισμό, η πρώτη χορηγία βοήθειας ήλθε από το κράτος τού Ισραήλ συνοδευόμενη από το εξής μήνυμα: «Οι Εβραίοι της Ζακύνθου δεν λησμόνησαν ποτέ τον Δήμαρχο και τον αγαπητό τους Επίσκοπο, καθώς και όσα έκαναν για εμάς». Η ελληνική Κυβέρνηση, διά του Υφυπουργού Εσωτερικών, ανακήρυξε(21/11/2003) την 27^η Ιανουαρίου «Ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του Ολοκαυτώματος» στη χώρα και εξέφρασε την αφοσίωσή της στη συνεργασία όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως καταγωγής, για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα.

Το ολοκαύτωμα στην Ελλάδα

Oι Εβραϊκές κοινότητες της Ελλάδος ήταν οι παλαιότερες σε διάρκεια και συνέχεια στην Ευρώπη. Οι κοινότητες, αυτές, μαζί με κείνες που ιδρύθηκαν μετά την εκδίωξη των Εβραίων από την Ισπανία(1492), καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από το Ολοκαύτωμα. Οι Γερμανοί νίκησαν(άνοιξη 1941) τον Ελληνικό στρατό και κατέλαβαν την Ελλάδα. Η κατοχή διήρκεσε έως τον Οκτώβριο του 1944. Η χώρα διαιρέθηκε σε 3 ζώνες κατοχής. Στη Βουλγαρία προσαρτήθηκαν η Θράκη και η πρ. Γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας. Οι Γερμανοί κατέλαβαν τη Μακεδονία, συμπεριλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης, τον Πειραιά και την Δ. Κρήτη. Οι Ιταλοί κατέλαβαν τις υπόλοιπες περιοχές της ηπειρωτικής χώρας και τα νησιά. Ο τόπος διαμονής των Εβραίων, καθόρισε όχι μόνο τη μετέπειτα τύχη τους αλλά και τη δυνατότητα διαφυγής τους. Oι Ελληνικές αντιστασιακές ομάδες, κομουνιστικές και μη, πολέμησαν τους κατακτητές σε μια προσπάθεια, όχι μόνο να σώσουν την Ελλάδα, αλλά και τους Εβραίους που ζούσαν στη χώρα. Παρόλες τις προσπάθειές τους μόνο 8.000 με 10.000 Ελληνο-Εβραίοι επέζησαν. Η διάσωσή τους οφείλεται, ως ένα βαθμό, στην άρνηση των Ελλήνων και της ηγεσίας της Ελληνικής Ορθόδοξης εκκλησίας, να εφαρμόσουν τα σχέδια των Γερμανών για την απέλαση τους. Οι Ιταλικές αρχές, μέχρι και την  παράδοσή τους τον  Σεπτέμβριο του 1943, αρνήθηκαν να διευκολύνουν ή να επιτρέψουν απελάσεις Εβραίων από την δική τους ζώνη κατοχής. Παρόλο που μέχρι το Μάρτιο του 1943 οι απελάσεις δεν είχαν αρχίσει, η Ελλάδα έχασε τουλάχιστον το 81% του εβραϊκού πληθυσμού της κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Περίπου 60.000 με 70.000 Ελληνο-Εβραίοι θανατώθηκαν, οι περισσότεροι στο Auschwitz-Birkenau. Μόνο 5.000 Εβραίοι ζουν σήμερα στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ΑΘΗΝΑ O Επικεφαλής Ραββίνος, Barzelai, είχε ισχυρές διασυνδέσεις με τις δημοτικές αρχές και το ΕΑΜ. Αυτές και η υποστήριξη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Δαμασκηνού, συνέβαλαν στη διάσωση του 66% των Εβραίων της πόλης. Ο αρχηγός της αστυνομίας Αθηνών, Άγγελος Έβερτ, εξέδωσε ψευδείς ταυτότητες και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός έδωσε εντολή στην εκκλησία να εκδώσει ψευδή πιστοποιητικά βάφτισης σε αυτούς που κινδύνευαν να απελαθούν. Στην Αθήνα και στον Πειραιά οι Εβραίοι κρύβονταν σε σπίτια Χριστιανών. Ο αρχηγός της αστυνομίας Αθηνών Έβερτ, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός καθώς και ο Δήμαρχος του Πειραιά τιμήθηκαν από Yad Vashem. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Η καταδίωξη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης άρχισε το καλοκαίρι του 1942. Όλοι οι άνδρες(18-45 ετών), στρατολογήθηκαν για καταναγκαστική εργασία, κατά τη διάρκεια της οποίας εξαναγκάστηκαν να στέκονται ώρες κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, ξυλοκοπήθηκαν και ταπεινώθηκαν. Η εβραϊκή κοινότητα έχασε τον πλούτο και την υπερηφάνειά της. Οι Εβραίοι διατάχτηκαν να φορούν το «Kίτρινο Αστέρι» και υποχρεώθηκαν να μετακομίσουν σ' ένα κλειστό γκέτο, δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές, που ονομαζόταν Baron Hirsch. Οι Γερμανοί άρχισαν(15/03/1943) τις απελάσεις. Κάθε τρεις μέρες μεταγωγικά βαγόνια γεμάτα με 2.000, κατά ΜΟ, Θεσσαλονικείς Εβραίους κατευθύνονταν στο Auschwitz-Birkenau. Γιατί τόσο πολλοί Εβραίοι από τη Θεσσαλονίκη χάθηκαν; (1)η Θεσσαλονίκη ήταν κάτω από τη Γερμανική κατοχή. (2)οι Εβραίοι ήταν συγκεντρωμένοι, κυρίως, στην πόλη. (3)δεν ήξεραν ότι τους μετέφεραν σε κέντρα εξόντωσης, πίστεψαν ο πρόσχημα των Γερμανών, ότι τους πήγαιναν να δουλέψουν στην Πολωνία. Ο αμφιλεγόμενος Ραβίνος Κορέτζ, που ήταν επικεφαλής της Εβραϊκής κοινότητας, σύμφωνα με πληροφορίες, βοήθησε τους Γερμανούς να οργανώσουν αποτελεσματικές συλλήψεις. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μιλούσαν Λαντίνο, κατά συνέπεια η προφορά τους έκανε να ξεχωρίζουν. Ενώ υπήρχε δυνατότητα δραπέτευσης, οι περισσότεροι, φοβούμενοι το χωρισμό από τις οικογένειες τους, δεν εκμεταλλεύτηκαν τις προσφερόμενες επιλογές διαφυγής. ΖΑΚΥΝΘΟΣ Η ιστορία των Εβραίων της Ζακύνθου είναι παρόμοια με αυτή των συμπατριωτών τους στα άλλα νησιά του Ιονίου. Σημαντική διαφορά: όλοι οι Εβραίοι της Ζακύνθου, που ανέρχονταν σε 275 άτομα, επέζησαν στο Ολοκαύτωμα. Σ’ αυτό συνέτειναν οι γενναίες προσπάθειες των 2 «Δικαίων μεταξύ των Εθνών» του Επισκόπου Χρυσόστομου και του Δημάρχου Λουκά Carrer. Ο Δήμαρχος Carrer διατάχτηκε(1944), υπό την απειλή όπλου, να παραδώσει κατάλογο των Εβραίων κατοίκων του νησιού. Ο κατάλογος παραδόθηκε στους Γερμανούς περιέχοντας 2 ονόματα: Δήμαρχος Carrer και Επίσκοπος Χρυσόστομος.  Ο Επίσκοπος, με γενναιότητα, είπε στους Γερμανούς, «Eδώ είναι οι Εβραίοι σας. Εάν επιθυμείτε να απελάσετε τους Εβραίους από τη Ζάκυνθο, πρέπει να πάρετε και μένα να μοιραστώ την τύχη τους.» ΙΩΑΝΝΙΝΑ Η παρουσία των Εβραίων στα Ιωάννινα χρονολογείται από το 70 π.Χ.. Ίδρυσαν μια Ρομανιώτικη κοινότητα, η οποία απαρτιζόταν από Ελληνο-Εβραίους ήδη εγκατεστημένους στην πόλη πριν την εισροή των Σεφαραδιτών(15^ος-16^ος αι.). Σε αντίθεση με άλλες Εβραϊκές κοινότητες της περιόδου, οι Εβραίοι των Ιωαννίνων περιέσωσαν τις Ρομανιώτικες παραδόσεις και διατήρησαν την πολιτιστική τους ταυτότητα και τις ιδιάζουσες θρησκευτικές τους τελετές μέχρι σήμερα. Οι Ιταλοί, αρχικά, κατέλαβαν τα Ιωάννινα και οι Εβραίοι δε βρέθηκαν αντιμέτωποι με διακρίσεις σε βάρος τους έως την παράδοση της Ιταλίας τον Σεπτέμβριο του 1943. Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Γερμανούς, η εβραϊκή ηγεσία υιοθέτησε μια πολιτική αναμονής, ελπίζοντας ότι και οι Γερμανοί δεν θα προβούν σε απελάσεις. Οι Γερμανοί είπαν στα μέλη των κοινοτήτων ότι τα Ιωάννινα δε θα είχαν την τύχη της Θεσσαλονίκης, γιατί οι Εβραίοι των Ιωαννίνων, ως ομιλητές της ελληνικής γλώσσας, δεν συνδέονταν με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που μιλούσαν Λαντίνο. Όμως, ο πρόεδρος της Εβραϊκής κοινότητας Ιωαννίνων, ιατρός Ιωσήφ Κοφινάς, συνελήφθη(Μάρτιος 1944). Κατά τη διάρκεια της κράτησής του έμαθε για τα σχέδια των Γερμανών να απελάσουν Εβραίους και έστειλε κρυφά σημείωμα στον Σαβέτα Καμπέλη, διακεκριμένο μέλος της Εβραϊκής κοινότητας , συμβουλεύοντας τους Εβραίους  να τραπούν σε φυγή. Δυστυχώς, ο Καμπέλης επέλεξε να μη μεταδώσει την προειδοποίηση στους Εβραίους των Ιωαννίνων και όλη η Εβραϊκή κοινότητα των 1.860 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου και του  ίδιου του Καμπέλη, απελάθηκε(25/03/1944) στο Auschwitz-Birkenau. Ο Καμπέλης συνειδητοποίησε το λάθος του πολύ αργά. Σήμερα μόνο 35 Εβραίοι κατοικούν στα Ιωάννινα: είναι οι μόνοι εναπομείναντες από την Ρομανιώτικη Εβραϊκή κοινότητα. ΡΟΔΟΣ Για 2.300 χρόνια, οι Εβραίοι έζησαν στο όμορφο νησί της Ρόδου στο Ν άκρο του Αιγαίου πελάγους. Η κοινότητα έγινε Σεφαραδίτικη(16^ος αι.), και ήταν μια από τις πιο φημισμένες Σεφαραδίτικες κοινότητες στον κόσμο. Η συναγωγή της Ρόδου, Kahal Shalom, χτίστηκε το 1575 και είναι η αρχαιότερη σε λειτουργία στην Ελλάδα. H Ρόδος-είχε παραχωρηθεί στους Ιταλούς μετά τον Α’ ΠΠ-, υπαγόταν στην Ιταλία και κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ. Όπως και σε άλλες περιοχές κάτω από την Ιταλική κατοχή, οι Εβραίοι της Ρόδου ήταν σχετικά ασφαλείς μέχρις ότου οι Γερμανοί κατέλαβαν το νησί(Σεπτέμβριος 1943). Ζούσαν περίπου 2.000 Εβραίοι στο νησί(1944), 50 από τους οποίους, ως Τούρκοι υπήκοοι, προστατεύονταν από το Τουρκικό Προξενείο. Οι υπόλοιποι απελάθηκαν(20/07/1944). Οι απελάσεις αποτέλεσαν ένα δραματικό και ατυχές γεγονός, γιατί σε λιγότερο από 3 μήνες, οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Οι απελάσεις της Ρόδου ήταν οι τελευταίες που οργανώθηκαν από τους Γερμανούς στην Ελλάδα. Οι Εβραίοι της Ρόδου και του γειτονικού νησιού της Κω, στάλθηκαν με πλοίο στην κυρίως Ελλάδα(20/07/1944). Στριμωγμένοι στο κατάστρωμα κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, χωρίς τροφή και νερό, 23 Εβραίοι βρήκαν το θάνατο στο ταξίδι για την ηπειρωτική Ελλάδα. Αφού αποβιβάστηκαν στην ξηρά, φυλακίστηκαν στο τμήμα μεταγωγών Χαϊδαρίου, που είχαν ιδρύσει τα SS, απ' όπου στη συνέχεια έφευγαν με τραίνο για το Auschwitz-Birkenau. Μόνο 151 Εβραίοι από τη Ρόδο επέζησαν στο Ολοκαύτωμα. Σήμερα μόνο 35 Εβραίοι ζουν στη Ρόδο. Το Kahal Shalom στέκεται ακόμα στην «Iουδερία» και αποτελεί ζωντανή μαρτυρία της ακμαίας κοινότητας που κάποτε ζούσε εκεί