ΠΩΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕ ΤΟΝ Β’ ΠΠ(συγκυρίες που έφεραν τον Hitler στην εξουσία νόμιμα, με εκλογές) ΜΕΡΟΣ 3ο
Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ
HITLER Α’ ΠΠ Ο Hitler(Α’ ΠΠ) είναι υποδεκανέας του 16ου Βαυαρικού Συντάγματος Εφέδρων Πεζικού, List, στο Δ μέτωπο. Κατατάσσεται(16/08/1914) ως εθελοντής στον Πρωσικό Στρατό. Τον Παίρνει(Δεκέμβριος 1914) το παράσημο του Σιδηρού Σταυρού Β’ Τάξης. Τραυματίζεται (1916) στο πόδι σε μια μάχη στη Β Γαλλία. Έχοντας αναρρώσει επιστρέφει στο μέτωπο(αρχές Μαρτίου 1917), όπου παρασημοφορείται(1918) με το Σιδηρό Σταυρό Α’ Τάξης. Εθεωρείτο σωστός στρατιώτης, επειδή όμως η στάση του δεν ήταν κριτική απέναντι στους αξιωματικούς, ήταν μάλλον αντιπαθής. Ένας από αυτούς, ο Konrad Heiden(1ος βιογράφος του Hitler) θα γράψει αργότερα: «Όλοι τον βρίζαμε. Το βρίσκαμε ανυπόφορο να έχουμε ένα άσπρο πρόβατο ανάμεσά μας.». Λίγο πριν τη λήξη του πολέμου(15/10/1918), μετά από μια επίθεση με αέρια(μουστάρδας) στη Φλάνδρα, εισάγεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Pasewalk της Πομερανίας. Την παροδική τύφλωσή του την απέδιδε ο ίδιος σε βλάβη των ματιών του εξαιτίας της επίδρασης των αερίων. Κάτι τέτοιο είναι δυνατό, καθώς θύματα του αερίου της μουστάρδας συχνά έχαναν την όρασή τους. Νεότερες μελέτες, που βασίζονται στο αρχείο του στρατιωτικού νοσοκομείου, αποδεικνύουν ότι η αιτία για την ανωμαλία αυτή ήταν μια καθυστερημένη υστερική αντίδραση του Hitler, για τη διαφαινόμενη, πλέον, ήττα της Γερμανίας. Κατά τη διάγνωση του ψυχίατρου του στρατιωτικού νοσοκομείου, χαρακτηριζόταν ψυχοπαθής και τελείως ακατάλληλος για ηγετικά καθήκοντα. Ο Heyden αναφέρει ότι ο διοικητής του λόχου είπε κάποτε για τον Hitler: «Αυτόν τον υστερικό, ποτέ δε θα τον κάνω υπαξιωματικό!». Παρόλο που τραυματίστηκε πολλές φορές και πήρε 2 παράσημα, δεν πήρε ποτέ προαγωγή από το βαθμό του υποδεκανέα(Α’ ΠΠ). Και αυτό δεν οφειλόταν μόνο στην αυστριακή του υπηκοότητα. Παρόλα αυτά, ο Sebastian Haffner χαρακτηρίζει αυτή την εμπειρία του Hitler στο μέτωπο ως «μοναδικό εκπαιδευτικό βίωμα», επειδή στα επόμενα χρόνια θα φανεί ότι είχε αποκτήσει σημαντική αντίληψη σε στρατιωτικά ζητήματα. ΑΝΟΔΟΣ HITLER Ο Hitler ισχυρίστηκε αργότερα ότι η αγανάκτησή του για το χαμένο πόλεμο και η «προδοσία των εγκληματιών του Νοέμβρη» ωρίμασαν μέσα του την απόφαση να γίνει πολιτικός(«Εγκληματίες του Νοέμβρη» ήταν οι πολιτικοί, που υπέγραψαν την παράδοση της Γερμανίας, ενώ ακόμα ο γερμανικός στρατός κατείχε εχθρικό έδαφος) . Οι Γερμανοί εθνικιστές δεν παραδέχονται την στρατιωτική ήττα στον Α’ ΠΠ και γι’ αυτό διαμορφώνουν την(ψεύτικη) συνωμοτική θεωρία της προδοσίας, βάσει της οποίας η γερμανική πατρίδα προδόθηκε από τους πολιτικούς και τους μαρξιστές με τη «μαχαιριά στην πλάτη»(Dolchstoßlegende). Αυτή την προδοσία παρουσιάζει ο Hitler εκ των υστέρων ως κίνητρο για την απόφασή του να γίνει πολιτικός. Λέει ψέματα. Πολιτικές φιλοδοξίες, μετά τον πόλεμο, δεν είχε. Γύρισε στο στρατώνα του Συντάγματός του, στο Μόναχο, και η μόνη του προσπάθεια ήταν να μην απολυθεί από το στρατό. Εκλέχτηκε ως ένας από τους αντιπροσώπους του Συντάγματος και με βάση αυτή την εκλογή έγινε ένα είδος συνδέσμου με την επαναστατική σοβιετική Κυβέρνηση του Μονάχου του σοσιαλιστή Βαυαρού πρωθυπουργού Kurt Eisner(εβραϊκής καταγωγής). Στις ταραχές μετά τη δολοφονία Eisner (1919), ο Hitler δεν είναι ούτε με το μέρος του Κόμματος της σοβιετικής Δημοκρατίας, ούτε με το μέρος των αντιπάλων τους, των ακραία εθνικιστικών και αντιδημοκρατικών Εθελοντικών Σωμάτων(όπως θα περίμενε κανείς, με βάση τη μετέπειτα εξέλιξή του). Περιμένει τις εξελίξεις. Ένα φιλμ της εποχής(1919), τον δείχνει στη νεκρική πομπή του δολοφονημένου Γερμανοεβραίου Eisner. Γι’ αυτούς τους λόγους, σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές απόψεις του Hitler, δεν είχαν φτάσει(1918) στην εξέλιξη του 1ου μέρους του Mein Kampf(Ο Αγών Μου)(1924). Μετά την αιματηρή συντριβή της σοβιετικής Δημοκρατίας, ο Hitler προσλαμβάνεται από την διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων(Reichswehr) του Μονάχου-τότε ο αποφασιστικός παράγοντας εξουσίας-. Υπάρχουν ενδείξεις ότι εξαγόρασε την εύνοια των ισχυρών προδίδοντας παλιούς συντρόφους του, με την πλευρά της σοβιετικής Δημοκρατίας. Σημαντικές προσωπικότητες της μαύρης Reichswehr, όπως ο λοχαγός Ernst Röhm, διέκριναν στον υποδεκανέα Hitler έναν ενδεχόμενο προπαγανδιστή για να κάνει ζύμωση στους εργάτες με σκοπό την εξάπλωση της εθνικιστικής ιδεολογίας. Γι' αυτό τον στέλνουν να παρακολουθήσει μαθήματα προπαγανδιστικής ρητορικής. Παράλληλα κατασκοπεύει και τις δραστηριότητες κομμάτων και πολιτικών κύκλων, που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στο μετεπαναστατικό Μόναχο. Παίρνει μέρος(12/09/1919) για 1η φορά σε συνέλευση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος(DAP-αργότερα NSDAP-). Το είχαν ιδρύσει ο κλειδαράς Anton Drexler και ο δημοσιογράφος Karl Harrer. Προπαγάνδιζε ιδέες ξενοφοβικές, αντισημιτικές και ψευδοσοσιαλιστικές. Ο Hitler παίρνει μέρος στην πολιτική συζήτηση και διακρίνεται για το ρητορικό του ταλέντο. 1η φορά ανακαλύπτει ένα ταλέντο στον εαυτό του, το οποίο αναγνωρίζουν και άλλοι: να συναρπάζει τους ακροατές του και να διεγείρει συναισθήματα. Ο Drexler του πρότεινε την ίδια μέρα να γίνει μέλος του κόμματος. Ο Hitler γίνεται(με εντολή των προϊσταμένων του) 55ο, όχι 7ο, μέλος του DAP(19/10). Εκείνο τον καιρό γνωρίζει και τον αντισημίτη συγγραφέα Dietrich Eckart, o οποίος συνειδητοποιεί ότι ο Hitle είναι ικανός να κερδίσει τους εργάτες και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπέρ της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Είναι ένας από τους πρώτους που το συνειδητοποίησε και γι' αυτό υποστήριξε το Hitler. Γίνεται(1920) εκδότης της κομματικής εφημερίδας του NSDAP «Λαϊκός Παρατηρητής» Völkischer Beobachter. Επειδή ο Hitler προσελκύει όλο και περισσότερους ακροατές και μέλη του κόμματος, αποκτά μεγάλη δύναμη μέσα στο κόμμα, το οποίο εξαρτάται όλο και περισσότερο από αυτόν. Συμβάλλει(άνοιξη 1920) στο νέο πρόγραμμά του. Με πρωτοβουλία του αλλάζει η ονομασία του κόμματος: το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα(DAP) λέγεται πλέον Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών(NSDAP). Απολύεται από τον στρατό(31/03/1920). Εκείνο το διάστημα ζει άνετα με τα χρήματα που κερδίζει ως πολιτικός ρήτορας. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το NSDAP εξαρτάται απόλυτα από αυτόν και το εκμεταλλεύεται: αναγκάζει(Ιούλιος 1921) με τελεσίγραφο το παλιό προεδρείο να παραιτηθεί και ψηφίζεται νέος πρόεδρος του κόμματος. Ο Hitler είναι πλέον τοπική πολιτική φυσιογνωμία. Εκτός της Βαυαρίας, όμως, προκαλεί μάλλον θυμηδία παρά φόβο. ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ ΜΠΙΡΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΗ Μετά τη συντριβή της «Σοβιετικής Δημοκρατίας» στην Βαυαρία κυβερνά, ουσιαστικά, ο εθνικιστής και μοναρχικός Gustav Ritter von Kahr, ο οποίος δεν έκρυβε την αντιπάθειά του για την δημοκρατία και τη «κόκκινη Κυβέρνηση»(δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που(1918), μετά την πτώση της μοναρχίας, εγκαθίδρυσε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης). Ο Hitler και ο πρ. επικεφαλής Επισταθμίας του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Erich Ludendorf-στους συμπαθούντες του NSDAP είδαν στον Kahr ένα σύμμαχο για το σχέδιό τους: την βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης του Βερολίνου, κατά το πρότυπο της Πορείας προς τη Ρώμη του Mussolini(Οκτώβριος 1922). Λόγω της κατοχής του Ruhr από τη Γαλλία, του τεράστιου πληθωρισμού και των σοβαρών ταραχών στη Γερμανία, ο Hitler πίστευε ότι θα έβρισκε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Ο Hitler με μερικούς ένοπλους έκανε έφοδο(βράδυ 08/11/1923) σε μια μπιραρία, έξω από το Μόναχο, όπου εκφωνούσε λόγο ο Kahr. Μόνο με την απειλή των όπλων δέχτηκε αυτός, για τα μάτια του κόσμου, την πρόταση του Hitler να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Βερολίνου. Το επόμενο πρωί, ο Hitler μ’ έναν αριθμό υποστηρικτών του επιτέθηκε στο βαυαρικό Υπουργείο Στρατιωτικών, ως αρχή της ανατροπής της βαυαρικής κυβέρνησης. Η αστυνομία, όμως, έκανε χρήση όπλων και οι επιτιθέμενοι τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω τους 16 νεκρούς, μέλη του NSDAP. Ο Ludendorf συνελήφθη(09/11), ο Hitler μερικές μέρες αργότερα. Η δίκη για αυτούς που συμμετείχαν στο Πραξικόπημα Ludendorf-Hitler άρχισε στις 26/02/1924. Με βάση τη νομοθεσία της εποχής, θα έπρεπε να καταδικαστεί, για εσχάτη προδοσία, μακροχρόνια φυλάκιση, ή να απελαθεί από τη Γερμανία, γιατί είχε ακόμα την αυστριακή υπηκοότητα. Αλλά, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης φερόταν με εξαιρετική επιείκεια στους ακροδεξιούς παραβάτες του νόμου. Ενώ οι άλλοι «πρωτομάστορες» του πραξικοπήματος αποστασιοποιούνται και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη, με αποτέλεσμα πολλοί να αθωωθούν(πχ. Ludendorff), ο Hitler-ξέρει ότι δεν ρισκάρει πολλά -, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να προβάλλει εαυτόν ως μόνο εμπνευστή του πραξικοπήματος. Έτσι το πραξικόπημα περνά στην ιστορία με το όνομά του(Hitlerputsch ή «Πραξικόπημα της μπιραρίας», Beer hall putsch).Τελικά ο Hitler καταδικάζεται σε 5ετή φυλάκιση, ποινή ιδιαίτερα επιεικής. Το NSDAP διαλύεται και κηρύσσεται εκτός νόμου. Αργότερα, όμως, θα επανιδρυθεί μ’ όλες τις νόμιμες διαδικασίες. Από τα 5 χρόνια της φυλάκισής του, ο Hitler δε θα εκτίσει ούτε το 1/5. Απολύεται(20/12/1924), λόγω της αμνηστίας στους πολιτικούς κρατούμενους. Την παραμονή του στη φυλακή θα τη χρησιμοποιήσει ως συγγραφέας. Μαζί με τον γραμματέα του, Rudolf Hess, γράφει το 1ο, αυτοβιογραφικό μέρος του βιβλίου του, Ο Αγών μου(Mein Kampf), στο οποίο εξηγεί τους πολιτικούς του στόχους και την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού(Nationalsozialismus). (Αρχικά ο Hitler προόριζε για τίτλο του βιβλίου: Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, τη βλακεία και τη δειλία.) Το βιβλίο θα πουλήσει(1925-34) 240.000 αντίτυπα. Μέχρι το τέλος του πολέμου θα πουληθούν ή διανεμηθούν δωρεάν(σε νεόνυμφους και στρατιώτες) 10 εκ. αντίτυπα. Ο Hitler, λόγω συστηματικής φοροδιαφυγής για τα συγγραφικά του δικαιώματα, θα φτάσει να οφείλει στην Εφορία 405.500 μάρκα(σημ. € 6 εκ.), τα οποία παραγράφηκαν όταν έγινε Καγκελάριος. Χάρη στα ρεπορτάζ για τη δίκη, γίνεται γνωστός και στη βόρειο Γερμανία ως ο πλέον ριζοσπάστης εθνικιστής πολιτικός της Γερμανίας. Έτσι, γίνεται διάσημος και αποκτά επιρροή και σε πολλά εθνικιστικά κινήματα εκτός NSDAP. Ενώ μέχρι τότε βλέπει τον εαυτό του ως βοηθό(«τυμπανιστή») του κινήματος, του οποίου η δουλειά είναι να ανοίξει το δρόμο για το «Σωτήρα της Γερμανίας»(για το ρόλο του προοριζόταν ο Ludendorff), αρχίζει από εδώ να βλέπει οριστικά εαυτόν ως μεγάλο ηγέτη (Führer). Όμως, η ώρα του δεν έχει έρθει ακόμα. Το NSDAP επανιδρύεται, αλλά η οικονομία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σταθεροποιείται(ως το 1929) και τα ριζοσπαστικά κόμματα και κινήματα δεν έχουν υλικό για να κάνουν ζύμωση. Αυτό καθυστερεί-προς το παρόν- την πορεία του Hitler, ο οποίος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και τη φυλάκισή του αποφασίζει να εφαρμόσει τη «στρατηγική της νομιμότητας» δηλ. να κερδίσει, πρώτα, την εξουσία με νόμιμα μέσα και ύστερα να εγκαθιδρύσει τη ναζιστική δικτατορία, την οποία οραματιζόταν. ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΑ Χάνει(1925) την αυστριακή υπηκοότητα(κάνει την αίτηση και εγκρίνεται). Θα ζει χωρίς υπηκοότητα για 7 χρόνια(1925-32). Αφοσιώνεται στην επανίδρυση και αναδιοργάνωση του NSDAP. Το κόμμα βάση της νέας του στρατηγικής-κατάκτηση εξουσίας με «νόμιμα μέσα»-. Στην αρχή το κόμμα στηρίζεται στις συνδρομές των μελών του και κάποιων λίγων πλούσιων υποστηρικτών. Η αριστοκρατία και η πλειοψηφία των μεγαλοαστών προτιμούν τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου. Με τον καιρό η κατάσταση αλλάζει και το NSDAP αρχίζει να αποκτά όλο και πιο μεγάλα ερείσματα στο στρώμα των βιομήχανων και στο στρατό. Ο στρατός ελπίζει ότι με τον Hitler στην Καγκελαρία θα πετύχει την εθνική ανόρθωση της Γερμανίας, την ακύρωση της συνθήκης των Βερσαλλιών και τον επανεξοπλισμό της Reichswehr. Εθνικιστικά και συντηρητικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής αρχίζουν να τον υποστηρίζουν επειδή νομίζουν ότι με την άνοδό του στην εξουσία η Γερμανία θα αποκτήσει πολιτική σταθερότητα και θα αναπροσανατολίσει τον πολιτικό της πολιτισμό στην κατεύθυνση μιας αυταρχικής μοναρχίας. Εξάλλου, φοβούνται την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού καθεστώτος στη Γερμανία και έτσι υποστηρίζουν το Hitler, που θέλει να εξαφανίσει τον μπολσεβικισμό. Ένας άλλος σημαντικός ευνοϊκός παράγοντας για τον Hitler: η νέα οικονομική κρίση. Τον βοηθά οριστικά στην αποσταθεροποίηση της πολιτικά αδύναμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Εγκρίνεται(τέλη Φεβρουαρίου 1932) επιτέλους η αίτησή του για απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας και αποκτά έτσι το δικαίωμα να κατέβει υποψήφιος στις εθνικές εκλογές(1932). Το NSDAP αναδεικνύεται το ισχυρότερο κόμμα και κερδίζει τις περισσότερες έδρες στη νέα Βουλή. Ο 85χρονος πρόεδρος Hindenburg, επηρεασμένος από την εθνικιστική κλίκα γύρω του, πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει τους εθνικοσοσιαλιστές και καλεί το Hitler ν’ αναλάβει την καγκελαρία. O Hitler διορίζεται(30/01/1933) καγκελάριος της Γερμανίας. Η διαδικασία αναρρίχησης των Εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία ονομάζεται Machtergreifung. Η Γερμανία, 71 χρόνια μετά την εισβολή των ναζί στην Ελλάδα, μοιάζουν να θέλουν εκδίκηση για την Αντίσταση των Ελλήνων. Ακόμα και μετά από 2 αιματοκυλίσματα, θέλουν, με άλλο τρόπο, να προσπαθήσουν για 3η φορά να γίνουν η οικονομική υπερδύναμη και κυρίαρχος στην Ευρώπη, διαλύοντας το όραμα των λαών της Γηραιάς Ηπείρου μετά τον Β’ ΠΠ. Το όραμα των ναζί(διατυπώθηκε από Hitler και Goebbels) για μια γερμανική Ευρώπη είναι σε εξέλιξη. Οι Έλληνες μοιάζουν, λόγω των προδοτικών Αρχών της Μεταπολίτευσης, το κατάλληλο θύμα, όπως οι Εβραίοι και λοιποί «υπάνθρωποι», κατά την ναζιστική ιδεολογία. Όμως η Ελλάδα, δεν άρχισε πόλεμο ΠΟΤΕ στην Ιστορία της και η Γερμανία της χρωστάει πολεμικές αποζημιώσεις από τον Β’ ΠΠ. Δεν μιλάμε για «πταίσματα» ή «ιστορικά λάθη» του παρελθόντος, όπως λένε τα εγκλήματα των ναζί οι σύγχρονοι Γερμανοί, αλλά για τα χειρότερα εγκλήματα πολέμου στην Ιστορία. Είμαστε Κράτος, με παρελθόν και προσφορά. Όχι αποικία ή ζωτικός χώρος, ούτε άνθρωποι β’ κατηγορίας. Η γερμανική Ιστορία είναι η ιστορία φύλων που εισέβαλαν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και λεηλάτησαν και προσπαθούσαν να επιβληθούν σε έθνη με προσφορά απείρως μεγαλύτερη από την δική τους στην Ευρώπη. Δεν μπορεί η Συνθήκη των Βερσαλλιών να είναι παράδειγμα αποπληρωμής χρέους, ούτε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης μοντέλο διοίκησης σε κράτος σε καιρό ειρήνης. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου