Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΜΕΡΟΣ 6ο

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΜΕΡΟΣ 6ο

Δημοσίευσε(1822) την 1^η του ποιητική συλλογή Nouvelles Odes et Poésies Diverses, η οποία προσήλκυσε την προσοχή και την εύνοια του βασιλέως. Έτσι έλαβε μία βασιλική επιχορήγηση από τον Λουδοβίκο. Την ίδια εποχή συνεργάζεται με το περιοδικό Muse Française και συχνάζει στο λογοτεχνικό σαλόνι του Charles Nodier, όπου συναναστρέφεται με τους Alfred de Vigny και Lamartine. Με γεμάτο τώρα το βαλάντιο, ήταν σε θέση να επιχειρήσει κάτι που πάντα σκεπτόταν, αλλά ποτέ δεν είχε τολμήσει: τον γάμο. Ο Hugo παντρεύτηκε(20/10/1822) την Adèle Foucher, που ήθελε από καιρό. Ένας γάμος, που όπως και των γονιών του, χαρακτηρίζεται από δυσαρμονία και οδηγεί το συγγραφέα σε μία μακροχρόνια σχέση με τη μούσα και ερωμένη του ηθοποιό Juliette Drouet, ως τον θάνατό της(1882). Ο γάμος του υποκρύπτει και μία τραγωδία. Ο μικρότερος αδερφός του Ευγένιος, κρυφά ερωτευμένος με την Adèle, χάνει τα λογικά του την ημέρα του γάμου και παραμένει μέχρι το τέλος της ζωής του σε ίδρυμα. Έκανε(1823) το λογοτεχνικό του ντεμπούτο με το μυθιστόρημα Han d'Islande, το οποίο κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο σε 4 μικρούς τόμους. Η ποιητική συλλογή, που τον καθιέρωσε εκδόθηκε(1826), οι Ωδές και Μπαλάντες(Odes et Ballades). Το μυθιστόρημα Bug-Jargal(1822) και το θεατρικό έργο(1827) Cromwell. Πέθανε(29/01/1828) ο πατέρας του και από εκείνη τη στιγμή ο Hugo άρχισε να αυτοαποκαλείται βαρόνος. Εξέδωσε(1829) τα Ανατολίτικα, ένα από τα πιο αξιόλογα έργα του, εμπνευσμένο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ο φιλελληνισμός-φανερώνεται με το έργο αυτό- παρέμεινε θερμός και αγνός και δεν άφησε ευκαιρία(1821-Κρητική Επανάσταση 1866), να εκδηλώνεται σαν ένα ιερό σύμβολο της θρησκείας του, Ελευθερίας. Τα οικονομικά του δεν ήταν πολύ ανθηρά μέχρι που καταπιάστηκε με το δράμα. Η περίοδος 1830-43 αποτελεί διάστημα καταξίωσης του Γάλλου λογοτέχνη με πλούσια παραγωγή. Η ζωή του, θα σημαδευτεί από μία προσωπική τραγωδία, το θάνατο από πνιγμό της νεόνυμφης κόρης του Léopoldine και του συζύγου της Charles Vacquerie(04/09/1843). Εκείνες τις μέρες βρισκόταν σε ταξίδι στα Πυρηναία και πληροφορήθηκε το γεγονός διαβάζοντας τυχαία κάποια εφημερίδα. Η καταλυτική επίδρασή του συμβάντος φάνηκε από το ότι δε δημοσίευσε κανένα έργο του τουλάχιστον για μία 10ετία. Τον ενδιαφέρον του τώρα κέρδισε η πολιτική. Αρχικά υποστηρίζει το βασιλιά Λουδοβίκο Φίλιππο(Louis-Philippe) ενώ αργότερα συνδέεται φιλικά με τη θερμή θαυμάστριά του, δούκισσα της Ορλεάνης, προσδοκώντας την ανάθεση κάποιου υπουργείου στην περίπτωση που ο σύζυγός της αναλάμβανε την εξουσία. Ο θάνατος του δούκα της Ορλεάνης, όμως, ακυρώνει τις φιλοδοξίες του. Ο Λουδοβίκος Φίλιππος(1845) τον ονόμασε Pair de France, μέλος δηλ. της Άνω Βουλής. Εκεί εκφώνησε λόγους ενάντια στη θανατική καταδίκη και την κοινωνική αδικία. Υποστήριξε την ελευθερία του Τύπου και την αυτοδιάθεση της Πολωνίας. Μετά την Επανάσταση του 1848 και την ανακήρυξη της Β’ Γαλλικής Δημοκρατίας εκλέγεται, με τη βοήθεια του Λέοντος Γαμβέτα, βουλευτής Παρισίων στη Συντακτική και στη Νομοθετική Συνέλευση. Τότε αναδεικνύεται σε θερμό υποστηρικτή του Ναπολέοντα Γ', ανιψιού του Βοναπάρτη, συντασσόμενος με την προώθηση της υποψηφιότητάς του για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Η πραξικοπηματική κατάλυση της δημοκρατίας από το Ναπολέοντα Γ'(1851) και η ανάδειξή του σε Αυτοκράτορα έκανε τον Hugo να αλλάξει τις φιλοβοναπαρτικές του αντιλήψεις και να στραφεί με μένος εναντίον του. Η επικείμενη δίωξή του, τον ανάγκασε να διαφύγει στις Βρυξέλλες μεταμφιεσμένος σε εργάτη. Έτσι εγκαινίασε την μακρά περίοδο αυτοεξορίας(περ. 20 χρόνια). Στην διάρκειά της, δημοσίευσε 2 πολιτικά μανιφέστα ενάντια στον Ναπολέοντα Γ’: Ναπολέων ο Μικρός(Napoléon le Petit, 1852) και Επιστολές στο Λουδοβίκο Βοναπάρτη(Lettres à Louis Bonaparte, 1855), που διαδόθηκαν ευρέως παράνομα στη Γαλλία. Αργότερα συνέγραψε αναφορικά με τα γεγονότα της εποχής το έργο Η ιστορία ενός εγκλήματος(Histoire d'un crime, Α’ μέρος 1877 και Β’ μέρος 1878). Κυκλοφόρησε(1853) την ποιητική του συλλογή Τιμωρίες(Les Châtiments) όπου επαγγέλλεται το θρίαμβο της παγκόσμιας δημοκρατίας. Αρχικά εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες, όμως, μετέβη(1852) στο βρετανικό νησί Jersey, το οποίο εγκατέλειψε(1855) λόγω της  ανησυχίας των τοπικών αρχών για τη δράση του και μετέβη στο γειτονικό νησί Guernsey. Μυήθηκε(Σεπτέμβριος 1853) από την Delphine de Girardin-τον επισκέπτεται στο Jersey-, στον πνευματισμό(= επικοινωνία με πνεύματα νεκρών). Την διετία του Jersey έπαθε εμμονή του θανάτου και τον απασχόλησαν τα μυστήρια της ψυχής και του κόσμου. Τότε συνέγραψε τα έργα Το Τέλος του Σατανά(La fin de Satan) και Θεός (Dieu). Στο 1^ο πραγματεύεται το πρόβλημα του Κακού και στο 2^ο του Απείρου. Και τα 2 εκδόθηκαν μεταθανάτια. Στο νησί Guernsey διέμεινε στο Hauteville - House από όπου παρατηρούσε τη θάλασσα και τις απέναντι γαλλικές ακτές. Εκεί, στρεφόμενος στην ανθρώπινη εποποιία, συνέγραψε την ποιητική συλλογή Ο Θρύλος των Αιώνων(La Légende des Siècles, 1859) και ολοκλήρωσε το αριστούργημά του Οι Άθλιοι(Les Misérables, 1862). Άμα τη εκδόσει τους Οι Άθλιοι σαγήνευσαν τα λαϊκά στρώματα, θεωρήθηκαν ως το 1^ο μοντέρνο μυθιστόρημα και χαρακτηρίστηκαν κοινωνικό ευαγγέλιο των ηθικών και πολιτικών αρετών και φραγγέλιο των κακιών της αστικής κοινωνίας. Σ’ αυτό, το οποίο δουλεύει περ. από το 1828, ο Hugo αποτυπώνει μισό αιώνα γαλλικής ιστορίας. Αποτελεί επική τοιχογραφία των μεγάλων γεγονότων της Γαλλίας συνδυαζόμενων με την ιστόρηση ενός μεγάλου έρωτα. Χρησιμοποίησε μερικές δικές του περιπέτειες στην κατασκευή του πλαισίου αυτού. Ο Ναπολέων Γ’ πρόσφερε(1859) αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς εξόριστους αλλά ο Hugo αρνείται να επιστρέψει μην επιθυμώντας να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση έναντι του μονάρχη. Κυκλοφόρησε(1863) μία βιογραφία του από τη γυναίκα του Adèle Foucher, η οποία πέθανε(1868). Το ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού Πολέμου (1870-1) τον οδηγεί στην επιστροφή του στη Γαλλία(Αύγουστος 1870), λίγο μετά την ανακήρυξη της Γ’ Γαλλικής Δημοκρατίας. Η είσοδός του στο Παρίσι υπήρξε θριαμβευτική. Η φήμη του ήταν ήδη παγκόσμια. Ως βουλευτής της Εθνοσυνέλευσης ψηφίζει κατά της ειρήνης και αμέσως παραιτείται. Ακολουθούν η πολιορκία των Παρισίων και η ήττα της Γαλλίας. Ο Hugo απομακρύνεται και πάλι από την πατρίδα(1871) με την επικράτηση της Παρισινής Κομμούνας. Παρέμεινε στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο. Πεθαίνει(1871) ο γιος του Charles και η κόρη του Adèle (1872) εισάγεται στο άσυλο ψυχικά ασθενών Saint-Mandé. Στα 2 προηγούμενα οικογενειακά δράματα προστίθεται(1873) και ο θάνατος του γιου του François-Victor. Ο Hugo ονομάστηκε(30/01/1876) ισόβιος Γερουσιαστής. Την τελευταία αυτή πολιτική περίοδο της ζωής του ήταν το είδωλο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Οργανώθηκε(Φεβρουάριος 1881) ένας πανεθνικός εορτασμός προκειμένου να τιμηθεί η είσοδός του στην 9^η δεκαετία της ζωής του. Πέθανε(22/05/1885) σε ηλικία 83 ετών έχοντας λάβει εν ζωή σπάνια δόξα για πνευματικό δημιουργό. Στη Γαλλία κηρύχθηκε εθνικό πένθος και μία νύχτα η σορός του έμεινε με τιμητική φρουρά κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου, ταιριαστή τιμή στον μεγάλο άνδρα. Την ημέρα της κηδείας του(01/06) περ. 2 εκ. άνθρωποι συνόδευσαν τον επιφανή νεκρό από την Αψίδα του Θριάμβου στο Πάνθεον.], Delacroix[(1798-1863) Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος(19^ος αι.), που συνέβαλε στον ιμπρεσιονισμό. Εμπνεύστηκε από ιστορικά γεγονότα(π.χ. Ελληνική και Γαλλική Επανάσταση), και από ένα ταξίδι του στο Μαρόκο. Γεννήθηκε  στο Charenton-Saint Maurice κοντά στο Παρίσι και ήταν το 4^ο παιδί του Charles Delacroix, υπουργού Εξωτερικών του Διευθυντηρίου αν και εικάζεται ότι ο πραγματικός του πατέρας ήταν ο Ταλλεϋράνδος, διάσημος διπλωμάτης στον οποίο έμοιαζε σε εμφάνιση και χαρακτήρα. Ο Charles Delacroix πέθανε(1805) και η μητέρα του(1814) αφήνοντάς τον ορφανό στα 16. Μαθήτευσε(1815) κοντά στον ζωγράφο Pierre-Narcisse Guérin και μπήκε(1816) στην Σχολή Καλών Τεχνών. Παρουσίασε(1822) στο Σαλόνι Παρισιού τον πίνακα «Η βάρκα του Δάντη». Παρουσίασε(1824) τη «Σφαγή στη Χίο», εμπνευσμένος από το πραγματικό γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης. Ο πίνακας αγοράστηκε από την γαλλική κυβέρνηση για 6000 νομίσματα. Εντυπωσιασμένος από τις τεχνικές των Άγγλων ζωγράφων(π.χ. John Constable, ταξίδεψε(1825) στην Αγγλία. Επισκέφθηκε πολλές γκαλερί και θέατρα και επηρεάστηκε από τον αγγλικό πολιτισμό. Έκανε την εικονογράφηση μιας γαλλικής έκδοσης του Faust με 17 λιθογραφίες, και έργων του Shakespeare και του Sir Walter Scott. Παρουσίασε (1827-32) πολλά μεγάλα έργα με ιστορικά θέματα. Παρουσίασε(1827) στο Σαλόνι τον «Θάνατο του Σαρδανάπαλου» εμπνευσμένο από την ποίηση του Λόρδου Byron. Εντυπωσίασε πάλι το κοινό με το σημαντικότερο και τελευταίο ρομαντικό έργο του, «Η Ελευθερία οδηγεί τα έθνη», εμπνευσμένο από την Γαλλική επανάσταση(1830). Αγοράστηκε και αυτός από την γαλλική κυβέρνηση αλλά χάρη στην αντίδραση κάποιων αξιωματούχων-θεωρούσαν την προώθηση της ιδέας της ελευθερίας ανατρεπτική-, αποσύρθηκε από την κοινή θέα. Ο  Delacroix πήρε αρκετές εργολαβίες για τοιχογραφίες σε δημόσια κτίρια. Ταξίδεψε(1832) 6 μήνες στο Μαρόκο όπου ο αρχαίος και εξωτικός πολιτισμός των Αράβων τον ενέπνευσε. Ζωγράφισε τις τοιχογραφίες στο βασιλικό δωμάτιο του παλατιού των Βουρβόνων, και συνέχισε διάφορα έργα για το Λούβρο και το Ιστορικό Μουσείο στις Βερσαλλίες(ως το 1861. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση(1848), ο Ναπολέων Γ' επέτρεψε την δημόσια εμφάνιση του έργου «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό», σήμερα στο μουσείο του Λούβρου. Άλλα έργα του: «Το Ναυάγιο του Δον Χουάν», «Η Μήδεια πριν σκοτώσει τα παιδιά της», «Η είσοδος των Σταυροφόρων στην Κωνσταντινούπολη» και ένα πορτρέτο του συνθέτη Chopin. Έργα εμπνευσμένα από την Ελληνική επανάσταση: «Η Σφαγή στη Χίο», «Έφιππος Έλληνας αγωνιστής», «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου» και «Η Μάχη του Γκιαούρη με τον Πασά».], de Lansac[(1803-90) Γάλλος ζωγράφος. Ήταν από το Béarn, γιος του Arnaud de Lansac και της Charlotte Émilie Coutures. Γεννήθηκε στο Tulle(Corrèze). Ο πατέρας του, Επιθεωρητής του Εθνικού Θησαυροφυλακίου, είχε την σύζυγό του υπό την επίβλεψή του. Μαθητής του Jean-Charles Langlois και μεγάλος θαυμαστής του Théodore Géricault, ο Lansac πέρασε πολλά χρόνια σε ιπποτροφείο στην Tarbes. Πίσω στο Παρίσι, συνεργάστηκε με τον Ary Scheffer, έγινε μαθητής του και συνέβαλε με το ταλέντο του σε πολλούς πίνακες του Scheffer. Φεύγοντας από το εργαστήριο αυτού, ο Lansac ειδικεύθηκε στα πορτρέτα, τις στρατιωτικές σκηνές και τα ιστορικά θέματα. Συμμετείχε τακτικά στο Σαλόνι Γάλλων Καλλιτεχνών(Salon des artistes français)(1827-78), βραβεύθηκε με το 3^ο μετάλλιο(1836) και το 2^ο(1838). Σύντομα ήταν εκτός συναγωνισμού. Ανάμεσά στους φίλους ήταν οι:  Ary Scheffer, Alexandre-Gabriel Decamps, Thomas Couture, Constant Troyon, Henry Scheffer and Alfred de Dreux. Πέθανε στο Παρίσι(1890). Το πιο «ελληνικό» του έργο είναι το «Επεισόδιο από την πολιορκία του Μεσολογγίου»(Episode of the siege of Missolonghi)(1827)]).Μετά την κατάληψη του Μεσολογγίου, ο Κιουταχής με τον στρατό του κατευθύνθηκε προς την Α. Στερεά Ελλάδα, με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη της Αττικής. Επανήλθε στην Πελοπόννησο για να εξαλείψει και τις τελευταίες εστίες αντίστασης σε Μάνη και Αργολίδα. Το Μεσολόγγι απελευθερώθηκε(11/05/1829). Αναγνωρίστηκε(1837) ως «Ιερά Πόλις»(1^ος είχε μιλήσει για Ιερά Πόλη ο Αναστάσιος Πολυζωίδης) και η Κυριακή των Βαΐων ορίστηκε ως επέτειος της Εξόδου.