Αδόλφος Χίτλερ(ADOLF HITLER, γεννήθηκε σαν σήμερα, 20/04) ΜΕΡΟΣ 2ο
Πολιτικές φιλοδοξίες, αμέσως μετά τον πόλεμο, δεν είχε. Γύρισε στο στρατώνα του Συντάγματός του, στο Μόναχο, και η μόνη του προσπάθεια ήταν να μην απολυθεί από το στρατό.
Εκλέχτηκε ως ένας από τους αντιπροσώπους του Συντάγματος και με βάση αυτή την εκλογή έγινε ένα είδος συνδέσμου με την επαναστατική Σοβιετική Κυβέρνηση του Μονάχου του σοσιαλιστή Βαυαρού πρωθυπουργού Kurt Eisner. Στις ταραχές μετά τη δολοφονία Eisner(1919), ο Hitler δεν είναι ούτε με το μέρος του Κόμματος της Σοβιετικής Δημοκρατίας, ούτε με το μέρος των αντιπάλων τους, των ακραία εθνικιστικών και αντιδημοκρατικών Εθελοντικών Σωμάτων(όπως θα περίμενε κανείς, με βάση τη μετέπειτα εξέλιξή του). Περιμένει επιφυλακτικά τις εξελίξεις. Ένα φιλμ του 1919, μάλιστα, δείχνει τον Hitler στη νεκρική πομπή του δολοφονημένου Εβραίου Eisner. Γι’ αυτούς τους λόγους, σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές απόψεις του Hitler, δεν είχαν φτάσει ακόμα(1918) στην εξέλιξη που κατέγραψε(1924) στο 1ο μέρος του «Mein Kampf». Μετά την αιματηρή συντριβή της Σοβιετικής Δημοκρατίας, ο Hitler προσλαμβάνεται από την διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων(Reichswehr) του Μονάχου, τότε ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας εξουσίας. Υπάρχουν ενδείξεις ότι εξαγόρασε την εύνοια των ισχυρών προδίδοντας παλιούς συντρόφους του, που ήταν με την πλευρά της Σοβιετικής Δημοκρατίας. Σημαντικές προσωπικότητες της αποκαλούμενης μαύρης Reichswehr, όπως ο λοχαγός Ernst Röhm, διέκριναν σύντομα στον υποδεκανέα Hitler έναν ενδεχόμενο προπαγανδιστή για να κάνει ζύμωση μέσα στους εργάτες με σκοπό την εξάπλωση της εθνικιστικής ιδεολογίας. Γι' αυτό τον στέλνουν να παρακολουθήσει μαθήματα προπαγανδιστικής ρητορικής. Παράλληλα κατασκοπεύει και τις δραστηριότητες πολιτικών κομμάτων και πολιτικών κύκλων, που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στο μετεπαναστατικό Μόναχο. Παίρνει μέρος 1η φορά(12/09/1919) σε συνέλευση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος(DAP· αργότερα NSDAP). Το κόμμα αυτό το είχαν ιδρύσει ο κλειδαράς Anton Drexler και ο δημοσιογράφος Karl Harrer και προπαγάνδιζε ιδέες ξενοφοβικές, αντισημιτικές και ψευδοσοσιαλιστικές. Ο Hitler παίρνει μέρος στην πολιτική συζήτηση και διακρίνεται για το ρητορικό του ταλέντο. Για 1η φορά ανακαλύπτει ένα ταλέντο στον εαυτό του, το οποίο αναγνωρίζουν και άλλοι: Το να συναρπάζει τους ακροατές του και να διεγείρει συναισθήματα. Ο Anton Drexler του πρότεινε την ίδια μέρα να γίνει μέλος του κόμματος. Ο Hitler γίνεται(με εντολή των προϊσταμένων του) 55ο μέλος του DAP, όχι 7ο όπως ισχυρίζεται αργότερα(19/10). Εκείνο τον καιρό γνωρίζει και τον αντισημίτη συγγραφέα Dietrich Eckart, o οποίος συνειδητοποιεί ότι είναι ικανός να κερδίσει τους εργάτες και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπέρ της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Είναι ένας από τους πρώτους που το συνειδητοποίησε και γι' αυτό υποστήριξε τον Hitler. Γίνεται(1920) εκδότης της κομματικής εφημερίδας του NSDAP «Λαϊκός Παρατηρητής» Völkischer Beobachter. Επειδή ο Hitler με τους φλογερούς του λόγους προσελκύει όλο και περισσότερους ακροατές και μέλη του κόμματος, αποκτά μεγάλη δύναμη μέσα στο κόμμα, το οποίο εξαρτάται όλο και περισσότερο από αυτόν. Συμβάλλει και αυτός(άνοιξη 1920) στο νέο πρόγραμμα του κόμματος. Επίσης, με πρωτοβουλία του αλλάζει η ονομασία του κόμματος: το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα(DAP) λέγεται πλέον Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών(NSDAP). Τελικά, απολύεται από τον στρατό(31/03/1920). Ήδη εκείνο το διάστημα ζει άνετα με τα χρήματα που κερδίζει ως πολιτικός ρήτορας. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το NSDAP εξαρτάται πλέον απόλυτα από αυτόν και το εκμεταλλεύεται: αναγκάζει(Ιούλιος 1921) μ’ ένα τελεσίγραφο το παλιό προεδρείο να παραιτηθεί και ψηφίζεται νέος πρόεδρος του κόμματος. Ο Hitler είναι πλέον τοπική πολιτική φυσιογνωμία. Εκτός της Βαυαρίας, όμως, προκαλεί θυμηδία παρά φόβο. ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΗ Μετά τη συντριβή της «Σοβιετικής Δημοκρατίας» στην Βαυαρία κυβερνά, ουσιαστικά, ο εθνικιστής και μοναρχικός Gustav Ritter von Kahr, ο οποίος δεν έκρυβε την αντιπάθειά του για την δημοκρατία και τη λεγόμενη «κόκκινη Κυβέρνηση»(δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική, που(1918), μετά την πτώση της μοναρχίας, εγκαθίδρυσε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης). Ο Hitler και ο πρ. Επικεφαλής Επισταθμίας του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Erich Ludendorf, που ανήκε στους συμπαθούντες του NSDAP είδαν στον Kahr ένα σύμμαχο για το σχέδιό τους: την βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης του Βερολίνου, κατά το πρότυπο της Πορείας προς τη Ρώμη του Mussolini(Οκτώβριος 1922). Λόγω της κατοχής του Ruhr από τη Γαλλία, του τεράστιου πληθωρισμού και των σοβαρών ταραχών στη Γερμανία, ο Hitler πίστευε ότι θα έβρισκε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Ο Hitler με μερικούς ένοπλους έκανε έφοδο(βράδυ 08/11/1923) σε μια μπιραρία, έξω από το Μόναχο, όπου εκφωνούσε λόγο ο Kahr. Αλλά μόνο με την απειλή των όπλων δέχτηκε, για τα μάτια του κόσμου, την πρόταση Hitler να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Βερολίνου. Το επόμενο πρωί, ο Hitler με έναν αριθμό υποστηρικτών του επιτέθηκε στο βαυαρικό Υπουργείο Στρατιωτικών, ως αρχή της ανατροπής της βαυαρικής κυβέρνησης. Η αστυνομία, όμως, έκανε χρήση όπλων και οι επιτιθέμενοι τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω τους 16 νεκρούς, μέλη του NSDAP. Ο Ludendorf συνελήφθη(09/11), ο Hitler μερικές μέρες αργότερα. Η δίκη για το Πραξικόπημα Ludendorf-Hitler άρχισε στις 26/02/1924. Με βάση τη νομοθεσία της εποχής, θα έπρεπε να καταδικαστεί ο Hitler, για εσχάτη προδοσία, σε μακροχρόνια φυλάκιση, ή να απελαθεί από τη Γερμανία, γιατί είχε ακόμα την αυστριακή υπηκοότητα. Αλλά, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης φερόταν με εξαιρετική επιείκεια στους ακροδεξιούς παραβάτες του νόμου. Ενώ οι άλλοι «πρωτομάστορες» του πραξικοπήματος αποστασιοποιούνται και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για το πραξικόπημα, με αποτέλεσμα πολλοί να αθωωθούν(Ludendorff), ο Hitler, που ξέρει ότι δεν ρισκάρει πολλά πράγματα, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να προβάλλει εαυτόν ως μόνο εμπνευστή του πραξικοπήματος. Έτσι το πραξικόπημα περνά στην ιστορία με το όνομά του(Hitlerputsch ή «Πραξικόπημα της μπιραρίας», Beer hall putsch). Τελικά ο Hitler καταδικάζεται σε 5ετή φυλάκιση, ποινή ιδιαίτερα επιεικής. Το NSDAP διαλύεται και κηρύσσεται εκτός νόμου. Αργότερα, όμως, θα επανιδρυθεί με όλες τις νόμιμες διαδικασίες. Από τα 5 χρόνια της φυλάκισής του, ο Hitler δε θα εκτίσει ούτε το 1/5. Απολύεται τον ίδιο χρόνο(20/12/1924), λόγω της αμνηστίας στους πολιτικούς κρατούμενους. Την παραμονή του στη φυλακή θα τη χρησιμοποιήσει ως συγγραφέας. Μαζί με τον γραμματέα του, Rudolf Hess, γράφει το 1ο, αυτοβιογραφικό μέρος του βιβλίου του, Ο Αγών μου(Mein Kampf), στο οποίο εξηγεί τους πολιτικούς του στόχους και την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού (Nationalsozialismus).(Αρχικά ο Hitler προόριζε για τίτλο του βιβλίου: Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, τη βλακεία και τη δειλία.) Το βιβλίο θα πουλήσει(1925-34), 240.000 αντίτυπα. Μέχρι το τέλος του πολέμου θα πουληθούν ή θα διανεμηθούν δωρεάν(σε νεόνυμφους και στρατιώτες) 10 εκ. αντίτυπα. Ο Hitler, λόγω συστηματικής φοροδιαφυγής για τα συγγραφικά του δικαιώματα, θα φτάσει να οφείλει στην Εφορία 405.500 μάρκα(σημ. € 6 εκ.), τα οποία και παραγράφηκαν όταν έγινε Καγκελάριος. Χάρη στα ρεπορτάζ για τη δίκη, γίνεται γνωστός και στη Β. Γερμανία ως ο πλέον ριζοσπάστης εθνικιστής πολιτικός της Γερμανίας. Έτσι, γίνεται διάσημος και αποκτά επιρροή και σε πολλά εθνικιστικά κινήματα εκτός NSDAP. Ενώ μέχρι τότε βλέπει εαυτόν ως βοηθό(«τυμπανιστή») του κινήματος, του οποίου η δουλειά είναι να ανοίξει το δρόμο για το «Σωτήρα της Γερμανίας»(για το ρόλο προοριζόταν ο Ludendorf), αρχίζει από εδώ να βλέπει οριστικά εαυτόν ως μεγάλο ηγέτη(Führer). Όμως, η ώρα του δεν έχει έρθει ακόμα. Το NSDAP επανιδρύεται, αλλά η οικονομία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σταθεροποιείται σιγά-σιγά(μέχρι το 1929) και τα ριζοσπαστικά κόμματα και κινήματα δεν έχουν και πολύ υλικό για να κάνουν ζύμωση. Αυτό καθυστερεί-προς το παρόν- την πορεία του Hitler ο οποίος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και τη φυλάκισή του αποφασίζει να εφαρμόσει τη «στρατηγική της νομιμότητας» δηλ. να κερδίσει, πρώτα, την εξουσία με νόμιμα μέσα και ύστερα να εγκαθιδρύσει τη ναζιστική δικτατορία, που οραματιζόταν. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΑ Χάνει(1925) την αυστριακή υπηκοότητα(ο ίδιος κάνει την αίτηση και εγκρίνεται). Στα επόμενα 7 χρόνια θα ζει χωρίς υπηκοότητα. Αφοσιώνεται απόλυτα στην επανίδρυση και αναδιοργάνωση του NSDAP. Το κόμμα αυτό αποτελεί την βάση της νέας του στρατηγικής, να αποκτήσει την κυβερνητική εξουσία με «νόμιμα μέσα». ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ Παρά τις περί αντιθέτου απόψεις στην αρχή το κόμμα στηρίζεται στις συνδρομές των μελών του και κάποιων λίγων πλούσιων υποστηρικτών. Η αριστοκρατία και η πλειοψηφία των μεγαλοαστών προτιμούν τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου. Με τον καιρό η κατάσταση αλλάζει και το NSDAP αποκτά όλο και πιο μεγάλα ερείσματα στο στρώμα των βιομήχανων και στο στρατό. Ο στρατός ελπίζει ότι με τον Hitler στην Καγκελαρία θα πετύχει την εθνική ανόρθωση της Γερμανίας, την ακύρωση της συνθήκης των Βερσαλλιών, και τον επανεξοπλισμό της Reichswehr. Εθνικιστικά και συντηρητικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής τον υποστηρίζουν επειδή νομίζουν ότι με την άνοδό του στην εξουσία η Γερμανία θα αποκτήσει πολιτική σταθερότητα και θα αναπροσανατολίσει τον πολιτικό της πολιτισμό στην κατεύθυνση μιας αυταρχικής μοναρχίας. Φοβούνται την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού καθεστώτος στη Γερμανία και έτσι υποστηρίζουν τον Hitler, ο οποίος θέλει να εξαφανίσει τον μπολσεβικισμό. Ένας άλλος σημαντικός ευνοϊκός παράγοντας για τον Hitler θα αποδειχτεί η νέα οικονομική κρίση. Αυτή τον βοηθά στην αποσταθεροποίηση της πολιτικά αδύναμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Εγκρίνεται επιτέλους(τέλη Φεβρουαρίου 1932) η αίτησή του για απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας και αποκτά έτσι το δικαίωμα να κατέβει υποψήφιος στις εθνικές εκλογές(1932). Το NSDAP αναδεικνύεται ως το ισχυρότερο κόμμα και κερδίζει τις περισσότερες έδρες στη νέα Βουλή. Ο 85χρονος πρόεδρος Hindenburg, επηρεασμένος από την εθνικιστική κλίκα γύρω του, πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει τους εθνικοσοσιαλιστές και καλεί το Hitler να αναλάβει την καγκελαρία. Ο Hitler διορίζεται(30/01/1933) καγκελάριος της Γερμανίας. Η διαδικασία αναρρίχησης των Εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία ονομάζεται Machtergreifung. Ο HITLER ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ-ΤΟ Γ’ ΡΑΙΧ Πυρπολείται το Reichstag (Κοινοβούλιο)(27/02/1933). Ως δράστης συνελήφθη ο Ολλανδός Κομμουνιστής Marinus van der Lubbe που κατηγορήθηκε από τους ναζιστές ότι ήθελε να διαμαρτυρηθεί για την άνοδο του Hitler στην εξουσία. Στον αντιφασιστικό, όμως, κόσμο υπήρχε η πεποίθηση ότι ο εμπρησμός ήταν μια προβοκάτσια της χιτλερικής κυβέρνησης. Χαρακτηριστικά η Εγκυκλοπαίδεια Britannica αναφέρει: «Πιστεύεται ευρύτατα ότι ο εμπρησμός στήθηκε από την ίδια τη νεοσχηματισμένη ναζιστική κυβέρνηση για να στρέψει την κοινή γνώμη ενάντια στους αντιπάλους της και να περιβληθεί με έκτακτες εξουσίες (...) Ο Goebbels, υπουργός Προπαγάνδας του Hitler, φέρεται να είχε καταστρώσει το σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο δέκα πράκτορες του NSDAP με επικεφαλής τον Karl Ernst μπήκαν στο Reichstag από μια υπόγεια σήραγγα, η οποία συνέδεε το Reichstag με την επίσημη κατοικία του Göring». Ο Ernst δολοφονείται(1934), κατά την εκκαθάριση των SA. Στη διαθήκη του ομολογεί την ενοχή του για τον εμπρησμό, που είχε γίνει με διαταγή του Hitler. Με τον εμπρησμό του Reichstag δίνεται η ευκαιρία στον Hitler να πείσει τον πρόεδρο Hindenburg να εκδώσει αναγκαστικό διάταγμα βάσει του άρθρου 48 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Με αυτό ο Hindenburg, εξουσιοδοτεί, στην ουσία, τον Hitler να καταργήσει τα κυριότερα πολιτικά δικαιώματα των Γερμανών για ένα διάστημα και να αρχίσει διωγμούς και συλλήψεις κομμουνιστών και αριστερών. Καθώς η εξουσιοδότηση είχε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, ο Hitler συγκαλεί τη Βουλή και ζητεί να του δοθούν έκτακτες εξουσίες βάσει του «Εξουσιοδοτικού νόμου»(Ermächtigungsgesetz-λέγεται επίσημα «Νόμος αποτροπής κινδύνου για τον λαό και το Ράιχ»-), και να παραχωρηθεί όλη η νομοθετική εξουσία στην κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το Reichstag. Για ενεργοποίηση του νόμου αυτού ο Hitler χρειάζεται την υποστήριξη τουλάχιστον των 2/3 της Βουλής. Για να το επιτύχει εκμεταλλεύεται την εξουσία του και τον εμπρησμό του Reichstag: οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος(KPD, 81 άτομα) καταζητούνται ή συλλαμβάνονται(και δεν εμφανίζονται στη Βουλή) και οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος(SPD, σημ. κυβερνητικό κόμμα που τότε επικαλούνταν το μαρξισμό) τρομοκρατούνται από ομάδες των SA(Sturmabteilung, Τάγματα Εφόδου). Οι βουλευτές του SPD θα ψηφίσουν, παρ' όλα αυτά, κατά του Hitler. Όλοι οι άλλοι βουλευτές, όμως(κεντρώοι και φιλελεύθεροι) θα τον υποστηρίξουν. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου