ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 03/04, ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΜΕΡΟΣ 3οΗ Άλωση της Τριπολιτσάς, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την εδραίωση και εξέλιξη της Επανάστασης. Τόνωσε και το ηθικό των εξεγερμένων Ελλήνων. Η πιο σημαντική εστία τουρκικής αντίστασης στη Ν. Ελλάδα είχε πλέον εξαλειφθεί. Οι Επαναστάτες μπορούσαν πλέον να στραφούν προς άλλα τουρκοκρατούμενα οχυρά και πόλεις. Στα χέρια των Ελλήνων περιήλθαν χιλιάδες όπλα και πολεμοφόδια, για ενίσχυση του Αγώνα. Μετά την πτώση της Τριπολιτσάς και των φρουρίων Μονεμβασιάς και Νεοκάστρου, ο Κολοκοτρώνης πρότεινε στο πολεμικό συμβούλιο την άμεση πολιορκία της Πάτρας. Οι πρόκριτοι της Αχαΐας όμως, πρωτοστατούντων του Ανδρέα Ζαΐμη και του Παλαιών Πατρών Γερμανού, συνειδητοποίησαν ότι ο Κολοκοτρώνης αποκτούσε ολοένα μεγαλύτερη δύναμη και διεμήνυσαν στον Δημήτριο Υψηλάντη ότι δεν επιθυμούσαν τη βοήθειά του και μπορούσαν μόνοι τους να απαλλαγούν από τους Τούρκους της Πάτρας. Έπειτα από αμφιταλαντεύσεις και διαφωνίες ανετέθη τελικά στον Γέρο η πολιορκία της Πάτρας, δίχως όμως βοήθεια. Ο Κολοκοτρώνης, με μόλις 600 άνδρες και πικραμένος από τις συνωμοσίες, παραιτήθηκε από την πολιορκία(23/06/1822). Τότε φάνηκε ο πραγματικά μεγάλος κίνδυνος για τη νεαρή Επανάσταση. Ο Σουλτάνος ανέθεσε στον Δράμαλη την υπόθεση Ελληνική Επανάσταση, κρίνοντάς τον ως τον πλέον κατάλληλο. Με τον τίτλο του σερασκέρη(αρχιστρατήγου) πήρε διαταγή να βαδίσει κατά της Πελοποννήσου. Αφού ετοίμασε ένα πολυάριθμο στράτευμα(24.000 πεζοί και 6.000 ιππείς) αναχώρησε από τη Λάρισα(τέλη Ιουνίου 1822). Για τη μεταφορά του απαραίτητου πολεμικού υλικού και των ζωοτροφών συνόδευαν τις δυνάμεις του 30.000 μουλάρια και 500 καμήλες. Είχε μαζί του και 6 κανόνια. Σχεδόν χωρίς αντίσταση έφθασε ως τη Βοιωτία, λεηλάτησε την πεδιάδα της Κωπαΐδας, έκαψε τη Θήβα και προχώρησε ως τον Ισθμό, σπέρνοντας παντού τον πανικό και την καταστροφή. Οι Έλληνες είχαν στείλει στα Γεράνεια στρατό υπό τις διαταγές του Ρήγα Παλαμήδη για να υπερασπιστούν τα Μεγάλα Δερβένια. Με τη θέα όμως μόνο του τουρκικού στρατού οι ελληνικές δυνάμεις εγκατέλειψαν αμαχητί τις θέσεις τους θεωρώντας κάθε άμυνα ανώφελη. Αμαχητί επίσης ο Δράμαλης κατέλαβε και τον Ακροκόρινθο, καθώς ο Ιάκωβος Θεοδωρίδης, υπεύθυνος για την άμυνά του, το εγκατέλειψε, αφού προηγουμένως δολοφόνησε τον αιχμάλωτό του Κιαμίλ Μπέη. Στην Κόρινθο ο Δράμαλης νυμφεύθηκε τη χήρα τού Κιαμίλ και προχώρησε προς το Άργος, χωρίς ωστόσο να εξασφαλίσει τις διαβάσεις που δέσποζαν μεταξύ Κορίνθου και Άργους για την περίπτωση πιθανής υποχώρησης. Στην Κόρινθο συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο, κατά το οποίο πολλοί αξιωματούχοι με επικεφαλής τον Γιουσούφ Πασά τον συμβούλευσαν να χρησιμοποιήσει την Κόρινθο ως βάση και ορμητήριο και να χτίσει εκεί αποθήκες για πολεμοφόδια. Με τη βοήθεια του τουρκικού στόλου στον Κορινθιακό και στον Σαρωνικό κόλπο, η Πελοπόννησος θα αποκλειόταν, αφήνοντας εκτεθειμένους τους επαναστάτες της Στερεάς. Τότε, με την Κόρινθο ως ασφαλή έδρα, ο Δράμαλης θα μπορούσε να αποστείλει εκστρατευτικά σώματα για να καταλάβουν την Τριπολιτσά και την Μάνη. Ο Δράμαλης όμως, καθώς είχε φτάσει ως την Κόρινθο δίχως αντίσταση, ήταν πεπεισμένος για την πολεμική ανικανότητα των αντιπάλων. Μολονότι γνώριζε ελάχιστα τη μορφολογία της Πελοποννήσου, δεν άκουσε τη συμβουλή των αξιωματούχων του και διέταξε προέλαση του στρατού προς το Ναύπλιο, τον ανεφοδιασμό εκεί από τον τουρκικό στόλο και μετά επίθεση στην Τριπολιτσά. Ο συντομότερος δρόμος για το Ναύπλιο ήταν μέσω των στενών περασμάτων των Δερβενακίων. Οι Έλληνες δεν πρόβλεψαν να υπερασπιστούν τα περάσματα, τυφλωμένοι από τον όγκο της εκστρατείας του Δράμαλη. Έτσι ο Τούρκος αρχιστράτηγος πέρασε τα στενά χωρίς μάχη και έφτασε στο Άργος. Τόσο ικανοποιημένος ήταν από την πορεία του ως εκείνο το σημείο, ώστε εγκατέλειψε τα Δερβενάκια και τα χωριά στις πλαγιές τους δίχως φρουρά, αφήνοντας εκτεθειμένη τη γραμμή υποχώρησής του. Η εμπροσθοφυλακή της τουρκικής στρατιάς, υπό τον πασά του Άργους, έφτασε στο Ναύπλιο, το οποίο ήδη διαπραγματευόταν την παράδοσή του στους Έλληνες, και αποπειράθηκε να το ανεφοδιάσει. Δεν μπορούσε όμως, καθώς το κύριο σώμα της στρατιάς είχε ήδη αρχίσει να μην έχει αρκετά εφόδια. Ο Δράμαλης είχε υπερτιμήσει την πειθαρχία του τουρκικού στόλου, ο οποίος αγνόησε τις διαταγές και, αντί να καταπλεύσει στο Ναύπλιο, περιέπλευσε τον Αργολικό κόλπο και κατευθύνθηκε προς την Πάτρα. Η στρατιά του Δράμαλη βρέθηκε στρατοπεδευμένη κοντά στο Άργος, περικυκλωμένη από βουνά, και όλο και λιγότερα εφόδια. Το καλοκαίρι του 1822 ήταν ιδιαίτερα θερμό και τα σιτηρά είχαν καταστραφεί. Πολύ σύντομα τα τούρκικα άλογα δεν έβρισκαν ούτε τροφή ούτε νερό. Εν τω μεταξύ ο Υψηλάντης και περ. 700 άνδρες έσπευσαν να ενισχύσουν το οχυρό φρούριο του Άργους, Λάρισα, το οποίο ως τότε υπερασπιζόταν με λίγους άνδρες ο Μανιάτης οπλαρχηγός Καραγιάννης. Με την αύξηση των υπερασπιστών τα εφόδια θα τελείωναν γρηγορότερα και συνεπώς η Λάρισα θα υποτασσόταν στον Δράμαλη. Ο οποίος, γνώριζε ότι δεν ήταν δυνατόν να στραφεί προς την Τριπολιτσά δίχως να καταλάβει τη Λάρισα. Έτσι οι Έλληνες πέτυχαν τον στόχο τους, δηλ. να κρατήσουν την τουρκική στρατιά κοντά στο Άργος. Οι Έλληνες υπό την αρχηγία του Υψηλάντη έμειναν χωρίς νερό και αναγκάστηκαν μετά την 12η μέρα της πολιορκίας να αποδράσουν νύχτα ανάμεσα από τα τουρκικά στρατεύματα. Ο Κολοκοτρώνης απέδειξε τη στρατηγική του ευφυΐα εφαρμόζοντας ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό σχέδιο: διέταξε το κάψιμο των σπαρτών της πεδιάδας του Άργους για να αναγκάσει τον Δράμαλη να υποχωρήσει, λόγω και της μεγάλης ξηρασίας. Όσο ο τουρκικός στρατός πολιορκούσε τη Λάρισα του Άργους ο Κολοκοτρώνης αγωνιζόταν να συγκεντρώσει αρκετούς άνδρες. Πολλοί έχουν επιτιμήσει τον Γέρο του Μοριά για τις μεθόδους του, οι οποίες ήταν πράγματι σκληρές αλλά απαραίτητες. Ο Κολοκοτρώνης ξεκίνησε(τέλη Ιουλίου) από την Τριπολιτσά, διακηρύσσοντας ότι όποιος ικανός να φέρει όπλα βρισκόταν στην πόλη ύστερα από 2 ώρες θα τουφεκιζόταν αμέσως. Κατέλαβε τα στενά περάσματα που οδηγούν προς την Κόρινθο και οι έγκλειστοι στη Λάρισα κατόρθωσαν, λίγες ημέρες αργότερα, να εγκαταλείψουν το φρούριο, καθ’ ότι ο σκοπός τους είχε επιτευχθεί. Η κύρια δύναμη των Ελλήνων είχε καταφύγει στους Μύλους, Δ της πόλης του Άργους. Χάνοντας σιγά-σιγά τις ελπίδες του ότι ο στόλος θα καταφθάσει στο Ναύπλιο, ο Δράμαλης άρχισε να συνειδητοποιεί πως η μόνη λύση στην έλλειψη εφοδίων ήταν η υποχώρηση. Προσπάθησε να την οργανώσει με πανουργία. Έστειλε λοιπόν τον χριστιανό γραμματέα του στο στρατόπεδο των Ελλήνων για να τους προσφέρει αμνηστία. Όπως το περίμενε, οι Έλληνες αρνήθηκαν και τότε τούς συμβούλευσε τάχα φιλικά ότι έπρεπε να σπεύσουν να φυλάξουν τα περάσματα προς την Τριπολιτσά, διότι η στρατιά του Δράμαλη ετοιμαζόταν να ξεκινήσει. Η στρατηγική σκέψη του Κολοκοτρώνη όμως προέβλεψε για ακόμη μία φορά την αδυναμία του αντιπάλου του· δίχως εφόδια η τουρκική στρατιά δεν θα μπορούσε να πορευθεί προς την Τριπολιτσά. Επρόκειτο δηλ. απλώς για αντιπερισπασμό. Ο Κολοκοτρώνης προσπάθησε να επιβάλει τη γνώμη του στο πολεμικό συμβούλιο, ότι δηλ. το σημαντικό ήταν να εμποδιστεί η υποχώρηση του Δράμαλη προς την Κόρινθο. Καθώς όμως για άλλη μια φορά το συμβούλιο ήταν δύσπιστο απέναντι στις παραινέσεις του, ο Γέρος άφησε το μεγαλύτερο μέρος του στρατού στους Μύλους και με ένα μικρό σώμα εγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος, στα στενά των Δερβενακίων. Λέγεται ότι είπε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης περιφρονητικά είπε ότι πάει να γίνει πάλι κλέφτης. Από το στρατόπεδο του Δράμαλη ακούστηκαν(26/07) οι πυροβολισμοί που ανήγγειλαν την εκκίνηση της μεγάλης στρατιάς. Λέγεται ότι τότε ο Κολοκοτρώνης μίλησε στους Έλληνες, διηγούμενος ότι στο όνειρό του η ίδια η θεά Τύχη τον είχε βεβαιώσει για τη νίκη. Τόσο σίγουρος ήταν. Για να κρύψει τον μικρό αριθμό των συμπολεμιστών του-περ. 2.300 άνδρες- ο Γέρος κατέφυγε σε ένα «κλέφτικο» τέχνασμα: αφού τους παρέταξε σχεδόν όλους στην πλαγιά όπου βρισκόταν το χωριό Άγιος Σώστης, ο ίδιος, μαζί με τους ηλικιωμένους και τους άμαχους, πήγε απέναντι στον Άγιο Γεώργιο και, αφού μάζεψε όσο περισσότερα ζώα μπορούσε για να κάνουν φασαρία, κρέμασε κάπες, φέσια και σημαίες από διάφορα ξύλα, ώστε από μακριά να φαίνεται ότι εκεί ενέδρευε ανυπόμονος στρατός. Το 1ο τμήμα της τουρκικής στρατιάς, η εμπροσθοφυλακή των Αλβανών, πέρασε τα στενά δίπλα από τον «πλαστό» στρατό του Κολοκοτρώνη, δίχως σημαντικές απώλειες. Το 2ο όμως κατατροπώθηκε. Οι Τούρκοι υποχώρησαν άτακτα. Το όνειρο του Γέρου θα είχε πραγματοποιηθεί, αν είχαν φθάσει εγκαίρως οι οπλαρχηγοί που είχε καλέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου