Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΜΕΡΟΣ 2ο

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΜΕΡΟΣ 2ο

Λίγους μήνες αργότερα το πλοίο του χτύπησε σε ύφαλο κοντά στο Γιβραλτάρ και βούλιαξε. Ύστερα αναγκάστηκε να καταφύγει στην Γένοβα και να ναυπηγήσει νέο πλοίο, χωρητικότητας 400 τόνων και αξίας 160.000 πιάστρων-έχασε την πρωτιά μεταξύ των Υδραίων πλοιοκτητών-.  Σ’ ένα από τα πρώτα του ταξίδια είχε συλληφθεί από Μαλτέζους πειρατές, οι οποίοι αρχικά ήθελαν να τον σκοτώσουν, όμως τους έπεισε να τον πάνε στην Πελοπόννησο για να τους δώσει ένα χρηματικό ποσό με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Τελικά το πειρατικό, αφού αποβίβασε τον Μιαούλη και 6 πειρατές σε κάποιο χωριό αναγκάστηκε να αποχωρήσει, αφήνοντάς τον ελεύθερο, λόγω της εμφάνισης τουρκικού πλοίου. Ο Μιαούλης, λόγω της γενναιότητας και της ισχυρογνωμοσύνης του ενεπλάκη σε πολλές διαμάχες. Η πιο διάσημη: με ένα γαλλικό πλοίο λίγο έξω από τις ακτές της Ιταλίας(ναυμαχία 3 ημερών και υποχώρηση των Γάλλων). Διέμεινε στην Αθήνα(1807) για θεραπεία λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ και του υπερβολικού καπνίσματος. Από τότε σταμάτησε και τα 2. πρωταγωνίστησε στον παραλίγο εμφύλιο στην Ύδρα(1807). Αιτία η πρόσκληση των Ρώσων στους Υδραίους να επαναστατήσουν κατά των Τούρκων-μεγάλη μερίδα των κοτζαμπάσηδων και των πλοιοκτητών δεν το ήθελαν-. Ο Γεώργιος Βούλγαρης, διοικητής του νησιού, κατέφυγε στην Αθήνα και έδωσε εντολή στον Μιαούλη να συγκροτήσει στρατιωτικό σώμα και να ανακαταλάβει την εξουσία. Αυτός, ως άνθρωπος με επιρροή, κατάφερε μυστικά να συγκεντρώσει Υδραίους στρατιώτες και να παραδώσει πάλι την εξουσία στον Βούλγαρη. Μετά την πτώση του Ναπολέοντα έπαψε(από το 1816)  να ταξιδεύει και αποσύρθηκε στην Ύδρα. Ασχολήθηκε με το εμπόριο και παρέδωσε την ναυτιλιακή επιχείρηση στον γιό του, Δημήτριο. Τα πλοία του ταξίδευαν στις ευρωπαϊκές ακτές. Ήταν αντίθετος με την εθνική εξέγερση γιατί πίστευε ότι οι Έλληνες δεν ήταν ακόμα επαρκώς προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό. Φοβόταν μια επικείμενη επανάσταση αφού ενδεχόμενη αποτυχία θα έπληττε τα συμφέροντα της ημιαυτόνομης Ύδρας. Είδε με ευχαρίστηση την εκλογή του γιου του ως μοίραρχου-αρχηγού των υδραίικων πλοίων. Ο Αντώνιος Οικονόμου ξεσήκωσε(27/03/1821) τους Υδραίους, κήρυξε την επανάσταση στο νησί και ανάγκασε-λαϊκή πίεση- τους κοτζαμπάσηδες, μεταξύ τους και ο Μιαούλης, να συμμετάσχουν στον Αγώνα. Την επόμενη προσέφερε υπέρ της Ανεξαρτησίας 3.625 ισπανικά τάλιρα. Υπέγραψε(31/03) ως Αντώνη Βοκού την εκλογή του Οικονόμου ως διοικητή του νησιού. Ύστερα αποσύρθηκε στην οικία του και απλά παρακολουθούσε τα γεγονότα. Δεν ενεπλάκη στην δολοφονία Οικονόμου. Τον 1^ο χρόνο δεν πήρε μέρος σε καμία ναυμαχία σε αντίθεση με τον γιο του, Δημήτριο(1794-1836). Στις 20/07/1821 ο Μιαούλης κ.ά. έθεσαν με έγγραφο τους τα πλοία και τους εαυτούς τους στην διάθεση της πατρίδας. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου ο Μιαούλης προστάτευε τα ευρωπαϊκά πλοία και παρατηρούσε τις κινήσεις των τουρκικών. Συγκρούστηκε πολλές φορές με τα τελευταία. Πολιτικά ήταν υπέρ της Βρετανίας. Ήταν ο 1^ος, μαζί με τον Κολοκοτρώνη, που υπέγραψε την αίτηση αγγλικής προστασίας, την οποία στην συνέχεια υπέγραψαν όλοι οι Έλληνες ηγέτες. Σύμφωνα με τον Γενναίο Κολοκοτρώνη ο Μιαούλης αναφερόταν στο έγγραφο «ως πρόεδρος της θαλάσσης». Η αγγλική επιρροή, του Μαυροκορδάτου, θα ενισχύσει τους Υδραίους στην αντιπολίτευσή τους κατά του Καποδίστρια και θα οδηγήσει στην ανταρσία της Ύδρας. Ενδεικτικό της σχέσης του με το αγγλικό κόμμα είναι ότι την επιστολή της κυβέρνησης προς τον Άγγλο υπουργό εξωτερικών ανέλαβε να την παραδώσει αυτός. Σε τοπικό επίπεδο είχε εναντιωθεί στην οικογένεια Κουντουριώτη. Στην Επανάσταση διαδραματίζονταν παρασκηνιακά διπλωματικά παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας και διαφόρων αγωνιστών. Ένα από αυτά είχε σχέση και με τον διορισμό του Cochran στη θέση του αντιναυάρχου του ελληνικού στόλου. Η Αγγλία, εκβιάζοντας την ελληνική κυβέρνηση για το θέμα του δανείου, την ανάγκασε να τον διορίσει αντιναύαρχο του ελληνικού στόλου(16/03/1827, Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας). Ο Cochran ήδη(αρχές Μαρτίου) είχε φθάσει στην Ελλάδα ως αρχηγός του στόλου με αποτέλεσμα ο Μιαούλης, προβλέποντας την απομάκρυνση του, υπέβαλε παραίτηση χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό για την πράξη της κυβέρνησης. Περιορίστηκε στην διοίκηση του πολεμικού πλοίου Ελλάς. Με τον ερχομό του Καποδίστρια, ο Μιαούλης αντικατέστησε τον Cochran, που είχε φύγει κρυφά για το Λονδίνο. Κύρια αποστολή του: η πάταξη της πειρατείας, που βασάνιζε την ελληνική κυβέρνηση. Η Ελλάδα γι' αυτό το θέμα γινόταν συχνά στόχος των εφημερίδων στο εξωτερικό. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να καταστήσει ασφαλή τα ελληνικά χωρικά ύδατα πατάσσοντάς την. Έπεισε τους οπλαρχηγούς του Ολύμπου να σταματήσουν την πειρατεία και να υπακούσουν στην ανώτατη αρχή. Αφού συνέλαβε μερικά πειρατικά αναχώρησε για την Χίο για να βοηθήσει στην υπεράσπιση της. Έφθασε στη Χίο(Ιανουάριος 1828) όπου η κατάσταση είναι τραγική. Οι στρατιώτες λιποτακτούσαν ενώ ο τουρκικός στρατός ενισχυόταν. Δεν μπορούσε με λίγα πολεμικά πλοία, να αντιμετωπίσει τον τουρκικό στόλο. Τελικά ο Φαβιέρος και οι στρατιώτες του επιβιβάστηκαν(05/03) στο πλοίο του Μιαούλη και μεταφέρθηκαν στα Ψαρά και στη Σύρο. Ο ελληνικός στόλος υπό τον Μιαούλη(τέλη Μαΐου) συγκρούστηκε στη Μυτιλήνη με τον τουρκικό. Αυτός νικήθηκε και τράπηκε σε φυγή αφήνοντας αφύλαχτα μερικά τουρκικά εμπορικά πλοία, τα οποία μεταφέρθηκαν στην Αίγινα. Η νίκη ήταν σημαντική γιατί αποτράπηκε η απόβαση 8.000 Τούρκων στρατιωτών στην Σάμο. Ο Καποδίστριας για να τον τιμήσει όρισε να του δοθούν 2.000 γρόσια για να καλύψει τις ανάγκες του. Συνάντησε(Ιανουάριος 1829) τον Γάλλο στρατηγό Maison για να του επιδώσει ευχαριστήρια επιστολή. Απέπλευσε(Μάρτιος) για Ναύπακτο και Μεσολόγγι αποκλείοντας τα. Μετά από λίγες μέρες και τα 2 παραδόθηκαν με συνθήκη. Φρόντισε να τηρηθεί η συνθήκη και όλοι οι Τούρκοι να φτάσουν ασφαλείς στις Τουρκικές ακτές. Εκλέχθηκε γερουσιαστής(14/08) 1^ου τμήματος, όμως παραιτήθηκε (18/10/1829). Από ο Μιαούλης περνάει στην αντιπολίτευση διαμαρτυρόμενος για την πολιτική του κυβερνήτη απέναντι στους Υδραίους πλοιοκτήτες. Παραχωρήθηκε (18/03/1830) στον Δημήτριο Μιαούλη, ύστερα από απαίτηση του Ανδρέα και παρέμβαση του Καποδίστρια, εθνική γη στην Γλυκεία Ναυπλίου. Η προσπάθεια του Καποδίστρια να παραγκωνίσει από τις θέσεις εξουσίας προσωπικότητες της Επανάστασης είχε αποτέλεσμα την δημιουργία χάσματος μεταξύ αυτού και των μεγάλων πολιτικών οικογενειών. Αντίπαλοί του Κυβερνήτη ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι, οι Κουντουριώτες και ο Μαυροκορδάτος. Μάνη και Ύδρα ήταν τα κέντρα των αντικαποδιστριακών. Ο Μιαούλης πρωτοστάτησε στην εξέγερση της Ύδρας κατά του Καποδίστρια. Κατέλαβε τον ναύσταθμο του Πόρου. Άγγλοι και οι Γάλλοι αιφνιδιάζοντας τους εξεγερμένους τάχθηκαν υπέρ της νόμιμης κυβέρνησης και απαίτησαν την παράδοσή τους. Οι αγγλικοί, γαλλικοί και ρωσικοί στόλοι είχαν αποκλείσει τα λιμάνια του Πόρου και της Ύδρας ώστε να μην επιτραπεί η ένωση των στόλων των επαναστατών. Ο Κανάρης δεν συντάχθηκε μαζί τους. Η πράξη του Μιαούλη ξεσήκωσε την γενική κατακραυγή όλων των προσωπικοτήτων, εκτός από αυτών Μάνης και Ύδρας. Παραπέμφθηκε σε δίκη(13/08) και ο Καποδίστριας του πρότεινε χάρη(14/08), αν σταματούσε τις ενέργειές του. Όλα τελείωσαν με την δολοφονία Καποδίστρια (27/09/1831). Μετά την δολοφονία ο Μιαούλης εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο. Αρνήθηκε(Μάιος 1832) την θέση του στολάρχου του ελληνικού στόλου, χωρίς ουσιαστικά να δικαιολογήσει την απόφασή του. Με βασιλικό διάταγμα διορίστηκε(1833) αρχηγός του ναυτικού διευθυντηρίου και πρόεδρος της επιτροπής απόδοσης τιμών σε ήρωες του ναυτικού της Επανάστασης, του παραχωρήθηκε τιμητική σύνταξη και εθνική γη, περιλήφθηκε στους ναυτικούς ανωτέρας τάξης, τιμήθηκε με βασιλικό παράσημο και τέλος δόθηκε το όνομα του σε πολεμικό πλοίο. Με νέο βασιλικό διάταγμα(1835) διορίστηκε γενικός επιθεωρητής του στόλου και σύμβουλος επικρατείας  και προβιβάσθηκε σε αντιναύαρχο. Πέθανε από φυματίωση(11/06/1835).] Συνεχώς διασπούσε(11/11) τον θαλάσσιο αποκλεισμό της πόλης. Ανεφοδίασε(Ιανουάριος 1826) την πόλη. Αποβίβασε 1.000 άνδρες υπό τους Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη[(1765-06/08/1848). Γόνος της ιστορικής οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων, οπλαρχηγός του 1821 και πρωθυπουργός. Στον διωγμό  των κλεφτών, φυγάδευσε πολλούς προς τα γαλλοκρατούμενα Επτάνησα. Συνδέθηκε συναισθηματικά με τη Γαλλία καθώς πίστευε ότι ήταν η μόνη Δύναμη που μπορούσε πραγματικά να βοηθήσει τους υποδουλωμένους Έλληνες. Σύναψε φιλικές σχέσεις με τον Ναπολέοντα, χωρίς να καταφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Διορίστηκε(1814) από την Υψηλή Πύλη Μπέης της Μάνης. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία(1818) από τον έμπορο Κυριάκο Καμαρηνό. Κατέλαβε(17/03/1821) την Καλαμάτα, όπου μετά την Θεία Λειτουργία, κήρυξε την Επανάσταση. Συγκρότησε την Μεσσηνιακή Γερουσία με πρόεδρο τον ίδιο. Αυτή εξέδωσε(26/03) διακήρυξη προς τις ευρωπαϊκές Αυλές, την οποία υπέγραψαν ο ίδιος ως αρχιστράτηγος και όλα τα μέλη της. Εκλέχθηκε πρόεδρος της Πελοποννησιακής Γερουσίας, αλλά δεν μπόρεσε να συμφιλιώσει τις αντίπαλες εκεί παρατάξεις-κατηγορήθηκε και για ιδιοτέλεια και προδοσία-. Αξιόλογη η στρατιωτική του δράση σε Άργος, Μεσολόγγι, Τριπολιτσά. 2 γιοι του πέθαναν στην Επανάσταση. Στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας αποδέχθηκε τον Καποδίστρια ως κυβερνήτη της Ελλάδας. Με τον ερχομό του, διορίζεται μέλος στο «Πανελλήνιον» και στη Γερουσία. Η πολιτική του Καποδίστρια όμως σκόπευε στον περιορισμό των προκρίτων της Πελοποννήσου, γεγονός που επηρέαζε και την οικογένειά του. Ο αδερφός του Πετρόμπεη, Τζανής, ξεσηκώνει(Πάσχα 1830) όλη τη Μάνη σε στάση κατά του Κυβερνήτη. Ο Πετρόμπεης προσπάθησε να διαφύγει στη Ζάκυνθο, αλλά συνελήφθη και φυλακίστηκε 9 μήνες στο Ιτς Καλέ(Ακροναυπλία). Αποκορύφωμα της σύγκρουσης Καποδίστρια-οικογένειας Μαυρομιχάλη ήταν η δολοφονία του πρώτου(1831), από τον γιο, Γεώργιο, και τον αδελφό του Πετρόμπεη, Κωνσταντίνο. Ύστερα από διαταγή του Αυγουστίνου Καποδίστρια, ο Πετρόμπεης αποφυλακίστηκε(1832). Ο Πετρόμπεης τιμήθηκε ιδιαίτερα από την Αντιβασιλεία.], Ανδρέα Ζαΐμη[(1791-1840) Έλληνας αγωνιστής του 1821, γόνος της ιστορικής οικογένειας των Ζαΐμηδων και πρωθυπουργός. γιος  ου προεστού των Καλαβρύτων Ασημάκη Ζαΐμη που 1^ος σήκωσε το λάβαρο της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα(18/03/1821). Νέος μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία, εγκατέλειψε τις σπουδές του στην Ιταλία και πήρε μέρος στον Αγώνα(Πάτρα, Μεσολόγγι). πληρεξούσιος  στη συνέλευση της Επιδαύρου(1822). Μετά τα γεγονότα του Μεσολογγίου, ανέλαβε(1826) με απόφαση της Γ’ Εθνοσυνέλευσης(διέκοψε τις εργασίες της) πρόεδρος της «Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος», αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση και την συνέχιση του Αγώνα. Επί Καποδίστρια διορίστηκε μέλος του «Πανελληνίου» και σύμβουλος επικρατείας(1837-40(πέθανε)). Ο γιος του Θρασύβουλος και ο εγγονός του Αλέξανδρος διετέλεσαν επίσης πρωθυπουργοί.] και Κανέλλο Δεληγιάννη[(1780-1862) Έλληνας πρόκριτος, οπλαρχηγός και πολιτικός. Γιος ενός από τους ισχυρότερος προκρίτους(κοτζαμπάσηδες) του Μοριά, του Ιωάννη Δεληγιάννη. Αρχηγός της οικογένειας από την δολοφονία του πατέρα του (12/02/1816). Έγινε σύντομα πρόκριτος. Στην Επανάσταση διαδραμάτισε το σημαντικότερο ρόλο με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Κήρυξε την Επανάσταση στα Λαγκάδια(23/03/1821). Διέταξε(01/04/1821) τη σφαγή όλων των Τούρκων Λαγκαδινών(40 οικογένειες) και την πυρπόληση του τζαμιού. Συνολικά σφαγιάστηκαν 300 άοπλοι άντρες-λίγες μέρες πριν είχαν αφοπλιστεί- γυναίκες και παιδιά. Με αποτέλεσμα να τρομοκρατηθούν οι κάτοικοι της γύρω περιοχής που φοβούμενοι αντίποινα, εντάχθηκαν στο πλευρό των Δεληγιανναίων, οι οποίοι είχαν πλέον πέσει στη δυσμένεια των Τούρκων. Διόρισε γενικό στρατηγό του στρατού του (3500 εμπειροπόλεμοι μισθοφόροι, τον Κολοκοτρώνη, τον οποίο η οικογένειά του-ο πατέρας του- είχαν κυνηγήσει, για να σώσουν το Μοριά από τις λεηλασίες του κατά των Ελλήνων και Τούρκων χωρικών, με εντολή της Πύλης-απειλούσε με εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού αν δεν τον συλλαμβάνανε-. Στον 1^ο Εμφύλιο, συντάχθηκε με τους προκρίτους του Μοριά και τους Υδραίους, συμπαρασύροντας και τον Κολοκοτρώνη, με αντάλλαγμα τον αρραβώνα της κόρης του με τον γιο του Γέρου, Κολίνο. Στην 2^η φάση του εμφυλίου, όμως, φυλακίστηκε από την κυβέρνηση Κουντουριώτη μαζί με τον Κολοκοτρώνη και άλλους προκρίτους στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία στην Ύδρα, για να αποφυλακιστεί μερικούς μήνες αργότερα ώστε μαζί με τον Γέρο, ν’ αντιμετωπίσουν τον Ιμπραήμ Πασά. Εκλέχθηκε(1844-5) πρόεδρος της βουλής.] και προμήθευσε με τροφές και πολεμοφόδια τους υπερασπιστές. Η εντύπωση που σχημάτισε ήταν θλιβερή. Σε γράμμα προς την κυβέρνηση ανέφερε ότι το Μεσολόγγι δεν θα μπορούσε να αντέξει για πολύ ακόμα. Λόγω έλλειψης τροφίμων αναγκάστηκε να φύγει αλλά επανήλθε(25/03/1825).