Συνέπεια όλων αυτών ήταν τελικά το διάταγμα αυτό να καταψηφιστεί απ’ όλη την αξιωματική αντιπολίτευση που διαμαρτυρόταν για την απαράδεκτη μεθόδευση. Έτσι η ελληνική κυβέρνηση εξαναγκάσθηκε να εκδώσει νέο Νομοθετικό Διάταγμα στο οποίο εξαιρούσε τον Merten από τη εφαρμογή του προηγουμένου. ΔΙΚΗ MERTENΤελικά η δίκη του Merten ξεκίνησε(11/02/1959) στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκλημάτων Πολέμου στην Αθήνα στο οποίο προέδρευε ο συνταγματάρχης Κοκορέτσας, με κατηγορητήριο που περιελάμβανε μεταξύ άλλων και 650 δολοφονίες. Τη δίκη εκείνη-είχε προκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον- παρακολούθησαν κυρίως Εβραίοι, ξένοι ανταποκριτές μέσων ενημέρωσης και πολλοί νομομαθείς. O πρόεδρος ανακοινώνει(05/03/1959) την ετυμηγορία της ενοχής του Max Merten βάσει της οποίας του επιβλήθηκε 25 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση και «ωφελήθηκε» όταν επέστρεψε στην χώρα του. ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΑΣΗ Η κυβέρνηση, με τροποποίηση της σχετικής νομοθεσίας, προχώρησε(05/11/1959) στην αποφυλάκιση και στην απέλαση του Merten, στη Δ. Γερμανία. Δημοσιεύτηκαν(28/09/1960) στην εφημερίδα «ΗΧΩ ΤΟΥ ΑΜΒΟΥΡΓΟΥ» και στο περιοδικό «DER SPIEGEL», αφηγήσεις του Merten σύμφωνα με τις οποίες ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτρης Μακρής, ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Γεώργιος Θεμελής και η σύζυγος του Δημήτρη(Τάκο) Μακρή, Δοξούλα Λεοντίδη, υπήρξαν έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών κατοχής και λάμβαναν τις αμοιβές από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σύμφωνα με τον Merten ο Καραμανλής είχε δώσει πληροφορίες ακόμη και για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, αλλά οι γερμανοί δεν τον πίστεψαν. Οι συνεντεύξεις αναστατώνουν την πολιτική ζωή της χώρας. Η ΕΔΑ μιλά για προδότες που αντάλλαξαν την γερμανική σιωπή με υποχωρήσεις από τις αποζημιώσεις. Έτσι εξηγήθηκε η σπουδή επίσκεψης του Καραμανλή στη Βόννη και η απελευθέρωση του Merten. Αποκαλύφθηκε πως πραγματικά ο Μακρής την εποχή της κατοχής διορίστηκε από τα γερμανικά στρατοδικεία ως «δικηγόρος» Ελλήνων. Η γυναίκα του Δοξούλα ήταν πραγματικά γραμματέας του Merten στη Θεσσαλονίκη και ο Θέμελης διορισμένος από τους Γερμανούς Νομάρχης. Για τον Καραμανλή δεν υπήρχαν στοιχεία. Μόνο ο τρόπος που έκλεισε την υπόθεση των ελληνικών διεκδικήσεων. Κανένας από τους θιγόμενους δεν κατέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια εναντίον του Merten(γιατί;). Κάλεσε την Δοξούλα ως μάρτυρα υπεράσπισής του. Ο σάλος που ξεσπάει απλώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και πολλές αμερικανικές εφημερίδες αφιερώνουν άρθρα στο θέμα φέρνοντας σε δυσχερή θέση το State Department που στήριζε ανοιχτά την κυβέρνηση Καραμανλή. Η δυτικογερμανική κυβέρνηση εκφράζει τη λύπη της μετά από έντονα ελληνικά διαβήματα και δεν τόλμησε να λάβει παραπέρα σαφή θέση κρατώντας τις αποστάσεις. Για να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ο Merten στους Έλληνες δημοσιογράφους, τους δείχνει το ενυπόγραφο λεύκωμα με αναμνηστικές φωτογραφίες που του χάρισε η Δοξούλα Λεοντίδου όταν αυτή, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, δούλευε μαζί του στη γερμανική διοίκηση στη Θεσσαλονίκη στην Κατοχή. Ο Μακρής και ο Θεμελής υποβάλλουν μηνύσεις στα... ελληνικά δικαστήρια. Ο Καραμανλής κρατάει αποστάσεις με ελάχιστες πλην όμως σαφείς ανακοινώσεις κατά του Merten και ο πολιτικός κόσμος διχάζεται. Τα δημοσιεύματα των γερμανικών εντύπων αναδημοσιεύτηκαν από τον αθηναϊκό τύπο και προκάλεσαν σάλο στην Ελλάδα. Το θέμα απασχόλησε και τη Βουλή, με την κυβέρνηση να δέχεται έντονα πυρά από κόμματα της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση διέψευσε κατηγορηματικά τον Merten, άλλα απέφυγε να απαντήσει στα ερωτήματα και στις καταγγελίες της ΕΔΑ, τότε αξιωματική αντιπολίτευση, με αποτέλεσμα να προκληθεί ένταση στη βουλή και η συνεδρίαση να διακοπεί. Η ελληνική κυβέρνηση, δια του εισηγητή της πλειοψηφίας Β. Παπαρρηγόπουλου, δήλωσε πως ο Merten θα εξαιρεθεί από το νομοσχέδιο και θα δικαστεί από τα ελληνικά δικαστήρια. Αυτή η παραχώρηση δεν ικανοποιεί την αντιπολίτευση-κυρίως την ΕΔΑ- και τα θύματα της Κατοχής, που δυσπιστούσαν για την ειλικρίνεια της κυβέρνησης. Διότι εκείνη την εποχή ο Μανώλης Γλέζος ήταν καταδικασμένος σε θάνατο και οι αριστεροί εκτοπίζονταν στα νησιά. Ο Ηλίας Τσιριμώκος, της Δημοκρατικής Ένωσης, τονίζει το επιχείρημα με τους Έλληνες φυλακισμένους για πολιτικά εγκλήματα για να λάβει την απάντηση από τον αντιπρόεδρο Παναγιώτη Κανελλόπουλο(αργότερα αρχηγό της ΕΡΕ και πρωθυπουργό μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη και τη φυγή του Καραμανλή στο Παρίσι) πως τα αδικήματα των Ελλήνων δεν αμνηστεύονται γιατί δεν έγιναν σε ατμόσφαιρα ανωμαλίας αλλά με εντολή κόμματος από Έλληνες σε βάρος της Ελλάδας κι όχι από Γερμανούς κατά ξένης χώρας! Αλλά η μεγάλη γκάφα, που θα εξάψει ακόμα περισσότερο τα πνεύματα στη Βουλή, δεν αργεί να έρθει. Όταν ο βουλευτής της ΕΔΑ Β. Εφραιμίδης αναφέρεται στις διαμαρτυρίες του Συλλόγου Θυμάτων Καλαβρύτων για το νομοσχέδιο, ο Π. Κανελλόπουλος απαντά ότι «κατέχεται υπό βαθείας ευλαβείας έναντι των θυμάτων των Καλαβρύτων, αλλά αι σφαγαί των Καλαβρύτων προεκλήθησαν ως αντίποινα δια φόνους Γερμανών και μάλιστα αιχμαλώτων...»! Τελικά, μετά από έντονες αντεγκλήσεις, το προδοτικό νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε κι έτσι όσοι Γερμανοί ναζί κρατούμενοι υπάρχουν στις ελληνικές φυλακές μπορούν να αποφυλακιστούν και να απελαθούν. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, σε αντίθεση με την πρόταση εξαίρεσης, υποστήριξε ανοιχτά πως ο Merten πρέπει να απελαθεί και να παραδοθεί στη χώρα του. ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ο νόμος του 1959(ΕΘΝΟΣ 25/04/2010) που ανέστειλε τη δίωξη των Γερμανών εγκληματιών πολέμου και ανοίγει ο δρόμος για να δικαστεί ο Alois Brunner, που οργάνωσε την «τελική λύση» σε βάρος 50.000 Εβραίων στην κατοχική Θεσσαλονίκη. Ο νόμος καταργήθηκε μόλις 2 χρόνια πριν για να έχουν πεθάνει ελεύθεροι οι εγκληματίες. Αν ζει ο παραπάνω ναζί, θα είναι, απίθανο, 98 ετών! Αυτό που απαιτείται είναι ξεκάθαρη πολιτική καταδίκη των γερμανικών θηριωδιών και καταβολή των αποζημιώσεων και αναφορά στο γιατί και με ευθύνη ποιων από την Απελευθέρωση ως σήμερα δεν δικαιώθηκαν ο αγώνας και η μνήμη όσων βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν στον Β’ ΠΠ και την γερμανική κατοχή της Ελλάδας. Σε νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που κατατέθηκε στη Βουλή, με ειδική ρύθμιση καταργείται διάταξη νόμου του 1959, που προέβλεπε την αναστολή διώξεων Γερμανών εγκληματιών πολέμου. Πρόκειται για συστημένο προς τον Alois Brunner, τον αποκαλούμενο «χασάπη της Θεσσαλονίκης», ο οποίος τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του ‘90 ζούσε στη Συρία.[...] Η σημερινή τροπολογία δίνει το πράσινο φως στο Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο να ζητήσει πλέον την έκδοσή του, ή τουλάχιστον να γίνει η δίκη του, έστω και κατόπιν εορτής.[...] Παρά τις εκκλήσεις του ΚΙΣ στους εκάστοτε υπουργούς Δικαιοσύνης, εξακολουθεί να ισχύει ο νόμος του 1959 βάσει του οποίου γλίτωσε την καταδίκη και απελάθηκε... ασφαλής ο διαβόητος Max Merten. Είχε συλληφθεί στην Ελλάδα(1957) και καταδικάστηκε(1959) σε 25 έτη. Ωστόσο μετά από έντονες πιέσεις και οικονομικούς εκβιασμούς της εύρωστης Δ. Γερμανίας η τότε ελληνική κυβέρνηση υπέκυψε και παραιτήθηκε από την ποινική δίωξη. Απέλασε τον Merten και τροποποίησε τη νομοθεσία, ώστε να «αναστέλλεται αυτοδικαίως πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου», για να δικαστούν στη Γερμανία. Σύντομα αποδείχθηκε ότι τελικά δεν δικάστηκε ούτε ένας για εγκλήματα που έγιναν στην Ελλάδα. Η αόριστη αναφορά σε μια κάποια «ελληνική κυβέρνηση» είναι ίσως λίγο ατυχής καθώς η περίπτωση Merten συγκλόνισε τότε την πολιτική σκηνή και οδήγησε σε χρόνιες αντιπαραθέσεις, που ο αντίλαλός τους μέχρι σήμερα δεν έχει καταλαγιάσει εντελώς. Η κάποια «ελληνική κυβέρνηση» ήταν η κυβέρνηση Καραμανλή(ΕΡΕ, 11/05/1958), που βγήκε χάρη σε ένα εντελώς άνισο(υπαγορευμένο από τα Ανάκτορα και τις ΗΠΑ) πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα και την τρομοκρατία των παρακρατικών ομάδων στην επαρχία εναντίον στους αριστερούς της ΕΔΑ(του Γιάννη Πασαλίδη) που βγήκε 2ο κόμμα με 24,43% έναντι 41,17% της ΕΡΕ και 20,68% των Φιλελεύθερων(Γ. Παπανδρέου και Σ. Βενιζέλος) κ.ά. μικρότερων κομμάτων. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ ταξιδεύουν(Σεπτέμβριος 1958) για επίσημη επίσκεψη στην Δ. Γερμανία. Επιδιώκουν να εξασφαλίσουν πιστώσεις για έργα υποδομής και βιομηχανικές επενδύσεις καθώς και τη μεσολάβηση του καγκελάριου Adenauer για την επίλυση του Κυπριακού. Εξασφαλίζουν 200 εκ. μάρκα με επιτόκιο 6%(κάτι μας θυμίζουν αυτά τα υψηλά επιτόκια) και τη διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου(SIEMENS πχ) στην ελληνική αγορά, όχι χωρίς ανταλλάγματα. Ζήτησαν την παύση κάθε δίωξης εναντίον των ναζί εγκληματιών καθώς πολλά πρώην μέλη τους βρίσκονται τώρα σε κορυφαίες θέσεις της πολιτικής και των επιχειρήσεων. Ενέδωσαν στις πιέσεις του(εκβίασε και με το θέμα των Ελλήνων μεταναστών στην Γερμανία-αυτοί ευθύνονται, μαζί με όλους τους άλλους μετανάστες, για το «θαύμα» της οικονομίας της-), για την μη διεκδίκηση των αποζημιώσεων. Αλλά κυρίως, για να αποφυλακιστεί ο συλληφθείς (1957) Max Merten που είχε έρθει στην Ελλάδα για «επιχειρηματικούς λόγους». Κατά ορισμένες πηγές, ο Merten ήρθε για να ανασύρει το κρυμμένο θησαυρό του από τις ληστευμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης όταν ήταν διοικητής Β. Ελλάδας στην Κατοχή. Οι πιέσεις των Δυτικογερμανών οδήγησαν την κυβέρνηση Καραμανλή να καταθέσει (Ιανουάριος 1959) το επαίσχυντο νομοσχέδιο. Οι κατηγορίες κατά του Κωνσταντίνου Καραμανλή παραμένουν μέχρι σήμερα αναπόδεικτες και κατά πάσα πιθανότητα οι δηλώσεις Merten ήταν προϊόντα πολιτικού εκβιασμού. Για τους υπόλοιπους οι ενδείξεις είναι πολλές και σαφείς για να αγνοηθούν και θεωρείται μέχρι σήμερα ότι υπάρχουν σπέρματα αλήθειας για τους συγκεκριμένους πολιτικούς της ΕΡΕ, πως ήταν συνεργάτες των ναζί και δωσίλογοι. Εξάλλου από κείνη την κατακλείδα(1960) που ξεσπάει το τελευταίο σκάνδαλο, βρισκόμαστε ένα χρόνο πριν τις εκλογές της βίας και της νοθείας και 3 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγορίου Λαμπράκη. ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ» ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ADENAUER Οι πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο από τη Γερμανία που, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που προέρχονται από το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζο, τον Ευάγγελο Μαχαίρα, τον Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη, τον Βασίλη Καρκούλια κ.ά. ξεπερνούν, σε σημερινή αξία, τα € 162 δις χωρίς τους τόκους, όπως σημειώνει στο άρθρο του που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Επίκαιρα» ο Αναπληρωτής Καθηγητής Θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης, Νότης Μαριάς. Σύμφωνα με το βιβλίο Η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής(Αθήνα 2006), που έχει εκδώσει το Εθνικό Συμβούλιο για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τα θύματα και οι απώλειες της χώρας μας από τους Γερμανούς κατά το Β’ ΠΠ έχουν ως εξής:
Νεκροί πολέμου 1940-1941: 13.327
Εκτελεσμένοι(σε ολόκληρη την Ελλάδα): 56.225
Θανόντες όμηροι(στα γερμανικά στρατόπεδα): 105.000
Νεκροί από βομβαρδισμούς: 7.120
Νεκροί σε μάχες της Εθνικής Αντίστασης(γερμανικά στοιχεία): 20.650
Νεκροί στη Μέση Ανατολή: 1.100
Απώλειες Εμπορικού Ναυτικού: 3.500
Σύνολο: 206.922
Νεκροί από πείνα & σχετικές ασθένειες: 600.000
Νεκροί από πείνα & σχετικές ασθένειες: 600.000
ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ: 806.922
Απώλειες από υπογεννητικότητα: 300.000
Σύνολο απωλειών: 1.106.922
Οι γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα Οι γερμανικές οφειλές προς τη χώρα μας προέρχονται από:
1. Την υποχρέωση καταβολής του υπολοίπου των Επανορθώσεων από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
2. Αποζημιώσεις λόγω της απώλειας κυρίως σκαφών (βομβαρδισμοί, τορπιλισμοί, βυθίσεις, αιχμαλωσία) κατά την περίοδο ουδετερότητας της Ελλάδας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν την επίθεση Ιταλίας και Γερμανίας εναντίον μας.
3. Την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
4. Τις Επανορθώσεις που αναγνωρίστηκαν από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) να μας καταβάλει η Γερμανία για τις ζημίες που προξένησε στην ελληνική οικονομία.
5. Από την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής, όπως είναι η περίπτωση του Διστόμου κ.λπ.
Άρθρο-χαστούκι για τους μεγάλους πολιτικούς «ηγέτες» μας, που προδίδανε την χώρα μας σταθερά και διαχρονικά, ώστε να ικανοποιούν τα ξένα αφεντικά τους. Αυτή είναι η σύγχρονη ιστορία του τόπου μας! Από τους 800 Γερμανούς στρατιωτικούς εναντίον των οποίων είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό «Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου», για τη γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2.500(!) χωριών, 50.000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300.000 ανθρώπων από την πείνα(λιμό) τον χειμώνα του 1941 και μέχρι το 1945, και δεκάδες χιλιάδες σωματικά αναπήρους και ψυχικά ασθενείς, δεν καταδικάστηκε κανένας! Εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες-εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών - κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών, για τις οποίες η «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων»(1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δισ. $, αγοραστικής αξίας 1938 (!), χωρίς να αναγνωριστούν τα «διαφυγόντα κέρδη» για τις επόμενες δεκαετίες(!). Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις $. Η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή υποχρεώθηκε(1959) από τη «δημοκρατική» Γερμανία να κλείσει-αναστείλει τη λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου(με προϊστάμενο τον εισαγγελέα Ι. Τούσση) και να στείλει τους 800 φακέλους στη «Δικαιοσύνη» της τότε Δ.Ομοσπονδιακής Γερμανίας, με την υπόσχεση ότι θα ασκήσουν οι ίδιοι δίωξη στους ομοεθνείς τους, επειδή είναι, τώρα πια «δημοκράτες»! Η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε να αμνηστεύσει και να στείλει, τον σε 25 χρόνια κάθειρξη καταδικασμένο Max Merten στη Γερμανία, για να εκτίσει την ποινή του εκεί! Η συνέχεια ήταν η «δημοκρατική» Γερμανία να τους απαλλάξει όλους(!) με βουλεύματα, με το ατράνταχτο νομικό επιχείρημα ότι τα όλα τα εγκλήματα(και το ξεκοίλιασμα εγκύων γυναικών) αποτελούσαν νόμιμα «στρατιωτικά αντίποινα» για τη δράση «ανταρτών»(όπως το χιτλερικό διάταγμα για 50 εκτελέσεις Ελλήνων για κάθε Γερμανό που σκοτώθηκε από αντιστασιακούς!). Ο καταδικασμένος(1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου(Στρατοδικείο) Merten αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του, για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το γερμανικό κράτος «για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα»! Πέθανε «πλήρης ημερών»(1972), αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για τη δράση του στην Ελλάδα με βούλευμα, παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε. Σήμερα κάποιοι «μάγκες» ψάχνουν, βάσει αφηγήσεων και εξομολογήσεων του Merten, να βρουν ακόμα τον «θησαυρό των Εβραίων» στους βυθούς της Φοινικούντας στη Μεσσηνία. Με την υπόσχεση του ελληνικού κράτους πως ό,τι βρεθεί θα το μοιραστούν οι Έλληνες χρυσοθήρες, σαν «εύρετρα», και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας. Λες και είναι σίγουρο πως ό,τι απέκρυψαν οι Γερμανοί από τις ληστείες στην Ελλάδα ανήκε μόνο στους Εβραίους συμπολίτες μας της Θεσσαλονίκης. Στην έκθεση του Νίκου Καζαντζάκη για το δολοφονικό όργιο των ναζί στην Κρήτη αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι Γερμανοί αφαιρούσαν, μάζευαν, ακόμα και τα χρυσά δακτυλίδια και δόντια από τα θύματα τους! Λίγο πριν σταματήσει η Ελλάδα με νόμο(1959, νόμο που δεν τον κατάργησε, για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας, η μεταπολιτευτική «Δημοκρατία»), τη δίωξη και τη φυλάκιση Γερμανών εγκληματιών Πολέμου, και, πριν αμνηστευτεί ο Merten(με έναν άλλο «επείγοντα» νόμο, το 1959), μέσω των γερμανικών ΜΜΕ(Spiegel, Hamburger Echo, 1959-61) είχε καταγγείλει πως «θυμήθηκε» κάποιον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δικηγόρο στο επάγγελμα, που συνεργαζόταν με το γερμανικό στρατηγείο της Θεσσαλονίκης στην κατάδοση Ελλήνων αντιστασιακών, και είχε μάλιστα αποζημιωθεί με ένα κατασχεμένο εβραϊκό κατάστημα υφασμάτων. «Θυμόταν» μάλιστα ο Merten ότι υπήρχε και μία φωτογραφία που έδειχνε τη γυναίκα του τότε καραμανλικού υπουργού «Δικαιοσύνης», την περιώνυμη Δοξούλα Μακρή, να γιορτάζει Πρωτοχρονιά του 1943 στο γερμανικό στρατηγείο, όπου ήταν γραμματέας. Μιλούσε επίσης και για την ύπαρξη και άλλων φωτογραφιών... Λίγο αργότερα οι δημοσιεύσεις σταμάτησαν(1961) με παράκληση του γερμανικού ΥΠΕΞ, «για να μην βλαφτούν οι φιλικές σχέσεις με την σύμμαχο Ελλάδα...». Σταμάτησε όμως και η «Αριστερά» να αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα, ιδιαίτερα μετά τη «μεταπολίτευση»(Θεοδωράκης «Καραμανλής ή τανκς») για λόγους διαφύλαξης και αποκατάστασης της «εθνικής ομοψυχίας» και της «λήθης στο παρελθόν». Ο Καραμανλής έλαβε(1977) στο Aachen το παράσημο του θεμελιωτή της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Γερμανικού Έθνους», του «Μεγάλου Καρόλου»(«KARLSPREIS»). Μια τιμή που την αποδίδουν οι Γερμανοί σε όλους τους καλούς τους φίλους που πολεμούν για το γερμανικό όραμα της Ενωμένης Ευρώπης (Με Hitler ή χωρίς). Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει από το 1959(!) το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και να σταματά η δίωξη Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, λειτουργούν ακόμα τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία και τη Γερμανία, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε ναζί, τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα ένα χούφταλο των 90 -100 χρονών, διότι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, τα «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται! Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα συμπληρώνεται με την παραίτηση από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων - και της επιστροφής των αναγκαστικών δανείων της Τράπεζας της Ελλάδας προς το Γ΄ Ράιχ. Μιλάμε για ποσά που ξεπερνούν τα 100 δις. $! Η αποζημίωση - επανόρθωση αυτή και η αναγνώριση του εγκλήματος θα αποτελούσαν τη μοναδική δικαίωση των αγώνων και των θυσιών του ελληνικού λαού. Και όμως η Γερμανία, ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, δηλ. εκβιασμό, αρνείται και να συζητήσει το θέμα. Και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό της, αυτής και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών(δηλ. η «πνευματική» και οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα μας), ακολουθεί τις εντολές των «συμμάχων». Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολλά χρόνια αβελτηρίας, να αποφάσισε στον τελευταίο του λόγο μπροστά στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ(Μάιος 1995), να ανακοινώσει ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη να υποβάλει διπλωματική «ρηματική διακοίνωση» προς τη Γερμανία, με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για την τακτοποίηση των οφειλών της Γερμανίας. Ο «ευρωπαϊστής» όμως, Σημίτης, έγραψε και αυτή την πολιτική παρακαταθήκη του πρώην αρχηγού του ΠΑΣΟΚ εκεί που έγραψε και τις άλλες. Διότι, σύμφωνα με τους μάνατζερ του νεοφιλελευθερισμού και του «πολιτικού ρεαλισμού», «πρέπει να κοιτάμε μπροστά» και όχι στο «παρελθόν», για να κτίσουμε τη «δυνατή Ελλάδα». Το καραγκιοζιλίκι αυτό ολοκληρώθηκε από τον Σημίτη όταν έκανε ανοιχτή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, βάζοντας τον άλλο γερμανοσπουδασμένο υπουργό «Δικαιοσύνης», τον Μιχ. Σταθόπουλο, να απαγορεύσει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Goethe και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής(βλ. ρόλος των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το εθνικό συμφέρον...». Όπως γνωρίζουμε, τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης μεταφράζονται πάντα σε «εθνικά», δηλαδή όλων μας. Στη συνέχεια ο Σημίτης, έκανε μια ακόμα πιο βαρεία πράξη «εθνικής αναξιοπρέπειας» δίνοντας, για 1η φορά, παράταση στη θητεία(είχε λήξει) του τότε(2001) προέδρου του Αρείου Πάγου, Στέφανου Ματθία, ώστε να προλάβει να συγκροτήσει Ειδικό Δικαστήριο(με «ειδική» σύνθεση) με το οποίο θα ανατρέψει την απόφαση της Ολομέλειας(2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου, και απορρίψει την ένσταση της Γερμανίας η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης στη βάση του «δικαιώματος της ετεροδικίας», δηλ. ότι ένα κράτος(Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος(Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του 2ο έχουν αδικοπραγήσει στην επικράτεια του 1ου! Επί Σημίτη, ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ανέτρεψε την απόφαση της Ολομέλειας του δικαστηρίου που προΐστατο ο ίδιος και στην οποία είχε μειοψηφήσει!) από ένα άλλο, ad hoc συγκροτημένο «ειδικό» δικαστήριο με «ειδική σύνθεση» και αναγνώρισε -επιτέλους(!)- στη Γερμανία «δικαίωμα ετεροδικίας» - δηλ. να μη δικάζεται στην Ελλάδα! Αποτέλεσμα: Η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που είχε καταδικάσει τη Γερμανία στην καταβολή 28 δις. $ στους κατοίκους του Δίστομου κατέληξε στον σκουπιδοτενεκέ της «δυνατής και περήφανης Ελλάδας», ώστε να μην έχουν τα βιβλία της Ιστορίας να γράφουν μόνο για τον «Εφιάλτη». Το ίδιο έγινε και με τις περίπου 80.000 αγωγές κατά της Γερμανίας, από πολίτες σε όλα τα Πρωτοδικεία της Ελλάδας. Εξαφανίστηκαν! Μπήκαν στο αρχείο, χωρίς να φτάσει σχεδόν καμία στο ακροατήριο! Ένα τεράστιο «αναχρονιστικό» κίνημα, που έφερε τις πλατιές μάζες αντιμέτωπες με τη μνήμη για τον ρόλο του γερμανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην Ελλάδα, «θάφτηκε εν τη γενέσει του». Μπροστά σε αυτό το κίνημα ξεσκεπάστηκε η ξενοδουλεία της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ξεσκεπάστηκαν οι δήθεν «ισότιμες σχέσεις» ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ! Τώρα ζητά η Γερμανία αποζημιώσεις(!) και επιστροφή για τους Γερμανούς ομογενείς(volksdeutsche) που εκδιώχθηκαν από τις χώρες της Α. Ευρώπης, ακριβώς επειδή συνεργάστηκαν με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής στον Β’ ΠΠ. Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες του γερμανικού υπ. Έξ., δεν υπάρχουν «Νικητές και Ηττημένοι, όλοι οι πόλεμοι είναι κακοί». Και γι' αυτό την 8-9η Μαΐου δεν πρέπει να γιορτάζουμε τη Νίκη των λαών επί του γερμανικού ιμπεριαλισμού-μιλιταρισμού, αλλά την επέτειο ίδρυσης της ΕΟΚ- ΕΕ, με μουσική υπόκρουση τον «Ύμνο της Χαράς» του Beethoven! Έλληνες προδομένοι από την ελληνική δικαιοσύνη(βλ. ντοκιμαντέρ Ένα τραγούδι για τον Αργύρη) και Ιταλοί επιζώντες από τη ναζιστική θηριωδία προσέφυγαν στα ιταλικά δικαστήρια για την κατάσχεση γερμανικών ακινήτων στην περιοχή του Κόμο. Το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο(αντίστοιχο του ελληνικού Άρειου Πάγου) αναγνώρισε(αρχές Ιουνίου) το δικαίωμα προσφυγής τους στα ιταλικά δικαστήρια και απέρριψε τη γερμανική ένσταση για ετεροδικία(= ατιμωρησία), ενώ τα γερμανικά ΜΜΕ οργιάζουν και απειλούν! Ναι, η Ιταλία έχει Berlusconi... Η ιταλική δικαιοσύνη είναι αστική. Αλλά δεν έχει Σημίτη, Ματθία, ούτε Γ. Παπανδρέου και Καραμανλή. Ο τελευταίος μάλιστα, με τη βαριά πολιτική κληρονομιά από τον θείο του, πουλά και ξεπουλά ΟΤΕ και ΔΕΗ στις παγγερμανικές Deutche Telekom και RWE και δεν τολμά να πει στη Γερμανία ότι, όποιος θέλει δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να πληρώσει αυτά που χρωστάει! Όπως έκαναν οι ΗΠΑ(1999), για να εγκρίνουν την κοινοπραξία της αμερικανικής Crysler, με την γερμανική Daimler-Benz, υποχρέωσαν- προϋπόθεση- τη Γερμανία να καταβάλει συμπληρωματικές αποζημιώσεις στους Εβραίους της Αμερικής που είχαν επιζήσει από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης! Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ(1999), αντί να πει στην Hochtief, να πληρώσει η γερμανική κυβέρνηση την κατασκευή του Ελ. Βενιζέλος, από αυτά που χρωστάει στον ελληνικό λαό, της έδωσε και το μάνατζμεντ ξεπουλώντας και τα συμφέροντα Ολυμπιακής (Τεχνική Βάση κ.λπ.). Διευθύνων Σύμβουλος στη Hochtief, λέγεται πως είναι ο γιος του Γερμανού αρχιστρατήγου στον Β’ ΠΠ που κρεμάστηκε(1946) στις φυλακές του Landahut με απόφαση του Διεθνούς Συμμαχικού Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης (Von Kaitel). Ψιλά γράμματα αυτά για τους Έλληνες κομπραδόρους. Το SPIEGEL γράφει τελευταία πως η γερμανική κυβέρνηση σκέπτεται να προσφύγει «για αυτή την αδικία» της ιταλικής δικαιοσύνης στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης! Ποιος(;), η Γερμανία! Αυτό που θα έπρεπε να κάνει δηλ. η Ελλάδα, ως κράτος, είναι να προσφύγει στη Χάγη για την άρνηση της Γερμανίας να καταβάλει Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις, όπως και κάθε άλλη χώρα που είχε υποστεί τη ναζιστική λεηλασία, για να καταγγείλουν την καταρράκωση του Διεθνούς Δικαίου από τη Γερμανία, η οποία αρνήθηκε να ονομαστεί, όπως έπρεπε, η Συνθήκη Γερμανικής Ενοποίησης(των 4 «συμμαχικών» δυνάμεων των 2 Γερμανιών, 1990) σε «Συνθήκη Ειρήνης», και όχι απλώς, όπως έγινε, σε «Συνθήκη Διακανονισμού των Ζητημάτων που Αφορούν τη Γερμανία». Οι Γερμανοί γνώριζαν πως εάν ονομαζότανε «Συνθήκη Ειρήνης», τότε, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, θα έπρεπε να προβλέπεται και η καταβολή Πολεμικών Αποζημιώσεων προς όλες τις χώρες που είχε υπό την κατοχή του το Γ΄ Ράιχ. Πάντα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η σημερινή Γερμανία είναι ο νόμιμος (και άξιος θα πρόσθετα εγώ) κληρονόμος του Γ' Ράιχ, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν εξ αυτού του γεγονότος! Το δώρο αυτό τους το έκαναν οι σύμμαχοί μας στον αντιφασιστικό πόλεμο και η ΕΣΣΔ του Gorbachev, εξασφαλίζοντας βέβαια άλλα οικονομικά-πολιτικά ανταλλάγματα εις βάρος κυρίως των λαών των Βαλκανίων που δεν είχαν αποζημιωθεί- δικαιωθεί. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν διεκδίκησε πολεμικές αποζημιώσεις, αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε οι Γερμανοί. Το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, που δημιουργήθηκε(για να μην ξεχνάμε την ιστορία) και από συνεργάτες των Γερμανών, ένοχο και δουλικό, υπερασπίζοντας ίσως τον εαυτό του, τη φύση του, παραιτήθηκε κάθε διεκδίκησης. Η υπόθεση Merten, που συγκλόνισε την Ελλάδα τη δεκαετία του 60, είναι μια παλιά ιστορία αρκετά επεξηγηματική. O χασάπης της Ελλάδας ήταν σίγουρος το 1957 ότι ερχόταν σε φιλική χώρα(δοσίλογων νυν «δημοκρατών»), αλλιώς γιατί να ρίσκαρε όντας καταζητούμενος από το 1947; Εκείνη την εποχή μάλιστα ήταν στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Δικαιοσύνης και φίλος του καγκελάριου Adenauer. Το γιατί δεν πήραμε τα λεφτά το εξηγεί η Ιστορία. Είναι ο φόβος, ως σήμερα, της αποκάλυψης του παρελθόντος των «μεγάλων» πολιτικών με τα «δημοκρατικά» ήθη(δοσίλογοι). Οι αποκαλύψεις Merten για τον Καραμανλή και όσα υπάρχουν ως φήμες με βάση, που κρύβονται ως και σήμερα, για τα φρονήματα της ελίτ της Μεταπολίτευσης θα διαλύσουν την προπαγάνδα για την αποκατάσταση της «Δημοκρατίας» και κάθε πιθανότητα να συνεχίσουν το σχέδιό τους για την Ελλάδα(η «κρίση» του 2009). Η «Πολιτεία» με τα πολλά που έκανε στους Έλληνες, έθαψε την υπόθεση Merten. Στα άπαντα Καραμανλή, υπάρχει μόνο μια παράγραφος για την υπόθεση που έριξε την πιο σκοτεινή σκιά στην προσωπική ιστορία του Καραμανλή. Η Ιστορία για μια ακόμη φορά υποχώρησε μπροστά στις ανιστόρητες και αυθαίρετες ερμηνείες της. Ο Καραμανλής έγινε Εθνάρχης, οι Έλληνες όσο περήφανοι ήθελαν τα σχολικά εγχειρίδια και οι συνεργάτες των Ναζί ιστορικές οικογένειες πάνω από όλα πατριωτικές. Αυτή είναι η εξήγηση γιατί η Ελλάδα δεν πήρε πολεμικές αποζημιώσεις. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ευνόησαν, αλλά σαμποτάρισαν προσπάθειες Ελλήνων πολιτών(κάτοικοι Διστόμου) να διεκδικήσουν με βάση τους ευρωπαϊκούς νόμους όσα είχαν δικαίωμα. Γι’ αυτό, χάσαμε στην Χάγη και γι’ αυτό «έχασε» το Υπουργείο Οικονομικών τα αρχεία με την υπόθεση και γι’ αυτό κουνάει δάκτυλα η νυν γερμανική κυβέρνηση, που εφαρμόζει την γνήσια γερμανική πολιτική, αυτή για την οποία έμεινε ανεξίτηλα στην Ιστορία, ως ο χειρότερος εγκληματίας πολέμου. Άλλωστε, έχει προηγούμενα η Merkel σαν τον Adenauer.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου