Ζητείται ο Έλληνας Ludwig Erhard(το Σχέδιο Marshall δεν είναι λύση, ούτε το 1945, ούτε σήμερα), εσωκομματικός αντίπαλος του Adenauer

Ζητείται ο Έλληνας Ludwig Erhard(το Σχέδιο Marshall δεν είναι λύση, ούτε το 1945, ούτε σήμερα), εσωκομματικός αντίπαλος του Adenauer

Ο Ludwig Erhard(1897-1977), ήταν Γερμανός χριστιανοδημοκράτης πολιτικός(CDU) και Καγκελάριος. Πολέμησε στον Α’ ΠΠ και τραυματίστηκε σοβαρά. Σπούδασε Οικονομικά και έγινε διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης. Κατά την παραμονή του στην Φρανκφούρτη παντρεύτηκε την Luise Schuster. Ανέλαβε(1925) μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση και αργότερα ασχολήθηκε με το marketing. Στον Β’ ΠΠ, έχασε την εργασία του, καθώς ασχολήθηκε με θέματα που αφορούσαν την μετά τον πόλεμο ειρηνική εποχή. Το θέμα αυτό θεωρούνταν ανεπίτρεπτο στη Ναζιστική Γερμανία, που είχε κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο. Μετά τη λήξη του πολέμου εργάστηκε ως σύμβουλος της αμερικανικής διοίκησης της Βαυαρίας, η οποία τον επέλεξε ως Υπουργό Οικονομικών του Ομόσπονδου κρατιδίου. Εξελέγη(1949) βουλευτής και προσχώρησε στη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU). Έγινε Υπουργός Οικονομικών της Δ. Γερμανίας στην Κυβέρνηση Adenauer, μετά την παραίτηση του οποίου(1963), εξελέγη καγκελάριος. Επανεξελέγη(1965), αλλά την επόμενη χρονιά(1966) η Κυβέρνηση συνασπισμού κατέρρευσε και ο Erhard παραιτήθηκε(01/12/1966). Συνέχισε να εκλέγεται βουλευτής μέχρι το θάνατό του(05/05/1977). Ο έκδοτης του FORBES MAGAZINE Steve Forbes ήρθε στην Αθήνα όπου έδωσε μια ομιλία(Ιούνιος 2011) και είχε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει. […] συνέστησε στον Έλληνα πρωθυπουργό να θυμίσει στην Καγκελάριο Merkel την οικονομική πολιτική της χώρας της μετά το 1949 και πώς ανέκαμψε η Γερμανία. Αλήθεια όμως, πώς ανέκαμψε; Μετά το Β’ ΠΠ, η σημερινή οικονομική υπερδύναμη ήταν κυριολεκτικά κατεστραμμένη. Η παραγωγή σε καθίζηση , τα ράφια των μαγαζιών άδεια από προϊόντα ενώ πολλές συναλλαγές γίνονταν στα πλαίσια μιας ανταλλακτικής οικονομίας. Δηλ. πολύ χειρότερη από την Ελλάδα του 2011. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, μια Επιτροπή των Συμμαχικών Δυνάμεων διοικούσε την οικονομία της χώρας . Επηρεασμένη από την κρατικίστικη φιλοσοφία του New Deal που τότε κυριαρχούσε, η Επιτροπή διατήρησε τους οικονομικούς ελέγχους της ναζιστικής περιόδου και μάλιστα αύξησε τους φόρους κατά 50%(σας θυμίζει κάτι;). Φυσικά, η ανάκαμψη δεν ερχόταν και η κατάσταση της γερμανικής οικονομίας εξακολουθούσε να είναι απελπιστική. Εκείνη την περίοδο, Υπουργός Οικονομικών της αγγλοαμερικανικής Ζώνης είχε διοριστεί ο Γερμανός οικονομολόγος Ludwig Erhard. Ο Erhard, επηρεασμένος από τον καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, οικονομολόγο της «Αυστριακής Σχολής», Wilhelm Ropke, δε συμφωνούσε με την οικονομική προσέγγιση των Συμμάχων την οποία θεωρούσε κολλεκτιβίστικη. Στις 20/06/1948, ο Erhard εκμεταλλεύτηκε το γεγονός πως οι Αγγλοαμερικάνοι κομισάριοι έλειπαν από τα γραφεία τους και, χωρίς να τους ειδοποιήσει, άρχισε το ξήλωμα του κρατικίστικου οικονομικού συστήματος της χώρας . Πηγαίνοντας κόντρα στους Συμμάχους και στη γερμανική ιντελιγκέντσια της εποχής που επιζητούσε ακόμη μεγαλύτερο κρατικό παρεμβατισμό, ανακοίνωσε με ραδιοφωνικό μήνυμά του την άμεση κατάργηση όλων των κρατικών ελέγχων σε μισθούς και τιμές. Ακολούθως, μαζί με τον Ropke, πια ήταν οικονομικός του σύμβουλος, εισήγαγε ένα νέο νόμισμα το Deutschemark, το οποίο ανταλλάχτηκε με 10 παλιά μάρκα και έτσι η κυκλοφορία του χρήματος έπεσε κατά 90% και επιπλέον μείωσε δραστικά τους φόρους επιχειρήσεων και ιδιωτών. Η ανάκαμψη ήταν άμεση και εντυπωσιακή, η παραγωγή εκτοξεύτηκε, ο υπερπληθωρισμός καταπολεμήθηκε, τα μαγαζιά γέμισαν ξανά με αγαθά. Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Erhard έθεσαν τις βάσεις για το γερμανικό οικονομικό «θαύμα» των επόμενων δεκαετιών. Για όσους πιστεύουν στις θαυματουργές ιδιότητες της διεθνούς βοήθειας, αξίζει να σημειώσουμε πως η ανάκαμψη της γερμανικής οικονομίας δεν οφείλεται στο Σχέδιο Marshall αλλά στις μεταρρυθμίσεις του 1948, πριν την αμερικάνικη βοήθεια. Μάλιστα, ο μέντορας του Erhard, Wilhelm Ropke πίστευε πως το Σχέδιο Marshall θα έχει αρνητικές συνέπειες στην απελευθέρωση της ευρωπαϊκής οικονομίας αφού θα επιδοτήσει και θα ενισχύσει το υπάρχον κρατικίστικο σύστημα. Στην Ελλάδα του 2011, οι οπαδοί του Μνημονίου μας καλούν να ακολουθήσουμε τις επιταγές της Τρόικας σαν λύση για να βγούμε από τα οικονομικά μας αδιέξοδα. Όμως, ακόμη και αν δεχτούμε το αμφίβολο σενάριο πως οι προτάσεις του Μνημονίου θα εφαρμοστούν, αυτές στην καλύτερη περίπτωση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας δειλός εξορθολογισμός του ίδιου αποτυχημένου κρατικίστικού μοντέλου, σε συνδυασμό μάλιστα με μια καταστροφική υπερφορολόγηση. Αν ο Erhard είχε ακολουθήσει τις οδηγίες της δικής του Τρόικας, το γερμανικό οικονομικό θαύμα δε θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα. Αν εμείς ακολουθήσουμε τις οδηγίες των γραφειοκρατών του ΔΝΤ και της ΕΕ, είναι σχεδόν σίγουρο πως η ανάκαμψη της οικονομίας μας θα παραμείνει μια χίμαιρα . Ο Steve Forbes έδωσε μια αισιόδοξη νότα στην ομιλία του λέγοντας πως «Η Ελλάδα μπορεί να γίνει το Χονγκ Κονγκ ή η Νέα Ζηλανδία των Βαλκανίων». Και πράγματι, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όμως αυτό δε θα γίνει με φορολογικές επιδρομές και με τη διαχείριση του υπάρχοντος μοντέλου, αλλά με μέτρα πραγματικά ριζοσπαστικά εντελώς έξω από τη λογική του Μνημονίου. Σε μια εποχή όμως που η εναρμόνιση των οικονομικών πολιτικών των κρατών-μελών αποτελεί το νέο όραμα των μανδαρίνων της ΕΕ, ο συγκεντρωτικός Λεβιάθαν των Βρυξελλών ποτέ δεν θα ανεχτεί ένα υπερφιλελεύθερο Χόνγκ Κόνγκ στους κόλπους του. Ζητείται λοιπόν ο Έλληνας Erhard που θα έχει το θάρρος να έρθει σε σύγκρουση με το ελληνικό κρατικίστικο κατέστημενο, αλλά ταυτόχρονα, δεν θα νοιάζεται να το παίξει «καλό παιδί» ή μήπως στενοχωρήσει τον Oli Rehn και θα τολμήσει να τα βάλει και με τη φορομπηχτική λογική της Τρόικας. Τί κρίμα όμως που κανένας από το τωρινό πολιτικό σύστημα δε φαίνεται ικανός να αναλάβει αυτό το ρόλο!