Γεώργιος Βιζυηνός(1849-96)

Γεώργιος Βιζυηνός(1849-96)

Ο Γεώργιος Βιζυηνός(πραγματικό ονοματεπώνυμο Γεώργιος Σύρμας, Βιζύη 1849 - Αθήνα 1896), ήταν Έλληνας πεζογράφος, ποιητής και λόγιος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στη Βιζύη(ή Βιζώ) της Α. Θράκης (1849), γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Σε ηλικία 10 ετών οι γονείς του τον στέλνουν στην Κωνσταντινούπολη κοντά σε έναν θείο του για να μάθει ραπτική. Παραμένει εκεί μέχρι την ηλικία των 18, προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο Γιάγκο Γεωργιάδη και αργότερα προστατευόμενος του αρχιεπισκόπου Κύπρου Σωφρονίου Β΄ ζει για ένα διάστημα στην Κύπρο, όπου μάλιστα τον προόριζαν για τον ιερατικό κλάδο. Γίνεται ιεροσπουδαστής(1872) στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου δημοσιεύει(1873) και την 1^η  του ποιητική συλλογή(Ποιητικά Πρωτόλεια). Μεταξύ των καθηγητών του αναφέρεται και ο ποιητής Ηλίας Τρανταλίδης, ο οποίος διέκρινε στον Βιζυηνό στοιχεία ιδιαίτερου ταλέντου και ευφυΐας ώστε τον σύστησε στον πλούσιο Γεώργιο Ζαρίφη. Το επικό ποίημά του Κόδρος(1874) βραβεύεται στον Βουτσιναίο Ποιητικό Διαγωνισμό. Την ίδια χρονιά εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά με δαπάνες του Ζαρίφη μεταβαίνει στη Γερμανία, στη Γοτίγγη, όπου σπουδάζει φιλολογία και φιλοσοφία(1875-8). Η επόμενη ποιητική συλλογή του Άραις μάραις κουκουνάραις (μετονομάστηκε σε Βοσπορίδες Αύραι) βραβεύεται(1876) στον Βουτσιναίο Διαγωνισμό, στον οποίο η συλλογή του Εσπερίδες επαινείται(1877). Τυπώνεται στη Λειψία(1881) η διδακτορική του διατριβή Das Kinderspiel in Bezug auf Psychologie und Paedagogik («Το παιδικό παιχνίδι υπό έποψη ψυχολογική και παιδαγωγική».) Μέχρι το 1884 ο Βιζυηνός επισκέπτεται το Παρίσι (1882), όπου γνωρίζει τον Δημήτριο Βικέλα, τον Marquis Queux de Saint-Hilaire και την Juliette Lamber-Adam, και το Λονδίνο(1883), όπου σχετίζεται με τον πρεσβευτή Πέτρο Βράιλα-Αρμένη. Δημοσιεύει την ποιητική συλλογή Ατθίδες Αύραι. Δημοσιεύεται(1883) στην Εστία το 1^ο μεγάλο διήγημά του Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως. Δημοσιεύονται επίσης το Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου και Το αμάρτημα της μητρός μου. Λόγω του θανάτου του προστάτη του, Ζαρίφη, υποχρεώνεται(1884) να επιστρέψει στην Αθήνα και διορίζεται καθηγητής σε γυμνάσιο. Ένα χρόνο αργότερα εκλέγεται υφηγητής στην έδρα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με την επί υφηγεσία διατριβή Η φιλοσοφία του καλού παρά Πλωτίνω. Παράλληλα δημοσιεύονται τα διηγήματά του Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας και Το μόνον της ζωής του ταξείδιον. Εκείνη την εποχή αρχίζει να ασχολείται με ένα μεταλλείο στο Σαμάκοβο. Γράφει το Ο Μοσκώβ-Σελήμ(1886). Προσβάλλεται από φρενική νόσο(1892) και καταλήγει έγκλειστος στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο. Εκεί ζει βυθισμένος στις ουτοπικές εμμονές του για την εκμετάλλευση του μεταλλείου στην πατρίδα του και στο παραληρηματικό πάθος του για τη νεαρή Μπετίνα Φραβασίλη(14 ετών), την οποία επιθυμούσε να νυμφευτεί. Ύστερα από 4 χρόνια εγκλεισμού, πεθαίνει(15/04/1896) σε ηλικία 47 ετών.