ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 03/04, ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΜΕΡΟΣ 5ο

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 03/04, ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΜΕΡΟΣ 5ο

Εκείνη την στιγμή, πρόσφερε ο Γέρος την τελευταία υπηρεσία στο Έθνος. Ξαναζωντάνεψε την Επανάσταση, με το σύνθημα «Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!». Με σκληρά μέτρα και τρομοκρατία απάντησε στην τρομοκρατία του Ιμπραήμ. Απέτρεψε τους Πελοποννήσιους να επανέλθει υπό οθωμανική κυριαρχία. Διατήρησε την φλόγα του πολέμου άσβεστη ως την Ναυμαχία του Ναβαρίνου(20/10/1827) και την συμφωνία των Μ. Δυνάμεων για την Ελευθερία της Ελλάδας. Όσα χωριά αρνούνταν να επιστρέψουν στο ελληνικό στρατόπεδο, δέχονταν επιθέσεις των ανδρών του Γέρου. Οι πρωτεργάτες του προσκυνήματος συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν. Οι απαγχονισμένοι συνεργάτες των Τούρκων, έκαναν τους διστακτικούς κατοίκους, να λάβουν σοβαρά τις απειλές του Κολοκοτρώνη. Μόνο όμως μ’ αυτά θα μπορούσε να αποσβέσει την ήττα των Ελλήνων, καθώς οι πολιτικοί δεν ήθελαν να βοηθήσουν τον Γέρο με χρήματα και πολεμοφόδια. Συμβούλευε τους απλούς ανθρώπους που είχαν προσκυνήσει να τους επαναφέρει στο πατριωτικό τους χρέος. Ο Κολοκοτρώνης, είχε ρωσόφιλα αισθήματα. Αλλά πίστευε ότι οι Έλληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν ΜΟΝΟ για την Ανεξαρτησία τους, ΧΩΡΙΣ την βοήθεια των ξένων. Ήταν δύσπιστος με την ανάμειξή τους στα εσωτερικά της Ελλάδας, γιατί έβλεπε ότι το έκαναν ΜΟΝΟ για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Με την γνωστή του μεγαλοψυχία, συγχώρεσε τους εχθρούς του, ακόμα και όσους σκότωσαν συγγενείς, ακόμα και του γιου του! Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ» του, τα οποία κυκλοφόρησαν(1851) με τον τίτλο «ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ ΑΠΟ ΤΑ 1770 ΕΩΣ ΤΑ 1836». Είναι πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Έκανε 6 παιδιά(3 γιοι, 3 κόρες). Ο Γιάννης, στρατιωτικός και πρωθυπουργός, ο Κων/νος, ο Πάνος(1824), ο άλλος Πάνος(λέγεται με την ερωμένη του στην Ύδρα) και η Ελένη, σύζυγος του Νικήτα Δικαίου. Σύζυγός του ήταν(από τα 20 του, 1790-1819), η μικρότερη κόρη του προεστού του Ακόβου Καρούτσου(τον σκότωσαν οι Τούρκοι στο Ναύπλιο), Κατερίνα Καρούσου. Έζησε μαζί της ως το 1797 στο Άκοβο. Πήρε καλή προίκα, χωράφια, ελιές, αγροικία με αλώνι και νερόμυλο στα μέρη εκείνα. Έγινε σύγαμπρος με τον πατέρα του Νικηταρά, Σταματόπουλο. Έζησε ήρεμα, ως αγρότης, μυλωνάς και κτηνοτρόφος, με αυτοπροστασία πάντα(ως το 1797). Από τότε αφιερώθηκε στον Αγώνα.

Ο Κολοκοτρώνης, τάχθηκε υπέρ του Καποδίστρια, αν και διαφωνούσε με την κάπως αυταρχική του επιβολή. Πρωτοστάτησε στην εκλογή του Όθωνα. Όμως, όταν ο βασιλιάς έφθασε στην Ελλάδα(30/01/1832), ο Γέρος έγινε στόχος συκοφαντιών, από τους πολιτικούς του αντιπάλους(με 1^ο τον Ιω. Κωλέττη). Οι Βαυαροί τον αντιμετώπισαν με ψυχρότητα. Διαφώνησε(1833) με την Αντιβασιλεία των Βαυαρών και αυτή τον οδήγησε, πάλι, στις φυλακές του Ιτς Καλέ στο Ναύπλιο, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας(25/05/1834). Η σκευωρία εναντίον του, λόγω της στήριξης στον Κυβερνήτη, οδήγησε στην σύλληψη του για εσχάτη προδοσία(06/09/1833), μαζί με τον γιο του Γενναίο και τους Τζαβέλα, Νικηταρά κ.ά. στρατιωτικούς. Η «κατηγορία»: συνομωσία κατά του νεαρού βασιλιά και της κυβέρνησης. Η δίκη-φιάσκο(αρχή 30/04-26/05/1834), διεξήχθη στο τούρκικο τζαμί του Ναυπλίου. Εισαγγελέας ήταν ο Βρετανός, Σκωτσέζος, Edward Mason, κατά τον ιστορικό Medelson, εμπαθής πολέμιος των ρωσόφιλων, του Κολοκοτρώνη και υποστηριχτής του δολοφόνου του Καποδίστρια, Γ. Μαυρομιχάλη. Ο Mason, αρχικά είχε έρθει στην Ελλάδα ως φιλέλληνας(1824). Δεν έκανε σχεδόν τίποτα για την Επανάσταση. Μετά την Ανεξαρτησία, άρχισε να δικηγορεί. Ο Όθωνας τον διόρισε καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναμείχθηκε στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας, υπηρετώντας άριστα τα βρετανικά συμφέροντα. Υπερασπίστηκε τον Μαυρομιχάλη και κατηγόρησε τον Κολοκοτρώνη με το ίδιο μένος. Με την «δικαίωση» του φιλέλληνα «απελευθερωτή» αναμείχθηκε, εξοργιστικά, στις υποθέσεις των Ελλήνων, καθότι, όπως πολλοί άλλοι τέτοιοι «φιλέλληνες», το θεωρούσε δικαίωμά του! Ακόμα και να κρίνει την ζωή των μεγαλύτερων Αγωνιστών. Δεν διακατεχόταν από αίσθημα δικαιοσύνης. Με τεχνάσματα και ψευδομάρτυρες στην προανάκριση, προσπάθησε να φέρει στην δίκη την έκβαση που επιθυμούσε. Απέφυγε να αναζητήσει την αλήθεια, πίσω από την δίωξη του Κολοκοτρώνη. Διακήρυττε παντού την πίστη του για την ενοχή του Γέρου! Πίεζε, στο κελί της φυλακής τον στρατηγό, να ομολογήσει. Ο Κολοκοτρώνης τον αποστόμωσε, με την θυμοσοφία που τον διέκρινε(ιστορία λύκου και προβατίνας: ο λύκος, για να φάει την προβατίνα, της φώναζε, «μου θόλωσες το νερό της πηγής και δεν μπορώ να πιω»). Οι δικολαβισμοί του Mason στην δίκη είναι παροιμιώδεις. Καμιά κατηγορία του δεν έστεκε. Βασιζόταν σε ενδείξεις και αοριστίες, αλλά η εσχάτη προδοσία του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα ήταν ανύπαρκτη. Οι 115 μάρτυρες υπεράσπισης διέψευσαν τις κατηγορίες. Ο δικαστής Τερτσέτης, σε μυστικές διαβουλεύσεις, είπε ότι με τέτοιες κατηγορίες, δεν καταδικάζονται σε θάνατο ούτε 2 γάτοι! Οι κατηγορούμενοι, με απλή στολή και χωρίς στολή, οδηγήθηκαν στην αίθουσα, συνοδεία οργάνων τάξης και συνηγόρων. Οι χωροφύλακες πήραν τις θέσεις τους. Ο Κολοκοτρώνης, άλλη μια φορά, συγκλόνισε τους Έλληνες, όντας στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Όταν έδωσε την απάντηση στον δικαστή, για το επάγγελμά του «Στρατιωτικός! Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα!», ρίγος και δέος κατέλαβε και τους εχθρούς του. Στην δίκη φανερώθηκαν όλες οι παθογένειες της νεότερης Ελλάδας, που κυρίευσαν ως και τους πιο ευγενείς πατριώτες του Αγώνα. Πίσω από αυτούς, κρύβονταν οι δαίμονες της ευρωπαϊκής διπλωματίας(ιστορία που επαναλαμβάνεται ως σήμερα). Παρά την γενναία στάση, 2 από τους 5 δικαστές(Αναστάσιος Πολυζωίδης και Γέωργιος Τερτσέτης· τους πήγαν βίαια, σηκωτούς για να απαγγείλουν κατηγορίες), ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας καταδικάστηκαν σε θάνατο. Φυλακίστηκε, στα 64 του, στο Παλαμίδι. Η ποινή, κατόπιν, μετετράπη σε 20ετή κάθειρξη. Έλαβε χάρη από τον ενήλικο πια Όθωνα(Μάιος 1835). Ήταν εξουθενωμένος από τις άθλιες συνθήκες της φυλακής και ρακένδυτος! Κατόπιν έφυγε για την νέα ελληνική πρωτεύουσα, Αθήνα, όπου έχτισε σπίτι(σημ. διασταύρωση οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα). Εκεί, αναγνωρίστηκε απ’ όλους για την συμβολή του στον Αγώνα. Έγινε στρατηγός και Σύμβουλος Επικρατείας. Τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, ορίστηκε μέλος της επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν πιστός σύμβουλος του Όθωνα. Φύσει ανιδιοτελής, δεν επεδίωξε ποτέ προσωπικά οφέλη και ανταλλάγματα για την προσφορά του στην Ελλάδα. Πέθανε στην Αθήνα(04/02/1843), σε ηλικία 73 ετών, από εγκεφαλική συμφόρηση, μετά από γλέντι στα Ανάκτορα(σημ. Βουλή των Ελλήνων), για τον γάμο του γιου του Κολίνου. Ετάφη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Φτωχός σε υλικά αγαθά, αλλά πλούσιος από την αγάπη του λαού για ό,τι πρόσφερε στην πατρίδα, πρόλαβε να την δει ελεύθερη, μετά από ΚΑΙ ΔΙΚΟ του, πολύ, αγώνα, με όραμα, ήθος, πίστη και αυταπάρνηση. Εκείνα τα χρόνια γράφτηκαν τα «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ» του, που εκδόθηκαν το 1846 και είναι πολύτιμη πηγή για την Επανάσταση. Ετάφη με την στολή του αρχιστράτηγου. Στο πλευρό του, τοποθετήθηκε το σπαθί, με το οποίο ξεκίνησε την Επανάσταση, ο θώρακας, η περικεφαλαία, οι επωμίδες(υπηρεσία στα Επτάνησα). Η τούρκικη σημαία τοποθετήθηκε κάτω από τα τσαρούχια του, σε ένδειξη δόξας. Τα οστά του, διακομίσθηκαν(10/10/1930), στο Μνημείο των Προκρίτων, δίπλα στην πλατεία Άρεως της Τρίπολης. Στις 25/09/1993, τοποθετήθηκαν σε μυστική κρύπτη, στον ανδριάντα του Γέρου πάνω στο άλογό του, στο κάτω μέρος της πλατείας. Μνημειώδης έμεινε ο λόγος του στην Πνύκα, εκεί όπου στην κλασική εποχή συγκαλούταν η Εκκλησία του Δήμου(1838). Μίλησε στους νέους για την αξία της μόρφωσης, που οι Αγωνιστές, λόγω της σκλαβιάς δεν έλαβαν και το ένδοξο παρελθόν, αλλά και την αξία του σεβασμού στα θεία και το κράτος.